ලංකාව විනාශය පේන මානයේය. විනාශයට හේතුව වසංගතය යයි තීන්දු කිරීම වරදකි. ක්‍රමයෙන් විනාශය කරා තල්ලු වෙමින් තිබුණ රට වත්මන් ජනාධිපතිවරයා විනාශයේ මකර කට ළඟටම සාහසික අන්දමට ළං කරන්නට සමත් විය. ප්‍රධාන හේතුව ඔහු නායකයෙක් නොවීම ය. අසීමිත බල කාමය හැර වෙන කිසි යහපත් දෙයක් ඔහුගෙන් දකින්නට නොහැකි විය. අනික රාජපක්ෂවරුන්ගේ ක්‍රියාකලාපයයි. රට භුක්තියට සවි කරගැනීමට කිසි ලෙසකින් හෝ පසු නොබා කටයුතු කිරීමයි. අද වන විට ගඳ සුවඳ දැනෙන කවරෙකුට වුව වටහා ගත හැකි කාරණාවකි 2015 ජනාධිපතිවරණයෙන් මහින්ද රාජපක්ෂ පරාජය කිරීම නිවැරදි තීන්දුවක් බව. අභාග්‍යය නම් ඒ පරාජයෙන් පෙරළා යළි පරාජයක්ම උරුම වීම ය. මේ ගැන අප කොතෙකුත් ලියා ඇත. දැන් අප ඉදිරියේ තිබෙන්නේ යළි රාජපක්ෂවරුන් පරාජය කිරීම නොවේ. 2015 දී සිදුවුණ වරද යළි නොවීමේ වගකීම වෙනුවෙන් සන්නද්ධ වීම ය.
ජවිපෙත් නොතිබුණා නම්
ජනාධිපතිවරයා ජන වරමක් ලබන්නේ තනිකරම බොරුවෙන්ය. ආණ්ඩු බලය – තුනෙන් දෙකේ බලය ද එහෙම පිටින්ම බොරුවෙන්මය. ජන විඥානය කෝපයට පත් කළ මහ බැංකු බැඳුම්කර ගනුදෙනුව පමණක් නොව, පාස්කු ප්‍රහාරය ද භූමරංගයක් බවට පත්වන එක වලක්වන්නට ජගතෙකුටත් නොහැකි ය. සියලු බොරු ඇස් පනා පිට හෙළි වී තිබුණත් තව තව බොරුවලින්ම ඒවා සාධාරණය කිරීමට මාධ්‍ය බලය උපරිම වශයෙන් පරිහරණය කරන අන්දම විද්‍යමාන වේ. හොරකමේ වේගය ආණ්ඩුවටවත් හිතා ගන්නට බැරි තරම් වේගවත්ය. ඉතිහාසයේ කිසිම ආණ්ඩුවක් මේ ආණ්ඩුව තරම් දූෂිත නැත, වංචනික නැත, අසාර්ථක නැත. අභාග්‍යය නම් මාධ්‍ය බලයෙන් පිම්බී සිටින්නට සමත්ව සිටීම ය. ආණ්ඩුව බලයට පත්වුණ පසුව කළ සාපරාධී ගනුදෙනු ගැන දත්ත සහිතව කතා කරන්නට සමත්වී සිටින්නේ ජවිපයයි. විපක්ෂය එහිදී විදහාපාන්නේ අසරණ බවකි. වියත්මගෙන් මතුවුණ තැනැත්තෙකු දුක්බර අන්දමින් පවසා තිබෙන්නේ ජවිපෙ නොතිබුණා නම් ආණ්ඩුව කරන කිසි දෙයක් අඩුම ගාණේ පුවතක් බවට හෝ පත් නොවන බවය. එය ඇත්තක් යයි සිතමි. යකඩ පෙට්ටියක නිරුවතින් සිටින්නෙකු එළියට ඇද පෙන්නුවත් ගාණක් නැති තාලයෙනි ආණ්ඩුව වැඩ කරන්නේ. එහි අර්ථය වන්නේ ආණ්ඩුව හිතක් පපුවක් නැති අන්දමට කළ හැකි හැම අපරාධයක්ම රටට කරන්නට බය සැක නැති බව ය.
