ලංකාවේ ඉදිරිය ගැන අද කතා කරන විට අප යොමු විය යුතු ප්‍රධාන පරිශ්‍ර හතරක් හඳුනාගත හැකිය. ඒවා නම්, දේශපාලනික නායකත්ව, රට කරවන පාලන ප්‍රතිපත්ති, අනාගත ආර්ථික/සමාජ සංවර්ධනයේ ස්වභාවය සහ ජාතික/ආගමික සහජීවනය වන්නේය.
ඒ අතරින් මේ ලිපියේ සාකච්ඡා කිරීමට බලාපොරොත්තු වන්නේ පළමු කාරණය ගැන පමණි. මේ සියලු කරුණු ඉදිරි කාලය තුළ දීර්ඝ සංවාද සහ කතිකාවන්ට භාජනය කළ යුතුව තිබේ. රාජපක්ෂ පාලනයට විකල්පයක් සොයන ජනතාවක් වෙනුවෙන් අද සිටම ගොඩනැඟිය යුතුව තිබෙන නායකත්වයකට එම කරුණු මඟහැර යාමේ හැකියාවක් නැති බව සඳහන් කරනු වටී.
විකල්පයක් යනු වෙනස් තේරීමකි. ආදේශනය නමැති දෙය සමග මෙය පටවලා නොගත යුතුය. ඇත්ත වශයෙන්ම, නිදහසේ පටන් වැඩියත්ම අප කර ඇත්තේ ආදේශන දේශපාලනයකි. මුල් වරට විකල්පයක් සොයා ගත් අපේ දේශපාලනඥයා වන්නේ එස්. ඩබ්. ආර්. ඩී. බණ්ඩාරනායකයි. 1947 පටන් පැවත ආ බටහිරට බර (එක්සත් ජාතික පක්ෂ) දේශපාලනය වෙනුවට ස්වදේශීය විකල්පයක් ඔස්සේ 1952 පටන් ඔහු සිතන්නට පටන්ගත්තේය. ලංකාව එක ජාතියක් සහ එක භාෂාවක් සහිත රටක් විණි නම්, ඔහුගේ තේරීම සහ චින්තාව, අඩු වශයෙන් 1990 දශකයේ ධනවාදී රාජ්‍ය ක්‍රමයේ නැඟීම සහ සෝවියට් සමාජවාදී ක්‍රමයේ බිඳවැටීම දක්වාවත් ලංකාවට ඔරොත්තු දිය හැකිව තිබුණි. එහෙත් ලංකාව එවැනි රාජ්‍යයක් නොවේ. ඒ නිසා, ධනවාදයේ මරුමුසු ප්‍රාග්ධනය විසින් ජාතිකවාදය තීරණාත්මක ලෙස අභිභවනය කරවන තෙක්වත් යහතින් සිටීමට තරම් ඔරොත්තු දීමේ ශක්තියක් බණ්ඩාරනායක චින්තනයට තිබුණේ නැත. ඉතිං, ජාතීන් සහ ආගම් අතර විරසකය ඇති කරවන සමාජ තන්ත්‍රයක් බවට 1956 පටන්ම අපේ රට පිරිහීම වැළැක්විය නොහැකි විය.
ආදේශනය ආදර්ශයක් බවට පත්වීම
බණ්ඩාරනායකගෙන් පසු එක දිගටම ඇති වුණේ ආදේශනයකි. ඒ ආදේශනය මොන තරම් බෝ වෙන සුළු වසංගතයක් තත්වයට පත්වීද යත්, බණ්ඩාරනායකගේ අලුත් විකල්පයට එක්සත් ජාතික පක්ෂයත් යට විය. හෙවත් බණ්ඩාරනායකගේ ආදේශනයක් බවට එක්සත් ජාතික පක්ෂය පත්විය. උදාහරණයක් වශයෙන් 1956 මැතිවරණ වේදිකාවේ ‘පැය විසිහතරෙන් සිංහලය රාජ්‍ය භාෂාව’ කරන බව බණ්ඩාරනායක කියන්නට පටන්ගත් විට, එක්සත් ජාතික පක්ෂයත් අවසාන මොහොතේ ඒ ප්‍රතිපත්තියම වැලඳගත්තේය. එහෙත්, ඕනෑම විකල්පයක්, පවතින නායකත්වයක් විසින් නොව, විකල්ප නායකත්වයක් විසින්ම ඉදිරිපත් කරන විට වැඩි ආකර්ශනයක් ස්වභාවයෙන්ම අත්කරගන්නා බැවින්, 1956 දී අපේ ජනතාව එක්සත් ජාතික පක්ෂය පරාජය කොට බණ්ඩාරනායකව බලයට පත්කෙළේය.
