■ තිසරණි ගුණසේකර
නීති විශාරදයකු ලෙස වෘත්තීය ජීවිතය ආරම්භ කළ ජී.එල්. පීරිස් මහාචාර්යවරයා තම දේශපාලන දිවියේ සැඳෑ’ සමය ගෙවනුයේ රාජපක්‍ෂ බැතිමතකු ලෙසය. ඔහුගේ දේශපාලන ස්ථාවරයන් තීන්දු වනුයේ රාජපක්‍ෂ අවශ්‍යතාවන් මතය. ඔහු කතා කරනුයේත්, ක්‍රියා කරනුයේත් රාජපක්‍ෂ නියමයන්ට අනුකූලවය.
විමල් වීරවංශ ඇමතිවරයා හා පොහොට්ටුවේ ලේකම්වරයා ප්‍රමුඛ පිරිසක් අතර මේ දිනවල දිගහැරෙමින් පවතින වාචික-හා වාචාල- ගැටුමට ජී.එල්. පීරිස් මහතා ප්‍රවිෂ්ට වීම විශේෂිත සිදුවීමක් වනුයේ ඔහුගේ මෙම දේශපාලන අනන්‍යතාව නිසාය. ඔහු බැසිල් රාජපක්‍ෂගේ ගෝලයෙක් නොවේ. සමස්ත රාජපක්‍ෂ පවුලේම ගෝලයෙකි. රාජපක්‍ෂ සොහොයුරන් අතරින් ඔහුගේ සුවිශේෂ සබඳතාවක් තිබේ නම් ඒ මහින්ද රාජපක්‍ෂ අගමැතිවරයා සමගය. පොහොට්ටු යුද්ධයට ඔහු අවතීර්ණ වනුයේ ස්වාධීන චරිතයක් ලෙස නොව රාජපක්‍ෂ පවුලේ විශ්වාසය දිනාගත් ඔවුන් වෙනුවෙන් කැපවුණු භක්තිවන්තයතු ලෙසය. පොහොට්ටුවේ ඉතිහාසය පිළිබඳ ඔහු දක්වන අර්ථකථනය ඔහුගේ පුද්ගලික මතයකට වඩා රාජපක්‍ෂ පවුලේ මතය ලෙස සැලකීම නිවැරදිය.
පොහොට්ටුව පිහිටුවීමට එවකට රාජපක්‍ෂවාදී කඳවුර වූ ඒකාබද්ධ විපක්‍ෂයේම කොටසක් විරුද්ධ වූ බව පීරිස් මහතා කියයි. මේ විරෝධතා මැද ශ්‍රී ලංකා පොදු ජන පෙරමුණ බිහිකළේ බැසිල් රාජපක්‍ෂ මහතා බව පීරිස් මහතා ඍජුවම ප්‍රකාශ කරයි. පීරිස් මහාචාර්යවරයාට අනුව බැසිල් රාජපක්‍ෂ මහතා නව පක්‍ෂය පිහිටුවූයේ ‘..පැහැදිලි ප්‍රතිපත්තියක් මත පිහිටලා. අපට නිවහනක් අවශ්‍යයි. එතැන හිඩැසක් තියෙනවා. ඒ හිඩැස පිරවීමට අවශ්‍යයි කියන ස්ථාවරය මත ගරු බැසිල් රාජපක්‍ෂ මැතිතුමා අපේ පක්‍ෂය බිහිකිරීමට දැඩි උත්සාහයක් දැරුවේ. (ලංකාසීනිවුස්, 16.2.2021)
පීරිස් මහතාගේ ඉහත මැදිහත්වීමෙන් පොහොට්ටු අර්බුදයේ නියම ස්වභාවය පැහැදිලි වේ. එය බැසිල්-විමල් ප්‍රශ්නයක් හෝ බැසිල්-ගෝඨාභය, බැසිල්-මහින්ද හෝ මහින්ද-ගෝඨාභය ගැටුමක දිගුවක් හෝ නොවේ. එය ජනතාවට රටේ ප්‍රශ්න අමතක කරවීමට නිර්මිත බොරු රණ්ඩුවක්ද නොවේ. එය පොහොට්ටුවේ අනාගත නායකත්වය පිළිබඳව රටේ අනාගත බලය පිළිබඳව හටගෙන ඇති සැබෑ ගැටුමකි. මහින්ද හා ගෝඨාභය දෙසොහොයුරන්ගෙන් පසු පොහොට්ටුවේ නායකත්වය පිළිබඳව සිදුකෙරෙන විවාදයකි.