උරුලෑවෙකුටවත් ඉවසන්නට බැරි නිරිසත්ව ගන්ධයකි හමන්නේ. එහෙත් ජවිපෙට අවලාද නැඟීම එකම විලාසයකින් විද්‍යමාන වේ. ඒ සියලු අවලාද නඟන්නේ කුලී හේවායන්ම නොවන බව ඇත්තකි. ශීලචාර මිනිසුන් යයි සිතා සිටි දන්න හඳුනන කිහිප දෙනෙකු නිතර නිතර පළ කරන පෝස්ටු දැක මම කම්පා වීමි. දුමින්ද සිල්වා නිදහස් කිරීම හා ඔහුට රජයේ ඉහළ පදවියක් පිරිනැමීමවත් වරදක් ලෙස දකින්නේ නැද්දයයි කෙනෙකු විමසා සිටි විට ඊට ප්‍රතිචාරය, ‘ජෙප්පන් එක්ක අපට නෑකම් එපා‘ යන්නය. එහි තේරුම කුමක් ද? ආණ්ඩුව තැන නොතැන මල පහ කිරීම පවා අභිරුචියෙන් ඉවසීමය, ඒ අසූචිත් සුවඳ යයි සිතීමය. මේ අන්ධභාවයට මුග්ධභාවයට සිනාසීම – හාස්‍යයට ලක් කිරීම සැනසීමට හේතුවක් නොවේ. මාධ්‍ය බලයක් නැති සංදර්භයක සමාජ මාධ්‍ය ඔස්සේ සංවිධිත අන්දමින් ප්‍රතිචාර දැක්වීම හැකි උපරිමයෙන් කළ යුතු ය. විපක්ෂයත් සිදුවන විනාශයන් ගැන සංවේදී හැම පුරවැසියෙකුත් ඒ වගකීම භාරගත යුතු යයි සිතමි. විද්‍යමාන තත්වය නම්, ‘මෙහෙම කළොත් අරයලට වාසියි අපට වාසියක් නෑ‘ යනුවෙන් හොරගල් ඇහිලීම ය. ඉන් ගම්‍ය වන්නේ බලය අත්පත් කරගැනීම විනා අනෙකක් නොවේ. මේ ඉතා නරකම තත්වයකි. මෙහි ප්‍රතිඵලය වෙන පාටකින් පරණ මෝස්තරේටම ඇඳුම මැසීම ය. අලුත් පාටක් අලුත් ඇඳුමක් අවශ්‍ය බව වටහාගන්නට හේතු කාරණා ඉහටත් උඩින් ය.
කාලය ලබා දී ඇත
විනාශයෙන් අත් මිදෙන්නට සාමූහික ප්‍රයත්නයක් අවශ්‍යම වේ. මේ සාමූහික ප්‍රයත්නය එක එක අයට අවශ්‍ය කොන්දේසි මත පිහිටා ගොඩ නඟන එකක් නොවිය යුතු ය. මැතිවරණයක් ආසන්න වන විට බොහෝ අය තම තමන්ගේ බලයක් පෙන්වමින් (සමහර විට නැති) අවබෝධතා ගිවිසුම්ගත වෙන්නට පේ වෙති. දේශපාලන පක්ෂත් එයම ය කරන්නේ. ඇමතිකම් – නියෝජ්‍ය ඇමතිකම් – සංස්ථා සභාපතිකම් – තානාපතිකම් යනාදි වශයෙන් තම තමන්ගේ කෝටා වෙන්කර ගැනීමට හැකියාව තකාගෙන පෙරට එන කිසිවෙකුත් රට විනාශයෙන් ගොඩ ගන්නට සමත් වනු නැත. මේ පහත් ක්‍රියා කලාපයට තිත තැබිය යුතුය. එසේ නොවුණහොත් ආයෙම පරණ වැසිකිළියක්මය අලුතින් හැදෙන්නේ.
සමාජ ව්‍යාපාරයකට සම්බන්ධව සිටි කෙනෙකු ලෙසින් මා වටහා ගත් කරුණක් වන්නේ ස්වයංසිද්ද බල පෙරළියකට අයිතිවාසිකම් කියා පාමින් ඔප්පු තිරප්පු ලියා ගැනීමට අවිනීත ලෙස ‘සිවිල් චරිත‘ ඉදිරිපත් වීම ය. ඇතැම් තැනක තමා සිටි බව ඔප්පු කරන්නට තමන් සන්තකයේ තිබෙන ඡායාරූප ද රැගෙන පෝලිම්වල එන උදවිය සෑහෙන කාලයක් තිස්සේ පුරුදුව සිටින පිළිවෙත දුරින් දුරු කළ යුතුය.
