චන්න දේශප්‍රිය ඉතා ප්‍රකට චිත්‍රපටි සහ ටෙලිනාට්‍ය ගණනාවක කැමරා අධ්‍යක්ෂවරයා විය. ඔහු අධ්‍යක්ෂණය කළ යූ ටර්න් චිත්‍රපටිය මෑතකදී තිරගත විය. ඔහු තවත් චිත්‍රපටියක් අවසන් කරමින් සිටී.
ඔබේ කැමරා අධ්‍යක්ෂ රැකියාව සතියට දවස් පහයි, අටේ ඉඳන් පහ වෙනතුරු කරන රැකියාවක් නෙවෙයි..
රැකියාව වෙනස්. ඒත්, නිතර කාර්යබහුලයි. වැඩ නැති වුණොත් තමයි ප්‍රශ්නය. ඒ තරමට ඒ වැඩේට ඇබ්බැහි වෙලා. ඒකාකාරී නොවන කාලසටහනක අපි වැඩ කරනවානේ. පළවැනි වතාවේ කොවිඩ් එනකොට මම අලුත් චිත්‍රපටියේ වැඩකට ප්‍රංශයට ගියා. මාස දෙකහමාරක් පැරිස්වල යාළුවෙකුගේ තැනක ඉන්න වුණා. ඒ හිටපු මාස ගාණ තමයි මගේ වෘත්තිය දිවියේ එක තැනක වැඩිම කාලයක් හිටපු කාලය. ඒක අලුත් අත්දැකීමක් වුණා. කාර්යබහුල නොවීම පොඩි අමාරුවකුත් වුණා.
ඒ කාල සීමාව ඔහේ ගෙවුණාද?
නෑ. අපි ලිවීම් කළා. චිත්‍රපටි බැලුවා. අලුත් දේවල් දැනගත්තා. සමාජ මාධ්‍ය ගැන ගොඩක් ඉගෙනගත්තේ එහේදී. එහේ දේවලුත් දැනගෙන, මෙහේ අයටත් කතා කරලා. අලුත් වැඩවලට මුල පිරුණා ඒ කාලයේ. ඒක සීමාවක හිර වුණ කාලයක්. ඒත්, ක්ෂේත්‍රයේ සැරිසරන්න අවස්ථාවකුත් විවර වුණා. ප්‍රංශයේ කොවිඩ් මෙහේ ප්‍රවෘත්තිවලින් මැවූ තරම් නෑ කියලායි මට හිතුණේ. ඒ රටවල සැබෑම තත්වය එළියට දානවානේ. සැබෑ ආසාදිතයන් ප්‍රමාණය සහ රටේ ජනගහනය ප්‍රතිශතයක් විදියට සැලකුවොත් මෙහේට වඩා එහේ තත්වය හොඳ වෙන්නත් ඇති.
එළියට බහින්න ලැබුණාද?
ඕනෑ කෙනෙක්ට පැයක් එළියට යන්න දෙනවා. එතකොට ටිකක් ඇවිදින්න යනවා. එහේ ඇඳිරි නීතිය කියන වචනය නෙවෙයි දැම්මේ. බලහත්කාරයක් නෙවෙයි. ලොක්ඩවුන් එකක් තිබුණේ.
ඔබට මගහැරුණේ දර්ශනතලයේ ඉඳීමද? චිත්‍රපටි ගැන කතාබහ කිරීමද?
හැම අඟලක්ම. ඒ ඔක්කොම විඳපු දේවල්. සමහරවිට හොඳ වැඩක් වෙනුවෙන් අකමැති මිනිසුන් එක්ක ඉන්න වෙනවා. තව සමහර වෙලාවට සවුත්තු වැඩක් වුණත් හිතෛෂිවන්තයන් ළඟ ඉන්න වෙනවා. තියෙන තත්වයන් යටතේ මොකක් හරි හේතුවක් හදා ගන්නවා වැඩේ කරගෙන ඉන්න. අපි ඉස්කෝලෙ යන කාලයේ කේ.කේ. සමන් කුමාරලා එක්ක නාට්‍ය කරන්න ගත්තා. මම මුලින්ම කැමරා අධ්‍යක්ෂණය කළේ සුසීමා ටෙලිනාට්‍යයේ. අවුරුදු තිස්පහක් විතර තිස්සේ වැඩ.
