■ ප්‍රියන්ජිත් ආලෝකබණ්ඩාර
උදාරි වර්ණකුලසූරිය මේ වන විට සිනමාපට 12කට හා ටෙලි නාට්‍ය 11කට පමණ රංගනයෙන් දායක වී තිබේ. සිනමා හා ටෙලිනාට්‍ය සම්මාන උළෙලවල අවස්ථා පහකදී ඇය ජනප්‍රියම නිළියට හිමි සම්මානය ලබා ඇත. මේ ඇය සමග කළ කතාබහකි.
ජනප්‍රියත්වය කියන සංකල්පය ඔබට දැනෙන්නේ කොහොමද?
ජනප්‍රියත්වය ලබන්න අපි හැමෝම කැමතියි. හොඳ හෝ නරක දෙයක් කරලා අපි කාටත් එක රැයින් ජනප්‍රිය වෙන්න පුළුවන්. ජනතාවගේ කැමැත්ත ලබන එක, හිත් දිනාගන්න එක අමාරුයි. ජනප්‍රියත්වය තියාගන්න මම සමාජ මාධ්‍ය, ෆේස් බුක් ලයිව්, ටික් ටොක් වගේ දේවල් ජීවිතේට කරලා නෑ. මම ඉතාම ප්‍රාථමික සැහැල්ලු ජීවිතයක් ගෙවන්නේ. කවුරුහරි කෙනෙක් මගේ ළඟට ඇවිල්ලා කතා කළොත් කොච්චර මහන්සිවෙලා හිටියත් කොච්චර කාර්යබහුල වුණත් කිසිම පැකිලීමකින් තොරව ඒ අය එක්ක මම කතා කරනවා. කවදාවත් මම ඒ අය කරදරයක් කියලා හිතලා නෑ. මගේ පළමු චිත්‍රපටය ‘පායා එන්න හිරු සේ’. පළමුවෙන්ම රඟපෑ ‘බොඳ මීදුම්’ ටෙලි නාට්‍යයෙන් මට ජනප්‍රියම නිළිය වෙන්න පුළුවන් වුණා.
මම රටවල් බොහෝමයකට ගිහිල්ලා තියෙනවා. යුරෝපා රටවල මිනිසුන්ට වැඩිය ඉන්දියාව, ලංකාව වගේ දකුණු ආසියාතික කලාපයේ රටවල මිනිස්සු ප්‍රසිද්ධ චරිතවල විනය ගැන අවධානයෙන් ඉන්නවා. ඒ පැත්තෙන් අපිට කල්පනාවෙන් ඉන්න වෙනවා. ඒ හැරෙන්න ජනප්‍රියත්වය පවත්වාගෙන යන්න කියලා මම විශේෂ දෙයක් කරන්නේ නෑ. ජනප්‍රිය නිළිය හෝ නළුවා සම්මානයේදී නළුවාගේ නිළියගේ මහන්සියට වැඩිය බලපාන්නේ රසිකයන්ගේ කැමැත්ත හෝ අකමැත්ත. හොඳම නිළිය හෝ නළුවා සම්මානය ගන්න නම් රංගන ශිල්පිනියක්, ශිල්පියෙක් මහන්සි වෙන්න ඕනෑ. සිනමා හෝ ටෙලිනාට්‍ය සම්මාන උළෙලකදී මට තාම හොඳම නිළිය වෙන්න පුළුවන් වෙලා නෑ. ඒ සම්මානය ගන්න මම මහන්සි වෙනවා. නළුවෙක්, නිළියක් වුණාම එක් පැත්තකට කොටු නොවී චරිතාංග නළුවෙක්, නිළියක් වීම වඩා වටිනවා.
ජනප්‍රියත්වය රඳවාගන්න නම් වාර්ෂිකව පැවැත්වෙන සම්මාන උළෙල ඉලක්ක කර නිර්මාණවලට සම්බන්ධ වෙන්න ඕනෑ නේද?
හැම නිර්මාණයක්ම භාර ගන්නේ නෑ. මට පිටපතක් ලැබුණාම චරිතය මට කරන්න පුළුවන්ද කියලා ලොකුවට හිතනවා. ඊට පස්සේ මම බලනවා රූගත කිරීම් කරන්න හදලා තියෙන සැලැස්මෙන් මගේ පවුලේ දේවල්වලට බාධා වෙනවාද කියලා. දුවගේ ඉස්කෝලේ දෙමාපිය රැස්වීමක් තිබුණොත්, පවුලේ මංගල සංවත්සරයක් තිබුණොත්, පවුලේ ළඟම කෙනෙක්ගේ උපන් දිනයක් තිබුණොත් ඒවාට සහභාගි වෙන්න බැරිවෙනවාද කියලා බලනවා. නැතුව අවුරුද්දට අනිවාර්යයෙන් මොනවා හරි කරන්න ඕනෑ කියලා සැලසුමක් නෑ. එහෙම ඉලක්කගතව වැඩ කිරීම පීඩාකාරීයි. හඹා යෑම පීඩාකාරීයි. එහෙම පීඩිතයෙක් වෙන්න මම කැමති නෑ. හැබැයි අවුරුද්දකට එකක් වේවා, දෙකක් වේවා, අවුරුදු දෙකකට එකක් වේවා ඒ නිර්මාණයට දායක වීමෙන් මට වින්දනයක් තියෙනවාද කියලා බලනවා. කළ දේවල් එහෙම හදවතින් කළ නිසා වෙන්න ඇති මම සම්බන්ධ වුණ අතලොස්සක් නිර්මාණවලින් වුණත් මට විශාල ප්‍රේක්ෂක ආකර්ෂණයක් හිමි වෙලා තියෙන්නේ.
