රාජ්‍ය පාලනයට සම්බන්ධ අනෙක් හැම දේ ම මෙන්, පළාත් සභා සම්බන්ධයෙන් ද ආණ්ඩුව සිටින්නේ මුළුමනින් ම අවුල් වූ මනසකිනි. ඒ අවුල ආණ්ඩුවට බාහිර පාර්ශ්වයක් විසින් ඇති කරන ලද්දා වූ එකක් නොව, ආණ්ඩුව තමන් තුළ ම ඇති කර ගන්නා ලද එකකි.
කාලයකින් රටේ පළාත් සභා ක්‍රියාත්මක නොවුණු නිසා, පළාත් සභාවලින් වැඩක් නැතියැ’යි කියන පිරිසක් ද වෙති. එහෙත්, මේ මොහොතේත් පළාත් සභා ක්‍රියාත්මක වෙයි. අඩුවකට ඇත්තේ ඒ ඒ සභාවල මන්ත්‍රීවරුන් හා ඇමති මණ්ඩලයක් නොමැති වීම ය. පළාත් සභාවේ ප්‍රධානියා ආණ්ඩුකාරවරයා ය. එනිසා ආණ්ඩුකාරවරුන්ගේ ප්‍රධානත්වයෙන් පළාත් සභාවක සෑම සියලු කටයුත්තක් ම මේ මොහොතේ ද ඉටු වෙමින් පවතියි.
එහෙත්, පළාත් සභාවලට නියෝජිතයන් තෝරා ගැනීමට අදාළ ඡන්ද විමසීම, ආණ්ඩුව වුවමනාවෙන් ම කල් දමමින් සිටියි. ආණ්ඩුව ගැන රටේ පවතින මහජන කැමැත්තේ ශීඝ්‍ර බිඳ වැටීම ගැන කල්පනා කරන ආණ්ඩුව, තමන්ගේ පිරිහීම පළාත් සභා මැතිවරණයේදී පෙනී යතැ’යි බිය වීම සාධාරණ ය. පළාත් සභා මැතිවරණයකදීථ පසුගිය පළාත් පාලන ඡන්ද විමසීම, ජනාධිපතිවරණය හා මහ මැතිවරණය යන අවස්ථාවලදී ආණ්ඩුව ලබා ගත් ඡන්ද ප්‍රමාණය ඒ තරමින්ම තවදුරටත් පවතිනවා ද යන්න හොඳින් තක්සේරු කළ හැකි නිසා ය.
එහෙත්, ස්විට්සර්ලන්තයේ ජිනීවා නුවර එක්සත් ජාතීන්ගේ මානව හිමිකම් කවුන්සිලයේදී, ලංකාව සම්බන්ධයෙන් යෝජනාව සම්මත වීමට පෙර ජනාධිපතිවරයා ලහි ලහියේ පළාත් සභා ඡන්දය පැවැත්වීම ගැන උනන්දු වුණේ ය. එය ඉක්මනින් පැවැත්විය යුතු යැයි කීවේ ය. ඒ, ඉන්දියාවේ ඡන්දය යෝජනාවට විරුද්ධව ලබා ගැනීමේ අටියෙන් විය හැකි ය. එහෙත් ඉන්දියාව, කවුන්සිල ඡන්දයේ දී ලංකාවේ සහායට ආවේ නැත. දැන්, ජනාධිපතිවරයාගේ කතාව වෙනස් වී තිබේ. ඔහු පසුගිය ‘ගම සමග පිළිසඳර’කදී කීවේ, බලය බෙදීම යැයි කියමින්, අප වෙත බාහිර පාර්ශ්වයන් විසින් පැටවෙන දේ අනුව ක්‍රියාත්මක වීමට තමන් සූදානම් නැති බව ය. මේ කීවේ ඉන්දියාවට බව පැහැදිලි ය. ජිනීවා ඡන්දයේ දී නිශ්ශබ්ද ව සිටීමට තීරණය කිරීමෙන් පසු එම ස්ථාවරය පැහැදිලි කරමින් ඉන්දියාව නිකුත් කළ නිල නිවේදනයේ දී ද පළාත් සභා ඡන්දය පැවැත්වීම ඉක්මනින් කළ යුතු යැ’යි අවධාරණයක් විය.
