ඊටත් වඩා, ඔහු කළ වැදගත් කාර්යය නම්, ජනාධිපතිවරයාගේ කොවිඩ් කාර්ය සාධන බලකාය බලවත් ලෙස විවේචනය කිරීමයි. දෙපාර්තමේන්තු ප්‍රධානියකු වන හමුදාපතිවරයාගේ මූලිකත්වයෙන් තිබෙන එවැනි අංශයකට රටේ සියලු අංශ පාලනය කිරීමට බලය ලැබෙන්නේ කෙසේදැයි ඔහු ප්‍රශ්න කෙළේය.
■ අරුණ ජයවර්ධන
හිටපු අගමැති රනිල් වික්‍රමසිංහ ජුනි 23 වැනිදා නැවතත් පාර්ලිමේන්තු මන්ත්‍රීවරයකු හැටියට දිවුරුම් දුන්නේය.
ඔහුගේ නැවත පාර්ලිමේන්තු පැමිණීම එක්සත් ජාතික පක්‍ෂය පෙන්වන්නට හැදුවේ විශාල පෙරළියක් හැටියටය. පක්‍ෂයේ ලේකම් රංගෙ බණ්ඩාර කීවේ, රනිල් එක් පුද්ගලයකු වුණත් පාර්ලිමේන්තුවේදි එය හැටක පිරිසක් වනු ඇති බවයි. එයින් ඔහු උත්සාහ කළේ, රනිල් පාර්ලිමේන්තුව තුළදී යම් බලවේගයක් හදනු ඇතැයි කියා පෙන්වන්නටය. එසේ පෙන්වා සමගි ජන බලවේගය තුළ කිසියම් අවුලක් නිර්මාණය කිරීමටය.
රනිල්ට ලැබුණු පාර්ලිමේන්තු ආසනය කිසිසේත් දේශපාලන ජයග්‍රහණයක සංකේතයක් නම් නොවේ. පරාජයක සංකේතයක්ය. එක්සත් ජාතික පක්‍ෂය 2020 අගෝස්තු මහ මැතිවරණයේදී මුළු රටෙන්ම දිස්ත්‍රික් සමානුපාතික නියෝජනය යටතේ එක් ආසනයක්වත් දිනාගන්නට අපොහොසත් වීමත්, මුළු රටෙන්ම ඊට ලැබුණු ඡන්ද ප්‍රමාණය එකතු වුණු නිසා ජාතික ලැයිස්තුවෙන් ආසනයක් ලැබීමත්, රනිල් වික්‍රමසිංහ මහතාට කොළඹ දිස්ත්‍රික්කයෙන් තම ආසනයවත් සුරක්‍ෂිත කරගන්නට නොහැකි වීමත් කියන ලජ්ජා සහගත දේශපාලන පරාජයන් සියල්ලම සංකේතවත් කරන්නකි, මේ පාර්ලිමේන්තු ආසනය. ඒ නිසා යළිත් රනිල් වික්‍රමසිංහ පාර්ලිමේන්තු මන්ත්‍රීවරයකු හැටියට දිවුරුම් දීම කිසිසේත් ජයග්‍රහණයක් නම් නොවේ. එය, රනිල් රටට අවශ්‍ය යැයි රටේ මිනිසුන් මේ මොහොතේ ඉල්ලන නිසා සිදුවූ දෙයක්ද නොවේ. ඒ නිසා රනිල්ගේ පාර්ලිමේන්තු ආගමනය මුල් කරගෙන ව්‍යාජ වාගාලංකාර නිර්මාණය කරන්නට යෑමෙන් පරෙස්සම් විය යුතුය.
එහෙත්, රනිල් පාර්ලිමේන්තුවේ සිටිය යුතුම දේශපාලනඥයෙකි. එකක්, එක පාර්ලිමේන්තු ආසනයක් පමණක් තිබෙන එජාපයට, ඊට ගැළපෙන අය හැටියට රනිල් හැර අන් කිසිවෙකු පක්‍ෂය තුළින් සොයා ගත නොහැකි නිසාය. රනිල් නොයවා යවන්නට සුදුසු කිසිවෙක් දැනට එජාපයේ නැත. ඇත්ත වශයෙන්ම, හරි හෝ වැරදි හෝ වේවා, එජාපයේ සිටි සියලුම බුද්ධිමය හා දේශපාලනමය චරිත දැන් සිටින්නේ සමගි ජන බලවේගය තුළය. ඒ නිසා එජාපය තුළ දැන් සිටින්නේ එක්තරා ආකාරයකට පෙනේරයකින් හැලූ විට ඉතිරි වන අන්දමේ පිරිසකි. එවැනි පිරිසක් අතරින් එකම සුදුස්සා රනිල් වික්‍රමසිංහ හැර අන් කවරෙක්ද?
