කෙතරම් කරකියාගත නොහැකි තත්වයකට ආණ්ඩුව පත්වී තිබෙනවා ද යන්න ගැන තේරුම් ගැනීමට, මේ දිනවල මහජන උද්ඝෝෂණවලට එරෙහිව නිරෝධායන නීති පොලිසිය විසින් යොදා ගනු ලබන ආකාරය බැලීමෙන් තීරණය කළ හැකි ය.
සාමාන්‍ය සිහි බුද්ධියක් ඇති මිනිසකුට නම් තේරෙන්නේ සෞඛ්‍ය අධ්‍යක්‍ෂ ජෙනරාල් නම් ‘පඹයකු’ ලවා තමන්ට වුවමනා රෙගුලාසි කීපයක් ලියවා ගෙන ඒවා ආණ්ඩුව විවේචනය කරමින් මහපාරට බැස උද්ඝෝෂණ කරන අයට එරෙහිව යොදා ගනිමින් තිබෙන බවයි.
මේ ‘පඹයා’ගේ රෙගුලාසි ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථාවට මුළුමනින් ම පටහැණි ය. ඔහුට බලය ඇත්තේ වසංගතය පාලනය කිරීම සඳහා අවශ්‍ය වන රෙගුලාසි පැනවීමට ය. ඒ රෙගුලාසිවලින් මහජනතාවගේ අදහස් පළ කිරීමේ, ආණ්ඩුව විවේචනය කිරීමේ හා ආණ්ඩුවට එරෙහිව මහපාරට බැස උද්ඝෝෂණය කිරීමේ පුරවැසි අයිතිවාසිකම් සීමා කරන්නට ඔහුට නොහැකි ය. ඒ අයිතිවාසිකම් ගැන සඳහන් වන්නේ රටේ උත්තරීතර නීතිය වන ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථාවෙහි ය. නිරෝධායන නීතිත්, ඒවා යටතේ සෞඛ්‍ය අධ්‍යක්‍ෂ ජෙනරාල් නමැති ‘පඹයා’ පනවන රෙගුලාසිත් අත්‍යන්තයෙන් ම ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථාවට යටත් ය. ඊට අනුකූල විය යුතු ය.
සෞඛ්‍ය අධ්‍යක්‍ෂ ජෙනරාල් වසංගතය සම්බන්ධයෙන් දී ඇති මූලික මඟපෙන්වීම වන්නේ, මීටරයක පරතරය පවත්වා ගැනීමත්, මුවවැස්ම පැළඳීමත්, අත් සෝදා ගැනීමත් ය. මේ මූලික නියමයන් රකිමින් කරන රැස්වීමක්, ඒ අධ්‍යක්‍ෂ ජෙනරාල්වරයා ම නියම කර ඇති පුද්ගල සීමාවන්ට යටත් ව කෙරෙන්නේ නම් බැලූ බැල්මට ම නීතියෙන් වරදක් නැත.
එහෙත් දැන් සිදුවන්නේ, පොලිසිය මේ නිරෝධායන රෙගුලාසිවල ඡායා පිටපත් පෙන්වමින් ආණ්ඩුව විවේචනය කරන උද්ඝෝෂකයන්ට ව්‍යවස්ථාවෙන් දී ඇති අයිතිවාසිකම් උල්ලංඝනය කිරීම ය. කොළඹ අගනගරයේදීත්, තදාසන්න හා දුරබැහැර නගරවලදීත්, සංවිධානය කරන ලද ආණ්ඩු විරෝධි උද්ඝෝෂණවල ඉදිරි පෙළ ක්‍රියාකාරිකයන් ආණ්ඩුව බුරුතු පිටින් අත්අඩංගුවට ගනිමින් සිටින්නේ මෙලෙස ඔවුන්ගේ මූලික අයිතිවාසිකම් අමු අමුවේ උල්ලංඝනය කරමිනි.
ප්‍රශ්නය තිබෙන්නේ පොලිසියේ මේ අවභාවිතය ගැන ම නොවේ. එසේ කරන්නැයි ආණ්ඩුවේ ඉහළින් පොලිසියට නියම කර තිබීම ගැන ය.
