ගිලන් යහනේ විවේක ගත යුතු මහල්ලන් පවා ළදරු විවාහ සිද්ධ කරගනිමින් කාමාතුරව හැසිරෙන්නේ බලය මූලිකවයි. පාලකයා අත සියලු වරප්‍රසාද රැඳී පවතින ලෝකයක ඔහු සිතූ පරිදි කටයුතු කරන්නට යාමෙන් සාමාන්‍ය ජනතාවට සිදුවන්නේ බලවත් හානියක්.
■ විපුලි නිරෝෂීණි හෙට්ටිආරච්චි
සාහිත්‍ය සේවනය සහ සාහිත්‍ය නිර්මාණකරණයට එළඹි මූලයන්, පසුබිම හෝ ඔබේ ඉතිහාසය ටිකක් මතක් කරමුද?
මා ඉපැදුණේ අනුරාධපුර නගරාසන්නයේයි. අප අවට ඉතා විශාලව පැතිරුණු වනාන්තර, ගම්මාන, කාරුණික අසල්වැසියන් අපේ ළමා කාලය සුන්දර කරන්නට හේතු වුණා. වැඩිහිටියන් ළමා අප තනිවම මාදං, වීර, පලු වැනි වන ඵල සොයා යවන්නට, වැවේ පිනුම් ගසා නානවා දකින්නට කිසිසේත්ම බියක්, සැකක් ගත්තේ නැහැ. අපට ආරක්ෂාව වටපිටාවෙන්ම ලැබුණා. ඔවුන් ඉතා කාරුණිකයි. ආදරණීයයි. ඒ වාගේම උණුසුම්.
ඒත් අපේ සෙල්ලම් ගෙවල්වලින් වත්ත හැඩි වෙනවායි අදහසක් අපේ තාත්තාගේ හිතේ තිබුණා. ඒ ඉතා විශාල වත්තක්. අවට පිරිසිදුව ලස්සනට තබාගන්නට තාත්තා වියපැහැදම් කළා. ඒත් ඒ හින්දා මගේ හිත රිදුණා. මගේ හිත ඇතුළේ මා දුටු, මවාගත් කතන්දර ගොඩක් තිබුණා. මට ඒවා අසාගෙන හිටින්නට අසන්නන් නැතිව ගියා. මම ගේ අවට ගස් ගල් පඳුරුවලට ඒ කතන්දර කිව්වා. මා සාහිත්‍ය හැකියාව ලැබුවේ එයින් වෙන්න ඇති.
පසුකලෙක ඔබේ අධ්‍යාපනය, හැදැෑරීම් සහ වෙනත් දෙස්-විදෙස් සාහිත්‍යාදියේ ආභාසය ඔබේ මේ අඛණ්ඩ අභ්‍යාසයට බලපෑවේ කොහොමද?
ඉතාම ළමා කල සිට අපට එකල වැඩි දෙනෙකුට නොලැබෙන තරමට පොත්පත් ලැබුණා. ඉබ්බාගේ පොත, රැඩ්ලොව්ගේ පින්තූර කතා පොත මා කියවද්දි පාසල් යන වයසට එළඹිලාවත් නැහැ.
1971 කැරැල්ල සමයේ පොලීසියෙන් අල්ලාගෙන යනු ඇතැයි බියෙන් මගේ විශාල පොත් එකතුවක් වැසිකිළි වළට දමන්නට තාත්තා පියවර ගත්තා. ඒත් ඒවායේ තිබූ සියල්ල මගේ හිතේ සටහන් වී තිබුණා.
පාසල් අධ්‍යාපනයෙන් පසුව මා ශාස්ත්‍රවේදී උපාධියත්, දර්ශනපති හා දර්ශන විශාරද උපාධිත් ලබාගත්තා.
පොත් පිටකවර නිර්මාණය කළ සෝමසිරි හේරත් – අපේ ලොකු අයියාට – ලබා දෙන මුද්‍රිත පිටපත් සියල්ලම මා කියවා තියෙනවා. ඒ මගින් බොහෝ නිර්මාණ වාගේම නිර්මාණකරුවන් ද දැන හඳුනාගන්නට ලැබුණා.
