- නඩු තීන්දුවේදී ශ්‍රේෂ්ඨාධිකරණ විනිසුරු ජේ. ධීරරත්න මහතා මෙලෙස ප්‍රකාශ කළේය. ‘ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදී රටක් තුළ නීතිය අතට ගෙන කටයුතු කිරීමට හෝ නීතියේ පාලනයෙන් පරිබාහිරව ක්‍රියාකිරීමට කොමිසම්වලට ඉඩ දිය නොහැක.’
■ තිසරණි ගුණසේකර
තායිලන්ත රජුට අපහාස කළ ‘වරදට’ තායි කාන්තාවකට වසර 43ක සිර දඬුවමක් උරුම වූයේ ගතවූ ජනවාරියේය. ඒ එරට බලපවත්වන අතිශය දරුණු රාජ-අපහාස නීතිය (lese-majeste law) යටතේය. විශ්‍රාමික සිවිල් සේවකයකු වූ මෙම 63 හැවිරිදි කාන්තාවට මුලින් ලැබුණේ වසර 87ක සිර දඬුවමකි. ඇය වරද පිළිගත් නිසා සිර දඬුවම වසර 43ක් තෙක් අඩු කෙරිණි. නඩු විභාගය මහජනතාවට විවෘත නොවූ අතර, චුදිත කාන්තාවට එරෙහි ‘සාක්‍ෂි’ ප්‍රසිද්ධියේ ප්‍රකාශ නොවීය.
මෙම කාන්තාව කළ ‘වරද’ වූයේ තායි රජ පවුල විවේචනය කරන ප්‍රකාශන හා කුඩා විඩියෝ පට යූටියුබ් හා ෆේස්බුක්හි පළකිරීම හා බෙදාහැරීමයි.
විවේචන නොරිස්සීම ඒකාධිකාරී පාලකයන්ගේ ලේ, මස්, නහර, ඇටමිදුළුවල පැලපදියම් වූ ගති ලක්‍ෂණයකි. ඔවුහු උපහාසය නොඉවසති. සිනහව තුළින් ඔවුන් දකිනුයේ රාජ්‍ය විරෝධයයි.
ජනාධිපතිවරයාගේ චරිතය ඝාතනය කිරීමේ වරදට වෙබ් අඩවි 6ක් ශ්‍රී ලංකාව තුළ තහනමට ලක්වූයේ 2011දීය. 2012 ජුනි මස 12දා ශ්‍රී ලංකා මිරර් වෙබ් අඩවියේ සේවය කළ මාධ්‍යවේදීන් 9ක් අත්අඩංගුවට ගැනිණි. ජනපතිවරයාට අපහාස කිරීම හා රාජ්‍ය විරෝධී චෝදනා යටතේ රිමාන්ඩ් භාරයට පත්වූ ඔවුන්ට ඇප ලැබුණේ මාස 15ක් හා දින 6ක් ගතවූ පසු 2013 සැප්තැම්බර් 13දාය. මුල් චෝදනාවලට සාක්‍ෂි සොයාගැනීමට අසමත් වූ විට මෙම මාධ්‍යවේදීන්ට අසභ්‍ය රූප (pornography) පරිහරණය කිරීම පිළිබඳ චෝදනා එල්ල කිරීමට පොලිසිය උත්සාහ කළේය.
ගෝඨාභය ජනපතිවරයාගේ නම ‘ගෝටාබය’ යැයි මුද්‍රණ දෝෂයක් සහිතව පළ කිරීම නිසා ලේක්හවුසියේ මිහිර ළමා පත්‍රයේ කතුවරයා ඇතුළු සිව් දෙනකුගේ වැඩ තහනම් වූ බව 2020 සැප්තැම්බර් 26 The Leader වෙබ් අඩවිය වාර්තා කළේය.
සිරිසේන-වික්‍රමසිංහ පාලන සමයේ සිදුවූ වැරදි, අඩුපාඩු හා අක්‍රමිකතා අපමණය. නමුත් පාලකයන් විවේචනය කරන්නට, උපහාසයට ලක්කරන්නට 2015 ජනවාරියේ සිට 2019 නොවැම්බරය දක්වාවූ කාලය තුළ බාධාවක් නොවීය. වසර ගණනක් පුරා භීතියෙන් නිහඬ කොට තිබූ ජනතාවකට දේශපාලන නිදහසේ දොර විවර කිරීම 2015 ජනවාරියේ ලද මූලිකතම ජයග්‍රහණයකි.