ඊට අමතරව, ජීවත්වන තුරාම වුණත් (ලංකාවේ දේශපාලනයේ එහි අමුත්තක් නැත) පාර්ලිමේන්තුව තුළ සිටිය යුතු දේශපාලනඥයෙකි, ඔහු. හෙතෙම දැඩි පාර්ලිමේන්තුවාදියෙකි. ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදී මූලධර්ම ගැනත්, පාර්ලිමේන්තු ක්‍රමය ගැනත්, රාජ්‍ය පාලන ආයතනවල බලතල බෙදීම හා සංවරණයන්, තුලනයන් ගැනත් ඔහු ඉතා ඉහළ දැනුමක් ඇත්තෙකි. ජනාධිපතිවරයාද අසුන් ගන්නා වර්තමාන පාර්ලිමේන්තුවේ වුවද, ඔහුගේ ඒ දැනුමට ඉහළින් සිටින කිසිවකු සිටින්නේදැයි සැක සහිතය. පාර්ලිමේන්තු ක්‍රමය පිළිබඳව පමණක් නොව, ආර්ථිකය, බුද්ධ ධර්මය, සංස්කෘතිය, කලාව, සාහිත්‍යය, ලෝක දේශපාලන ප්‍රවණතා, සමයාන්තර ඥානය යනාදිවූ අද කාලයේ දේහපාලකයන්ට ළඟාවීමටත් බැරි දැනුම් ක්‍ෂෙත්‍ර බොහොමයක ඔහු ප්‍රාමාණිකයෙකි. එපමණක් නොවේ. ඔහු බලය ලබාගැනීම සඳහා බහුතර ජනවර්ගය උත්කර්ෂයට නැංවූ හෝ සුළුතර ජනවර්ගයන් පහත හෙළා දැමූ හෝ නායකයෙක් නොවේ. ලංකාවේ පමණක් නොව වෙනත් රටවලද දේවාල, දේවස්ථානවල පිහිට පතා ගියත්, අන් බොහෝ දේශපාලකයන්ට වඩා ආගම මෙන්ම ජාතියද තම දේශපාලනයෙන් පිටත තැබූවෙකි. ඒ සියලු ආකාරයෙන් පැහැදිලි වන්නේ ඔහු පාර්ලිමේන්තුවේ සිටිය යුතු දේශපාලකයකු බවයි.
මන්ත්‍රීවරයකු හැටියට කළ මංගල කතාවේදී තමන්ගේ ප්‍රාමාණිකභාවය ඔහු නැවතත් තහවුරු කළේය.
ඊටත් වඩා, ඔහු කළ වැදගත් කාර්යය නම්, ජනාධිපතිවරයාගේ කොවිඩ් කාර්ය සාධන බලකාය බලවත් ලෙස විවේචනය කිරීමයි. දෙපාර්තමේන්තු ප්‍රධානියකු වන හමුදාපතිවරයාගේ මූලිකත්වයෙන් තිබෙන එවැනි අංශයකට රටේ සියලු අංශ පාලනය කිරීමට බලය ලැබෙන්නේ කෙසේදැයි ඔහු ප්‍රශ්න කෙළේය. ඒ ප්‍රශ්න කිරීම, මේ තාක් සමගි ජන බලවේගයේ කිසිම මන්ත්‍රීවරයකු වෙතින් සිදුවූ බවක් අප දන්නේ නැත. ඒ වෙනුවට ඔවුන්ද කරමින් සිටින්නේ රාජපක්‍ෂවරුන්ගේ රණවිරු වන්දනාවමය.
