අපහාසයට දඬුවම් දෙන විට අධිකරණයත් පරීක්‍ෂාවට ලක්වෙයි

පාර්ලිමේන්තු මන්ත්‍රී සද්ද විද්ද රාජපක්‍ෂ පළඟ පතිර අඹකුමාරගේ රන්ජන් ලියෝ සිල්වෙස්ටර් අල්පොන්සු හෙවත් රන්ජන් රාමනායකට අධිකරණයට අපහාස කිරීමේ චෝදනාව යටතේ ශ්‍රේෂ්ඨාධිකරණ විනිසුරුවරුන් තිදෙනකු විසින් දෙන ලද දඬුවම සමාජයේ දැඩි ලෙස කතාබහට ලක්වී තිබේ.
එම තීන්දුවෙන් පෙනෙන්නේ, ලංකාවේ අධිකරණය තමන් විවේචනය කරන්නවුන්ට, තමන්ට අභියෝග කරන්නවුන්ට එරෙහිව උපරිම ලෙස ප්‍රතිචාර දක්වන්නට පසුබට නොවන බවයි.
අධිකරණයට අපහාස කරන්නවුන්ට දඬුවම් දීමට ශ්‍රේෂ්ඨාධිකරණයට බලය ලැබී ඇත්තේ ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථාවේ 105 (3) ව්‍යවස්ථාවෙනි. ‘අධිකරණයේදීම නැතහොත් අන් ස්ථානයකදී ඒ අධිකරණයට අපහාස කිරීම සම්බන්ධයෙන් ශ්‍රේෂ්ඨාධිකරණය හෝ අභියාචනාධිකරණය සුදුසු යැයි සලකන පරිදි බන්ධනාගාරගත කිරීමෙන් හෝ දඩයකින් හෝ එම දඬුවම් දෙකෙන්ම දඬුවම් කිරීමේ බලතල ඒ අධිකරණයන්ට ඇත්තේය.’ යනුවෙන් එහි සඳහන් වේ.
ඒ අනුව, ලංකාවේ ඉහළම අධිකරණ දෙක වන ශ්‍රේෂ්ඨාධිකරණයට හා අභියාචනාධිකරණයට අපහාසයන්ට එරෙහිව ක්‍රියාත්මක වීමේ බලය ඇත.
සාමාන්‍යයෙන් යම් අධිකරණයක් ඉදිරියේදීම හෝ අන් ස්ථානයකදී හෝ අපහාස කිරිම සම්බන්ධයෙන් විභාග කිරීමේ බලය අභියාචනාධිකරණය භාවිත කරයි. පොදුවේ වෙනත් ස්ථානයකදී කෙරෙ අපහාස සම්බන්ධයෙන් විභාග කිරීමේ බලය ශ්‍රේෂ්ඨාධිකරණය භාවිත කරයි.
ගලගොඩඅත්තේ ඥානසාර හිමියන්ට, අභියාචනාධිකරණය, 2018 අගෝස්තු 8 වැනිදා අවුරුදු හයක සිරදඬුවමක් දුන්නේද අධිකරණයට අපහාස කිරීමේ චෝදනාවටය. එහිමියන්ට විරුද්ධව අපහාස කිරීම පිළිබඳ චෝදනා හතරක් තිබුණු අතර, ඒ සියල්ලටම අවුරුදු 19ක සිරදඬුවම් නියම කෙරිණ. එහෙත්, අවුරුදු හයක් තුළ එක විට ගෙවී යන පරිදිය. හෝමාගම මහේස්ත්‍රාත් අධිකරණය තුළදී ප්‍රචණ්ඩ ලෙස හැසිරිමේ ක්‍රියාදාමයක් ඔහුට විරුද්ධව අධිකරණ අපහාස චෝදනාවන්ට හේතු වී තිබිණ.
නඩුවේ තීන්දුව දෙමින් අභියාචනාධිකරණ සභාපති විනිසුරු ප්‍රීති පද්මන් සූරසේන පැවසුවේ, ‘විත්තිකරු වුවමනාවෙන්ම අධිකරණ බලය අවප්‍රමාණ කිරීමේ වරද සිදුකර ඇති බව’යි.
එහෙත් 2019 මැයි 23 වැනිදා ජනාධිපති මෛත්‍රීපාල සිරිසේන, ඥානසාර හිමියන්ට ජනාධිපති සමාව ප්‍රදානය කළේය. එම සමාව දීමට එරෙහිව පවරන ලද නඩු තවමත් විභාග වෙමින් පවතියි.