ඒ හැම කාලයේම වැඩ එක වගේ නොවෙන්න ඇති..
ඒක ටිකක් විස්තර කරන්න අමාරුයි. කාලය මාරු වෙනකොට තාක්ෂණික කාරණා මාරු වුණා විතරක් නෙවෙයි, ඒවායේ තියෙන සෞන්දර්ය කාරණාවල පවා වෙනස්කම් තිබුණා. අපේ කලාවට ඒ ඒ මාධ්‍යයන් හසුරුවාගන්නේ කොහොමද කියන අරගලය නිරන්තරයෙන් තිබුණා. අපි ටෙලිවිෂන්වල ටෙලිනාට්‍ය සහ සිනමාවේත් වැඩ කළා. ටෙලිවිෂන්වලට වඩා සිනමා කැමරාව වෙනස්. සිනමා කැමරාව ඉගෙනගනිද්දීම ඩිජිටල් ආවා. ඊට පස්සේ ඒ තාක්ෂණය ඉගෙනගත්තා. පැය භාගයේ කොටස්වල නාට්‍ය කිරීම චිත්‍රපටි කළ සමහර අයට පුරුදු නැති බව කිව්වා. අපි කළා. සමහර කැමරාමන්ලා වීඩියෝ කැමරාව විශ්වාස කළේ නෑ. සිනමාව තමයි වැඩේ කියා ඔවුන් හිතුවා. අපි එහෙම නැතිව හැම දෙයක්ම කළා. මේ දවස්වල සමාජ මාධ්‍ය, අන්තර්ජාල වේදිකාවලට බොහෝ පිරිසක් එනවා. ඉස්සර සීයට හැත්තෑහයක් විතර ටීවී බැලුවා. දැන් ඒක සීයට අටට බැහැලා. වැඩි නැඹුරුවක් සමාජ මාධ්‍යවල. අපි ඒ නැඹුරුවක් තියෙන වේදිකා හඳුනාගෙන පරණ එක අත්හරින්න ලෑස්තියි.
පරණ ඒවා අත්හරින්නත් අමාරුයි..
අත්හැරීම කොච්චර අමාරු වුණත්, කාලය එක්ක හැඩගැහෙන්න හිතාගෙන වැඩ කරන්නේ. අපි තවමත් පරණ ඒවාට ආසයි තමයි. ඒත්, දැන් තියෙන එකත් එක්ක මුහු වෙන්න වෙනවා. උපකරණ වැඩක් නෑ. මේ ආට් එකට තමයි වෙහෙසුණේ. මෙවලම මාරු වුණාම ඉස්සර අපි කළේ මෙහෙමයි කියලා නොස්ටැල්ජික් මතකයක් තියෙනවා විතරයි.
ඉස්සරට වඩා දැන් කාලසටහන් වෙනස්ද?
ඔව්. සමහර වෙලාවට කාලසටහන් ඔරොත්තු දෙන්නේ නැති ගාණට ඇවිල්ලා තියෙන්නේ. ඉස්සර දවස් 45ක් කළ චිත්‍රපටියක් දැන් දවස් 20කින් කරන්න වෙනවා. ඒවාට හරියන තාක්ෂණ ක්‍රමත් දැන් ලෝකයේ තියෙනවා. අපිත් ලෑස්ති වෙන්න ඕනෑ. සමහර විට පිටපතක් බැලුවාම, ඉර නගින වෙලාවේ දර්ශන දහයක් තිබුණොත් අපි කියනවා දැන් එච්චර කරන්න බැරි බව. මොකද, ඉර පායන වෙලාවේ රූගත කරන්න සුදුසු වෙලාවල් දවස් විස්සක් ඇතුළේ වෙන් කරගන්න බෑ. ඉස්සර අපි පැය භාගයේ ටෙලිනාට්‍ය හැදුවා. අනාගතයේ නෙට්ෆ්ලික්ස් වගේ එනකොට විනාඩි 45ක කොටස් හදන හැටි බලන්න අපට සිද්ධ වේවි.
