බදාදා රාත්‍රිය වන විට කෝවිඞ්19 ආසාදනය වීම නිසා මිය ගිය සංඛ්‍යාව 199 ලෙස සටහන් විය. මෙය කියවන විට එය 200ද පන්නා ඉදිරියට ගොස් නොතිබෙනු ඇතැ’යි යන්න අපගේ ප්‍රාර්ථනාවයි.
අලුත් අවුරුද්ද ඇරඹෙන්නේ, මේ විදියට රටක් ලෙස අප බිහිසුණු ඛේදවාචකයකට මුහුණ දෙමින් සිටියදී ය. බිහිසුණු, වසංගතය පමණක් නොවේ. වසංගතයට මුහුණ දෙන රාජ්‍ය පාර්ශ්වය, එනම් ආණ්ඩුව කටයුතු කරන වගකීම් විරහිත ආකාරයත් ය.සැලසුම් වෙනස් කිරිම
ලසන්ත රුහුණගේ
මහ නගර හා බස්නාහිර සංවර්ධන හිටපු අමාත්‍ය චම්පික රණවක ප්‍රකාශයට පත්කළ නගර සැලසුම් 29ක් එම විෂය භාර වත්මන් අමාත්‍ය අගමැති මහින්ද රාජපක්ෂ අවලංගු කර ඇත.
අතිවිශේෂ ගැසට් නිවේදනයක් නිකුත් කරමින් මෙම අවලංගු කිරීම කර ඇති අතර එසේ අවලංගු කර ඇත්තේ මහ නගර සභා, නගර සභා හා ප්‍රාදේශීය සභා යන පළාත් පාලන ආයතන බල ප්‍රදේශ සංවර්ධනයන් වෙනුවෙන් නිකුත් කළ අතිවිශේෂ ගැසට් නිවේදනයන්ය.
මෙම අවලංගු කිරීමෙන් පසු එම පළාත් පාලන ආයතන සම්බන්ධයෙන් යෝජනා කර තිබූ සංවර්ධන කටයුතු නැවතෙනවාද නැතහොත් වෙනත් සංවර්ධන සැලසුමක් ඉදිරිපත් කරනවාද යන්න දැනට ප්‍රකාශයට පත්වී නැත.
බලයට පත්වෙන හැම ආණ්ඩුවක්ම මේ ආකාරයට එකම කාරණයක් සම්බන්ධයෙන් සකස්කර තිබූ සැලසුම් වෙනස් කිරීම ඉතිහාසය පුරාම අප දැක ඇති දෙයය. යම් ආණ්ඩුවක් පෞද්ගලික වුවමනාවන් අනුව යම් සැලසුමක් සකස්කර තිබේ නම් එය රටේ උන්නතිය වෙනුවෙන් වෙනස් කිරීමේ ගැටලුවක් නැත. ඒ වෙනුවෙන් යම් අතිරේක පිරිවැයක් දරන්නට සිදුවනවා නම් එහි ප්‍රශ්නයක්ද නැත. ඒ එය සාධාරණීය කළද හැකි නිසාය.
එහෙත් සාධාරණීය කිරීමකින් තොරව සිදුකරන සැලසුම් වෙනස් කිරීම් පිළිබඳ රටක් වශයෙන් දැන්වත් අපගේ අවධානය දැඩි ලෙස යොමු විය යුතුය. මන්ද මේ මඟින් කාලයද මුදල්ද අපතේ යන නිසාය.
රටේ සැලසුම් සම්බන්ධයෙන් ඒ ඒ කේෂත්‍රවල විශේෂඥයන්ට අත්හළ නොහැකි වගකීමක් ඇතිය යන්න ලියුම්කරුගේ මතයයි. ඔවුන් දේශපාලන පක්ෂ හා ඒවාහි නායකයන්ට අවශ්‍ය ආකාරයට සැලසුම් හදන වේදිකාවෙන් බැස පක්ෂ පාට නැති වේදිකාවකට ගොඩවිය යුතුය. ඒ ඒ කේෂත්‍ර සම්බන්ධයෙන් රටට අවශ්‍ය වන්නේ කිනම් සැලසුම්ද යන්න ප්‍රසිද්ධියේ සමාජගත කළ යුතුය. ඒවා වෙනසකින් තොරව ක්‍රියාත්මක වියයුතු ප්‍රධාන සැලසුම් විය යුතුය. කිනම් ආණ්ඩුවක් බලයට පත්වූවත් එම සැලසුම් වෙනස් කිරීමට ඉඩ නොදිය යුතු අතර එම සැලසුම් ක්‍රියාත්මක කරන ලෙස බල කළ යුතුය. වෙනසක් කරනවා නම් සිදුකළ යුත්තේ අවශ්‍යතාව මත පමණි.
