- චීනය මෙහේ ගෙනැත් දාගත්තේ පිරිසකට ජීවත් වෙන්න. ඇමෙරිකාවයි, ඉන්දියාවයි ආවා. ඒවා දාගන්නේත් ජීවත් වෙන්න. චීනය දාගන්නකොට දන්නේ නැද්ද මේවා වෙනවා කියලා. මේවා අපි නොදැන නෙවෙයි.
ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදය වේගයෙන් ගිලිහෙමින් යනවා. ඒකට එරෙහිව පොදු අරගලයක් ඕනෑ. ඒත් ඒ පොදු අරගලය ඕනෑ වෙන්නේ නැවතත් නව ලිබරල්වාදී, දක්ෂිණාංශික වැඩපිළිවෙල ඉස්සරහට ගෙනියන්න නම් නෙවෙයි.
ජනතා විමුක්ති පෙරමුණ ඉදිරියේ තෝරාගැනීමක් තියෙනවා. පොදු සතුරාට එරෙහිව ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදය වෙනුවෙන් පොදු වේදිකාවක කටයුතු කරනවාද? නැත්නම් පක්ෂයේ වාමාංශික අරමුණු වෙනුවෙන් තනි වේදිකාවක ඉන්නවාද?
ඔබේ ප්‍රශ්නයෙන් කියවෙනවා අපි වාමාංශික කට්ටියක් විතරක් තෝරා ගෙන ඒකේ විතරක් හිර වෙලා වැඩ කරන දේශපාලන ව්‍යාපාරයක් කියලා. එහෙම ඇඟවීමක් එනවා. ඒක මම සම්පූර්ණයෙන් ප්‍රතික්ෂේප කරනවා. ජාතික ජන බලවේගයේ අපි වැඩ කරද්දීත්, ජවිපෙ ලෙස වැඩ කරද්දීත් වාමාංශික කණ්ඩායම් එක්ක විතරක් නෙවෙයි වැඩ කරලා තියෙන්නේ. වාමාංශික කණ්ඩායම මූලික කරගෙන අනෙක් අය එක්ක වැඩ කරන්න කැමතියි. වැඩ කරන විධි දෙකක් තියෙනවා.
ඒ මොනවාද?
දක්ෂිණාංශික ලිබරල්වාදීන් ඉන්නවා. වාමාංශික ලිබරල්වාදීන් ඉන්නවා. ලෙනින්ලගේ කාලයේ රුසියාවේත් ඔය දෙපිරිස හිටියා. අපි දක්ෂිණාංශික ලිබරල්වාදීන් කේන්ද්‍ර කරගෙන, ඒ වටේ වැඩ කරන්න කැමති නෑ. අපි කැමතියි වාමාංශික අරටුවක් වටා වැඩ කරන්න. එතකොට වාමාංශික ලිබරල්වාදීන් වටා වැඩ කරන්න කැමතියි. වාමාංශික ලිබරල්වාදීන් දකින්නේ දේශපාලන තලයේදී විතරයි දැනට. ආර්ථික තලයේදී අපි දකින්නේ නව ලිබරල් ආර්ථිකය පිළිගත් අය.
ඒ කිව්වේ..
හැත්තෑහතෙන් මෙහාට ලංකාවේ යන්නේ නව ලිබරල් ආර්ථිකය. ඒක අපේ රටේ විතරක් නෙවෙයි, ඒ යුගය වෙනකොට ලෝකයේම ආපු එකක්. අපි සජිත් දකින්නේත් එහෙම. රනිල් දකින්නේත් එහෙම. ගෝඨාභය සහ මහින්ද දකින්නේත් එහෙම. චන්ද්‍රිකා දකින්නේත් එහෙම. මා මේ කියන්නේ ආර්ථික ප්‍රතිපත්ති පැත්තෙන්. හැබැයි දේශපාලනයේදී අපි ඒ එකිනෙකා අතර වෙනස්කම් දකිනවා. ඒ වෙනස්කම් හඳුනා ගෙන වැඩ කරන්න අපි ලෑස්තියි. උදාහරණයක් විදියට නව ලිබරල් ආර්ථිකයම පිළිගන්න ගෝඨාභයලාගේ දේශපාලනයට වඩා ඒ ආර්ථික ක්‍රමයම පිළිගන්න රනිල් වික්‍රමසිංහ සහ සජිත් ප්‍රේමදාස අතර දේශපාලනිකව වෙනස්කම් තියෙනවා.
මොනවගේ වෙනස්කම්ද?
