- සංවිධානාත්මක මිථ්‍යා ප්‍රචාරණය දේශපාලන අවියකි. එය වනාහි දේශපාලන අධිකාරවාදයේත්, ෆැසිස්ට්වාදයේත් පෙරගමන්කරුවෙකි.
නූතන සමාජයක් එහි සාමූහික පැවැත්ම පිළිබඳ දරුණු අර්බුදයකටත්, සන්ධිස්ථානයකටත් මුහුණපාමින් සිටින බව ප්‍රදර්ශනය කරන සලකුණු ලංකාවේ සමාජයෙන්ද මේ දිනවල ප්‍රකාශ වෙමින් පවතී. එයින් ප්‍රධාන දෙකක් මේ දිනවල හඳුනාගත හැකිය. එනම් සුළුවාර්ගික ප්‍රජා කණ්ඩායමක් පිළිබඳ වාර්ගික-සංස්කෘතික වෛරෝන්මාදය පාලක පන්තියේ කොටසකගේ අනුග්‍රහයෙන් පැතිරවීමයි. දෙවැන්න, විද්‍යාව වෙනුවට අවිද්‍යාව, මිථ්‍යාව සහ මෝහයද එම පිරිස විසින්ම පතුරුවනු ලැබීමයි. මේ දෙකටම රාජානුග්‍රහය ලැබීමත්, ඒවා පාලක පන්තියේ බල ව්‍යාපෘතියේම අංගයක් වීමත් නිසා ඒවා දේශපාලන තලයටද ගෙන එනු ලැබ තිබේ.
ඇරිස්ටෝටල් මීට වසර දෙදහස් පන්සීයකට පමණ පෙර කියූ දෙයක්, මේ තත්වය ගැන සිතීමකදී අදටත් අදාළ වේ. වෛද්‍ය විද්‍යාවේ කාර්යය මනුෂ්‍යයාගේ ශරීර දේහයේ ව්‍යාධි හඳුනාගෙන ඒවාට ප්‍රතිකාර කිරීමයි. දේශපාලන විද්‍යාවේ කාර්යය, මනුෂ්‍ය ප්‍රජාවගේ සමාජ සහ දේශපාලන දේහයේ ඇති ව්‍යාධි හඳුනාගෙන ඒවාට ප්‍රතිකාර කිරීමයි. ප්‍රතිකාර කිරීම කෙසේ වෙතත්, අඩු ගණනේ ව්‍යාධි ලක්‍ෂණ හඳුනාගෙන, ඒවා ගැන අන් අයට කීම, දේශපාලන න්‍යාය තරමක් හෝ දන්නා පුරවැසියන්ගේ වගකීමක්ද වෙයි. එය නොකරන්නේ නම්, එම නිහඬ වීම අනාගත පරම්පරාව සමාව නොදෙන වරදක්ද විය හැකිය.
රාජ්‍යය වෙනස්වීම
මෙම අර්බුදයේ කේන්ද්‍රය තුළ තිබෙන්නේ, ලංකාවේ රාජ්‍යය සහ දේශපාලනය, අන්ධකාරවාදී ස්වභාවයක් ගන්නා පරිවර්තන මාවතකට එළඹ තිබෙන බවයි. එම පරිවර්තනයට නායකත්වය දෙන්නේ වර්තමාන පාලක පන්ති සන්ධානයේ සිටින වර්ගවාදී, බලතණ්හාවාදී, නිර්-ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදී, ලිබරල් සහ සමාජවාද විරෝධී සහ සබුද්ධිකත්ව විරෝධී දෘෂ්ටිවාද සහ සමාජ විඥානවල ආභාසයට තදින්ම හසුවී සිටින, උගත්, වෘත්තික සහ ව්‍යාපාරික ස්තරයකි. ඔවුහු පාලක පක්‍ෂයේ දේශපාලන ප්‍රභූන් සමග සන්ධානගතව සිටිති. රාජ්‍යයේ ප්‍රධාන ක්‍රියාධර පිරිසක්ද වී සිටිති.
