පහුගිය ජනාධිපතිවරණයට කලින් ඔබ ගෝඨාභය රාජපක්ෂ ජනාධිපතිවරණයට එන බවත්, ඇවිත් ජයගත යුතු බවත් කීවා. එහෙම කීවේ ඔහු බලයට පත් වූ පසු දැන් තියෙන තත්වය ගැන අනුමාන කරලාද?
ඒක හරි සරලයි. කාරණා කිහිපයක් තියෙනවා. එකක් තමයි ඔය ගෝඨාභයගේ පැමිණීම ගැන විශාල බයක් තිබුණානේ. මේක ෆැසිස්ට්වාදී රටක් වෙනවා, අරවා මේවා කීවා. මගේ අදහස තිබුණේ ඒවා නිකන් බොරු බයවල් කියලා. එහෙම බියක් තිබීම තමයි ගැටලුව. අපි හිතමු මොකක් හරි වෙලා ගෝඨාභය පැරදුණා නම්, අර බය ඉතිරි වෙනවා. ඒක දැන් ඉවරයිනේ. දැන් සමාජ මාධ්‍යවල මෛත්‍රීපාල සිරිසේනට විහිළු කළාටත් වැඩිය විහිළු කරනවානේ. දැන් පෙනෙනවා සමාජය ඒ තරම් ගෝඨාභයට බය නැහැ කියලා. ඒක ඕනෑ නම් හොඳයි, නරකයි දෙකම කියලා කියන්නත් පුළුවන්.
උදාහරණයක් හැටියට පාරේ මාර්ග නීති කවුරුත් ගණන් ගන්නේ නැහැනේ. මම ඊයේ පෙරේදා දැකපු අත්දැකීමක් මෙහෙමයි. ඔන්න ඩිෆෙන්ඩර් එකක් කඩාගෙන ආවා. පාරේ පොලිස් නිලධාරියෙක් හිටියා. ඒ නිලධාරියා බලා සිටියදීම ගණන් ගන්නේ නැතිව මැදින් දාලා ගියා. ඒකෙන් පේනවා නීතිය ගණන් ගන්නේ නැති බව. කවුරු හරි බලය තියෙන කෙනෙක් වෙන්න ඇති. එයාලා නීතියේ පාලනය ඒ විදියට ගණන් ගන්නේ නෑ. මංතීරු නීතිය ක්‍රියාත්මක කරන්න කියලා ලොකුවට පටන් ගත්තානේ. පාරවල්වල ලොකු සංදර්ශනයක් තිබුණානේ. මොකද වුණේ. කාටවත් දැන් මතක නෑ. ඒක එහෙම කරන්න බෑ. ඇත්තටම ගෝඨාභය කළේ, යුද්ධයනේ. යුද්ධය කිරීම වෙනම දෙයක්. ඒක විද්‍යාගාර පරීක්ෂණයක් වගේනේ.
ඒ කීවේ..
ඒකට සූදානම් වූ පිරිසක් හිටියා. නියෝගය දුන්නාම එයාලා කළා. අනෙක් පැත්තේ හිටියේත් ඒ වගේම හමුදාවක්. ඒ හමුදාවට ගහගෙන ගියා. ඔහු කළ අනෙක් දේ තමයි අලංකරණය. ඒ වගේ නෙවෙයි සමාජයක් පරිවර්තනය කිරීම. ගොඩක් අය හිතුවේ වැඩ කිරීම අර වගේ දෙයක් කියලා. නගර අලංකරණයේදී ලෑන්ඩ්ස්කේපින්නේ (භූ දර්ශන සැකසීමනේ) සිද්ධ වෙන්නේ. අපටත් පුළුවන් ගෙදර හැඩි වෙලා නම්, ලෑන්ඩ්ස්කේපින් කරන පිරිසක් ගෙන්වාගන්න. එයාලා තියෙන කුණු ටික කොහේට හරි දානවා. ගෙදර ලස්සන කරනවා. ඒ වගේනේ. කොළඹ සුද්ධ කරලා මීතොටමුල්ලට ගිහින් දැම්මා වගේ. සමාජයක් පරිවර්තනය කිරීම කියන්නේ ඔහොම දෙයක් නෙවෙයි.
ඒත් හිතුවේ යුද්ධය හෝ නගර අලංකරණය වගේ රටම හදයි කියලා..