එහෙත්, අවාසනාවකට මෙන් රනිල් වික්‍රමසිංහ යළිත් පාර්ලිමේන්තුවට පිවිසෙන්නේ අවමානයට පාත්‍රවූ මෑත කාලීන දේශපාලන භාවිතයක් සහිතවය. ඔහුගේ පක්‍ෂය සිය ඉතිහාසයේ අතිශය අවමන් සහගත දේශපාලන පසුබෑම ලබා තිබේ. ඒ, රටේ දැවැන්තම දේශපාලන පක්‍ෂය හැටියට විරුදාවලි ලද පක්‍ෂයයි. එම පක්‍ෂයට එවැනි ඉරණමක් අත් කර දෙන්නට වගකිව යුතු පුද්ගලයා හැටියට, පක්‍ෂයෙන් කැඩී සමගි ජන බලවේගයට ගිය කොටස් මෙන්ම ඉන් පිටත සාමාන්‍ය දේශපාලන උනන්දුවක් ඇති අයද සිතන්නේ රනිල් වික්‍රමසිංහය. ඊට පැහැදිලි හේතුවක් තිබේ.
පක්‍ෂයක සියලු ස්තර සහ බල කේන්ද්‍ර ඇතුළුකරවා ගැනීමේ ගුණයෙන් කටයුතු කළ යුත්තේ නායකයාය. පක්‍ෂ නායකයකුට ඒ හැකියාව තිබිය යුතුමය. වාමාංශික විප්ලවවාදී පක්‍ෂයක් හැරුණු විට, දේශපාලන පක්‍ෂයක් වූ කලි කිසිම විටෙක සමාන අදහස් දරන, සමාන අභිලාෂ ඇති අයගෙන් සමන්විත වන්නක් නොවේ. විශේෂයෙන් එජාපය වැනි සියලු ආගම්, ජනවර්ග, සමාජ ස්තර එක්සත් කිරීමේ අරමුණෙන් බිහිවූ පක්‍ෂයක, අනිවාර්යයෙන්ම එවැනි ඒකමිතියක් නැත. (ලංකාවේ වාමාංශික විප්ලවීය දේශපාලන පක්‍ෂ වුවද, නැති ඔටුනුවලට සණ්ඩු සරුවල් කරමින් ඇමීබාකරණය වන අන්දම දකින විට කිසිම පක්‍ෂයක එවැනි ඒකමිතියක් නැතැයි බය නැතිව කිව හැකිය.) එක්සත් ජාතික පක්‍ෂය දෙකඩ වූයේ හුදෙකලා එක සිදුවීමක ප්‍රතිඵලයක් හැටියට නොව, කාලාන්තරයක් තිස්සේ විවිධ බල අභිලාෂවලින් යුක්තව කටයුතු කළ දේශපාලකයන් කළ පක්‍ෂ අභ්‍යන්තර අරගලවල ප්‍රතිඵලයක් ලෙසය. ඒ අභ්‍යන්තර අරගලවලදී, හුදෙක් ක්‍රම සහ විධිවලින් ඒවා පරාජය කරන්නට උත්සාහ කළා විනා, ‘ඇතුළත් කර ගැනීමේ’ කෝණයකින් ඒවා විග්‍රහ කර, ආරාවුල් සමථයකට පත්කිරීමේ ප්‍රතිපත්තියක් රනිල් වික්‍රමසිංහ පවත්වාගෙන ගියේ නැත. ඒ ‘නොකිරීමේ’ සංකේතය නම්, තවමත් එජාප නායකයා රනිල් වික්‍රමසිංහ වීමයි. ඒ සිදුවීම් සන්තතියේදී, අඩු ගණනේ සියයට පනහක්වත් රනිල් වික්‍රමසිංහ නිවැරදි ආස්ථානයක සිටියේ යැයි කියන්නට පහසු නැත.
ඒ ක්‍රියාවලිය උච්චස්ථානයට පත්වුණේ, 2020 මහ මැතිවරණයට පෙර එජාපය දෙකඩ වී සමගි ජන බලවේගය බිහිවීමෙනි. ශ්‍රී ලංකා නිදහස් පක්‍ෂය හැරුණු විට, එවැනි බියකරු දෙකඩවීමකට බඳුන් වුණු ලංකාවේ ප්‍රධාන දේශපාලන පක්‍ෂය එක්සත් ජාතික පක්‍ෂයයි. පොදු ජන පෙරමුණට කැඩී යාමෙන් ශ්‍රීලනිපය අතිශය දුර්වල වුණත්, එජාපය මෙන් බිහිසුණු පරාජයක් ශ්‍රීලනිපයටවත් අත්වුණේ නැත.
