විවෘත විශ්වවිද්‍යාල අරගලයේ ඓතිහාසික ජයග්‍රහණයක් තියෙනවා – ආචාර්ය දිලීප විතාරණ

■ ප්‍රසාද් නිරෝෂ බණ්ඩාර

රටේ අධ්‍යාපනය සම්බන්ධව මේ මොහොතේ දකින්න තියෙන ප්‍රමුඛම ප්‍රශ්නය ජෙනරාල් ශ්‍රීමත් ජෝන් කොතලාවල ජාතික ආරක්ෂක විශ්වවිද්‍යාල පනත?
ඔව්. ජෝන් කොතලාවල ආරක්ෂක ඇකඩමිය පටන්ගත්තේ 1980 ගණන්වල. ඒ හමුදාවට සම්බන්ධ නිලධාරීන්ට අධ්‍යාපනය ලබා දෙන ආයතනයක් විදිහට. මේ ඇකඩමිය 1990 ගණන් වන විට විශ්වවිද්‍යාලයක් බවට පත් වෙනවා.

මේ වෙලාවේ ඒ ආයතනය සම්බන්ධ තියෙන ප්‍රශ්නය තමයි, 2018ත් ගෙනල්ලා, ඒ වෙලාවේ ඇතිවුණු ජනතා විරෝධය නිසා අකුලාගත්තු පනතක් නැවතත් ගේන්න හදන එක. ඒ පනතත් එක්ක රටේ අධ්‍යාපනය සම්බන්ධයෙන් විවිධ ගැටලු රාශියක් මතුවනවා.

මේ පනත නිසා ඔබ දකින හැටියට රටේ අධ්‍යාපනය හා උසස් අධ්‍යාපනය සම්බන්ධයෙන් ඇතිවන මූලික ගැටලු මොනවාද?
මේ විශ්වවිද්‍යාලය ගොඩනැගීමේ අරමුණ වුණේ හමුදා නිලධාරීන්ට යුද හා ආරක්ෂාව සම්බන්ධ අධ්‍යාපනය දීම. නමුත් මේ පනත විසින් ඕනෑම කෙනෙක්ට උගන්නන්න පුළුවන් විදිහට ප්‍රතිපාදන හදලා තියෙනවා. ඊළඟට හමුදාවට අදාළ විෂයන් නෙමෙයි අනික් ඕනෑම විෂයක් ඉගැන්වීමේ හැකියාව එයට හිමිවෙනවා. ඒ වගේම ඔවුන්ට හැකියාව තියෙනවා අධ්‍යාපනය ලබාදීම සඳහා මුදල් අයකිරීමටත්.

ඒ හැමදේටමත් වඩා මේකේ තියෙන මූලිකම ගැටලුව තමයි මේ පනත මගින් ඒ ආයතනයට බලතල ලබාදෙනවා තමන්ට කැමති ඕනෑම පීඨ හා මණ්ඩප සංඛ්‍යාවක් ඒ අයට අවශ්‍ය තැන්වල පිහිටුවීමට. ඒ වගේම කොතලාවල ආරක්ෂක විශ්වවිද්‍යාලය කියලා හඳුන්වපු මේ විශ්වවිද්‍යාලය මින් ඉදිරියට කොතලාවලිජාතික ආරක්ෂක විශ්වවිද්‍යාලය’ ලෙස හඳුන්වන්නට සූදානම් වෙනවා.

මේකෙන් ලබාදෙන තවත් අයිතියක් තමයි, වෙනත් ඕනෑම අධ්‍යාපන ආයතනයක් එක්ක සම්බන්ධ වෙලා තමන්ගේ උපාධිය ඒ ආයතන මගින් ලබාදීමට හැකිවීම. කොහොම වුණත් මෙතන පැහැදිලිව පෙනෙන දෙයක් නම්, මේ මගින් හැදෙන්නේ එක් විශ්වවිද්‍යාලයක් නෙමෙයි විශ්වවිද්‍යාල කලාපයක් කියන එක.