බැසිල් රාජපක්‍ෂ පොහොට්ටුව නිර්මාණය කළේ ‘අපට නිවහනක් අවශ්‍ය වූ‘ නිසායැයි පීරිස් මහාචාර්යවරයා කීවේය. එය සත්‍යය. රාජපක්‍ෂවරුන් ශ්‍රීලනිපයේ නායකත්වයට පත්වුවද ශ්‍රීලනිපය මුළුමනින්ම තමන්ගේ පක්‍ෂයක් තමන්ගේම වූ ‘නිවහනක්’ බවට පත්කිරීමට ඔවුහු අසමත් වූහ. 2015 ජනපතිවරණයෙන් හා මහා මැතිවරණයෙන් රාජපක්‍ෂවරුන් ලද පරාජයට එක් හේතුවක් වූයේ මේ නොසමත්කමයි. රාජපක්‍ෂවරුන් විසින්ම නිර්මාණය කෙරුණු රාජපක්‍ෂවරුන්ටම උරුම වූ පක්‍ෂයක අවශ්‍යතාව ඔවුන් වටහාගන්නට ඇත්තේ මේ පරාජයන් දෙකෙන් පසුවය. පොදුජන පෙරමුණ හෙවත් පොහොට්ටුව මෙහි ප්‍රතිඵලයයි. ශ්‍රීලනිපය සිරිමා බණ්ඩාරනායක මහත්මිය යටතේ හොරගොල්ල වලව්වේ දේශපාලන ප්‍රකාශයක් වූ අයුරින්ම පොහොට්ටුව මැදමුලන වලව්වේ දේශපාලන ප්‍රකාශයකි. එහි ප්‍රාදේශීය නායකයන්, දක්‍ෂ කථිකයන්, අත්දැකීම් සහිත සංවිධායකයන් සිටිය හැක. නමුත් එහි නායකත්වය හිමිවන්නේ රාජපක්‍ෂ පවුලේ සාමාජිකයකුට පමණි.
මහින්ද-ගෝඨාභය දෙසොයුරන්ගේ නායකත්වය විමල් වීරවංශ ඇමතිවරයා දණ්ඩ නමස්කාරයෙන් පිළිගන්නා බව පැහැදිලිය. අර්බුදය හටගන්නේ පශ්චාත් මහින්ද-ගෝඨාභය නායකත්වය සම්බන්ධයෙනි. මේ ප්‍රශ්නය වීරවංශ ඇමතිවරයාට පමණක් සීමා නොවන බවත්, එය අප්‍රසිද්ධියේ සාකච්ඡාවට බඳුන් කරන තවත් පිරිස් ආණ්ඩුවේ සිටින බවත්, අනුමාන කළ හැක. පොහොට්ටුවේ ඉහළ නිලධාරීන් පහර පිට පහර ගසනුයේ අනියමින් මේ සියලු දෙනාටමය. පොහොට්ටුවේ යුද්ධය ආරම්භ කළේ වීරවංශ ඇමතිවරයා වුවද එය යළි යළිත් අලුත් කරමින් පවත්වාගෙන යන්නේ පොහොට්ටුවේ ලේකම්වරයා ප්‍රමුඛ පිරිසකි. අනාගත නායකත්වය පිළිබඳ ප්‍රශ්නය දැන්ම සිටම ඉතාමත් සුපැහැදිලි ලෙස විසඳා තැබීම ඔවුන්ගේ අරමුණයි. මේ ඔවුන්ගේ පෞද්ගලික උවමනාවක් නොව, සමස්ත රාජපක්‍ෂ පවුලේම අවශ්‍යතාවකි.
