- වියතුන්ට, රාජපක්‍ෂ ආණ්ඩුවේ ඉඩක් ලැබෙන්නේ ‘රාජපක්‍ෂ බුබුල’ පටන් ගන්නා සීමාව තෙක් පමණකි.
ශ්‍රී ලංකා සංචාරක සංවර්ධන මණ්ඩලයේ සභාපතිනි කිමාලි ප්‍රනාන්දු, යුක්රේන් සංචාරකයන් ලංකාවට ගෙන ඒම සම්බන්ධයෙන් සංචාරක ඇමතිවරයාට යැවූ ලියුම, මේ ආණ්ඩුව ඇතුළේ, කලක් බලවත්ව සිටි වියතුන්ට, දැන් අත්වී ඇති ‘දැහැටි දඬු‘ ඉරණමට තවත් සාක්‍ෂියකි.
වංචාකාරි මිග් යානා ගනුදෙනුව සම්බන්ධයෙන් අධිකරණය ඉදිරියේ චුදිතයකුව සිටින, ලංකාවේ අධිකරණය මගහරිමින් දීර්ඝ කාලයක් පිටරට සැඟවී සිටි, අලුත් රාජපක්‍ෂ ආණ්ඩුවේ ආශීර්වාදයෙන් නිරුපද්‍රැතව ලංකාවට පැමිණ, දැන් ඇමතිවරුන්ටත් ඉහළින් සිටිමින්, අරලිය ගහ මන්දිරය සිය ලිපිනය හැටියට පාවිච්චි කරමින්, සිත් සේ ව්‍යාපාරවල යෙදෙන උදයංග වීරතුංග විසින්, පසුගියදා ලංකාවට ගෙනුන ලැබූ යුක්රේන සංචාරකයන් පිරිස ගැන සංචාරක ඇමති ප්‍රසන්න රණතුංගට ලිපිය ලියන කිමාලි ප්‍රනාන්දු මහත්මිය කියන්නේ, මේ සංචාරකයන් පිරිස ගෙන්වීම ගැන තමා නොදැන සිටි බවත්, ඔවුන් යන එන තැන් ගැන දැනගත්තේ මාධ්‍යවලින් බවත්ය. ඇය අවධාරණය කරන අනෙක් වැදගත් කාරණය වන්නේ, සංචරණය සංවර්ධනය කිරීම සම්බන්ධයෙන් පිහිටුවා ඇති ‘ජනාධිපති කාර්ය සාධක බලකාය’ තුළ එළැඹුණු එකඟතා අනුව, මේ සංචාරකයන් ගෙන්වූ නියෝජිතයා කටයුතු කර නැති බවය. හෙවත්, නිසි පරිදි තමා දැනුවත් කර නැති බවය.
කිමාලි ප්‍රනාන්දු යනු ලංකාවේ ප්‍රකට ඩිල්මා තේ සමාගමේ නිර්මාතෘවරයාගේ පුතාගේ බිරිඳය. කිසිවකුගේ පෞද්ගලික සම්බන්ධකම් පොදු අවකාශයකදී වැදගත් නැති නමුත්, ඒ බව කිව්වේ, ඇයගේ ව්‍යාපාරික පසුබිම ගැන කියන්නටය. අනෙක් අතින් ඇය ගෝඨාභය රාජපක්‍ෂගේ වියත් මගට හරියටම ගැලපෙන ව්‍යවසායිකාවකි. මේ තනතුරට ඇය පත්කරනු ලැබුවේද, ජනාධිපතිවරයා විසින් පත්කරන ලද සුදුසුකම් සොයා බැලීමේ කමිටුවක නිර්දේශ පරිදිය.
එවැනි ‘වියත්’ පසුබිමක් තිබෙන කිමාලි ප්‍රනාන්දුට, අද සිදුව ඇත්තේ තමාගේ විෂය පථයට පැහැදිලිවම ඇතුළත් වන කාරණයක් ගැන, තමා නොදැනුවත්ව දේවල් සිදුවීම ගැන ඇමතිවරයාට කනිපින්දම් කියමින් ලියුම් ලියන්නටය.
මේ අද රාජපක්‍ෂ ආණඩුව යටතේ වියතුන්ට අත්ව ඇති ඉරණමයි. මෙවැනි ඉරණමකට පත්වූවකු කශේරුවක් තිබෙන වෘත්තිකයකු නම්, වහාම කරනු ඇත්තේ ඉල්ලා අස්වී ගෙදර යාමයි. එහෙත්, කශේරුව බිඳුණු පසු, ‘ඉවසීම, ඉවසීම හා ඉවසීම’ ප්‍රගුණ කරනු මිස අන් දෙයක් නැත.
