පළිගැනීමේ කොමිසම අධිකරණයට අපහාස කරයි

2015 ජනවාරි 8 වැනිදා සිට 2019 නොවැම්බර් 16 වැනිදා දක්වා සිදුවූ දේශපාලන පළිගැනීම් ගැන විමර්ශනය කිරිමට ජනාධිපති ගෝඨාභය රාජපක්‍ෂ පත්කළ ජනාධිපති කොමිෂන් සභාව, දැන් සිය වාර්තාව ජනාධිපතිවරයාට බාර දී අවසන්ය. එම වාර්තාවේ කොටසක් දැන් සමාජය හමුවේ නිරාවරණය වී තිබේ. එය හිටපු පාර්ලිමේන්තු මන්ත්‍රී දුමින්ද සිල්වා සම්බන්ධයෙන් කොමිසමේ වාර්තාවේ සඳහන් වන කොටසයි.
එහි සඳහන් වන අන්දමට, 1969/2020 දරන පැමිණිල්ලේ පැමිණිලිකරු වන, අංක 40, පෙරේරා මාවත, පැලවත්ත, බත්තරමුල්ල ලිපිනයේ පදිංචි අරුමාදුර වින්සන්ට් ප්‍රේමලාල් සිල්වා, දුමින්ද සිල්වාගේ පියාය. ඔහුගේ පැමිණිල්ල අනුව, වගඋත්තරකරුවන් තිදෙනෙකි. 1. රංජන් රාමනායක 2. පද්මිණි රණවක (හිටපු මහාධිකරණ විනිසුරු) 3. ශානි අබේසේකර (අපරාධ පරීක්‍ෂණ දෙපාර්තමේන්තුවේ හිටපු අධ්‍යක්‍ෂ)
කොමිසමේ තීරණය මෙසේය.
‘මෙම නඩුවේ ඉදිරිපත් වී ඇති සාක්‍ෂි පරීක්‍ෂාකාරීව විශ්ලේෂණය කිරීමෙන් අනතුරුව, පැමිණිලිකාර අරුමාදුර ලෝරන්ස් රෙමෙලෝ දුමින්ද සිල්වා (ඔහු කොමිසමේ පැමිණිලිකරු නොවේ. පැමිණිලිකරු ඔහුගේ පියාය. /අවධාරණය ලේඛකයාගේය.) සාවද්‍ය මනුෂ්‍ය ඝාතන වරදට හසුකරලීමට අසත්‍ය සාක්‍ෂි නිර්මාණය කරමින් ඔහුට මරණ දඬුවම සහ සිර දඬුවම් පැනවීමට කටයුතු කිරීමටත්, එයට ආධාර අනුබල දීමටත් ඉහත පුද්ගලයන් ක්‍රියාකර ඇති බවට ප්‍රබල සාක්‍ෂි මගින් ඔප්පු කර ඇති බවට කොමිෂන් සභාව ඒකමතිකව තීරණය කර ඇත. එබැවින්, එකී දුමින්ද සිල්වා මහතාට විරුද්ධව කොළඹ මහාධිකරණයේ ගොනුකරන ලද එච්සී 7781/15 දරන නඩුවේ අධිචෝදනා පත්‍රයෙහි දැක්වෙන සියලුම චෝදනාවලින් එකී දුමින්ද සිල්වා නිදොස් කොට නිදහස් කළ යුතුව තිබූ බවට කොමිෂන් සභාව ඒකමතිකව තීරණය කර ඇත.
එසේ වුවත්, දුමින්ද සිල්වාට එරෙහිව කොළඹ මහාධිකරණයේ පවරා ඇති අංක එච්සී 8331/16 දරන අධිචෝදනා පත්‍රයේ සඳහන් වරදවලට දුමින්ද සිල්වා වරදකරු කර මහාධිකරණය විසින් මරණ දඬුවම සහ සිරදඬුවම් නියම කර, එකී දඬුවම ශ්‍රේෂ්ඨාධිකරණය විසින් අනුමත කරනු ලැබූ අවස්ථාවේදී, මෙම කොමිෂන් සභාව ඉදිරියේ ඉදිරිපත් කෙරුණ නව සාක්‍ෂි මහාධිකරණයේ සහ ශ්‍රේෂ්ඨාධිකරණයේ සලකා බැලීම සඳහා ඉදිරිපත් නොකිරීමෙන් යුක්තිය අවගමනය වී ඇති හෙයින්, 11 වන විත්තිකාර දුමින්ද සිල්වා වරදකරු කිරීම පිළිබඳ නඩු තීන්දුව, පුළුල් විනිශ්චය මණ්ඩලයක් මගින් අධිකරණ සමාලෝචනයක් සඳහා (න්‍මාසජස්ක ඍැඩසැඅ) නීතිපති විසින් ශ්‍රේෂ්ඨාධිකරණය වෙත ඉල්ලීමක් කළ යුතු බවට කොමිෂන් සභාව ඒකමතිකව නිර්දේශ කර ඇත.