ඥානසාර හිමියන්ගේ අපහාස නඩුවේදී තීන්දුව දුන් එවකට අභියාචනාධිකරණ සභාපති විනිසුරු ප්‍රීති පද්මන් සූරසේන, රංජන් රාමනායකට සිරදඬුවම් පැමිණවූ ශ්‍රේෂ්ඨාධිකරණ විනිසුරු මඬුල්ලේද සාමාජිකයෙකි. අනෙක් විනිසුරුවරුන් දෙදෙනා වන්නේ, සිසිර කේ ආබෲ සහ විජිත් මලල්ගොඩය.
ශ්‍රේෂ්ඨාධිකරණ තීන්දුවේ දැක්වෙන ආකාරයට රන්ජන් රාමනායකට එරෙහිව චෝදනා නැගී ඇත්තේ, 2017 අගෝස්තු 21වැනිදා, පාර්ලිමේන්තු මන්ත්‍රී කණ්ඩායමේ රැස්වීමෙන් පසු අරලියගහ මන්දිරයෙන් පිටතට ආ මන්ත්‍රීවරයා මාධ්‍යයට කියූ පහත ප්‍රකාශය සම්බන්ධයෙනි.
‘ .. මම කියන්නේ නීතිඥයො තමයි කිවුවට නීතිඥයෝ බහුතරයක් තමයි ලංකාව විනාශ කරේ. ඒ තමයි තිත්ත ඇත්ත. මේ කළු කෝට්කාරයෝ. බහුතරයක්, හැමෝම නෙවෙයි. ලංකාවේ බහුතරයක් ඉන්නේ අ…..ආ… ක්‍දරරමචඑැා විනිසුරුවරු. ක්‍දරරමචඑැා මේ.. මේ.. ලෝයස්ලා ඔවුන් සල්ලිවලට වැඩ කරන්නේ. ඒ හින්දා මම හිතනවා අධිකරණ ඇමතිවරයා හැටියට එන පුද්ගලයා නීතිඥයෙක් උනාට කමක් නෑ. ජනතාවාදී නීතිඥයෙක් වෙන්න ඕන. ඔහු ජනතාවට කඩේ යන අය වෙන්න ඕන. සේවාදායකයන්ට කඩේ යන කෙනෙක් වෙන්න හොඳ නෑ කියන එක තමයි මගේ මතය.’
අධිකරණයේ විශේෂ නිරීක්‍ෂණයට ලක්වී ඇති තවත් දෙයක් වන්නේ. ප්‍රශ්නගත මෙම ප්‍රකාශයෙන් පසුව මන්ත්‍රීවරයා ඊට සමගාමීව යන තවත් ප්‍රකාශ ගණනාවක් විවිධ තැන්වලදී කර තිබීමයි. ඒවා මෙසේය.
1. 14.12.2017: ‘මම කියපු මතය ඉවත් කරගන්නේ නැහැ කිසි ලෙසකින්වත්. ඒ හින්දා මා කිව්වේ මේ විනිසුරුවරු ගැනමයි.’
2. 23.3.2018: ‘ගරු අධිකරණයට යම්කිසි ස්වයං වින්දනයක් තියෙනවා නම් මාව හිරේ දාලා ඒක ඉවරයක් කරගන්න මම බොහොම කැමැත්තෙන් යනවා. මම කිව්ව දේවල් එකක්වත් ඉල්ලාා අස් කරගන්නේ නැහැ.’
3. 4.6.2018: ‘මට නඩු දැනට 21 ක් තියෙනවා. මම කියපු කතාව මම ඉල්ලා අස්කර ගන්නේ නැහැ.’
4. 18.6.2018: ‘මම කවදාවත් ඉල්ලා අස්කර ගන්නේ නැහැ. මම ඉන්නේ නිවැරදියි කියන මතයේ.’
5. 5.9.2018: ‘ආයි ඉල්ලා අස්කරගන්නේ නැහැ ජීවිතේට. මේ අය අවුරුද්දක් නෙවෙයි, දෙකක් නෙවෙයි, පහක් නෙවෙයි, දහයක් නෙවෙයි, විස්සක් නෙවෙයි, ජීවිතාන්තය දක්වා මාව හිරේ දැම්මත් මම කියන්නේ මම කිව්ව දේමයි.’