මාතර දිස්ත්‍රික්කයේ මනාප පොරයේදී ඩලස් අලහප්පෙරුම නිපුණ රණවකට අභියෝග කළේය. ඩලස් අලහප්පෙරුම යනු දශක ගණනාවක දේශපාලන ඉතිහාසයක් සහිත ප්‍රබලයෙකි. නිපුණ රණවක යනු දේශපාලන ළාබාලයෙකි. ඩලස් අලහප්පෙරුම ජයේදී මෙන්ම පරාජයේදීද මහින්ද රාජපක්‍ෂ සමග සිටි අවංක අනුගාමිකයෙකි. නිපුණ රණවක යනු රාජපක්‍ෂ සොහොයුරියකගේ පුත්‍රයෙකි. පවුල්වාදී තරාදිය මුළුමනින්ම බර වූයේ පරණ අනුගාමිකයාගේ පැත්තට නොව, ඥාති පුත්‍රයාගේ පැත්තටය. රාජපක්‍ෂ පවුලේ මැදිහත්වීමෙන් මනාප තරගයේ ජය නිපුණ රණවකට හිමිවිය.
විමල් වීරවංශ ඇමතිවරයා දැන් ඉගෙනගන්නට යන්නේද ඒ පාඩමමය. රාජපක්‍ෂවරුන් තමන්ගේම වූ පක්‍ෂයක් නිර්මාණය කළේ පවුල රජ කරන්නට මිස පිටස්තරයන් රජකරන්නට නොවේ. පවුලේ සාමාජිකයන් නොවන්නාවුන් මහින්ද-ගෝඨාභය දෙසොයුරන්ට යළි බලය ලබා දෙන්නට කොතරම් කැඹුරුවද ඇමතිකමකින් එහා යමක් ඔවුන්ට නොලැබේ.
2005 ජනපතිවරණයෙන් මහින්ද රාජපක්‍ෂ අපේක්‍ෂකයා ජයග්‍රහණය කරවන්නට ඉමහත් කැපවීමක් හා දායකත්වයක් කළ දේශපාලකයන් දෙදෙනකු වූයේ මංගල සමරවීර හා ශ්‍රීපති සූරියාරච්චිය. ජනපතිවරණයෙන් වසර එකහමාරක් ගතවීමටත් පෙර 2007 පෙබරවාරි මස මහින්ද රාජපක්‍ෂ ජනපතිවරයා මංගල සමරවීර, ශ්‍රීපති සූරියාරච්චි හා අනුර බණ්ඩාරනායක ඇමතිධුරවලින් ඉවත් කළේය. 2007 මාර්තු මස රජයේ වාහනයක් අවභාවිත කළ චෝදනාව මත සූරියාරච්චි මහතා අත්අඩංගුවට ගෙන මාස ගණනක් රිමාන්ඩ් භාරයේ තබා ගැනිණි. 2009 තෙක් රාජපක්‍ෂ ගජමිතුරකුව සිට 2009දී රාජපක්‍ෂ ප්‍රතිවාදියකු බවට පත්වූ ජනරාල් සරත් ෆොන්සේකාට 2010දී මෙයට සමාන ඉරණමක් අත්විය. රාජපක්‍ෂ බල ව්‍යාපෘතියට නියමින් හෝ අනියමින් හරස් කපන සියල්ලන්ටම මෙම ඉරණම පොදුය.
