■ ප්‍රියන්ජිත් ආලෝකබණ්ඩාර
හස්‍යය පැත්තට යොමුවුණේ කොහොමද?
නිර්මාණකරුවන් තමන්ගේ නිර්මාණවලට රංගන ශිල්පීන් තෝරා ගන්නකොට පහසුවෙන්ම තමන්ගේ නිර්මාණයට යොදාගත හැකි අය කවුද කියලා හොයලා බලනවා. ඉතින් රංගන ශිල්පීන්, ශිල්පිනියන් රඟපෑ ඒවා අනුව ඔවුන්ව තෝරනවා. ඒ නිසා අපට වෙනත් දේවල් කරන්න තිබුණු ඉඩකඩ ඇහිරුණා. රංගන ශිල්පියෙක් වුණාම ඕනෑම චරිතයක් රඟපෑමේ හැකියාව තියෙන්න අවශ්‍යයි. පුහුණුවීම් හා රංගන අභ්‍යාසවලින් පස්සේ ඒ හැකියාව හදාගන්න පුළුවන්. කොහොම වුණත් අපි කැමැත්තෙන් කොමඩි කළා නෙමේ. අකමැත්තෙන් කළාත් නෙමේ. අපිම කළ දේවල්වල පලවිපාක අනුව තමයි අපට මෙහෙම වුණේ.
ප්‍රියන්ත කිව්වොත් කොමඩි කරන කෙනෙක් කියන මොඞ්ල් එකක් හැදිලා…
එහෙම මොඞ්ල් කිහිපයක් තියෙනවා. දුෂ්ටයෝ ඉන්නවා. වීරයෝ ඉන්නවා. පෙම්වතුන් ඉන්නවා. පෙම්වතියෝ ඉන්නවා. විහිළුකාරයා ඉන්නවා. නිර්මාණයක් හදන්න වුණාම පෙම්වතුන් අතරින් පෙම්වතෙක් ගන්නවා. පෙම්වතියන්ගේ ගොඩෙන් පෙම්වතියක් ගන්නවා. දුෂ්ටයන්ගේ ගොඩෙන් දුෂ්ටයෙක් ගන්නවා. විහිළුකාරයන්ගේ ගොඩෙන් විහිළුකාරයෙකුත් තෝරාගන්නවා. හැබැයි වේදිකා නාට්‍යවල මේ තත්වය වෙනස්, අලුත් වේදිකා නාට්‍යවලට අලුත් මුහුණු එකතු වෙමින් ඉන්නවා කියලා පෙනෙනවා. ටෙලිනාට්‍යවලත් මේක යම් පමණකට වෙනස් කරන්න උත්සාහ කරන අලුත් අධ්‍යක්ෂවරු ඉන්නවා.
අපි දන්නා කාලේ මේ තත්වය වෙනස් කරන්න හැකියාවක් තිබුණේ ජෝ අබේවික්‍රම මහත්තයාට තමයි. අනික් අය එකම විදිහට වර්ගීකරණය වුණා. විජය කුමාරතුංග, සනත් ගුණතිලක, මාලනී ෆොන්සේකා, අනෝජා වීරසිංහ වගේ අය ප්‍රේමවන්තයෝ හා ප්‍රේමවන්තියෝ කරලා තිබුණා. ස්වර්ණා මල්ලවාරච්චි වගේ අය කලාත්මක පැත්තට වර්ගීකරණය කරලා තිබුණා. විල්සන් කරු, මර්වින් ජයතුංග, රෙක්ස් කොඩිප්පිලි වගේ අය දුෂ්ටයන්. ෆ්‍රෙඩී සිල්වා, බන්දු සමරසිංහ, ටෙනිසන් කුරේ වගේ අය හාස්‍යොත්පාදක පැත්තකට දාලා තිබුණා.
හාස්‍යෝත්පාදක රංගනය පහසු කටයුත්තක් කියා සමහරු හිතනවා..
මොන විදිහේ රඟපෑමක් වුණත් ලේසි පහසු නෑ. සමහර අධ්‍යක්ෂකවරු නිරූපණ ශිල්පීන්, ශිල්පිනියන් මේකට ගෙනැත් දානවා. ටෙලිනාට්‍ය දර්ශන තලයට ගත්ත ගෙදර අයිතිකාරයාවත් දානවා. සැලෝන් එකක රූගත කරමින් ඉන්නකොට එතැන කෙල්ලෙක් හිටියොත් එයාත් දානවා. කර්මාන්තය ඉහළට ගේන්න, ටෙලිනාට්‍ය ජනප්‍රිය කරවන්න, ටෙලිනාට්‍යයේ රේටින් වැඩි කරන්න කියලා ක්‍රිකට් ක්‍රීඩකයෝ නළුවන් කරනවා. ක්‍රිකට් කණ්ඩායම අසාර්ථකයි කියලා ක්‍රිකට් ටීම් එකට නළුනිළියෝ දාලා තියෙනවාද? වැටහීමක් තියෙන අධ්‍යක්ෂවරු නම් කවදාවත් මේ වගේ දේවල් කරන්නේ නෑ. සීරියස් චරිත කිරීම අමාරුයි. අඬන චරිත කිරීම ලේසියි. හිනස්සන එක අමාරුයි වගේ කතා කියන්නේ නෑ. කලාවේ අවසානයේ අර්ථ, ධර්ම, කාම, මෝක්ෂ කියන මොකක්හරි එකකට එන්න එපැයි. අර්ථයක් තියෙන්න ඕනෑ. ධර්මයක් තියෙන්න ඕනෑ. රසයක් තියෙන්න ඕනෑ. අවසානේ විමුක්තියක් තියෙන්න ඕනෑ.