එතැන් සිට පෙළගැසුණු ඉතිහාසය අප දනිමු. ඒ සම්බන්ධයෙන් අපට ඇත්තේ හොඳ ඉතිහාසයක් නොවේ.
ජාතිය සහ භාෂාව සම්බන්ධයෙන් මහජාතික ප්‍රවේශය අසාර්ථක වන ආකාරයෙන්ම, සංවර්ධනය සහ ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදය සම්බන්ධයෙන් ස්වදේශීයවාදයත් අසාර්ථක වන්නේය. හේතුව, ප්‍රාග්ධනයේ වර්තමාන ස්වරූපය තුළ, ස්වදේශීයවාදයකට ඉඩක් නැති බැවිනි. මේ වාක්‍යයේ සඳහන් ‘ප්‍රාග්ධනය’ සහ ‘ස්වදේශීයවාදය’ යන වචනවල අඩංගු නිශ්චිත බර බොහෝ පාඨකයන්ට නොවැටහෙන්නට පුළුවනි. (ඇත්ත වශයෙන්ම මෙවැනි වචන හැකි තාක් අඩුවෙන් පාවිච්චි කළ යුතුව තිබුණත්, එම වචනවලින් තොරව කිව නොහැකි යම් සංසිද්ධි සහ ප්‍රපංච කොතෙකුත් මුණගැසේ. සරල උදාහරණ මගින් ඇතැම් කරුණු පැහැදිලි කිරීම ප්‍රයෝජනවත් වන්නේ එබැවිනි). ඒ අනුව, ප්‍රාග්ධනය තුළ ඊනියා ස්වදේශීයත්වයකට ඉඩක් නැති බව ඊයේ කියවන්නට ලැබුණු සාමාන්‍ය ප්‍රවෘත්තියකින් පැහැදිලි කරදීමට කැමැත්තෙමි. ඒ මෙසේ ය: “රසායනික පොහොර මෙටි්‍රක් ටොන් 10,000 ක් කොළඹ වරායට ගොඩබා තිබේ.”
මා අදහස් කරන විකල්පය තුළ, මහජාතිය දෙවැනි තැනට පත්කිරීමක් හෝ ස්වදේශීයත්වය බාල්දු කිරීමක් හෝ සිදුවිය යුතු බවක්වත්, සිදුවිය හැකි බවක්වත් කොහෙත්ම අදහස් නොවේ. මේ කාරණා දෙක සම්බන්ධයෙන් මෙතෙක් රට කරවූ නායකයන් දූරදර්ශී නොවී හුදෙක් ආදේශනවාදී වීම නිසාම, අප විසින් වළක්වාගත හැකිව තිබූ දුෂ්කර තත්වයන්ගෙන් අත්මිදීමට අපට නොහැකි වූ බව පෙන්වා දීම පමණක් ඉන් අදහස් කෙරේ. උදාහරණ වශයෙන්, “ශ්‍රී ලංකාවේ රාජ්‍ය භාෂාව සිංහල වන්නේය” යනුවෙන් එක වාක්‍යයකිනුත්, “දෙමළ භාෂාවත් රාජ්‍ය භාෂාවකි” යනුවෙන් ඊට පහළින් වෙනම වාක්‍යයකිනුත් අපේ ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථාව තුළ ලියා තිබීම දැක්විය හැකිය. මෙය, උගුරට හොරා බෙහෙත් බීමට ගත් මෝඩ ප්‍රයත්නයකි.
එසේ වීම අත්‍යවශ්‍ය නැත. “සිංහල භාෂාව සහ දෙමළ භාෂාව ශ්‍රී ලංකාවේ රාජ්‍ය භාෂා වන්නේය” යනුවෙන් සරල සිංහලෙන් ලිවිය හැකිය. එහෙත්, ආදේශන මාදිලියට ඇබ්බැහි වීම නිසා අපේ නායකයන්ට එසේ කිරීමේ කශේරුව නැතිව ගොස් තිබුණි.
