ඔබ නිදහස් වුණා..
චෝදනාවක් නැතිවයි දවස් 130ක් මා බන්ධනාගාරගත කරලා හිටියේ. පොලීසිය නැගූ චෝදනාව මගේ ‘අර්ධ’ කියන කෙටිකතාවෙන් භික්ෂුවට හා බුදුසමයට අපහාස වෙනවා කියලා. මේ පිළිබඳ චෝදනා ගොනු කරන්න නීතිපති දෙපාර්තමේන්තුවට යවලා තිබුණා. පෙබරවාරි 09 වැනිදා නීතිපති දෙපාර්තමේන්තුවෙන් එවලා තිබුණේ අර්ධ කෙටිකතාවෙන් බුදුදහමට අපහාස වෙන්නේ නැහැ කියලා. ඒ අනුව නඩුවක් පවත්වාගෙන යන්න තරම් ප්‍රමාණවත් සාධක මේ කෙටිකතාව තුළ නෑ කියලා. ඒ මත පොල්ගහවෙල මහේස්ත්‍රාත් අධිකරණය මා නිදහස් කළා.
මේ තීන්දුව ගැන දැනෙන්නේ මොකක්ද?
මේක මා ලබපු පෞද්ගලික ජයග්‍රහණයක් නෙවෙයි. මා පළවැනි වතාවට සිරගත වූ බව කීවා. ඒත්, මගෙන් පස්සේ සිරගත වූ අය ඉන්නවා. ඒ නිසා මේක ඓතිහාසික තීන්දුවක්. මේක කලාවේ හා ප්‍රකාශනයේ නිදහස ගැන යම් දුරකට බලාපොරොත්තු තියාගන්න පුළුවන් සිදුවීමක්. ඒත්, මේ තීන්දුව ආවේ ඉබේම නෙවෙයි. ජාතික වශයෙන් හා ජාත්‍යන්තර වශයෙන් මගේ සිදුවීම පිළිබඳ මැදිහත්වීම් ගණනාවක් සිද්ධ වුණා. ජාත්‍යන්තර ක්ෂමා සංවිධානය මා හෘදය සාක්ෂියට එකඟව සිරගත වූ සිරකරුවෙක් විදියට නම් කළා. එක්සත් ජාතීන්ගේ සංවිධානය මා ගැන කතා කළා. ඊට අමතරව දේශීය වශයෙන් වමේ ව්‍යාපාරවල සහ සිවිල් සංවිධානවල එකතුවෙන් ලැබූ ජයග්‍රහණයක්. විකල්ප පුවත්පත් ගණනාවක් හඬ නැගීමෙන් ලැබූ ජයග්‍රහණයක්.
අදහස් ප්‍රකාශනයේ අයිතිය ගැන සංකල්පයට රටේ ලොකු සහයෝගයක් තියෙනවා නේද?
ඒක හරි. මම මහා ලොකු ලේඛකයෙක් නෙවෙයි. පොත් ලියලා තියෙනවා. පළාත් සාහිත්‍ය සම්මාන ගත්තා. රාජ්‍ය සාහිත්‍ය සම්මාන උළෙලේ නිර්දේශ වුණා. ඒත්, මම සාමාන්‍ය ලේඛකයෙක්. ඒත් මේ සිදුවීමේදී මා එක්ක විශාල පිරිසක් අත්වැල් බැඳගත්තා. මේ තීන්දුව දුන් දවස දක්වාම ඔවුන් නඩුවලට ආවා. හඬ නැගුවා. අද දක්වා මම සත විසිපහක්වත් නීතිඥයන් වෙනුවෙන් ගෙව්වේ නෑ. නීතිඥයන් සල්ලි ඉල්ලුවෙත් නෑ. ඒත්, නීතිඥයන් විසිපස්දෙනෙක් මා වෙනුවෙන් පෙනී හිටියා. අන්තිම දවසේත් නීතිඥයන් තුන්දෙනෙක් නඩුවට ඉදිරිපත් වුණා. මා කලින් කීවා වගේ විවිධාකාර සංවිධාන විවිධ මට්ටම්වලින් අරගල කළා. ඒ අරගලයේ ජයක් මේ.