මේ වෙනස්කම් පෞද්ගලික ජීවිතේට බලපෑවේ කොහොමද? ගෙදර රැඳෙන්න කැමතිද?
ඉස්සරත් ගෙදර හිටියා. දැනුත් ඉන්නවා. ලොකු වෙනසක් නෑ. හැබැයි මගුල් ගෙවල්, මරණ ගෙවල් මඟහැරෙන අවස්ථා තිබුණා. ඒත්, නෑදෑ හිත මිත්‍රයන්ගෙන් ඈත් නොවී අසීරුවෙන් සමබර කරගෙන යනවා. අවුරුද්ද පුරාම චිත්‍රපටි නෑ. අවුරුද්දට දෙකක් හෝ උපරිම තුනක් කරන්න පුළුවන්. දවස් විස්සක් තිහක් තමයි රූගත කිරීම්. සෑහෙන්න ගෙදර ඉන්නවා. රැකියා කරන අයට ඉරිදා සෙනසුරාදා ගෙදර ඉන්න පුළුවන්. ඒත්, අපට එහෙම නෑ. හිටපු ගමන් බ්‍රහස්පතින්දායි, අඟහරුවාදායි තමයි සමහරවිට ගෙදර ඉන්නේ. මම ගෙදර හිටියත් මිතුරන් මුණගැහෙන්න අවස්ථා ඉබේම වැටෙනවා. ඒවා වෙනම සැලසුම් කරන්න දෙයක් නෑ. අද ගෙදර හිටියොත් ඊළඟ දවස් දෙකේ තව වැඩකට යන්න වෙනවා.
අවුරුද්දට චිත්‍රපටි දෙකක් කළත්, ඊට වඩා චිත්‍රපටි සංඛ්‍යාවක් ගැන කතා කරන්න සිද්ධ වෙනවා ඇති..
දවස් විසිපහක් රූගත කරන චිත්‍රපටියකට මම දවස් සීයක් විතර වැඩ කරන අවස්ථා තියෙනවා. පිටපත් ගැන සාකච්ඡා, ලොකේෂන් බලන්න ආදි වැඩ ලැබුණාම දවස් සිය ගණන් එක චිත්‍රපටියක් වෙනුවෙන් වැඩ කරනවා. සාකච්ඡා කළාට හැදුණේ නැති චිත්‍රපටිත් ඕනෑ තරම්. අපේ ගෙදර පොත් ගොඩගහලා තියෙනවා. වැඩ නොකළ පිටපත්.
සමහර කෙනෙක් පිටපත් ගෙනැත් දුන්නා. අපි වැඩේ කරනවා කීවා. පිටු සීයක විතර පිටපත් කියෙව්වා. හරි නම් නිෂ්පාදකවරයෙක් ඉන්නවා නම් තමයි පිටපත අරන් එන්න ඕනෑ. ඒත්, එහෙම වෙන්නේ නෑ. මම ඔබට කීවොත් නිෂ්පාදකවරයෙක් ඉන්නවා නම් විතරයි මම පිටපත් කියවන්නේ කියලා, ඔබේ හිත රිදෙනවානේ. සමහර අය චිත්‍රපටියක් ලියලා පුංචි අහිංසක සතුටක් විඳිනවානේ. සමහර වෙලාවට නිෂ්පාදකවරයා ළඟට යන්නත් කලින් අපි එක්ක කතා කරලා, උපදෙස් අරගන්නවා. පිටපතක් එක පාර කියවන්න බෑ. ඒක පත්තර කියවනවා වගේ වැඩක් නෙවෙයි. රූපරාමු හිසේ හදාගෙන, චරිත එක්ක කල්පනා කරලා, ඒ පිටපත එක්ක පැටලෙනවා. සමහර ගැටලුවක් මතු වුණොත් හිතින් විසඳුම් හොයනවා. ඒක මේ රැකියාවේ හැටි.
