MY FACESදෘශ්‍ය කලා ප්‍රදර්ශනය සැප්තැම්බර් 2 දක්වා කොළඹ, බම්බලපිටියේ, පැරඩයිස් රෝඩ් කලාගාරයේදී පැවැත්වෙනවා.
ඔබේ චිත්‍ර ප්‍රදර්ශනය නම් කර ඇත්තේ ‘මයි ෆේසස්’ (මගේ මුහුණු) වශයෙන්. දිලීපගේ ඇඳීමේ වස්තු විෂය ‘මුහුණ’ බවට වෙන්නෙ කොහොමද?
මම මුලින්ම විභවි ඇකඩමියෙ චන්ද්‍රගුප්ත තේනුවර සර්ගෙන් ඉගෙනගත්තා. ඇකඩමියේදී ස්ටිල් ලයිෆ්, සෙල්ෆ් පෝට්රේට්, පෝට්රේට් ආදිය අඳිනවා අපි. ඇකඩමියෙන් අයින් වුණාට පස්සේ මම ගෙදර ඇවිත් තනියම ස්ටඩි කරනවා. ඒ අතරෙදි මගේ ඇඳිල්ල සෙල්ෆ් පෝට්රේට් එකට ගෙනාවා. මට ඕනෑ වෙන්නේ මුලින්ම සෙල්ෆ් පොට්රේට් එක හරියට අඳින්න. ඒක කරනකොට තමයි ඒක ඇතුළේ තියෙන කතන්දරේ අහුවෙන්න ගන්නේ. එතකොට මම පෝට්රේට් එක පස්සේ ගොඩක් එලවන්න ගන්නවා. ඒ අතරෙදි මට තේරෙනවා මේ ලෝකේ තියෙන හැම දෙයක්ම බලන්න මට හැකියාව ලැබිලා තිබුණාට, මට මාවම බලාගන්න හැකියාව ලැබිලා නැහැ නේද කියලා. ඒක නිරායාසයෙන් එන එකක් නෙවෙයි. පෝට්රේට් එක්ක අවුරුදු දහයක් පහළොවක් විතර වැඩ කරනකොට එන එකක්. ඒ තුළ මගේ මූණ වයසට යන එක ආදිය ඇතුළෙ ලොකු කතා ටිකක් මට කියන්න පුළුවන් වෙනවා.
මට දැනෙන සාධාරණ අසාධාරණකම් මේ සමාජයට කිව්වා කියලා වැඩක් වෙන්නේ නැහැ. මම හිතන විදියේ ප්‍රතිචාරයක් සමාජයෙන් මට ලැබෙන්නෙත් නැහැ. ඒවා ඔක්කොම මට ලිහාගන්න පුළුවන් දේ මගේ මුහුණ කියලා හිතාගෙන මම මගේ මුහුණට ඒ අමාරුකම් ටික ටික එකතු කරන්න පටන්ගත්තා. මම දන්න විදියට මම දුක කියන වේදනාව විතරයි විඳින්නේ. මං ලබන ඒ දුක, තනියම විසඳාගෙන තනියම හිතාගත්තාම මට කාගෙවත් බලපෑමක් නැහැ.
අනිත් එක මගේම මුහුණ මම අඳිනකොටතව මොඩ්ල් කෙනෙක් එනකං බලාඉන්නවත්, විශේෂ වෙලාවක් යොදාගන්නවත් අවශ්‍ය නැහැ, මට නිදහස ලැබෙන හැම වෙලේකම මට අඳින්න පුළුවන්. හරියට කෝම්පිට්ටුවක් ගහලා සෙල්ලම් කරනවා වාගේ මමම ඒකෙන් සතුටු වෙනවා. ඒ සෙල්ලම තමයි කැන්වස් එක උඩ අන්තිමට ඉතුරු වෙන්නේ.
මුහුණට එන්න ඉස්සෙල්ලා ඔබේ වස්තු විෂය මානව රූපය. හැඟීම් ප්‍රකාශනයෙහිලා මානව රූපය පාවිච්චි කරන්න පුළුවන්ය කියන හැඟීම කොහොමද එන්නෙ?
මට අනුව, මම කියලා එක්කෙනෙක් ඉන්නවා. දිලීප කියලා එක්කෙනෙක් ඉන්නවා, මම නිතරම දිලීප තමයි ෆලෝ කරන්නේ. මම ලෝකෙන්ම ආසම පුද්ගලයා දිලීප කියන කෙනා. හේතුව. මට එයා ගොඩාක් හැන්ඩ්ල් කරන්න පුළුවන් එක්කෙනෙක්. මගේ සහෝදරයො, ඥාතීන්, යාළුවො ආදි අය වෙනම වෙනම මට ඉන්නවානේ. දිලීපත් මට ඒ වගේ වෙන එක්කෙනෙක්. ඒ අර්ථයෙන් මානව රූපය තමයි මට තියෙන පළවැනිම වස්තු බීජය. මම දකින-කරන දුක, වේදනාව, සැප ඔක්කොම මේ මානව රූපය ඇතුළෙන්ම එළියට ගන්න පුළුවන් කියලයි මම හිතන්නේ. ඒකෙන් මටම විඳින්න පුළුවන්. මටම සාධාරණ ලෝකයක් හදාගන්න පුළුවන් මගේ ඇතුළේ.