වියත් මඟ නම් බැලූම පිම්බූ උදවියගේ න්‍යාය පත්‍ර කවරේදැයි අනාවරණය වුණේ බෙරගෙඩි පැළෙන විදිහටය. ජාතික ආරක්ෂාව ගැන කැට තියා කටමැත දෙඩවූ – දේශවාත්සල්‍යයෙන් මඬනා ලද එක සිංහයෙක් කැබිනට් මණ්ඩලය පත් කරන්නටත් පෙරම ලේකම් පදවියක් ලබා ගත්තේය. විලිරුදා ඉවසාගත නොහැකිව යටි ගිරියෙන් කෑ ගසන්නා සේ කෑ ගැසූ දේශප්‍රේමී සීතාවක් නොපමාව පළ කළේ කෑදරකම් ය.
උසස් පදවිවලට පත් කිරීමට විද්‍යාත්මක තේරීම් කමිටුවක් පත් කරමින් වැඩ පටන් ගත්තේ. විද්‍යාත්මක බව විදහාපාමින් කමිටුවේ සාමාජිකයන් සේරටම කලින් තම තමන්ගේ පදවි තෝරාගැනීමටය වග බලා ගන්නේ.
මේ ආදි වශයෙන් යහපත් ආණ්ඩුකරණයකට කිසිසේත් අදාළ නොවන – යා නොදෙන ක්‍රියාදාමයන් විචාරශීලිව අධ්‍යයනය කොට ඒ ගැන බොරු මැතිවරණ ප්‍රකාශවල ලියන මුළාවෙන් බැහැරව යහපත් ආණ්ඩුකරණය සම්බන්ධයෙන් පැවති, විනාශ කර දමා ඇති ක්‍රමවේද හඳුනාගත යුතුය. එහෙත් එවැනි කටයුතු වෙනුවෙන් මේ ආණ්ඩුව ලබා දී තිබෙන කාලයෙන් ප්‍රයෝජන ගන්නා බවක් නොපෙනේ.
පහසු උඩ පන්දු අතහැරීම
ලංකාවේ දේශපාලන සංස්කෘතිය පාදඩකරණය වී ඇති අන්දම දිගින් දිගටම එක වේගයකින් දකින්නට හැකි විය. අල්ලස් හෝ දූෂණ විමර්ශන කොමිෂන් සභාව තමන් පැවරූ නඩු ඉල්ලා අස්කර ගැනීම බල පෙරළියකට මත්තෙන් කළා නම් ඒ ඒ නිලධාරීන්ගේ වෘත්තීය මට්ටමක් ඉන් විශද වෙන්නට තිබුණි. හැම නඩුවක්ම ඉල්ලා අස් කර ගන්නේ – ඉවත දමන්නේ – චුදිතයන් නිදහස ලබන්නේ – නිදොස් වන්නේ බලපෙරළියකින් පසුව ය. මේ කොතරම් අවාසනාවන්ත තත්වයක් ද? ඒ හැම දෙයක්ම නීතියට අනුව සිදු නොවී නම් මහජනතාවගේ බදු මුදල්වලින් වැය කරන ධනස්කන්ධය ගගේ මූදේ දැම්මා සමානය.
ලංකාව ගොඩ ගැනීමට නම් අවශ්‍යයෙන්ම ‘ප්‍රමාදය‘ නම් රෝගයට ප්‍රතිකාර අවශ්‍ය වේ. සියලු විමර්ශන අවසන් කොට නිසි විනිවිදභාවයකින් යුතුව කෙළවරකට ගෙන යාමට තිබුණ නඩු ප්‍රමාදය නිසා ප්‍රතිඵලය පරාජයයි. පහසුවෙන් අල්ලා ගන්නට තිබුණ උඩ පන්දු අතහැර පරාජය වැළඳගැනීමට එය නොදෙවෙනිය.