ඓතිහාසික නවකතා ශානරයට හිත ගියේ ඇයි?
මා කියැවූ සාර්ථක ඓතිහාසික නවකතා අතර මාර්ටින් වික්‍රමසිංහ, ඩබ්ලියු.ඒ. සිල්වා වැනි ලේඛකයන්ගේ නිර්මාණ තිබුණා. ඒ සෑම නිර්මාණයක්ම ආදර කථාවක් ඔස්සේ කියැවුණා. එහෙත් මා කියැවූ විදේශීය නවකතා අතර වඩාත් සාර්ථක නවකතාවලින් සමාජ පරිණාමය හොඳින් කියැවෙන බවක් පෙනුණා. ඒ ස්වරූපය මගේ සිත් ගත්තා.
වඩාත්ම රුසියානු මහා නවකතා කතුවර තෝල්ස්තෝයිගේ යුද්ධය හා සාමය මා කිහිපවරක්ම කියවා එහි කියැවෙන යුද්ධයට සමාන්තර සියල්ල අධ්‍යයනය කළා.
‘ඉතිහාසය ප්‍රබන්ධයක්’ ඉතිහාසය පිළිබඳ මේ අදහස ඔබේ අර්ථයෙන් පැහැදිලි කළ හැකිනම්?
ඉතිහාසය ප්‍රබන්ධයක්. ඒක හරි. මහාවංසය වුණත් මහානාම හිමි කළ ප්‍රබන්ධයක්. එහි එතුමා මනාප වීරයින්, මහ රජුන්, දුෂ්ටයන්, ආගමික නායකයන්, ප්‍රභූවරුන් ගැන ලියැවී තිබෙනවා.
වෙනස මේ ඉතිහාසය නවකතාවක් නොවීම පමණයි. මේ ප්‍රබන්ධයෙන් එකල සමාජයත් එහි මානුෂීය මුහුණුවරත් පෙන්වන්නේ අඩුවෙන්. විශේෂයෙන්ම සාමාන්‍ය ජනතාවත්, සමාජ ජීවිතයත් එහි විවරණය වෙන්නේ නැහැ. අතීතයේ මහාම අසාධාරණය ලෙසින් හැඳින්විය හැකි විජය නම් විදේශික කුමරුවාට බැඳි ප්‍රේමයෙන් දරු දෙදෙනෙකුත් සමග පලවා හරින අසරණ කුවණ්ණාට එහි තැනක් ඇත්තේම නැහැ.
ඔබ ලියූ ‘මහාසාමි’ මෑතකදී විචාරයට, අවධානයට, බුහුමනට ලක් වූ කෘතියක්. ඒ කෘතිය ලියැවෙන පසුබිම කෙබඳුද?
නරේන්ද්‍රසිංහ මහරජු කල කන්ද උඩරට සමාජ ජීවිතය මහාසාමි නවකතාවට පාදක වුණා. එහි මහරජුගේ චරිතය විවරණය වෙන්නේ නැහැ. ඒ සමාජ ක්‍රමය හමුවේ ගරා වැටෙන ආගමික සංස්ථාවෙන් ඵල ප්‍රයෝජන ලබන ගණින්නාන්සේ කෙනෙකු හරහා සියල්ල හෙළිකරන්නට වෑයම් කළා.
ගණින්නාන්සේ කෙනෙකුගේ ජීවිතය පිළිබඳව මේ කෘතියෙන් විශාල වපසරියක් කියැවෙනවා. එහි යහපත සේම අයහපතත්. පන්සල්වල බිරින්දෑ තබාගෙන ඇය ගැන සැකෙන් සංකාවෙන් පසුවෙන මේ ගණින්නාන්සේ රාජ්‍ය තන්ත්‍රයටද මැදිහත් වෙනවා. ඒ සමග බොහෝ දෙන රවටා ගැනීමේ වත්පිළිවෙත්, යන්ත්‍රමන්ත්‍ර ද දැකගත හැකියි. සමාජයේ බොහෝ දේ වෙනස් කරන්නේ ප්‍රභූ පෙළැන්තියයි.