රංගනය ගැන විධිමත් හැදෑරීමකින් තොරව ජනප්‍රියත්වය පවත්වාගන්න පුළුවන්ද?
ජනප්‍රියත්වය විතරක් නෙමේ. මොනවත් ස්ථිර නෑ. අද තියෙන දේ හෙට නැති වෙලා යන්න පුළුවන්. නැතිවීම ගැන දුක් වෙනවාට වඩා තියෙන දේ පරිස්සම් කරගෙන පවත්වාගන්න මම කැමතියි. අපෙන් පස්සේ කවුරු හරි එනවා නම් අපට වඩා ඉහළ තලයකට එයා යන්නයි අවශ්‍ය. ඒ සතුට බෙදා ගන්න මම ලෑස්ති වෙලා ඉන්නේ.
මම වැඩ කරලා තියෙනනේ අත්දැකීම් තියෙන අධ්‍යක්ෂවරුන් එක්ක. දර්ශන තලයට එන්න කලින් අපි සියලුදෙනා එක් වෙලා පුහුණුවීම් කරනවා. දර්ශන තලයට යනකොට අපි කරන දේ ගැන පූර්ණ අවබෝධයකින්, ආත්ම විස්වාසයකින් යන්නේ. දෙබස් කියන්න ඕනෑ විදිහ අපි හොඳින් දන්නවා. හැරෙන තැන, බලන තැන අපි හොඳින් දන්නවා. ඒක කැමරා අධ්‍යක්ෂවරයාටත් අනෙක් ශිල්පීන්ටත් විශාල පහසුවක්. ඒ අධ්‍යක්ෂවරුන් නෙගටිව් පටිවලින් චිත්‍රපට හදපු කාලේ නාස්තිය අවම කරගන්න උපායමාර්ගිකව කරපු දෙයක් වෙන්න ඇති ඒක. ඒ ක්‍රමවේදයම අද ඩිජිටල් තාක්ෂණයටත් යොදාගන්නවා. ඒ පෙර සූදානමත් එක්ක අපට රඟපෑම් පැත්තෙන් ලොකු පහසුවක් වෙලා තියෙනවා. චරිතයේ තවත් සියුම් දේවල් ස්පර්ශ කරන්න, එළියට ගන්න නිදහස ලැබෙනවා.
ජනප්‍රියත්වය කියන්නේ බලයක්, සමාජයේ පොදු යහපත සඳහා ඒ බලය ආයෝජනය කරන්න පුළුවන් නේද?
සමාජ සත්කාර වැඩ නිසා මට යම් යම් පිළිගැනීම් ලැබුණු අවස්ථාත් තියෙනවා. නමුත් එය ප්‍රසිද්ධ කරලා ඒ හරහා සමාජයෙන් තවත් දේවල් බලාපොරොත්තු වෙන්නේ නෑ. දේශපාලනය වගේ දේවලටත් ඇතැම් අය කතාකළා. බොහෝ කලාකරුවෝ, කාලාකාරියෝ දේශපාලන ගැන දැනුමක් හැදෑරීමක් නැතුවයි දේශපාලනයට ගිහින් තියෙන්නේ. කලාකරුවෝ හැටියට අපිට කරන්න පුළුවන් දේ තියෙනවා. බැරි දේ තියනවා. මගේ රසිකයෝ දෙපිලකට බෙදාගෙන ඉන් එක කොටසක් මගේ ඡන්දදායකයෝ කරගන්න මට ඕනෑ නෑ. මගේ භූමිකාව කලාකාරිනියක්. දේශපාලකයාට පක්ෂ පාට තියෙනවා. කලාකාරයාට, කලාකාරිනියට පක්ෂ හෝ පාට නෑ. දේශපාලනඥයෙකුට වඩා සමාජ පිළිගැනීමක් කලාකාරිනියකට තියෙනවා. එහෙත් ඔවුන් දේශපාලනය කරනවා නම් ඒක වැරදියි කියන්න අපි කාටවත් බෑ. දේශපාලනයේ ස්වභාවය අඳුනාගෙන, මොනවද කරන්නේ කියලා පැහැදිලි දැක්මක් එක්ක යනවා නම් විතරයි සමාජ මෙහෙවරක් කරන්න පුළුවන් වෙන්නේ. නැත්නම් කලාවේ නම්බුවත් නැති වෙලා, රසිකයන්ගේ ආදරයත් නැති වෙනවා. කෙනෙක් ජනප්‍රිය වෙන්න වැඩ කරනකොටම මිනිස්සු තුළ අදහසක් තියෙනවා ඊළඟට මෙයා දේශපාලනයට එනවා කියලා. ඒක දැන් රැල්ලක් වෙලා තියෙන්නේ.