රාජ්‍ය යාන්ත්‍රණය තුළ කඩිනමින් කළ යුතු කළ හැකි කවර කටයුත්තක් වුව අනවශ්‍ය අන්දමින් ප්‍රමාද වීම කිසිසේත්ම හොඳ තත්වයක් නොවන බව විස්තර කළ යුතු නොවේ. මෙය රට ගොඩ නැඟීමට අවංක උවමනාවක් තිබෙන කවුරුත් ගැඹුරින් වටහා ගත යුතු කාරණාවකි. ‘පහු පහු වෙන කොට කොහු කොහු‘ යන්න රනිල් -මෛත්‍රී ඩබලට උපමා අලංකාරවලින් පැහැදිලි කර දුන්නේ සෝභිත හිමියන්ය. එහෙත් ඉතා ඉක්මනින් උන් වහන්සේ පසක් කර ගත්තේ කිසිම යහ පාලන අපේක්ෂාවක් වෙනුවෙන් නිර්භීත හා අවංක කැපවීමක් නැති බව ය. යම් දෙයක් හෝ සිදුවුණා නම් ඒ සිදු වුණේ සිවිල් සංවිධානවල පෙනී සිටීම මගහැරයාම අපහසු වූ නිසා ය. එබැවින් මේ තාක් ආණ්ඩුකරණය තුළ තිබුණ බොරුව හා වංචාව ගැන ඉතා තදින් සංවේදී වීම අවශ්‍ය වේ.
ස්වාධීනත්වය ව්‍යාජයක් වූ විට
ස්වාධීන කොමිෂන් සභා පිහිටුවීම යනු පාලකයන් හදවතින්ම සතුටු වන කටයුත්තක් නොවේ. ඒවා ගැන හඬ නඟන්නේ පාලකයන් වන්නට අරඅඳින උදවියයි. ඒ ඇයි? නීති ගරුක පුරවැසියන්ගේ කැමැත්ත ඒවාට ඉහළින්ම ලැබීම ය. එපමණක් නොව ඔවුන් ඒ වෙනුවෙන් මතවාදී තලයක සිට ජන විඥානයට බලපෑම් කිරීමටත් උත්සුක වීමය. රටක් යථා තත්වය ගොඩ නැඟීමට හෝ රටක් සැබෑ ලෙස දියුණු කිරීමට එය වැදගත්ය, අවශ්‍ය ය. උත්ප්‍රාසය නම් රාජ්‍ය පාලනයට වරමක් ලබා ගත් පසුව පාලකයන් ඒ වෙනුවෙන් උදාසීන වීම ය. මේ වන විට මැනවින් ඉගෙන ගන්නට ලැබී තිබෙන පාඩම වන්නේ ‘දේශපාලන ප්‍රතිසංස්කරණ‘ කල් මැන කළ නොහැකි බවය. ලංකාව ඒ සම්බන්ධයෙන් අති විශේෂය. ඒ මන්ද? ජන වරමක් ලබා ගැනීමේදී ජන මනස මුසපත් කරන්නේ බොරු ලොරි පිටින් බෑමෙනි. ඒ නිසා දිළිඳු හා නූගත් ජනයාගේ අපේක්ෂා විශාලය. සත්‍යය නම් ඒ අපේක්ෂා යථාර්ථයක් බවට පත් කිරීමට පහසු නොවීම ය. එවිට පටන් ගන්නේ ආණ්ඩුවක් අපකීර්තියට – පිරිහීමට ලක්වීමය. මෙය වඩාත් හොඳින් වත්මන් ආණ්ඩුව ‘සිංහල බෞද්ධ ආණ්ඩුව‘ තහවුරු කර තිබේ. මාධ්‍යමය ප්‍රබන්ධකරුවන් ටක්කෙටම ගෝඨාභය රාපක්ෂට ලබා දුන් උපදෙස නම් බලය මිට මොලවා ගන්නට අදාළ ප්‍රතිසංස්කරණ මොහොතක් හෝ පමා නොකරන්න යන්නය. ඔහු ඒ උපදෙස හරියටම පිළිපැද්දේය. වසංගත එකක් නොව පේළියක් ආවත් ඔහු නොපමාව බලය මිට මොළවාගැනීමට අදාළ ප්‍රතිසංස්කරණ සිද්ධ කර ගත්තේය. එහි ආනුභාවය තුන්කල් නුවණින් දුටු බැසිල් නම් ඉසිවර සුළු පක්ෂවල හීන්තැන්වලින් මිරිකා බෙලසුන් කර ‘ඔහුට වඩාත් ප්‍රිය දේශපාලන ජාවාරම‘ නිල වශයෙන්ම අතට ගත්තේය. මොන තරම් අනීතික වැඩ කළත් – සාපරාධී වැඩ කළත් සිවිල් සමාජයට හෝ විපක්ෂයට හෝ අධිකරණයෙන් පිහිට ලබාගැනීමට අවස්ථාවක් නැත. ළමයා ප්‍රසූත කළ පසුව මව පිරිමි ද ගැහැනු ද කියා දැන ගැනීමට ස්කෑන් කරන්නේ කුමට ද? ලංකාවේ පරිහානිය යනු නීතියේ ආධිපත්‍යය පාලකයා මිට මොළවා ගැනීම හේතුවෙන් පටන්ගෙන උඩු දුවා තිබෙන බව ගැන මොන තරම් දේ විද්වතුන් ලියා පහදා තිබේ ද?