පවුල් පාලනය හා පවුල් අනුප්‍රාප්තිය යන මූලධර්මයන් මත පදනම් වූ පක්‍ෂයක් හෝ ආණ්ඩුවක් තුළ ස්වාධීන මතවාදයන්ට, පුද්ගලයන්ට හෝ බල කේන්ද්‍රවලට ඉඩක් නොමැත. විමල් වීරවංශ වේවා, ආණ්ඩුවේ වෙනයම් සාමාජිකයකු වේවා, මහින්ද හා ගෝඨාභය සරණ යාම පමණක් ප්‍රමාණවත් නොමැත. රාජපක්‍ෂ විශ්වය තුළ තම පැවැත්ම ආරක්‍ෂා කරගැනීමට නම් ඔවුන් බැසිල්, නාමල්, චමල්, ශෂින්ද්‍ර, නිපුණ, උදයංග යන මෙකී නොකී සියලු රාජපක්‍ෂවරුන් සරණ යාමට හිස නමා එකඟ විය යුතුය. නැතිනම් ඔවුන්ට අබ සරණය.
ශානි අබේසේකරගේ සිට රාජකීය විදුහල්පතිවරයා තෙක් දික්වූ
අවනීතියේ හස්තය
රාජපක්‍ෂවරු බළලුන් ලවා කොස් ඇට බෑමේ දක්‍ෂයෝය. වරක් විමල් වීරවංශද එවන් බළලෙක් විය. 2010 ජුලි මස කොළඹ එක්සත් ජාතීන්ගේ කාර්යාලය වටලා එහි සේවකයන් පිරිසක් ප්‍රාණ ඇපයට ගත් ‘දේශප්‍රේමී මෙහෙයුම’ මෙවන් බළල් ක්‍රියාවකි. ඉන්පසු වීරවංශ මහතා මාරාන්තික උපවාසයක් ආරම්භ කළේය. මේ සියලු ක්‍රියාවල අරමුණ වූයේ දරුස්මාන් කමිටුව බල රහිත කිරීමට බල කිරීමයි. එ.ජා. මහ ලේකම්වරයා දරුස්මාන් කමිටුව පත්කළේ ඊළාම් යුද්ධයේ අවසන් සමයේ දෙපාර්ශ්වයෙන්ම යුද්ධ අපරාධ වූවාදැයි අධ්‍යයනය කොට වාර්තා කිරීමටය. ඉල්ලීම ජය නොගෙන මාරාන්තික උපවාසය දින තුනකින් නිමා වූයේ රාජපක්‍ෂ ජනපතිවරයා වීරවංශ ඇමතිවරයාට වතුර ටිකක් පෙවීමෙන් පසුය.
එක්සත් ජාතීන්ගේ මානව හිමිකම් කොමිසම මේ මස අගදී ලංකාව පිළිබඳව නව යෝජනාවක් විවාදයට ගැනීමට නියමිතය. මානව හිමිකම් කොමසාරිස්වරිය ලංකාව පිළිබඳව ඉදිරිපත් කර ඇති වාර්තාව රාජපක්‍ෂ පාලනය මුළුමනින්ම ප්‍රතික්‍ෂෙප කර ඇත. ආණ්ඩුවේ සැලැස්ම වනු ඇත්තේ ලංකාව පිළිබඳ යෝජනාව පරාජය කිරීම සඳහා උපරිම උත්සාහයක් දැරීමය. ඊට චීනයේ සහාය ලැබෙන බව පකිස්ථාන් අගමැතිවරයාගේ හදිසි ලංකා සංචාරයෙන් පෙනීයයි. මානව හිමිකම් කවුන්සිලයේ සාමාජිකයන් වන මුස්ලිම්-බහුතර රාජ්‍යයන්ගේ සහාය ලංකාවට දිනාගැනීම චීන-පකිස්ථාන් මැදිහත්වීමේ ඉලක්කය විය හැක. වසංගතයෙන් මිය යන ඉස්ලාම් ආගමිකයන්ගේ සිරුරු භූමදානය කිරීමට ඉඩ දෙන බවට හැඟෙන ආකාරයේ කතාවක් රාජපක්‍ෂ අගමැතිවරයා පාර්ලිමේන්තුවේදී කළේ මේ අරබයා විය යුතුය.