2015 විවර වූ කටවල් යළිත් අගුලු ලෑම 2019 බලයට පත් ගෝඨාභය -මහින්ද පාලනයේ මූලික අවශ්‍යතාවක් විය. නමුත් ඔවුන්ගේ එම උත්සාහයන් බලාපොරොත්තු වූ සාර්ථකත්වය ලබා නොමැති බව මේ වන විට පැහැදිලිය. ප්‍රධාන ධාරාවේ මුද්‍රිත හාf විද්‍යුත් මාධ්‍ය අති බහුතරයක් ස්වයං වාරණයට තල්ලු කිරීමට පාලකයන් සමත් වුවද, වෙබ් අඩවි හා සමාජ මාධ්‍ය වැනි විකල්ප මාධ්‍යයන් නිහඬ කෙරෙන උත්සාහයන් එතරම් සාර්ථකත්වයක් ලබා නොමැත. ගෝඨාභය රාජපක්‍ෂ ජනපතිවරයා වේලුපිල්ලේ ප්‍රභාකරන් කොටි නායකයා මරා දැමුණු ආකාරය යළි මතක් කරමින් සිදුකළ හොඳින් නැතිනම් නරකින් පන්නයේ කතාවට විකල්ප මාධ්‍ය විශ්වයේ ප්‍රතිචාරය වූයේ භීතිය හා නිහැඬියාව නොව උපහාසය සහ සිනහවයි.
බලයට පත්ව වසරක් තුළ වැඩ කරන විරුවන්ගේ ආණ්ඩුව වැඩ බැරි ටාසන්ලාගේ ආණ්ඩුවක් බවට පත්ව ඇත. කොරෝනා වසංගතය පාලනය කිරීමේ උත්සාහය පවා ආණ්ඩුව මේ වන විට අතහැර දමා ඇති බව පැහැදිලිය. ඉන්දියාවෙන් පිනට ලැබූ එන්නත් තොගය නොවන්නට ප්‍රතිශක්තිකරණ වැඩපිළිවෙළක්ද අපට නොමැත. ඒ එන්නත් තොගය නිමා වූ පසු ඉතිරි එන්නත් ලබාගන්නේ කෙසේදැයි සැලැස්මක්ද නොමැත. මන්ත්‍රීවරුන් පීසීආර් පරීක්‍ෂණවලින් මගහරින බවට ආණ්ඩුවට සම්බන්ධ වෙබ් අඩවිම කියාසිටී. එන්නත් ලබාදීමේදී මන්ත්‍රීවරුන්ට ප්‍රමුඛත්වය ලබා දෙන්නැයි කාළි පැණිය පානය කළ කථානායකවරයා ඉල්ලයි. වසංගතය පාලනය හමුදාවටත් කපුවන්ටත් බාරදුන් රටක් මෙවැනි තත්වයකට වැටීම පුදුමයක්ද?
ආර්ථිකය සම්බන්ධයෙන් ගෝඨාභය-මහින්ද පාලනයට තිබූ එකම සැනසීම වූයේ කොළඹ කොටස් වෙළඳපළයි. ගතවූ මසක පමණ කාලය තුළ කොටස් වෙළඳපළ ශීඝ්‍රයෙන් ඉහළ නැගීම තම ආර්ථික පිළිවෙතේ නිවැරදි බව පිළිබිඹු කරන්නේ යැයි ආණ්ඩුව පුරසාරම් දෙඩීය. 2021 පෙබරවාරි 2 දා කොළඹ කොටස් වෙළඳපොළ සිය ඉතිහාසය තුළ වූ දරුණුතම කඩාවැටීමට ලක්විය. දැන් ආණ්ඩුවට ඒ පුරාජේරුවද අහිමිය.
ලංකා ඉතිහාසයේ මෙතරම් සුළු කලක් තුළ මෙතරම් අසාර්ථකත්වයට පත්වූ පාලනයක් නොවී යැයි කීම අතිශයෝක්තියක් නොවේ.