මට ඇකඩමි එක ඇතුළෙත් ඕනෑ වෙලා තිබුණේ මානව රුපය හොඳින්ම ඇඳගන්නයි. ඒක ඇතුළෙ මම හොයන්න ගිය දේවලට වැඩි ලොකු දේවල් ටිකක් හම්බවෙන්න ගත්තා. ඒ කියන්නේ මානව රූපය මට දැන් ආහාර වගේ වෙලා තියෙන්නේ.
තමන්ගේ රූපය දිහාම බලන එකේ තියෙන එක අනතුරක් තමයි බාහිර ලෝකයෙන් සම්පූර්ණයෙන් වෙන් වෙච්ච ස්වරූපරාගී එහෙම නැතිනම් නාසිසිස්ටික් තත්වයකට වැටීම. තමන්ගේම ලෝකයක් ඇතුළේ පමණක් හිඳිමින් ඇඳීම. හැබැයි, ඒක අනතුරක් හැටියට හැඳින්වීමත් වැරදියි එක අතකින්. එහෙම දෙයක් වෙන්නත් පුළුවන්. දිලීප මුහුණ හා ශරීරය ඇඳීම ඇතුළේ ඒ මොහොතේ සමාජ දේශපාලනික කාරණාත් පිළිබිඹු වෙනවා නිරීක්‍ෂණය කරන්න පුළුවන්. උදාහරණයක් හැටියට එක්ස්ප්‍රෙස් පර්ල් නැව ගිනිගත් වෙලාවෙ දිලීප ඒ ගැන කම්පනයෙන් චිත්‍රාවලියක්ම අඳිනවා. මෙන්න මේ සමාජ අවදිය ගැන ටිකක් කියන්න..
අපි හැමෝම ඉන්නේ යම් දේශපාලන සංස්කෘතියක් ඇතුළෙනේ. නමුත් ඒවා එක්ක පොරබදන්න හයිය හත්තිය තියෙන මිනිස්සු නෙවෙයිනෙ අපි. උදාහරණයක් කිව්වොත්, මම ලංකාව දකින්න කැමති විදියක් තියෙනවා. නමුත් ඒ ලංකාව මට කවදාවත් දකින්න හම්බවෙන එකක් නැහැ. ඒ නිසා මගේ ලංකාව, මං ඇතුළේ, මම හදාගන්නවා. ඒ කියන්නේ මගේ රූප ඇතුළෙ මං ලංකාව දකිනවා. ඒකෙන් මං සතුටු වෙනවා හැම තිස්සෙම. අපට මේ ලෝක කාවවත් හදන්න බැහැ. මේ දෙන මොහොත ඇතුළෙ ජීවත් වෙන්නයි මට වෙලා තියෙන්නේ. කවුද ශ්‍රී ලංකන් මෑන් කියලා හොයාගන්න මට නිශ්චිතව බැහැ. ඒවාත් වංචාවට ලක්වෙලා. මට මිහිපිට ඒ ගැන වචනවලින් කතා කරන්න බැහැ, නමුත් ඒවා මගේ ෆිගර් එක ඇතුළට එකතු කරලා මම සතුටු වෙනවා. මාව කොනිත්තන දේශපාලනය මම මගේ ඇතුළේම විසඳාගන්නවා. මට ඕනෑ රට, මට ඕනෑ දේශපාලනය මම හදාගෙන මම සතුටු වෙනවා.
දිලීපගේ එක විශේෂත්වයක් තමයි නොනැවති ඇඳීම. බොහෝ අය දිගටම ඇඳීම අතහරිනවා. නැතිනම් පසුවට කල් තියනවා. ඔබ දිගටම අඳින්නෙක්. දිගටම ඇඳීමේ නියැලී සිටීම කොහොමද දැනෙන්නේ?