මානව හිමිකම් කොමසාරිස්වරියගේ ලංකාව පිළිබඳ, වාර්තාවේ අඩංගු මූලික තේමා දෙකක් වූයේ අවනීතිය හා හමුදාකරණයයි. මේ කරුණු දෙකම සම්මිශ්‍රණය වූ සිද්ධියක් ගතවූ සතියේ අන්තර්ජාලයේ වාර්තා විය. යුද හමුදා නිල ඇඳුමෙන් සැරසුණු ලුතිනන්වරයෙකු ගම්පහ මිරිස්වත්තේ ආපන ශාලාවකට කඩා වැදී මහා කලබැගෑනියක් කිරීම මෙම සිද්ධියයි.
මේ පිළිබඳ පූර්ණ පරීක්‍ෂණයක් පවත්වා නිසි පියවර ගන්නා බව හමුදාව ප්‍රකාශ කළේය. තමන්ගේ සාමාජිකයකු විනය විරෝධී ක්‍රියාවක නිරත වූවා නම් ඊට හමුදාව පියවර ගැනීම වෙනම කාරණයකි. ප්‍රශ්නය නම් මෙම සිදුවීම පිළිබඳ තවමත් පොලිසිය ක්‍රියාත්මක නොවීමය.
කලබැගෑනිය සිදුකළ හමුදා නිලධාරියාගේ නම මෙන්ම ඔහු ආ හමුදා නිල රථයේ අංකයද අදාළ විඩියෝවේ අන්තර්ගතය. නමුත් පිළිබඳව පොලිසියෙන් අදාළ හමුදා නිලධාරියාගෙන් ප්‍රශ්න කිරීමක් හෝ කළ බවක් මේ ලියන මොහොත වන විටත් වාර්තාවී නොමැත.
මෙයට මාස කිහිපයකට ප්‍රථම හමුදා නිලධාරියකු දෙමළ වෛද්‍යවරයකුට ‘පර දෙමළා’ හා ‘ත්‍රස්තවාදියා‘ යැයි බැණ වැදුණු පුවතක් වාර්තා විය. GMOA සංවිධානය මේ පිළිබඳව හමුදාපතිවරයාට පැමිණිලි කළේය. නිසි පරීක්‍ෂණයක් පවත්වන බවට හමුදාපතිවරයා පොරොන්දු විය. එය රාජපක්‍ෂ පොරොන්දු තාලයේ එකක් බවට මේ වන විට පැහැදිලිය.
මේ වැනි සිදුවීම්වලින් පැහැදිලි වනුයේ ලංකාව පිළිබඳව මානව හිමිකම් මහකොමසාරිස්වරියගේ වාර්තාවේ ඇති චෝදනා සනාථ වීම නොවේද?
ඓතිහාසික වැදගත්කමක් ඇති ගොඩනැගිලි ඩෝසර් කිරීමේ සිට මහා පරිමාණ වන විනාශයන් දක්වාවූ අපරාධවල සැකකරුවන් නිදැල්ලේය. ඔවුන්ට විරුද්ධව නීතිය ක්‍රියාත්මක වීමක් ඇත්තේම නැති තරම්ය. රාජපක්‍ෂවරුන්ට පමණක් නොව, ඔවුන්ගේ අනුගාමිකයන්ටද නීතිය බලපාන්නේ නැත. ඒ නිදහසම හමුදාවටද තිබෙන බව මිරිස්වත්තේ අවන්හල් සිද්ධියෙන් යළිත් සනාථ වේ. යුද්ධ සමයේ හා ඉන් පසුව සිදුවූ ඇතැම් ඝාතන, අතුරුදහන් කිරීම්, පැහැර ගැනීම් හා පහරදීම් සඳහා රට තුළ යුක්තිය පසිඳලීමේ ක්‍රියාවලියක් ස්ථාපිත කිරීමට ලංකාණ්ඩුව අසමත් බවත්, ඊට ජාත්‍යන්තර මැදිහත්වීමක් අවශ්‍ය බවත් මානව හිමිකම් කොමසාරිස්වරිය කියන විට, ඊට සාර්ථකව පිළිතුරු දිය නොහැකි තත්වයක් නිර්මාණය කරගෙන ඇත්තේ රාජපක්‍ෂවරුන් හා ඔවුන්ගේ සුවච කීකරු අනුගාමිකයන් විසින්ම නොවේද?