මේ තත්වය තුළ ආණ්ඩුවට එල්ලෙන්ට ඇත්තේ පිදුරු ගස් දෙකකි. එකක් නම් සතුරන් මවා පා ජනතාවගේ අවධානය සැබෑ ප්‍රශ්නවලින් බොරු අවදානම්වලට යොමු කර යළිත් ගැලවුම්කාර වේශය ගැනීමයි. අනෙක නම් තමන්ගේ ප්‍රෝඩාවන්ට නොරැවටෙන්නන්ට එරෙහිව මර්දනය දියත් කිරීමයි.
ගතවූ වසර කිහිපය පුරා පට්ට ගැසුණු මුස්ලිම් භීතිකාව හා නොමියන කොටි භීතිකාව හැරුණු විට කිතුනු භීතිකාවද යළිත් වරක් කරළියට එන සෙයක් පෙනේ. එක්සත් ජාතීන්ගේ මානව හිමිකම් කවුන්සිලයෙන් පාලකයන්ට ලැබුණු රතු එළිය ‘ජාත්‍යන්තර කුමන්ත්‍රණ’ හා ‘විදුලි පුටු’ අඳෝනාව යළි පණ ගන්වන්නට භාවිත කෙරෙනු නිසැකය. ඊට සමගාමීව තවත් ශානි අබේසේකරලා සහ හෙජාස් හිස්බුල්ලලා පමණක් නොව ලසන්ත වික්‍රමතුංගලා හා ප්‍රගීත් එක්නැලිගොඩලා බිහිකිරීමටද ඇති ඉඩකඩ අවතක්සේරු නොකළ යුතුය. මේ සියලු උත්සාහයන්හි අරමුණ ජනතාව පාලකයන් රජුන් ලෙස සලකන, ඔවුන්ගේ වැරදි දැක නොදැක්කා මෙන් සිටින විවේචනය හා උපහාසය, භීතියෙන් යටපත්වූ සමාජයක් -2015ට පෙර තිබූ වැනි සමාජයක්- යළිත් නිර්මාණය කිරීමය. ඒ රාජපක්‍ෂ උගුලට අප හසුවන්නේද නැද්ද යන්න මත අනාගතයේ බොහෝ දෑ තීරණය වනු ඇත.
පළිගැනීමේ කොමිසම
1978 ව්‍යවස්ථාවේ ප්‍රජාතන්ත්‍ර විරෝධී විභවයන් සහිත අන්තර්ගතයන් අතර ජනාධිපති කොමිසම් පිළිබඳ සංකල්පයද අයත්ය. එය බලයේ සිටින පක්‍ෂයට විපක්‍ෂය මැඬලීමට ලබාදුන් නීතිමය අවියක් විය.
ජේ.ආර්. ජයවර්ධන ආණ්ඩුව තමන්ගේ ප්‍රධාන තරගකරුවා වූ සිරිමා බණ්ඩාරනායක හිටපු අගමැතිනියගේ ප්‍රජා අයිතිය අහිමි කිරීමට භාවිත කළේ ජනපති කොමිසම් අවියයි. 1990 දශකයේ දෙවන බාගයේදී චන්ද්‍රිකා බණ්ඩාරනායක කුමාරතුංග ජනපතිනියද රණසිංහ ප්‍රේමදාස හිටපු ජනපතිවරයාට හා ඔහුගේ කිට්ටුතම දේශපාලන සගයා වූ සිරිසේන කුරේ හිටපු ඇමතිවරයාට පහර ගැසීමට ජනපති කොමිසම් අවිය යොදාගත්තාය.
දැන් යළිත් වරක් ජනපති කොමිසම කරළියට පැමිණ සිටී. බලයට පත්ව මාසයක් ගතවීමටත් පෙර ගෝඨාභය -මහින්ද පාලනය පත්කළ දේශපාලන පළිගැනීම් පිළිබඳ ජනාධිපති කොමිසමයි. කොමිසමේ වාර්තාව ජනපතිවරයාට බාරදී ඇති අතර, එහි නිර්දේශ ක්‍රියාත්මක කරන ආකාරය තීරණය කිරීමට තවත් ජනපති කොමිසමක් පත් කර ඇත.