‘කොරෝනා පැණිය’ යනුවෙන් ජනමාධ්‍යයේ හාස්‍යයෙන් හැඳින්වෙන පැණිබීම නිර්මාණය කළ පුද්ගලයාත්, ඔහු වටා ඒකරාශිවී සිටින දේශපාලනඥයන්, විද්‍යාඥයන්, වෛද්‍ය වෘත්තිකයන්, විශ්වවිද්‍යාල ආචාර්යවරුන් සහ ජනමාධ්‍යකරුවනුත් මේ දිනවල නිර්මාණය කර ඇති සංසිද්ධිය හුදෙක් අපගේ සිනහවට සහ උපහාසයට ලක්විය යුතු දෙයක්ම නොවේ. සිනහවෙන් සහ උපහාසයෙන් එයට ප්‍රතිචාර දැක්වීම අත්‍යවශ්‍යය. ඒ සමගම එහි දේශපාලනය තේරුම් ගැනීමද අවශ්‍යය.
මෙම සංසිද්ධිය වෙතින් ලංකාවේ රාජ්‍යය ලබාගන්නා අන්ධකාර ස්වභාවය කුමක්ද? එය නම්, අප රටේ සමාජය විසින්ද, නිදහස් අධ්‍යාපනය විසින්ද, දුර්වල ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදය විසින්ද, පරිහාණියට පත්වූ ආගම් විසින්ද, යුරෝපීය නට්සිවාදී මතවාදය විසින්ද බිහිකරන ලද පසුගාමී, සබුද්ධික විරෝධී සහ වර්ගවාදී සමාජ හවුලක් විසින්, ලංකාවේ රාජ්‍යය සහ දේශපාලන ව්‍යුහයන් අත්පත් කරගනු ලැබීමයි. මෙයට සමාන්තර පරිවර්තනයක් මේ දිනවල ඉන්දියාවේද සිදුවෙමින් පවතියි.
අවිද්‍යාව සහ මිථ්‍යාව අවියක් කිරීම
මෙම ‘රාජ්‍යය අත්පත් කරගැනීමේ’ ව්‍යාපෘතියේ, ඉන්දියාවේ සහ ලංකාවේද සමකාලීනව සහ සමාන්තරව සිදුවන දෙයක් නම් අවිද්‍යාව සහ මිථ්‍යාව දේශපාලන අවියක් බවට යොදාගැනීමයි. මහ ඇමති යෝගී අදිත්‍යනවාත් නම් හින්දු පූජකයා යටතේ ඉන්දියාවේ උත්තර් ප්‍රදේශ ප්‍රාන්තයේ දැන් අවුරුදු තුනක පමණ කාලයක් තුළ සිදුවන්නේ ඉන්දියානු දේශපාලනයේ සහ රාජ්‍යයේ සිදුවන මෙම අන්ධකාරවාදී පරිවර්තනයයි. මේ වසරේදී ඔහු කර ඇත්තේ කොරෝනා වසංගතය විසින් ඇතිකරන ලද සමාජ අර්බුදය, අනාරක්‍ෂාව පිළිබඳ මහජන අනාරක්‍ෂාව, හින්දු ආගම්වාදය සහ හින්දු වාර්ගික සහ සංස්කෘතික අන්තවාදී මුස්ලිම් විරෝධය එකතු කර, අලුත්ම ආකාරයේ ෆැසිස්ට්වාදී දේශපාලන ‘පැණියක්’ නිර්මාණය කිරීමයි.