ඒ අනුව ඉහත වගඋත්තරකරුවන් දණ්ඩ නීති සංග්‍රහය යටතේ බොරු සාක්‍ෂි සෑදීමේ වරද, ඊට අනුබල දීම, අල්ලස් පනත යටතේ දූෂණය නමැති වරද සිදුකර ඇති හෙයින් වගඋත්තරකරුවන්ට නිසි බලය ඇති අධිකරණ ඉදිරියේ චෝදනා පත්‍ර ගොනු කිරීම සඳහා මෙම නඩුවට අදාළ සාක්‍ෂි සහ ලේඛන ගොනු නීතිපතිවරයා වෙත සහ අල්ලස් කොමිසම වෙත යැවීමට කොමිෂන් සභාව නිර්දේශ කර සිටී.
එසේම වැඩිදුරටත්, දේශපාලන පළිගැනීමේ ක්‍රියාවලියක ගොදුරක් වූ පැමිණිලිකරු රක්‍ෂිත බන්ධනාගාරයේ තබාගැනීම කරණකොට ගෙන ඔහුට සිදුවූ හානි සඳහා පැමිණිලිකරුට යම් සහනයක් ලබාදීම යෝග්‍යය.
එසේම පොලිස් නිලධ ාරීන්ට එරෙහිව ඇත්ත බොරු කිරීම සහ බොරුව ඇත්ත කිරීම යන වැරදිවලට සහ දූෂණය කිරීමේ වරද සහ පොලිස් සේවය අපකීර්තියට පත්කිරීමේ වරදට පොලිස් විනය රීති යටතේ චෝදනා පත්‍රයක් ගොනුකර පරීක්‍ෂණ පවත්වා දඬුවම් පැමිණවීම.’
මේ ජනාධිපති කොමිෂන් සභාවේ නිර්දේශයයි. මේ නිර්දේශය අනුව, දුමින්ද සිල්වා ‘බොරු සාක්‍ෂි මත’ වැරදිකරු කර ඇත. ඔහු සියලු චෝදනාවලින් නිදොස් කොට නිදහස් කළ යුතුව තිබුණේය.
මේ කොමිෂන් සභාව, දුමින්ද සිල්වා නිදොස් කරවන්නේ, ත්‍රිපුද්ගල මහාධිකරණ විනිශ්චය සභාවක් විසින් පවත්වන ලද නඩු විභාගයකදී සාධාරණ සැකයෙන් ඔබ්බට චෝදනා ඔප්පු කරන ලදැයි සෑහීමට පත්වී විනිසුරුවරුන් දෙදෙනකු විසින් වරදකරු කරන ලදුව, නියම කරන ලද මරණීය දඬුවමෙනි. මහාධිකරණයේ විනිසුරුවරුන් අතරින් සභාපති විනිසුරුවරයා, ශිරාන් ගුණරත්න මහතා, මේ නඩුවේ සියලු විත්තිකරුවන් නිදොස් කොට නිදහස් කළ යුතුයැයි තීන්දු කළේය. (ඒ අනුව, භාරත ලක්‍ෂ්මන් හා තවත් තිදෙනකු ඝාතනය වීම ගැන කිසි වරදකරුවෙක් නැත. ඔවුන් ඝාතනය වී ඇත්තේ තමන් විසින් තමන් වෙතම වෙඩි තබාගෙන එක පෙළට විය යුතුය.) අනෙක් විනිසුරුවරිය පද්මිණි එන් රණවක හා මොරායස් විනිසුරුවරයා විත්තිකරුවන් චෝදනාවලට වැරදිකරු කළ අතර, මරණ දඬුවම සහ සිරදඬුවම් නියම කරන ලදි.