සිරිසේන-වික්‍රමසිංහ ආණ්ඩු සමයේ නීතියේ පාලනය මුළුමනින්ම නොවුවද යම් පමණකින් ස්ථාපිත වී තිබුණි. මුළුමනින්ම නතර නොවුණද අවනීතිය යෙදුණේ ඉබිගමනකය. දැන් යළිත් නීතියේ පාලනය වෙනුවට රජයනුයේ පාලකයන්ගේ නීතියයි. ඒ නීතිමය මරුකතර තුළ අවනීතිය රිසි ලෙස විදුලි වේගයෙන් දිවයයි. දේශපාලන විරුද්ධවාදීන් තබා නීතියට අනුකූලව කටයුතු කරන රාජ්‍ය නිලධාරීන්ට පවා රාජපක්‍ෂවරුන්ගෙන් හා ඔවුන්ගේ අනුගාමිකයන්ගෙන් ගැලවීමක් නැත. ජල ගැලුම් නිම්නය රැකීමට ඉදිරිපත්ව ඒ වෙනුවෙන් විමලවීර දිසානායක ඇමතිවරයා සමග ප්‍රසිද්ධ බහින්බස්වීමක යෙදුණු වනජීවී නිලධාරියකුට හදිසි ස්ථාන මාරුවක් ලබා දී ඇති බව වාර්තා වේ. මීරිගම දුර්ලභ පඬුකරඳ ගස රැකීමට කටයුතු කළ දේවානි ජයතිලක වන නිලධාරිනිය දැනටමත් රාජ උදහසට ලක්ව සිටී. ඇයටද නුදුරේදීම ස්ථාන මාරුවක් ලැබුණොත් හෝ කුමක් හෝ අභූත චෝදනාවක් එල්ලවී රැකියාව පවා අහිමිවුවහොත් ඒ පිළිබඳවද පුදුම විය යුතු නැත.
මෙරට කීර්තිමත්ම රහස් පරීක්‍ෂක පොලිස් නිලධාරියකු වූ ශානි අබේසේකරට වූ අසාධාරණය මානව හිමිකම් මහකොමසාරිස්වරිය පවා සඳහන් කර තිබේ. දේශපාලන පළිගැනීම් කොමිසම මගින් ඔහු හා තුසිත් මුදලිගේ වැනි නීතිපති දෙපාර්තමේන්තුවේ ඉහළ නිලධාරීන්ගේද ප්‍රජා අයිතිය අහිමි කිරීමට යෝජනා කර ඇත. මේවා දේශපාලන පළිගැනීම් බැවින් දේශපාලනික වශයෙන් මතබේදකාරී සිදුවීම්වලින් ඈත්වී සිටිනවා නම් තමන්ට එවැනි කරදරයක් නොවන බව අනෙකුත් රාජ්‍ය නිලධාරීන් සිතනවා විය හැක. නමුත් රාජකීය විදුහල්පතිවරයා සම්බන්ධ සිද්ධියෙන් පෙනී යන්නේ ඕනෑම රාජ්‍ය නිලධාරියකු ඕනෑම මොහොතක රාජපක්‍ෂවරුන්ගේ බල අපයෝජනයට, අවනීතියට ගොදුරු විය හැකි බවය.