ඔය මිත් එක (මිථ්‍යා විශ්වාසය) දෙපැත්තේම තිබුණා. වියත් මග අරවා මේවා ඇතුළු ගෝඨාභයට පක්ෂ පාර්ශ්වයේ තිබුණා ඔහුට ලොකු දේවල් කරන්න පුළුවන් කියලා විශ්වාසයක්. ගෝඨාභයට විරුද්ධ අය හිතුවා ඔහු ඇවිල්ලා ෆැසිස්ට්වාදය වගේ ලොකු කතන්දර කරයි කියලා. දැන් පෙනෙනවානේ දෙකම වැරදියි කියලා. ගෝඨාභයගේ කතාවලින් පෙනෙනවා එයා ඉන්නේත් ලොකු වැරදි අවබෝධයක බව. එයාත් වෙන වෙන අයට බණින එක කරන්නේ. ඔහු හරි නම් අනුන්ට බණින්නේ නැතිව වැඩ කරන්න එපැයි. අනෙක් අයට බණින්න වෙනවා කියන්නේම ඔහුගේ දුර්වලතාවක්නේ. වෙන ඒවාත් කියන්න බැහැනේ. විසි වැනි සංශෝධනය ආවා, තුනෙන් දෙක ලැබුණා, ජනාධිපති බලතල තියෙනවා, විරුද්ධ පාර්ශ්වය දුර්වලයි.
නිදහසට කරුණු නෑ..
දැන් එකම දේ තියෙන්නේ කොවිඩ්-19 ප්‍රශ්නය තමයි. ඒක වෙනම එකක්. ඒත් අපට පෙනෙනවානේ ගෝඨාභය ගැන හදලා තිබුණ ලොකු මිත් එක බොරු වෙලා බව. ලංකාවේ සමාජයේ දේශපාලන ආකෘතිය අනුව හමුදාවට පාලනය කරන්න බැහැ. පාකිස්ථානයේ වගේ බැහැ. මේක වෙන විදියකට ප්‍රජාතන්ත්‍රීකරණය වෙලා තියෙනවා. ඒ නිසා මට නම්, මම කියපු දේවල් ගැන ආපහු හිතලා බලන්න මොකුත් තියෙනවා කියලා හිතන්නේ නැහැ.
මින් ඉදිරියට මිලිටරිකරණය වූ දැඩි පාලනයක් දක්වා මේ ආණ්ඩුව ගමන් කරන්න ඉඩක් නැතිද?
නෑ, එහෙම තියෙනවා. ඒවාට උත්සාහ කරනවා. ඒත් මොනවාද කරන්න පුළුවන්. එක එක දේවල් උත්සාහ කරයි. දීර්ඝ කාලීනව යම් බලපෑම් වෙන්නත් පුළුවන්. හැත්තෑඑකේ කැරැල්ලෙන් පස්සේ මිලිටරි එක වැඩි වුණා වගේ. එහෙත් අපි හිතමු ලංකාව ඉන්දුනීසියාව හෝ පාකිස්ථානය වගේ වේවිද කියලා. ඉන්දුනීසියාවේ ඒකාබද්ධතාව තියාගන්නේ මිලිටරි එකනේ. පාකිස්ථානයේ ඕනෑ වෙලාවක මිලිටරි මැදිහත්වීම් කරන්න පුළුවන්. ඒත් ලංකාවේ එහෙම කරන්න බෑ. මිලිටරි අයටත් ඇවිත් කරන්න පුළුවන් දේවල් නැහැනේ. එයාලා ජෝක් වෙලා, ටිකක් කල් ගිහින් මිනිසුන්ටත් එයාලා එපා වෙලා යයි. වෙන මොකුත් වෙන්නේ නැහැ කියලයි මම නම් හිතන්නේ.
ආණ්ඩුවේ පොහොට්ටු සහ ජාතිකවාදී දෘෂ්ටිවාද දෙකක් තියෙන බව පෙනෙනවා. ජාතිකවාදීන් ගොඩක් ආණ්ඩුවට විවේචන ගේනවා. මේක ආණ්ඩුව අසමත් වීමේ ප්‍රතිඵලයක්ද?
