ආබාධිත තැනැත්තන් ආරක්ෂා කර ගැනීම සහ ඔවුන්ගේ අයිතිවාසිකම් ආරක්ෂා කර ගැනීමට 1996 අංක 28 දරන ආබාධ සහිත තැනැත්තන්ගේ අයිතිවාසිකම් ආරක්ෂා කිරීමේ පනත පාර්ලිමේන්තුව විසින් සම්මත කර ඇති අතර ආබාධිත තැනැත්තන් සඳහාවූ ජාතික මහා ලේකම් කාර්යාලය සහ සමාජ සේවා දෙපාර්තමේන්තුව එම පනත ක්‍රියාත්මක කිරීමේ ආයතන ලෙස ලෙස නම්කර ඇත.
අඩු ආදායම් මට්ටමක ජීවත්වන විශේෂ අවශ්‍යතා සහිත පුද්ගලයන්ට නිවාස ඉදිකිරීමට ආධාර ලබාදීම, ආධාරක උපකරණ ලබාදීම, මාසිකව දීමනාවක් ලබාදීම, ස්වයං රැකියා කරගෙන ගෑමට ආධාර සැපයීම, වෛද්‍ය ආධාර ලබාදීම, අධ්‍යාපන ආධාර ලබාදීම සහ වයස අවුරුදු 16 සිට 35 දක්වාවූ ආබාධ සහිත පුද්ගලයන්ට නේවාසිකව වෘත්තීය පුහුණු පාඨමාලාවල නිරතවීමට අවශ්‍ය පහසුකම් සැපයීම එම ආයතන ඉටුකළ යුතු කාර්යයන් වශයෙන් හඳුන්වා ඇත.
මෙම කාර්යන්හි නිරත ආබාධිත තැනැත්තන් සඳහා වූ ජාතික මහාලේකම් කාර්යාලය ගැන විගණකාධිපතිවරයා සිය අවධානය යොමුකර ඇත.
2014 සිට 2019 ජුනි දක්වා රජයේ ප්‍රදාන ලෙස රුපියල් 244,189,286ක්ද සුපිරි වාසනා අරමුදලින් රුපියල් 169,949,372ක්ද වශයෙන් රුපියල් 414,138,658ක අරමුදල් එයට ලැබී තිබුණි.
ඉන් නිවාස ඉදිකිරීම සඳාහා රුපියල් 164,805,535ක්, ආධාරක උපකරණ ලබාදීම සඳහා රුපියල් 79,592,460ක්, ස්වයංරැකියා සඳහා රුපියල් 52,780,362ක්, අධ්‍යාපන ආධාර සඳහා රුපියල් 17,351,104ක් හා වෛද්‍ය ආධාර සඳහා රුපියල් 44,577,313ක් ලෙස රුපියල් 359,106,774ක් වැයකර ඇත.
2012 ජන හා සංඛ්‍යාලේඛන දෙපාර්තමේන්තු සමීක්ෂණයේදී ශාරීරික හා මානසික අපහසුතා ඇති පුද්ගලයන් 1,617,924ක් රට පුරා සිටිනා බව හඳුනා ගෙන ඇති අතර එම සංඛ්‍යාලේඛනය මහාලේකම් කාර්යාලය උපයෝගි කරගෙන තිබේ. එහෙත් අඩු ආදායම්ලාභී ආබාධිත පුද්ගලයන් වෙන්කර දත්ත ඇතුළත් පද්ධතියක් එය පවත්වාගෙන ගොස් නැත.
අඩු ආදායම්ලාභී ආබාධිත පුද්ගලයන් හඳුනාගෙන තිබුණද ආබාධිත උපකරණ ඉල්ලුම් කිරීමේ ක්‍රමවේදයක් තිබී නැත. රෝද පුටු, කොමඞ් රෝද පුටු, වෝකර්ස්, අත්වාරු, කිහිලිකරු හා ඇස් කණ්නාඩි ප්‍රමාණය තක්සේරු කර නොගෙන මිලදී ගෙන ජංගම සේවාවලදී බෙදා දී ඇත. නාම ලේඛන තිබුණද අඩුආදායම්ලාභීන් ඒවා ලබාගත් බවට තහවුරුවක් තිබී නැත.
නිවාස ආධාර ලබාදීම වර්ෂ ගණනාවක් ප්‍රමාද තත්වයක පැවතීම හේතුවෙන් නිවාස ඉදිකිරීම අතරමඟ නතරවී තිබී ඇති අතර 2014 සිට 2019 ජුනි 30 දක්වා දිස්ත්‍රික්ක 22ක ඉදිකිරීම් ආරම්භ කර තිබූ නිවාස 219කට රුපියල් 20,642,400ක හිඟ වාරික ගෙවීමට තිබී ඇත.
යුද්ධයට මුහුණදී ආබාධිත තත්වයට පත්ව ඇති පුද්ගලයන් උතුරු නැගෙනහිර බහුලව ජීවත්වූවත් එහි දිස්ත්‍රික්ක 8 නිවාස ආධාර ලබාදීම් අවම මට්ටමක තිබී ඇත. කිලිනොච්චිය හා වව්නියා දිස්ත්‍රික්කවලට 2014 සිට 2018 දක්වා එක් නිවාස ආධාරයක්වත් ලබාදී නැත. එම කාලයට දිස්ත්‍රික්ක 8ටම නිවාස ආධාර ලබාදී ඇත්තේ 131ක් පමණය.
ශ්‍රවණ ආබාධිත පුද්ගලයන්ට තම අවශ්‍යතාවන් ඉදිරිපත් කිරීමේදී නිවැරදි තොරතුර සන්නිවේදනය කිරීමට සංඥා භාෂාව පුහුණු කළ නිලධාරීන් හිඟකමක් පැවත ඇති අතර රාජ්‍ය අංශයේ ඒ සඳහා සිට ඇත්තේ 6 දෙනෙකු පමණී. සමෘද්ධි පවුල්වල අධ්‍යාපන සුදුසුකම් සම්පූර්ණ කර ඇති දරුවන් 50ක් ජාතික සමාජ සංවර්ධන ආයතනය වෙතින් මාස 6ක කාලයකදී සංඥා භාෂණ පරිවර්තකයන් ලෙස පුහුණු කර සහතික ලබාදී තිබුණත් ඔවුන්ව රාජ්‍ය ආයතනවලට බඳවාගෙන නැත.
(ශ්‍රී ලංකාවේ විශේෂ අවශ්‍යතා සහිත පුද්ගලයන් සවිබලගැන්වීම සඳහා වන ජාතික මහා ලේකම් කාර්යාලයේ කාර්යසාධනය පිළිබඳ විගණකාධිපතිවරයාගේ වාර්තාව ඇසුරිනි.)■
