■ කරුණාරත්න පරණවිතාන
පොහොට්ටු ආණ්ඩුවේ වියත් මග මන්ත්‍රීවරුන් දැන් තමන්ගේම ආණ්ඩුවට එරෙහිව තවත් අසාර්ථක සටනක් අරඹා ඇත. ඒ ‘පළාත් සභා එපා. අලුත් ව්‍යවස්ථාවක් ඕනෑ’ යනුවෙන් ගෙන යන සටනයි. මේ සටනට වඩා හොඳ කැඳ කෝප්ප ආපන ශාලාව මගින් පාර්ලිමේන්තු සභාගර්භ ලොබියටම ගෙනවිත් මන්ත්‍රීවරුන්ට බොන්නට දෙනු ලැබේ. මෙවැනි සටනක් මොවුන් විසිවන සංශෝධනය ගෙන ආ දිනවලද කළා අපට මතකය. ‘විස්ස එපා. අලුත් ව්‍යවස්ථාවක් ඕනෑ’ යන්න එදා ඔවුන්ගේ සටන් පාඨය විය. අමෙරිකන් පුරවැසිකම සක්විති රජකමටත් වඩා ලොකු යැයි කල්පනා කළ පොහොට්ටු ලොක්කන් එම වියත් මග ඉල්ලීමට කුරහන් ඇටයක පොත්තකට දෙන තරම්වත් සැලකිල්ලක් දැක්වූයේ නැත. අවසානයේදී ‘විස්සේ හොඳ ලක්ෂණ වෙනුවෙන් අප පෙනී සිටිනවා’ යැයි කියමින් ඔවුන්ගේ කැඳ කෝප්ප සටන නිමා වූයේ ගර්ජනා කළ සිංහනාදය නාදය පසෙකලා විස්සට පක්ෂව අත එසවීමෙන්ය. වියත් මග පළාත් සභා එපා කියද්දී ආණ්ඩුවේ ලොක්කෝ පළාත් සභා ඡන්දය පවත්වන්නට ලහි ලහියේ සැරසෙති. මේ ආණ්ඩුව අලුත් ව්‍යවස්ථාවක් ගෙන එන්නේ නැති බවට අපි අභියෝග කරමු. අවශ්‍ය නම් ඒ වෙනුවෙන් කහ කුඩු ග්‍රෑම් පනහක් වුව ඔට්ටු ඇල්ලීමට අප සූදානම්ය.
ආණ්ඩුව ව්‍යවස්ථාවක් කෙටුම්පත් කිරීම සදහා විශේෂඥ කමිටුවක් පත් කර ඇත. එම කමිටුවේ සිටින දක්ෂ නීතීඥවරුන් තාක්ෂණික වශයෙන් අඩුපාඩු නැති ව්‍යවස්ථාවක් කෙටුම්පත් කර දෙනවාට සැකයක් නැත. නීතීඥවරුන් කොහොමත් ව්‍යවස්ථා හැදීමට දක්ෂය. ප්‍රශ්නය ඇත්තේ ව්‍යවස්ථා තාක්ෂණයෙහි නොව ව්‍යවස්ථා දර්ශනයෙහිය. යම් හෙයකින් අපගේ කහ කුඩු ඔට්ටුව පැරදෙන්නට ඉඩ සලසා දෙමින් පොහොට්ටු ලොක්කන් අලුත් ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථාවක් ගෙන එන්නේම යැයි මොහොතකට සිතමු. එය කෙසේ වෙතත් විස්සට වඩා අඩුවෙන් ඒකාධිපති ව්‍යවස්ථාවක් වනවාට ඇති සහතිකය කුමක්ද? රාජපක්ෂලාගේ ව්‍යවස්ථා දර්ශනය ඒකාධිපතිවාදය බව විස්සෙන් පෙන්වා දුනි. හානා අලුත් ව්‍යවස්ථා හීයේ පෑ අඬහැරය විසිවන සංශෝධනයයි.
