ඝරසරප, තාල, පාංශු චිත්‍රපටි තුනේ සංගීත අධ්‍යක්ෂණය කළ චින්තක ජයකොඩි අශෝක හඳගම, ජැක්සන් ඇන්තනි ආදි අධ්‍යක්ෂවරුන්ගේ තිරගත වීමට නියමිත චිත්‍රපටි ගණනක
සංගීත අධ්‍යක්‍ෂයි.
සංගීතය ගැන හැඟීම ආවේ සිංදු කියන්න පුළුවන් නිසාද?
මගේ ගම රත්නපුර. මට සිංදු කියන්න නම් බෑ. මම අට වසරේදී, සමස්ත ලංකා තරගෙට සමූහ ගායනයක් තිබුණා. ඒ කාලෙම වෙන අය කිව්වා මට සිංදු කියන්න බෑ කියලා. ඉතින්, මම සිංදු කියන්න උත්සාහ කළේම නෑ.
අපි සංගීතය කියා හිතන්නේ ගීත ගායනයනේ…
ඒක හරි අමුතු විදියට වුණේ. මම මුලින් තබ්ලාවට ආස වෙලා තබ්ලා ගහන්න ගත්තා. හොඳ තබ්ලා වාදකයෙක් කියලයි පුංචි කාලයේ සංගීතයට යොමු වුණේ. තබ්ලා ගහන අය අඩුයිනේ. ඒ නිසා තබ්ලාවට එන අවස්ථා ටිකක් තියෙනවා. පාසල් වයසේ රත්නපුරේටම හිටියේ තබ්ලා වාදකයන් තුන්දෙනායි. මම, මිලාන් අයියා සහ ජිනිදු ප්‍රවීන්. ජිනිදු ප්‍රවීන් තමයි දැන් වායෝ කණ්ඩායමේ ජින්නා කියන්නේ. අපි තුන්දෙනා යාළුවෝ. වැඩක් ආවොත් බෙදාගෙන කරනවා. වෙන ඉස්කෝලවල වැඩවලදීත් තබ්ලා වාදනයට අපි යනවා. තනූජා කුමාරි එදිරිසිංහ කියලා සංගීත් නිපුණ් ගුරුවරියක් ඒ කාලයේ සංගීත උසස් අධ්‍යාපනය කරන අයට පංති කළා. මට හැම සෙනසුරාදාම ජොබ් එකක් තිබුණා. ඒක තමයි පංතියේදී තබ්ලා ගහන එක. හැම සෙනසුරාදාම රුපියල් නවසීයක් විතර අතට ආවා. මම එතැන ගැහුවේ සංගීත් නිපුණ් ආදි නොයෙකුත් උසස් විභාගවලට ඉගෙනගන්න අයට. මම පංතියේදී තබ්ලා වාදනය කරමින් ඒ වැඩෙත් හුරු වුණා. මගේ වැඩේ ගැන අවබෝධයක් ලැබුණා. විශාරද, සංගීත් නිපුණ් සිසුන්ට උගන්වන දේවල් මම අහගෙන හිටියා.
