ලලිත් අඹන්වෙල මහතා විගණකාධිපති දෙපාර්තමේන්තුවේ ඉතිහාසයේ ගෞරවනීය චරිතයකි. 2002 මැයි මාසයේදී ඇසිඩ් ප්‍රහාරයක් එල්ල වීමෙන් ඔහුගේ එක් ඇසක් අනතුරට ලක්විය. 2012 දී එම ප්‍රහාරය එල්ල කළ පිරිස් දඬුවම් ලැබූහ. ඓතිහාසික විගණන වාර්තා ගණනාවක් ඔහුගේ ඍජු මැදිහත්වීම මත සකස් කර ඇත. ඔහු මෙතෙක් ප්‍රසිද්ධියේ නොකී වෘත්තිය අත්දැකීම් කිහිපයක් ද හෙළි කරමින් කතාබහට එක් විය.
ඉදිරි මැයි මාසයට ඔබට ඇසිඩ් ප්‍රහාරය එල්ල කරලා අවුරුදු 19ක් වෙනවා. 2022 දී අවුරුදු විස්සක්. ඔබ කීවා, මගේ එක ඇහැක් නැතත් ඇස් හයකින් වැඩ කරනවා කියලා. හරියට වැඩ කළාට දඬුවමක් විදියට ඇසිඩ් ප්‍රහාරයක් ලැබුණාට පස්සේත්, අවුරුදු 15ක් තිස්සේ දිගටම කෙළින් වැඩ කිරීම තමයි ඔබේ කතාන්දරය..
අපි රාජ්‍ය විගණකයෝ. අපේ වගවීම තියෙන්නේ මේ රටේ මිනිසුන්ට. අපට පවරපු රාජකාරිය ඒ මිනිසුන් බලාපොරොත්තු වන ආකාරයට ඉෂ්ට කිරීමට විගණකයා හෝ වෙන රාජ්‍ය නිලධාරියෙක් වග කියන්න ඕනෑ. මම දෙපාර්තමේන්තුවේ රාජකාරී පටන්ගත්ත දවසේ ඉඳලා විශ්‍රාම යනතුරුම කළේ ඒක තමයි.
1986 පෙබරවාරි 05 වැනිදා තමයි මම විගණන අධිකාරිවරයෙක් විදියට රාජකාරී පටන්ගත්තේ. 2017 නොවැම්බර් 03 වැනිදා අතිරේක විගණකාධිපති හැටියට විශ්‍රාම ගත්තේ. අවුරුදු 32ක් තිස්සේ රාජකාරී කළේ කලින් කී ප්‍රතිපත්ති අනුව. රාජ්‍ය නිලධාරියෙක් හැටියට පස්ස හැරිලා බලද්දී පෙනෙන දේ තමයි මම මුලින් කී කාරණාව ඉෂ්ට වෙන්නේ නැති බව. තමන්ගේ ආසන්න ප්‍රධානියා හෝ දෙපාර්තමේන්තුවේ ප්‍රධානියා කියන දේ තමයි කරන්න පෙළඹිලා ඉන්නේ. මගේ ආසන්නම ප්‍රධානියා වන විගණකාධිපතිවරයාත් මට සමහර විගණන කරන්න එපා කියලා තියෙනවා.
ඒ මොකක්ද?
