No menu items!
21.1 C
Sri Lanka
23 November,2024

කල් ඉක්මවූ විධායක ජනාධිපති ක්‍රමය

Must read

ඩොනල්ඩ් ට්‍රම්ප්ගේ දේශපාලනයේ මූලිකාංගයක් වූයේ බරක් ඔබාමා කෙරෙහි වූ අපරිමිත වෛරයයි. ජනාධිපතිවරයා ලෙස ඔබාමා ක්‍රියාත්මක කළ විවිධ වැඩ සටහන් මුළුමනින්ම අතුගා දැමීම ට්‍රම්ප්ගේ පරමාර්ථය විය. ට්‍රම්ප්ගේ විශේෂ උදහසට ලක්වූයේ අඩු ආදායම්ලාභී ඇමරිකානුවන් මිලියන 20කට පමණ සහන මිලකට සෞඛ්‍ය රක්‍ෂණාවරණය සැලසූ ඔබාමා කෙයා යනුවෙන් හැඳින්වෙන පනතයි. (Affordable Care Act). මෙම පනත නීති පොතින් ඉවත් කිරීම ට්‍රම්ප්ගේ ප්‍රධාන ජනපතිවරණ පොරොන්දුවක් විය.

2017 ජනවාරියේ ජනපතිධුරයේ වැඩ බාරගත් වහාම ට්‍රම්ප්ගේ ප්‍රමුඛතාවක් වූයේ ඔබාමා කෙයා පනත නිෂ්ප්‍රභ කිරීමට නීති සැකසීමයි. මේ සඳහා වූ යෝජනාව ඒ වසරේ ජුලි මස ඇමරිකානු සෙනෙට් මණ්ඩලයට ඉදිරිපත් කෙරිණි. ට්‍රම්ප්ගේ රිපබ්ලිකන් පක්‍ෂයට සෙනට් මණ්ඩලයේ පැහැදිලි බහුතරයක් තිබූ නිසා මෙම යෝජනාව සම්මත වීම අනිවාර්ය බව බොහෝ දෙනා සිතූහ. නමුත් රිපබ්ලිකන් පාක්‍ෂික සෙනට් මන්ත්‍රීවරුන් කීපදෙනෙක් ට්‍රම්ප්ගේ යෝජනාවට එරෙහිව ඡන්දය පාවිච්චි කරමින් එය පරාජයට පත්කළෝය.

මෙම පරාජය ට්‍රම්ප් ජනපතිවරයයා සැලකුවේ දේශපාලන පරාජයකටත් වඩා තමන්ට වූ පුද්ගලික අවමානයක් ලෙසය. එබැවින් ඔහුගේ කෝපය නිම් හිම් නොමැති විය. නමුත් යෝජනාවට විරුද්ධව ඡන්දය භාවිත කළ රිපබ්ලිකන් මන්ත්‍රීවරුන් තිදෙනාට අක්‍රොශ පරිභව කරනු විනා ඔවුන්ට එරෙහිව කිසිදු ප්‍රායෝගික පියවරක් ගැනීමේ බලයක් ලොව බලගතුම තනතුර හොබවන්නාට නොවීය. ඔවුන් තිදෙනා මන්ත්‍රී ධුරවලින් ඉවත් කිරීම හෝ පක්‍ෂයෙන් පලවා හැරීම තබා ඔවුන්ගෙන් නිදහසට කරුණු ඇසීමේ බලය පවා ජනපතිවරයා සතු නොවුණි.

ඇමරිකානු ව්‍යවස්ථාවේ මූලිකස්ථම්භයක් වනුයේ විධායකය, ව්‍යවස්ථාදායකය හා අධිකරණය අතරැති ඉතාමත්ම පැහැදිලි බලය බෙදීමයි. ඇමරිකාවේ විධායක ජනපති ක්‍රමයක් පැවතුණද ව්‍යවස්ථාදායකයේ කටයුතුවලට අත පෙවීමට ජනපතිවරයාට බලයක් නැත. ඔහු රාජ්‍ය නායකයා විනා ආණ්ඩුවේ නායකයා නොවේ. විධායක ජනාධිපති ක්‍රමයක් සහිත ප්‍රංශයේ තත්වයද මෙයට බෙහෙවින් සමානය.