දැන් ගොඩාක් අය වැඩ කරන්නෙ අන්තර්ජාලයේ..
ඕනෑ කාලයක පවතින ප්‍රවණතාවන්ට පිටින් වැඩ කරන පිරිසක් ඉන්නවා. ඒකෙන් කලාවට විශාල සේවයක් වෙනවා. කලා සම්ප්‍රදායන් ආරක්ෂා වෙනවා. පවතින ක්‍රමයට අනුගතව වුණත් පරණ ක්‍රමවේදයන්ට එරෙහිව යමින් අලුත් නිර්මාණ කරන තවත් පිරිසකුත් ඉන්නවා. සමහර විට ඒවායින් විශාල වැරදීම් වෙන්නත් පුළුවන්. එහෙම වුණත් කවදා හරි දවසක ඒවා පාදක කරගෙන නව නිර්මාණ බිහිවෙනවා කියලා මම විස්වාස කරනවා. ඒ නිසා සම්ප්‍රදාය අතික්‍රමණය කරනවා කියන කෑල්ලක් මේ ක්‍රියාවලිය ඇතුළේ තියෙනවා. මේ කාර්මික වූ, සංකීර්ණ වූ සමාජ ක්‍රමය ඇතුළේ මිනිස්සු කොටුවීමක්, සීමාසහිත වීමක් වෙලා තියෙනවා. දැන් මේ වසංගත කාලේ කොයි තරම් මිනිස්සු හුදෙකලා චරිත බවට පත්වෙලාද? මේ අයටත් කලාව අවශ්‍යයි. අන්න එතකොට සමාජ මාධ්‍ය වගේ නව මාධ්‍ය මාර වටිනවා. අද සිනමාශාලා, නාට්‍යශාලා, කලාගාර සියල්ල වැහිලා තියෙන්නේ. මොන සමාජ දේශපාලන තත්ත්වයක් ඇතුළේ හිටියත් කලා රසවින්දනය කියන දේ මිනිසාට අවශ්‍යයි. අද ඒ වැඬේට පිහිටට ඇවිල්ලා තියෙන්නේ මේ නව මාධ්‍ය තමයි. අලුත් තාක්ෂණය දන්නා අය, සම්ප්‍රදාය කඩන අය වැරදි වැරදී හරි යම්කිසි මානයක් හොයාගන්නවා. ඒවාට විවේචන තියෙන්න පුළුවන්. හැබැයි අනාගතයේ දවසක මේ තුළ කලාත්මක නිර්මාණ බිහිවෙයි.
සමාජ ජාලාවලට ඉදිරිපත් කරන නිර්මාණ හුදු හාස්‍යෝත්පාදනයට පමණක් සීමා වෙන ප්‍රවණතාවක් තියෙනවා නේද?
ප්‍රවණතාවක් නම් සීමාව ඉක්මවා ගියාට පස්සේ ඒකට පවතින්න බෑ. බලන්න රංගන කලාව කොතැනද තිබුණේ. ඒක ගමේ ගිනිමැලේ වටේ තිබුණා. ඊට පස්සේ වෙලේ කමතේ තිබුණා. පස්සේ සල්පිලේ, පාරේ තිබුණා. ඊට පස්සේ මඩුවකට ආවා. තානායම්පොළකට ආවා. වේදිකාවක් මතට ආවා. තිරයකට ආවා. තිරේ ගෙදරට ආවා. දැන් තිරේ අතට ඇවිල්ලානේ. ඒ නිසා කවුරු මොනවා කිව්වත් මේකේ සීමා තියෙනවා.
අවසාන තීරකයා වුණේ ප්‍රේක්ෂකයා. ඒ තීරකයාගේ බලපෑම අනුව තමයි ඉතිහාසය පුරා මේක වෙනස් වුණේ. ඉස්සර කලාව කෙරුණේ කලාකරුවාගේ හා ප්‍රේක්ෂකයාගේ අවශ්‍යතාව, කැමැත්ත මත. දැන් මේ මැදට වෙළෙන්දා ඇවිල්ලා ඉන්නේ. මේ වෙළෙන්දෝ තමන්ගේ භාණ්ඩයට සේවාවට පාරිභෝගිකයා ආකර්ෂණය කර ගන්න කලාකරුවා පාවිච්චි කරන්න පුළුවන් ක්‍රමයක් හදාගෙන ඉන්නවා. ඔහුගේ වාණිජ ඉලක්ක ජයගන්න නම් අපේ කලාව තවරලා ප්‍රේක්ෂකයාට දෙන්න ඕනෑ. ඒ නිසා මානුෂික මුහුණුවරවලින් දැන්වීම් එනවා. සදාචාරාත්මක මුහුණුවරින් එනවා. සාරධර්ම මුහුණුවරින් එනවා. ආගම දහම තවරලා මස් මාළු විකුණනවා. දේශීය සාරධර්ම තවරලා විදේශීය දේ විකුණනවා. පවතින්න නම් අපිටත් ඒ අනුව අනුගත වෙන්න වෙනවා. අපිට දොඩම් කඩා ගන්නත් ඕනෑ. හැබැයි දොඩම් ගහට නගින්න බෑ කටු ඇනෙනවා. ඒ නිසා අපි කෙක්කෙන් කඩනවා. නැත්නම් ඉණිමගක් පාවිච්ච් කරනවා. එහෙමත් බැරි නම් අපි ඩ්‍රෝන් එකක් යවලා දොඩම් කඩනවා, මොකද අපට දොඩම් ඕනෑනේ.■