මහ රජුගේ අකල් ඇවෑමෙන් දුරදක්නා මෙම ගණින්නාන්සේ සිය පුත්‍රයාත් කැටුව රාජභාණ්ඩාගාරයේ වටිනා සියල්ලත් සොරාගෙන ලන්දේසීන් වෙත පලායනවා. මේ සියල්ලෙන් පීඩනයට පත්වෙන්නේ ඔහුගේ බිරිඳ සිට සියල්ලන්මයි. දරුවකු කුස දරාගෙන වහලියක බවට පත්වෙන්නට ඇයට සිදුවෙනවා. සෑම සමාජ ස්තරයකම දකින්නට ලැබෙන අසාධාරණය මානුෂීය මුහුණුවරක නිරූපණයකින් ඉදිරිපත් කරන්නට වෑයම් කළා.
ඉතිහාසය ප්‍රතිනිර්මාණය කියන්නෙම ඒ ලියන්නිය හෝ ලියන්නා විසින් දෙනු ලබන දේශපාලනික අර්ථකථනයක්… එකඟද? ඒ ගැන ඔබේ අදහස?
ඕනෑම ප්‍රබන්ධයක් දේශපාලනික අර්ථකථනයකින් දැක්විය හැකියි. එය ප්‍රබන්ධකරුවාට වැඩියෙන් විචාරකයාත් රසිකයාත් විසින් දැක්විය යුතු දෙයක් ලෙසයි පෙනෙන්නේ. ප්‍රබන්ධකරුවා සිය චින්තනයේ දැක්වෙන සීමාවේ ප්‍රබන්ධය ගොනු කරනවා. ඔහුගේ කාර්යය එතැනින් හමාරයි. අපේ විචාර කලාව තුළ එසේ කිසිම ප්‍රබන්ධයක් ගැඹුරින් අර්ථ ගැන්වී ඇත්දැයි සැකයි.
ඔබේ නිර්මාණවලට පසුබිම් වන පර්යේෂණාත්මක මූලාශ්‍ර ඔබ වෙනම අධ්‍යයනයන් ලෙස ප්‍රකාශයට පත්කර තිබෙනවා. ඉතිහාසය හදාරන ඒ හරහා නිර්මාණකරණයේ නියැළෙන අයගෙන් ඒ වෙනුවෙන් ලැබෙන ප්‍රතිචාර කොයි වගේද?
ඔබ මේ අහන්නේ මගේ ශාස්ත්‍රීය පර්යේෂණ කටයුතු ගැන විය යුතුයි. ඒ වෑයමෙන් මා ආචාර්ය උපාධියක් දිනාගත්තා. මේවායින් බොහෝදෙනා ප්‍රබන්ධකරණයේ දී ප්‍රයෝජන ලබන බවත් පැහැදිලියි.
මා ඒ සඳහා බොහෝ කාලයත්, ශ්‍රමයත්, පරිකල්පනයත් යොදවා තිබෙනවා. මගේ කෘති හරහා නව මානයන් බිහිවෙනවා දකින්නට මා කැමතියි. ඒ වෙනුවෙන් මෙවන් පරිවර්තනය විය යුතු සමාජයක ප්‍රතිචාර දැක්වීමක් ඇත්තටම ලැබෙන්නේ නැහැ. එහෙත් මගේ නිර්මාණවල ඡායාවන් සහිත නිර්මාණ මා මෙකල බහුල වශයෙන් දැකගන්නවා.
ඔබ නොකඩවා නිර්මාණකරණයේ නියුක්ත වන අපේ කෘතහස්ත ලේඛිකාවක්. මේ බරසාර නිර්මාණ කර්තව්‍යය හරහා බලාපොරොත්තු වනුයේ කුමක්ද?