ලංකාවට විධායක ජනපති ක්‍රමයක් අවශ්‍ය බව ජේ.ආර්. ජයවර්ධන මුල් වරට ප්‍රකාශ කළේ 1966 දෙසැම්බර් මස පැවැත්වූ දේශනයකදීය. රටක සංවර්ධනය සඳහා පූර්ණ බලැති විධායකයක් අවශ්‍ය බව ඔහුගේ මතය විය. එවැනි ක්‍රමයක් සඳහා ඔහු උදාහරණ ලෙස භාවිත කළේ ඇමරිකාව හා ප්‍රංශයයි.

1977 එජාප මැතිවරණ ප්‍රකාශයේ ප්‍රධාන පොරොන්දුවක් වූයේ විධායක ජනාධිපති ක්‍රමයක් ස්ථාපිත කිරීමයි. මැතිවරණය ජයගත් පසු නව අගමැතිවරයා මෙම කටයුත්තට ප්‍රමුඛත්වය දුන්නේය. ඔහුගේ දිනපොතේ 1977 අගෝස්තු 5 දා වූ සටහන මෙසේය. ‘විශාල පිරිසක් තවමත් ගෙදරට එනවා. 10-2 අතර කාර්යාලයට ගියා. 1978 ජනවාරිය වන විට නව ව්‍යවස්ථාවක් යටතේ මා ජනාධිපති වන බව කිව්වා. මා ව්‍යවස්ථාව වෙනස් කරනවා. (JR Jayawardene of Sri Lanka- KM de Silva and Howard Wriggins).

1978 පෙබරවාරි 4දා ජේ.ආර්. ජයවර්ධන මෙරට ප්‍රථම විධායක ජනපතිවරයා ලෙස දිවුරුම් දුන්නේය.
විධායක ජනපති ක්‍රමයට දැන් වයස වසර 43කි. නිදහස් ලංකාව වැඩි කාලයක් පාලනය වූයේ විධායක ජනපති ක්‍රමයක් විසිනි.

දේශපාලන ස්ථාවරත්වය හා ආර්ථික සංවර්ධනය විධායක ජනාධිපති ක්‍රමයෙන් අපේක්‍ෂිත මූලිකම අරමුණු විය. ගතවූ දශක 4කට අධික කාලය තුළ ඒ අරමුණු ඉටුවූවාද යන්න සලකා බැලීමට හොඳම කාලයයි මේ.

වසර 43ක විධායක ජනපති ක්‍රමයේ ප්‍රතිඵල
සාර්ථක විධායක ජනපති ධුරයක් සහිත බොහෝ රටවලට වඩා වෙනස් ලෙස ලංකාවේ රාජ්‍ය නායකයාත් ආණ්ඩු නායකයාත් වනුයේ ජනපතිවරයාය. ඊට අමතරව මෙරට මුල්ම විධායක ජනාධිපතිවරයා නායකත්වය දැරූ පක්‍ෂයට පාර්ලිමේන්තුවේ හයෙන්-පහක බලයක්ද හිමිවිය.

බලය අතිශයින්ම සංකේන්ද්‍රණය වූ විධායක ජනපති ක්‍රමයක්, පාර්ලිමේන්තුවේ අධි බහුතරයක් සහිත ආණ්ඩුවක්, දැඩි තීන්දු තීරණ ගැනීමට මැලි නොවන ජනාධිපතිවරයෙක්-මේ සියල්ල 1978-1988 කාලය තුළ ලංකාවේ තිබුණි. විධායක ජනාධිපති ක්‍රමයට පක්‍ෂවූවන්ගේ තර්කයන්ට අනුව මේ කාලය දේශපාලන වශයෙන් ඉතාමත් ස්ථායි සමයක් විය යුතුව තිබුණි.