මේ කොතලාවල ආරක්ෂක විශ්වවිද්‍යාලය ක්‍රියාත්මක වෙන්නේ අපේ දැනට තියෙන සරසවි පද්ධතියෙන් එළියේ. ඒ අනුව උසස් අධ්‍යාපන අමාත්‍යාංශය යටතේ තිබිලා විශ්වවිද්‍යාල ප්‍රතිපාදන කොමිෂන් සභාව මගින් නියාමනය වන අපේ සාමාන්‍ය විශ්වවිද්‍යාල වගේ නෙමෙයි මේක ක්‍රියාත්මක වෙන්නේ ආරක්ෂක අමාත්‍යාංශය යටතේ. ඒ වගේම ඒකට 1978 විශ්වවිද්‍යාල පනත අදාළ කරගන්නෙත් නෑ.

විශ්වවිද්‍යාල ප්‍රතිපාදන කොමිෂන් සභාවෙන් නියාමනය නොවන මේ ආයතනය නියාමනය වන ක්‍රමවේදය මොකද්ද?
පනතට අනුව මේ ආයතනය නියාමනය කරන්න වෙනම ආයතනයක් ගොඩනැගෙනවා. ඒ ආයතනයට තමයි බලතල ලැබෙන්නේ ශිෂ්‍යයන් බඳවාගන්නා ආකාරය, බඳවාගන්නට ශිෂ්‍යයන්ට අවශ්‍ය සුදුසුකම්, ආචාර්යවරු ඇතුළු නිලධාරීන් බඳවාගන්න අවශ්‍ය සුදුසුකම් ආදි සියල්ලම පිළිබඳ තීන්දු තීරණ ගන්න.

ඒ ගොඩනැගෙන ආයතනයේ ව්‍යුහය දැක්කාම අධ්‍යාපනය සම්බන්ධ මතුවන ගැටලු වඩාත් පැහැදිලි කරගන්න පුළුවන්.

මේ ආයතනයේ ඉන්නවා සාමාජිකයන් නවදෙනෙක්. ඒ අයගෙන් හතරදෙනෙක් වෙන්නේ ආරක්ෂක මාණ්ඩලික ප්‍රධානී, යුද හමුදාපති, නාවික හමුදාපති, ගුවන් හමුදාපති. උපකුලපතිවරයා විය යුත්තේත් ඉහළ මට්ටමේ හමුදා නිලධාරියෙක් වන අතර ඔහුත් මේ ආයතනය නියෝජනය කරනවා. අනික් අය අතර ආරක්ෂක අමාත්‍යාංශයේ ලේකම්වරයා හා අතිරේක ලේකම්වරයාත් ඉන්නවා. ඒ අනුව පෙනෙනවා මීට අදාළ බහුතරයක් සාමාජිකයන් ආරක්ෂාවට සම්බන්ධ මිලිටරි නියෝජන. එසේ නොවන දෙදෙනෙකුට ඉන්නේ මුදල් අමාත්‍යාංශයේ සාමාජිකයා හා විශ්වවිද්‍යාල ප්‍රතිපාදන කොමිසමේ සාමාජිකයෙක් විතරයි.

අනික් අතට විශ්වවිද්‍යාල ප්‍රතිපාදන කොමිෂන් සභාව වගේ ආයතනයක් ගත්තාම ඒකේ ඉන්නේ රටේ උසස් අධ්‍යාපනයට අදාල ඉහළම මහාචාර්යවරු පිරිසක්.