කැලෑවේ ඉන්න අලි පැටව් අල්ලන සිදුවීම සම්බන්ධයෙන් විගණනය කරද්දී, මට ඒක කරන්නම එපා කිව්වා. (මහේස්ත්‍රාත් තිළිණ ගමගේ ඇතුළු පිරිස අත්අඩංගුවට පත් වූ ආන්දෝලනාත්මක අලි ගනුදෙනු පිළිබඳ නඩුවට පසුබිම් වූ විගණනය.) බලෙන් තමයි මම විගණනය කළේ. මම ඒ වෙලාවේ කරනවා හෝ කරන්නේ නෑ කියලා උත්තරයක් දුන්නේ නෑ. දිගටම විගණනය කළා. මිනිසුන් 47 දෙනෙකුගේ කටඋත්තර ලිව්වා. විගණනය පත්තරවලටත් ගියා. පත්තරවල ගියාම විගණකාධිපතිවරයා මට දූරකථනයෙන් කතා කළා. එපා කිව්ව විගණනය කළේ ඇයිද කියලා අහලා විනාඩි 15ක් විතර දෝෂාරෝපණය කළා. මම කිව්වා, මේ රටේ මිනිසුන් මට පඩි ගෙවන්නේ විගණනය කරන්න. ඔබතුමාට එපා කියන්න අයිතියක් නැහැ කියලා. ඒකට උත්තර විදියට ඔහු ඉතා නරක විදියට කතා කළා. මට ඒ වචන කියන්නත් බෑ. ඒත් මම සුදුසු උත්තරයක් ඔහුට දුන්නා. අන්තිමේ ඒ විගණනය විගණකාධිපති දෙපාර්තමේන්තුවටත් විශාල කීර්තිනාමයක් අත් කර දුන්නා.
ඔබට පහරදීමේ සිදුවීමට මුල් වුණේ මධ්‍යම පළාත් අධ්‍යාපන අධ්‍යක්ෂවරයෙක් ඇතුළු ඉහළ නිලධාරීන් සහ ව්‍යාපාරිකයන් පිරිසක්නේ. ඒ අය මැරයන් වගේ හැසිරුණාද? තර්ජනය කළාද?
ඔය සිදුවීමට පදනම් වූ විගණනය කළ කාලයේ මහනුවර මගේ විගණන කාර්යාලය කැඩුවා. ඊට කලින් මට තොරතුරුක් ලැබිලා එතැන තිබුණු සියලු වැදගත් ලිපිලේඛන සහ ලිපිගොනු සහකාර විගණකාධිපතිගේ කාර් එකට ගිහින් දැම්මා. දිගටම මට කරදර තිබුණා. මගේ රියැදුරන් ඇවිත් කිව්වා වාහනයේ යනකොට සර්ට ලොකු අනතුරක් කරන්න ලෑස්ති වෙනවා කියලා.
ඔය කාලේ උදෑසනක ඔය අධ්‍යක්ෂට මෝනිං කිව්වොත් ඔහු මට දෙපාරක් ගුඩ් මෝනිං කීවා. මැයි මාසයේ ප්‍රහාරය එල්ල වුණේ. ඊට කලින් අලුත් අවුරුද්දට උත්සවයක් තිබුණා. මම යන්න ප්‍රමාද වුණා. මා එනතුරු උත්සවය නතර කරගෙනත් ඔහු හිටියා. මගේ අතට කිරිබත් කෑල්ල බෙදලා දුන්නේ ඔහු. පස්සේ තමයි දැනගන්න ලැබුණේ මට ගහන්නට යන එන වෙලාව ඔත්තු බැලුවේ ඔහුගේ කාමරයේ ඉඳන් බව. ඔහු තර්ජනය නොකළාට 2002 අප්‍රේල්වලදී ප්‍රධාන ගණකාධිකාරී මට කෝල් කරලා ළිප ගිනි මොළවන කතාවක් කියලා තර්ජනය කළා. තවත් නිලධාරියෙක් කච්චේරිය ළඟදී තර්ජනයක් කළා. ඒ පාර මම අධ්‍යාපන අධ්‍යක්ෂට කතා කරලා කිව්වා මෙහෙම තර්ජන එනවා, ඒවා කරන්න ගිහින් අමාරුවේ වැටෙන්න එපා කියලා. මගේ අත් දෙක අල්ලලා කිව්වා පිස්සුද අඹන්වෙලා මහත්තයා අපි එහෙම දේවල් කරනවාද කියලා. ඊට පස්සේ තමයි මේ අපරාධය සිද්ධ කළේ.
ඒ පහරදීමේ සිදුවීම දැන් හැරී බලනකොට මතකයේ තියෙන්නේ මොන වගේද?