Colombo Telegraph වෙබ් අඩවියේ වාර්තා වූ පරිදි රාජපක්‍ෂ පවුලේ සාමාජිකයන් හා අනුගාමිකයන් ගණනාවකට ලංකාවේ අධිකරණවල පවරා ඇති නඩුවලින් ඔවුන් නිදොස් කොට නිදහස් කළ යුතු බව කොමිසම නිර්දේශ කොට ඇත. මහින්ද-ගෝඨාභය-බැසිල් ත්‍රිත්වයේ ඥාති පුත්‍රයකු වන ජාලිය වික්‍රමසූරිය හා ඥාති සොහොයුරකු වන උදයංග වීරතුංගද ඒ අතර වෙති. නඩුවලින් ගැලවීමේ වරම් ලද අය අතර, හිටපු නාවික හමුදාපති වසන්ත කරන්නාගොඩ හා අවොන් ගා සමාගමේ අධිපති නිශ්ශංක සේනාධිපතිද වෙති. ලසන්ත වික්‍රමතුංග ඝාතනය, ප්‍රගීත් ඒකනැලිගොඩ අතුරුදහන් කිරීම, මාධ්‍යවේදී කීත් නොයා පැහැරගෙන ගොස් වධහිංසා කිරීම වැනි සිද්ධි සම්බන්ධයෙන් පවරා ඇති සියලු නඩුවල චුදිතයන්ද කොමිසමේ බලයෙන් නිදහස් වරම් ලැබුවන් ගොන්නට අයත්ය.
ජනමාධ්‍ය වාර්තාවලට අනුව මෙම කොමිසමේ තවත් නිර්දේශයක් වනුයේ සිරිසේන-වික්‍රමසිංහ පාලන සමයේදී දූෂණ විරෝධී කමිටුවට සම්බන්ධව ක්‍රිවයා කළායැයි කියැවෙන දේහපාලකයන් හා රාජ්‍ය නිලධාරීන් පිරිසකට එරෙහිව පියවර ගැනීමය. මේ අතරට, රනිල් වික්‍රමසිංහ, මංගල සමරවීර, චම්පික රණවක, රාවුෆ් හකීම්, සරත් ෆොන්සේකා, ආර් සම්පන්දන්, එම් ඒ සුමන්තිරන් හා අනුර කුමාර දිසානායක වැනි දේශපාලකයන්ද, ශානි අබේසේකර, තුසිත් මුදලිගේ වැනි රාජ්‍ය නිලධාරීන්ද අයත්ය.
ගෝඨාභය-මහින්ද පාලනය මේ සැරසෙනුයේ ජේ.ආර්. ජයවර්ධන මග යමින් තම දේශපාලන ප්‍රතිවාදීන් නිෂ්ක්‍රිය කිරීම සඳහා ජනපති කොමිසම අවියක් ලෙස යොදාගැනීමද යන ප්‍රශ්නය මතුවීම ස්වාභාවිකය. එක ගලෙන් කුරුලු රංචු හත අටක්ම මරා දැමීම ආණ්ඩුවේ උපක්‍රමයද?
ජේ.ආර්. ජයවර්ධන ආණ්ඩුව ජනපති කොමිසම දේශපාලන අවියක් ලෙස භාවිත කරමින් සිරිමා බණ්ඩාරනායක හිටපු අගමැතිනියගේ ප්‍රජා අයිතිය අහෝසි කළේ ශ්‍රීලනිපය ආසන 8කට බැස තිබෙන විටය. ඒ අවස්ථාව වන විට රටේ ආර්ථිකය ශක්තිමත්ව පැවති අතර, එජාප ආණ්ඩුවේ ජනප්‍රියතාවද ඉහළ මට්ටමක පැවතුණි. නමුත් ඊළඟ ජනපතිවරණයේදී තමන්ට එල්ලවිය හැකි අභියෝගයක් කල් තබා බල රහිත කිරීම ජයවර්ධන ජනපතිවරයාගේ අරමුණ විය.