ලාංකික සාහිත්‍යයේ එක් එක් යුග අපට දැකගන්නට ලැබෙනවා. අතීත ප්‍රබන්ධ හා ශාස්ත්‍රීය කාර්යයන් ඔස්සේ අප එයට වඩා සාර්ථක ව්‍යාපාරයක් බිහි කර ගත යුතුයි කියා මට හිතෙනවා.
එහෙත් බොහෝ සමාජ හේතු හින්දාම අද නිර්මාණ කිසියම් පසුබෑමකට ලක්ව තිබෙනවා. එදා විශ්ව සාහිත්‍යයෙන් ඉතා විශිෂ්ට කෘති පරිවර්තනය කළ ලේඛකයන් වෙනුවට අද මුදල් හෝ වෙන යම් ජනප්‍රියභාවයක් අපේක්ෂාවෙන් විශ්ව සාහිත්‍යයේ නොගැඹුරු තැන් මෙරටට ගලා එනවා. මේ තත්ත්වය සෝචනීයයි. එමෙන්ම බොහෝ ලේඛකයන්ට ඇත්තේ රසිකයින් නොවේ. සැදැහැවතුනුයි. මේ අනුව සාදුකාර දෙනවා මිසක නිර්මාණයක ගැඹුර හෝ කාර්ය ප්‍රමාණය නිවැරදිව ගණනය වන්නේ නැහැ. එය අපේ සාහිත්‍ය යුගයටම සිදුවන්නා වූ බරපතළ පාඩුවක්.
මේ ක්‍රමය වෙනස් කළ හැකි නිර්මාණ කාර්යයක් බිහිවෙන අපේක්ෂාවෙනුයි මා නිර්මාණකරණයේ යෙදෙන්නේ.
‘ඉතිහාසය ලියැවෙන්නෙම වර්තමානය පිළිබඳ අනුරාගයෙන්. ඉතිහාසය වර්තමානයේ ප්‍රක්ෂේපණයක්. ඉතිහාසය නැවත නැවත සිදුවෙමින් පවතී.’ ඔබේ කෘති කියවද්දි මට එහෙම හිතෙනවා. ඔබේ අදහස දැනගැනීමට කැමතියි ඒ ගැනත් ?
ඉතිහාසය පුනරාගමනය වෙනවා. බොහෝ නායකයන්, ප්‍රභූන්, සමාජ ක්‍රමයේ වෙනසක් නැහැ. එකමයි. ඉතින් මා මේ ගලා යන ප්‍රවාහයේ කොතැනකින් ගත්තත් ඒ සැම එකම රටාවක්මයි. සිදුවීම්, දුක් විඳින මිනිසුන්, සටකපට පුද්ගලයන්, බල අරගල, ඔබ කිනම් හෝ යුගයක දකින කිසියම් හෝ සිදුවීමක් ගෙන බලන්න. එය එයින් පසුවත් නැවත නැවත සිද්ධ වී තියෙනවාමයි.
මෙහි වාසිය නම් වර්තමානයේ මා බොහෝ වේදනාවට පත් කරන යමක් වෙත එසේ හැඟීමක් නොමැතිව පිවිස බලා කියාගෙන එන්නට ඉතිහාසයේ වෙන තැනකදී හැකි වී තිබීමයි.
‘හින් දොස් මාලේ’ ඔබේ නවතම කෘතිය. මා එය කියවා ගත්තෙ යට කී ප්‍රවේශයෙන්. මට මා ජීවත් වන මේ මොහොත දැනෙන්න ගත්තා. ‘හින් දොස් මාලේ’ ගැන යමක් කිව හැකිද?