රූපවාහිනිය නිසා නළුනිළියෝ සාමාන්‍යකරණය වෙලාද?
මම වෘත්තීය රංගන ශිල්පිනියක් වුණේ සිනමාවෙන්. හැබැයි ප්‍රේක්ෂකයන්ගේ ප්‍රසාදය දිනාගන්න හැකි වුණේ රූපවාහිනියෙන්. කලාකරුවන් විදිහට අපිම අදහසක් ගොඩනගාගෙන තියෙනවා චිත්‍රපට නළුනිළියෝ වීම ටෙලිනාට්‍ය නළුනිළියෝ වීමට වඩා වටිනවා කියලා. චිත්‍රපටයේදී ප්‍රේක්ෂකයා අපිව දකින්නේ අපි ඉන්නවාට වඩා කිහිප ගුණයකින් විශාලනය වෙලා. අපේ මුහුණේ කුඩා වෙනසක්, ඇස් පිල්ලමක් වුණත් පැහැදිලිව ප්‍රේක්ෂකයා දකිනවා. රූපවාහිනියේදී ප්‍රේක්ෂකයා අපිව දකින්නේ ඉන්නවාට වඩා කිහිප ගුණයකින් කුඩා වෙලා. ඒත් රූපවාහිනියේ යන්නෙ කියලා අපි අඩුවෙන් රඟපාන්නේ නෑ. ජනප්‍රිය වීමට අද දවසේ හොඳම මාධ්‍ය ලෙස මම දකින්නේ ටෙලිනාට්‍ය. ටෙලිනාට්‍යවලින් අපට ප්‍රේක්ෂකයන් අතරට යන්න පුළුවන්. චිත්‍රපටයෙන් අපේ වෘත්තීයමය වටිනාකම වැඩි කරගන්න පුළුවන්. ඉස්සර හිටියේ සිනමා තරු. ඒ යුගයේ රූපවාහිනිය තිබුණේ නෑ. රූපවාහිනිය ආවාට පස්සෙත් රූපවාහිනී බහුලව තිබුණේ නෑ. රූපවාහිනිය පටන් ගත්ත මුල් කාලේ ටෙලිනාට්‍ය බහුලව තිබුණේ නෑ. දැන් තමයි ටෙලිනාට්‍ය, මෙගා නාට්‍ය වගේ රැලි හැදිලා තියෙන්නේ. ඉස්සර නළුවෙක්, නිළියක් බලන්න බයිස්කෝප් හෝල් එකකට යන්නම ඕනෑ. නළුවෙක්, නිළියක් හැබැහින් දකිනවා කියන්නේ රසිකයෙකුගේ, රසිකාවකගේ ජීවිතේ විශේෂ සිදුවීමක්. විජය කුමාරතුංග හැබැහින් දකින්න මිනිස්සු කොයි තරම් කැමති වුණාද කියලා අපි අහලා තියෙනවා. රූපවාහිනිය නිසා ඒ වටිනාකම පළුදුවීමක් වෙලා තියෙනවා.
දේශපාලනයට ආ ඇතැම් ජනප්‍රිය අයට ජීවිතය පවා අහිමි වූ අවස්ථා ඉතිහාසයේ තියෙනවා නේද?
ජනප්‍රිය කලාකරුවෙක් දේශපාලනයට පැමිණීම දේශපාලකයන්ගේ ජනප්‍රියත්වයට තර්ජනයක් වෙනවානේ. දේශපාලනයේ සිටින කෙනා සමාජයත් එක්ක ගැටිලා ඒ තැන හදාගෙන තියෙන්නේ. කලාවේ නිරත අය ජනප්‍රසාදයත් එක්කයි දේශපාලනයට එන්නේ. ඒ නිසා තමයි ඔය ගැටුම ඇති වෙන්නේ. විජය කුමාරතුංග වගේ ජනකාන්ත කලාකරුවෙකුගේ ජීවිතය පවා නැති වෙන්න බලපෑවේ ඒ කාරණය තමයි. එහෙම සමාජයක තමයි අපි ජීවත් වෙන්නේ. හොඳ නරක දෙකම මේ සමාජයේ තියෙන්න පුළුවන්. අපි නිවැරදිව වැඩ කරන්නයි උත්සාහ දරන්න ඕනෑ.■