ඔබ ඉතා අඩු වයසෙන් ලංකාවේ සංගීතඥයෙක් විදියට නම දිනාගත්තා…
මම ඉතා කෙටි කාලයකින්, අඩු වයසින් මේ තැනට ආවා වගේ මගේ වයස දිහා විතරක් බලන කෙනෙකුට පෙනේවි. එහෙත්, ඒක කෙටිකාලීන ගමනක් නෙවෙයි. වෙනසකට තිබුණේ මම පාසල් වයසේදීම පටන්ගත්ත එක. මගේ ඉස්කෝලේ සංගීත ගුරුවරයා මම වෙන ඕනෑ කෙනෙකුගෙන් ඉගෙනගන්නවාට කිසි අකැමැත්තක් දැක්වුවේ නෑ. පාසල් විෂය නිර්දේශයට මා හිරකරගෙන හිටියේ නෑ. එයාම යෝජනා කළා ප්‍රදේශයේ නොයෙකුත් ගුරුවරුන් ළඟට ගිහින් ඉගෙනගන්න කියලා. තබ්ලා ගැන ගුරුවරයා දන්න උපරිමය ඉගෙනගත්තාම, ඔහු අවිස්සාවේල්ලේ තවත් ගුරුවරයෙක් ළඟට යැව්වා. මාත් මිලාන් අයියාත් ටික දවසක් එහේ ගිහින් ඉගෙනගත්තා. ඔය විදියට තැන් ගණනාවකට ගියා. මුතුහර ළමා සමාජ වැඩසටහන්වලට ගියා. උසස්පෙළ කාලයේ ගම්පහ සුදත් සමරසිංහ කියන ගුරුවරයාගේ ක්ලාස් එකට. ඔහු අයිටීඑන් එකේ ‘හෙට පිපෙන මල්’ කියලා වැඩසටහනක් කළා. ඒකටත් ගිහින් තබ්ලා ගැහුවා. ඔය කාලයේ උදේම තබ්ලා ඉගෙනගන්න චන්ද්‍රලාල් අමරතුංග කියන ගුරුවරයා ළඟට කඩුවෙලට ගියා. ඊට පස්සේ සුදත් සමරසිංහ සර් ළඟට ගම්පහට ගියා. ඊටත් පස්සේ ගිටාර් ඉගෙනගන්න අමරනාත් සර් ළඟට ගියා. ඔය විදියට දවස ගතකළා. මේ කිසි දෙයක් උසස්පෙළට අවශ්‍ය වුණේ නෑ. ඒත්, කවදාවත් මට විෂය නිර්දේශය අදාළ වුණේත් නෑ, මට ලැබුණ විෂය නිර්දේශය අසීරු වුණේ නෑ. මම ජන ගී ඉගෙනගත්තා, සබරගමු ප්‍රදේශයේ ප්‍රාදේශීය සංගීතය ඉගෙනගත්තා. බටහිර, පෙරදිග සංගීතය ඉගෙනගත්තා.
අනෙක් අධ්‍යාපන වැඩ කොහොමද?
සාමාන්‍යපෙළ දෙවතාවක් කළා සංගීතයට වැඩි බර දාපු නිසා. සංගීත කාමරයේමයි මා හිටියේ. ගුරුවරුන් අතර ප්‍රශ්නත් ඇතිවුණා යම් ගුරුවරුන්ගේ විෂය උගන්වන්න තිබියදී, මා පන්තියට එන්නේ නැති නිසා. සාමාන්‍යපෙළ විභාගයෙන් ගණිතයට ඒ, සංගීතයට ඒ. අනෙක් හැම විෂයටම එස්. මම ගණිතයටත් දක්ෂයා. ගොඩක් අය කිව්වා සංගීතය නොකර විද්‍යා-ගණිත අංශයෙන් උසස්පෙළ කරන්න කියලා. මොකද සංගීතය කරලා, ගුරු වෘත්තියට යනවා හැරුණාම ඉන් එහා අනාගතයක් පෙනුණේ නෑ. ඒත්, කැමති දේ කරනවා මිස, ඉලක්කය මොකක්ද කියලා මම හිතුවේ නෑ.
උසස්පෙළින් පස්සේ..
පොඩි කාලයක් පතල් කැපුවා. ඒ කාලෙත් පැදුරු පාටි ගහන්න, ඒ පැත්තේ නාට්‍යවල වාදනය කරන්න, ප්‍රසංගවල වාදනය කරන්න ගියා. කලාපයේම වැඩ. ඒ අතරේ ඉගැන්වීම් කළා. ගණිතයත් ඉගැන්වුවා. ඔය කාලය අවුරුදු ගණනින් ඉතා කෙටියි.