වත්මන් තත්වයද මෙයට තරමක් සමානය. ගෝඨාභය-මහින්ද ආණ්ඩුවට පාර්ලිමේන්තුවේ තුනෙන් -දෙකේ බලයක් ඇත. 20 වන සංශෝධනය තුළින් රාජ්‍ය බලය යළිත් වතාවක් විධායකය අත සංකේන්ද්‍රණය වී තිබේ. විපක්‍ෂය දුර්වලය, දුර්මුඛය. නමුත් ආණ්ඩුවද ආර්ථික, සමාජීය හා දේශපාලනික වශයෙන් අසාර්ථකය. මේ අසාර්ථකභාවය ඉදිරි වසරවල තවත් වැඩිවනු ඇත. 2015දී වැනි තත්වයක් යළිත් ප්‍රතිනිර්මාණය වනු ඇතැයි රාජපක්‍ෂවරුන් තුළ චකිතයක් තිබේ නම් එය හුඹස් බියක් නොවේ. ඒ අනාගත අනතුර දැන්මම නිෂ්ක්‍රිය කිරීමට රාජපක්‍ෂවරුන් කල්පනා කරනවා විය හැක.
ජේ.ආර්. ජයවර්ධන ජනපතිවරයා තම ප්‍රධාන ප්‍රතිවාදියා මැතිවරණ සටන් බිමෙන් ඉවත් කිරීමට ජනපති කොමිසම සාර්ථකව භාවිත කළේය. නමුත් එවැනි සාර්ථකත්වයක් අත්කරගන්නට චන්ද්‍රිකා බණ්ඩාරනායක කුමාරතුංග ජනපතිනිය අසමත් වූවාය. ලලිත් ඇතුලත්මුදල ඝාතන කොමිසමේ පුවතින් මෙය මනාව පැහැදිලි වේ.
ලලිත් ඇතුලත්මුදලි ඝාතනය පිළිබඳ කොමිසම මේ මිනීමැරුමට වගකිව යුතු වන්නේ රණසිංහ ප්‍රේමදාස හිටපු ජනපතිවරයාත් සිරිසේන කුරේ හිටපු ඇමතිවරයාත් බව තීරණය කළේය. කොමිසමේ එක් නිර්දේශයක් වූයේ කුරේ මහතාගේ ප්‍රජා අයිතිය අහෝසි කිරීමයි. ඊට එරෙහිව ඔහු අධිකරණයේ පිහිට පැතීය. කොමිසමේ නිර්දේශ නිෂ්ප්‍රභ කරමින් ශ්‍රේෂ්ඨාධිකරණය දුන් තීන්දුව ලංකා නීති ඉතිහාසයේ ඉතාමත්ම කීර්තිමත් තීන්දුවක් ලෙස සැලකේ.
නඩු තීන්දුවේදී ශ්‍රේෂ්ඨාධිකරණ විනිසුරු ජේ. ධීරරත්න මහතා මෙලෙස ප්‍රකාශ කළේය. ‘ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදී රටක් තුළ නීතිය අතට ගෙන කටයුතු කිරීමට හෝ නීතියේ පාලනයෙන් පරිබාහිරව ක්‍රියාකිරීමට කොමිසම්වලට ඉඩ දිය නොහැක.’ 1980දී බණ්ඩාරනායක මහත්මියගේ ප්‍රජා අයිතිය අහෝසි කිරීමත්, 2021දී විපක්‍ෂයේ නායකයන් ගොන්නකගේ ප්‍රජා අයිතිය අහෝසි කළ යුතු බවට තවත් කොමිසමක් නිර්දේශ කිරීමත් අතර තීරණාත්මක බෙදුම් රේඛාවක් ඉහත නඩු තීන්දුවෙන් නිර්මාණය වී ඇත. මෙම බෙදුම් රේඛාව වතුරේ ඇන්දක්ද ගලේ කෙටුවක්ද යන්න තීරණය වීම අනාගතයට හා අධිකරණයට බාරය.
විපක්‍ෂයේ නායකයන් එක් අයකුගේ නොව සියල්ලන්ගේම පාහේ ප්‍රජා අයිතිය අහිමිකොට ඔවුන් මැතිවරණ වේදිකාවෙන් ඉවත් කිරීමට දැරෙන උත්සාහයෙන් පෙනීයනුයේ ආණ්ඩුවේ අඥාන අගතිගාමීත්වය නොවේද? මෙවන් අඥාන අගතිගාමීත්වයන් රටට ව්‍යසනයක් ගෙනදෙනවා පමණක් නොව, එය ක්‍රියාත්මක කරන පාලකයන්ටද පාරාවළල්ලක් වීමට ඇති ඉඩකඩ බොහෝ ය. ඉතිහාසයේ ඉගැන්වීම එයයි.