පාර්ලිමේන්තු- ක්‍රමය, විවිධත්වය, මේක අපි කාගේත් රටක් වගේ කාරණා පිළිගන්න අය ඉන්නවා. ඒත් නව ලිබරල් ආර්ථිකයම පිළිගන්න ගෝඨාභයලා මේක සිංහල බෞද්ධ තනි ආණ්ඩුවක්ම වෙන්න ඕනෑ කියලා හිතනවා. ඔවුන් ජාතිවාදය පාවිච්චි කරනවා. ඔවුන්ට ඒකාධිපතිවාදය ඕනෑ. විධායක ජනාධිපති ක්‍රමය ශක්තිමත් කරන්න ඕනෑ. ඒ වගේ බෙදීමක් තියෙනවා. අපි වැඩ කරනකොට ඒවා සැලකිල්ලට ගන්නවා. ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදය රකින්න දුව ගෙන වරෙව් කිව්වාට අපි දුවන් යන්නේ නෑ. අපට දැක්මක් තියෙනවානේ. ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදී අරගලය කෙමනක් විදියට පාවිච්චි කරන අය අපි දන්නවා. එක්කෝ තවත් ධනපති කණ්ඩායමක් බලයට අරගෙන ඒම වෙනුවෙන් ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදී අරගලයට මැදිහත් වෙනකොට අපි ඒ ගැන වමේ ව්‍යාපාරයක් විදියට සැලකිලිමත් වෙනවා.
දැන් තියෙන ප්‍රශ්නය තමයි දැන් රටේ තියෙන තත්වය සලකන්නේ මොන වගේද කියලයි. ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදී ආණ්ඩුවක් කරනවාද කියා හිතෙන විදියේ දේවල් ආණ්ඩුව කරනවා..
අපි කල්පනා කරන විදිය මම කියන්නම්. තවත් අය තවත් විදියට කල්පනා කරනවා ඇති. මේ නව ලිබරල් ආර්ථික ප්‍රතිපත්තිම ඉදිරියට ගෙන යන අය කල්පනා කරනවා ඇති ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදය කියන සටන් පාඨය ඉස්සරහට දාලා ඒ වටේට හැකි හැමෝම එකතු කරගෙන ගෝඨාභයලා පරද්දමු කියලා. ඊට පස්සේ තමන් බලයට පත් වෙලා නව ලිබරල් ආර්ථිකයම ඉස්සරහට ගෙනියන්න තල්ලුවක් දාගමු කියලා. එහෙම හිතන අය ඉන්නවා. අපි එයාලා හොඳට අඳුනනවා.
අපි කල්පනා කරන විදිය මෙහෙමයි. මේ නව ලිබරල් ආර්ථිකයට එරෙහිව දේශපාලන බලයක් ගොඩනගන්න ඕනෑ. ඒකට අපි වගේ අය, වාමාංශික කණ්ඩායම් හා තවත් අය මූලික කරගෙන වාම ලිබරල් ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදී පිරිසත් එකතු කර ගන්න ඕනෑ බව අපි හිතනවා. අපි හොඳටම දන්නවා ඔය නව ලිබරල්වාදී ප්‍රතිපත්ති වෙනුවෙන්ම ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදී සටන්පාඨය ඉස්සරහට දාලා ඒ අරමුණ වෙනුවෙන් ඔය කට්ටිය කඩේ යවා ගමු කියලා හිතන අයත් ඉන්නවා. අපේ මාවතට අපි කැමතියි. ඒක අපට මේ මොහොතේ සාර්ථක කර ගන්න පුළුවන් වේවිද, බැරි වේවිද කියන එක දෙවැනි කාරණයක්. ඒත්, අපේ කැමැත්ත ඒක. ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදය වේගයෙන් ගිලිහෙමින් යනවා. ඒකට එරෙහිව පොදු අරගලයක් ඕනෑ. ඒත් ඒ පොදු අරගලය ඕනෑ වෙන්නේ නැවතත් නව ලිබරල්වාදී, දක්ෂිණාංශික වැඩපිළිවෙල ඉස්සරහට ගෙනියන්න නම් නෙවෙයි.
දැන් ඔබ දක්ෂිණාංශික කණ්ඩායම් ලෙස හැඳින් වූ පිරිසත් සජබ, එජාප, මංගල සමරවීර, චම්පික ආදී ලෙස වෙනම ඉන්නේ. ඒ වෙනස්කම් තිබියදී දේශපාලන පළිගැනීම් පිළිබඳ ජනාධිපති කොමිසම වගේ දේවල්වලට පොදු වේදිකාවක ඉඳන් විරුද්ධ වෙමු කියලා ඔවුන් දෑත දිගු කරනවා..