මෙම ‘පැණිය’ යන්න ලංකාවේද ඇත්ත වශයෙන් භාවිත වන, එම නිසා දේශපාලන විග්‍රහයටද කදිම ලෙස භාවිත කළ හැකි රූපකාර්ථ දෙන පදයකි. රූපකයකි. එනම් මෙටැෆර් එකකි. මෙය බැලූ බැල්මට හානියක් නැති, පානය කරන්නාගේ මුවෙහි තාවකාලික පැණි රසක් සහ ආශාවක්ද, සුවවීමේ අපේක්‍ෂාවද ඇති කරන සුවකිරීමට දැනට බෙහෙත් නැති ව්‍යාධියකට සුවය ලබාදෙන හාස්කම් බෙහෙතක් ලෙස ජනතාවට ඉදිරිපත් කරන්නේ, ඉස්සර කොළඹ ඇස් රෝහල ඉදිරිපිට බේත් විකිණූ බේත්තෙල් වෙළෙන්දන්ම නොවේ. අගමැති, සෞඛ්‍ය ඇමති, මන්ත්‍රීවරුන්, විද්‍යුත් ජනමාධ්‍ය සහ විශ්වවිද්‍යාල මහාචාර්යවරුන්ගේ ඍජු සහභාගිත්වයද, රාජ්‍යානුග්‍රහයද ඇතිවය. කොරෝනා අර්බුදය විසින් ඇතිකරන ලද දරුණු ආර්ථික හා සමාජ අර්බුදය, දිනෙන් දින උග්‍රවන මහජන අනාරක්‍ෂාව, ආණ්ඩුව පිළිබඳව තියුණු වන මහජන කළකිරීම යන මේවා මැද්දේ මිථ්‍යාව, අවිද්‍යාව සහ අන්ධකාරය පැතිරීම, පාලක පන්තියේ දේශපාලන ව්‍යාපෘතියේ අලුත්ම අගංයද වී තිබේ. එය පාලක පන්තිය විසින් පුරවැසියන්ගේ මනස අන්ධකාර කිරීමට යොදාගනු ලබන, සංස්කෘතික අවියක්ද වී තිබේ. ‘දේශීය වෙදකමේ ආශ්චර්යය’ සහ ‘රහස් බෙහෙත්’, ‘පාරම්පරික බෙහෙත්’ සහ විවිධ භූතයන්ද, දෙවිවරුන්ද විසින් මානසික ආතතීන් සහිත පුද්ගලයන්ට සිහිවිකල්ව සිටින විට ලැබෙන ‘දේව පණිවුඩ’ ලෙසද මහජනතාවට ඉදිරිපත් කරන නව ‘සංස්කෘතික’ කතිකාවක්ද මේ දිනවල ගොඩ නැගී තිබෙන්නේ මෙම පසුබිම තුළය.
ඉන්දියාවේ මෙන්ම ලංකාවේද වර්තමාන පාලක පන්තීනුත්, ඔවුන්ට සම්බන්ධ බුද්ධිමතුන්, ආගමික පූජකවරුන් සහ ටෙලිවිෂන් ජනමාධ්‍යය විසින් මෑත කාලයේදී දියත් කර ඇති නව ව්‍යාපෘතියක් මෙම සිදුවීම් තුළින් ප්‍රකාශයට පත්වන බවද අපට දැකිය හැකිය. එම නව ව්‍යාපෘතිය නම්, මිථ්‍යාව සහ අන්ධකාරය සමාජයේ පැතිරවීම සංවිධානාත්මක ලෙස සිදුකිරීමයි. එය ‘සංවිධානාත්මක මිථ්‍යා නිර්මාණය’ (ධඍඨ්භෂ’ෑෘ ඵශඔ්‍ය ඵ්ණෂභඨ) යනුවෙන් හඳුන්වා එය වනාහි අපේ ආණ්ඩුවත්, එහි මැති ඇමති, මන්ත්‍රීවරුනුත්, මාධ්‍ය හිමිකරුවනුත්, තානාපතිවරුත්, නූතන සමාජ න්‍යායට සිදුකරන නිර්මාණාත්මක නව එකතුවක් ලෙස හැඳින්වීමට පවා පුළුවන් දෙයකි.