ඉතිහාසයේ ඉතාම කෙටි කාලයක් තුළ වැඩි ම මහජන අවඥාවට ලක් වුණු ආණ්ඩුව ලෙස සැලකිය හැකි මේ ආණ්ඩුව, තමන්ට එරෙහිව රටේ හැම තැනකින් ම උද්ඝෝෂණ, විරෝධතා හා විවේචන පැන නගිමින් තිබෙන බව පූර්වාපේක්‍ෂණය කර තිබේ. දේශපාලන පක්‍ෂ, වෘත්තීය සමිති, ගොවීහු, කම්කරුවෝ මේ උද්ඝෝෂණවල යෙදෙමින් ආණ්ඩුවට බරපතළ පීඩනයක් එල්ල කරමින් සිටිති. ඔවුන් මර්දනය කිරීමේ බලවත් ම අවියක් හැටියට ආණ්ඩුවට හමු වී ඇත්තේ නිරෝධායන නීතියයි. ඉහත කී ‘පඹයා’ගේ රෙගුලාසියි.
උද්ඝෝෂණය කළවුන් අධිකරණයට ඉදිරිපත් කර ඇප මත නිදහස් කරන ලද විට, පස්සට පයින් ගසා පොලිස් වෑන්වලට නංවා ගෙන දවස් 14ක් නිරෝධායනය සඳහා යැවීමට ද දැන් පොලිසිය පටන් ගෙන තිබේ. කිසි ම පුද්ගලයකු නිරෝධායනයට යවන්නට පොලිසියට හැකියාවක් බලයක් නැත. එවැන්නක් පොලිසියෙන් ඉල්ලූ විට නියමයක් කරන්නට මහේස්ත්‍රාත්ට ද බලයක් නැත. ඒ බලය තිබෙන්නේ මහජන සෞඛ්‍ය පරීක්‍ෂකවරුනට පමණි. පොලිසිය ඔවුන්ගේ බලය ද අතට ගෙන කොළඹ කොටුව මහේස්ත්‍රාත් අධිකරණ භූමියේ දී පසුගිය දා කළේ මුළුමනින් ම වැරදි වැඩකි. එහෙත් එහි අරමුණ පැහැදිලි ය. ‘උසාවියෙන් ඇප දුන්නත් උඹලා දවස් දාහතරක් නිරෝධායන කඳවුරක සිරවෙයල්ලා’ යන්නයි ඒ.
මේ සිදුවීම්වලින් පෙනෙන්නේ හිතුවාටත් වඩා ඉක්මනින් කඩා වැටෙමින් තිබෙන ආණ්ඩුවක, ක්‍රම ක්‍රමයෙන් වැඩි වෙමින් තිබෙන මර්දනයේ ස්වභාවයයි. මර්දනය එළිපිට ම කරන්නට ආණ්ඩුව සැරසෙන ආකාරයයි.
මේ ජනාධිපති, මේ ආණ්ඩුව පත් කරන්නට පෙර මෙවැනි තත්වයක් ඇති වනු නියත බව මනා සිහි බුද්ධිය ඇත්තෝ අනවරත ව කීහ. එහෙත්, ප්‍රගතිශීලී පිළේ සමහරුනට ද වුවමනා වුණේ, එදා ප්‍රභාකරන් සිතුවාක් සේ මර්දනය කැඳවා ගෙන, ඊට මුහුණ දී දේශපාලනය කිරීමට ය. දැන් ඒ ප්‍රාර්ථනාව සඵල වෙමින් තිබේ. එහෙත්, මේ මර්දනය, මීට පෙර ආණ්ඩුවලින් දියත් වූ මර්දනයන් මෙන් ලාභ තීරුවේ මර්දනයක් නොවනු ඇති බව නම් දැන් ම සටහන් කර තැබිය හැකි ය.
ආණ්ඩුවේ මර්දන යාන්ත්‍රණය ක්‍රමයෙන් පණ ගැන්වෙමින් තිබේ. එක කපුටකු මරා තටුවක් එල්ලීම ගැන ඇමතිවරයෙක් කියයි. පොලිසිය බාර ඇමතිට, ආණ්ඩුවට විරුද්ධ හැම දෙනා ම දේශ ද්‍රෝහියෝ ය. සතුරෝ ය. ජනාධිපතිවරයා සිතන්නේ, තමා ‘කර ඇති’ පමණට, කිසිවකුට තමන්ට විරුද්ධ වීමට නොහැකි බව ය.
ඉතින් ඒ සියල්ලේ සම්ප්‍රයුක්තය මර්දනයේ තීව්‍ර මුහුණුවරකි.■