එම ප්‍රධාන සැලසුම් අනෙක් පක්ෂයකට හෝ නායකයින්ට වඩා හොඳ ආකාරයට හා කාර්යක්ෂමව ක්‍රියාත්මක කිරීම සඳහා පමණක් දේශපාලන පක්ෂ හා නායකයින් ජනතාවගෙන් බලය ඉල්ලිය යුත්තේය.
දැන් කොවිඞ්වලින් බේරීම, වුවමනා නම් මහජනතාව ම කර ගත යුතු යැ’යි සලකා ආණ්ඩුව කටයුතු කරන බව පෙනේ. දිනපතා පන්සියයක සාමාන්‍යයකින් අලුත් රෝගීහු හමුවෙති. මරණ දෙකක් තුනක් හතරක් සංඛ්‍යාලේඛනවලට එකතු වෙයි. රෝගීන් හා මරණ වාර්තා වන්නේ රටේ හැම තැනින් ම ය. එහි පැහැදිලි තේරුම,
කෝවිඞ් වසංගතය සමාජගත වී තිබෙන බව ය. පීසීආර් සහ ඇන්ටිජන් පරීක්‍ෂණ කරන්නට කරන්නට රෝගීහු අනාවරණය වෙත්. එම පරීක්‍ෂණවලට හසු නොවූ කොපමණ ආසාදිතයන් පිරිසක් රට පුරා විසිර, රෝගය බෝ කරමින් සිටින්නේ දැයි කවුරුත් දන්නේ නැත.
රටේ තොටේ මිනිසුන් කියන්නේ ආණ්ඩුව කෝවිඞ් වසංගතය අතහැර දමලා බව ය. එනම්, ‘ඕනනම් උඹලා බේරියල්ලා’ වැනි අදහසක් ආණ්ඩුව ජනතාවට කියන බව ය. 1970 දශකයේ අග භාගයේදී, ජේආර් ජයවර්ධන ජනාධිපතිවරයා කීවේ ද එවැන්නකි. ‘තමන්ගේ ආරක්‍ෂාව තමන් සලසා ගත යුතු ය.’ එදා ජේආර්ගේ ඒ වචනවලට සියොලඟින්ම විරුද්ධවූ ජනතාව, අද ආණ්ඩුවේ ‘ඕනනම් බේරියල්ලා’ ප්‍රතිපත්තිය කිසි ම විවේචනයකින් තොරව පිළි ගනිති. කාල දෙකේ වෙනස එයයි.
කොවිඞ් පළමු රැල්ලේ දී ආණ්ඩුව සියලු ජයග්‍රහණ පවරා ගත්තේ ය. අන් රටවල නායකයන් ගැන කියනවා විනා, තමා කෝවිඞ් ජයගත් අන්දම ගැන කිසිවකු නොකියන බවට ජනාධිපති ගෝඨාභය රාජපක්ෂ කනස්සලු විය. ඒ අතරේ, කොවිඞ් වසංගතයට මුහුණ දීමට වඩා වැඩි වැඩ ආණ්ඩුවට තිබිණි. මහ මැතිවරණය ජය ගැනීම, 20 වැනි ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථා සංශෝධනය සම්මත කර ගැනීම, මුස්ලිම් විරෝධය අවුළුවා පවත්වාගෙන යාම ආදි වැඩ ගොඩකි.