පරණ වැරදි යළි ඇති නොවීමට නම්
ලංකාව ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදී ප්‍රවාහයේ දිගටම රැඳුණොත්, 2015 ජනවාරිය ගුණාකාර වී 2024 දී යළි පැමිණෙන බව මේ ලියුම්කරු විශ්වාස කරයි. එහෙත් එක කොරහක් තිබේ. 2015-2019 කාලයේ සමාජ-දේශපාලනික අස්වැන්න ප්‍රශස්ත නොවුණි. 2024 න් පසුවත් එසේ වීමට බැරිකමක් නැත. එය, අපේ ජීවිතවලින් ගත්තත්, රටේ අනාගතය සම්බන්ධයෙන් ගත්තත්, නාස්තියකි. ඒ නිසා එම වින්නැහියෙන් වැළකී සිටීමට උගත යුතු පාඩම් දැන්ම සැලකිල්ලට ගැනීම යෝග්‍ය ය.
විපක්ෂයේ නායකත්වය ආදේශනවාදී නොවී විකල්පවාදී විය යුතු බව දැන්වත් අප උගත යුතු පාඩමකි. ගෝඨාභය හෝ මහින්ද වෙනුවට ආදේශකයක් රටට අවශ්‍ය නැත. අපට අවශ්‍ය කරන්නේ ඔවුන්ගෙන් වෙනස් වෙනත් විකල්පයකි. එය හුදෙක් පුද්ගලයන් පිළිබඳ ප්‍රශ්නයක්ම නොවේ. සිතිවිලි, ආකල්ප සහ ප්‍රතිපත්ති පිළිබඳ ප්‍රශ්නයකි. ප්‍රධාන විපක්ෂයේ නායකත්වය ආශ්‍රයෙන් මේ සංකල්පීය ප්‍රශ්නය විස්තර කිරීම, මා අවධාරණය කිරීමට බලාපොරොත්තු වන එක් මුඛ්‍ය කාරණයක් පැහැදිලි කිරීම සඳහා ප්‍රයෝජනවත් විය හැකිය.
ආර්. ප්‍රේමදාස සහ සජිත් ප්‍රේමදාස
මෑත ඉතිහාසයේ රට පාලනය කළ නායකයන් අතරින් වැඩිම ආන්දෝලනයට ලක් වූ චරිතය වන්නේ ආර්. ප්‍රේමදාස ය. එය බොහෝ විට, මිථ්‍යාමය ප්‍රබන්ධ හරහා තවත් තීව්‍ර විය. එසේම, නිර්ධන පංතියෙන් රාජ්‍ය නායකත්වයට පත්වූ එකම නායකයාද ඔහු ය. එයම, ඔහුට එරෙහිව එල්ල කෙරුණු ඇතැම් අපවාදයන්ට පාදක විණැයි සිතිය හැකිය.
එක්සත් ජාතික පක්ෂය තුළ ඉහළට පැමිණීමට ආර්. ප්‍රේමදාස කළ වැඩ කොටසින් කාලක්වත් එම තත්වයට පැමිණීමට සජිත් ප්‍රේමදාස කර ඇතැයි පෙනෙන්ට නැතත්, පියාට මෙන්ම පුතාටද එම පක්ෂය තුළ නායකත්වයට පැමිණීම පහසු නොවුණි. ජේ. ආර්. ජයවර්ධන, ගාමිණී දිසානායක, ලලිත් ඇතුලත්මුදලි වැනි දක්ෂයන් අතරේ ආර්. ප්‍රේමදාස සංවිධායකයෙකු වශයෙනුත්, චින්තකයෙකු වශයෙනුත් දැක්වූ සාමර්ථය ඔහුගේ නායකත්ව ගමන් මාර්ගයට දායක වූ බව පෙනේ. එහෙත් සජිත් ප්‍රේමදාස සම්බන්ධයෙන් මේ දක්වා දකින්ට ලැබෙන්නේ, ඔහුගේ සාමර්ථයකට වඩා, දීර්ඝ කාලයක් තිස්සේ එක්සත් ජාතික පක්ෂය සින්නක්කරයේ තබා ගනිමින් එහි පරාභවයට නායකත්වය සැපයූ රනිල් වික්‍රමසිංහ කෙරෙහි පක්ෂය තුළ වැඩෙමින් පැවති අප්‍රසාදයේ සුවිශේෂ වරයෙන් නායකත්වයට පත් දේශපාලනඥයෙකි.