මම හැමදාම අඳිනවා. උදේ හයට විතර නැගිටලා ගෙදර අතුපතුගාන ඒවා කරලා දවස පුරාම අඳින එක තමයි කරන්නේ. සමහර දවස්වලට එළිවෙනකම් අඳිනවා. ස්කෙච් එකක්වත් නොගහා එක දවසකවත් නින්දට යන්නේ නැහැ. බත් කනවා වගේ වැඩක් ඒක. වැඩිය ඕනෑ නෑ, මේ දවස්වල ගෙදර තිබිච්ච මේ අවුරුදු එකහමාර ඇතුළත විතර මම ඇඳපු පේන්ටින්ග්ස් ටික (පැරඩයිස් රෝඩ්) ගැලරි එකට දීලා තියෙන නිසා, ඒවා දිනපතා ගෙදරදී දකින්න නැතිවීමත් මට ප්‍රශ්නයක්. ඒ තරම් මම ඒකට ඇබ්බැහි වෙලා ඉන්නේ. ඒක ඇතුළෙ ජීවත්වීම නිසා තමයි මගේ ස්කිල් එක බලං ඉන්දැද්දි ඩිවලොප් වෙන්නේ. අද මගේ පළවැනි පෝට්රේට් එකේ ඉඳලා හෙට අඳින දෙවැනි එකට යනකොට සාමාන්‍ය කෙනෙක් අවුරුද්දක් විතර ඇඳලා ගන්න පුහුණුව ගොඩක් දුරට මං ලබාගන්නවා.
හැබැයි මානව රූපය විතරක් නෙවෙයි ස්ටිල් ලයිෆ් එකත් ඔබේ ප්‍රකාශනයට එකතු කරනවා. ස්ටිල් ලයිෆ් එකේ ගුණය මොකක්ද ඔබට උදව් වෙන?
විභවියෙදි අඳිනකොට අපි හැමෝම එකම ස්ටිල් ලයිෆ් එකක්නේ අඳින්නේ. මම ගෑනු ළමයෙක් එක්ක යාළුවෙලා ඉන්න කාලෙ එයාගේ සෙරෙප්පු දෙකේ ඉඳලා හැම දෙයක්ම මට ඉන්ටරෙස්ට්නේ. අලුත් අලුත් දේවල්, භාණ්ඩ හම්බවෙනවානේ. ඒවා මට ඉන්ටරෙස්ට් හින්දා එයා මං ගාව නැති එක පුරවාගන්න මම බලනවා අර භාණ්ඩවලින්. ඒ වගේ භාණ්ඩ ඇඳලා තමයි මම විභවියේ ඇනුවල් ෂෝවලට චිත්‍ර හැටියට දෙන්නේ. එහෙම කරගෙන යනකොට මට තේරෙන්න ගන්නවා මේ ඔබ්ජෙක්ට් එක ඇතුළේ ෆීලින්ග්ස් කියන එක නෑ නේද, මම රැවටුණා නේද කියලා. ඒ කාලෙදි අන්ඩර්වෙයාර් එකක් දැක්කාමත් අපිට ලොකු ෆීලින්ග් එකක් තියෙනවානේ, අලුතෙන් හම්බවෙච්ච භාණ්ඩයක්, ඒක හා බැඳුණු ලිංගිකත්වය වාගේ දේවල් නිසා. ඒවා ලස්සන මෙමෙරීස් විදියට තමයි අපිට පවතින්නේ. ඒ මෙමරි එක ඇතුළෙ කවුරුත් නැතිව තනියම රස විඳින්න පුළුවන් භාණ්ඩ හමුවෙනවා. නමුත් කාලයක් තිස්සේ අඳින එක කරගෙන යනකොට මට තේරෙන්න ගන්නවා, මෙමරි එකේ තිබිච්ච භාණ්ඩයකුත් සාමාන්‍යයෙන් ඇපල් ගෙඩියක් තියලා අඳිනවා වගේම නේද කියලා. එනිසා මට තේරුණා, ෆීලින්ග්ස් අපි හිතෙන් හදාගන්නවා මිස ඔබ්ජෙක්ට්වල ඒ කිසිම දෙයක් නෑ නේද කියලා. මුල් හරියේදී ස්ටිල් ලයිෆ්වලින් මගේ විවාහය ගැන, මගේ අම්මා ගැන (මම අම්මා කියන එක වුණත් ඇන්දේ අම්මාගේ බ්‍රා එකක් ඇඳලා), ඇඳලා ඇඳලා ඔබ්ජෙක්ට්වල ෆීලින්ග්ස් නැහැ කියන එකට ඇවිල්ලා, ඒක තමයි පස්සේ ඩිවෙලොප් කරගත්තේ. ඒ අනුව ඔබ්ජෙක්ට්වලින් මගේ ලයිෆ් ස්ටෝරි එකත් කියන්න පොඩි උත්සාහයක් දරනවා.