ඕක තමයි නව ලිබරල්වාදී දුෂ්ඨ ආර්ථික ප්‍රතිපත්තිය ඉදිරියට ගෙන යන අය දේශපාලනයේදී බලාපොරොත්තු වෙන දේ. එයාලාගේ යටින් න්‍යාය පත්‍රයක් තියෙනවා. මේ විදියට එකතු කර ගෙන ඉවර වෙලා අපි යටින් ගේම ගහගන්නවා කියලා. ඒ ගැන ඔවුන්ට හොඳ පළපුරුද්දක් තියෙනවා. ඒවා දැකලාම දැන් අපටත් හොඳ පළපුරුද්දක් තියෙනවා. දැන් විපක්ෂ දේශපාලන භූමිකාව අපි මීට කලිනුත් මැනවින් ඉටු කරලා තියෙනවා. රනිල් වික්‍රමසිංහ විපක්ෂ නායක විදියට බුදියාගෙන හිටපු කාලයේත් අපට මන්ත්‍රීකම් සුළු ප්‍රමාණයක් තියාගෙන වැඩ කළා. අනුර තමයි විපක්ෂ නායකයා, ජවිපෙ තමයි විපක්ෂ නායක භූමිකාව ඉටු කරන්නේ කියපු, අපිත් එහෙම කරපු කාල ඕනෑ තරම්. ඒ කාලවලත් බල හුවමාරුවේ න්‍යායපත්‍රය ගැන හිත හිතා හිටපු අය විපක්ෂයේ ඩියුටිය පැත්තකට දාලා බල හුවමාරුවට අවශ්‍ය සිතියම් හදමින් හිටියා. අපි අන්තිමට විපක්ෂ භූමිකාවේ සියළු දේශපාලනයේ වාසිය බල හුවමාරුවේ දේශපාලනය සැලසුම් කරපු අය අතට පත් වුණා. ඒ නිසා අපි ඉතා වගකිමෙන් මේ පාර කියන්න ඕනෑ, අපි විපක්ෂ වගකීමත් ඉටු කරනවා. ගෝඨාභය රාජපක්ෂලාට එරෙහිව අපි හොඳට හිට ගන්නවා. දැනුත් හිටගෙන ඉන්නේ ඔය ඔක්කෝටම වඩා. ඒත්, එම ක්‍රියාවලිය බල හුවමාරු සැලසුම් හදමින් ඉන්න අයගේ ගිණුමට යන්න අපි ඉඩ තියන්නේ නෑ. සජිත්ලා වුණත් විපක්ෂ දේශපාලන භූමිකාවක් කරන්නේ නෑ. රනිල්ලා කරන්නේත් නෑ. මංගලලා කරන්නේත් නෑ. එයාලා සිතියම් අඳිමින් ඉන්නේ බල හුවමාරු දේශපාලනය කරන්නයි.
අනෙක් අය සටන් කරනවා, කතා කරනවා, ගුටි කනවා, අන්තිමේ මහපාරේ සමහරුන් ඝාතනයට ලක් වෙනවා. ඒ කියන දේශපාලන භූමිකාව ගෙඩිය පිටින් අන්තිමට අරගොල්ලන් ගන්නවා. ඇයි, ප්‍රගතීශීලීන්ගේ පැත්තෙන් බල හුවමාරුවට අදාල දේශපාලනය හරියට සූත්‍රගත කරලා නැති නිසා. අන්තිමේ කරලා තියෙන්නේ එක්කෝ තවත් නව ලිබරල් ආර්ථික ප්‍රතිපත්තිය පිළිගත් කෙනෙක් බලයට ගේනවා. මම සාහසිකව කියනවා. මේ පාර නං, බල හුවමාරු සිතියම් ඇන්දාට හරියන්නේ නෑ. ඒක නං මහත්තයෝ වෙන්නේ නෑ.
ජවිපෙ නව ලිබරල්වාදී, දක්ෂිණාංශික ආර්ථික ප්‍රතිපත්තිය මත තමන්ගේ බෙදුම් ඉර ඇඳගත් දේශපාලනය කරන්නේ කොහේද? කොහොමද?