තමාට එරෙහි නඩුවේදී සාක්‍ෂි දෙමින්, මුල් අවස්ථාවේදී විනිසුරුවරුන් ගැන සඳහන් කළේ වැරදීමකින් බව රන්ජන් කියා තිබුණත්, පසුව විවිධ තැන්වලදී කරන ලද මේ ප්‍රකාශවලින් අධිකරණය ඉදිරියේ ඔහු ගත් ස්ථාවරය කඩවී ඇති බව අධිකරණය නිරීක්‍ෂණය කර තිබේ.
කෙසේ වෙතත්, දැන් අවුරුදු හතරක බරපතළ වැඩ ඇතිව රන්ජන් රාමනායක බන්ධනාගාරගතව සිටියි.
දේශපාලනඥයකු ලෙස ඔහුගේ කාර්යභාරය ගැන. ඔහු මැදිහත් වූ ඇත්ත සමාජ ප්‍රශ්න ගැන, රටේ හඬක් නැති මිනිසුන් වෙනුවෙන් ඔහු ඉදිරිපත් වූ ආකාරය ගැන, වාමාංශික ඇතුළු බොහෝ දේශපාලකයන් පස්මහ බැලුම් බලමින් සනීපයට දේශපාලනය කරද්දී රන්ජන් ‘ඉදිරියට පැන පන්දුවට පහර දීම’ ගැන, ඔහුගේ අවංක මැදිහත්වීම් ගැන දැන් බොහෝ දේ ලියැවී ද ලියැවෙමින්ද තිබේ.
ඒ අතර, අධිකරණයට අපහාස කිරිම පිළිබඳ නීතිය හා අධිකරණය සම්බන්ධයෙන් ඉස්මතු විය යුතු කාරණා කිහිපයක්ද තිබෙන බව පෙනේ.
පළමුවැන්න, ඉහත ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථා ප්‍රතිපාදනයන්ගෙන්ද දක්වා ඇති ආකාරයට, ලංකාවේ අධිකරණ අපහාසය පිළිබඳ කටයුතු කිරීමට නිශ්චිත නීතියක් නැති බවයි. ව්‍යවස්ථාවෙන් රටේ ඉහළම අධිකරණ දෙකට එම බලය පැවරී තිබුණත්, ‘සුදුසු යැයි සලකන පරිදි බන්ධනාගාරගත කිරීමෙන් හෝ දඩයකින් හෝ එම දඬුවම් දෙකෙන්ම දඬුවම් කිරීමේ බලතල’ය පැවරී තිබෙන්නේ. සාමාන්‍යයෙන් අනෙක් වැරදිවලදී, ඒවාට දෙන උපරිම හෝ අවම දඬුවම ගැන සඳහනක් අදාළ නීතිවල තිබේ. එය විනිසුරුවරුන්ට මඟ පෙන්වීමකි. අධිකරණ අපහාසය පිළිබඳ නීතියේදී එවැනි සීමාවක් විනිසුරුවරුනට නැති අතර, සිය අභිමතය පරිදි දඬුවම් නියම කළ හැකිය.
හිටපු අගවිනිසුරු සරත් එන් සිල්වා, තමා මුලසුන හෙබවූ උසාවියේදී ශබ්ද නගා කතා කිරීමේ වරදට ටෝනි එම්මෑනුවෙල් ප්‍රනාන්දුට දුන් එක් අවුරුදු සිරදඬුවම ඉතිහාසයේ විශේෂ අවස්ථාවකි. ‘බලු තීන්දුවක්’ යනුවෙන් අධිකරණ තීන්දුවක් විවේචනය කිරීමේ වරදට 2004 දී අවුරුදු දෙකක බරපතළ වැඩ ඇතිව සිරදඬුවම් නියම කරමින් එස්බී දිසානායක මහතාට විරුද්ධව දුන් තීන්‘දුව ද ඒ කාලයේ දැඩි කතාබහට ලක්විය. (ඒ අවස්ථාවේදී එස්බි දිසානායක මහතාගේ පාර්ලිමේන්තු මන්ත්‍රීධුරය ආහෝසි වුණේ ඔහු මාස තුනකට වඩා එක දිගට පාර්ලිමේන්තුවට නොපැමිණ සිටි නිසාවෙනි.)
