මිනිස් සම්බන්ධය නැතිව දුවන්න ලේසි නෑ – මලල ක්‍රීඩිකා නිමාලි ලියනආරච්චි

නිමාලි වසර ගණනාවක් තිස්සේ මීටර් 800 ජාතික ශූරිය වූවාය. ආසියානු මලල ක්‍රීඩා තරගාවලියේ රන් පදක්කම දිනාගත්තාය. මීළඟ ඔලිම්පික් ක්‍රීඩා උළෙලට සුදුසුකම් ලැබීම සඳහා පරිසාධන මට්ටමට ළඟාවීමට ඇයටත්, ඩිල්ෂි කුමාරසිංහටත්, ගයන්තිකා අබේරත්නටත් අවස්ථාව ඇත.

ඔලිම්පික් සිහිනය ගැන දැන් හිතෙන්නේ මොකක්ද?
තුන්දෙනෙක්ම ඉන්න නිසා හොඳට දුවන්න පුළුවන් වේවි කියා හිතනවා. අපි තුන්දෙනා පුහුණුකරුවන් තුන්දෙනෙක් එක්ක තමයි කරන්නේ. ඒ නිසා අපි වෙන වෙනම ඉන්නේ. ඒත් තුන්දෙනා අතර තරගය නිසා එකිනෙකාගේ බලපෑම තියෙනවා. ඒ ගැන බලාපොරොත්තුවක් තියෙනවා.

ඔලිම්පික් සුදුසුකම් ලබන්නට අවස්ථාවක් තිබුණත්, ලංකාවේ මලල ක්‍රීඩක ක්‍රීඩිකාවන්ට ලෝකයේ අනෙක් අයට සාපේක්ෂ විශේෂ පහසුකම් ලැබෙන්නේ නැහැ…
ඒ ගැන කාටවත් චෝදනා කරන්න බැහැ. මම දක්ෂතා අතර ඉහළම මට්ටමේ ඉන්න කාලයේ මට සුදුසුකම් ලබන්න ඉඩක් තිබුණා. ඒත්, තිබුණ වාතාවරණය එක්ක ඒ දවස්වල අවස්ථාව ලැබුණේ නැහැ. 2016 ඔලිම්පික් සුදුසුකම් ලබන්න මීට වඩා වැඩි ඉඩක් තිබුණා. ඒ අවුරුද්දේ විනාඩි 2යි තප්පර 1 දශම 5ක් තමයි සුදුසුකම් ලැබීමේ කාලය. මම දුවලා තිබුණේ විනාඩි 2යි තප්පර 2ක් විතර. මට ඒ දවස්වල යුරෝපා රටවල තරගවලට සහභාගි වෙන්න තිබුණා නම් ඒ ඉලක්කයට යන්න අවස්ථාව තිබුණා. දැන් ඉල්ලන්නේ විනාඩි 1යි තප්පර 59 දශම 5ක්. එදා මට තිබුණ චාන්ස් එක වැඩියි. මගේ කලින් දිවීම් බැලුවාම යන්න පුළුවන් බව හිතෙනවා. හරියටම වෙලාව බැලන්ස් වෙලා ආවොත් ළංවෙන්න පුළුවන්. ඒත්, ලොකු කැපවීමක් කරන්න වෙනවා. පුහුණුවීම් කෑම්බීම් වගේ හැමදේම වෙන්න ඕනෑ. මෙතැන තියෙන තත්පර දෙකක වෙනස කියන්නේ පුංචි වෙනසක් නෙවෙයි. එක තත්පර දශමයක් අඩුවෙන් දුවනවා කියන්නෙත් ලොකු අභියෝගයක්. අපට තියෙන වාසිය තමයි තුන්දෙනෙක් අතර තරගයක් තියෙන එක.