රාජපක්ෂලාගේ ව්‍යවස්ථා දර්ශනය කුමක්දැයි හොම්බට ඇන ඇනම කියාදී තිබියදීත් ඒ ගැන වෙනස් ආකාරයකින් සිතන්නේ කුමටද? එම ව්‍යවස්ථා පාඩම මහින්ද රාජපක්ෂ මහතා දහ අට වන සංශෝධනය ගෙන ආ කාලයේදී ශ්‍රී ලංකා නිදහස් පක්ෂයට විශේෂයෙනුත් රටට පොදුවේත් ඉගැන්වූයේය. දහ අට ගෙනෙන කාලයේදීද අද මෙන්ම ශ්‍රී.ල.නි.ප. ස්ථාවරය වූයේ 1978 ඒකාධිපති ජනාධිපති ව්‍යවස්ථාව වෙනස් කොට නව ව්‍යවස්ථාවක් සම්පාදනය කළ යුතු බවය. 2010 මැතිවරණ ජයග්‍රහණයෙන් පසු ඒ සඳහා ස්වර්ණමය අවස්ථාවක්ද උදා වී තිබිණි. එහෙත් ඒ අවස්ථාව කුඩුපට්ටම් කර දැමුවේ ශ්‍රී.ල.නි.ප සභාපති ධුරය දරමින් සිටි මහින්ද රාජපක්ෂ ජනාධිපතිවරයාමය. ජේ. ආර්. ජයවර්ධනත් ඉස්සර කරමින් 1978 ඒකාධිපති මාවතේම ඉදිරියට ගෙන යාමට හෙතෙම කටයුතු කළේ තමන්ගේ පක්ෂය සහ තම ආණ්ඩුවේ හවුල්කාර පක්ෂත් තඩි බොරුවකින් රවට්ටමිනි.
මහින්ද මහතා දහ අටට ආණ්ඩු පක්ෂයේ මන්ත්‍රීවරුනගේ ඡන්දය ගත්තේ ‘අලුත් ව්‍යවස්ථාවක් ඉක්මණටම ගේනවා. එතෙක් තාවකාලිකව මේ සංශෝධනයට ඡන්දය දෙන්න’ යැයි කියමිනි. එදා එසේ තම පක්ෂයත් රටත් රවටා දහ අට ගෙනවිත් පෙන්වූ බලතණ්හාවට 2015 දී ඔහුම ගොදුරු විය. එහෙත් ඔවුන්ගේ ව්‍යවස්ථා දර්ශනය වෙනස් වූයේ නැත. වෙනස් වූවා නම් ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථාව උල්ලංඝනය කරමින් ජනාධිපති සිරිසේන මහතා ක්‍රියාත්මක කළ ඔක්තෝම්බර් ව්‍යවස්ථා තුමන්ත්‍රණයට ඔහු සහභාගි වන්නේ නැත.
දැන් මේ පසුබිම මත මේ දිනවල මතු වී තිබෙන පළාත් සභා විරෝධය සලකා බලමු. පළාත් සභා සම්බන්ධයෙන් මෙරට ඇත්තේ මිශ්‍ර මතයකි. 1987දී පළාත් සභා හඳුන්වා දෙන විට දේශපාලන කඳවුරෙහි එයට පක්ෂව සිටියේ එක්සත් ජාතික පක්ෂය, දෙමළ පක්ෂ කිහිපයක් සහ වාමාංශික පක්ෂ කිහිපයක් පමණි. ශ්‍රී.ල.නි.පය ජවිපෙ සහ කොටි සංවිධානය එයට විරුද්ධ විය. කාලයත් සමග දේශපාලන පක්ෂවලට ආණ්ඩු බලය ඇල්ලීමේ අත්‍යවශ්‍ය මෙවලමක් බවට පළාත් සභා පත්විය. පළාත් සභා විරෝධයක් මතවාදී තලයේ පවත්වාගෙන යමින්ම පළාත් සභා දේශපාලනික මෙවලමක් වශයෙන් පිළිගැනීම අද වන විට දක්නට ඇති තත්වයකි.
පළාත් සභා අහෝසි කර වඩා සුදුසු විකල්පයක් හඳුන්වා දෙන්නේ නම් එය කළ යුත්තේ සහ කළ හැක්කේ ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදී ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථාවක් හඳුන්වාදීමේ සමස්ත ක්‍රියාවලියක කොටසක් ලෙසය. එයින් පිටත පළාත් සභා අහෝසි කිරීම මහජනයාගේ පරමාධිපත්‍ය බලය හා සම්බන්ධ කරන කටයුත්තක් බැවින් ඒ සඳහා ජනමත විචාරණයකට වුව යාමට සිදුවනු ඇත.