අනෙක් කාරණය, ශ්‍රේෂ්ඨාධිකරණය විසින් ‘අධිකරණයට අපහාස කිරීමේ’ වරදක් ගැන දෙන ලද තීන්දුවකට එරෙහිව අභියාචන අවස්ථාවක් තිබේද නැද්ද යන්න ගැන විවාදයක් තිබීමයි. නීතියේ කිසිම සඳහනක් ඒ ගැන නැති නිසා, මීට වඩා වැඩි විනිසුරුවරුන් සංඛ්‍යාවකින් සමන්විත මණ්ඩලයකට අභියාචනය කළ හැකියැයි සමහරුන් කියන අතර, එම අභියාචනය වුවද පිළිගැනීම ශ්‍රේෂ්ඨාධිකරණය මතම රඳා පවතින බව ද කියති. වෙනත් අය කියන්නේ අභියාචන අවස්ථාවක් නැති බවය.
අධිකරණයට අපහාස කිරීම පිළිබඳව නඩු විභාග කිරිමට හා දඬුවම් නියම කිරීමට, අධිකරණයටම ඇති බලය ප්‍රශ්න කළ නොහැකිය. ලංකාව වැනි පොදු නීති ක්‍රමය ක්‍රියාත්මක වන රටවල සම්ප්‍රදාය එයයි.
එහෙත්, එහිදී අවධානය යොමු කෙරෙන්නේ, එම බලය ක්‍රියාවේ යෙදවීම ගැන නිර්ණායක හැටියට ගත හැකි නීති රට තුළ නොමැති වීමයි. අධිකරණයට අපහාස කිරීමක් ගැන දඬුවම් පැනවෙන හැම අවස්ථාවකදීම මේ කාරණය සාකච්ඡාවට ගැනෙන අතර, එහි උණුසුම මැකී යාමත් සමග සාකච්ඡාව අවසන් වෙයි. දැන් වුවද මතුවී තිබෙන්නේ එම සාකච්ඡාවයි. බීබීසී සංදේශයට අදහස් දක්වමින් එඩින්බර්ග් විශ්වවිද්‍යාලයේ මහාචාර්ය අසංග වැලිකල කියන්නේ පොදු රාජ්‍ය මණ්ඩලයට අයත්, එනම්, පොදු නීති ක්‍රමය ක්‍රියාත්මක වන සමහර රටවල් අධිකරණයට අපහාස කිරීම ගැන වෙනම නීති සාදාගෙන ඇති බවයි.
අනෙක් කාරණය, දිය හැකි දඬුවමේ ප්‍රමාණයයි. ඉන්දියාවේ ප්‍රකට නීතිඥවරයකු මෙන්ම සමාජ ක්‍රියාකාරිකයකු වූ ප්‍රශාන්ත් භූෂන්ට, අධිකරණයට අපහාස කිරීමේ වරද සඳහා පසුගිය කාලයේ ඉන්දීය ශ්‍රේෂ්ඨාධිකරණය පැනවූයේ රුපියලක දඩයකි. ඒ අධිකරණයට අපහාස කිරිමට අදාළ ඔහුගේ ප්‍රකාශය ඉල්ලා අස්කර ගන්නට අවස්ථා ගණනාවකදී ඉඩ ලබාදීමෙන් පසුවද ඔහු එසේ නොකළ නිසාය. රන්ජන් රාමනායක හා ප්‍රශාන්ත් භූෂාන් කිසිසේත් එක පෙළට සිටුවිය හැකි නොවේ.
ලංකාවේ අධිකරණයට අපහාස කිරීම පිළිබඳ ප්‍රකට නඩුවලදී දී ඇති සිර දඬුවම් සලකන කල, අවුරුද්ද, දෙක, හතර පහ, හය ආදි ලෙස විවිධ තරමේ දඬුවම් පේළියක් අපට හමුවේ. මේවා කිසියම් නිර්ණායක යටතට වැටීමක් නොසිදුවිය යුතුද?
අනෙක් වැදගත් කාරණය, අධිකරණයට අපහාස කිරීම ගැන නඩුව අසන්නේ අධිකරණයම වීමයි. තමන්ගේ නඩුව තමන්ම නොඇසිය යුතුය යන ස්වාභාවික යුක්තියේ මූලධර්මයට වෙනස්ව එහිදී අධිකරණයටම එම බලය පැවරී තිබේ. එය ක්‍රියාවට නැංවීමේදී. ස්වාභාවික අගතීන්වලට නොවැටී, අපක්‍ෂපාතීව විනිශ්චය කරලීමත්, ඒ විනිශ්චයට සමාජ අනුමැතියක් ලබාගැනීමත් කවර රටක වුවද අධිකරණයට මුහුණ පාන්නට සිදුවන අභියෝගයකි.