තල් ගහට පොල් ගහ කීම
තොරතුරු දැනගැනීමට නිල වශයෙන් උරුම කර ගත් අයිතිය මහජනයාට අහිමි විය. මහජන මුදල් හා මහජන දේපළ අවභාවිත කිරීමට අවසරය ඉන් හොඳහැටියට ලැබී තිබේ. ආණ්ඩුව පොහොර ප්‍රශ්නයෙන් අමුඩ කඩා ගත්තේ මහ දවල්ය. නිකං පොහොර දෙන බවට ගොවියන්ට ගෝඨාභය ප්‍රතිඥා දුන්නේ කෙසේ ද? ඇත්ත වශයෙන්ම ඔහු කළේ ටෙලි ප්‍රොම්ටරය පෙන්වන අකුරු අහුලමින් කියවීමය. කිව්වේ මොනවාද යන්න ඔහු දැන නොසිටින්ටත් ඇත. ඔහුට පැවරී තිබුණේ මාධ්‍ය ආයතන හිමි ප්‍රචාරණවාදීන් ලියා දෙන දේ කෙසේ හෝ කියවා දැමීමය. කෙසේ හෝ නායකයා වුණ පසුව ඔහුට කපන්නට සිද්ධ වන්නේ කේක් ගෙඩියක හැඩයට සාදා තිබෙන කළු ගලකි. රුවැන්වැලි සෑය සමීපයේ සිට කේක් ගෙඩිය කපන අන්දම ගැන නිමැවුණ ගීයද ටෙලිප්‍රොම්ටරයෙන් කියවා දැමීය. ඒ හැම දෙයක්ම නිම කළ පසුව ඔහුට සිදු වන්නේ ගල් ගෙඩිය කපන්ටය. කොපමණ කැපුවත් කැපෙන්නේ නැත. කපන්නට කපන්නට වෙර දරන විට හති වැටෙන්නට පටන් ගත් විට දැන් ඔහු කැපිල්ල අත්හැර දමා ඇති සේය. එහෙත් ඔහුව පුටුවේ වාඩි කළ ‘මරු බඩු ටික‘ හිතේ හැටියට බුරියානි බුදිති. එහි වග විත්ති ගැන අසීමිත බලතල ඇති විධායක ජනාධිපතිට ඇස් වසාගෙන සිටිනවා හැර කරන්නට දෙයක් නැත.
හැම දේම වෙනුවෙන් රෙදි කරට අරන් කුලප්පු වී නැටූ ජාතිවාදී නැට්ටුවන් රොත්තට අඤ්ඤකොරොස් වී සිටියත් මල නල ශුද්ධ කිරීම හැර වෙන විසඳුමක් ඔවුන්ට නැත. බටහිර විරෝධී – දේශප්‍රේමීන් සෙට් එකට නකුට පස්සේ හංගාගෙන පැත්තකට වී සිටින්නටද බැරිය. ‘යුතුකම‘ වෙනුවෙන් වමාරා බුදින්නට සිදුව තිබේ. ලේ රත් කරන හැම අපරාධයක්ම සිසිල සුව සදන සත්ක්‍රියාවන් ලෙසින් හිරිකිතයකින් තොරව දෙසා බාන්නට ද ඔවුන්ට සිදු තිබේ.