මම ශ්‍රී ජයවර්ධනපුර විශ්වවිද්‍යාලයට තේරුණා. ඒත්, විශ්වවිද්‍යාලයට යන්න කලින් අවුරුදු දෙකක් ගෙදර ඉන්න වුණා. ඔය ගෙදර හිටපු කාලයේ විවිධ කණ්ඩායම් එක්ක මම කණ්ඩායම් ගැහුණා. ටවුමේ නාට්‍ය කළ කණ්ඩායමක් හිටියා. එතැන තමයි ‘සුළඟ අප රැගෙන යාවි’ චිත්‍රපටිය කරපු නුවන් ජයතිලක හිටියේ. බිමල් දුෂ්‍යන්ත කලා අධ්‍යක්ෂවරයා හිටියේත් ඒ කණ්ඩායමේ. එතැන සංගීතය කළ අයත් හිටියා. තවත් කණ්ඩායමක් මධුවිතකට හෙම එකතු වුණ පිරිසක්. පුස්තකාල කණ්ඩායමකුත් හිටියා. දැන්වීම් ක්ෂේත්‍රයේ ප්‍රකට චරිතයක් වන අමිල සංජීව, මාධ්‍යවේදී කේ. සංජීව වගේ අය හිටියේ ඒ කණ්ඩායමේ.
ඔය අතරේ ගෙදර ඉඳන් විවිධ තරගවලට සංගීත නිර්මාණ කරලා තියෙනවා. අපේ ගෙදර ඇවිත්, සංගීත වාදන හෙඩ්ෆෝන් මයික් එකකින් රෙකෝඩ් කරලයි සංගීතය කළේ. මට ඔය කාලයේ තාත්තා කම්පියුරටයක් අරන් දීලා. ඔන්න රෙකෝඩ් කිරීම, සංස්කරණය සහ මික්ස් කිරීම මම ඉගෙනගත්තා. ගෙදර ඉඳන් එක එක කොල්ලන්ගේ සංගීත නිර්මාණ කළා. ඒ කියන්නේ වාදනය වගේ ඒවාට අමතරව පරිගණක තාක්ෂණයේ වැඩත් ඉගෙනගත්තා. අමිල සංජීවගේ කෙටි චිත්‍රපටි දෙකක සංගීතය කළා. පරිගණකයෙන් කැපිලි කෙටිලි ඉගෙනගෙන හිටපු නිසා අමිලගේ කෙටි චිත්‍රපටිය සංස්කරණය කළේත් මම.
කොළඹ ආවේ කොහොමද?
කේ. සංජීව තමයි මා කොළඹ අරගෙන ආවේ. මම ගෙදර ඉන්න වෙලාවක ඔහු ආවේ අනුර ඒකනායකගේ නාට්‍යයක වැඩකට. ඔය කාලයේ කොළඹ විකල්ප සංගීතයේ හිටියේ නදීක ගුරුගේ සහ අජිත් කුමාරසිරි. ඒ දෙන්නාටම වෙලාවක් නැති නිසා තමයි මා එක්කාගෙන ගියේ. මගේ ගෙදර වයලීන්, තබ්ලා වගේ භාණ්ඩ තිබුණා. මං ඇහුවාම කිව්වේ වයලීන් එකක් අරගෙන එන්න කියලා. ඇත්තටම මට වයලීන් හොඳට දන්නේ නෑ. ඒත්, මේ අනුර ඒකනායකගේ වැඩේ සංගීතය කළා. මේ වැඩේ අපි කළේ කොළඹ ඇතුල්කෝට්ටේ සෝලිස් එක එහා පැත්තේ පරණ ගෙදරක. එතැන සංස්කෘතික මධ්‍යස්ථානයක් වගේ. කොල්ලෝ කෙල්ලෝ ඇවිත්, උයාගෙන කාලා, කලාව ගැන කතා කරමින් හිටපු තැනක්. ලොකු පිරිසක් එතැනට ආවා ගියා. අජිත් කුමාරසිරි මුණගැහුණේත් එතැනදී. ජෙහාන් ප්‍රනාන්දු වගේ අය එතැනට ආවා ගියා. එතැන අතෑරලා යන්න බැරි තැනක්. පුදුම නිදහසක් වින්දා. එතැන හුරතලා වෙලා ටික කාලයක් හිටියා.
විශ්වවිද්‍යාලයට ගියේ..