ජාත්‍යන්තර මැදිහත්වීමට දොර විවර කරන ආණ්ඩුවේ අවිචාරත්වය
එක්සත් ජාතීන්ගේ මානව හිමිකම් කොමසාරිස් මිෂෙල් බැෂෙලෙට් මහත්මිය සුවිශේෂ චරිතයකි. ඒ ඇය දෙවතාවක් චිලි රටේ ජනපතිධුරය දැරූ නිසා නොවේ. ඇය ජීවිතයේ එක් සමයකදී ඒකාධිපති යුද හමුදා පාලනයක සිරකාරියක ව සිට වධබන්ධනවලට ලක්වූ නිසාය.
බැෂෙලෙට් මහත්මියගේ පියා චිලි ගුවන් හමුදාවේ ජෙනරාල්වරයෙක් විය. සල්වදෝර් අයියෙන්ඩේගේ ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදී ආණ්ඩුවට එරෙහිව (ඇමරිකානු උදව් සහිතව) ජෙනරාල් පිනෝෂේ 1973දී ක්‍රියාත්මක කළ හමුදා කුමන්ත්‍රණයට ජෙනරාල් බැෂෙලෙට් විරුද්ධ විය. කුමන්ත්‍රණය සාර්ථක වීමෙන් පසු පිනෝෂේ පාලනය දේශද්‍රෝහී චෝදනා මත බැෂෙලෙට් ජෙනරාල්වරයා අත්අඩංගුවට ගත් අතර, 1974දී ඔහු සිපිරිගෙයිදීම මියගියේ දරුණු වධබන්ධන නිසා හටගත් හෘදයාබාධයකිනි.
ඒ වන විට වෛද්‍ය ශිෂ්‍යාවක වූ බැෂෙලෙට් මහත්මිය හා ඇගේ මවද 1975දී අත්අඩංගුවට ගෙන පිනෝෂේගේ කුප්‍රකට රහස් ඔත්තු සේවය වූ DINA (Direccion Nacional ole Inteligencia) විසින් පවත්වාගෙන ගිය ප්‍රධාන වධකාගාරය වූ ග්‍රමාල්ඩි නිවසේ (villa grimaldi) රඳවා තබා ගන්නා ලදි. එහිදී ඔවුන් දෙදෙනාම විවිධ වධබන්ධනවලට ලක් කෙරිණි. මවත් දුවත් මසක කාලයක් මෙම වධකාගාරයේ අනේක දුක් විඳිමින් මරණය පෙනි පෙනී ගත කළහ.
නව රජය තුළ සිටි ඇගේ පියාගේ හිතවතුන්ගේ මැදිහත්වීමෙන් ඇයගේත් මවගේත් ජීවිත ගැලවිණි. ඔවුන් දෙදෙනාටම ඔස්ටේ්‍රලියාවේ හා පසුව නැගෙනහිර ජර්මනියේ සරණාගත රැකවරණ ලැබිණි. නමුත් ඇගේ පෙම්වතා දරුණු වධබන්ධනවලට ලක්ව අතුරුදහන්වූවන්ගේ ගණයට එක්විනි.
මෙතෙක් සිටි සියලුම ජගත් මානව හිමිකම් කොමසාරිස්වරුන්ට වඩා බැෂෙලෙට් මහත්මිය සුවිශේෂ වනුයේ මේ අතීතය නිසාය. ඒකාධිපතිත්වයේ දරුණුබව, සිරගත වීමේ හා වධබන්ධනවලට ලක්වීමේ භීතිය, ආදරණීයයන් ඝාතනය වීමේ වේදනාව, සරණාගත ජීවිතයේ අසරණකම ඇය අත්දැකීමෙන්ම දනී.