මාටින් නිමොලර් පියතුමා නට්සි ජ’මනිය සම්බන්ධයෙන් කළ සුප්‍රකට ප්‍රකාශය ලංකාවේ දේශපාලන ක්‍රියාකාරිකයන්ට හා මාධ්‍යවේදීන්ට පමණක් නොව රාජ්‍ය නිලධාරීන්ට පවා බලපාන බව දැන් පැහැදිලිය. ශානි අබේසේකර සිරගත කරන විට රාජකීය විදුහලේ විදුහල්පතිවරයා වැන්නවුන් ඒ අසාධාරණය ගැන කලබල නොවන්නට ඇත්තේ එවැනි දේ තමන්ට විය නොහැකිය යන විශ්වාසයෙනි. නමුත් අවනීතිය රජයන රටක කිසිවකුත් ආරක්‍ෂිත නොමැත. ගතවූ රාජපක්‍ෂ සමයේ අගවිනිසුරුවරියට පවා මෙය සත්‍ය විය. නීතියේ දෙවඟනගේ දෑත් දෙක විලගු ලා කට බැඳ ඇයව දඟගෙයි ලා රාජපක්‍ෂවරුන් නීතියේ තරාදිය තමන්ට උවමනා පැත්තට බර කරන ලංකාව වැනි රටක, ජනතාවට අවසානයට ඉතුරු වනුයේ ජාත්‍යන්තර පිහිට පමණි.
වැඩකරන විරුවන්ද නැතහොත් මහදැනමුත්තලාද?
මෙරට ජනකතාවල ප්‍රකට චරිතයක් වූ මහදැනමුත්තාට පොතපතේ දැනුම තබා සාමාන්‍ය බුද්ධියක් පවා නැත. ගෝඨාභය-මහින්ද පාලනය සිහිගන්වනුයේ මහදැනමුත්තා හා ගෝලයන්ගේ රසබර කතාවන්ය.
මෙයට මාස කිහිපයකට පෙර ජනපතිවරයා මහ බැංකු අධිපති හා ඉහළ නිලධාරීන් ගෙන්වා මාධ්‍ය ඉදිරියේ ඔවුන්ට බැන වැදුණේය. ඔහුගේ ප්‍රියතම යෙදුමක් වූ tool kit එක භාවිත කරන්නැයි උපදෙස් දුන්නේය. Tool kit ආර්ථික උපක්‍රමයන්ගේ ප්‍රතිඵලය වූයේ ණය බර මාස කිහිපයක් තුළ රුපියල් ටි්‍රලියනයකින් ඉහළ යාමත් ඉතිහාසයේ නොවූ විරූ තරමට මුදල් අච්චු ගැසීමත්ය. මේ මූල්‍ය අවකළමනාකරණය හේතුවෙන් Fitch හා S&P වැනි ජාත්‍යන්තර ආයතන ලංකාවේ ණය ගෙවීමේ හැකියාව දිගින් දිගටම ප්‍රශ්න කරද්දී පාලකයන්ගේ ප්‍රතිචාරය වූයේ (2010-2015 සමයේදී මෙන්ම) මෙම ආයතනවලට දෙස්දෙවොල් තැබීමය.
මෙරට වසංගත මර්දන පිළිවෙත පමණක් නොව, ආර්ථික පිළිවෙත්ද තීන්දු කරන්නේ කාළි අම්මා හෝ ඥානක්කාද යන ප්‍රශ්නය නැගෙන තරමට දැන් සියල්ල අවුල්ය. මෙහි නවතම ප්‍රකාශනය NASDAQ ආයතනය විසින් 2022 හා 2028 යළි ගෙවීමට නියමිත මෙරට ස්වෛරී බැඳුම්කරවල (Soveriegn Bonds) වටිනාකම 40%කින් පහත දැමීමය. 2020 දෙසැම්බර් වන විට ලංකාවේ විදේශ සංචිතය ඩොලර් බිලියන 5.2ක් වැනි ඉතාමත් අවම මට්ටමක පැවතුණි. ඒ ආනයන සීමාවන්ද නොතකාය. Morgan Stanley ආයතනයට අනුව මේ වසරේ පමණක් ඩොලර් බිලියන 4.6ක බැඳුම්කර යළි ගෙවීමක් ලංකාව කළ යුතුය. චීනයෙන් හදිසි අතමාරුවක් ගන්නවා හැරුණු විට වෙන පිළිසරණක් රාජපක්‍ෂ පාලනයට නොමැත.
