කොතලාවල ආරක්‍ෂක විශ්වවිද්‍යාල පනත් කෙටුම්පතට එරෙහිව උද්ඝෝෂණය කළ ශිෂ්‍යයන්, වෘත්තිය සමිති ක්‍රියාකාරිකයන් අත්අඩංගුවට ගෙන ඇප ලබා තිබියදීත් නිරෝධායන කඳවුරුවලට යැවීමේ වරදට මේ වන විට ආණ්ඩුව නොසෑහෙන්නට විපාක විඳිමින් සිටියි.
ආණ්ඩුව කියන ඕනෑ ම දෙයකට හා හොඳයි, ජයවේවා කියන්නට ඉතසිතින් බලා සිටින තුනී සමාජ තීරුව ඇරුණු විට සාමාන්‍ය සිහි බුද්ධියක් ඇති කිසිවෙකු, නිරෝධායන නීති මුවාවෙන් ආණ්ඩුව අදහස් ප්‍රකාශ කිරීමේ අයිතිය මර්දනය කරන්නට පියවර ගැනීම අනුමත කරන්නේ නැත. ඒ අතින්, කාල් මාක්ස් ආවත් නීතිය ක්‍රියාත්මක කරනවා, දිගටම ආණ්ඩුව විවේචනය කරන අය අත්අඩංගුවට ගන්නවා වැනි නන් දොඩවන ඇමතිනියන් ඇමතිවරුන් ඇරුණු විට ආණ්ඩුවේ ම පවා සමහර මැති ඇමතිවරුන්ට මේ ක්‍රියාවලිය හෙළා දකිනවා මිස අනුමත කරන්නට කිසිසේත් නොහැකි විය.
කොහොම නමුත්, මුල් පිරිස නිරෝධායනයට යැවීමෙන් පසු, ඊට විිරෝධය පාමින් රටේ බොහෝ ප්‍රදේශවල පැවැත්වුණු දැවැන්ත විරෝධතා, පාගමන්, රථ පෙළපාලි වැනි කිසිම අවස්ථාවක ආණ්ඩුව තමන්ගේ පොලිස් බළ ඇණි යොදා අවහිර කරන්නට තැත් නොකර සිටීමෙන් හා ඔහේ බලා සිටින්නට ඔවුන්ට නියෝග දීමෙන් පෙනෙන්නේ මහජන බලය මේ අවස්ථාවේ දී කෙතරම් ශක්තිමත්ව නැගුණා ද යන කාරණයයි.
උද්ඝෝෂකයන්ට එරෙහිව නැගුණු පොලිස් ප්‍රහාරය, හුදෙකලා සිද්ධියක් නොවේ. ඒ අවස්ථාවේ එතැන සිටි පොලිස් නිලධාරීන් ගත් හදිසි තීරණයක් මත ක්‍රියාවට නැංවූ සිද්ධිය පිළිබඳ වැරදීමක් ද නොවේ. ආණ්ඩුවේ ඉහළින් ලැබී තිබුණු උපදෙස් ක්‍රියාවට නැංවීමකි.
අවුරුදු දෙකක් ඉක්ම යන්නට පෙර ම තමන්ගේ ආණ්ඩුවට විරුද්ධව නැගඑන මහජන විරෝධතා රැල්ල ආණ්ඩුවත් ජනාධිපතිවරයාත් ඉවසන්නේ නැති බව අමුතුවෙන් කිව යුතු නැත. තමන් මේ තත්වයට මේ තරම් ඉක්මනින් පත්වී ඇතැයි යන්න සිතීම පවා ඔවුන්ට බයබිරාන්ත බව ගෙන දෙන්නක් වී ඇතිවා නිසැක ය.
මේ උද්ඝෝෂකයන්ගේ හඬ යටපත් කළ යුතු යැයි ද මින් ඉදිරියට ඒවා පවත්වන්නට ඉඩ නොලැබෙන පරිදි කටයුතු කළ යුතු යැයි ද සිතූ ආණ්ඩුව, සෞඛ්‍ය සේවා අධ්‍යක්‍ෂවරයා ලවා ලියුමක් ලියවා ගෙන එය පෙන්වමින් උද්ඝෝෂකයන් අත්අඩංගුවට ගැනීමට කොහොමටත් සූදානම් ව සිටියේ ය. සෞඛ්‍ය සේවා අධ්‍යක්‍ෂවරයාගේ එම ලියුමත්, එය පාදක කොට ගෙන සිදු කළ අනීතික පොලිස් ප්‍රහාරයත් ගැන අධිකරණය ඉදිරියේ නඩු කිහිපයක් ම පවතියි.