උදාහරණයක් හැටියට, රන්ජන් රාමනායකගේ අභියාචනයක් පිළිගත්තත්, ශ්‍රේෂ්ඨාධිකරණයේ ඊළඟ විනිසුරු මඬුල්ලට සිදුවන්නේ තමන්ගේම අධිකරණයේ විනිසුරුවරුන් දුන් තීන්දුවකට, ඊටත් වඩා ‘අධිකරණයට අපහාස කිරීම’ පිළිබඳ දුන් තීන්දුවකට, නැවත විමර්ශනයක් සිදුකිරීමටයි. එහිදී වරදක් සිදුවිය නොහැකි නමුත්, එය පහසු දෙයක් නම් නොවේ.
අධිකරණයට අපහාස කිරීමේ බලය භාවිතාවට ගන්නා විට, අධිකරණයම පරීක්‍ෂාවට ලක්වන බව එයින් පෙනේ.
රන්ජන් රාමනායකට දඬුවම් දීමේ අවස්ථාවේදීම, ජෝසප් පරරාජසිංහම් මහතා ඝාතනය කිරිම සම්බන්ධයෙන් විත්තිකරුව සිටි සිවනේසතුරෙයි චන්ද්‍රකාන්තන් හෙවත් පිල්ලෙයාන්, එම නඩුවෙන් නිදොස් කොට නිදහස් කිරීම සිදුවීම, අධිකරණයේ කාර්යභාරය පිළිබඳව සංසන්දනයක් මහජනතාව තුළ ඇතිවීමට හේතු සපයා තිබේ. සමාජ මාධ්‍යවල ඒ සිදුවීම් දෙක ගැන කෙරෙන විග්‍රහ සහ අදහස් දැක්වීම් අනුව ඒ බව පෙනේ. ඒ විවාදයට සහභාගි වන අයගේ අදහස් අනුව පෙනෙන්නේ, මනුෂ්‍ය ඝාතනයකට විත්තිකරුව සිටි පිල්ලෙයාන් නිදොස් කොට නිදහස් කෙරෙන විට, අධිකරණය විවේචනය කිරීම ගැන රන්ජන්ට සිරගෙට යන්නට සිදුවන බවයි. දඬුවම් ලබා බන්ධනාගාර රියට ගොඩවන විට රන්ජන් රාමනායකද ඒ බව හඬගා කීවේය.
තවදුරටත් විත්තිකරුට විරුද්ධව නඩුව ගෙනයන්නේ නැති බව නීතිපතිවරයා කියන විට, විත්තිකරුවා නිදොස් කොට නිදහස් කරනවා හැරෙන්නට අධිකරණයට කළ හැකි දෙයක් නැති බව ඇත්තය. එහෙත්, මහජනතාව එය දකින්නේ අධිකරණය, නීතිපතිගේ වරදට සහාය වනවාක් ලෙසය. අවසානයේ එය බැර වන්නේ අධිකරණයේ ගිණුමටය. රන්ජන්ගේ සිරදඬුවම සමග පිල්ලෙයාන්ගේ නිදහස සංසන්දනයෙන් ඒ පිරිස් පෙන්වා දෙන්නේ එයයි.
තමා කැමති තමාගේ පැත්තේ අයකුට විරුද්ධව අධිකරණය උපරිම දඬුවමක් දෙන විට පිරිසක් විරෝධය දක්වන අතර, තමන්ගේ විරුද්ධකාරයකුට දඬුවම් දෙන විට ඒ පිරිසම සතුටට පත්වනු හෝ නිහඬව සිටිනු දැකිය හැකිය. එහෙත් ප්‍රශ්නය ඇවිළී පවතියි. එනම්, අපහාසයට අදාළ නිර්ණායක ඇතුළත් නීති සෑදීමේ අවශ්‍යතාවයි.
ඒ අතර, සාමාන්‍ය ජනතාවට තිබෙන ඊළඟ ප්‍රශ්නය වන්නේ, තමන්ට අපහාස කිරීම ගැන බලවත් සේ ක්‍රියාත්මක වන අධිකරණය, තමන්ගේ කීර්තිය හා අපක්‍ෂපාතීත්වය, ස්වාධීනත්වය රැකගැනීමට ප්‍රමාණවත් පරිදි පෙරට පැමිණ තිබේද යන්නයි.