කන්ද උඩරට රාජධානියේ මහරජුත්, නුවර කලාවියේ රදලයකුත් අතර ඇති වන නොහොඳවීමක් සාමාන්‍ය ජනතාවට බලපාන අන්දමයි මෙයින් විස්තර වෙන්නේ. ජාතිවාදී ගැටුම්වලට මුල පුරන්නේ මෙයින්. වැව් ගම්මාන පුරාණ හිමිකරුවන්ගෙන් හිස්වෙන්නට බලපාන්නේත් මෙයින්. කාන්තාව පීඩනයට පත් කරන නායකත්ව බලවේග ගැනත් කියැවෙනවා. බදු, බලහත්කාරයෙන් සේවයට යෙදවීම් වාගේම රදලයන් කළ වැරදිවලට සාමාන්‍ය ජනතාව වන්දි ගෙවන අන්දමත් මෙයින් විස්තර වෙනවා.
ලිංගිකත්වය, ප්‍රේමය හෝ ස්ත්‍රී පුරුෂ සබඳතා, ස්ත්‍රී පුරුෂභාවය පිළිබඳ සමාජ කතිකාවට ඔබේ කෘති බඳුන් වී තිබේද? ලිවීමේදී ඔබ අවධානයට ගන්නා සුවිශේෂ දෘෂ්ටිමය ස්ථාවරයක් තිබෙනවාද?
ලිංගිකත්වය හා ප්‍රේමය ජීවිතයට අත්‍යවශ්‍ය අංග. ඒවා සාමාන්‍ය ජීවිතයේ කොටස් පමණයි. හුදු ආශාවන් සමාප්ත කරලීමේ අරමුණින් ඒවා ඉස්මතුකර ලිවීම ආසියාවට නුහුරුයි. නවකතාව යුරෝපයෙන් පණ ලැබූ බව ඇත්ත. ඒත් අපිට අපේ අනන්‍යතාව යන්තමින්වත් රැකගැනීම සුදුසු යැයි මට සිතෙනවා. එවැන්නක් දැනට ඉතිරි ශේෂයක් පමණක් වුවත්.
එසේ උලුප්පා දැක්වීමක් මගේ කෘතිවලින් මා සිද්ධ කරන්නේ නැහැ. වෙනත් ඕනෑම සංසිද්ධියක් වාගේම සාමාන්‍ය ජීවිතයේ සිදුවීම් අතරට එක්කර ගන්නවා විතරයි. ඒ හැර ස්ත්‍රී පුරුෂභාවය පිළිබඳව මගේ කෘතිවල දී යම් පුරුෂ මූලික නැඹුරුවක් දැකගන්නට හැකි වේවි. එයට හේතුව ඓතිහාසික නවකතාවල දී ස්ත්‍රීය පීඩනයට පත්කරන්නාවූ පුරුෂයාගේ නෙතින් එය දැකීම පහසුවීමයි.
‘හින් දොස් මාලේ’ හරහා පවා ඒ කෘතියෙන් විවර වන සමාජ කතිකාවන් කීපයක් ම තිබෙනවා. මානව ප්‍රේමය, බලය, බල ධුරාවලිය, සමාජ විසමතා, කුලය, ජන වාර්ගිකත්වය, කාමය, ලිංගිකත්වය, මිනිස් ශ්‍රමය, මූලික මිනිස් අයිතිවාසිකම්… මේ සියල්ල ගළපා ගැනීමේ දී ඓතිහාසික සමාජ සත්තාව හෝ එකී නිශ්චිත මූලාශ්‍ර එයාකාරයෙන්ම පදනම් කරගන්නවාද?
නුවර කලාවියේ මුල් පදිංචිකරුවන් වඳ වී යාම හේතුවෙන් පසු කාලයේ දී කන්ද උඩරැටියන් එහි ලැගුම් ගත්තා. අතීත සිදුවීම් හේතුවෙන් වගවාසගම් අහිමි වූ මේ මුල්පදිංචිකරුවන් කුලහීන බවක ඇඟවීමකට ලක්වුණේ එහෙයින්. එකම මිනිස් කොට්ඨාසයක් වුණු ගම්මානවල ජනතාව ජන වාර්ගිකත්වය අනුව කොටස් කිරීමේ මුල් පියවර ඇරඹූ හැටිත් මෙහිදී පෙන්වා දෙනවා.