වැදගත් කාරණය නම්, දුමින්ද සිල්වා ඇතුළු දඬුවම් නියම වූ විත්තිකරුවන් පිරිස, මහාධිකරණ තීන්දුවට එරෙහිව ශ්‍රේෂ්ඨාධිකරණයට (ත්‍රිපුද්ගල මහාධිකරණ විනිසුරු සභාවක තීන්දුවකට එරෙහිව අභියාචනය යන්නේ ශ්‍රේෂ්ඨාකරණය වෙතය.) අභියාචනයක් කළ බවය. මහාධිකරණයේ විනිසුරු තුන්කට්ටුවක් මගින් නඩුව ඇසූ නිසා ශ්‍රේෂ්ඨාකරණයේ විනිසුරුවරු පස්දෙනකුගේ මණ්ඩලයක් අභියාචනය ඇසූහ. අභියාචනයකදී මුල් අධිකරණයේ දුන් සාක්‍ෂි නැවත අසන්නේ නැති නමුත්, එම නඩු ගොනුව සම්පූර්ණයෙන්ම ශ්‍රේෂ්ඨාකරණයට ඉදිරිපත් කළ යුතුය. එමතු නොව, පැමිණිල්ලේ සහ විත්තියේ නීතිඥවරු එම කරුණු මුල් කරගෙන ශ්‍රේෂ්ඨාධිකරණයට නඩුව ගැන පැහැදිලි කරති. දුමින්ද සිල්වා ඇතුළු විත්තිකරුවන් වෙනුවෙන් මහාධිකරණය ඉදිරියේ පෙනීසිටි නීතිඥ මඬුල්ලම ශ්‍රේෂ්ඨාකරණය ඉදිරියේදීද ඒ කරුණුම ඉදිරිපත් කළහ.
එහෙත්, ශානි අබේසේකර (ඔහු මේ නඩුවේ ප්‍රධාන විමර්ශක නිලධාරියාය.) බොරු සාක්‍ෂි ගොතා ඇති බවට කිසිම යෝජනාවක් විත්ති පක්‍ෂයෙන් මහාධිකරණය හමුවට ඉදිරිපත් කළේ නැත. එවැන්නක් ශානි කර තිබුණි නම්, මහාධිකරණය ඉදිරියේ එය අනාවරණය කිරීම විත්තියේ නීතිඥවරුන්ගේ වගකීමයි. ඒ තර්කයට අවශ්‍ය කරුණු ඔප්පු කළ හැකිව තිබිණි නම්, මහාධිකරණ විනිසුරුවරුන් දෙදෙනාට වුවද ඔවුන් වරදකරු කිරීමට අපහසු වනවා ඇත. එහෙත් කිසිවිටෙක එය සිදු නොවීය. ශ්‍රේෂ්ඨාධිකරණය ඉදිරියේ අභියාචනය විභාගවෙද්දීද, ශානි අබේසේකර බොරු සාක්‍ෂි ගෙතූ බවට කිසිම යෝජනාවක් විත්තිකරුවන් වෙනුවෙන් පෙනීසිටි නීතිඥවරු නොකළහ. ඔවුන් කළ එකම දේ, මහාධිකරණය ඉදිරියේ ඉදිරිපත් කළ තර්කම (‘මුලින්ම වෙඩි වැදුණේ දුමින්දටය) නැවත ඉදිරිපත් කිරීමයි. පද්මිණි රණවක විනිසුරුතුමිය බොරු සාක්‍ෂි ගෙතූ බවට හෝ, ගොතන්නට අනුබල දුන් බවට හෝ, රංජන් රාමනායක එවැන්නක් කළ බවට කිසිම ස්ථාවරයක් විත්තියේ නීතිඥවරුන් ශ්‍රේෂ්ඨාධිකරණය ඉදිරියේ ගත්තේ නැත. එවැන්නක් තිබිණි නම්, එය අනාවරණය කළ යුතුව තිබුණේ ශ්‍රේෂ්ඨාධිකරණය ඉදිරියේය. ඒ කිසිම අවස්ථාවක එවැනි චෝදනාවක් නොකර, ජනාධිපති කොමිසම ඉදිරියේ දුමින්ද සිල්වාගේ පියා බොරු සාක්‍ෂි ගැන පැමිණිලි කරන්නේ ඇයි? හේතුව පැහැදිලිය.