ඕක සමත් වීමද අසමත් වීමද නෙවෙයි. කොයි එක ආවත් මේ තියෙන තත්වය ඇතුළේ ආණ්ඩුවලට කරන්න පුළුවන් දේවල් නෑ. ඒක තමයි ප්‍රධානම දේ. ගිය ආණ්ඩුවත් හොරු අල්ලනවා, අරවා මේවා කියලා ආවා. ඒත් කරන්න පුළුවන් දෙයක් තිබුණේ නෑ. ආණ්ඩුවකට යමක් කරන්න නම් වෙන විදියේ දැක්මක් අවශ්‍යයි. දැන් ඉන්නේ තියෙන අනුපිළිවෙළ ඇතුළේම ඉන්න පිරිස්. ඒ දේශපාලන ප්‍රභූන්ම තමයි දෙකට බෙදිලා ඉන්නේ. කෙනෙකුට අනෙක් පැත්තට ලේසියෙන් යන්න පුළුවන්. මේක ඇතුළේ ලොකු දේවල් කරන්න බෑ. ලොකු පරිවර්තනයක් වෙන්නේ නෑ. රාජ්‍ය යාන්ත්‍රණය කියන්නේ වෙනම එකක්. දේශපාලන ප්‍රභූන් කියන්නේ වෙනම එකක්.
පහුගිය කාලේ පස් කැපීම්, කැළෑ එළි කිරීම් ගැන කතා කළා. ඒවා වෙන්නේ මෙහෙමනේ. මේ ආණ්ඩුවේ බල ව්‍යුහයේ ප්‍රධාන අංගයක් තමයි ඔය ප්‍රාදේශීය වශයෙන් ඉන්න දේශපාලන බල තන්ත්‍රය. ප්‍රාදේශීය සභා මන්ත්‍රීවරුන්, පළාත් සභා මන්ත්‍රීවරුන් වගේ. පොහොට්ටුව කියන්නේ ඒ අයනේ. සාමාන්‍යයෙන් මේ අයගේ ආදායම් මාර්ගය තමයි පස් කැපීම්, වැලි ගොඩ දැමීම්, කොන්ත්‍රාත් වගේ. ඒ අයගේ අභිලාෂවලට විරුද්ධව වැඩ කරන්න ආණ්ඩුවට බැහැ. එහෙම වැඩ කරන්න ගියොත් දේශපාලන සමබරතාව නැති වෙනවා. ඒවායේ එක ගලක් ඇද්දොත් සම්පූර්ණ ආකෘතිය කඩා වැටෙනවා. ඒ නිසා ඇත්තටම මහින්ද රාජපක්ෂ වැනි අය බෞද්ධයන් සිංසිඳුවන්න කියපුවා, මුස්ලිම් අයට එරෙහි දේවල් කරන්න බැහැනේ. ලංකාවේ මුස්ලිම් ව්‍යාපාරික ප්‍රභූන් කියන්නේ ලොකු පිරිසක්. ඒක රාජපක්ෂලාටත් සම්බන්ධයි. ඒ ආකෘති කාටවත් හොල්ලන්න බෑ.
විමල් වීරවංශ ඇතුළු පිරිස මීට 2015ට කලින් රාජපක්ෂවරුන්ට යටහත් පහත්ව හිටියා. ඒත් දැන් ඔවුන් තම මතය කියමින් වැඩ කරන බව පේනවා..
එතැන වෙන පරස්පරයක් තියෙනවා. දේශපාලන බලය සම්බන්ධයෙන් රාජපක්ෂලාගේ පවුල් සැලසුමක් තියෙනවා. ඔවුන්ගේ දීර්ඝකාලීන සැලැස්ම තමයි පවුල ඇතුළේ දේශපාලන බලය තබා ගැනීම. ඒක විස්තෘත පවුලක්. මම හිතන්නේ විමල් වීරවංශලාගේ න්‍යායපත්‍රය ඊට වඩා වෙනස්. ඒ දෙක අතර පොඩි ආතතියක් තියෙනවා. විමල්ලා දන්නවා රාජපක්ෂලාගේ ව්‍යාපෘතිය දීර්ඝව ගියොත් එයාලාගේ අභිලාෂවලට හානි වෙනවා. එයාලා එක්ක පිරිසක් ඉන්නවානේ. ජාතිකවාදීන් වගේ. ඒ නිසා එයාලා අර්බුදයක ඉන්නවා මේක ඇතුළේ මොකක්ද කරන්නේ කියලා. පහුගිය දවස්වල වරාය සිදුවීමේදී වගේ ඒක එළියට ආවා. ලංකාවේ මේ කාලයේ හැදෙන දේශපාලන සන්ධානවල ඔය වගේ ප්‍රශ්නයක් තියෙනවා.