ගිලන් යහනේ විවේක ගත යුතු මහල්ලන් පවා ළදරු විවාහ සිද්ධ කරගනිමින් කාමාතුරව හැසිරෙන්නේ බලය මූලිකවයි. පාලකයා අත සියලු වරප්‍රසාද රැඳී පවතින ලෝකයක ඔහු සිතූ සිතූ පරිදි කටයුතු කරන්නට යාමෙන් සාමාන්‍ය ජනතාවට සිදුවන්නේ බලවත් හානියක්. ඔවුන් දමිළ ප්‍රදේශ කරා පැමිණෙන්නේ ජීවිත රැකගන්නයි. එමෙන්ම ශක්තිමත් පරපුරක් සියල්ල අතහැර බෙලහීනයන් බවට පත්කර තිබෙනවා.
මේවා අතීත සමාජයේ මා දෑසින් දැක අත් විඳි දේ. ඒ හින්දාම නිර්මාණයක දී රිසි සේ භාවිතා කළ හැකියි. මා ඒ නිදහස භුක්ති විඳිනවා.
ඔබ ඓතිහාසික නවකතාවක් නිර්මාණය කරද්දි එයට පාදක වූ මූලාශ්‍ර ඉදිරිපත් නොකරන්නේ ඇයි? නවකතාවක් යනු කුමක්ද? එය ශාස්ත්‍රීය පර්යේෂණයකින් වෙනස් වෙන්නේ කොතැනින්ද?
මා එක් හුස්මක් ගෙන අවසන් වන විට සියල්ල අතීතයට එක්වී අවසන්. බොහෝ විචාරකයන් ප්‍රබන්ධයක් අර්ථ දක්වන්නේ එලෙසින්. එසේ නම් සියලු නවකතා සඳහා පාදක සටහන් ඉදිරිපත් කළ යුතු වේවි.
ශාස්ත්‍රීය පර්යේෂණයකට නම් අනිවාර්යයෙන්ම පාදක සටහන් ඉදිරිපත් කළ යුතුමයි. ඒවාත් සොරා ගැනීම ගැන ජයන්ත විජේරත්න, මහාචාර්ය චන්ද්‍රසිරි පල්ලියගුරු වැනි බොහෝ විද්වතුන් චෝදනා කර තිබුණා. (මගේ මුහුණුපොත් පිටුව බලන්න.) මේ මංකොල්ලය මාද අත්විඳි දෙයක්.
හින්දොස් මාලේ නවකතාව ගැන කියනවා නම් මහාවංසයේ සිට තවත් කෘති රැසකත්, ජනශ්‍රැති හා මගේ දෑසින්ම දුටු එකී බද්දරාළගේ වලව්ව පිහිටා තිබුණු ගොඩැල්ලත්, ඒ අවට ගම්වැසියනුත් ඉදිරිපත් කළ හැකිව තිබුණා. එහෙත් කිසිවිටකත් මා ඒ කිසිවක් ගැන සඳහන් කරන්නේ නැහැ.
මහාසාමි නවකතාවේ එන ඒකනායක සුමංගල ගණින්නාන්සේ සිංහල සංස්කෘතිය පිළිබඳව ලියැවුණු බොහෝ කෘතිවල ඉදිරියෙන්ම සඳහන් වෙන චරිතයක්. මගේ බොහෝ පාඨකයන් ඒ බව දැක මට තහවුරු කර තිබුණා.
සාමාන්‍යයෙන් මා වර්ෂයේ මුල ප්‍රකාශකයන්ට භාර දී පොත මුද්‍රණයෙන් එළිදැක්වෙද්දී එයට පසුව වසර අවසානයේ එකී කෘතියේම ඡායාවන් ලෙසින් තවත් කෘති බිහිවෙනු දැකිය හැකියි. මේ හේතුව නිසාම බොහෝ ප්‍රකාශකයන් බොහෝ කෘති මුද්‍රණයෙන් එළිදක්වන්නේ වසර අවසානයේදීයි.