මං හිතන විදියට, ඔබ අර කිව්ව දිලීපව කපාකොටා දැමීමේ බරපතළ ශක්තියක් ඔබේ කලර් පැලට් එකට සහ පින්සල් පහරවලට තියෙනවා. ඒ වාගෙම විභවි ඇකඩමියේදී තේනුවර මහත්මයාගෙන් ඉගෙනගන්නකොට පැලට් එකේ කළු පාට සහ සුදුපාට පාවිච්චි කිරීම තහනම්. නමුත් ඔබ දැන් කළුපාට එහෙමෝම පාවිච්චි කරනවා. සුදුත් පාවිච්චි කරනවා.
කවුරුහරි කිව්වොත් ගන්න එපා කියලා ඒක අරගෙන බලන්නම තමයි මම හදන්නේ. තේනුවර සර් ළඟට යනකොට මම කලර් පැලට් එකවත් දන්නේ නැහැ. ඉස්කෝලෙදි කළේත් ගණිත විෂයන්. කළු- සුදු ගන්න එපා කියලා තේනුවර සර් කියපු දේ මට පස්සේ කාලෙක තමයි හරියට වැටහෙන්නේ.
කළු සුදු පාවිච්චි කළාම, වර්ණයක ටෝන් එක කොච්චර දුර ගෙනියන්න පුළුවන්ද කියන එක අපෙන් මගහැරෙනවා. (උදාහරණයකට) යෙලෝ ඕකර් වර්ණය ගත්තොත්, කළු-සුදු දාලා ටක් ගාලා දෙපැත්තට යන්න පුළුවන්. නමුත් තේනුවර සර් කියන විදියට, සුදු-කළු නැතිව, හරිම අමාරුයි කරන්න. නමුත් එහෙම කරනකොට යෙලෝ ඕකර් එකේ තිබිච්ච ගොඩාක් පාට අපට හමුවුණා. එදා සුදුයි කළුයි දැම්මා නම් අපිට ඒ පරාසය අහුවෙන්නේ නැහැ. නමුත් ඇකඩමියෙන් පස්සෙ හොරාට වගේ බයෙන් බයෙන් මම කළුයි සුදුයි පැලට් එකට ගෙනෙනවා. ඒ හරහා කළුයි සුදුයි එකක මම අද වැඩ කරන්නේ මටම ආවේණික ක්‍රමවේදයක් ඇතුළේ. ඔයිල්වලදී අපි වැඩ කරන්නේ ඩාක් එකේ ඉඳලා ලයිට් එකටනේ. නමුත් දැන් මම හැම පැත්තටම යනවා. මට ඕනෑ වර්ණය වුණත් මම කලර් පැලට් එකේ හදන්නේ නැහැ. කැන්වස් එකේදීම තමයි හදන්නේ. එතකොට ඕනෑ තැනදී මට හරියටම නවත්තගන්න පුළුවන්.
දිලීපගේ චිත්‍රවල චිත්‍රකලා හැකියාව අත්පත්කර ගැනීමට අමතරව යම් විදියක දේවල් දෙස බැලීමේ දාර්ශනිකමය ගුණයක් තියෙන බවක් පෙනෙනවා. ඒක කොහෙන්ද එන්නේ කියලා කියන්න පුළුවන්ද?
මම පොඩි කාලේ ඉඳලාම, ‘මිනිහෙක් වෙලා මම ඉපදුණේ කොහොමද’ හොයන එක්කෙනෙක්. මම පන්සල් යන කෙනෙක්වත් බුදුන් වඳින තෙල්පහන් පත්තු කරන කෙනෙක්වත් නෙවෙයි. ඒත් බුදුහාමුදුරුවො කිව්වේ මොකක්ද කියලා හොයන කෙනෙක්. ඕක තමයි මගේ චිත්‍ර ඇතුළේ ඇත්තටම තියෙන්නේ. තණ්හාව එක්ක වැඩ කරන නිසා තමයි මම ආටිස්ට් කෙනෙක් වෙලා තියෙන්නේ. බුදුදහම සංසාර චක්‍රය නවත්වන්න පෙන්වන එකක්නේ. ඒක අපි මේ වගේ තණ්හාව එක්ක වැඩ කරන දේවලට පාවිච්චි කරනවා නම් වැරදියි කියලායි මම හිතන්නේ. ඒ නිසා ‘මගේ ජීවිතය ඇතුළෙ ඉන්නේ කවුද කියලා හොයන්න උත්සාහ කරන එක ඇතුළේ තමයි මම යන්නේ’ කියලා කියන්න මම කැමතියි. ඒ ස්පිරිට් එක මට කැන්වස් එක ඇතුළට ගේන්න ඕනෑ. ලෝකෙට අහුවෙන්නේ නැතිවෙන්න සතෙක් මැරුවත් ඒකත් මගේ කැන්වස් එක ඇතුළෙ තියෙන්න ඕනෑ. ඇත්තම මිනිහා කියන ට්‍රැත් එක කැන්වස් එක ඇතුළෙ තියලා යන්න තමයි මගේ ට්‍රයි එක. ■