ශ්‍රේෂ්ඨාධිකරණයේ පංච පුද්ගල විනිසුරු මඬුල්ල, ත්‍රිපුද්ගල මහාධිකරණ විනිසුරු මඬුල්ලේ තීරණය ඒකමතිකව ස්ථිර කළේය. ශානි අබේසේකර, පද්මිනි රණවක හා රංජන් රාමනායක බොරු සාක්‍සි ගෙතූ බවට සාධාරණ තොරතුරක් තිබුණා නම්, ශ්‍රේෂ්ඨාධිකරණ පස්පුද්ගල විනිසුරු මඬුල්ල මහාධිකරණ තීන්දුව ඒකමතිකව අනුමත කළේ ඇයි? ශ්‍රේෂ්ඨාධිකරණයේ ඉන්නේ ජනාධිපති කොමිසමේ සභාපති උපාලි අබේරත්න, චන්ද්‍රා ජයතිලක හා චන්ද්‍රා ප්‍රනාන්දුට වඩා අඩු දැනුමකින්, පළපුරුද්දකින් යුක්ත මෝඩ විනිසුරුවරු පිරිසක් ද? දූෂිතයන් පිරිසක්ද? දුමින්ද සිල්වාගෙන් දේශපාලන වශයෙන් පළිගන්නට ඔවුන්ටත් අවශ්‍යව තිබුණේද?
භාරත ලක්‍ෂ්මන් ඝාතනය සිදුවුණේ, ඒ ගැන සීඅයිඩීයෙන් පරීක්‍ෂණ කැරුණේ, යහපාලන ආණ්ඩු කාලයේ නොවේ. මහින්ද රාජපක්‍ෂ ආණ්ඩුව පෙරළේවියැයි හීනෙන්වත් සිතුවිල්ලක් ඇති නොවන කාලයකය. එනම්, මහින්ද රාජපක්‍ෂ දෙවැනි ආණ්ඩු කාලයේ, පළාත් පාලන ඡන්ද විමසීම පැවැති 2011 ඔක්තෝබර් 8 දිනයේදීය. දුමින්ද සිල්වා අත්අඩංගුවට ගත්තේත්, නඩු පැවරුවේත් යහපාලන ආණ්ඩු කාලයේ නොවේ. ඉතින් එවැනි කාලයක, දුමින්ද සිල්වාගෙන් පළිගන්නට ශානි අබේසේකරට තනිවම තිබුණු වුවමනාව කුමක්ද?
ඉන් පෙනෙන්නේ, කොමිෂන් සභාවේ නිර්දේශ මුලින් සැලසුම් කරන ලද වුවමනාවක් සඳහා වුවමනාවෙන්ම නිර්මාණය කරන ලද ඒවා බවය.
අනෙක් අතට, කොමිෂන් සභාව ඉදිරියට, දුමින්ද සිල්වාගේ තාත්තා ගියේ, එහි විමර්ශන කාලසීමාව ඉකුත් වූ පසුවය.
කොමිසම පත්කළේ 2020 ජනවාරි 9වැනිදාය. කොමිසම වැඩ ආරම්භ කළේ ජනවාරි 16 වැනිදා සිටය. මාස 6ක කාලයකට පත්කළ කොමිසමේ කාලය අවසන් වන්නේ ජුලි 9වැනිදාය. ඉන්පසු කොමිසමේ කාලය දික්කරන ලද අතර, ඒ දිගුව නොවැම්බර් 9 අවසන් විය යුතුව තිබුණි. එහෙත්, වාර්තාව සකස් කරන්නටයැයි කොමිසම කල් ඉල්ලුවේය.
කොමිසමට පැමිණිලි භාරගත හැකි අවසන් දිනය වුණේ 2020 මාර්තු 7ය. පැමිණිලි 1846ක් ලැබුණු අතර, තෝරාගත් පැමිණිලි 112ක් විභාග කෙරිණි. මාර්තු 7 පැමිණිලි භාරගැනීම අවසන් කළ යුතු වුණත්, රෝහිත රාජපක්‍ෂ හා රොහාන් වැලිවිට වැනි රාජපක්‍ෂ පවුලේ අයගේ සහ අන්තේවාසිකයන්ගේ පැමිණිලි ඔක්තෝබර් 10-11 වැනි දිනවලදීත් බාරගන්නා ලදි.