ඩිල්ෂි කුමාරසිංහ සහ ගයන්තිකා ගැන දැනෙන්නේ මොකක්ද?
ඩිල්ෂි කලින් කනිෂ්ඨ ක්‍රීඩිකාවක්. මමයි ගයන්තිකා අක්කායි තමයි තරගෙට හිටියේ. දැන් තුන්දෙනෙක් ඉන්නවා. තමන්ගේ හොඳම කාලය පහු කරන, තමන්ට අභියෝගයක් වෙන සමකාලීනයන් ඉන්නකොට දන්නේම නැතිව හොඳ තරගයක් එනවා. ඩිල්ෂිත් ඉන්න නිසා කලින් තිබුණාට වඩා වැඩි පීඩනයක් තියෙනවා. අනිවාර්යයෙන් අපි දුවන්නේ දිනන්නනේ. තව පැත්තකින් ඩිල්ෂි අනාගතයේ ලබන ජයග්‍රහණවලට පදනම වැටෙන්නේ අපි අතරේ ඇතිවෙන තරගය මත. ඇගේ අනාගතයට කරන්න පුළුවන් ලොකුම සාධාරණය තමයි, අපි අද ඇයට උපරිම තරගයක් දෙන එක.

ඔබ සූරියවැව ඉඳලා ආ ක්‍රීඩිකාවක්…
වැවේගම කනිෂ්ඨ විද්‍යාලයේ තමයි මම ඉගෙනගත්තේ. 2004 අවුරුද්දේ ඉස්කෝලේ නිවාසාන්තර තරගවල මීටර් 800 සහ 1500 දුවද්දී මගේ දැන් පුහුණුකරු සුජිත් අබේසේකර විනිසුරුවරයෙක් විදියට ඇවිත් හිටියා. ඒ කාලයේ මම ක්‍රීඩාව ගැන දැනගෙන හිටියේත් නැහැ. බලාපොරොත්තුවක් තිබුණේත් නැහැ. පුහුණුකරු මා දැකලා එන්න කිව්වා. ඒ වෙලාවේ පටන්ගෙන තමයි අද මෙතැන ඉන්නේ. මම එදා ඉඳන් අද වෙනතුරුම පුහුණුවීම් කරන්නේ සූරියවැව ජාතික පාසලේ. යම්කිසි තරගයක් තිබුණොත් ගිහින් සතියක් විතර පුහුණුවීම් කරනවා.

කොළඹට නෑවිත් සූරියවැව පුහුණුවීම් කරන්නේ ඇයි?
මම ශ්‍රී ලංකා ගුවන් හමුදාවට බැඳුණේ සාමාන්‍ය සෙබළියක් විදියට. එහෙත්, ක්‍රීඩා පුහුණුවීම් සඳහා නිදහස් කරලා තියෙනවා. මට ඕනෑ නම් කොළඹ ඉඳන් පුහුණුවීම් කරන්නත් තිබුණා. ක්‍රීඩාවේ උඩට යනකොට පුහුණුකරු මාරු කරන අයත් ඉන්නවා. මම කැමති වුණේ නැහැ කොළඹ යන්න. මට ඒ පරිසරය හරියන්නේ නෑ. ඒ කලබලකාරීත්වයට මම කැමති නෑ. හිතට අවුල්. අනෙක මම පුහුණුකරු මාරු කරන්නත් කැමති වුණේ නැහැ.
ගත්ත තීන්දුව හරි කියලා මම හිතනවා අද ඉන්න තැන නිසා. එහෙම නැතිව කොළඹට ගියා නම් මගේ ක්‍රීඩාව දුර්වල වෙන්නත් තිබුණා. පුහුණුකරුගේ කැපකිරීම සහ උත්සාහය ලොකුයි. මම 2017 ආසියානු ශූරතාවට දුවනකොට කකුලේ ආබාධයක් තිබුණා. අනෙක් ක්‍රීඩක ක්‍රීඩිකාවන් සති දෙකකට කලින් පුහුණුවීම්වලට ඉන්දියාවට ගියා. ඒත් මම අන්තිම මොහොත වෙන තුරු ලංකාවේ හිටියා. අන්තිම පුහුණුවීමේදී මට හොඳටම අමාරු වුණා. ඉන්දියාවේ යන්න බෑම කිව්වා. ඒත්, ඔහු කිව්වේ ගිහින් බලමු කියලයි. දුවන්න බැරි නම් අයින් වෙන්න කිව්වා. ඔහුගේ තල්ලුවෙන් මම ගියා. රන් පදක්කමත් ගත්තා. ඔහු රැයක්, දවාලක් නැතිව ඒ ගැන බැලුවා. දන්න අයගෙන් ප්‍රතිකාර හෙව්වා, දාන්න සුදුසු සපත්තු ගැන හෙව්වා, ඉන්ටර්නෙට් එකෙන් බැලුවා.