මම හිතුවේ තර්ජනයක් කරයි, කාර් එකට ගලක් ගහයි කියලා. මා මරන්න උත්සාහ කරයි කියලා හිතුවේ නෑ. මට කා ගැනවත් වෛරයක් නෑ. විහිළු තහළු කරගෙන හිටපු කෙනෙක් මම. ඊට පස්සේ අවුරුද්දේ ජනවාරියේ වෙනත් තැනකට යන්නයි මම හිතාගෙන හිටියේ. ඒත් මේක සිද්ධ වුණා. ඒ ගැන මම කනගාටු වෙන්නේ නෑ. මා කළ යුතු දෙයක් තමයි කළේ. එදා මෙහෙම හිටියා නම්, මට මේ වගේ සිද්ධ වෙන්නේ නෑනේ කියලා හිතන්නේ නෑ. අවුරුදු තිස්එකක් තිස්සේ මම රාජ්‍ය ආයතනයකින් අයුතු ලාභයක් හැටියට ප්ලේන්ටියක්වත් ඉල්ලලා නෑ. මගේ එක නංගි කෙනෙක් ගුරුවරියක්. අධ්‍යාපන ක්ෂේත්‍රයේ වැඩ කළ කාලයේ ඇය ආපදා ණය අයදුම් කළා. සාමාන්‍යයෙන් අවුරුදු ගණන් යනවා. නංගි මගෙන් ඉල්ලුවා ඒක ඉක්මනින් අරන් දෙන්න කියලා. මම බැලුවාම ඇයට සාමාන්‍ය ක්‍රමවේදය අනුව අවුරුදු එකහමාරක් විතර යනවා. මම මැදිහත් වුණා නම්, වරුවෙන් චෙක් එකක් ලියලා ගන්න තිබුණා. ඒත් මම නංගිගේ අතට මගේ සල්ලිවලින් රුපියල් 25,000ක් දුන්නා. උඹ මට මේක පුළුවන් විදියට මට ගෙවපන්, ණය ඔය විදියට යන්න ඇරපන් කිව්වා.
ඔබ විගණකයෙක් විදියට මිත්‍රශීලී කෙනෙක්ද?
දරදඬු කෙනෙක්ද?
අවශ්‍ය වෙලාවට ඒ විදියට හැසිරුණා. නියෝජ්‍ය අධ්‍යාපන අධ්‍යක්ෂ මුණසිංහ කියලා කෙනෙක් මගේ පාසල් යන කාලයේ ගුරුවරයෙක්. කාර්යාලයේදී මම සර් කියලා හිටගෙන කතා කළේ. ඒත් ඔහු සෙමිනාර්වලින් ලක්ෂ 85ක් හොරකම් කරලා. මම ඔහුගේ කටඋත්තරයක් අරගෙන විගණනයක් කළා. ඒ විගණනය පදනම් කරගෙන ඔහුගේ වැඩ තහනම් වුණා. ගෞරව කළ යුතු විදියට ගෞරව කළත් රාජකාරිය එහෙමයි. දොරෙන් එළියට සමහරුන් අමනාපකම් තියාගත්තත්, මගේ එහෙම අමනාපයක් නෑ.
ඔබේ ගම් පළාත මහනුවර නේද?
මගේ ගම මහනුවර ඉඳලා කිලෝමීටර් 10ක් විතර දුරින් පිහිටි නාපාන ගම. ගුන්නෑපාන කනිෂ්ඨ විද්‍යාලයට මුලින්ම ගියා. අප්පච්චි රෝහල් පරිපාලන නිලධාරියෙක්. අම්මා ගුරුවරියක්. අප්පච්චි මාතලේ ගිය නිසා මාතලේ සෙන්තෝමස් එකට ගියා. සාමාන්‍යපෙළ කාලයේ අප්පච්චි නැති වුණා. ඊට පස්සේ වලල මධ්‍ය මහා විද්‍යාලයෙන් වාණිජ විෂය ධාරාව අනුව උසස්පෙළ කළා. අසූවේ සිට අසූහතර දක්වා ශ්‍රී ජයවර්ධනපුර විශ්වවිද්‍යාලයෙන් වාණිජවේදී උපාධිය කළා.