නමුත් සැබවින්ම වූයේ එහි විලෝමයයි. 1978-88 සමය ලංකා ඉතිහාසයේ දේශපාලන අස්ථායිතාව ඉතාමත් දරුණු වූ අවධියක් විය. මේ දශකය තුළ අප අත්විඳි දේශපාලනමය-යුද්ධමය භූ චලනයන් අතර පළවන ඊලාම් යුද්ධය, කළු ජූලිය, දෙවන ජවිපෙ කැරැල්ල, ඉන්දීය පරිප්පු ප්‍රහාරය, ඉන්දීය සාමසාධක හමුදාව (IPKF) උතුරු නැගෙනහිරට ගොඩබැසීම හා IPKF-LTTE යුද්ධයද විය. මෙතරම් ගැටුම්කාරී, අස්ථායි හා ලේ වැගිරුණු දශකයක් පාර්ලිමේන්තු පාලන ක්‍රමයක් පැවැති ඉන් පෙර නොවුණි.

මේ දේශපාලන-යුද්ධමය භූ චලනයන් හටගත්තේ ජනපති ක්‍රමය නිසාම නොවේ. නමුත් ඒවායේ දරුණුබව උග්‍ර වීමට අධිබලැති ජනපති ක්‍රමයේ ක්‍රියාකාරිත්වය හේතු විය.

එක් උදාහරණයක් සලකා බලමු. 1978 ව්‍යවස්ථාමය පරිවර්තනය නොවන්නට 1982 ජනමත විමසුමක් පැවැත්වෙන්නේ නැත. එසේ නම් 1982 පැවැත්වෙනුයේ ඊළඟ මහා මැතිවරණයයි. ඒ මැතිවරණයෙන් එජාපය ජය ගැනීමට වැඩි ඉඩක් තිබුණි. නමුත් ඒ ජය හයෙන් පහක හෝ තුනෙන් දෙකක ජයක් නොවනවා නිසැකය. විපක්‍ෂය ශක්තිමත් වීම නිසා හුදෙක් තම මතයම ක්‍රියාත්මක කිරීම ආණ්ඩුවට එතරම් පහසු නොවනු ඇත. එවැනි තත්වයක් තුළ ඊළාම් යුද්ධය වළක්වාගත නොහැකි වුවද දෙවන ජවිපෙ කැරැල්ල නම් හට නොගැනීමට ඉඩ තිබුණි.

ආණ්ඩුවක් බලගතු වත්ම එහි බලය අපයෝජනය කිරීමට ඇති ඉඩකඩද වැඩිය. මෙය පාර්ලිමේන්තු ක්‍රමය හා විධායක ජනපති ක්‍රමය යන දෙකටම පොදුය. 1970-77 කාලය මෙයට එක් උදාහරණයක්ය. බලය සංකේන්ද්‍රණය වනුයේ එක් පුද්ගලයකු අත නම් බලය අපයෝජනය වීමට ඇති ප්‍රවණතාව වඩාත් අධිකය. 1978න් පසු වූයේ එයයි. ජේ ආර් ජයවර්ධන යනු බුද්ධිමත් අත්දැකීම් බහුල නායකයෙකි. ඔහුටත් විධායක බලතල මැදිහත් ලෙස ක්‍රියාත්මක කිරීමට නොහැකි වූවා නම් ගෝඨාභය රාජපක්‍ෂ වැන්නකු ගැන කවර කතාද?

විධායක ජනපති ක්‍රමය තුළින් දේශපාලන ස්වාධීනතාව තබා ව්‍යවස්ථාමය ස්වාධීනතාවක්ද උදා නොවුණි. 1978- 88 දක්වාවූ කාලය තුළ ව්‍යවස්ථාව 16 වතාවක් සංශෝධනය විය. (1979-1, 1982-2, 1983-3, 1984-2, 1986-1, 1987-3, 1988-3). ඉතා කෙටි කාලයක් තුළ වඩාත්ම වාර ගණනක් සංශෝධනය වූ ව්‍යවස්ථාවක් ලෙස 1978 ව්‍යවස්ථාව ලෝක වාර්තාවක් තැබුවද එය පුදුමයක් නොවේ.