මම යනකොටත් ජ්‍යෙෂ්ඨයන් යම් දුරකට මා දන්නවා. හොස්ටල්වලට කලින්ම ගිහින් තිබුණා. රැග් එක ගැනත් දැනගෙන හිටියා. නිදහස් ජීවිතයක් ගත කරන්න ලැබුණා. විශ්වවිද්‍යාලයෙන් මම ඉගෙනගත් දේවල් ගොඩක් තිබුණා. ගුරුවරුන්ගෙන් ප්‍රශ්න ඇහුවා. ඒත්, ඒ ප්‍රශ්න ඇහුවේ විභාගවලින් ලකුණු ගන්න බලාගෙන නෙවෙයි. මා එළියේ ගත කළ සංගීතමය ජීවිතය විශ්වවිද්‍යාලයේදී නැතිවුණා.
ඒක පුදුම කතාවක්නේ..
මම කීවේ විශ්වවිද්‍යාලයේ සංගීතය නැති බව නෙවෙයි. ඒත්, මට එතැන හිටපු අනෙක් අය එක්ක එකට එකතුවෙලා සංගීතයේ කරන්න වැඩක් නෑ. මගේ කණ්ඩායමේ හිටියේ ළමයි 11ක් විතර. එයාලා හිටියේ විභාග ටික ඉවර කරලා ගුරු වෘත්තියට වගේ යන්න. ඒ අයට මා දිරෙව්වේත් නෑ. ඇත්තටම එතැන අඩුවෙන් රැඳුණ නිසා සමහර විභාග මට හරියට කරන්නත් බැරි වුණා. හැබැයි මට විශ්වවිද්‍යාලයේදී ගුරුවරුන් ටිකක් මුණගැහුණා. විශ්වවිද්‍යාලයෙන් එළියේ පවා ඔවුන් එක්ක කරන්න වැඩ තිබුණා. විශ්වවිද්‍යාලයේ කථිකාචාර්ය නුවන් විතානගේ නාට්‍යවල සංගීතය කරනකොට මා එක්කාගෙන ගියා. ප්‍රියන්ත තිලකසිරි සර් කළ වැඩවලට සම්බන්ධ වුණා. සිතාර් වාදකයෙකු වන ප්‍රදීප් රත්නායක එක්ක තමයි මම වැඩිපුරම වැඩ කළේ. විවිධ රෙකෝඩින් ආදියට මම සම්බන්ධ වුණා. විශ්වවිද්‍යාලයේ විභාගවලදී අතිසාර්ථක නොවුණත්, දැන් මට විශ්වවිද්‍යාලයේ බාහිර කථිකාචාර්යවරයෙක් විදියට වැඩ කරන්නත් අවස්ථාව ලැබිලා තියෙනවා.
කොළඹ සංචාරයත් ඒ අතරේ යන්න ඇති..
කොළඹ ටුවර් එක ඉවර නෑ. දේශපාලනය කළා. ජේවීපීයටත් සම්බන්ධව වැඩ කළා. ‘වේදිකාවෙන් මහපොළොවට’ වගේ විවිධ කලා වැඩසටහන්වලට ගියා. එක්ස් කණ්ඩායමේ නොයෙක් වැඩවලට ගියා. නිර්මාල් රංජිත් දේවසිරි, සුනිල් විජේසිරිවර්ධන, කල්‍යානන්ද පෙරේරා, ප්‍රභා මනුරත්න වගේ අයත් එක්ක සාමාන්‍ය ජනතාවට ඉතිහාසය ඉගැන්වීමේ වැඩසටහනකටත් මා සම්බන්ධ වුණා. ඔය ගුරුවරුන්ට සර් කියන්න බෑනේ. අපේ සංස්කෘතියෙන් හදන යටහත්පහත්භාවය නිර්මාල්, සුනිල් අයියා වගේ අය එක්ක වැඩ කරද්දී වෙනස් වුණා. ඒක මගේ පෞරුෂයට ලොකු උදව්වක් වුණා. හැබැයි මම විවිධ තැන්වල ඉන්න අයගේ වෙනස හඳුනගත්තා. නිර්මාල්ට සර් කියන්න බැරි වුණාට, සමහර තැන්වලදී සර් නොකියා බෑ. මේක තේරුම් නොගත්ත සමහර යාළුවන්ට ක්ෂේත්‍රයේ වැඩ කරන්න බැරි වුණා. ඒත්, මම සුදුසු තැනදී සුදුසු විදියට හැසිරෙන මැද මාවතකට පුරුදු වුණා.
