ඇත්ත. කොවිඩ් වසංගත මර්දනය කිරීම සඳහා හැම විට ම, හැම පැත්තෙන් ම වගකීම ගත යුත්තේ ජනතාව ය. නැතිනම් විනාශ වන්නේ ඔවුන් ම බැවිනි.
ඒ අතර ම, ඒ ජනතාව විසින් ම පත් කර ගනු ලැබූ ජනාධිපතිවරයකු සිටින අතර, අගමැති ප්‍රමුඛ කැබිනට් මණ්ඩලයක් හා තුනෙන් දෙකක බලයක් ඇති පාර්ලිමේන්තුවක් ද තිබේ. එබැවින්, ජනතාව සහ ආණ්ඩුව යනු එකිනෙකට තද සම්බන්ධයක් තිබෙන දෙකකි.
දැන් සිදුවෙමින් පවතින්නේ කුමක් ද? ‘නරක හැසිරීම’ ගැන ජනතාවට දිගින් දිගට ම චෝදනා නැගීම ය. ජනතාවගේ ‘නරක හැසිරීම’ක් තිබෙන බව අපට පැහැදිලි ය. එහෙත්, ඒ නරක හැසිරීම පාලනය කරන්නට ජනතාව විසින් ම බලය දී ඇති, ජනතාවගේ බදු මුදලින් පඩිනඩි ගෙවා නඩත්තු කරන ආණ්ඩුව, ඒ ගැන කිසිවක් නොකරන විට, ඒ සඳහා තනිව ම ජනතාව බැනුම් ඇසිය යුත්තේ ඇයි?
ලොක්ඩවුන් කාලය අවසන්ව ගත වූ දින තුනෙහි දී ජනතාවගේ හැසිරීම ජනප්‍රිය ජනමාධ්‍යවලට, ආණ්ඩුවේ නායකයන්ට අවලාදාත්මක කටගැස්මක් වී තිබේ. සෞඛ්‍ය මඟ පෙන්වීම් නොතකා හරිමින් ජනතාව බස්වලට පොරකන හැටි, දුම්රියට ගොඩ වෙන හැටි, මාර්කට් එකේ බඩු ගන්නා හැටි, පාරේ ගමන් කරන හැටි මේ ජනමාධ්‍ය කටගැස්මේ විවිධ ජවනිකා ය.
ජනතාවට එසේ වන්නට හේතු වී ඇත්තේ කුමක් ද?
එකක්, වසංගතය වේගයෙන් පැතිර යන්නට අවදානමක් ඇති බව සෞඛ්‍ය අංශ කියා සිටියදීත්, ආණ්ඩුව සිංහල අලුත් අවුරුද්ද රිසි සේ සමරන්නට මහජනතාවට ඉඩ දුන්නේ නොවේ ද? අද අප මේ විඳින්නේ ආණ්ඩුවේ ඒ මුග්ධ තීරණයේ දුක්ඛදායක විපාක ය.
සිංහල අවුරුද්දෙන් පසුව, රෝගය ශීඝ්‍ර ලෙස පැතිරයාමේ අවදානමක් තිබෙන බව පෙන්වා දී, අඩු ගණනේ නිශ්චිත කාලයකට රට ලොක්ඩවුන් කළ යුතු යැයි නැවතත් සෞඛ්‍ය විශේෂඥයන් කියද්දී, ආණ්ඩුව එය නොඇසූ කන් ව සිටියා නොවේ ද? අද අප මේ විඳින්නේ ආණ්ඩුවේ ඒ මුග්ධ තීරණයේ දුක්ඛදායක විපාක ය. දැන්, ජනාධිපතිවරයා තමාට සංඛ්‍යා ලේඛන සැපයූවන්ට බැන වදියි. වසංගත රෝග අංශයේ ප්‍රධානියා මාරු කරයි. එහෙත් අවුල එසේ ම ය.