ඒ ගැන ආදර්ශයක් ගත හැකි හොඳම අවස්ථාව වන්නේ 2012දි අගවිනිසුරු ආචාර්ය ෂිරාණි බණ්ඩාරනායකට එරෙහිව දෝෂාභියෝගයක් ගෙන ආ වෙලාවේ මුළු අධිකරණ පද්ධතියම, එක මිටකට එක්වී කටයුතු කළ විශිෂ්ට ආකාරයයි.
ඉන් පසු කාලයේ දෝෂාභියෝගයක් ආවේ නැති බව ඇත්තය. එහෙත්, අධිකරනයේ ස්වාධීනත්වයට දැඩි ලෙස බලපාන, අපක්‍ෂපාතිත්වයට අභියෝග එල්ල කරන අවස්ථා නම් බොහොමයක් ඉදිරියට ආ බව ඇත්තකි. විශේෂයෙන් 20වැනි ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථා සංශෝධනය අධිකරණයේ ස්වාධීනත්වය හා කශේරුවට එල්ල කළ දැඩි ප්‍රහාරය හමුවේ, අපේ රටේ අධිකරණය, ඒ කියන්නේ එහි නිලධාරී ප්‍රජාව, බලවත් ලෙස ඊට විරුද්ධව පෙනී සිටියේද? යන සාධාරණ ප්‍රශ්නය අපට තිබේ. එහි අදහස, විනිසුරුවරුන් විධායකයේ ක්‍රියාවලට එරෙහිව පාරට බැස පිකටිං කළ යුතු බව නොවේ. එහෙත්, අඩු ගණනේ, ඒ ගැන බලවත් සාකච්ඡාවක්, අධිකරණ පද්ධතිය තුළ නිල වශයෙන් සිදුවුණාද යන්න ප්‍රශ්නයකි. විශේෂයෙන් 19වැනි සංශෝධනයෙන් අධිකරණයේ ස්වාධීනතාවට ඇති කරන ලද රුකුල, 20න් ඉවත් කෙරෙද්දී, තමන් හිටි තැනට සාපේක්‍ෂව 20න් ඇතිවන හානිය ගැන සංවාදයක් අධිකරණ පද්ධතිය තුළ නොසිදු වූ තරම්ය.
විනිසුරුවරුන් සමාජයෙන් හුදෙකලාව සිටින පිරිසක් බවට පිළිගැනීමක් තිබේ. සමාජයේ එදිනෙදා සිදුවන දේශපාලන, සමාජ, ආර්ථික හැලහැප්පීම් ගැන ඔවුන්ගෙන් දෛනික ප්‍රතිචාර ලබා ගැනීම, එනිසා නොහැකිය. එහෙත්, තමන්ට බලපාන උසස්වීම්, වැටුප් හා අනෙකුත් පහසුකම් ගැන ප්‍රශ්නවලදී අධිකරණ නිලධාරී ප්‍රජාව, විවිධ සාමූහික ක්‍රියාමාර්ග ගන්නා බව පෙනේ. ඒ වාගේම, සමස්තයක් හැටියට අධිකරණයේ ස්වාධීනත්වය හා අපක්‍ෂපාතීභාවය ගැන ඇතිවන අභියෝගවලදී සාමූහිකව ගැන ප්‍රතිචාර දැක්වීම, පුරවැසියන් හැටියට අපට අධිකරණයෙන් බලාපොරොත්තු වීමට අයිතියක් තිබේ.
රන්ජන් රාමනායක අධිකරණයට අපහාස කළ බවට විවාදයක් නැත. ඔහුට ඒ ගැන විපාකයක් තිබිය යුතු බවටද විවාදයක් නැත. එහෙත්, අප සිතන අන්දමට නම්, කළු සුදු අපහාසයක් වේශයෙන් නොව, විධායකයේ අණකිරීම් හා ක්‍රියා හැටියට අධිකරණයට බලවත් ලෙස බලපෑම් කෙරන දේවල් ඉස්සරහට ඇතිවිය හැකිය. අද, රන්ජන් රාමනායකට දුන් දඬුවම යුක්ති සහගත කරනු ඇත්තේ, රන්ජන්ට වඩා බලවත් බලපෑම් සමස්ත අධිකරණ පද්ධතියටම එල්ල විය හැකි වේලාවක, අපේ අධිකරණය කටයුතු කරනු ඇත්තේ කෙසේද යන්න මතය.■