‘වාර්තාව සකස් කරන්නට යැ’යි නොවැම්බර් 9ට පසුව කල් ඉල්ලු කොමිසම, පුදුමාකාර ලෙස නොවැම්බර් 13 වැනිදා දුමින්ද සිල්වාගේ පියාගේ පැමිණිල්ල පමණක් භාරගත්තේය. ඒ වන විට කොමිසම පැවතියේ දොර වැසූ තත්වයේය. ප්‍රභූ නොවන කිසිවකු ඒ කාලයේ පැමිණිල්ලක් ගෙන ආයේ නම්, ‘පැමිණිලි භාරගෙන ඉවරයැ’යි කොමිසම ඔහුට කියනවා නොඅනුමානය.
නොවැම්බර් 13 සිකුරාදාය. දුමින්දගේ තාත්තාගේ පැමිණිල්ල ගැන කොමිසම කොච්චර උනන්දුදැයි කියනවා නම්, හදමින් සිටි වාර්තාවත් පැත්තක දමා, නොවැම්බර් 15 එනම් ඉරිදාම කොමිසමේ පොලිස් ඒකකය දුමින්දගේ තාත්තාගෙන් ප්‍රකාශයක් සටහන් කර ගත්තේය. 16 හෙවත් ඊළඟ අඟහරුවාදා, තකහනියේම දුමින්දගේ තාත්තා කොමිසම හමුවේ සාක්‍ෂි දෙන්නේය. වෙන කිසි සාක්‍ෂිකරුවෙක් නැත. එහෙත් වගඋත්තරකරුවෝ තිදෙනෙකි. ශානි, පද්මිනි රණවක හා රංජන් රාමනායකයි. කිසියම් අයකුට විරුද්ධව චෝදනා නැගෙන විට ඔවුන්ටද ඒ ගැන කරුනු කියාපෑමට අවස්ථාව දීම ස්වාබාවික යුක්තියේ මූලධර්මයකි. එහෙත්, මේ පැමිණිල්ල සම්බන්ධයෙන් වගඋත්තරකරුවන් තිදෙනාට කරුණු කියාපාන්නට කොමිසම ඉඩක් දුන්නේ නැත. ඒ වෙනුවට, දුමින්දගේ පියාගෙන් සාක්‍ෂිය ගෙන යළිත් දොර වසා දැම්මේය. දැන් කොමිසම ‘ඒකමතික තීන්දුවක්‘ ගෙන ඇත්තේ ඒ සාක්‍ෂිය මත පමණක් පදනම්වය. හිටපු විනිසුරුවරුන් දෙදෙනකුගේත් පොලිස්පතිවරයකුගේත් යුක්තිය ඉටුකිරීමේ අරුම පුදුම ක්‍රමය එයයි. කොමිසම ඒකමතිකව තීරණය කෙළේ, දුමින්දගේ තාත්තාගේ සාක්‍ෂිය පමණක් අහලාද? එහෙම නම් ඒ අරුම පුදුම ලජ්ජා සහගත තීන්දුවකි.
තමාට දැනගැනීමට වුවමනා යම් කාරණයක් හෝ කාරනා සම්බන්ධයෙන් කරුණු සොයාබලා වාර්තා කිරීමට ජනාධිපතිවරයාට කොමිෂන් සභා පත්කළ හැකිය. එවැනි කොමිෂන් සභා දෙවර්ගයකි. එකක්, ජනාධිපති කොමිෂන් සභාය. දෙවැන්න විශේෂ ජනාධිපති කොමිෂන් සභාය. පළමුවැන්න පත් කෙරෙන්නේ 1948 අංක 17 දරන පරීක්‍ෂණ කොමිෂන් සභා පනත යටතේය. (එය පසුව සංශෝධනය වී තිබේ.)
දෙවැනි වර්ගය වන විශේෂ ජනාධිපති පරීක්‍ෂණ කොමිෂන් සභා පත්කෙරෙන්නේ පනත 1978 අංක 4 දරන පනත යටතේය. මේ යටතේ කොමිසමක් පත්කෙරෙන්නේද ජනාධිපතිවරයාට යම් කාරණයක් ගැන දැනගන්නට තිබෙන අවශ්‍යතාව මත වුවත්, එවැනි කොමිසමක සාමාජිකයන් සේවයේ සිටින අභියාචනාධිකරණ හා ශ්‍රේෂ්ඨාධිකරණ විනිසුරුවරුන් විය යුත්තේය. කොමිසමේ නිර්දේශ පාර්ලිමේන්තුවට ඉදිරිපත් කර, එම නිර්දේශවලින් කියැවෙන වැරදිවලට වගකිවයුත්තන්ගේ ප්‍රජා අයිතිවාසිකම් අහෝසි කිරීමට පාර්ලිමේන්තුවට නිර්දේශ කරන්නට පුළුවන. ඒ සඳහා පාර්ලිමේන්තුවේ තුනෙන් දෙකක අනුමැතියක් අවශ්‍ය වේ.