1978 පෙර පැවති පාලන ක්‍රමය අංග සම්පූර්ණ හෝ 1972 ව්‍යවස්ථාව මුළුමනින්ම නිවැරදිය යන්න මින් අදහස් නොවේ. 1978 ව්‍යවස්ථාව තුළ බොහෝ සාධනීය ලක්‍ෂණ විය. එහි ප්‍රධානතම ප්‍රශ්නය වූයේ විධායකයේ හා ව්‍යවස්ථාදායකයේ නායකත්වය එක් පුද්ගලයකුට පැවරීමය. එහි ප්‍රතිඵලය වූයේ ඔටුනු නොපළන් රජකු නිර්මාණය වීමය.

සාර්ථක විධායක ජනපති ක්‍රමයක් ඇති රටවල් බොහොමයක් එක්කෝ ඇමරිකාව මෙන් රාජාණ්ඩු ඉතිහාසයකට උරුම නොකියයි, නැතහොත් ප්‍රංශය මෙන් ජනතා නැගිටීමක් තුළින් රාජාණ්ඩු ක්‍රමය පෙරළා දැමූ රටවල් වෙයි. ලංකාව වසර 2500ක් පමණ වූ රාජාණ්ඩු ඉතිහාසයක් සහිත රටකි. මෙරට රාජාණ්ඩු ක්‍රමය නිමාවූයේ විදේශ මැදිහත්වීමකින් විනා ජනතා නැගිටීමකින් නොවේ. අතීත ශ්‍රී විභූතිය පිළිබඳව මන්මත්ව සිටින අපි පෙර රජ සමයේදී පවා දේශපාලන ස්වාධීනත්වය ව්‍යතිරේකයක් විනා සාමාන්‍යයක් නොවූ බව නොදකිමු. මෙරට සියලු ප්‍රශ්නවලට විසඳුම යහපත් රජෙකි යන මිථ්‍යා ඇදහිල්ල අපේ සමාජය තුළ කවදත් පැවතුණි. විධායක ජනපති ක්‍රමයේ අසාර්ථකත්වය ඇස් පනාපිට පෙනී පෙනී වුවද ඉන් බැහැර වීමට උත්සාහ නොකිරීමට මෙම සමාජ මතයද එක්

හේතුවක් විය හැක.
විධායක ජනපති ක්‍රමයෙන් අපේක්‍ෂා කළ අනෙක් අරමුණ ශීඝ්‍ර ආර්ථික සංවර්ධනයයි. 1977 ආණ්ඩු පෙරළියෙන් පසු වසර කිහිපයක් ආර්ථිකය වේගයෙන් වර්ධනය වූ බව සැබෑය. ඊට හේතුව විධායක ජනපති ක්‍රමය නොව 1970-77 තෙක් දැඩි සීමා බන්ධනවලට යටත් කොට තිබූ ආර්ථිකය විවෘත කිරීමයි. මෙම විවෘත කිරීම සිදුවූයේ 1977දීය. එනම් ව්‍යවස්ථා පෙරළියට පෙරදීය.