අවධිය හා පියවි සිහිය
ආණ්ඩුව හතර ගාතෙන් වැටී තිබුණත් මාධ්‍ය බලය ඔවුන් සන්තකය. මැතිවරණයක් එළඹෙන විට අන් සියලු දෙනාටම මාධ්‍ය බලය අහිමි කරන එක අනිවාර්ය විය හැකිය. සමාජ මාධ්‍ය වාරණය උපරිමයෙන් කරනු ඇත. අනෙක් කාරණාව නම් රට වැසියන් අහේනියෙන් පීඩා විඳින විට බැසිල් බලය ක්‍රියාත්මක වීම ය. නියඟයෙන් දා ගිය මහ පොළව මතට කෘත්‍රිම වැස්සක් ඇද හෙළුවත් පිපාසයෙන් සිටින්නන්ට එය සම්පතකි. කෘත්‍රිම වැස්ස තාවකාලික බව – මුළාවක් බව වටහා ගන්නේත් නැත.
මැතිවරණයකට පිවිසෙන්නේ අසාමාන්‍ය ධනස්කන්ධයක් පොම්ප කරමිනි. එක පැත්තකින් කෘත්‍රිම වැස්සක් ද – ව්‍යාජ සෞභාග්‍යයක් ද මාධය බලය විසින් ඔජ වඩා විදහා දැකීමට කල් මැන පටන් ගනු ඇත. කාට වුව සටන් බිමට යන්නට සිදුවන්නේ සමහර විට නිරායුධව වෙන්නට පුළුවන. මේවා ගැන කල්පනා කොට සැලසුම් සම්පාදනය කළ යුතු වේ. පහසුවෙන් කාගේවත් ඔඩොක්කුවට බලය වැටෙන්නට මෙවර ඉඩ නොදෙන්නේ රාජපක්ෂවරුන් පමණක් නොව, ජාවාරම්කාර තක්කඩිරැළ ඔවුන්ටත් ඉදිරියෙන් පෙනී සිටිනු ඇත.
ඊටත් වඩා නරකම තත්වය විය හැක්කේ මැතිවරණ ක්‍රියාදාමයම හමුදාකරණයට හසු කොට ක්‍රියාවට නැංවීමය. මැතිවරණ කොමසාරිස්වරයාට ඉතිරි වන්නේ නිවේදක භූමිකාව පමණක් විය හැකි ය.
මේ කිසි කරුණක් හුදු භීතිය පැළ කිරීම පිණිස නොවේ. අවධානය හා විමසිලිමත් වීම වෙනුවෙනි.
සතුරා සතු අවි සහ ශක්‍යතා නොදැන සටන ගිය විට මරු මුව වැටෙන්නේ සේනාවක්ම වේ.
ප්‍රබන්ධය රසවත් වීම
ලංකාවේ ජනතාව යුද්ධයෙන් පීඩා වින්දේය. යුද්ධය අවසන් කිරීමෙන් අනතුරු වීර කාව්‍යයක් ප්‍රබන්ධ කෙරිණි. ඒ වීර කාව්‍යය ජනතාව අතට පත් කරන්නේ රසවත් ගායන වාදන නැටුම්වලිනි. ජනතාව වීර කාව්‍යය රස විඳින්නේ උඬඟු මනසකිනි. ඒ උඬඟු මනස මාධ්‍ය බලය විසින් උරුම කරන ලද්දකි. එහෙත් ජනතාවට අවබෝධ නොවුණ කාරණාව වන්නේ තමන් රස විඳින්නේ සැබෑ වීරයා නැති වීර කාව්‍යයක් බව ය. මාධ්‍ය බලය ඊට ඉඩක් තියන්නේ ද නැත.
ප්‍රබන්ධගත වීර කාව්‍යය මොන තරම් අනුහස් සහිතද යත් ඕනෑම අවස්ථාවක ප්‍රබන්ධයෙන් වර්ණවත් කොට තිබෙන වීරයා රණවිරුවන් ගැන සිහි කොට රට ගැන පද දෙක තුනක් ගැයූ විට ජනතාව යළි මුසපත් වේ. ඒ වෙනුවෙන් පේ වී සිටින පිරිහුණ සංඝජාලයක් ද රටේ ඇත.
ලංකාව ගොඩ ගැනීමට උර දෙන්නට නම් අවශ්‍යයෙන් මේ වීර කාව්‍යය යථාර්ථවත් ප්‍රබන්ධයක් නොව, අද්භුත ව්‍යාජයක් බව රටට පසක් කරදීම අවශ්‍ය යයි සිතමි.■