පළිගැනීමේ කොමිසමට පත්කර ඇති සාමාජිකයන් ගැන ඇත්තේ අපකීර්තිමත් අතීතයකි. එහි සභාපති උපාලි අබේරත්න හෙවත් ඒඑච්එම්යූ අබේරත්න, 1999දී එවකට පැවැති අධිකරණ සේවා කොමිෂන් සභාව විසින් දඬුවමට ලක්කරන ලද පුද්ගලයෙකි. ලංකාවේ හිටපු අපකීර්තිමත්ම අගවිනිසුරුවරයා වන සරත් එන් සිල්වාගේ අනුගාමිකයෙකි. සරත් එන් සිල්වාගේ පසුකාලීන බිරිඳගෙන් වෙන්වීමට ඇගේ ස්වාමිපුරුෂයා ගොනුකළ නඩුවේදී, සමවිත්තිකරු තත්ත්වයේ සිටි සරත් එන් සිල්වා ඉන් මුදාහරිමින් සිය බලය අයුතු ලෙස පාවිච්චි කරන ලදැයි ඔහුට විරුද්ධව චෝදනා නැගුණි. අධිකරණ සේවා කොමිසම විසින් හිටපු අභියාචනාධිකරණ විනිසුරුවරුන් වන අමීර් ඉස්මයිල්, හෙක්ටර් යාපා හා පී එදුස්සූරියගෙන් සමන්විත කමිටුවක් ඒ ගැන පරීක්‍ෂණය කිරීමට පත්කරන ලද අතර, එම කමිටුව විසින් ඔහු වරදකරු බවට නිගමනය කර, අනිවාර්ය විශ්‍රාම ගැන්වීමක් නියම කළේය.
පසුව ඔහු ඉදිරිපත් කළ අභියාචනයක් සලකා බැලූ අධිකරණ සේවා කොමිසම, මුල් කමිටුවේ තීන්දුව ස්ථිර කරමින් නමුත්, 1999.07.19 සිට අවුරුදු දෙකක් දක්වා උසස්වීම් ඔහුට අහිමි කරමින්, 2001.01.01සිට මොනරාගල දිසා අධිකරණයට ඔහුට දඬුවම් මාරුවක් දුන්නේය. පසුව අගවිනිසුරුවූ සරත් එන් සිල්වා ඔහුගේ දඬුවම අවලංගු කොට නැවත කොළඹට ගෙන්වා ගත්තේය. උපාලි අබේරත්න මහතා, ශ්‍රේෂ්ඨාධිකරණ විනිසුරුවරයකු හැටියට විශ්‍රාම ගත්තේය.
ජනාධිපති මෛත්‍රීපාල සිරිසේනද, යහපාලන ආණ්ඩුවේ වංචා දූෂණ සෙවීමට පත්කළ කොමිසමේ සභාපති හැටියටද උපාලි අබේරත්න මහතා පත්කෙළේ ඔහුගේ මේ කිලිටි අතීතය ගැන මනා දැනුමෙන් යුතුව, තමාගේ කාරියට ඔහු උචිතයැයි සලකා බව පැහැදිලිය. චන්ද්‍රා ජයතිලක මහතාද, සරත් එන් සිල්වා අගවිනිසුරු හැටියට කටයුතු කළ අපකීර්තිමත් සමයේ අධිකරණ සේවා කොමිෂන් සභාවේ ලේකම් හැටියට වැඩ කළ පුද්ගලයාය. සරත් එන් සිල්වාගේ සමීපතමයකු හැටියට ඔහු අවශ්‍ය සියලු දේ සිල්වාට කර දුන්නේය. හිටපු පොලිස්පති චන්ද්‍රා ප්‍රනාන්දුද, පොලිස්පති ධුරයේ ගෞරවය විනාශ කළ දුර්වර්ණ චෝදනා සහිත ඉතිහාසයක් ඇත්තෙකි. පසුගිය කාලයේ රාජපක්‍ෂ පවුලේ නඩු කටයුතු පිළිබඳව නීතිඥයන් සම්බන්ධීකරණය ඔහුගේ වගකීම වී තිබිණ. ඒ හේතුවම මේ පළිගැනීමේ කොමිසමටත්, දැන් පොලිස් කොමිසමේ සභාපතිකමටත් ඔහු පත්කරන්නට හේතු වන්නට ඇත.