ඔබ සාමාන්‍යයෙන් කා එක්කවත් කේන්ති අරන් හිත රිද්දන්නේත් නෑ. යමක් ප්‍රතික්ෂේප කරන්න වුණොත්..
කේන්ති අරන් ප්‍රශ්න විසඳෙන්නේ නැති රටක් මේක. එහෙම කේන්ති අරගෙන මොකක් ඉවර කරන්නද? මම විවිධාකාර අය එක්ක වැඩ කරලා තියෙනවා. කළ චිත්‍රපටි 35කට වඩා වැඩියි. රටේ තියෙන හැම පැත්තක්ම වගේ අහු වෙලා තියෙනවා. ඒ නිසා මට එකම වගේ දෙකක් ආවොත් කරන්නේ නෑ. උදාහරණයක් විදියට යුද්ධය ගැන චිත්‍රපටි දැන් කරලා එපාවෙලා තියෙන්නේ.
සිනමා, ටෙලිනාට්‍ය ක්ෂේත්‍රයේ ඈතට යනවා. ඒ දර්ශන තලවල පහසුකම් තියෙනවාද? අපි බොලිවුඩ්වල නම් ලොකු බස්, වෙනම කාමර දැකලා තියෙනවා..
ඒවා මෙහේත් තියෙනවා. සාපේක්ෂ වශයෙන්ම හැම පහසුකමක්ම ගන්න නම් පුළුවන්. ඒත් අපට තියෙන ප්‍රශ්නය පහසුකම් නෙවෙයි. බොලිවුඩ්වල ඉන්න ප්‍රේක්ෂකයා නැති වීම. අපි සාමාන්‍යයෙන් අවම පහසුකම් පාවිච්චි කරමින් වැඩ කරන්නේ. ඒත් අවම පහසුකම් කියන්නේ පැදුරුවල නිදාගැනීම නෙවෙයි. ඒවා තියෙන්නේ අවම පහසුකම්වලට වඩා පහළින්. ඒත්, ඉස්සර අපි අවම පහසුකම්වත් නැතිව වැඩ කරලාත් තියෙනවා.
දැන් ලංකාවේ වැඩවල සාමාන්‍ය පහසුකම් තියෙනවා. ඒත් උපරිම පහසුකම් කියන්නේ මොකක්ද? උපරිමය තමයි හෝල්වලට චිත්‍රපටිය ඇවිල්ලා, මිනිසුන් ගහන අත්පුඩිය. අපි මොන හෝටලයේ හිටියත්, මොන සැප වින්දත් වැඩක් නෑ. නිෂ්පාදක කියන මනුස්සයා බේරා ගැනීම ගැන මම සෑහෙන අවධානයෙන් ඉන්නේ.
අවුරුදු තිස්පහක් තිස්සේ කාර්යාල රැකියාවක් නොකිරීමෙන් ජීවිතේට අපිළිවෙළ ගතියක් දැනිලා තියෙනවාද? ළමයින් වෙලාවට ඉස්කෝලේ යනවා. ඒත් ඔබ ගෙදර ඉන්නවා වගේ..
එහෙම නැහැ. එහෙනම් අපි කරන වැඩවල අපිළිවෙළ තියෙන්න එපැයි. අපේ වැඩවල අපිළිවෙළක් නැත්නම් අනෙක් ඒවා මනින්නේ කොහොමද කියන එකයි වැඩේ. කාමරය හැඩි වෙලා තියෙනවාද, කාර් එක හෝදලා නැද්ද කියන ඒවා ඒ තරම් මිනුම් දඬු නෙවෙයි. අපි කරන වැඩවල, නිර්මාණයේ පිළිවෙළක් තියෙනවාද නැද්ද කියන එක ගැනයි මම සැලකිලිමත් වෙන්නේ.