ඇය ලංකාව සම්බන්ධයෙන් ඉදිරිපත් කර ඇති වාර්තාව යුද්ධ සමයේ සියලු පාර්ශ්වයන් අතින් සිදුවූ මානව හිමිකම් උල්ලංඝනයන් පමණක් නොව, ඊට පසුව හා අදද වන සිදුවීම් පිළිබඳවද අවධාරණය කරයි. ශානි අබේසේකර හා නිශාන්ත සිල්වා යන හිටපු අපරාධ පරීක්‍ෂකයන්ට අත්ව ඇති ඉරණම එහි සඳහන් වනුයේ යුක්තිය පසිඳලීමට වත්මන් පාලනයට ඇති නොඋවමනාව පිළිබඳ සංකේත ලෙසය.
මානව හිමිකම් උල්ලංඝනය කිරීමේ සිද්ධීන් පිළිබඳව පරීක්‍ෂණ යටපත් කොට කඩාකප්පල් කිරීමට වත්මන් පාලනය ඍජුවම උත්සාහ කරන බව ඇගේ වාර්තාවේ කියැවෙයි.
දේශපාලන පළිගැනීම් පිළිබඳ ජනාධිපති කොමිසමේ නිර්දේශ මත දැනටමත් විවිධ උසාවිවල විභාග වන නඩු ඉවත් කොට ඒවායේ චුදිතයන් නිදොස් කොට නිදහස් කිරීමට ආණ්ඩුව උත්සාහ කළහොත් එය ජගත් මානව හිමිකම් කොමිසමේ චෝදනා ඔප්පු කිරිමක් නොවන්නේද?
2010-2015 අතර කාලය තුළ ලංකාවට එල්ල වූ ප්‍රධාන චෝදනාවක් වූයේ බරපතළ මානව හිමිකම් උල්ලංඝනය කිරිම් පිළිබඳව නීතිය ක්‍රියාත්මක කිරීමට මහින්ද රාජපක්‍ෂ ආණ්ඩුවට උවමනාවක් නැති බවයි. ජාත්‍යන්තර අධිකරණ ක්‍රියාවලියක් පිළිබඳව වූ ඉල්ලීම සාධාරණීකරණය කෙරුණේ මේ තුළිනි.
2015න් පසු ආණ්ඩුවත් විශේෂයෙන්ම මංගල සමරවීර විදේශ ඇමතිවරයාත් මේ තත්වය යම් තාක් දුරකට සමනය කිරීමට සමත්වූහ. රාජපක්‍ෂ පාලනය යට ගසා තිබූ බරපතළ දේශපාලන අපරාධ ගණනාවක් පිළිබඳ පරීක්‍ෂණ යළි ඇරඹුණ.ි ඒවා බොහොමයක් බාරව සිටියේ ශානි අබේසේකර හා නිශාන්ත සිල්වා පොලිස් පරීක්‍ෂකවරුන්ය. ඔවුන් දෙදෙනා රාජපක්‍ෂවරුන්ගේ විශේෂ උදහසට ලක්වූයේ එබැවිනි.
2018 දේශපාලන කුමන්ත්‍රණයෙන් මහින්ද රාජපක්‍ෂ මහතා අගමැතිධුරයට පත්වූ පසු මෙම පරීක්‍ෂණ යට ගැසීමේ උත්සාහයක් දැරිණි. නිශාන්ත සිල්වා මහතා අපරාධ පරීක්‍ෂණ දෙපාර්තමේන්තුවෙන් ඉවත් කෙරුණේ ඒ උත්සාහයේ පියවරක් ලෙසය. නමුත් ස්වාධීන පොලිස් කොමිසමේ මැදිහත් වීමෙන් ඒ ස්ථාන මාරුව අවලංගු කෙරිණි. රාජපක්‍ෂවරුන්ට බලයෙන් පංගුවක් ලැබුණු ඒ කෙටි කාලය තුළ දේශපාලන අපරාධ පිළිබඳ පරීක්‍ෂණ කඩාකප්පල් කිරීමට දැරුණු එම උත්සාහයෙන් පෙනීයන්නේ මේ කාරණය රාජපක්‍ෂ පවුලට කොතරම් වැදගත්ද යන්නය.