මේ කතාවේ වැදගත් කාරණය නම්, විෂය පිළිබඳ ඇගේ ආධිපත්‍යය නොසලකමින් යුක්රේන සංචාරකයන් ලංකාවට ගෙන්වූයේ ජනාධිපති රාජපක්‍ෂගේ පවුලේ ඥාතියකු වීමයි. ඉන් අප තේරුම් ගත යුත්තේ කුමක්ද? ගෝඨාභය රාජපක්‍ෂ මහතා ජනාධිපති පුටුවේ ඉන්දවන්නට දීර්ඝ කාලයක් පුරා කාලය ශ්‍රමය දැනුම මෙන්ම ධනයද වැය කළ වියතුන්ට, රාජපක්‍ෂ ආණ්ඩුවේ ඉඩක් ලැබෙන්නේ ‘රාජපක්‍ෂ බුබුල’ පටන් ගන්නා සීමාව තෙක් පමණක් බවයි. එනම්, ඔවුන්ගේ වියත්කම රාජපක්‍ෂ ඥාති බුබුල පටන්ගන්නා තැනින් අවසන් වෙයි.
උදයංග වීරතුංගගේ යුක්රේන සංචාරක ව්‍යාපෘතිය ක්‍රියාත්මක වුණු ආකාරය ගැන රටේ සියල්ලෝම දනිති. ඒ ගැන කොපමණ විවේචන තිබේද යන්න පසුගිය කාලයේ රාජපක්‍ෂවරුන් සමග එක පතේ බත් කෑ, දැන් බලහත්කාර නිරෝධායනයට ලක්වී සිටින සෆාරි ජීප්රථ රියැදුරන්ගේ කතාවලින්ම දැනගත හැකිය. වැඬේ බකල් වුණු පසුව, දැන් ආණ්ඩුවේ මැති ඇමතිවරුන් හා විවිධ වියතුන් යුක්රේනය වැනි කෝවිඞ් වසංගතයේ ව්‍යාප්තිය අතින් මුල් රටවල් 20 තුළ සිටින, ලෝකයේ දුප්පත්ම රටක සංචාරකයන් යොදාගෙන කළ ‘අත්හදා බැලීමේ නියමු ව්‍යාපෘතිය’ ගැන කරන න්‍යායාත්මක පැහැදිලි කිරීම් අපුල දනවන සුලුය.
මේ ගෝඨාභය රාජපක්‍ෂ පාලනයේ ස්වබාවය බව සමහරු කියති. එය ඇත්තකි. ඒ සමගම එය 2005-2014 කාලයේ තිබුණු රාජපක්‍ෂ පාලනයේම දිගුවක් බවද පැහැදිලිය. එහි ප්‍රතිපත්තිය කුමක්ද?
දේශප්‍රේමියා තීරණය කරන්නේ ඔහු රාජපක්‍ෂවරුන්ට හිතවත්ද නැද්ද යන්න මතය. රටේ නීතිය ‘සමාන ලෙස’ ක්‍රියාත්මක වන්නේ රාජපක්‍ෂවරුන් වෙනම පිරිසක් ලෙස සලකාය. ත්‍රස්තවාදියාද නැද්ද යන්න තීරණය කරන්නේ රාජපක්‍ෂවරුන්ට වුවමනා කුමක්ද යන්න මතය.
අද නැවත සක්‍රියව පවතින්නේ ඒ රාජපක්‍ෂ බුබුලමය. එහිදී, වියතුන්ට කළ හැක්කේ එක්කෝ ලියුම් ලිවීමය. නැතිනම් අනෙක් ආචාර්ය මහාචාර්ය දර්ශනසූරීන් මෙන් එන එන අතට උළුවස්ස ගහගෙන, සැප භුක්ති විඳිමින් දිනා ගත් ජීවිතය ගෙවා දැමීමය.■
හමුදාව සුදු නෙළුමක්ද?