නමුත් මෙම ආර්ථික පිබිදීම දිගටම පැවතුණේ නැත. 1980 දශකයේ මැද භාගය වන විට ආර්ථිකය දරුණු අවපාතකයකට ලක්ව තිබුණි. ජයවර්ධන පාලනය ක්‍රියාත්මක කළ නව ලිබරල්වාදී පිළිවෙතේ දුර්වලතා මෙයට එක් හේතුවකි. අනෙක නම් දේශපාලන වෙනස්කම් හා විරෝධතාවන් සාර්ථක ලෙස කළමනාකරණය කරනු වෙනුවට ඒවාට මර්දනයෙන්ම ප්‍රතිචාර දැක්වීමට ජයවර්ධන පාලනය ක්‍රියා කිරීමයි. මේ හේතුවෙන් උතුරේත් දකුණේත් වර්ධනය වූ දේශපාලන අස්ථායිතාව ආර්ථික ප්‍රගමනයට තරණය කළ නොහැකි බාධාවන් නිර්මාණය කළේය. 80 දශකයේ මැද භාගය වන විට ආර්ථික වෘද්ධිය 2% සීමාවට පහත වැටී තිබූ අතර, විරැකියාව 20% සීමාවට ළඟා වෙමින් තිබුණි. උද්ධමනය 15% සීමාවට ආසන්නවූ අතර අයවැය පරතරය 10% කඩඉමට ළඟාවිය. අධිබලැති විධායකයේ මුල් දශකයේ අවසානය වන විට ආර්ථිකය පැවතියේ සංවර්ධනයේ හිණි පෙත්තේ නොව මහා කඩාවැටීමක් අබියසය.

ඒ දශකයේ සාර්ථකත්වයන් ලෙස සලකෙන රණසිංහ ප්‍රේමදාසගේ නිවාස ව්‍යාපෘතිය හෝ ගාමණී දිසානායකගේ කඩිනම් මහවැලිය ක්‍රියාත්මක කිරීමට විධායක ජනපති ක්‍රමයක් අවැසි නොවුණි. අවශ්‍ය දැක්ම හා මග පෙන්වීම තිබුණේ නම් පාර්ලිමේන්තු ක්‍රමයක් තුළද මෙවැනි ව්‍යාපෘති සාර්ථකව ක්‍රියාවට නැගිය හැක.

විධායක ජනපති ක්‍රමය යනු දේශපාලන ස්වාධීනතාවට හා ආර්ථික සංවර්ධනයට මඟ පාදන සුපැහැදිලි මාවතක්ය යන මතය එහි මුල් දශකයේ අත්දැකීම්වලින් බොරු විය. ඉන් පසුව ගතවූ කාලය දෙස බලන විට පෙනී යන්නේද මේ අරමුණු වෙත ළඟාවීමට විධායක ජනපති ක්‍රමය තුළින් විශේෂිත දායකත්වයක් නොලැබූ බවය. විධායක ජනපති ක්‍රමයේ 43වන වසර වන විට උදේ නිකුත් කරන චක්‍රලේඛය සවස අවලංගු කරන, ඊයේ නිකුත් කළ ගැසට්ටුව අද සංශෝධනය කරන පාලන තන්ත්‍රයක් නිර්මාණය වී තිබේ. බංග්ලාදේශයෙන් ඩොලර් අතමාරුවට ගන්නා තරමට ආර්ථිකය අඩපණ වී තිබේ.

වසර 43ක් යනු කෙටි කලක් නොවේ. විධායක ජනපති ක්‍රමයේ ක්‍රියාත්මකය පිළිබඳව පුළුල් තක්සේරුවක් කිරීමට මේ කාලය හොඳටම ප්‍රමාණවත්ය 1978දී විධායක ජනපති ක්‍රමයෙන් අපේක්‍ෂා කළ අරමුණු කිසිවෙකුත් සාර්ථක කරගැනීමට නොහැකි වූ බව 2021 වන විට පැහැදිලිය. ශක්තිමත්ය කියාගන්නා පුද්ගලයන් අතට බලය සංකේන්ද්‍රණය වන ක්‍රමයක් තුළින් නිර්මාණය වනුයේ මැදිහත්, බුද්ධිමත් හා කාර්යශූර පාලනයක් නොව, අගතිගාමී හා අදූරදර්ශී පාලනයක් බවට සාධක මේ වසර 43 තුළ එමටය. රට බේරාගන්නා නායකයා අද එයි, හෙට එයි යැයි ඇඟිලි ගනිමින් මේ ක්‍රමයම තවදුරටත් පවත්වා ගැනීම හිල්වූ කළයකින් වතුර ගෙන ඒම වැනි නිරර්ථක ක්‍රියාවකි.