රාජ්‍ය සේවයට එන්නම හිතාගෙන හිටියාද?
රාජ්‍ය සේවය ගැන ලොකු උනන්දුවක් තිබුණා. මගේ අම්මායි තාත්තායි දෙන්නාම රාජ්‍ය සේවකයන්. ඒ දෙන්නා කිසිදාක රාජ්‍ය සේවය අතපසු කළේ නෑ. අම්මා අසනීප වෙලා හිටියත් නිවාඩුවක් ගත්තේ නෑ. ඒ මම දැක්ක රාජ්‍ය සේවකයන් දෙන්නා. මට අහවල් තනතුර කියා ආසාවක් තිබුණේ නෑ. විගණන සේවය ලැබුණාම දෙමාපියන් වැඩ කළ පිළිවෙළ මතක් වුණා.
අප්පච්චි හරි සැරයි. ඒ දවස්වල රා බීපු මිනිසුන් අපේ ගේ ඉස්සරහින් සද්ද කරගෙන ගියේ නෑ. සරම පහළට දාගෙන ගියේ. නරක හැසිරීම් තිබුණොත් තාත්තා අල්ලලා පාරක් දෙන්න වුණත් ඉඩ තිබුණා. ඔහුට ගමේ හරි සැලකිල්ලක් තිබුණා. අනෙක් පැත්තෙන් අම්මා ගමේ පොල් කඩපු මනුස්සයාගේ දරුවාටත් ආදරයෙන් පුතා කියලා කතාකළේ. තමන්ගෙන් අධ්‍යාපනය ලබලා ජීවිතය හැඩගසාගත් දරුවෙක් කියන හැඟීමෙන් උස් පහත් භේදයක් නැතිව සැලකුවා. ඒ ගතිගුණ තමයි මටත් වැඩ කරද්දී කල්පනාවට ආවේ. අප්පච්චි කවදාවත් කේන්දර විශ්වාස කළේ නෑ. අපේ පවුලේ කාටත් කේන්දර නෑ. මා කසාද බඳින්න තමයි කේන්දරයක් හැදුවේ. ඒ වෙනුවෙන් අම්මාගෙන් උපන් වෙලාව පස් වතාවක් ඇහුවාම, වෙලාවල් පහක් කිව්වේ. අම්මාට බුද්ධාගම ගැන ලොකු දැනුමක් තිබුණා. ඒත් අම්මා ඒක අනවශ්‍ය විදියට පෙන්වුවේ නැහැ. සමහර උපාසක අම්මලා කී දේවල් වැරදි බව මටත් තේරුණා. ඒත් ඒ කෙනා ඒ දේ කියලා සන්තෝස වෙනවා නම් ඒක වැරදියි කියලා අම්මා ඒ මනුස්සයාව අපහසුතාවට පත් කළේ නෑ.
එතකොට ඔබේ වැඩ පසුපස තිබෙන්නේ මහා දෘෂ්ටිවාදයකට වඩා දෙමාපියන් වගේ වැඩ කරනවා කියන සරල හැඟීම වෙන්න ඇති..