ක්‍රීඩාව කියන්නේ ශරීරයේ වැඩක් විතරක් නෙවෙයි. මොළය, මානසික සැහැල්ලුව සහ මානව සම්බන්ධතාත් වැදගත් නේද?
ඇඟේ හයිය තිබුණ පළියට ධාවන ශූරයෙක් වෙන්න බෑ. හොඳ ආහාර ගන්න ඕනෑ. නිදහසක් තියෙන්න ඕනෑ. සෞඛ්‍යය තියෙන්න ඕනෑ. මානව සම්බන්ධතා ඕනෑ. බුද්ධිය තියෙන්න ඕනෑ. කොච්චර දියුණු ක්‍රමවේද පාවිච්චි කරන පුහුණුකරුවෙක් වුණත්, ඒ මිනිස් සම්බන්ධය නැතිව දුවන්න ලේසි නෑ. පුහුණුකරු මගේ ගැන හැමදේම දැනගෙන ඉන්න ඕනෑ. මගේ මානසික මට්ටම, ශාරීරික සුදුසුකම් එක්ක තමයි පුහුණුවීම් කාලසටහන හදන්නේ. මම අනෙක් අය පහත් කරන්නේ නෑ. ඒත්, මට පුහුණුකරු මාරු කරන්න ඕනෑ නැහැ. ඔහු නිසා තමයි මම අද මෙතැන ඉන්නේ. තව කෙනෙක් ගාවට යන්න ඕනෑ නැහැ. ඒක මගේ තෝරාගැනීමක්.

2018 දී ඉන්දුනීසීයාවේ තිබුණ ආසියානු ක්‍රීඩා උළෙලේදී ඔබට ලොකු අවස්ථාවක් තිබුණා. කලින් අවුරුද්දේ ආසියානු මලල ක්‍රීඩා උළෙලේ රන් පදක්කම දිනලා හිටි ඔබට දිනන්න බැරි වුණා. පරාජයෙන් පස්සේ මාධ්‍යවලින් ඒ ගැන අහද්දී ඔබ පුහුණුකරු හිටියා නම් දිනන්න තිබුණා කියලා හඬාවැටුණා.
මම ඒ ගැන කතා කරන්න උනන්දු නෑ. ගිය දේ ගිහින් ඉවරයි. මට ඒ තරගයේ පළවැනි වටයෙන් කැපෙන්න සිද්ධ වුණා. මාත් එක්ක පළවැනි වටයේ දිව්වේ හොඳම හතරදෙනා. මම හිටියේ ලොකු මානසික පීඩනයක. මම තනියෙන් තරගවලට ගිහිල්ලාම නෑ. මම හිටියේ ආසියානු රන් පදක්කමක් බලාපොරොත්තුවෙන් නිසා, පුහුණුකරු හිටියා නම් හොඳයි කියලා හිතුණා. අද මට ඒ ගැන කාටවත් චෝදනා කරන්න ඕනෑ නැහැ.