ඒ අතර, ආණ්ඩුව පත් කිරීමට පෙරමුණ ගත්, සංඝ සමාජයේ කොටස්, පළාත් සභා ඡන්දය පැවැත්වීමට මාරාන්තික විරෝධයක් දක්වති. ඔවුන් ආණ්ඩුවට තර්ජනය කරන්නේ තමන්ගේ පළාත් සභා විරෝධය ආණ්ඩු විරෝධයක් දක්වා වර්ධනය වීමට ඉඩ නොතබන හැටියට ය.
මේ අන්තවාදී ජාතිකවාදී කණ්ඩායම් කියන්නේ, අලුත් ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථාව සම්මත කරගන්නා තෙක්, පළාත් සභා ඡන්දය පැවැත්වීමෙන් වැළකිය යුතු බව ය. එහි යටි තේරුම වන්නේ, ඔවුන් අපේක්‍ෂා කරන අලුත් ව්‍යවස්ථාව වූ කලි පළාත් සභා නමැති ව්‍යුහය නොමැති එකක් ය යන්නයි.
මේ සිතැඟි කෙතරම් දුරකට ඉටු වේ ද නොවේ ද යන්න අපි නොදනිමු. එහෙත්, පළාත් සභා, මේ අන්තවාදීන්ගේ බහට අවනත වී දියාරු කිරීමට හෝ අහෝසි කිරීමට හෝ දැරෙන කවර හෝ ප්‍රයත්නයක් පරාජය කළ යුතු යැ’යි කියමු.
පළාත් සභා තිබෙන්නේ, රටේ ජනවාර්ගික ප්‍රශ්නයට මෙතෙක් ඉදිරිපත් කළ ප්‍රගතිශීලී ම විසඳුම හැටියට ය. එය ආවේ ඉන්දියාවේ බලපෑමට ද නැද්ද යන්න වෙන ම කතාවකි. පළාත් සභා නවයෙන්, එතෙක් රටේ කේන්ද්‍රගතව පැවැති ව්‍යවස්ථාදායක, විදායක හා අධිකරණ බලතල බෙදාගන්නා ලදි. ඒ බලය ලැබුණේ, දෙමළ මුස්ලිම් බහුතරයක් වසන උතුරු නැගෙනහිර කියන පළාත් දෙකට පමණක් නොවේ. සිංහල බහුතරයක් වසන අනෙක් පළාත් හතට ද ය. පොදුවේ එයින් සිදුවන්නේ, ඒ ඒ පළාතේ මහජනතාව, පළාත් රාජ්‍ය පාලනයට හවුල් කර ගැනීමයි. එනිසා, පළාත් සභා දියාරු කිරීම හෝ අහෝසියකින් හෝ සිදු වනු ඇත්තේ මේ මහජනතාව රාජ්‍ය පාලනයට එකතු කර ගැනීමේ අරමුණ විනාශ වීම ය. උතුරු නැගෙනහිරදී එය වඩාත් තදින් දැනෙනු ඇත්තේ, තමන්ගේ පළාත්වල පාලනයට සහභාගි වීමේ බලය තමන්ට ලබා දෙන ලෙස අවුරුදු හැත්තෑවකටත් වැඩි කාලයක් තිස්සේ ඉල්ලමින් සිටින දෙමළ ජනතාවට ය.
සිංහල අන්තවාදීන්ගේ බහට අවනත වෙන්නට ආණ්ඩුව කටයුතු කළොත් අප යළිත් පටන් ගන්නට යන්නේ 1980 ගණන්වලින් විය හැකි බව නම් සටහන් කර තබමු.■