ඒක තමයි. අපේ දෙමාපියන් භෞතික දේවල්වලට නෙවෙයි ගොඩක් සැලකුවේ. සල්ලිවලට එහා ගිය දෙයක් ඔවුන්ගේ ජීවන දර්ශනය තුළ තිබුණා. අපි කැමති විදියට හැදුණා මිසක්, උඹලා අහවල් දේ කරපන් කීවේ නෑ. තාත්තා තැනි වුණාට පස්සේ මට හරක් පට්ටියක් තිබුණා. කුකුළන් හිටියා. එළුවන් හිටියා. මට හොඳට හාන්න පුළුවන්. ලොකු කුඹුරක් කළා. පැල් බැඳගෙනම අධ්‍යාපනයට යොමු වුණේ නැහැ. රාජ්‍ය සේවයට ගිය පියරු බබාලා නෙවෙයි අපි. විගණන වෙනුවෙන් මම නිලධාරීන් යවලා ඉන්නේ නෑ. මමත් යනවා. සම්පූර්ණයෙන් බිමට ගිහින් වැඩ කරනවා. විල්පත්තුව (මරිච්චිකට්ටු, කරඩක්කුලි ගම්මානවල නැවත පදිංචි කිරීමේ ව්‍යාපෘතිය) පිළිබඳ විගණන වාර්තාව මම කළේ. ඒ වෙනුවෙන් ඒ ප්‍රදේශවලට ගිහින් මිනිසුන්ගේ ප්‍රකාශ ගත්තා. ගෙවල් හදන හැටි බැලුවා. ඔය සිදුවීම ගැන අධිකරණ කටයුතුවලට පාවිච්චි කළේ නිලධාරීන් එක්ක බිමට ගිහින් මා කළ විගණනයක්.
ඔබ කුඹුරු වැඩ ආදිය කළේ තාත්තා නැති වීමෙන් පස්සේ වගකීම පිළිබඳ හැඟීමක් ආ නිසාද?
මට නංගිලා හතර දෙනෙක්. පොඩි පොඩි ආර්ථික ප්‍රශ්න ආවා. අපට වී මෝලක් හෙම තිබුණා. ඒවා කළේ අප්පච්චි. ඔහු නැති වුණාම ඉඩම් නඩු පවා වැටුණා. පෙරකදෝරුවන්ට සල්ලි දෙන්න ඕනෑ වුණා. නඩුවලට යන්න වුණා. අයියා උසස්පෙළ කළ ගමන් තේ ෆැක්ටරියක වැඩට ගියා. ගෙදර කටයුතු බලාගෙන අම්මාට උදව් කර ගෙන මම හිටියා.
ඔබ ගිය කාලේ විගණකාධිපති දෙපාර්තමේන්තුවේ හිටපු නිලධාරීන් මොන වගේද?
මා ගිය කාලයේ විගණකාධිපති දෙපාර්තමේන්තුවේ ගොඩක් හිටියේ දෙමළ නිලධාරීන්. මොකද රාජ්‍ය සේවයේ ඉහළම ලකුණු ගත් නිලධාරීන් තමයි මුලින් විගණන සේවයට ගත්තේ. දක්ෂ, විනීත, වෙලාවට වැඩ කරන නිලධාරීන් එක්ක මම හිටියේ. නඩරාසා, සිවරත්නම් ආදි දෙමළ නිලධාරීන් ගොඩක් හිටියා. පුදුමාකාර නිහතමානී, විෂය ගැන අවබෝධයක් තියෙන සැබෑ වෘත්තිකයන්. මගේ යටතේ හිටපු නිලධාරීන්ටත් ඒ පුහුණුව දෙන්නට මම උත්සාහ කළා. ඒ නිසාම විගණකාධිපති දෙපාර්තමේන්තුව තුළ මගේ අංශයේ නිලධාරීන්ටත් ගෞරවයක් තිබුණා.
කාලය එක්ක ඒකේ පරිහානියක් තිබුණා. ඒක සාපේක්ෂව බලන්න ඕනෑ. හැත්තෑහතේ විවෘත ආර්ථික ක්‍රමය එක්ක රටේම ආකල්ප, හොඳ නරක පිළිබඳ හැඟීම් ආදියේ වෙනසක් සිද්ධ වුණා. භෞතික දේවල් තමයි අගය කරන්න ගත්තේ. සල්ලි ගොඩක් ඕනෑ වුණා. විගණනයට එන නිලධාරියෙක් රාජකාරියට වැඩිය වෙනත් ආදායම් ලබන දේවල්වලට අවධානය යොමු කරනවා. කාර්යාලයට ඇවිල්ලාත්, පෞද්ගලික අංශයක ගිණුමක් හදනවා. නැත්නම් වෙන ව්‍යාපාරයක් කරනවා. වැඩිපුර ආදායම් උපයන්නයි බලාපොරොත්තුව. ඒ මදිවාට ණය ගන්නවා.