මේ තත්වය තුළ ජනතාව මත ඇති ආර්ථික පීඩනය තව තවත් දරුණු වීම නොවැළැක්විය හැක. රාජපක්‍ෂවරුන් මෙය නොදන්නවා නොවේ. ජනතාවගේ කුසගින්න වැඩිවන විට තමන්ගේම පිළ තුළින් තමන්ට බලපෑම්, විරෝධතා එල්ල විය හැකි බවත් ඔවුහු දනිති. ඔවුන්ගේ මූලික අරමුණ නම් 2015 වැනි තත්වයක් 2024දී ප්‍රතිනිර්මාණය වීම වළක්වාලීමයි. 2010 සිට 2015 දක්වා වූ සමය තුළ ආරම්භ වී දැන් යළිත් වඩාත් වේගයෙන් ක්‍රියාත්මක වන හමුදාකරණයේ මූලික හේතුව මෙයයි. ආර්ථික අර්බුදයත් සමග තම දේශපාලන හා මැතිවරණමය සහයෝගය යළිත් ඛාදනය වුවහොත් එම අඩුව පිරවීමට හමුදාව දැන්ම සිටම ස්ථානගත කිරීම රාජපක්‍ෂ-හමුදාකරණ ක්‍රියාවලියේ පරමාර්ථයයි.
හමුදාව තුළ ස්වාධීන මතවලට ස්වාධීන ක්‍රියාවන්ට ඉඩක් නොමැත. ‘දුන්නොත් කන්නම්-නොකා හරි දුවන්නම්’ යනු හමුදා පිළිවෙතය. ඒකාධිකාරී පාලකයන් හමුදාව මර්දනයේ පමණක් නොව රාජ්‍ය පාලනයේද මෙවලමක් ලෙස යොදාගනුයේ එබැවිනි. හමුදාවට රක්‍ෂිතයක් මැදින් පාරක් කපන්නැයි නියම කළ විට ඔවුන් වන විනාශය ගැන කතා කරන්නේ නැත. කෝවිඩ්-19 ආසාදිතයන් වටලන්නැයි කියූ විට ආරක්‍ෂිත උපකරණ ඉල්ලන්නේ නැත. කඳවුරකින් කඳවුරකට මාරු කළ විට උසාවි යන්නේ නැත. ඉතින්, රාජපක්‍ෂවරුන් මේ සුවච කීකරු උපකරණයට ප්‍රිය කිරීම, එය වැඩි වැඩියෙන් භාවිත කිරීම පුදුමයක්ද?
හමුදාව රාජ්‍ය පාලනයට ගාවා ගැනීම බුද්ධිමත් ක්‍රියාවක් නොවේ. දේශපාලන බලයේ රස අනියමින් හෝ හමුදාවට දැනීම අතිශය භයානක බව රෝම අධිරාජ්‍යයේ සිට 2021 මියන්මාරය දක්වා දිවෙන්නාවූ ඉතිහාසයේ අත්දැකීමයි. ලංකාවේ හමුදාකරණය ස්වාධීන හෝ ස්වායත්ත එකක් නොව තමන්ගේ නායකත්වය හා මෙහෙයවීම යටතේ සිදුවන්නක් නිසා එයින් තම බල ව්‍යාපෘතියට හානියක් නැතැයි රාජපක්‍ෂවරුන් සිතනවා විය හැක. මහින්ද-ගෝඨාභය දෙසොහොයුරන් බලය හොබවන තාක් කල් මේ විශ්වාසය සත්‍යය. නමුත් ඊළඟ රාජපක්‍ෂ ජනපතිවරයා හා අගමැතිවරයා සම්බන්ධයෙන් මෙම තත්වය පැවතිය හැකිද? රටේ නායකත්වය ගැන සිහින දකින නිල ඇඳුම් ලාගත් විමල් වීරවංශලා හමුදාව තුළ දැනටත් සිටිය නොහැකිද? එවන් තත්වයක් තුළ ගෝඨාභය-මහින්ද නිර්මිතයක් වූ ලංකා හමුදාකරණය බැසිල්/නාමල් පාලනයකට පාරා වළල්ලක් නොවන්නේද?■