ජාතිකවාදීන් 2015ට කලින් ආණ්ඩුවට පාලනය කරගෙන යන්න තමන්ගේ දෘෂ්ටිවාද පාවිච්චි කරමින් උදව් කළා. දේශප්‍රේමය අවසන් වුණේ මහින්ද රාජපක්ෂ වන්දනාවෙන්. ඒත්, දැන් ඒ දෘෂ්ටිවාද තියෙන අය හැසිරෙන්නේ ආණ්ඩුවට අභියෝග කරමින්..
ඒක තමයි. මේක ටිකක් සමනය කරන්න බැරි විදියේ ආතතියක් බවට පත් වෙලා. තවම ඒක එළියට ඇවිල්ලා නෑ. දැන්ම එළියට එන්නේ නෑ. එහෙම එන එක එයාලාටත් අවාසියිනේ. එයාලාට වෙනම මාවතකුත් නැහැනේ. විකල්පයක් නෑනේ. විකල්පය කියන්නේ සජිත්ලාගේ පැත්තට යන එකනේ. දැනට එයාලාට ඒ පැත්තට යන්න බැහැ. ඒ නිසා ඔවුන් ටිකක් අර්බුදයක ඉන්නේ.
සජිත් ප්‍රේමදාස මහතා මරණ දඬුවම දීම ගැන කතා කරනවා. ගමෙන් ගමට යනවා. අනාගතයේ බැසිල් රාජපක්ෂ ප්‍රමුඛ පොහොට්ටුව ප්‍රගතිශීලී පිළ වෙලා, සජිත් පිළ පසුගාමී වේවිද කියා කෙනෙක් විහිළුවට වාගේ ඇහුවා..
මම සජිත් දේශපාලන වශයෙන් බැරෑරුම්ව සලකන්නේ නෑ. ඔහු එතැන නෑ. ඒ පැත්තේ දේශපාලන වශයෙන් බැරෑරුම්ව ගන්න චරිතයකට ඉන්නේ චම්පික. ඔහුගේ අදහස්වලට මම එකඟ නැතත් දැක්මක් තියෙන්නේ ඔහුට බව කියන්න ඕනෑ. ඇත්තටම ගෝඨාභයට සහයෝගය දුන් මානසිකත්වයට තමයි චම්පිකත් ආමන්ත්‍රණය කරන්නේ. අලුත් නාගරික පන්තිය ඉන්නවානේ. ඒ අය තමයි ගෝඨාභයගේ බලයට පැමිණීමට හේතු වුණේ. දේශපාලන දැක්මක් එක්ක උපායමාර්ගික සිතීමක් තියෙන්නේ චම්පිකලාට.
මේ වෙලාවේ ගොඩක් අය ඉන්නේ ආකුලතාවක. මොනවාද වෙන්නේ, මොනවාද කරන්නේ කියලා. ඒ අතරේ ආණ්ඩුවේ ප්‍රජාතන්ත්‍ර විරෝධී ක්‍රියාකලාපයකට එරෙහිව ජවිපෙත් සහිත පුළුල් සන්ධානයක් හදන්න බැලුවා. ආණ්ඩුව පැරදවීමේ අරමුණෙන් පොදු වේදිකාවක් හැදේවිද?