මළකුණකට පණ දිය හැකිද?
විධායක ජනපති ක්‍රමයේ මුල් දශකයේ පැවති තත්වය හා අද තත්වය අතර යම් සමානකම් තිබේ. එදා මෙන්ම අදද සිටිනුයේ බලගතු හා ශක්තිමත් විධායකයක් යනු රට සාමකාමී, ස්ථායි හා සංවර්ධිත කිරීමට අත්‍යවශ්‍ය පූර්ව කොන්දේසියකි යන්න විශ්වාස කරන පාලකයෙකි. අසීමිත බලය හා එම බලය සීමා මායිම්වලින් තොරව හිතුමතයට ක්‍රියාත්මක කිරීමේ හැකියාව සාර්ථක පාලනයක මූලස්ථම්භය යැයි සලකන ආණ්ඩුවකි.

තමන් බිහි කළ විධායක ජනාධිපති ක්‍රමයට නොහැකි ගැහැනියක පිරිමියකු කිරීමත් පිරිමියකු ගැහැනියක කිරීමත් පමණකැයි එදා ජේආර් ජයවර්ධන උදම් ඇනුවේය. තමන්ගේ කට වචනය සර්කියුලර් ලෙස සැලකිය යුතුයැයි ගෝඨාභය රාජපක්‍ෂ ගෝරනාඩු කළේය. දේශපාලනයේ, ආර්ථිකයේ හා සමාජයේ සංකීර්ණතා වටහාගැනීමට උවමනාවක් හෝ හැකියාවක් නැති, නියපොත්තෙන් කැඩිය යුතු දේට කඩුව භාවිත කරන නායකත්වයක් මෙම ප්‍රකාශයන්ගෙන් ගම්‍ය වේ. ගෝඨාභය-මහින්ද-බැසිල් පාලනය සාමකාමී විරෝධතාවන්ට හා ප්‍රජාතාන්ත්‍රීය විසංවාදයන්ට දක්වන අගතිගාමී ප්‍රතිචාරයෙන් පෙනී යන්නේ විධායක ජනපති ක්‍රමයේ මුල් දශකය තුළ මෙන්ම අදද ඇත්තේ දේශපාලන මතභේද කළමනාකරණය කිරීමේ හැකියාවක් හෝ උවමනාවක් නැති පාලනයක් බවය. විධායක ජනපති ක්‍රමයේ ඇති අධිබලය බුද්ධිමතුන් පවා අඥානයන් කරන්නේ නම් අබුද්ධිකයන් ගැන කවර කතාද?
ලංකාවේ විධායක ජනපති ක්‍රමය නිර්මාණය කෙරුණේ රටට අනුරූපිතව නොව පුද්ගලයකුට අනුරූපිතවය. එබැවින් සාර්ථක විධායක ජනපති ක්‍රමයක් සහිත රටලට වඩා වෙනස් ලෙස මෙරට විධායක ජනපති ක්‍රමය ක්‍රියාත්මක වනුයේ ඒ තනනතුර හොබවන පුද්ගලයාගේ හැකියාවන් හා නොහැකියාවන් මතය.

අනෙක් කාරණය නම්, අප තවමත් සිටිනුයේ රජුන් පිළිබඳ සැඟවුණු ආශාවන් හා විශ්වාසයන් සහිත සමාජයක වීමය. බලය ඉදිරියේ දණ නමන, නායකයන්ගේ වචන විචාරයකින් තොරව අදහන, දේශපාලකයන්ට වැඳවැටෙන සමාජයක වීමය. පිදිය යුත්තා පිදීම වෙනුවට බලය ඇත්තා පිදීම මේ සමාජයේ පුරුද්දයි. එබැවින් ජනපති පුටුවේ වාඩිවන පුද්ගලයාගේ අපයෝජනයන් හා අකටයුතුකම් යම් මට්ටමකින් හෝ සමනය කිරීම සඳහා මැදිහත් වීමේ සමාජමය හැකියාව මෙරට ප්‍රමාණවත් ලෙස නොමැත. ව්‍යවස්ථාමය බලයත් සමාජමය අන්ධ භක්තියත් එක්වූ තැන නිර්මාණය වනුයේ වැඩ කරන විරුවන් නොව වැඩ අල කරන විරුවන්ය.