ගෑනු ළමයෙක් ක්‍රීඩාවේ ඉන්න එක ගැන ගෙදරින් සීමා තිබුණාද?
තාත්තා මට අවුරුදු දහතුනේදී විතර නැති වුණා. අම්මාගෙන් මට කිසි විරුද්ධත්වයක් තිබුණේ නැහැ. අපේ දක්ෂතාවෙන් ඉදිරියට යන්න ඉඩ දුන්නා. අයියලා උදව් කළා. මම ගුවන් හමුදාවට බැඳෙන තුරු වියදම් බලාගත්තා. තිබුණ ප්‍රශ්නය තමයි එයාලාටත් වියදම් කරන්න අමාරු වුණ එක. අම්මා සහ අයියා ගොවිතැන් කරලා, කුලී වැඩ කරලා මුදල් හෙව්වේ. සපත්තු දෙකක් ගන්න, ඇඳුමක් ගන්න, ගමන් වියදම්, කෑමබීම ගැන හරි අමාරුකම් තිබුණා. ඒත් මම කනිෂ්ඨ ජාතික තරගවලදී එක් වතාවක් දෙවැනි තැනට ආවා. ඒ හැරුණාම පොඩි කාලයේ ඉඳන් මම ජාතික ශූරිය වුණා. පුහුණුකරු ළඟ තිබුණ කලින් අය පාවිච්චි කළ සපත්තු දාගෙන දිව්වා. සමහර වෙලාවට සපත්තු ඉරිලා. සපත්තු නැතිව දියපට්ට එක්ක දුවපු අවස්ථාත් ඕනෑ තරම්.

පුහුණුවීම් කරන්නේ කොහොමද?
සූරියවැව මාත් එක්ක පුහුණුවෙන කණ්ඩායමක් ඉන්නවා. ගුවන් හමුදාවේ තවත් දෙන්නෙක් ඉන්නවා. යුද හමුදාවේ දෙන්නෙකුත් ඉන්නවා. කනිෂ්ඨ ක්‍රීඩක ක්‍රීඩිකාවන් ගොඩක් ඉන්නවා. මට ග්‍රවුන්ඩ් එකට යන්න විනාඩි දහයයි. පාරේ වෙලාව නාස්ති වෙන්නේ නෑ. කොළඹ පැයක් පුහුණුවීම් කරන්න ගියොත් පැය හතරක් පාරට යනවා. උදේ සෙල්ලම් කළොත්, ආයේ හවස කරන්න බැරි තරම් මහන්සියි. ගමේ මට ඒ කරදරේ නෑ. අනෙක කොළඹ ඉන්නකොට තරග ගැනම කතා කරනවා. පීඩනය වැඩියි. ඊළඟට ඒ ඒ අය අතර ප්‍රශ්නත් එනවා. ගමේදී සැහැල්ලුවෙන් ඉන්නේ. එහේ වෙන කිසිදෙයක් මම ගමේදී දන්නේ නෑ.

පුහුණුවීම් නැති වෙලාවට කරන්නේ මොනවද?
උදේ සහ හවස පුහුණුවීම් කරනවා. ඉතිරි වෙලාව අම්මලා එක්ක ගෙදර ඉන්නේ. ලොකු අයියා කුරුණෑගල. පොඩි අයියා ගෙදර. නංගිගේ පුංචි බබා ගෙදර ඉන්නවා. මම වැඩිපුර ඉන්නේ එයා එක්ක. දවල් වරුවේ ගෙදර ලස්සනට මල් වවනවා. ඉන්ටර්නෙට් එකේ ගිහින් රේස් බලනවා. රේස් දිව්වා කියලා ගමේ අයගෙන් මට විශේෂ සැලකීමක් නෑ. ඒත්, ගොඩක් අය අඳුනගන්නවා. සූරියවැවේ ඕනෑ කෙනෙක් දන්නවා. මහ රෑ බයික් එකේ යනකොට වුණත් පොලීසියෙන් නැවැත්තුවොත් මූණට ටෝච් එක ගහලා බලලා යවනවා.