විගණනය කරද්දී දේශපාලනයෙන් ආ බලපෑම් මොනවාද?
කෝප් සහ කෝපා කමිටු ඉදිරියට අපි වාර්තා අරගෙන ගියා. මම එනවාට සමහරුන් කැමති වුණේ නෑ. මොකද මම ගියාම විගණන නිරීක්ෂණයට සාධාරණය කරවාගන්නට සටන් කරනවා. ඒත් එතැනදී සාකච්ඡා වෙන දේවල් දන්නවානේ. දේශපාලනඥයන් එන්නේ කමිටුවේදී වාඩි වෙලා වාර්තාවේ සැර බාල කරන්න. සමහරුන් එන්නේ කොන්ත්‍රාත් එක අරගෙන. එක් උදාහරණයක් තමයි කෘෂිකර්ම අමාත්‍යාංශයේ ඉහළ කුලියක් ගෙවූ ගොඩනැගිල්ල. මම කළ වාර්තාව කෝපා කමිටුවේ සාකච්ඡාවට දැම්මා. ඒකේ සභාපතිවරයා වුණේ ලසන්ත අලගියවන්න මහතා. ඔය වෙද්දී කුලියට දීමේ ගිවිසුම අත්සන් කළේත් නෑ. මම අමාත්‍යාංශ ලේකම් විජේරත්න මහතාට කිව්වා කෝපා එකෙන් මේ ගැන කතා කරනතුරු ගිවිසුමට අත්සන් කරන්න එපා, කළොත් අමාරුවේ වැටේවි කියලා. ඊට පස්සේ මම කෝපා එකේදී පැය භාගයක් විස්තර කළා. කමිටු සාමාජිකයෙක් විදියට හිටපු බිමල් රත්නායක මහතා කීවා මේක බරපතළ වංචාවක් කියලා. ලසන්ත අලගියවන්න සභාපතිවරයාට මම කීවා අත්සන් නොකරන ලෙස නිශ්චිත තීන්දුවක් ගන්න කියලා. ඒත් ඔහු කිව්වා, කැබිනට් තීන්දුවකුත් අරන් තියෙන නිසා අත්සන් එපා කියලා තීන්දු කරන්න බැරි බව. ඒ වෙලාවේ නිශ්චිත තීන්දුවක් දුන්නා නම් මේ පාඩුව නතර කර ගන්න තිබුණා. මම නිලධාරියෙක් වුණත් විගණන වාර්තාවට දැම්මා ඒ ගිවිසුමට අනුමැතිය දීම කැබිනට් මණ්ඩලය විචක්ෂණභාවයකින් තොරව ගත් තීන්දුවක් කියලා. ඔය විදියට සාධාරණයක් ඉටු නොවූ විගණන වාර්තා ගණනාවක් තියෙනවා.
දැන් කෝප් කමිටුවේ සභාපති ආචාර්ය චරිත හේරත් මහතා. ඔහු ජනමාධ්‍ය අමාත්‍යාංශයේ හිටපු ලේකම්. ඒ කාලයේ මම විගණනය කරලා, ඔහුට ලිපි ලියා තියෙනවා. පියවර ගැනීමට. වංචා ගොඩක් තිබුණා. රාජ්‍ය මුද්‍රණ නීතිගත සංස්ථාවේ මුද්‍රණ යන්ත්‍ර අලුත්වැඩියා කිරීම කියලා, ඒකේ සභාපතිවරයා ඥාතියෙකුගේ ගිණුමකට මිලියන හතළිස් ගාණක් සල්ලි අරන්. ඒ ගැන මම ඒ කාලයේ කෝප් කමිටුවේ සභාපති ඩිව් ගුණසේකර මහතාට ලීවා. ඩිව් ගුණසේකර මහතා සීඅයිඩීයට පැමිණිලි කරන්න නිර්දේශ දුන්නත් අමාත්‍යාංශ ලේකම් කිසිම ක්‍රියාමාර්ගයක් ගත්තේ නෑ. එහෙම නිහඬව සිටි කෙනා දැන් කෝප් සභාපති කරලා.