සජිත් ප්‍රේමදාස ගැන ජනප්‍රිය ව්‍යවහාරයේ පවතින විවේචන සහ අපවාද බොහොමයක් අසාධාරණ පදනම් මත ගොඩනැඟුණු ඒවා බව පෙනී යයි. සිදුවන්නේ මෙයයි: ලේබලයක් ඇලවූ පසු, එම ලේබලය, විශේෂයෙන් සමාජ මාධ්‍ය සහ වෙනත් සන්නිවේදන මාර්ග හරහා සූක්ෂම ආකාරයෙන් ඔසවා තබනු ලැබේ. ඉන්පසු එය ‘සත්‍යයක්’ බවට පත්වෙයි. එම ‘සත්‍යය’ තර්කානුකූලව ප්‍රශ්න කොට, පිරිසිඳ දැනගැනීමේ ක්‍රමයක් ඉන්පසු ඉතිරි නොවෙයි.
සජිත් ප්‍රේමදාස සම්බන්ධයෙන් මා මෙහිදී මතු කරන ප්‍රශ්න ඔහු ඇතුළු ඕනෑම කෙනෙකුට කිරා බැලිය හැකිය. ඒ අනුව, මගේ මතය බැහැර කිරීම හෝ පිළිගැනීම කළ හැකිය.
පසුගිය වසර ගණනාවක සජිත්ගේ දේශපාලනය වශයෙන් පැවතියේ බෞද්ධ පන්සල් සමග කෙරුණු ගනුදෙනුවකි. මගේ මතකයේ හැටියට, තෝරාගත් පන්සල් විශාල ප්‍රමාණයකට රුපියල් 50,000 බැගින් ඔහු බෙදා දුන්නේය. මේ කියන කාලයේ රටේ වැදගත් ප්‍රශ්න ගණනාවක් තිබුණි. ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදය ආරක්ෂා කරගැනීමේ අභියෝග ගණනාවක් තිබුණි. ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථාව සාධනීය ආකාරයකින් වෙනස් කර ගැනීමේ අරගල ගණනාවක් තිබුණි. එහෙත් ඒ කතිකාවන් තුළ සජිත් ප්‍රේමදාස කැපීපෙනෙන භූමිකාවක් ඉටු කළ බවක් පෙනෙන්නට නොවුණි. එසේම, දාගැබ් සිය ගණනක් කරවන බවට යම් ප්‍රතිඥාවක්ද වූ බවත් මට මතකයි. ඒ ඇයි?
පළමුව ජීවිතය දෙවැනුව ආධ්‍යාත්මය
ජාතියකට සහ සංස්කෘතියකට ආධ්‍යාත්මයක් ඇති බව සත්‍යයි. එහෙත්, ප්‍රමුඛතා ලැයිස්තු පිළියෙල විය යුත්තේ, සමාජයක භෞතික පැවැත්මට මුල් තැන දෙමිනි. කෝවිඩ් වසංගතය මුලින්ම රට වෙළාගනිමින් සිටි අවස්ථාවේ, මොන තහංචි පැමිණියත්, චිරාගත සම්ප්‍රදායානුකූලව එවරත් ශ්‍රී පාද වන්දනා වාරය උත්කර්ෂවත්ව පවත්වන බව ශ්‍රී පාද අඩවියේ නායක හිමියන් අභියෝගාත්මකව කියා තිබුණි. වාසනාවකට, එය නතර කිරීමට වර්තමාන බලධාරීන්ට ඒ අවස්ථාවේ හැකියාව ලැබුණි. අපේ ආසන්නතම පැවැත්ම පිළිබඳ අභියෝග හමුවේ, ආගම සහ සංස්කෘතිය වැනි අංග දෙවැනි තැනට දැමීම, එම ආගම්වලට හෝ සංස්කෘතීන්ට කරන මදිපුංචිකමක් නොවේ. රුවන්වැලි සෑය තැනවුණේ යුද්ධය අවසන් කිරීමෙන් පසුවයි. ශ්‍රී ලංකාවේ මේ මොහොත ගැන සලකන විට, එරටේ අනාගත නායකත්වයකට මුහුණදීමට සිදුවන්නේ, රටවැසියාගේ ආධ්‍යාත්මික ජීවිතය වෙනුවෙන් පේ වීමට නොව, ඔවුන්ගේ භෞතික පැවැත්ම නඟා සිටුවීමටයි. එය වටහාගැනීමට කියැවිය යුත්තේ ත්‍රිපිටකය නොව, මහබැංකු වාර්තාවයි.