එහෙත්, ආණ්ඩුව නොසිතූ විදියට උද්ඝෝෂකයෝ සහ ඔවුන් පිටුපස සිට මහජනතාව ශක්තිමත් වූහ. ඒ නිසා අද සිදු වී ඇත්තේ ආණ්ඩුව පත්තු කළ වෙඩිල්ල අතේ පුපුරා යෑම ය. පසු උද්ඝෝෂණවල දී පොලිසිය බලාගත් අත සාමකාමී ව බලා සිටියේ ඒ වෙඩිල්ලේ පිපිරුම ඇඟට දැනුණු නිසා ය.
මේ ජනාධිපතිවරයා විවේචන ඉවසන්නෙක් නොවේ. ගොවීන් ආණ්ඩුවට එරෙහිව පාරට බහින විට ජනාධිපතිවරයා කීවේ, තමන්ට එරෙහිව විරෝධතා පවත්වන්නට ගොවීන්ට අයිතියක් නැති බව ය. ගුරුවරුන් පාරට බහින විට කීවේ තමන්ට එරෙහිව පාරට බහින්නට ගුරුවරුන්ට අයිතියක් නැති බව ය. ආණ්ඩුවේ එක් ඇමතිවරයකු කීවේ ගුරුවරුන් කාලකණ්ණින් බව ය. තවත් ඇමතිවරයකු කීවේ රටට ම එක ගුරුවරයකු වුණත් ඇති බව ය.
මේ සියලු දෙනා ම මෑත පැවැති උද්ඝෝෂණවලින් වියරු වැටී සිටින බව පෙනේ. ඔවුන් කල්පනා කරන ආකාරය පොදු ය. එනම් අපේ ආණ්ඩුවට විරුද්ධ ව උද්ඝෝෂණය කරන්නට කිසිවකුට බැරි ය. හැරත්, කෝවිඩ් වසංගතය තියෙන වේලාවක කොහොත් ම බැරි ය. ඒවා කරන්නෝ කාලකණ්ණියෝ වන්නාහ.
ඉතින් ආණ්ඩුවේ ඊළඟ පියවර පැහැදිලි කර ගත හැකි ය. එනම්, මේ ‘වැරදි කරන’ උද්ඝෝෂකයන්ට පාඩමක් ඉගැන්වීමයි. මේ මොහොතේ පරාජය වී අතපය අකුලා ගන්නට සිදුවුණ ද ඊළඟ වටයේදී ආණ්ඩුව පාරට බසිනු ඇත්තේ හැම දෙයක් ම හොඳට කිරා මැන සූදානම් ශරීර ඇතිව ය.
වාසනාවකට, අද මහජනතාව, 2015ට පෙර සිටි ආකාරයේ, බියගුල්ලෝ නොවෙති. ලක්‍ෂ 69ක ඡන්ද ගත් විධායක ජනාධිපතිවරයකුත්, පාර්ලිමේන්තුවේ ආසන ත.නෙන් දෙකක් අත්පත් කරගත් ආණ්ඩුවකුත් ඔවුන්ට මහ ලොකු දෙයක් නොවේ. වෙන විදියකට කියනවා නම්, තුනෙන් දෙකක් හා ව්‍යවස්ථා බලයක් ලබා ගෙන අත්පත් කරගන්නට ගිය බලයේ සීමාව දැන් මහජනතාව විසින් සලකුණු කරනු ලැබ තිබේ.
ඒ විචාර බුද්ධිය ජනතාවට ලැබුණේ කොහොම දැයි ආයෙත් කිව යුතු නැත. ඒ ලැබුණේ 2015-2019 යහ පාලන ආණ්ඩු කාලය තුළ ය. රටවැසියන් යනු පාලකයකුගේ හෝ පාලක පවුලක වහලුන් නොව, කොඳු ඇටයක් සහිත බලයක් බව දැනගන්නට ඔවුන්ට ඉඩ ලැබුණේ ඒ කාලයේදී ය. අප කළ යුත්තේ ඒ පන්නරය ඉදිරියට ම පවත්වාගෙන යෑම ය. තවදුරටත් වර්ධනය කර ගැනීම ය.■