හමුදාකරණය වීම, අධ්‍යාපනය පෞද්ගලීකරණය වීම වගේ කාරණාවන්ට අමතරව මේ අධ්‍යාපනික ආයතනය තවත් පැත්තකින් උසස් අධ්‍යාපනයේ පරමාර්ථ එක්ක ගැටෙන බවක් පෙනෙනවා නේද?
ඒක ඉතාම වැදගත් පැත්තක්. අපි උසස් අධ්‍යාපනයෙන් අදහස් කරන්නේ, උගන්නන්නේ පවතින දේවල් ප්‍රශ්න කිරීමනෙ. නමුත් හමුදා සංස්කෘතිය තුළ ගොඩනගන්නේ ප්‍රශ්න නොනගා නියෝග පිළිගන්නා කෙනෙක්. සාමාන්‍ය විශ්වවිද්‍යාල පද්ධතියක පැහැදිලිව තියෙනවා ඇකඩමික් ෆ්‍රීඩම් කියන දෙයක්. ඉන් අදහස් කරන්නේ විශ්වවිද්‍යාල පරිසරය ඇතුළේ ශිෂ්‍යයන්ට මෙන්ම ගුරුවරුන්ට වගේ සියල්ලටම පුළුවන් තමන් කැමති දේවල් සාකච්ඡා කරන්න, එකතුවෙන්න, ඕනෑ දෙයක් ප්‍රශ්න කරන්න ආදි දේවල් කරන්න. නමුත් මේකෙන් එහෙම නිදහසක් ලැබෙන්නේ නෑ.
ඒ විතරක් නෙමෙයි දැනට ක්‍රියාත්මක වන කොතලාවල විශ්වවිද්‍යාලයේවත් ශිෂ්‍යයයන්ට එකතුවෙන්න,

රැස්වීමක්වත් තියන්න බෑ උපකුලපතිවරයාගෙන් අවසර නොගෙන. ශිෂ්‍යයන් එකතුවීම රැස්වීම් තැබීම වගේ දේවල් මේ සංස්කෘතිය යටතේ සාකච්ඡා වෙන්නේ ශිෂ්‍ය මාර්ගෝපදේශක පොතේ දඬුවම් ලබන කොටසේ.

අපි උත්සාහ කරන නිර්මාණශීලී ශිෂ්‍යයා බිහිකරන්න රටේ සාමාන්‍ය විශ්වවිද්‍යාල පද්ධතියේ තියෙන මේ නිදහස අත්‍යවශ්‍යයි.

තවත් අවදානමක් තමයි, ප්‍රශ්න කරන්න බැරි, නියෝග පිළිපදින, හමුදා සංස්කෘතිය තුළ ඉගෙනගන්නා ළමයි මේවාගෙන් අයින්වෙලා සමාජයේ ඉහළ තැනකට ගියාම ඒ අය ඒ තැන්වල පවා ගොඩනගන්න යන්නේ මේ විදිහේ නියෝග ප්‍රශ්න නොනගා පිළිපදින සංස්කෘතියක්. ඒ නිසා ඒකෙන් වෙන්නේ විශ්වවිද්‍යාල ඇතුළේ මිලිටරීකරණය විතරක් නෙමෙයි මුළු සමාජයටම ඒ මිලිටරීකරණය කාන්දුවෙනවා.

තවත් අය පෙන්වා දෙන එක කාරණයක් තමයි මේ මගින් අධ්‍යාපනයේ ප්‍රමිතිය පිළිබඳ ප්‍රශ්න මතුවනවා කියන එක?
ඒක ඉතාම පැහැදිලියි. ඒ විතරක් නෙමෙයි මේක නිසා ඉස්සරහට වෛද්‍ය සභාව, ඉංජිනේරු ආයතනය, ශ්‍රී ලංකා නීතිඥ සංගමය වගේ දැනට ලංකාවේ තියෙන වෘත්තීය ආයතනවලට පවා විශාල ප්‍රශ්නයක් අනාගතයේදී මතුවෙන්න පුළුවන්. මොකද මේ පනත අනුව මේ අය ඉදිරියේදී වෛද්‍ය උපාධිධාරීන්, ඉංජිනේරු උපාධිධාරීන්, සහ නීති උපාධිධාරීන් වගේ අය බිහිකරනවා. ඉතිං ඉදිරියේදී විශ්වවිද්‍යාල ප්‍රතිපාදන කොමිෂන් සභාවේ ප්‍රමිතීන්ගෙන් එළියේ තියෙන ආයතනයකින් උපාධිධාරීන් බිහිවුණාම තම තම ක්ෂේත්‍රවල අධ්‍යාපනයේ ප්‍රමිතියක් තබාගැනීමට උත්සාහ කරන එම ආයතන ගැටලුවකට මුහුණ දෙන එක සාමාන්‍ය දෙයක්. මොකද ඒ ආයතනයේ අධ්‍යාපනයේ ප්‍රමිතිය ගැන වගබලාගන්න ඉන්නෙත් අර කියූ හමුදා නිලධාරීන් බහුතරයකින් හැදුණු මණ්ඩලය.