කෙටිකතාවක් ලියා අත්අඩංගුවට පත්වීම ලේඛකයෙකු විදියට ඔබේ ප්‍රතිරූපය වෙනස් කළා..
මම අසූහයේ ඉපදුණේ. මාර්තු මාසෙට අවුරුදු තිස්පහක්. මම ලේඛනයට පිවිසුණේ උසස්පෙළ කාලයේ. රාවයේ මකරන්ද පිටුවේ මගේ කවියක් මුල් වරට පළ වුණා. මම කැලණිය විශ්වවිද්‍යාලයෙන් සිංහල විශේෂවේදී උපාධියක් කළා. ඒ අතරේ ලේඛක හවුල්වලට සම්බන්ධ වෙලා වැඩ කළා. ඒත්, මා අත්අඩංගුවට පත්වුණාට පස්සේ ලොකු පිරිසක් මා ගැන දැනගත්තා. ගූගල් එකේ මගේ නම ප්‍රංශ භාෂාවෙන් ගැහුවත් විස්තරයක් එනවා. සිංහලෙන් හෝ ඉංග්‍රීසියෙන් හෙව්වොත් සෑහෙන විස්තරයක් එනවා. මගේ පොත් හොයාගෙන බොහෝ පිරිසක් කියෙව්වා. ඩෙන්මාර්ක් සහ පින්ලන්ත රජයන් මටත්, පවුලටත් එරට පුරවැසිභාවය ගන්න කියා ආරාධනා කළා. මම ඩෙන්මාර්ක් ද්විත්ව පුරවැසිභාවයත් ගන්නවා. මගේ ජීවිතේට ලොකු බලපෑමක් මේකෙන් ආවා.
ඔබ ලේඛකයෙකු විදියට පොත් පළ කරමින්, පත්තරවලට කවි සහ පොත් ගැන විස්තර එවමින් ඔබේ අනන්‍යතාව හදාගන්න, හඬ නගන්න ලොකු මහන්සියක් ගත්තා..
ඔව්, මකරන්ද ලේඛක හවුල පිහිටුවූ කාලයේ වාරියපොළ හමුවක් පැවැත්වුවා. විශාල පිරිසක් සහභාගි වුණා. බීඑම්අයිසීඑච් එකේ පොත් ප්‍රදර්ශනේට තියෙන කැටපත් පවුර, කවි පොත් සල්පිල ආරම්භ කරන්නට මැදිහත් වූ කණ්ඩායමේ කෙනෙක් මම. පුළුවන් විදියට, පුළුවන් තරමට මම මැදිහත් වුණා. විශ්වවිද්‍යාලයෙන් අයින්වුණාම වාරියපොළ මගේ ගමට ආවා. ඒ මට ලැබුණු රජයේ රැකියාව එක්ක.
මුලින්ම අත්අඩංගුවට ගත් වෙලාවේ දැනුණේ මොකක්ද?
මෙච්චර කාලෙකට පොත් ලියලා කවුරුත් හිරේ ගියේ නෑනේ. මාත් හිරේ යන එකක් නෑ කියන අදහස තිබුණා. ඒ නිසා මම මුලින්ම ගොඩක් බය වුණේ නැහැ. වැඩිම වුණොත් අත්අඩංගුවට අරන්, අධිකරණයේදී ඒ වෙලාවේම ඇප ලැබේවි කියලයි හිතුවේ. හිරේ යාවි කියා හිතුවේ නෑ. හිරේ ගියාම මම කම්පනය වුණා. ඒත් බොහොම කෙටි කාලයක් ඇතුළත ඇති වූ ආන්දෝලනය, නැගිටීම දැක්කාම හිතාගන්න බැරි වුණා. ප්‍රකාශනයේ නිදහස උදෙසා එකමුතුව ඇති වුණා. සමාජවාදී සමානතා පක්ෂය, ජනතා විමුක්ති පෙරමුණ, පෙරටුගාමී සමාජවාදී පක්ෂය ආදි පක්ෂ. සිවිල් සංවිධාන ආදිය එකතු වුණා. මම තනි නෑ කියලා හිතුවාම ප්‍රශ්නයට මුහුණදෙන්න ලේසි වුණා.