අපි ඒ උපක්‍රම කිව්වොත් ඒක උපක්‍රමයක් නෙවෙයිනේ. අපි මහපොළොවේ අරගලවල, වෘත්තිය අරගලවල, ගොවි අරගලවල දැනුත් ඉන්නවා. ඔය චම්පිකලා, රනිල්ලා ඒවායේ නෑ. අපි ඉන්නවා. අපි නොවන තවත් අය ඉන්නවා. ඔය කියපු අය නෑ. දැන් වරාය අරගලයේදීත් අපි කෙළින් හිටියා. ඔය කියපු අය නෑ. ඒ ගොල්ලන් දැනට හෝටල්වල, යාළු මිත්‍රයන්ගේ ගෙවල්වල හමුවෙමින් බලය හුවමාරු කරන සිතියම් අඳිමින් ඉන්නවා. අරගල කරලා ඇඟ රිද්දාගන්නේ නෑ. ලංකාවේ දේශපාලන වෙනසක් ඇත්තට ඕනෑ නම් ප්‍රගතිශීලී කවුරුත් ඒ ගැන සැලකිලිමත් වෙන්න ඕනෑ. මා කියන්නේ වාමාංශිකයන් විතරක් නෙවෙයි. හැමෝම සැලකිලිමත් වෙන්න ඕනෑ. එහෙම නැතිව යමු යමු කීවාට හරියන්නේ නෑ.
ලංකාව දැන් ඇතුලත් කරලා තියෙනවා ලෝක බලවතුන්ගේ පොර පිටියකට. ඒක ඇතුල් කරන්න සම්බන්ධ වූ අය ඉන්නවා. ඒක නොදැන කරපු දෙයක් නෙවෙයි. චීනය මෙහේ ගෙනැත් දාගත්තේ පිරිසකට ජීවත් වෙන්න. ඇමෙරිකාවයි, ඉන්දියාවයි ආවා. ඒවා දාගන්නේත් ජීවත් වෙන්න. චීනය දාගන්නකොට දන්නේ නැද්ද මේවා වෙනවා කියලා. මේවා අපි නොදැන නෙවෙයි. ඔය කට්ටිය දාගන්න ඕනෑ ඉරෙන් අනෙක් පැත්තට. දැන් ඕකේ මුදුනේ කට්ටයක් ඉන්නවා. පවුල් හතරක් පහක්. ඒ පිරිස ඉරෙන් එහාපැත්තට දාලා ඒ වටා රැවටිලා ඉන්න සමාජයත් වෙනස් කරගෙන එහා පැත්තට ගන්න ඕනෑ. ඇත්තටම ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදය වෙනුවෙන් කවුද කටයුතු කරන්නේ කියලා බලන්න ඕනෑ.
රනිල් වික්‍රමසිංහ හෝ සජිත් ප්‍රේමදාස ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදීන් බව මා පිළිගන්නේ නෑ. ඒ වටේට ඉන්නවා ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදීන්. ඒ අය ඔය පිරිසෙන් පිට කෙනෙක් හොයන්න උනන්දු නෑ. කැක්කුමක් නෑ. ජේවීපීය එක්ක ගියත් ඒක කරගන්න බැරිවේවිද කියලා කල්පනා කරනවා. ඒත්, අපි ඒ විවිධ කණ්ඩායම් එක්ක කණ්ඩායම් එක්ක කටයුතු කරන්න කැමතියි. ඒත් අපි බලන්නේ මා කලින් විස්තර කළ කණ්ඩායම් නැවත බලයට ගේන්නේ නැතිව ඒක කරන්නේ කොහොමද කියලයි. ලංකාවේ ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදය විතරක් හුදකලා කරලා ගන්න අයට මා යෝජනා කරන්නේ, එහෙම ගන්න එපා කියලයි. අපි ඕනෑ තරම් ඒ වගේ අරගල කරලා තියෙනවා. ඊට පස්සේ දුෂ්ඨ බලවේග ගෙනල්ලා තියෙනවා. 2015 කරපු අරගලය තනිකරම ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදී අරගලයක්නේ. අන්තිමේ මොකද වුණේ. ඒක පාවාදුන් නිසා අන්ත දක්ෂිණාංශික නව ලිබරල්, ඒකාධිපති, පසුගාමී, කුලවාදී, ආගම්වාදී, මිලිටරිවාදී, පරිසරයට හානි කරන දුෂ්ඨ බලවේගයක් ගෙනාවා. දැන් අපට කියන්න එපා ඒ බලවේගය පරාද කරන්න ඕනෑ බව. අපි ඒක දන්නවා. ඒත්, අපි මොකක්හරි ප්‍රගතිශීලී බලවේගයක් තමයි දිනවන්න ඕනෑ. අපි පිළිගන්න ඕනෑ ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදය නමැති සටන්පාඨය දුෂ්ඨයන් ඉස්සරහට දාගෙන ඉන්න බව. ඒ ජනතාව නැවත වට්ටන්නේ නැතිව අපි අරගලය කරන්න ඕනෑ.