එහෙම වෙද්දී කළ වැඩ අපරාධයක් කියලා හිතුණේ නැද්ද?
හැබැයි මම කළ විගණනවලට සාධාරණය ඉටු කරවාගැනීමට මම උපරිම මහන්සි වුණා. මම පත්තරවලට විස්තර දුන්නා. පත්තරවලට දුන්නේ මගේ ගනුදෙනුවක් බේරාගන්න නෙවෙයි. සද්භාවයෙන්, යුක්තිය වෙනුවෙන් කළ දෙයක්. මාධ්‍යවලින් ලියපු නිසා තමයි ඒවාට ක්‍රියාමාර්ග ගත්තේ. කොළඹ යන්න තියෙන්නේ එක පාරක් නෙවෙයිනේ. සමහර වෙලාවට අමාත්‍යාංශවලට සහ නිලධාරීන්ට කතා කරලා පියවර ගැනීමට මැදිහත් වෙලා තියෙනවා. මම සමහර අමාත්‍යාංශ ලේකම්වරුන්ට ඔවුන්ගේ පත්වීම් ලිපිවල තිබුණු කරුණු උපුටා දක්වමින් ලීවා ඔබට අහවල් ආකාරයට කටයුතු කිරීමට අයිතියක් නැත කියලා.
විශ්‍රාම ගැනීමෙන් පස්සේ දැන් කාලය ගෙවන්නේ කොහොමද?
දැන් යම් යම් විගණනවලට මම දායකත්වය දෙනවා. විදුලි සංදේශ නියාමන කොමිසම පිළිබඳ විගණනයකට සම්බන්ධ වුණා. පෝට් සිටි ව්‍යාපෘතියේ අක්‍රමිකතා සම්බන්ධයෙන් විගණනයකට සම්බන්ධ වුණා. මට දැනුත් පූර්ණකාලීනව කරන්න වැඩ තියෙනවා. එහෙත් මම ඒක සතුටු නැහැ. වෙනසකට වගේ තමයි විගණනයක් දෙකක් කරන්නේ. ක්‍රිකට් බෝඩ් එකෙන් මට විගණනයක් කරන්න කියලා බාර දුන්නා. මම සති දෙකක් වැඩ කරලා විගණනයක් දුන්නා. ඒ වෙනුවෙන් මට සති දෙකට ලක්ෂ හතරක් දුන්නා. ඊට පස්සේ මම කීවා, මට සත පහක්වත් එපා. මම ඉගෙනගත්ත ඉස්කෝලය වලල සෙන්ට්‍රල් එක. මේ සල්ලි වියදම් කරමින් මැදිහත්වෙලා ඉස්කෝලේ ක්‍රිකට් වැඩිදියුණු කරන්න කියලා ඉල්ලුවා. සත පහක්වත් ගත්තේ නෑ. ඊට පස්සේ වලල සෙන්ට්‍රල් එකේ පිච් එක හදලා මිලියනයක් විතර වටින ලොකු වැඩක් ක්‍රිකට් බෝඩ් එක කළා.
නැවත රජයේ වගකීමක් බාරදුන්නොත් බාරගන්න ලෑස්තිද?
අපට වැඩක් බාරදුන්නොත් දෙන කෙනාට ඕනෑ විදියට වැඩ කරන්නේ නැහැනේ. අපි ලෙඩ්ඩු කියලයි හිතන්නේ. හැබෑ වැඩක් කරන්න ලැබුණොත් කැමතියි. ඒත් එක එක්කෙනාගේ න්‍යායපත්‍ර අනුව වැඩ කරන්න ලෑස්ති නෑ. දැන් මම පොඩි වගාවක් දාගෙන ඉන්නවා. අක්කර එකහමාරක විතර ඉඩමක් තියෙනවා. මිනිස්සු අල්ලගෙන කැලෑවත් සුද්ධ කරලා අලුතෙන්ම ගම්මිරිස් පැළ 250ක් හැදුවා.■
