පාර්ලිමේන්තු මන්ත්‍රී රිෂාඩ් බදියුදීන්ගේ නිවෙසේ මෙහෙකාරකමට ගෙනැවිත් ඛේදජනක ලෙස මියගිය හිෂාලිනි දැරියගේ සිදුවීම පිළිබඳ කම්පනය තවමත් සමාජයෙන් බැහැර වී නැත.
සමහර අය හා මාධ්‍ය ජාතිවාදී හා වෛරී ආකාරයෙන් මේ ප්‍රශ්නය දෙස බැලුව ද, හිෂාලිනීගේ මරණය හරහා ඉස්මතු වී ඇති සමාජ, ආර්ථික හා සංස්කෘතිකමය කාරණා ගැන සැලකිය යුතු පිරිසක් උනන්දුවක් දැක්වීම හා සංවාදයකට එළඹ සිටීම ගරු කටයුතු ය. එසේ නොවිණි නම්, හිෂාලිනිගේ ඛේදාන්තය ජාතිවාදී මාධ්‍ය හා සාකච්ඡා අතර තවත් බුලත් හපයක් බවට පත්වී අවසානයේ පිටතට විසිවන්නට ඉඩ තිබිණි.
කලින් කලට ඉස්මතු වන මේ ආකාරයේ සමාජ ආර්ථික ගැටලු ප්‍රමාණවත් සාකච්ඡාවකින් තොරව හුදෙක් හප බවට පමණක් පත්වීම අප හැමදා ම අත්දකින්නකි.
හිෂාලිනීගේ මරණයත් සමග අප ඉස්මත්තට ගත යුතු කාරණය නම් වතුකරයේ වසන දෙමළ ජනතාවගේ සමාජ ආර්ථික හා සංස්කෘතික තත්වයන් මෙන් ම ඔවුන්ගේ ඉරණම ය.
බි්‍රතාන්‍ය ආධිපත්‍යය යටතේ තිබුණු කාලයේ ලංකාවට ගෙන්වන ලද මේ ප්‍රජාව, අද වන විට පරම්පරා ගණනාවක් ම වතුකරයේ පොළව සමග හැපෙමින් සිය ජීවිත රටේ තේ වගාව පෝෂණය කිරීම සඳහා දිය කර ඇතත්, ලංකාවට ගෙන්වන විට ඔවුන්ගේ තිබුණු සමාජ තත්වයටත් වඩා පහළට ගොස් මිස ඉහළට ගොස් ඇතැයි පෙනෙන්නේ නැත. නගරයේ මධ්‍යම පන්තික ජනතාව තම නිවෙස්වලට ගෘහ සේවකයන් සොයන විට ඔවුන්ට නිරායාසයෙන් වතුකරයේ මේ ජනතාව මතක් වීමෙන් පැහැදිලි වන්නේ, මේ ජනකොටසට අපේ සමාජයේ ඇති පිළිගැනීම හා අවස්ථාවයි. වෙනත් විදියකට කිවහොත්, මධ්‍යම පන්තික ජනතාවට, වතු දෙමළ ජනතාව යනු තමන්ගේ නිවෙස්වලට ගෘහ සේවකයන් සේවිකාවන් සපයන මූලාශ්‍රයක් පමණි.
ලංකාවට ඇවිත් සියවස් කිහිපයක් ගත වුණ ද, අද ද සමාජයට ඔවුන් පෙනෙන්නේ මනුෂ්‍යයන් ලෙස නොවේ. මනුෂ්‍ය සාරය කිසිවකු විසින් උරා බී ඉවත දමන ලද මිනිස් ප්‍රතිරූප පමණක් හැටියට ය. මේ ජනතාව ද තමන්ගේ අසරණභාවය නිසා ම මේ ප්‍රතිරූප හැටියට ම ජීවත් වීම ඉරණම ලෙස සලකා ජීවත් වෙති. එලෙස මනුෂ්‍ය ප්‍රතිරූප හැටියට සිටීමෙන් තමන්ට ලැබෙන යමක් භුක්ති විඳ නිහඬ ව සිටිති.
ඔවුහු දැඩිතර ආර්ථික ගැටලුවලින් පීඩා විඳිති. ඒ තත්වය යහපත් කිරිම සඳහා වරින් වර විවිධ පැලැස්තර අලවනු ලැබුවද, අවසානයක් කරා ඔවුන්ගේ යහපත වෙනුවෙන් සටන් කරන දේශපාලන පක්‍ෂ හෝ ව්‍යාපාර නැතිවීමේ ඵලයක් ලෙස අදත් ඔවුන්ගේ මූලික ගැටලුව ජීවනෝපාය පිළිබඳ ප්‍රශ්නයයි. ඊළඟට ඒ හා බැඳුණු සමාජ, සංස්කෘතික, අධ්‍යාපනික හා සෞඛ්‍ය ප්‍රශ්න අටෝරාසියක් විසින් ඔවුන් පීඩනයට පත්කරනු ලැබ තිබේ.