විධායක ජනපති ක්‍රමය අසාර්ථක බව පැහැදිලි වුවද, එය අත්හැරීමට මෙරට පාලක පැලැන්තිය සූදානම් නැත්තේ නොනිල රජු වීමේ ආශාවෙන් පක්‍ෂ-විපක්‍ෂ සියලු නායකයන් පෙළෙන බැවිනි. මේ ආශාව මුදුන්පත් කරගැනීම සඳහා විධායක ජනපති ක්‍රමයේ අසාර්ථකත්වය හුදෙක් එක් පුද්ගලයකුගේ බැරිකම යැයි හුවා දැක්වීමට ඔවුහු උත්සාහ කරති.

පාලකයකු සාර්ථක වීමට නම් රටට හා කාලයට උචිත පාලන ක්‍රමයක් තිබිය යුතුය. අසාර්ථක වූ විධායක ජනපති ක්‍රමයෙන් සාර්ථක පාලකයකු බිහිවන්නේ නැත. කවර රාජපක්‍ෂවරයකු හෝ විපක්‍ෂයේ කවර නායකයකු ඔය පුටුවේ වාඩි වුවද ප්‍රතිඵලය රටට නම් හිතකර නොවනු ඇත. ව්‍යවස්ථාමය බලයත් සමාජ මතවාදත් එක්තැන්වූ තැන වනුයේ නායකයාගේ නුගුණ ශක්තිමත් වීමය. පුද්ගලයකුට දැරිය නොහැකි බලයක් ලබාදෙන වත්මන් ක්‍රමයෙන් බැහැර වීමට දැන් කාලයයි.

පක්‍ෂ-විපක්‍ෂ නායකයන් දෙස බලන විට මේ අවශ්‍යතාව තවත් පැහැදිලි විය යුතුය. මේ සියලු නායකයෝ තමන් ඊළඟ සුපිරි මිනිසා ලෙස මවා පෙන්වීමේ තරගයක නිරතව සිටිති. ආන්ඩුවේ ජනපති අපේක්‍ෂකත්ව තරගය නිමාවී තිබේ. කොහොමටත් ඒ තනතුර රාජපක්‍ෂ පවුලට පිටින් යන්නේ නැත. ඊළඟ අපේක්‍ෂකයා වනුයේද පවුලේම සාමාජිකයෙකි. ඒ බැසිල් රාජපක්‍ෂ බව දැන් නිසැකය. ඔහු වරක් හෝ දෙවරක් ජනපති ධුරය හෙබවූ පසු නාමල් රාජපක්‍ෂගේ කාලය එළඹෙනු ඇත.

ජනපති පුටුවේ ඊළඟ හිමිකාරයා වීමට විපක්‍ෂයේ විවිධ නායකයන් අතරැති තරගය ඉදිරි කාලයේ තවත් උත්සන්න වනු ඇත. තරගය තියුණු වත්ම තරගකාරයන් තමන් බැලුම් බෝල මෙන් පුම්බා ගැනීමද වර්ධනය වනු ඇත. රටේ ප්‍රශ්න විසඳීමට හැකි ‘X’ ට බවත් ‘X’ ජනපති කිරීම රට ඉදිරියේ ඇති හොඳම විසඳුම බවත් විවිධ ‘X’වරුන් හා ඔවුන්ගේ අනුගාමිකයන් දැනුත් ගයන ගීතිකා ඉදිරියේදී තවත් උච්ච වනු නිසැකය.
නමුත් මළකුණකින් ඉහඳ පණුවන් විනා වෙන කිසිවක් අපේක්‍ෂා කළ හැකිද?