බන්ධනාගාරගත වුණේ අයිසීසීපීආර් යටතේ..
මම මාස හතරයි දවස් දහයක් බන්ධනාගාරයේ හිටියා. අයිසීසීපීආර් හෙවත් සිවිල් හා දේශපාලන අයිතිවාසිකම් පිළිබඳ ජාත්‍යන්තර සම්මුතිය පිළිබඳ පනත යටතේ තමයි පොලීසිය මා මහේස්ත්‍රාත් අධිකරණයට ඉදිරිපත් කළේ. ඒ පනත අනුව මහේස්ත්‍රාත් අධිකරණයට ඇප දීමේ බලයක් නෑ. මහාධිකරණයෙන් ඇප ඉල්ලන්න ඒ නිසා සිද්ධවුණා. ඒකට මාස හතරක කාලයක් ගත වුණා. මම කෙටිකතාව ලීවේ 2019 පෙබරවාරි මාසයේදී. ඒ අවුරුද්දේ අප්‍රේල් 01 වැනිදා තමයි මා අත්අඩංගුවට ගත්තේ. ඇප ලැබුණේ 2019 අගෝස්තු 08 වැනිදා. එතැන් පටන් මේ දක්වා නඩුව පැවතුණා.
මෙතෙක් සිදුවීම් මාලාව පුද්ගලයෙක් ලෙස ඔබට බලපෑවේ කොහොමද?
ලොකු පන්නරයක් ලැබුණා වගේ කතාන්දර කියන්න පුළුවන්. ඒත් ඇත්තටම මේක ඛේදවාචකයක්. මම සාමාන්‍ය ලේඛකයෙක්. සාමාන්‍ය රාජ්‍ය සේවකයෙක්. කොළඹ කේන්ද්‍රීය ලේඛකයෙක් හෝ මහා නාමධාරී ලේඛකයෙක් නෙවෙයි. ප්‍රාදේශීයව ලියූ කෙනෙක්. ලංකා ඉතිහාසයේ මගේ සිදුවීම දක්වා සාහිත්‍ය නිර්මාණයක් නිසා කෙනෙක් සිරගත වෙලා නෑ. මාර්ටින් වික්‍රමසිංහගේ බවතරණය වගේ කෘතීන්ට විවිධාකාර විචාර ලියවුණා. ඊට අමතරව විවිධාකාර පොත්වලට චෝදනා ආවා. කේ.කේ. ශ්‍රීනාත්ගේ බුදුන්ගේ රස්තියාදුව වගේ කෘතියකට එරෙහිව පොලීසියේ පැමිණිලි දැම්මා. ඒත් මේ දක්වා කිසිම නිර්මාණයක් වෙනුවෙන් බන්ධනාගාරගත කළේ නෑ. ඒ නිසා මේ අත්දැකීම ලැබූ පළවැනි ලේඛකයා මම.
ඒකේ බලපෑම කොහොමද?
මට ඇතුළේ ඉන්න වුණා. රැකියාව අහිමි වුණා. එළියට ඇවිල්ලාත් මාස පහක් රැකියාව නැතිව හිටියා. ඒ අනුව ඔක්කොම මාස නවයක්. ඒ නිසා මේක ඛේදවාචකයක්. ඒකෙන් මගේත්, බිරිඳගේත් ජීවිතයට ලොකු බලපෑමක් එල්ල වුණා. බහුතරයක් කීවේ මා පැමිණිලි කළ භික්ෂූන්ගෙන් සමාව ගන්න ඕනෑ බව.