වතකර දෙමළ ජනතාව, ලංකාවේ ජන කොටස් අතරින් පහළ ම තැන සිටින ස්තරය බව අවිවාදිත ය. බුද්ධිමත් සමාජයක නම්, පළමුවෙන් ම ඔසොවා තැබීම සඳහා කටයුතු කෙරෙන්නේ එවැනි ජනතාවකි. එහෙත්, ලංකාවේ මේ ජනතාව වරින් වර ඡන්ද බැංකුවක් හැටියට මිස මිනිසුන් පිරිසක් හැටියට සැලකුම් ලබන්නේ නැත.
අද පුවත්පතේ හිෂාලිනිගේ මරණය විසින් ඉස්මත්තට ගෙනෙන ලද කාරණා ගැන සංවාදයක් ඇතුළත් ය. ඒ සංවාදය කියවන විට, ප්‍රජාවක් හැටියට ඔවුන් පසුවන අන්ත දුක්ඛිත තත්වය (යළිත් වරක්) චිත්‍රණය කෙරෙයි. එහෙත් මේ ඇත්ත අප අද අලුතෙන් අසන්නක් නොවේ. උනන්දුව තිබෙන අය හැමදා ම අසන දකින ඇත්තකි. ප්‍රශ්නය නම් එතැනින් එහාට අඩියක් වත් තබන්නට අප කිසිවකුට නොහැකි වී තිබීමයි.
හිෂාලිනීගේ මරණය සමග ගිනි තැබීමක් හෝ තබා ගැනීමක් ගෑවී ඇති නිසාත්, ඇය මෙහෙකාරකමට යොදවන ලද්දේ දේශපාලනඥයකුගේ, විශේෂයෙන් සුළුතර ජාතික දේශපාලනඥයකුගේ නිවසේ වීම නිසාත්, ඒ සඳහා විශාල අවධානයක් සමාජයෙන් මෙන් ම මාධ්‍යවලින් ද ලැබී තිබේ. එහෙත්, හිෂාලිනී මෙන් දිවි නසා නොගත් දහස් ගණනක් හිෂාලිනීලා, සරෝජලා අපේ රටේ නිවෙස්වල මෙහෙකාරකමේ යෙදී සිටිති. ෂන්මුගම්ලා, දේවරාජ්ලා ද ඒ අතරර හරි හරියට සිටිති. ලිංගික අපයෝජනයට හා අතවරයන්ට ලක්වන්නේ හිෂාලිනීලා පමණක් නොවේ. ෂන්මුගම්ලා හා දේවරාජ්ලාගේ ඉරණම ද ඊට සමගාමී ය. ඔවුන්ගේ වැඩිමහල් පරම්පරාවේ ද ඉරණම එයයි. ශිෂාලිනිගේ මරණය පිළිබඳ විමර්ශනවලදී පිටතට ආ, අවුරුදු විසි දෙකක තවත් තරුණියක පොලිසියට කියන දේ ඇත්ත නම්, හිෂාලිනිගේ සිදුවීම නොවන්නට ඒ සිදුවීම කාලයෙන් වැසී යන්නට ඉඩ තිබිණි.
ඒ නිසා නීතියවත් හරිහැටි ක්‍රියාත්මක නොවන සේවා නියුක්තියක් වන ගෘහ සේවයෙන් පීඩා ලබන්නේ ලොකු පොඩි හැම වයසක ම හිෂාලිනීලා, ෂන්මුගම්ලා සහ ඔවුන්ගේ වැඩිමල් සොයුරු සොයුරියන් මෙන් ම අම්මා තාත්තා වැනි අය ද බව අලුතෙන් කිව යුතු නැත.
ඇත්ත. මෙහෙකාරකමෙහි යෙදෙන්නේ වතුකරයේ දෙමළ සහෝදර සහෝදරියන් පමණක් නොවේ. වතුකරයේ නොවන සහෝදර සහෝදරියෝ ද එවැනි රැකියාවල යෙදෙති. ආණ්ඩුව කලබල වී ළමා මෙහෙකරුවන් සොයා ගොස් දින කිහිපයක දී හති ලා අතහැර දමනු ඇත. එහෙත් ඉන් එහාට මේ සංවාදය ඉදිරියට ගෙන යනවා ද නැද්ද යන්න බාර වී ඇත්තේ දැනුවත් පුරවැසියන්ට ය.■