තත්වය පාලනය කර ගත නොහැකි වෙද්දී, කටේ නරිවාදං රෙද්ද පල්ලට දමා ගෙන, ඇඳිරි නීතියත් නොවන ලොක්ඩවුන් එකකුත් නොවන, කිසිවකුටත් බැරෑරුම් නැති සංචරණ නීති නම් අමුතු එකක් පනවන්නට ආණ්ඩුවට සිදු විය. ඒ කාලය තුළ නිකරුණේ මහමගට එන වාහන අවම කිරීමට, පොලිසිය ස්ටිකර් ක්‍රමයක් හඳුන්වා දුන්නේ ය. කොළඹ තදාසන්න පොලිසි, වාහනවලට බාධා අවම වන සේ, ඉතා යහපත් සැලසුමකින් යුක්ත ව ඒ ස්ටිකර් වාහනවල ඇලවීය. එහෙත්, ජනාධිපතිතුමා යන එන විට මාර්ගයේ තදබදයක් ඇති බව දැක, පොලිසියේ ස්ටිකර් ඇලවීම ගැන නොපහන්බව පළ කළේ ලු. එතැනින් පසු සිදුවූයේ කුමක් ද? පොලිසිය වැඩේ අත හැර තමන්ගේ වැඩක් බලා ගැනීම ය. පලින් පල පරීක්‍ෂණ ස්ථානවල සිටි පොලිස් නිලධාරීහු ජංගම දූරකථනයෙන් ෆේස්බුක් යාමටත්, විඩියෝ සෙල්ලම් කිරීමටත් වහාම පටන් ගත්හ. සංචරණ සීමා අතීතයට එකතු කොට, මිනිස්සු රට තොට බලන්නටත් මහමඟට වන්හ.
ඉතින් ඒවාට වගකිව යුත්තේත් ජනතාව ද?
ලොක්ඩවුන් අවසන් වී රට විවෘත කළ නමුත්, වැඩපළට යන්නට, කාර්යාලයට යන්නට පොදු ප්‍රවාහන සේවා ප්‍රමාණවත් පරිදි තිබුණේ නැත. ප්‍රවාහන රාජ්‍ය ඇමතිවරයා අහසේ සිට විවිධ අදහස් පළ කළ ද පොළාවේ තිබුණේ, බස්වල සෞඛ්‍ය රීති කඩ කරමින් ගමන් කරන්නට සිදු වන තත්වයකි. දුම්රියවල ද එසේ ය. විවෘත කළ විට, පොදු ප්‍රවාහන සේවාව විධිමත් ව පවත්වන්නේ කෙසේ දැයි කිසි ම සැලසුමක් ආණ්ඩුවට තිබුණු බවක් පෙනුණේ නැත. ඉතින් මිනිස්සු පොරකෑහ. එකා පිට එකා වැටෙන තරමට සමීප වී වැඩපළට, ගෙදරට ආ-ගියහ.
සති දෙකකට වැඩි කාලයක් තුළ ලොක්ඩවුන් කර තිබියදී, එදිනෙදා ආහාර ද්‍රව්‍ය, අත්‍යවශ්‍ය වෙනත් ද්‍රව්‍ය මහජනතාවට සපයන්නට ආණ්ඩුවට තිබුණු වැඩ පිළිවෙළ කුමක් ද?
පුරාජේරුවට ඔන්ලයින් ක්‍රමයෙන් පමණක් භාණ්ඩ ඇණවුම් කළ යුතු යැයි නියම කළත්, සුපිරි වෙළඳසැල්වලින් ඔන්ලයින් ක්‍රමයට භාණ්ඩ ගන්නේ, ගත හැක්කේ කීයෙන් කී දෙනාට ද? ලීක්ස් සීයක්, පරිප්පු සීයක්, සීනි සීයක් එදිනෙදාට සරි කරගන්නා මිනිසුන්ට මහේශාඛ්‍ය ඔන්ලයින් ඇණවුම්වලින් ඇති ඵලය කිම? කුඩා බට්ටකු හෝ ලොරියක පටවාගෙන ගෙනෙන අත්‍යවශ්‍ය ද්‍රව්‍යවල මිල ගණන් ගිනි ගණන් වන විට ඒවාට වැය කිරීමට මධ්‍යම පන්තිකයන්ට පවා ඒ සා මුදල් කොයින් ද? වැඩි මිලට ආහාර ද්‍රව්‍ය විකුණන වාහනවල බලපත්‍ර අහෝසි කරන බවට මාධ්‍යවලින් බය කළාට පොළවේ ඇත්ත වෙනස් කරන්නට ආණ්ඩුවට හැකි වීද? මීට පෙර ලොක්ඩවුන් කාල කිහිපයක් පසු කර ආවත්, එවැනි කාලයක මහජනතාවගේ එදිනෙදා අවශ්‍යතාවන් සැපයීමට අවශ්‍ය වෙළඳ ජාලාවක් හදන්නට ඔය කියන ආණ්ඩුවේ නිල ඇති/නැති විස්මකර්මයන්ට නොහැකි වුණේ ඇයි?
ඉතින්, ආණ්ඩුවක් කළ යුතු හැම දෙයක්ම නොකර ඇති පසුබිමක, ජනතාව ම වැරදිකරුවන් කරන්නේ ඇයි?■
