ජිනීවාහි එක්සත් ජාතීන්ගේ මානව හිමිකම් කවුන්සිලයේ දී ලංකාව සම්බන්ධයෙන් යෝජනාවක් සම්මත වීමට තිබෙන අවස්ථාව දුර්වල කර ගනු සඳහා ආණ්ඩුව ලහි ලහියේ ම කෝවිඩ් 19 ආසාදිතව මියයන මුසල්මානුවන්ගේ මෘතදේහ භූමදානයට අවසර දීමට තීරණය කෙළේ ය. මානව හිමිකම් කවුන්සිලයේ දී ලංකාව වෙනුවෙන් පෙනී සිටින්නට පාකිස්තානය ඇතුළු අරාබි රටවල් පොළඹවා ගැනීමේ උපක්රමයක් වශයෙන් ද, අගමැති වසීම් අක්රම් ලංකාවට පැමිණි අවස්ථාවේ දී මළසිරුරු භූමදාන කිරීමට අවසර ලබා දෙන බවට ලංකාව පොරොන්දු වුණේ ය.
මෙයින් පැහැදිලි වන්නේ, අවුරුද්දකට වැඩි කාලයක් අවුරාගෙන සිටි මුසල්මානුවන්ගේ භූමදාන අයිතිය, හදිසියේ ම මෙන් ලබා දෙන්නට ලංකාණ්ඩුව තීන්දු කෙළේ, ඔවුන්ගේ ආගමික අයිතියට ගරු කිරීමක් ලෙස නොව, ජිනීවාහි දී යෝජනාවක් සම්මත කර ගැනීමෙන් වැළකීමට බව ය. සිංහල බහුතර ඡන්දයෙන් බලයට පත් වූ ජනාධිපති ගෝඨාභය රාජපක්ෂ, තවමත් රටේ සුළුතර ජාතීන් දෙස බලන, උපයෝගිතාවාදී දෘෂ්ටි කෝණය ඉන් පෙනේ.
ජිනීවාවලට බය වීම නිසා, භූමදාන අයිතිය දුන්නා යැයි සිතමු. එහෙත්, මළසිරුරු භූමදානය සඳහා උතුරේ කිලිනොච්චි දිස්ත්රික්කයේ පිහිටි ඉරණතිවු දූපතට යා යුතු යැයි නියම කිරීමෙන් ආණ්ඩුව නැවතත් කරන්නේ, පාච්චල් කර ලබා දුන් අයිතිය පවා, බරපතළ ලෙස හෑල්ලුවට ලක් කිරීමක් නොවේ ද? මුස්ලිමුන් ඉල්ලා සිටියේ කොළඹ කුප්පියාවත්තේ භූමදානයට අවසර දෙන ලෙස ය.
අනෙක් පැත්තෙන්, ඉරණතිව් යනු, සම්පූර්ණයෙන් ම දෙමළ ජනතාව වසන දූපතකි. උතුරේ යුද ගැටුම් කාලයේ, එහි වාසය කළ ජනතාව පලවා හැර සන්නද්ධ හමුදා දූපතේ බලය අල්ලා ගත්තේ ය. යුද ගැටුම් අවසන් වූ පසුව ද, දූපතේ නියම අයිතිකාරයන් වූ ජනතාවට දූපත නැවත ලබා දුන්නේ නැත. එහි ඇති තම ඉඩම්වල අයිතිය නැවත ලබා ගැනීමට, ඉරණතිව් ජනතාව සාමූහික ව සංවිධානය වී දූපතට ඇතුළු වී බලහත්කාර වාඩි ලා ගැනීමක නිරත වූහ. ඒ සටනේ ප්රතිඵලයක් ලෙස අද ඉරණතිව් ජනතාවට, තම භූමිය භුක්ති විඳින්නට අවස්ථාව ලැබී තිබේ. එනයින් බලන කල ඉරණතිව් යනු, දමිළයන් පළවා හරිනු ලැබූ, සටන් කොට ඔවුන් විසින් යළිත් අත්පත් කර ගනු ලැබූ, එක්තරා ආකාරයක සටන් බිමකි.
දැන් ආණ්ඩුව, මුස්ලිමුන්ගේ මෘතදේහ වළ දැමීමට ගෙන යන්නේ එහෙව් ඉරණතිව්වලට ය. එය, මුසල්මානුවන්ගේ මාළු, දමිළයන්ගේ පිට තබා කැපීමකි. හෙවත්, එක් සුළුතර ජාතියකට අයිතිවාසිකම් දීමේ දී එම ජාතිය පමණක් නොව, තවත් එවැනි ම සුළුතර ජාතියක් ද අපහසුවට පත් කිරීමකි. ව්යාජ විශේෂඥ මත ඉදිරියට දමා ගත් ආණ්ඩුවේ මේ අත්තනෝමතික තීරණයට එරෙහි ව දැනටමත් ඉරණතිව්හි දමිළ ජනතාව පාරට බැස සිටිති. ඔවුන් දකින්නේ එකුදු කෝවිඩ් ආසාදිතයකු වත් හමු වී නැති තම දූපතේ මළසිරුරු වළ දැමීමෙන් තමන්ගේ සෞඛ්යයට අවදානමක් ඇති විය හැකි ලෙස ය.
මුසල්මානුවන්ට මළසිරුරු භූමදාන කිරීමට අවසරය දිය යුතු ම ය. ඒ තීරණය ගත යුතු ව තිබුණේ, වසංගතයේ මුල් මරණ වාර්තා වුණු අවස්ථාවේදී ම ය. මුස්ලිමුන් සමග රාජපක්ෂවරුන්ට තිබුණු වෛරය නිසා, එම මළසිරුරු වළ දමන්නට අවසර නොදී, ඒ බව ආවරණයට තාක්ෂණ කමිටු, විශේෂඥ කමිටු ආදි ව්යාජ අටමගල අටවමින් සිටි ආණ්ඩුව, ජිනීවා බිය නිසා, ඒ සකලවිධ ව්යාජ තාක්ෂණ කමිටු, විශේෂඥ කමිටු, ඒවායේ සිටි ඊනියා විශේෂඥයන් සියල්ලන් කුණු කූඩයට දමා, භූමදානය සඳහා අවසර දීමට දේශපාලන තීන්දුවක් ගත්තේ ය.
මෙතෙක් කල්, මළසිරුරු භූමදාන නොකර සිටීමට, ආණ්ඩුව ඇටවූයේ ම බොරුවකි. එනම්, කුමනාකාරයෙන් හෝ භූමදානය කිරීමෙන්, ජල මූලාශ්රවලට විසබීජ එකතු වීමත්, රෝගය පැතිරීමත් සිදුවිය හැකි ය යන්නයි. දැන් ආණ්ඩුවේ අත්තනෝමතික භූමදාන තීරණයට එරෙහි ව ඉරණතිව් දමිළ වැසියන් ඉදිරියට දමන්නේ ද ආණ්ඩුව විසින් මීට පෙර පැළ කරන ලද වැරදි මතය ම ය.
දැන්, පෙනෙන්නේ මුසල්මානුවන්ගේ භුමදාන අයිතියට එරෙහි ව දමිළයන් ඉදිරියට පැමිණ ඇතිවා ලෙස ය. එය එසේ නොවන නමුත්, පිටතට පෙනෙන්නේ එවැනි චිත්රයකි.
අදූරදර්ශී වර්ගවාදී ආණ්ඩුවක් නිසා, ජනවර්ග අතර ගැටුම් ඇති වන හැටි තේරුම් ගැනීමට, මේ සිදුවීම ද හොඳ නිදර්ශනයකි.■