වසංගත මර්දනය භාර කැරුණේ හමුදාවට ය. එය හමුදා බුද්ධි අංශ මෙහෙයුමක් බවට පත්කරන ලදි. වෙන කිසි රටක නැති විදියට හමුදාපතිවරයා කොවිඞ් මර්දන කාර්ය සාධක බළකායේ ප්‍රධානියා විය. මෝටර් බයිසිකල්වල නැගී අවි ඔසොවා ගෙන ‘රෝගීන්’ හඹා යන හමුදා සෙබළුන් දවස පුරා දැක ගත හැකි විය. වසංගතයට මුහුණ දීම හමුදා ක්‍රියාන්විතයක් බවට පත්කරන ලදි.
අද ඒ හමුදා ක්‍රියාන්විතය දියාරු වී ගොසිනි. විය යුතු පරිද්දෙන් ම සෞඛ්‍ය අංශවලට වැඩි බර ලැබී තිබේ. එහෙත්, අද වන විට කොවිඞ් මරණ සංඛ්‍යාව 200කට එකක් අඩුවෙනි. දිනපතා හඳුනා ගැනෙන, රෝග ලක්‍ෂණ නොපෙන්වන ආසාදිතයන් සංඛ්‍යාව විශාල ය. අන් කළ හැකි දෙයක් නැති තැන, මිනිස්සු පොදු ප්‍රවාහන සේවා පාවිච්චි කරති. ඒවායේ සෞඛ්‍ය මාර්ගෝපදේශ කිසිසේත් ආරක්‍ෂා වන්නේ නැත. ඒ අතර, සෞඛ්‍ය අමාත්‍යාංශයේ ලේකම් හැටියට ජනාධිපතිවරයා පත් කළ හමුදා ප්‍රධානියා, ඒ කර්තව්‍යයයෙහි අසාර්ථක බව කියන්නේ ආණ්ඩුවේ ම හිතවත් භික්‍ෂුවකි.
ඉතා පහසුවෙන් විසඳා ගත හැකි ව තිබුණු මුස්ලිම් මළසිරුරු භූමදාන ප්‍රශ්නය දැන් විශාල අවුලක් බවට පරිවර්තනය වෙමින් තිබේ. මෙතෙක් කලක් කනිපින්දම් කියමින් සිටි මුසල්මානුවෝ දැන් දැන් පිටතට පැමිණි විරෝධතාවල නිරත වෙති. උතුරු නැගෙනහිර මුස්ලිම් මෙන් ම දෙමළ-කතෝලික ජනයා ද භූමදාන අයිතිය ඉල්ලති. නායක භික්‍ෂූන් කියන්නේ පාරට බැස උද්ඝෝෂණ කිරීම නරක වැඩක් බව ය. ආගමික වුවමනාවන් මත සෞඛ්‍ය ප්‍රශ්න ලඝු නොකළ යුතු බව ඔවුහු කියති. එක් මාධ්‍ය තරුවක් ප්‍රකාශ කර තිබුණේ, මළසිරුරු ආදාහනයට විරුද්ධ වන අය, ආගම කියා සතුන් මරනවාට කැමති බව ය. මේ ළදබොළඳ දුග්ගන්නාරාළලා මේ මොහොතේ උද්ගත වී තිබෙන ප්‍රශ්නය වත් (වෙනත් විෂයන් මෙන් ම) හරිහැටි දන්නේ නැති බව, ඒ කතාවලින් පෙනේ. ප්‍රශ්නය ඇවිළෙමින් තිබේ. ආණ්ඩුව දෙමර අතර සිරවී සිටියි. ආතතිය වළක්වා ගන්නට එකක් පසුපස එකක් විශේෂඥ කමිටු පත් කරමින් ප්‍රශ්නය මඟහැර යමින් සිටියි.
මේ, 200ක් මිය යද්දී ආණ්ඩුව පැටලී ඇති පඹගාලේ අහුකොන් කිහිපයක් පමණි. කොවිඞ්19 වසංගතය මර්දනය කිරීමේ ජය, තමන් වෙත ලියා ගැනීමේ බොළඳ වෑයමෙන් ආණ්ඩුව මුළුමනින් ම පරාජය වී තිබේ.
ඊටත් වැරදිකරුවෝ ජනතාව ය.■