හමුදා නිලධාරීන් යම් යම් ක්ෂේත්‍රවල හැකියාවන් තියෙන්න පුළුවනි. නමුත් උසස් අධ්‍යාපනය වගේ හැම තැනක් සම්බන්ධයෙන්ම තීන්දු තීරණ ගන්න ඒ අයට බෑ. මේ ගැන හොඳම උදාහරණය තමයි කොවිඩ් පාලනය සම්බන්ධයෙන් ලංකාවේ වර්තමාන තත්ත්වය. ලෝකයේ කිසිම රටක කොවිඩ් පාලනය සම්බන්ධයෙන් හමුදාවට නායකත්වය දීලා තියෙනවාද කියලා මම දන්නේ නෑ. නමුත් ලංකාව් ඒ තත්ත්වය නිසා කොවිඩ් පාලනය අර්බුදයකට ගියා මිසක එය සාර්ථක වුණේ නෑ.

අමාත්‍යවරයාට පාලක මණ්ඩලයට ලිඛිත විධාන ලබාදීමේ ඍජු හැකියාවක් තිබීම මෙතනදී බොහෝ අය කතා කරන එකක්?
ඒ තත්ත්වය 1978 විශ්වවිද්‍යාල පනතෙත් තියෙනවා. සාමාන්‍යයෙන් නියෝජිත ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදී රටක අමාත්‍යවරයාගේ බලතල ඒ විදිහට නියෝජනය වීම ස්වාභාවිකයි. නමුත් එයින් සඳහන්වන්නේ උසස් අධ්‍යාපන අමාත්‍යවරයා. නමුත් මෙහිදී කියන්නේ ආරක්ෂක අමාත්‍යවරයා ගැන. නමුත් මං කල්පනා කරන විදිහට මෙතන තියන වැදගත්ම ප්‍රශ්නය අමාත්‍යවරයාගේ බලතල තිබීම නෙමෙයි, උසස් අධ්‍යාපනයයි ආරක්ෂක සේවයයි කියන දෙක එකට ගැළපෙන්නේ නැතිකම.

හමුදාවන්ට අවශ්‍ය පුහුණුව හා දැනුම ගන්න උසස් අධ්‍යාපන ආයතනයක් තියෙන එක ගැන අපේ කිසිම විවාදයක් නෑ. නමුත් අපේ ප්‍රශ්නය වෙන්නේ මේ මගින් එ ්විදිහේ මිලිටරිමය නොවන ඉගැන්වීම්වලට පාර කපාගැනීම. ඒ වගේම ආරක්ෂක සේවයට අයත් නොවන සාමාන්‍ය ශිෂ්‍යයන් සඳහා පවා ඉගැන්වීම. විශේෂයෙන් එවන් අධ්‍යාපනයක් සඳහා සුදුසු මෙහෙයවීමේ යාන්ත්‍රණයක් නැතිව තිබියදී පවා එහෙම කිරීම ගැටලුව තවදුරටත් ඉස්මතු කරවනවා.