පුද්ගල මනෝව්‍යාධීන් සමාජ ප්‍රපංච බවට පත්වීම
‘කොරෝනා පැණිය’ට සමාන්තර සංසිද්ධියක් 1990 ගණන්වලදී දොළුකන්දේ හාමුදුරුවන්ගේ පිරිත් පැන් සහ පිරිත් නූල් පිළිබඳවද ඇතිවී තිබුණි. මේ සංසිද්ධීන් දෙකම පිළිබඳව පොදුවේ අදාළ වන නිරීක්‍ෂණයක් කළ හැකිය. එය නම්, මෙම සංසිද්ධීන් දෙකෙහිම ප්‍රධාන පුද්ගලයන් දෙදෙනා සුව කළ හැකි මානසික ආතතීන්ගෙන් පෙළෙන බවයි. ඔවුන් පිළිබඳ එම යථාර්ථය රටට ප්‍රකාශ කිරීමට අප රටේ මනෝවෛද්‍ය විශේෂඥ ප්‍රජාව තවමත් ඉදිරිපත් නොවී ඇත්තේ, සමහර විට එය ඔවුන්ගේ වෘත්තීය ආචාර ධර්මවලට පටහැණි නිසා විය හැකිය. එහෙත් සුව කළ හැකි මානසික ගැටලු සහිත පුද්ගලයන්ගේ ව්‍යාධිසහගත චර්යාව සහ කියමන්වලින් අයුතු ප්‍රයෝජන ගැනීමට දේශපාලනඥයන්ද, ජනමාධ්‍ය ව්‍යාපාරිකයන්ද, ආත්මලාභවාදී උගතුන්ද සංවිධානාත්මකව ක්‍රියාකරන විට, අප රටේ මනෝවිද්‍යා විශේෂ වෘත්තිකයන් කුමක් හෝ කළ යුතුයැයි මට සිතේ. කොරෝනා රෝගීන්ගෙන් අන් අයට විය හැකි හානිය ගැන ප්‍රසිද්ධියේ කියන්නට ශාරීරික වෛද්‍යවරුන්ට හැකි නම්, මානසික ගැටලු සහිත පුද්ගලයන් රාජානුග්‍රහය සහිතව සංවිධානාත්මකව සමාජයට සිදුකරන හානිය වැළැක්වීමට පියවර ගැනීමට මනෝ වෛද්‍යවරුන්ගේ සංගමයට ආචාරධාර්මික සහ වෘත්තීමය අවසරයක් තිබේය යන්න මගේ අදහසයි. මහර සිරගෙදර සිද්ධියේදී, මනෝ ප්‍රතිකාර බෙහෙත් පෙති පිළිබඳව විමල් වීරවංශ ඇමතිතුමා සහ ජනමාධ්‍ය ඉදිරිපත් කළ මිථ්‍යාව සහ සාවද්‍ය මතය හෙළාදැක එය නිවැරදි කිරීමෙන්, ශ්‍රී ලංකා මනෝ වෛද්‍ය සංගමය කදිම පූර්වාදර්ශයක්ද දී තිබේ.
සංවිධානාත්මක මිථ්‍යා ප්‍රචාරණය දේශපාලන අවියකි. එය වනාහි දේශපාලන අධිකාරවාදයේත්, ෆැසිස්ට්වාදයේත් පෙරගමන්කරුවෙකි. එහි නරකම දෙය නම්, දේශපාලන කණ්ඩායම්ද රාජ්‍යයද විසින් ජනඝාතක අපරාධ සිදුකරනු ලැබීමටත්, ඒවා සාධාරණය කිරීමටත් සුදුසු මතවාදී අවියක් බවට එය පත්කළ හැකි හෙයිනි. ඉතාලියේ, ජර්මනියේ සහ ජපානයේ, 1920 සහ 1940 ගණන් අතර කාලයේ මතුවූ ෆැසිස්ට්වාදයෙන් අප ඉගෙනගත යුතු පාඩම වන්නේ, එයයි. රාජ්‍යානුග්‍රහය සහිතව සංවිධානාත්මකව මිථ්‍යා ප්‍රචාරණය සිදුවන සමාජයක, ඕනෑම අතිදුෂ්ට, ම්ලේච්ඡ ක්‍රියාවක් සාධාරණය කිරීමේ දේශපාලනයක් මතුවීමට ඇති සමාජ-මනෝවිද්‍යාත්මක ඉඩකඩ විවෘත වීම යන්න සිතීමටත් භයංකර මාතෘකාවකි. එහෙත් ලංකාවේ අය දැන් ඒ ගැන බැරෑරුම්ව සිතන්නට පටන්ගත යුතුව තිබේ. මේ කාර්යයේදී මනෝ විද්‍යා වෘත්තික ප්‍රජාවටද වගකීමක් තිබේ. ■