ඔය අස්සේ හර්ෂ ආරියසිංහ එක්ක මම කොහුවල ස්ටුඩියෝ එකකට ගියා. ඒත් එතැන කම්පියුටර් එකක ප්‍රශ්නයක් තිබුණා. මම වෙන වැඩකට ගිහින් හිටියේ. ඒත් මම අර වැඩේ ගොඩ දැම්මා. ඒකේ අයිතිකාරයා ජීවන් අයියා. මම විශ්වවිද්‍යාලයේ ශිෂ්‍යයෙක්ව හිටියත්, ජීවන් අයියා මට ඒ ස්ටුඩියෝ එක බාරදුන්නා. කසුන් කල්හාර, ඉන්ද්‍රචාප ආදි අය රෙකෝඩින් කළේ එතැන. මම රෙකෝඩින් ඉංජිනියර් විදියට එතැන හිටියා. එතැනදී බොහෝ අය එක්ක වැඩ කළා.
චිත්‍රපටිවල සංගීතය කළේ කොහොමද?
විශ්වවිද්‍යාලයේ යන කාලෙම මම නාට්‍ය, කෙටි චිත්‍රපටි ආදියට සංගීතය කළා. තාත්තා ලැප්ටොප් එකක් අරන් දුන්නා. මම ඒකෙන් සංස්කරණ වැඩ කළා. ඒ අතරතුරේ මම මවුස් කියන චිත්‍රපටියේ සංගීත වැඩ ටිකක් කළා. විසාකේස චන්ද්‍රසේකරම්ගේ ‘රජ සහ ඝාතකයා’ නවකතාව එක්ක කරපු සංගීත ඇල්බම් එකට සම්බන්ධ වුණා. මම නදීක ගුරුගේ, අජිත් කුමාරසිරි, හර්ෂ ආරියසිංහ ආදී තුන්දෙනෙකුගේ ශබ්ද ඉංජිනේරුවා විදියට වැඩ කරමින් හිටියා. ඒ ඔක්කොම මැද සංගීත නිර්මාණකරණය ගැන ලොකු අත්දැකීම් තිබුණා. බොහෝ අය වැඩ කරන හැටි බලා හිටියා. එයාලා කතාබහ කරන සමහර වචන ආදිය ගැනත් ගෙදර ගිහින් හොයා බැලුවා. ඔය අතරතුරේ නාට්‍යවල සංගීතය කළා. නදීක ගුරුගේ හරහා මට ජයන්ත චන්ද්‍රසිරි මුණගැහුණා. නදීක අයියා සංගීතය කළ ‘මහරජ ගැමුණු’ චිත්‍රපටියේ සමහර වැඩ ජයන්ත අයියා මා ලව්වා කෙරෙව්වා. ඊට පස්සේ ජයන්ත අයියාගේ වාර්තා චිත්‍රපටියක්. ඒකෙනුත් පස්සේ ඔහුගේ ‘හංකිති දහතුන’ වේදිකා නාට්‍යයේ සංගීතය දුන්නා. ඔහුම කියා තියෙන විදියට නාට්‍යයෙන් මා පරීක්ෂා කරලයි ‘ඝරසරප’ චිත්‍රපටිය මට දුන්නේ. වේදිකාවේදී කාටවත් බොරු කරන්න බැහැලු. ‘පාංශු’ චිත්‍රපටියයේ අධ්‍යක්ෂ විසාකේසගේ නවකතාවේ ඇල්බමය කරපු නිසා ඔහු හඳුනාගෙන හිටියා. ඒ චිත්‍රපටියේ සංස්කාරක සිතුම්වත් හඳුනන නිසා පාංශු බාරදුන්නා. පාලිත පෙරේරා එක්ක ළමා දිනයක වැඩ කරනවා බලා ඉඳලයි ‘තාල’ චිත්‍රපටිය දුන්නේ. ඔය චිත්‍රපටි තුන නිසා මට මාවතක් විවර වුණා.■