දැනට තියෙන නීතිය අනුව කොතලාවල විශ්වවිද්‍යාලයේ උගන්නන්න පුළුවන් ආරක්ෂක සේවයේ අයට. ඒ මිලිටරිමය විෂයයන් ගැන විතරයි. නමුත් ඒ අය දැනටමත් ඒ නීතිය උල්ලංඝනය කරලා ආරක්ෂක අංශවලට පමණක් අදාළ නොවන වෙනත් පීඨත් නිර්මාණය කරලා ඒවා සඳහා දැනටත් බාහිර ශිෂ්‍යයන් අරගෙන තියෙනවා. ඉතින් එහෙම තියෙද්දී අලුත් පනතක් ගේන එකේ මූලික අරමුණ තමයි දැනට තියෙන නීති විරෝධී තත්ත්වයෙන් ඒක ගලවා ගන්න එක.

ඒ වගේම ඒ අය මේ පනත ගෙනාවාම ඔවුන්ට පුළුවන් පහසුවෙන් රට පුරා ශාඛා හා මණ්ඩප නිර්මාණය කරමින් පුළුල් ලෙස ප්‍රසාරණය වෙන්න. ඒ නිසා මේක පෞද්ගලික විශ්වවිද්‍යාල ඇති කිරීම සම්බන්ධ මේ අයගේ ව්‍යාපෘතියේම තව කොටසක් විදිහට ගන්න පුළුවන්. මොකද මේක ක්‍රියාත්මක වුණොත් පෞද්ගලික විශ්වවිද්‍යාල ව්‍යාපෘතිය තවත් ප්‍රවර්ධනය වෙනවා.

අධ්‍යාපනය සම්බන්ධව දේශපාලනයේ යම් මැදිහත්වීමක් සාමාන්‍යයෙන් හැත්තෑ අටේ විශ්වවිද්‍යාල පනත තුළම තියෙනවා කියලා ඔබ කිව්වා. නමුත් විවෘත විශ්වවිද්‍යාලයේ උපකුලපතිවරයා පත්කිරීම වගේ කාරණාවල පෙනුණේ ඒ සාමාන්‍ය බලතල ක්‍රියාත්මක වීමද?
ඒ සිදුවීම පැහැදිලිව කියනවා නම් වුණේ මෙහෙම. විවෘත විශ්වවිද්‍යාලයේ හිටපු උපකුලපතිවරයා වාර දෙකක් ධුරයේ හිටියා. එතුමාගේ දෙවෙනි වාරය ඉවරවෙද්දී අලුත් උපකුලපතිවරයෙක් පත්කරගන්න ඉල්ලුම් කරලා ඒ ක්‍රියාවලිය සිදුවුණා. සාමාන්‍යයෙන් මේ ක්‍රියාවලියේදී උපකුලපති තෝරන්නේ කවුන්සිලයෙන්. ඉල්ලුම්කරුවන් ගිහින් කවුන්සිලයේ ප්‍රසන්ටේෂන් එකක් කළාම කවුන්සිලයෙන් ඒ අයට ඡන්දය දෙනවා. මේ අතරින් වැඩිම මනාප ගත් නම් තුන විශ්වවිද්‍යාල ප්‍රතිපාදන කොමිෂන් සභාවට යවනවා. එතැනදී ඔවුන් කරන්නේ මේ අතරින් නමක් නිර්දේශ කරලා ජනාධිපතිවරයාට යවන එක. ජනාධිපතිවරයා තමයි පත්කිරීම කරන්නේ.

නමුත් මේ ආණ්ඩුව ඇවිත් අලුතින් වෙනත් ක්‍රමයක් හඳුන්වා දුන්නා, ඉවැලුවේෂන් කමිටි කියලා. මේ අනුව මූලික තේරීම කරන්නේ කවුන්සිලයෙන් නෙමෙයි සාමාජිකයන් පස්දෙනෙක් ඉන්න මේ ඉවැලුවේෂන් කමිටි එකෙන්. ඒකේ විශ්වවිද්‍යාල පාලක මණ්ඩලයේ ඉන්න දෙන්නෙක්, පෞද්ගලික අංශයේ එක් නියෝජිතයෙක්, හිටපු උපකුලපතිවරයෙක් හා පරිපාලන සේවයේ නිලධාරියෙක් වගේ ව්‍යුහයක් තමයි තියෙන්නේ.