රාජ්‍ය නිලධාරි පෙලැන්තිය ගැන ජනාධිපති ගෝඨාභය රාජපක්‍ෂගේ අකමැත්ත තහවුරු කරමින් විවිධ රාජ්‍ය ආයතනවලට දැනට සේවයේ සිටින හා විශ්‍රාමික හමුදා නිලධාරීන් පත්කිරීම ජයටම සිදුවෙයි. දැනට සිටින හමුදා නිලධාරි අමාත්‍යාංශ ලේකම්වරුන්ගේ ගණන දහයකට ආසන්නය. දිස්ත්‍රික් සම්බන්ධීකාරක හමුදා නිලධාරීන්ද විසි පහක් පත්කර තිබේ. අමාත්‍යාංශවල අතිරේක ලේකම්වරුන් හැටියටද හමුදා නිලධාරින් පත්කරන බව වාර්තා වෙයි.
හමුදා නිලධාරීන් මෙසේ පත්කෙරෙන්නේ රාජ්‍ය නිලධාරින් අසමත්ය, අලසය, අකාර්යක්‍ෂමය හා දූෂිතය යන ප්‍රවාදය සමාජගත කරමින් සහ හමුදා නිලධාරීන් එහි ප්‍රතිපක්‍ෂය නියෝජනය කරන්නේය යන ප්‍රවාදය කතහවුරු කරමින්ය. එහෙත් දැනටමත්, එවැනි නිලධාරීන්ගේ අකාර්යක්‍ෂමතාවත්, අසමත්කමත් ආණ්ඩුවේ හිතවතුන් අතින්ම විවේචනයට ලක් වී තිබේ. උදාහරණයකට, සෞඛ්‍ය අමාත්‍යාංශයේ ලේකම් හැටියට පත්කරන ලද හමුදා නිලධාරියා ගැන මුරුත්තෙට්ටුවේ ආනන්ද හිමියන් ඇතුළු සෞඛ්‍ය ක්‍ෂෙත්‍රයේ වෘත්තීය සමිති ගෙන එන විවේචනය දැක්විය හැකිය.
ලංකාවේ මෙන්ම ලෝකයේද හමුදාව යනු සුදු නෙළුමක් නොවේ. මහා සමාජය කෙතරම් දූෂිත ද සන්නද්ධ හමුදා ද ඒ තරම්ම දූෂිතය. මහා සමාජයේ කෙතරම් අකාර්යක්‍ෂමවුන් වෙත්ද හමුදා තුළත් එවැන්නන් බොහෝය. වෙනස වන්නේ, මහා සමාජය තුළ එවැනි පුද්ගලයන් එළිදරව් වීමත්, ඔවුන් නිරන්තරව මහජන අවකාශයේ විවේචනවලට ලක්වීමත්, හමුදා ඇතුළත තිබෙන රෙගුලාසි හා ඊනියා විනය හේතුවෙන් එවැනි දේ මතුපිටට නොපැමිණීමත්ය.
ලෝකයේ ඕනෑම හමුදාවක, පහළ සෙබළුන් අමානුෂික වධබන්ධනයන්ට ලක්කරන ප්‍රධානීහු වෙති. සෙබළුන් ලවා ගෙදර බල්ලන් නාවා ගන්නා නිලධාරීහු වෙති. හමුදා නිලධාරිනියන්ට ලිංගික අතවර කරන ප්‍රධානීහු වෙති. සෙබළුන්ගේ ආහාර වේලෙන්, නිල ඇඳුමෙන්, සපත්තු කුට්ටමෙන් ගසාකන නිලධාරීහු වෙති. යුද පෙරමුණට නොගොස් බංකර් තුළ හැංගී සිට මාධ්‍ය හරහා නම පුම්බා ගන්නා නිලධාරීහු වෙති. ‘බුල් කෙලිනවා’ යැයි සාමාන්‍ය සෙබළුන්ගේ විවේචනයට ලක්වන නිලධාරීහු වෙති. ත්‍රස්තවාදීන් සමග වෙනත් නිලධාරීන් සටන් කර පරාජයට පත්කළ පසු, ඒ තැන්වලට ගොස් මාධ්‍යවලට ‘කළේ මමයි’ පෙන්වන නිලධාරීහු වෙති. දේශපාලකයන්ගේ අන්තේවාසිකයන් වෙමින් ඉහළ තනතුරු හා පහසුකම් ලබන නිලධාරීහු වෙති. විශ්‍රාම ගිය පසු තානාපතිකමක්, දේශපාලන තනතුරක් ලැබීමට හමුදාව තුළ සිට දේශපාලනය කරන නිලධාරීහු වෙති. මේ සියල්ලෙන් සමෝපේත හමුදාවකින් රටක් විනය ගරුක කළ හැකිය යන්න සිතන්නන්ගේ දැනුමේ වපසරිය ගැන අප අනුකම්පා කළ යුතුය■