ගෝඨාභය ජනාධිපතිගේ මේ කොමිසම, කොමිෂන් සභා ඉතිහාසයට පමණක් නොව, ගෝඨාභය රාජපක්‍ෂ පාලනයටද එකතු කළේ කළු පැල්ලමකි. ඒ තරමටම, ආණ්ඩුවට අවශ්‍යයැයි කියන අය හපාකෑම කොමිසම විසින් කරගෙන ගිය හෙයිනි.
කැළේද නීතියක් තිබේ. බලවතා දුබලයා මරාගෙන කෑමයි. ශිෂ්ට සමාජයේද ඒ කැළේ නීතිය ක්‍රියාත්මක වන උසාවියක් වැනි තැනක් තිබේ නම් ඒවාට සුදුසුම නම වන්නේ ‘කැලෑ උසාවි’ය. රාජ්‍ය බලය හා අනුමැතිය ඇති තිදෙනකු විසින් ආණ්ඩුවට වුවමනාවුන්ගෙන් පළිගැනීමේ චේතනාවෙන් කටයුතු කරන විට, එයද කැළෑ උසාවියකට හැම අතින්ම සමාන වේ. එහි සිටින අය ජේත්තුවට ටයිකෝට් ඇන්දාට, එහි ඇත්තේ වනගත උසාවියක ලක්‍ෂණය.
බලවත්ම ප්‍රශ්නය මෙයයි. දුමින්ද සිල්වාගේ නඩුව මහාධිකරණයෙන් අසා, ශ්‍රේෂ්ඨාධිකරණයෙන් තහවුරු කර දී තිබියදී, බොරු සාක්‍ෂි මත දුමින්ද වරදකරු කර ඇතැයි කොමිසම නිගමනය කරන්නේ කෙසේද? එය කිසිම නීතියකට, මූලධර්මයකට හෝ අඩුගණනේ කිසිම සදාචාරයකටවත් ගැළපෙන්නේ නැත. අනෙක් අතට එය රටේ සම්මත අධිකරණ පද්ධතියට කරන බලවත් අයුතු මැදිහත්වීමකි. එනයින් අධිකරණ අපහාසයකි.
මේ විදියට, රටේ අධිකරණවලට පිටින් ජනාධිපති කොමිෂන් සභා පිහිටුවා, ඒවායේ නිර්දේශ මත යැයි කියමින්, අපරාධවලට වරදකරුවන් කරනු ලැබ සිටින්නවුන් නිදහස් කරන්නටත්, ඔවුන් නිදොස් කළ යුතුව තිබිණැයි නියෝග දෙන්නටත්, අවසානයේ නීතිපතිට විවිධ නියෝග කරන්නත් තවදුරටත් ඉඩ දෙනවාද?
බෝලය ඇත්තේ අධිකරණය තුළය. රටේ මහජනයාගේ අධිකරණ බලය ක්‍රියාත්මක කරන තමන් සාධාරණව, සාධාරණ සැකයෙන් ඔබ්බට සියලු සාක්‍ෂි මැනැවින් සලකා බලා, දුන් තීන්දු, ජනාධිපතිවරයාගේ මෙවැනි කොමිෂන් හරහා ගර්හාවට ලක්කර, ඒවා බොරු සාක්‍ෂි මත දුන් ඒවායැයි කියන විට, එහි ලජ්ජාව මහාධිකරණ හා ශ්‍රේෂ්ඨාධිකරණ ඇතුළු විනිසුරුවරුන්ටය. මේ කොහේවත් යන දේශපාලන කොමිසමක්, අධිකරණ හැටියට කරන කාර්යභාරය තුට්ටුවට ලා සලකන විට, නීතිය නිසි ලෙස රකින ගෞරවනීය විනිසුරුවරුන්ට දැනෙන්නේ ලජ්ජාවක්ද? කෝපයක්ද?■