මේ කමිටිය කරන්නේ විශ්වවිද්‍යාල උපකුලපති තනතුර සඳහා එන අයදුම්පත් ඔක්කොම බලලා ඒකෙන් පස්දෙනෙක් තෝරන එක. ඒ සඳහා නායකත්වය, සන්නිවේදන කුසලතාව, පුළුල් දැක්ම වගේ නිර්ණායක කිහිපයකුත් රජය ඉදිරිපත් කරලා තිබුණා. එහෙම ඉවැලුවේෂන් කමිටුව තෝරාගත් නම් පහ දෙවනුව යවනවා විශ්වවිද්‍යාල කවුන්සිලයට. කවුන්සිලය කරන්නේ ඒ පස්දෙනාගෙන් තුන්දෙනෙක් තෝරන එක. එතනදී මුලින් වගේ ඡන්දයක් නෑ. ඒ තෝරන්නේ ලකුණු දැමීමේ පටිපාටියකට අනුව. කොහොම වුණත් කවුන්සිලය නම් තුනක් තෝරලා විශ්වවිද්‍යාල ප්‍රතිපාදන කොමිසමට යවනවා. ඒ අය නිර්දේශ කරලා ජනාධිපතිවරයාට යවනවා.

විවෘත විශ්වවිද්‍යාලයේ ගැටලුව ඇති වුණේ කවුන්සිලයෙන් තෝරපු නම් තුන විශ්වවිද්‍යාල ප්‍රතිපාදන කොමිසමෙන් ජනාධිපතිවරයාට යැව්වාට පස්සේ. කවුන්සිලයෙන් තෝරලා යැව් නම් තුනෙන් මුලින්ම හිටි දෙදෙනා විවෘත විශ්වවිද්‍යාලයේම පීඨාධිපතිවරු දෙන්නෙක්. තුන්වෙනියට තිබුණ නම කැලණිය විශ්වවිද්‍යාලයේ මහාචාර්යවරයකුගේ. ජනාධිපතිවරයාට යැව්වාම නම් තුනම කිසිම හේතුවක් නැතිව ප්‍රතික්ෂේප කළා. ඊට පස්සේ දැන්නුවා මේ තනතුර සඳහා නැවත අයදුම්පත් කැඳවන්න කියලා.

ඒ අනුව විවෘත විශ්වවිද්‍යාලයේ ආචාර්යවරුන්ගේ සංගමය කළේ මීට එරෙහිව අධ්‍යයන අනධ්‍යයන සේවකයනුත් ශිෂ්‍යයනුත් එකතු කරලා එක්සත් පෙරමුණක් ගොඩනගපු එක. ඒ වගේම ඒකට විශ්වවිද්‍යාල ආචාර්යවරුන්ගේ සමිති සම්මේලනය වගේ වෘත්තීය සමිතිවල මැදිහත්වීමත් අපි ගත්තා. අපේ අරමුණ වුණේ විවෘත විශ්වවිද්‍යාල උපකුලපති තනතුරට නැවත අයදුම්පත් කැඳවන එක නවත්තලා කවුන්සිලයෙන් තෝරලා යවපු නම් තුනෙන් එකක් පත්කරන්න කියලා බලකරන එක.

නැවත අයදුම්පත් කැඳවීමක් කළොත් ඉවැලුවේෂන් කමිටි එකට අපේ විශ්වවිද්‍යාලයේ පාලක සභාවෙන් දෙන්නෙක් නම් කරන්න අවශ්‍යයිනේ. නමුත් අපේ පාලක සභාව ඓතිහාසික තීන්දුවක් ගත්තා ඒ සඳහා අපේ සාමාජිකයන් දෙන්නෙක් නම් කරන්නේ නෑ කියලා. ඒ වගේම අපි ඊට විරුද්ධව විශාල විරෝධතා සංවිධානය කළා.
අපේ පැත්තෙන් ගිය ප්‍රබල සංඥාව අනුව විශ්වවිද්‍යාල ප්‍රතිපාදන කොමිෂන් සභාව හා ආණ්ඩුව අවසානයේදී තේරුම්ගත්තා මේ ගමන දිගින් දිගට යන්න අමාරු බව. ඒ අනුව ඒ අය මේ තනතුර නැවත ඇඩ්වර්ටයිස් කරන එක නවත්තලා අර නම් තුනෙන් එකක් තෝරලා එව්වා අලුත් උපකුලපතිවරයා විදිහට.