වෘත්තිය සමිති එක්ක එකතුවෙලා වෙනම බලවේගයක් ගොඩනගන්න බලාපොරොත්තු වෙනවාද?
මෑත කාලයේ වෘත්තිය සමිතිවලට තියෙන අත්දැකීම තමයි තමන්ටත් ඍජුව බලපාන නිශ්චිත ප්‍රශ්නයක් පදනම් කරගෙන තමයි හැමදාම වෘත්තිය සමිති වැඩ කළේ. ඒක වෘත්තිය සමිති ව්‍යාපාරයේ බරපතල දුර්වලකමක්. ඒක විතරක් නෙවෙයි, ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදය කියන මාතෘකාවත් වෘත්තිය සමිති මාතෘකාවක්. අපේ වෘත්තිය සමිති ව්‍යාපාරය ඒකට හුරුවෙලා නෑ. ඒ නිසා අමාරුවක් තියෙනවා. ඒත් අපි උත්සාහ ගන්නවා. වෘත්තිය සමිති ව්‍යාපාරය තියෙන්න ඕනෑ ආණ්ඩුවකට කඩේ යන්න නෙවෙයිනේ. ඒ නිසා අපි ආණ්ඩුව කවුද කියලා බලන්නේ නැතිව තමන්ගේ අයිතිවාසිකම් වෙනුවෙන් කටයුතු කරනවා. වෘත්තිය සමිති ව්‍යාපාරයටත් අර ප්‍රශ්නය තියෙනවා. හැමදාම දුක් විඳලා අන්තිමේ ආණ්ඩු ගෙනල්ලා, ඒ ආණ්ඩු කටයුතු කරපු විදිය බැලුවාම හැමෝටම පරෙස්සම් වෙන්න වෙලා තියෙනවා. ඒ පරෙස්සම නිසා ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදය සඳහා අරගලය පස්සට දාන්න බෑ.
එකතු වෙන්නේ මොන පදනමෙන්ද?
මේ ගැන සමහර දේවල් පක්ෂයක් විදියට කතා නොකරපු නිසා, මගේ මතයක් කියන්නම්. ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදය සඳහා අරගලය අපි ඉස්සරහට ගන්න ඕනෑ. කිසි ප්‍රශ්නයක් නෑ. ඒ අරගලයේ අපතයෝ, විපතයෝ, තක්කඩියෝත් ඉඳීවි. හිටපුදෙන්. උදාහරණයකට වරායේ නැගෙනහිර ජැටිය බේරාගැනීමේ අරගලයේත් ඔය තක්කඩි හිටියා. ඒත් කමක් නෑ. හිටපුදෙන්. තක්කඩි නොවන අයට තියෙන්න ඕනෑ ඔවුන් ගැන හිතන්නේ නැතිව, ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදී අරගලය ශක්තිමත් කරගන්න. එතැනින් එහාටත් යෑමේ සැලැස්මක් තියෙන්න ඕනෑ. 2015 පෙරළිය හරි කියලයි මම කල්පනා කරන්නේ. ඒත්, එතැනින් එහාට ආණ්ඩුව ගෙනියද්දී ප්‍රශ්නයක් ආවානේ. ආණ්ඩුව හිර කරගන්නකොට, නව ලිබරල් ආර්ථික ප්‍රතිපත්ති එනකොට 2015 ප්‍රගතිශීලී කණ්ඩායම් ඒකත් පෙරළාගෙන තමන්ගේ අරගලය ඉස්සරහට ගෙනියන්න සූදානම් වෙලා හිටියේ නෑ. අරගලයක් කරනකොට විවිධ බලවේගවල සහයෝගය ගන්න වෙනවා. එන අය එළවන්නත් බෑ. ඒත්, එතැන හිරවෙන්නේ නැතිව, ප්‍රගතිශීලී මාවතේ ඉස්සරහට යන්න වැඩපිළිවෙලක් තියෙන්නත් ඕනෑ. නායකත්වය දෙන බලවේගවලට තියෙන්න ඕනෑ ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදී අරගලය කරන්නේ තවත් දුෂ්ඨ බලවේගයක් තහවුරු කරන්නට නොවන බවට ස්ථාවරයක්.■