ඔබ සමාව ගත්තා නම්, අදහස් ප්‍රකාශනය සීමා කරන ආගමික කල්ලිවලට ඒක ජයක්..
ඔව්, එදා ඉඳන් පෙබරවාරි 08 වැනිදා හවස දක්වාම මට සමාව ගන්න කියන බලපෑම ආවා. සමාව අරගෙන, මේක සමාදාන කරගෙන, නැවත මෙහෙම ලියන්නේ නෑ කියලා කියන්න ඕනෑ බව කීවා. එදා පොල්ගහවෙල සාසනාරක්ෂක බල මණ්ඩලයේ භික්ෂූන් තමයි පැමිණිල්ල දැම්මේ. මට සමාව ගන්න තිබුණා, මා ඔවුන්ගේ පන්සලක පිං කැටයක් කැඩුවා නම්. ඔවුන්ගේ දානේ ටික හොරෙන් කෑවා නම් සමාව ගන්නවා. ඒත්, මම කළේ නිර්මාණයක්. මම ගැහුවේ සූදුවක් වෙන්න පුළුවන්. යම් හෙයකින් මේ නඩුව ඉදිරියට ගියා නම් මොනවා වේවිද කියා හිතාගන්න අමාරුයි. අයිසීසීපීආර් යටතේ චෝදනා ගොනු කරලා මම වැරදිකාරයා වුණා නම් අවුරුදු දහයක් හිරේ යනවා. ඒ අවදානම දැනගෙන තමයි මම සමාව නොගෙන නඩුවට පෙනී හිටියේ. මහේස්ත්‍රාත් අධිකරණවලදී, යම් නඩුවක් පිළිබඳ තීන්දුව දෙන හැටි හරියටම කියන්න බැහැනේ. ඒ නිසා මගේ පෙනී සිටීම සූදුවක්. පැරදුණා නම් අවුරුදු දහයක් හිරේ.
ඔවුන්ගේ හිත් රිදුණාලු..
මම එදත් කිව්වා, අදත් කියනවා එකක්. මගේ නිර්මාණය තුළින් ඔවුන්ගේ හිත් රිදුණා නම් මම අවංකව කනගාටු වෙනවා. ඔවුන් පමණක් නෙවෙයි, අර්ධ කෙටිකතාවෙන් යම් බෞද්ධයෙකුගේ හිත් රිදුණා නම් මම කනගාටු වෙනවා. හෙට මම කරන නිර්මාණයක් තුළින් ඔවුන්ගේ හිත් රිදෙනවා නම් ඒ ගැනත් අවංකව කනගාටු වෙනවා. ඒත්, මම කාගෙන්වත් සමාව ගන්නේ නෑ. කෙනෙක් සමාව ගන්න ඕනෑ වරදක් කළා නම් පමණයි. මා වරදක් කළේ නෑ. නිර්මාණයක් පමණයි කළේ.
මේ සිදුවීම් මාලාව නිසා පෞද්ගලිකව ඔබේ ජීවිතයට පාඩු සිද්ධවුණාද?
මේ වැඩේදී බොහෝ පිරිසක් මා වෙනුවෙන් හිටියා. ඒ සියල්ලෙන් පස්සේ මම නැති වුණ දේවල් ගැන පැමිණිලි කරලා වැඩක් නෑ. දකින්න ඕනෑ යහපත් පැත්ත. ලංකාවේ ජනප්‍රිය කතාවක්නේ කරදරයක් වුණාම කවුරුත් නෑ කියන එක. ඒක මහා ජරා ප්‍රකාශයක්. මිනිසුන්ගේ හිත කඩන කතාවක්. මට පෙනුණා එහෙම එකක් නැති බව. ලාභ ප්‍රයෝජනයක් නොපැතූ, ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදය අගයන විශාල පිරිසක් එකතු වුණා. ඒ මිනිසුන්ගේ මහන්සියට වටිනාකමක්, ගෞරවයක් දෙන්න ඕනෑ.