ඒ අනුව පේන්නේ මේ අරගලය හේතුවෙන් විශ්වවිද්‍යාලයේ උපකුලපතිවරයා පත්කිරීම දේශපාලනීකරණය කිරීමට ගත්තු වෑයම සම්පූර්ණයෙන් පරාජය වුණා කියන එකද?
කවුන්සිලයෙන් තෝරලා යවපු නම් තුනම අයින් කරලා ඒ වෙනුවට වෙනත් කෙනෙක් පත්කිරීමට ආණ්ඩුවට උවමනාවක් තිබුණා නම් ඒ වැඩේ කරගන්න බැරි වුණා. ඒ නිසා ඒ අරගලයේ ඓතිහාසික ජයග්‍රහණයක් තියෙනවා. නමුත් ආයෙම කල්පනා කරද්දි පේනවා මේ වැඩෙන් සිදුවුණේ නැවත වතාවක් දේශපාලනීකරණය වීම කියලා. මොකද අර නම් තුනෙන් මේ අය තෝරලා එව්වේ උඩින් හිටි දෙන්නාගේ නම් නෙමෙයි තුන්වෙනියාට හිටි කෙනාගේ නම.

තුන්වෙනියාගේ නම තෝරද්දීත් ඒ සඳහා විශාල දේශපාලනික සිදුවීම් වගයක් වෙලා තියෙනවා කියනවා. මොකද මේ නම එකපාරට තෝරලාත් නෑ. කලින් වෙන නමක් තෝරලා පස්සේ ඒක අයින් කරලා මේ නම දැම්ම එකක් තමයි වෙලා තියෙන්නේ.

නමුත් විශ්වවිද්‍යාල පනත අනුව කියලා නෑ නේද මේ යවන නම් තුනෙන් ඉහළම ලකුණු ගත්තු නම හරි විශ්වවිද්‍යාල ප්‍රතිපාදන කොමිසමෙන් නිර්දේශිත නමම හරි ජනාධිපතිවරයා පත් කරන්න ඕනෑ කියලා?
ඒක ඇත්ත. හැබැයි මේ දේවල් වෙන්නේ සාමාන්‍යයෙන් නීතියටම නෙමෙයි. මේවාට අදාළ පිළිගත් සම්ප්‍රදායන් තියෙනවා. හිතන්නකෝ කවුන්සිලයෙන් වැඩිම ලකුණු ගත්ත කෙනෙක් හා දෙන්නෙක් ඉද්දි ඒ අයව කපලා තුන්වෙනියාට ලකුණු ගත්ත කෙනා පත්කිරීම මොනතරම් විහිළුවක්ද කියලා.

අපි කියන්නේ ජනාධිපතිවරයාට මේ තේරීම දෙන්න අවශ්‍ය නෑ කියන එක. විශ්වවිද්‍යාල කවුන්සිලයෙන් අංක එකට යම් නමක් තේරුවොත් ඒකෙන් එකක් ජනාධිපතිවරයා පත්කරන්න ඕනෑ කියන එක.

එහෙම නොවුණොත් වෙන්නේ විශ්වවිද්‍යාල තනිකරම දේශපාලනීකරණය වෙලා ජනාධිපතිවරයා තමන්ගේ දේශපාලනික හෙංචයියන් පත්කරන මට්ටමට විශ්වවිද්‍යාල ඇද වැටීම.■