කෝවිඩ් වසංගතයත් සමග ගෝඨාභය රාජපක්ෂගේ අසාර්ථකත්වය එළියට පැමිණි ජවයෙන් ප්‍රධාන විපක්ෂයේ අසාර්ථකත්වය එළියට පැමිණියේ නැත. එය අස්වාභාවික දෙයක් නොවේ. එක පැත්තකින්, විපක්ෂය ආණ්ඩු නොකරන නිසාත්, කෝවිඩ් වැනි පොදු හතුරෙකු සමග පොරබැදීමට විපක්ෂයේ සක්‍රීය සහායක් ලබාගැනීම ගෝඨාභය ආණ්ඩුව මුල පටන්ම ප්‍රතික්ෂේප කොට තිබුණු නිසාත්, කෝවිඩ් ආශ්‍රිත චෝදනාවන්ගෙන් විපක්ෂය බේරී සිටියේය. එහෙත්, මේ වසංගතය මැද්දේ විපක්ෂයේ දේශපාලනඥයන් කියා සිටි දේවල් ආශ්‍රයෙන් ඔවුන් සම්බන්ධ තක්සේරුවක් කෙනෙකුට ලබාගැනීමට බැරිකමක් නැත.
සජිත් ප්‍රේමදාස සහ කෝවිඩ් එන්නත
මගේ සාකච්ඡාවට සජිත් ප්‍රේමදාසගේ ආස්ථාන දෙකක් සලකා බැලීමට කැමැත්තෙමි. එකක් වන්නේ, එන්නත ලබාදීමේදී පූජ්‍ය පක්ෂයට ප්‍රමුඛත්වයක් ලබා දිය යුතු බවට ඔහු කළ ප්‍රකාශයයි. දෙවැන්න වන්නේ, ලංකාවේ අවසාන පුරවැසියා එන්නත ලබාගන්නා තෙක් තමන් එන්නත ලබාගැනීම ප්‍රතික්ෂේප කරන බවට ඔහු කර ඇති ප්‍රකාශයයි.
එන්නත යනු විද්‍යාත්මක දෙයකි. මුල සිට අග දක්වාම එන්නත සම්බන්ධ කුදුමහත් කාරණා නිර්ණය වන්නේ විද්‍යාත්මක පදනමකිනි. උදාහරණයක් වශයෙන්, බටහිර ලෝකයේ එන්නත ලබාදීමේ ප්‍රමුඛත්වය වයස 60 ට වැඩි ජනතාවගෙන් පටන්ගත්තේ, විද්‍යාත්මක පදනමකිනි. එසේම, සෞඛ්‍ය සේවයේ නියුතු පිරිස් සහ විශේෂ රෝගාබාධ සහිත පුද්ගලයන්ට ප්‍රමුඛත්වය දීමත් විද්‍යාත්මක හේතු පෙරදැරිව එළැඹෙන ලද නිගමනයන් ය. එසේ තිබියදී, පූජ්‍ය පක්ෂයට එන්නත ලබාදීමේ ප්‍රමුඛත්වයක් ලබාදිය යුතු යැයි කියන්නේ කුමන පදනමකින්ද? මේ කාරණය අපි මෙසේ සලකා බලමු.
එන්නතේ අභිප්‍රේරිත කාර්යසාධනය දෙයාකාරයි. එකක් වන්නේ, අදාළ පුද්ගලයා හෙවත් එන්නත ලබන පුද්ගලයා බේරාගැනීමයි. දෙවැන්න වන්නේ, ඔහු ආශ්‍රයෙන් සෙස්සන්ට බෝ වීමට ඇති ඉඩකඩ අවම කිරීමෙන් සෙස්සන්ද ආරක්ෂා කිරීමයි. අදාළ පුද්ගලයා බේරාගැනීම යන කාරණයේදී සලකා බැලෙන්නේ, එම පුද්ගලයා විශේෂයෙන් එම රෝගයට ගොදුරු වීමට වැඩි ඉඩක් ඇති කෙනෙකුද යන්නයි. පූජ්‍ය පක්ෂයේ කෙනෙකු විශේෂයෙන් එම රෝගයට ගොදුරු විය හැකි වයස් කාණ්ඩයක හෝ විශේෂ රෝගාබාධ තත්වයක නොසිටී නම්, එම පුද්ගලයාට ප්‍රමුඛත්වයක් ලබාදිය යුතු යැයි කීම මුළුමණින් අවිද්‍යාත්මක වෙනවා පමණක් නොව, සෙස්සන් සම්බන්ධයෙන් ගත් විට අමානුෂිකද