ඒක ලෙහෙසි දෙයක් නෙවෙයි..
මේ ක්‍රමයට ගලක් හරි ගහපු මිනිසුන් ඉන්නවානේ. රන්ජන් රාමනායක කියන්නේත්, සිස්ටම් එකට ගලක් ගහපු කෙනෙක්නේ. ගල් ගැහුවාම රිදෙනවා. සල්මන් රුෂ්ඩි, තස්ලිමා නස්රින් ලෝක පරිමාණයෙන් ඒක කළා. මම මට පුළුවන් විදියට මෙහේ කළා. ඊළඟ පරම්පරාවට ආදර්ශයක් වෙන්න පුළුවන් දෙයක් කළා කියලා හිතන්න පුළුවන්. ඕනෑ ජරා වැඩක් කරන මිනිහෙක්ට රිංගන්න පුළුවන් බංකර් දෙකක් තමයි ජාතිය හා ආගම. ඒ බංකර් දෙක කුඩු කරන්න ඕනෑ.
ගමේ ජීවත් වූ නිසා, මෙහෙම පොතක් ලීවේ ඇයිද කියා ගමේ අයගෙන් සහ ඥාතීන්ගෙන් ප්‍රශ්න කිරීම් නැතිද?
ඒ ප්‍රශ්නෙට මුහුණදුන්නේ මගේ බිරිඳ යනූෂා ලක්මාලි. ඇය දේශීය සහ ලෝක සාහිත්‍යය කියවපු කෙනෙක්. ඒ නිසා ඒකට මුහුණදෙන්න ඇති. එහෙත් මා හැමදාම කියනවා, මගේ මේ සටනේ සීයට හැත්තෑපහක්ම ගෞරවය යන්න ඕනෑ ඇයට. ඇගේ ඉවසීම, කැපවීම මගේ ස්ථාවරයට උදව්වක් වුණා. එළියට ආවාට පස්සේ මගෙනුත් යම් දුරකට ඔය වගේ ප්‍රශ්න ඇහුවා. ඒත්, මම මේ පොත ලීව එක වැරදි නම් බෞද්ධ සාහිත්‍යයේ හිටපු හැමෝමත් වැරදියි. මම බුදුහිමියන් කිසිදේකට ගාවාගත්තේ නෑ. බෞද්ධ සාහිත්‍යය ගැන ලීවේ.
අර්ධ කෙටිකතාව මින් ඉදිරියට පොතක් විදියට කියවන්න පුළුවන්ද?
නඩුව තිබුණ නිසා පොතක් ප්‍රසිද්ධ කළේ නෑ. දැන් නඩුව අවසන් නිසා අපි පොත පළ කරනවා. තව මාස දෙක තුනකින් පොත පළ කරන්න හැකි වේවි. අර්ධ කෙටිකතාව සහ තව කෙටිකතා හයක් එක්ක ඒක පළ කරනවා. දැනටත් කෙටිකතාව භාෂා හයකට පරිවර්තනය වෙලා තියෙනවා. මට තිබෙන එක් සැනසීමක් තමයි මේ සිදුවීම් නිසා ඒ කෙටිකතාව විශාල පිරිසකට කියවන්න අවස්ථාවක් ලැබීම.
ඔබේ මූලික අයිතිවාසිකම් පෙත්සම තියෙනවා නේද?
ඒකෙන් අපි ලක්ෂ 50ක වන්දියක් ඉල්ලලා තියෙනවා. පෙත්සම දැනට විභාග කරන්න තීන්දු කරලා තියෙනවා. ජනාධිපති නීතිඥ සාලිය පීරිස් මහතා ඒක වෙනුවෙන් පෙනී සිටිනවා.■