මෙපමණ නිර්මාණ මංකොල්ල සිදුවෙද්දී මා මගේ නවකතාවේ පාදක සටහන් ඉදිරිපත් කළා නම් ඒවායින් උපුටා ගත් බව කියා තව තවත් අනුකරණ බිහිවන්නට ඉඩ තිබුණා. ඔබ මේ විමසන දේ අමිතාව් ඝෝෂ්ගේ ‘රිවර් ඔෆ් ස්මෝක්’ කෘතියට එයින් වඩාත් සාධනීය බවක් ලබා දීමට ප්‍රයෝජනයට ගෙන තිබුණත් වර්තමාන ලාංකික සමාජයේ පැවැත්ම අනුව නම් මෙය ලේඛකයාට සිය දිවිනසාගැනීමට හේතුවෙන කාරණයක් වනු නොඅනුමානයි.
මේ දක්වා ලැබෙන පාඨක ප්‍රතිචාර ගැන තෘප්තිමත්ද?
මගේ කෘති අභව්‍ය හෝ දුර්වල ඉදිරිපත්කිරීම් හෝ යනුවෙන් බැනවදින කිසිවකුත් මට මෙතෙක් හමු වී නැහැ. ඒවා තවත් කෙනෙකුගේ කෘතිවලට සමාන හෝ ඡායානුවාද ලෙසින්වත් කිසිවකුත් හඳුන්වා දී නැහැ. මා ඒ ගැන සන්තෝෂ වෙනවා.
විශේෂයෙන් යහපත් විචාර ළඟාවෙන්නේ පාඨකයන් අතරින්. ඔවුන්ගේ ප්‍රමාණය සීමිත වුවත් බුද්ධිමත් පාඨකයන් පිරිසක් මා වෙත රැඳී සිටීම ගැන තමයි මා තෘප්තිමත් වන්නේ. පොත් නොකියවා එක්රැස් කරන පාඨක පිරිසක් මට නැහැ. ඔවුන් සාධාරණ ලෙස ඒවාට විවේචන ලබාදෙනවා. මා ඒ ගැන තෘප්තිමත්.
ලේඛිකාවක, ගත් කතුවරියක වගේම මේ සමාජයේම ජීවත් වන ගැහැනියක ලෙස ඔබේ ලේඛන ජීවිතයේ අත්දැකීම් අභියෝගාත්මක විය යුතුයි. ඒ පිළිබඳ යමක් අප හා බෙදාගත හැකි නම් ?
ගොඩක් බදාගෙන මලු පුරවා ගැනීමේ කලාව මට හුරුපුරුදු නැහැ. මෙවන් ආත්මාර්ථකාමී පිරිස් වැඩි සමාජයක මගේ පිළිවෙත මට අවාසිදායකයි. අතීතය පුරා මා ඒ අවාසිය අත්වින්දා. මලු පුරවාගත් උදවිය මා පාගා දමන්නට වෑයම් කරද්දි ශ්‍රේෂ්ඨාධිකරණය දක්වා තනිවම ගොස් සාධාරණය ඉෂ්ට කරගන්නත් මට සිද්ධවුණා. ඇදහීම් හා වත්පිළිවෙත් පිළිබඳව පමණක් මුල් තැන දුන් දේශපාලන බලවේග පවා තාවකාලිකව පරදවන්නට නිහඬව සිටින මට හැකිවුණා.
නොනවත්වා පහරදීමෙන් ඕනෑම දුබලයකු ශක්තිමත්ව නැගීසිටිනවා. දුර්වලයකු ලෙස ගැහැනිය පසෙකට දැමීමෙන් ද වන්නේ එයයි. මගේ ලේඛන කටයුතුවල දී මෙන් ම සාමාන්‍ය ජීවිතයේදීත් මා මුහුණ පෑ සියල්ල විශ්වාස කළ නොහැකි තරමටම පුදුමයි. සමහරවිට ඒ සිදුවීම් මා නවකතාවක ගොනු කළා නම් ඒවා අභව්‍යයැයි බැහැර කෙරෙන්නටත් ඉඩ තිබෙනවා.■