රාජපක්‍ෂ පවුල් පාලනය දශක ගණනක් ඉදිරියට පවත්වා ගැනීමට විධායක ජනපති ක්‍රමය අත්‍යවශ්‍යය. නමුත් විපක්‍ෂයේ තත්වය ඊට හාත්පසින්ම වෙනස්ය. විපක්‍ෂයට ඊළඟ ජනපතිවරණය ජයගන්න නම් එකම පිළකට ගොනුවී පොදු අපේක්‍ෂකයකු ඉදිරිපත් කළ යුතුය. ආණ්ඩුව හා රාජපක්‍ෂවරුන්ගේ ජනප්‍රියතාව හීන වී ඇති බව අවිවාදිතය. නමුත් සංඛ්‍යාත්මක දත්ත සලකා බලන විට පෙනීයනුයේ 30%-40% අතර වූ සිංහල බෞද්ධ ඡන්ද පදනමක් රාජපක්‍ෂවරුන් සතු බවය. බැසිල් රාජපක්‍ෂගේ මැතිවරණ දිනීමේ හැකියාවද අවතක්සේරු නොකළ යුතුය. එබැවින් 2019දී මෙන් විපක්‍ෂයෙන් අපේක්‍ෂකයන් දෙතුන් දෙනකු ඉදිරිපත් වුවහොත් බැසිල් රාජපක්‍ෂ ඊළඟ ජනපති තරගය මුල් වටයෙන් හෝ දෙවන වටයෙන් ජයගැනීමේ සැලකිය යුතු සම්භාවිතාවක් තිබේ.

සකලාර්ථයෙන්ම අසාර්ථක වූ ජනපති ක්‍රමය වෙනස් කිරීමට පැහැදිලි එක`ඟතාවක් ගොඩනගාගැනීම විපක්‍ෂයේ පොදු අපේක්‍ෂකයකු ඉදිරිපත් කිරීමේ පළමු පියවරයි. මෙය 2015දී මෙන් හුදෙක් කට වචනයට සීමා නොවිය යුතුය. ජනපති ක්‍රමය වෙනස් කළ යුත්තේ කෙසේද යන්න පිළිබඳව විපක්‍ෂයේ පැහැදිලි එකඟතාවක් ගොඩනගා ගත යුතුය. 1977 එජාප මැතිවරණ ප්‍රකාශයේ බලය ලැබූ විට සිදුකරන ව්‍යවස්ථාමය වෙනස පැහැදිලිව හා විස්තරාත්මකව දක්වා තිබුණි. විපක්‍ෂයටද එවැනි එකඟතාවක් අවශ්‍යය.

පොදු අපේක්‍ෂකයකු නොමැතිව රාජපක්‍ෂවරුන් පරාජය කිරීම අසීරුය. විපක්‍ෂයේ පොදු අපේක්‍ෂකයකු බිහි කළ හැක්කේ ඊළඟට ජනපති වීමට සුදුසුම පුද්ගලයා කවුද යන පදනම මත නොව අසාර්ථක ජනපති ක්‍රමය වෙනස් කිරීමට විශ්වාසීම පුද්ගලයා කවුරුද යන පදනම මතය.

මළවුන්ට පණ දෙන්නේ මිථ්‍යා කතාවලය. වසර 43ක් පුරා දේශපාලන ස්ථායිතාවවත් ආර්ථික සංවර්ධනයවත් සාක්‍ෂාත් කිරීමට අපොහොසත් වූ ජනපති ක්‍රමයට යළි පණ දීමට හැබෑ ලෝකයේ නොහැක. ඊළඟ දියසෙන් කුමාරයා පිළිබඳ සිහින මවනවා වෙනුවට මළගිය ජනපති ක්‍රමයට සුදුසු විකල්පයක් පිළිබඳ පුළුල් සමාජමය සංවාදයක් ගොඩනැගීමට කාලයයි මේ.■

- Advertisement -spot_img

පුවත්

LEAVE A REPLY

Please enter your comment!
Please enter your name here

- Advertisement -spot_img

අලුත් ලිපි