එකිනෙකට වෙනස් වැඩ ගොඩක් බාර ගත්තාම නොවරදවා වැඩ ටික පිළිවෙළක් කරන්නේ කොහොමද?
ඔබ මා ගැන දන්න ටිකක් ඇතිනේ. මට කියන්න අමාරුයි මම පිළිවෙළයිද, නැද්ද කියලා. ඒත්, පිළිවෙළට වැඩ කිරීම වෙනුවෙන් මහන්සි වෙන්නම වෙනවා. අපේ කර්මාන්තය ඇතුළේ පිළිවෙළ, මහන්සිය, කැප වීම ටිකක් අඩුයි. දැන් අපට සිසුන් පවා ඉන්නවා. ඒ අයවත් අපි හදන්න එපැයි. මා කියන්නේ සපත්තු පොලිෂ් කිරීම, අස්පස් කිරීම වගේ පිළිවෙළක් ගැන නෙවෙයි.
කලාකරුවෙක්ට වැඩ කරන මේසයක්, ප්‍රධානියාගෙන් එන නියෝග මාලාවක් නැහැනේ. වැඩ ටික මතකයේ තබාගැනීමත් අමාරු ඇති..
ගොඩක් දේවල් මතකයේ තියාගෙන තමයි කරන්නේ. ඒත්, හැමදේම වගේ නෝට් පොතක ලියා ගැනීම කරනවා. එහෙම නැතිව මතකයෙන් වැඩ කරන්න පුළුවන් කාලයක් තිබුණා. ඒත්, දැන් තියෙන තත්වයේ හැටියට සටහනක් දාගෙන, කාලසටහන් හදාගෙන වැඩ කරන්න ඕනෑ. නැත්නම් වැඩ අමතක වෙනවා, මඟ හැරෙනවා. දැන් මගේ ආයතනයක් තියෙනවානේ. එතැන එක්කෙනෙක් දෙන්නෙක් සමහර වෙලාවට වැඩ ටික කළමනාකරණය කරගන්නට උදව් කරනවා. ඒත් මූලිකව සංවිධාන කටයුතු මගේ අතින් තමයි කෙරෙන්නේ.
තනි පුද්ගලයෙක් වීමටත් වඩා දැන් ඔබේ නායකත්වයෙන් ආයතනයක් තියෙනකොට, ඒ වගකීම වැඩි ඇති..
ඒ තීරණ ගැනීම එදිනෙදා සිද්ධ වෙනවා. ආයතනයේ වැඩ කරන්නත් කට්ටිය ඉන්නවා. ඒත්, මා එක්ක වැඩ කරන අයගේ ජීවිත ගැන වගකීම මට තියෙනවා. තිස් දෙනෙක් විතර ඉන්නවා. කොවිඩ්-19 තිබුණ කාලයේ අපේ ළමයින්ට වැටුප් ගෙවාගෙන වැඩේ කරගෙන යන්න අපි මහන්සි වුණා. ටෙලිනාට්‍ය කරලා, විවිධ වැඩ කරලා. අපි කොවිඩ් කියලා වහන්නේ නැතිව වැඩ කළා. මම ඇස් දෙක ඇරගෙන ඉන්න ඕනෑ. කලාවේ වෙනස්කම්, අලුත් තාක්ෂණයන් ගැන මම කරන සොයාබැලීම් මගේ ජීවිතේට විතරක් නෙවෙයි, මා වටේ ඉන්න තව පිරිසකගේ ජීවිතවලට බලපානවා. ඔවුන් ගෙනෙන යෝජනාත් තියෙනවා. සමහර ඒවා සාර්ථක වෙනවා. අසාර්ථක නම් අපි කතාකරනවා. එයාලාට තියෙනවා මම ඉන්නවානේ කියන හැඟීම.■