සාමාන්‍යයෙන් තරුණියන් තරුණ වයසට එද්දී ගමේම ඉන්න අය විවාහය ගැන, දරුවන් හැදීම ගැන කරදර කරනවා…
ඒ කියන විදියට ජීවත්වුණ, මා එක්ක එකට ඉගෙනගත්ත සමහර යාළුවන්ගේ ජිවිත අද හොඳයි. ඒත් තවත් අය දුක් විඳිනවා. මට වඩා බාල සමහර අයත් බැඳලා. ළමයි ඉන්නවා. සමහරුන් මගෙන් බඳින්නේ නැද්ද, ළමයින් හදන්නේ නැද්ද කියලා අහනවා. මට නම් මෙහෙම ඉන්න එක හොඳයි කියලා හිතෙනවා. මට ඕනෑ ඉක්මනට කසාදයක් බැඳගෙන අයින්වෙන්න නෙවෙයි. මට ඉලක්කයක් තියෙනවා. ඉතිරි ජීවිත කාලයේ සතුටුවෙන්න පුළුවන් දෙයක් කරන ඉලක්කයක්. මම උත්සාහ කරන්නේ ක්‍රීඩාවට උපරිම සාධාරණය ඉෂ්ට කරන්න. ඒත්, ක්‍රීඩාවෙන් අයින්වෙන කාලයක් තියෙනවානේ. ඒ කාලෙට ජීවිතේ අනෙක් පැත්ත හිතනවා. හැමදාම දුවන්න බෑ තමයි. අපේ පැත්තේ සමහර ගෑනු ළමයින් කියනවා මා වගේ වෙන්න කැමතියි කියලා. මාත් එක්ක සමහර අය ජීවිතේ වරද්දාගත්තා කියලා දුක්වෙනවා. ක්‍රීඩාවෙන් අතරමග අයින්වුණ සමහර අය, අදටත් ක්‍රීඩාවේ හිටියා නම් කියා දුක්වෙනවා. මම ගමේ ඉන්න අනෙක් අයට පුළුවන් තරම් උදව් කරනවා. සපත්තු ගන්න, ඇඳුම් ගන්න, කෑමවලට උදව් කළා. නුවරඑළියේ පුහුණුවීම් යන දවසට වියදමෙන් බාගයක් විතර දරන්නේ මම. මොකද, කලින් විඳපු දුක මම දන්නවා. මට ගුවන් හමුදාවෙන් ලැබෙන පඩියෙන් සෑහෙන මුදලක් ඔවුන් වෙනුවෙන් වැය කරනවා. ඒ අයට මම ග්‍රවුන්ඩ් එකේදී වීරයෙක්. ඒත් කවුරු හරි මා වගේ වෙන්න කැමතියි කියද්දී, මම වැඩිපුර කැමති මා ලබපු ජයග්‍රහණවලටත් වඩා සාමූහික හැඟීමට පුරුදු වෙනවා නම්.

ක්‍රීඩාවෙන් පස්සේ ගෙවන ජීවිතය මොන වගේ වේවිද?
මොනවා වේවිද, මම කොහේ ඉඳීවිද කියන්න දන්නේ නෑ. මම දැනට කියන්නේ ක්‍රීඩාවට සම්බන්ධ වෙන්න කිසිම අදහසක් නැති බව. ඒත් මගේ පුහුණුකරු කියන්නේ මම ආයේ පිටියට එන්නේ නැති බව කීවත්, ක්‍රීඩාවට සමුදෙන්න මට බැරිවේවි කියලා. ඕනෑ නම් ක්‍රීඩාවට සමුදීලා වෙනසකටත් එක්ක මාසෙකට විතර ගෙදර ඉඳීවිලු. ඒත් ඊට පස්සේ ආයෙත් මොනවා හරි කරන්න පිටියට බහීවිලු. මම ක්‍රීඩාවෙන් විශ්‍රාම ගියාට පස්සේ ජීවිතේට ලෑස්තිවෙලා ඉන්නේ. අද මම ලංකාවේ අංක එකේ ඉන්න නිසා, ගොඩක් අය මා ගැන උනන්දුයි. ඒත්, රේස් කිහිපයක් පැරදීගෙන එනකොට ගොඩක් අයට මා අමතක වේවි. මට කලින් අයගේ අත්දැකීම්වලින් ඉගෙනගන්න ලැබුණු දේ තමයි ඒක. ක්‍රීඩාවෙන් සමුගත්තාම, මට තවත් එක් කාන්තාවක් විදියට ජීවිත සටන කරන්න සිදුවේවි.■