පළාත් සභා විරෝධී වියත් මග සහ ඇතැම් හාමුදුරුවරුන් කුමක් ඉල්ලා සිටියද රාජපක්ෂලාට විශේෂයෙන්ම බැසිල් රාජපක්ෂ මහතාට අවශ්‍ය වී තිබෙන්නේ හැකි ඉක්මණින් පළාත් සභා ඡන්දය පැවැත්වීමය. පොහොට්ටු ආණ්ඩුව පිරිහෙමින් තිබෙන වේගය අනුව පළාත් සභා බලයකින් ශක්තිය ගන්නේ නොමැතිව පොහොට්ටු බලය ප්‍රාදේශීය වශයෙන් දිගුකාලීනව තහවුරු කරගැනීම පහසු නොවන බව රාජපක්ෂලා දනිති. ඒ නිසා විරෝධතාකරුවන්ට කුද ගසා ගන්නට කියා රාජපක්ෂලා පළාත් සභා ජන්දය පවත්වනු ඇත.
විරෝධතා දක්වන හාමුදුරුවරුන්ට නම් දැනටමත් රාජපක්ෂලා පිළිතුරු දී ඇත. මේ හාමුදුරුවරුන් මෙසේ කෑ ගසන්නේ ‘කාර් නොලැබුණ නිසා’ යැයි රාජපක්ෂ කඳවුරේ න්‍යායාචාර්යවරයකු ප්‍රසිද්ධියේම කියා තිබිණි. මෙය ඇත්තක්ද? නොඑසේ නම් තුච්ඡ අපහාසයක්ද? යන්න අවසාන වශයෙන් තීරණය කළ යුත්තේ උන්වහන්සේලාමය. අපට නම් පෙනෙන්නේ ඉතා නින්දිත අපහාසයක් බවය. ඇත්තක් නම් පසුගිය ජනාධිපතිවරණ සමයේ කඨින පින්කමේදී පවා පොහොට්ටුවට ඡන්දය දෙන්නැයි බණ කී හාමුදුරුවරුන් ඒ සියල්ල කර තිබෙන්නේ ආණ්ඩුවෙන් කාර් පිරිකර ආදිය ලබාගැනීමට විය යුතුය!
රටට නව ජනරජ ව්‍යවස්ථාවක් හදුන්වාදීම නීතීඥයන්ට පමණක් කළ හැකි කටයුත්තක් නොවේ. පළමුවෙන්ම ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදී ව්‍යවස්ථා දර්ශනයක් සමාජගත කළ යුතුය. එවැනි අලුත් ව්‍යවස්ථාවක් හඳුන්වාදීමට කැපවන ආණ්ඩුවක් ඒ සඳහා වන පූර්ව සූදානම ආදර්ශයෙන් පෙන්වා දිය යුතුය. ආණ්ඩුව දී තිබෙන්නේ කවර ආදර්ශයක්ද?
ආණ්ඩුව බාරයේ සිටි නිරායුද සිරකරුවන් සහ රැඳවියන් වෙඩි තබා මරා දමා මරණ පරීක්ෂණ නොමැතිව මළ සිරුරු ආදාහනය කිරීමටද පෙළඹුණි. ජීවත් වීමේ මූලික අයිතිවාසිකම් ඇතුළු මනව හිමිකම් සුරැකෙන ව්‍යවස්ථාවක් පරිකල්පනය කිරීමට මෙවැනි පාලක පැලැන්තියකට හැකිද? විසි වන සංශෝධනයෙන් අධිකරණයේ ස්වාධීනත්වය වලපල්ලට යැවිණි. මොවුන් ගෙනෙන නව ව්‍යවස්ථාවකින් අධිකරණය වලෙන් ගොඩ දැමිය හැකි වේවිද? ස්වාධීන මැතිවරණ කොමිසමට අත් වූයේද එම ඉරණමය. පාර්ලිමේන්තුව විධායකයේ රූකඩයක් බවට පත්විය. මොවුන් පාර්ලිමේන්තුව බල ගැන්වෙන නව ව්‍යවස්ථාවක් ගෙන ඒවිද? අපට නම් පෙනෙන්නේ නව ජනරජ ව්‍යවස්ථාවක් කෙසේ වෙතත් නමට හෝ තිබෙන ජනරජයද අපට අහිමි වෙමින් තිබෙන බවය. හමුදාවක් සහිත රාජ්‍යයක් වෙනුවට රාජ්‍යයක් සහිත හමුදාවක් බිහිවෙමින් තිබෙන අයුරු දකින්නට අසන්නට ලැබේ. මේ ලියන මොහොතේ අපට අසන්නට ලැබුණේ රටේ ජාතික මට්ටමේ විශ්වවිද්‍යාලයකද ප්‍රධාන පරිපාලන නිලධාරියා ලෙස හමුදා නිලධාරියකු පත් කිරීමේ පුවතකි.■