2019 ගෝඨාභය-මහින්ද ආණ්ඩුව බලයට පත්වූ විගස අපරාධ පරීක්‍ෂණ දෙපාර්තමේන්තුව කනපිට පෙරලා කීර්තිමත් අපරාධ පරීක්‍ෂකයන්ට අපරාධකරුවන් ලෙස සැලකීමේ ක්‍රියාවලිය ආරම්භ විය.
දැන් රාජපක්‍ෂ ආණ්ඩුවට එරෙහිව ජගත් මානව හිමිකම් සංවිධානය ඉදිරිපත් කර ඇති චෝදනා තීව්ර කිරීමට යොදාගෙන ඇත්තේ රාජපක්‍ෂවරුන්ගේම මෙම ක්‍රියාවන්ය. අඥාන අගතිගාමීත්වය ගෝභාභය-මහින්ද පාලනයට දැනටමත් පාරාවළල්ලක් බවට පත්ව ඇත්තේ එලෙසය.
අතීත දේශපාලන අපරාධ පිළිබඳ නඩු හකුළා ගැනීමට රාජපක්‍ෂවරුන් කටයුතු කළහොත් එයින් වනු ඇත්තේ ජාත්‍යන්තර අධිකරණ ක්‍රියාවලියක අවශ්‍යතාව පිළිබඳ තර්කය ඔප්පු වීමයි. මේ රටේ නීතියක් යුක්තියක් සාධාරණත්වයක් නොමැති නම් ජගත් සංවිධානයේ මැදිහත්වීමක් ඉල්ලීම හැර අගතියට පත් පුරවැසියන්ට වෙන කවර සරණක්ද?
ආණ්ඩුවේ අවිචාරවත් ක්‍රියා නිසා ජාත්‍යන්තර සබඳතා පිළිබඳවද අනවශ්‍ය අර්බුද නිර්මාණය වී ඇත. නැගෙනහිර ජැටියේ ප්‍රශ්නය සම්බන්ධයෙන් දැක්වූ වලිප්පු ප්‍රතිචාරය නිසා ආණ්ඩුව ඉන්දියාව හා ජපානය අමනාප කරගෙන තිබේ. සියලු විද්‍යාත්මක තීරණයන්ට පටහැණිව යමින් කෝවිඩ් මළසිරුරු භූමදානය තහනම් කිරීම නිසා (මෙවැනි තහනමක් ක්‍රියාත්මක කරන ලොව එකම රට ලංකාවයි.), ඉස්ලාමීය බහුතරයක් සහිත රටවලින් ලංකාවට කවදත් ලැබුණු සහයෝගය මෙවර අහිමි වීමට ඉඩ තිබේ. මේ මාර්ගයේ දිගටම ගියහොත් ගෝඨාභය-මහින්ද පාලනයට චීනයේ සරණ හැර වෙන කිසිදු හව්හරණක් නොමැති වනු ඇත.
නමුත් ආණ්ඩුවේත් රටේත් සියලුම මූල්‍ය හා ආර්ථික අවශ්‍යතා තනිවම සපුරාලන්නට හැකියාවක් හෝ උවමනාවක් චීනයට නැත. එබැවින් මේ ගමන නිමාවනු ඇත්තේ රට බංකොලොත් වීමෙනි. බංකොලොත් රටක පාලකයන්ට ඇති එකම ගැලවීම මහා පරිමාණ මර්දනයයි. මහා පරිමාණ මර්දනය සාර්ථක වීමට අවශ්‍ය එක් පූර්ව කොන්දේසියක් වනුයේ බියගුලු හා කොඳුනාරටිය බිඳගත් සමාජයකි. තවමත් ඒ සමාජය ලංකාවේ බිහිවී නොමැත. ජනතාව පාලකයන් රජුන් මෙන් නොසලකන්නේ නම්, පාලකයන්ගේ ගුණදොස් ගැන කතා කරන්නේ නම්, පාලකයන්ගේ විසූක දස්සනවලට සිනාසෙන්නේ නම්, කශේරුකාව බිඳගත් සමාජයක් අනාගතයේදීද නිර්මාණය නොවනු ඇත.■
Thank you Thisaranee………excellent piece of information to remind the oppressed population of ‘Sorry Lanka’ You remind me of Lasantha and his bravery and skills. “Sukee Hothu, Deerga Aayou”
Take care and stay safe