එැනි බිඳී යාමක් හුදු බිඳී ගිය පාර්ශ්වයේ වරදක් පමණක් නිසා සිදුවූයේ යැයි කළගුණ දන්නා-නොදන්නා වැනි ප්‍රතිපක්‍ෂ සදාචාරවාදී මිනුම් දණ්ඩකින් විනිශ්චය කළ හැකි නමුත්, දේශපාලනය තුළදී නම්, ඒ දේශපාලන මොහොත සඳහා අදාළ සියලු පාර්ශ්වවලට වගකීම අඩු වැඩි වශයෙන් දරන්නට සිදුවෙයි. රනිල් වික්‍රමසිංහ ඒ අර්ථයෙන් පළමුවැනි විත්තිකාරයෙකි.
නොබෝදා දිවුරුම් දුන් රනිල් වික්‍රමසිංහට පාර්ලිමේන්තුවේදී සිටින්නට සිදුවන්නේ පිරිවර නමැති නායකයකු හැටියටය. අඩු ගණනේ පාර්ලිමේන්තුවට එන යන විට පක්‍ෂ නායකයකුගේ පරිවාරයෙන් යන-එන පක්‍ෂයේ දේශපාලකයන් දෙතුන් දෙනකුවත් අද රනිල් වික්‍රමසිංහට නැත. එනයින් සංකේතාත්මකව ඔහු තනි අලියෙක්ම වන්නේය. ඒ වටපිටාව තුළ, රනිල් වික්‍රමසිංහ මහතාගෙන් මේ පාර්ලිමේන්තුවේදී බලාපොරොත්තු විය හැක්කේ හුදෙක් සාරගර්භ දේශන පමණකි.
මුලින් කියූ පරිදි, රනිල්ගේ පාර්ලමේන්තු පැමිණීම සැලකිය යුතු දේශපාලන කලබැගෑනියක් ඇතිකරන දෙයක් නොවේ. එහෙත් එය කලබැගෑනියක් බවට පත්කරන ලද්දේ සමගි ජන බලවේගයේ සමහර දේශපාලකයන් විසිනි. වික්‍රමසිංහ මහතා පාර්ලිමේන්තු පැමිණෙන බවට නිවේදනය කිරීමේ අවස්ථාවේ සිට මේ දක්වා, ඔවුන් කටයුතු කරන අමනොඥ හා වෛරී ස්වභාවය විසින් රනිල් වික්‍රමසිංහගේ පාර්ලිමේන්තු ආගමනයට විශාල බලයක් ආරෝපණය කරනු ලැබ තිබේ. ඒ සමහර අය රනිල්ගේ ආගමනය දුටුවේ රාජපක්‍ෂ ආණ්ඩුවෙන් සිදුවන සියලු විනාශයන්ටත් වැඩි විනාශයක් ලෙසටය.
රනිල්ගේ පැමිණීම විසින් පාර්ලිමේන්තුවේ විපක්‍ෂ නායකයා වෙත ප්‍රමාණාත්මක බලපෑමක් එල්ල නොකරන බව සැබෑය. එහෙත්, කැරිස්මැටිකමය වශයෙන් ඔහුට රනිල් වික්‍රමසිංහ වෙතින් අභියෝගයක් එල්ල විය හැකි බව දැනටමත් ඔහුටම පවා වැටහී තිබෙනවා වන්නට පුළුවන. ඒ වාගේම, සජිත් ප්‍රේමදාස වටා ප්‍රමාණාත්මක වශයෙන් ගොනුවී සිටින තමන්ගේම පක්‍ෂයේ හිටපු දෙවැනි තෙවැනි පෙළ දේශපාලකයන් පිරිසගේ ක්‍රියාකාරකම්ද, ඔවුන්ගෙන් සජිත් ප්‍රේමදාසට ලැබෙන ශක්තියද විසින් පෙරළා රනිල් වික්‍රමසිංහට බලපෑමක්ද සිදුකෙරෙනු ඇත. අවසානයේ ඉන් ජයගනු ඇත්තේ කවරකුදැයි දැන් කියන්නට නොහැකිය. එහෙත්, මේ දෙපැත්තට ගමන් කරන බලපෑම්වලින් විපක්‍ෂයේ භූමිකාව දියුණු හා තියුණු වනවා දකින්නට පුළුවන් නම්, මේ මොහොතේ අත්‍යවශ්‍ය දේශපාලන වුවමනාවක් ඉන් ඉටු වන්නටද ඉඩ තිබේ. ■