එහෙම එකක් හරි අමාරුයි. 2015 අත්දැකීම නිසා ජවිපෙට වගේ එහෙම සන්ධානයකට යන්න අමාරුයි. ලංකාවේ ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදයට ලොකු දේශපාලන තර්ජන නැහැනේ. අසූ ගණන්වල ලොකු ප්‍රශ්නයක් තිබුණා. 2014 දීත් ලොකු ප්‍රශ්නයක් තිබුණා. 2015 දී ලංකාවේ දේශපාලන විවෘතභාවයක් ඇති වුණා. ඒක තවම තියෙනවා. ඒක නැති වෙලා නෑ. මිනිසුන් බය නැහැ. මේ දවස්වල ඔය ගෑනු ළමයාගේ (භාග්‍යා) ප්‍රශ්නයේදීත් පෙනෙන්නේ මිනිසුන් භය නැතිව කතා කරන ස්වභාවය. ඒ නිසා ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදය ඒ විදියේ දැවෙන ප්‍රශ්නයක් නෙවෙයි. ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදය කියන්නේ දේශපාලන න්‍යායක් නෙවෙයිනේ. අපි හිතමු මැතිවරණ පවත්වන්නේ නැති නම්, හොර ඡන්ද දානවා නම්, මරනවා නම්, පැහැරගෙන යනවා නම්, අතුරුදන් කරනවා නම් ඒ මුල් පෙළේ අයිතිවාසිකම් වෙනුවෙන් පෙළ ගැහෙනවා. දැන් එහෙම ආසන්න තර්ජනයක් නැහැනේ. එතකොට මේගොල්ලන් බලන්නේ ඔය කීවා වගේ සන්ධාන තමන්ට දීර්ඝකාලීනව මොන තරම් ප්‍රයෝජනවත්ද කියලා. ඇත්තටම ඔවුන්ට එහෙම ප්‍රශ්නවලින් දීර්ඝකාලීන වාසියක් නෑ. කවුරු හරි ඊළඟට යූඇන්පීයෙන් එන අපේක්ෂකයෙක්ට ඒක වාසි වෙන්න පුළුවන්.
ඒ නිසා ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදය රැකගනිමු සටන්පාඨයට ලොකු ඉඩක් නෑ. දැන් විවෘත වෙලා තියෙන්නේ මොන වගේ අවස්ථාවක්ද? ගොඩාක් රැඩිකල් ජාතිකවාදයකට ඉඩ තියෙනවාද?
ඕනෑ එකකට ඉඩ තියෙනවා. ප්‍රශ්නය තියෙන්නේ ඉඩ තිබීමම නෙවෙයි. මිනිසුන් ගොනු කරන්න පුළුවන් මොනවාටද කියන එකයි ප්‍රශ්නය. මම හිතන්නේ දැන් කාටවත් එහෙම නෑ. ආණ්ඩුව විවේචනය කළාට වැඩිපුරම ආකර්ෂණීය මාතෘකා වෙලා තියෙන්නේ පරිසරය වගේ ඒවානේ. ඉතින්, ඒවා ලොකුවට ගෙනෙන්න බෑ. අනෙක් අයත් සංවර්ධනය වෙනුවෙන් පෙනීඉන්න අයනේ. එයාලාත් හිතනවා නම් ගොඩනැගිලි හදන්න ඕනෑ කියලා, වැලි ගොඩ දැමීම් කරන්න වෙනවානේ. කැලෑ කැපීම් වගේ මිනිසුන්ට ටිකක් ආකර්ෂණීය දේවල්. ඒත්, ලොකු ව්‍යාපාරයක් හදන්න බෑ. අනූගණන්වල ප්‍රේමදාස යුගයේ නිදහස් මාධ්‍ය ව්‍යාපාරය හැදුවා වගේ කරන්න බෑ. 2014 හැදූ සංවිධාන වගේ කරන්න බෑ.
දැන් තියෙනවා ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදය ගැඹුරු කිරීම පිළිබඳ ප්‍රශ්නය. දෙමළ ප්‍රශ්නය ආදිය තියෙනවා. ආර්ථික ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදය තවත් මාතෘකාවක්. ක්ෂුද්‍ර මූල්‍ය පිළිබඳ ප්‍රශ්නයක් තියෙනවා. අලි ගම් වැදීම, වකුගඩු ප්‍රශ්නය වගේ ගොඩක් මාතෘකා තියෙනවා. ඒත් ප්‍රශ්නය තමයි, අපේ ප්‍රධාන ධාරාවේ දේශපාලනයේ ඒවාට තියෙන්නේ ආන්තික වැදගත්කමක්. කාවහරි පැහැගත්තොත් ඒක ලොකුවට කතා කරනවා. ඒත් ක්ෂුද්‍ර මූල්‍ය ප්‍රශ්නය සුදු වෑන් ප්‍රශ්නය වගේ හිතන්නේ නෑ. ඒවා තමයි දැන් කතා කරනවා නම් තියෙන මූලික ප්‍රශ්න.■
