ජනාධිපතිවරයාත් ආණ්ඩුවත් බලයට ගෙන ඒම සඳහා උදව් වුණු පොදු පජන පෙරමුණ වැනි ප්‍රධාන දේශපාලන ධාරාවේ නොවන, අන්ත ජාතිකවාදී සංවිධාන හා පුද්ගලයන්, දැන් මහත් උකටලී තත්වයට පත්ව සිටින බව පෙනේ. ඔවුන් බලාපොරොත්තුව සිටියේ මෙවැනි නායකත්වයක් නොවේ. ඔවුන්ට වුවමනා වී තිබුණේ, වහා ම රටේ මහා වෙනසක් සිදු කරන, දියසේන ගණයේ මින් පෙර කවදාවත් නොදැක තිබුණු නායකත්වයකි. සිංහල බෞද්ධ ස්වෝත්තමවාදය, පැය විසිහතරෙන් රටේ තහවුරු කරන නායකත්වයකි. ගෝඨාභය රාජපක්‍ෂ ජනාධිපතිවරයා ඒ මග ගමන් කරමින් සිටින නමුත්, ඔවුන් බලාපොරොත්තු වුණු වේගයෙන් නොවේ. එහෙත් ඒ අතර, රාජ්‍ය පරිපාලනය සම්බන්ධයෙන් ජනාධිපතිවරයා පෙන්වන බරපතළ දුර්වලකම් නිසා, ඔහුට හිතවත් ජන තීරු අතර පවා වේගයෙන් අප්‍රසාදයට ලක් වන ස්වභාවයක් දකින්නට තිබේ. මේ ආදි වශයෙන් විවිධ පෙරමුණුවල දී, තමන් තෝරා ගත් නායකයා, අවුරුද්දක් වැනි කාලයක් ඇතුළත වැටී තිබෙන තත්වය ඔවුන්ගේ සිත් කනස්සල්ලට පත් කර තිබෙන බවට විවාදයක් නැත.
එහෙත්, ඔවුන් බලාපොරොත්තු අත්හරින්නට සූදානම් නැත.
20වැනි ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථා සංශෝධනයේ දී මේ පිරිස නොයෙක් මැසිවිලි කීහ. ද්විත්ව පුරවැසියකුට රටේ ජනාධිපති, මන්ත්‍රී තනතුරු දරන්නට 20න් ඉඩ සලසා තිබීම ඔවුන්ගේ විරෝධයට ලක් විය. එය ඉවත් නොකරන්නේ නම්, විස්ස පරද්දන තරම් වීර කතා ඔවුහු කීවෝ ය. අවසානයේ, ජනාධිපතිවරයාගේ සංවේදී හැඟීම්වලට ඒ වීර කතා සියල්ල යට කර දමන්නට හැකි විය.
ජනාධිපතිතුමාගේ සංවේදී හමුවෙන් පසු එළියට ඇවිත් ඔවුන් ගායනා කළ අලුත් ගීතය වුණේ, ‘ජනාධිපතිතුමා මේ ගැන පෞද්ගලිකව ම සංවේදීයි. ඒ නිසා විස්සේ මේක තියලා, ඊළඟට ගෙනෙන අලුත් ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථාවේ දී අයින් කරන්න පොරොන්දු වුණාය’ යන්නයි.
එක පුද්ගලයකුගේ සංවේදීකම සලකා ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථා සංශෝධනයක් ගෙනෙන්ට අත ඉස්සූ ඔවුහු, ඊළඟට රටේ ‘සියලු දුක් නිවාරණය කරන’ අලුත් ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්තාවක් ගැන කතා කරන්නට පටන් ගත්හ. දැන්, හැම තැන ම ඔවුන් කතා කරන්නේ අලුත් ව්‍යවස්ථාවක් ගැන ය. එහෙත්, ඒ සඳහා කමිටුවක් පත් කළා විනා, ඊට ඉදිරියට යන වුවමනාවක් ආණ්ඩුව පැත්තෙන් තිබෙන බවක් පිටතට පෙනෙන්නේ නැත.
මේ ආණ්ඩු හිතවාදීන් කියන්නේ, ගෝඨාභය රාජපක්‍ෂ මහතාගේ පාලන දර්ශනය ඇතුළත් වන, හැට නව ලක්‍ෂයක ජනතාවගේ සිතුම් පැතුම් පිළිබිඹු වන ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථාවක් ගෙනෙන බව ය.
මේ කියන කතාවලින් ම පැහැදිලි වන්නේ, ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථාවක මූලික හරයවත් නොදැන මේ අය අලුත් ව්‍යවස්ථාවක් හදන්නට සැරසෙන බව ය.
රටකට අලුත් ව්‍යවස්ථාවක් අවශ්‍ය වන්නේ, ජනාධිපතිවරයකුගේ හෝ වෙනත් දේශපාලන නායකයකුගේ පාලන දර්ශනය රටේ ස්ථාපිත කිරීමට නොවේ. ඔහු පත් කරන්නට ඡන්දය දුන් හැට නව ලක්‍ෂයක ජනතාවගේ සිතුම් පැතුම් පිළිබිඹු කරන්නට වත් නොවේ. එක පුද්ගලයකුගේ, එක පක්‍ෂයක වුවමනා එපාකම් ඉටු කරන්නට හැදූ ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථා දෙකක් ම ඉතිහාසයේ අපට හිමි ව තිබේ. ඒ දෙකට ම වලංගුභාවය අහිමි වුණේ, පුද්ගල කේන්ද්‍රීයව, පක්‍ෂ කේන්ද්‍රීයව ඒවා හදන්නට වෑයම් කිරීම නිසා ය.
ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථාවක් හදන්නේ, රටේ සිටින මුළු ජනතාවට ම පිළිගත හැකි පාලන මූලධර්ම පිහිටුවන්නට ය. රටේ මුළු ජනතාව අතුරෙන් හැට නව ලක්‍ෂයක් යනු හතරෙන් එකකට සමාන සංඛ්‍යාවක් බව මේ අය සිහිකට යුතු ය. ජනගහනයෙන් කාලකට වුවමනා විදියට, මුළු ජනගහනයට අදාළ ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථාවක් හදන්නට බැරි ය.
එවැනි ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථාවක් හදන්නට බලාපොරොත්තු වන්නන්ට කිව යුත්තේ, හෙටානිද්දා ඔවුන් ද හදනු ඇත්තේ 1972, 1978 වැනි රට නොපිළිගන්නා, විශේෂයෙන් ම 1978 වැනි මහජන ශාපයට ලක් වන ව්‍යවස්ථාවක් බව ය. එනයින් ඔවුන් ගැන ද ඉතිහාසයේ ලියැවෙනු ඇත්තේ, මහජන සාපයට ලක් වූ ව්‍යවස්ථා සම්පාදකයන් හැටියට ය. ■