වන්නේය. ඊළඟට, සෙස්සන්ට බෝ කිරීමට ඉඩ ඇති පුද්ගල කාණ්ඩ වශයෙන් අප වර්ගීකරණයක් කළොත්, පූජ්‍ය පක්ෂය වැටෙන්නේ ඒ වර්ගීකරණයේ අවසාන කාණ්ඩයටයි. හෙවත්, ගිහිගෙයින් නික්ම යාම නිසාම සමාජ සංසරණය අඩුවෙන්ම ඇති සමාජ කාණ්ඩයක් වශයෙන් පූජ්‍ය පක්ෂය සැලකිය යුතු බවයි. මේ නුසුදුසුකම් දෙකම මැද සජිත් ප්‍රේමදාසගේ ප්‍රකාශය, බාල ජනකාන්ත ඉලක්කයක් පෙරදැරිව කරන ලද්දක් වශයෙන් මිස වෙනත් ආකාරයකින් සැලකිය හැකි දෙයක් නොවේ. මෙය, බණ්ඩාරනායකගේ පටන් මේ දක්වා පැමිණි අපේ දේශපාලනික වංශකතාවේ පදානුගත අනුකරණයක් පමණක් නොව, සමස්ත සමාජයක් ජීවිතය සහ මරණය අතර ප්‍රශ්නයකට මැදිව සිටින මොහොතකදී පවා එවැනි මතවාදයකට ප්‍රමුඛත්වය ලබාදීම තුළ යම් සාපරාධීත්වයක්ද ගැබ්ව ඇති බව කිව යුතුය.
ඔහුගේ දෙවැනි ආස්ථානය සමග මෙය සැසඳිය හැකිය. අවසාන පුරවැසියා එන්නත ලබන තෙක් තමා එන්නත ලබා නොගන්නා බව ඔහු කියන්නේ ඇයි? තමාගේ ජීවිතයට වඩා පුරවැසියාගේ ජීවිතයට තමා ආදරය කරන බව සහ ගරු කරන බව කියාපෑමයි. මුලින්ම කිව යුත්තේ, එවැනි කල්පනාවක්, රටක ජනතාවකට නායකත්වය සපයන කෙනෙකු ආදර්ශයට ගත යුතු නැති පුහු කල්පනාවක් බවයි. ලාබ ජනප්‍රියත්වයක් එහි තිබිය හැකි බව ඇත්ත. එහෙත්, තමාගේ ජීවිතය අනතුරේ තබාගෙන නිර්නාමික අවසානයෙකුගේ ජීවිතයක් වෙනුවෙන් පේ වී සිටිමි යැයි කියන කෙනෙකු, පාරමිතාවකට සුදුසු මුත්, දේශපාලනික නායකත්වයකට නුසුදුස්සෙකි.
දැන්, පූජ්‍ය පක්ෂයට සපයන ඔහුගේ විශේෂ ප්‍රමුඛතාව සමග මෙය සසඳන්න. අපේ රටේ සංඝ සාසනය පමණක් (පූජ්‍ය පක්ෂය යනු එය පමණක්ම නොවේ) විසිදහසක් පමණ යැයි කියැවේ. එසේ නම්, සජිත් ප්‍රේමදාස කියන්නේ, ගිහියන් විසිදහසකගේ ජීවිත ඊට හිලව්වට තැබීම යෝග්‍ය බවද? එක ආස්ථානයකින්, තමාගේ ජීවිතය එක අවසාන ගිහි පුරවැසියෙකු වෙනුවෙන් පරදුවට තබන සජිත් ප්‍රේමදාස, ඊළඟ ආස්ථානයේදී ගිහි ජීවිත විසිදහසක්, සාධාරණ සහ විද්‍යාත්මක පදනමකින් තොරව පාවා දෙයි.
සජිත් ප්‍රේමදාසට ඇතැමුන් අලවන නිග්‍රහාත්මක ලේබල් අවඥාවෙන් යුතුව බැහැර කළ යුතුය. අවශ්‍ය තන්හිදී, මැදහත්ව සහ බුද්ධිමත්ව සිතීමේ ශක්තියෙන් ඔහු සජ්ජිත බව මේ ලියුම්කරු දනී. එහෙත්, අපේ දේශපාලනය තුළ ආදේශක තවදුරටත් වලංගු නැති බව සහ නිරර්ථක වන බව තවම ඔහු තේරුම්ගෙන ඇති බවක් නොපෙනේ.■
