■ කැත්ලින් ජයවර්ධන
මේක හරි විනෝද රාජකාරියක්. සඳුදාට මිලේව (ඇමෙරිකානු කිවිඳිය) පුළුස්සන්න. බදාදාට වයිට්මන්ව (වොල්ට් වයිට්මන් නම් වූ ඇමෙරිකානු කවියා) සිකුරාදාට ෆෝක්නර්ව (නොබෙල් ත්‍යාගලාභී විලියම් ෆොක්නර්) … අළුකර දමන්න. ඊට පසුව අළුත් පුළුස්සන්න. ඒක තමයි අපේ රාජකාරිය.
“පි ළිස්සීම සතුටක් වූවේ ය.”
මේ ආරම්භක වැකිය ලියැවී ඇත්තේ අශුභවාදී අනාගත රාජ්‍යයක් ගැන ලියැවුණු අනාගතවාදී නවකතාවක ආරම්භක වැකිය ලෙස ය. පොතේ නම Fahrenheit 451 ය. පොතේ සිංහල පරිවර්තනය ද ෆැරන්හයිට් 451 ම ය. පොත ලියා ඇත්තේ අමෙරිකානු සාහිත්‍ය ක්ෂේත්‍රයේ දිදුළන තරුවක් වන Ray Bradbury (රේ බ්‍රැඞ්බරි) ය. විද්‍යා ප්‍රබන්ධ රාමුව ඇතුළේ ලියැවුණ ද රේ බ්‍රැඞ්බරිගේ නිර්මාණ මිනිස් චෛතසිකයන් පත්ලේ කිමිදෙමින් ගිලී යමින් මිනිසාගේ ජීවන ගැටලු පිළිබඳව ද විමර්ශනයක යෙදෙයි. ඔහු විද්‍යා ප්‍රබන්ධය, නිර්මාණාත්මක සාහිත්‍යධාරාව සමග ද බද්ධ කරයි. නිර්මාණාත්මක ලේඛකයකු යනු ස්වාභාවිකත්වයේ නිමැයුමක් මිස කිසිවකු විසින් හෝ ආයතනයක් විසින් හෝ හැඩකල ගන්වනු ලැබූවකු නොවන බව අවධාරණය කෙරෙන ඔහුගේම ප්‍රකාශයකි මේ.
විශ්වවිද්‍යාල හා උසස් අධ්‍යාපන ආයතන ගැන මගේ විශ්වාසයක් නැත. ඒ වෙනුවට මම පුස්තකාල මත මගේ විශ්වාසය රඳවමි. (ෆැරන්හයිට් 451, 10 පිටුව)
අප ජීවත්වන ලෝකය පිළිබඳ එක්තරා අනාවැකියක්, පුරෝකථනයක් වැනි වූ මේ කෘතිය සිංහලට පරිවර්තනය කර ඇත්තේ ප්‍රවීණ පරිවර්තක ප්‍රභාත් මිරිහාගල්ල ය. නවකතාවට පිටුපස නොපෙනී සිටින එහි උත්පත්ති කතාව සෑම පොතකින්ම අනිවාර්යයෙන්ම හමුවන්නක් නොවේ. එහෙත් ප්‍රභාත් මිරිහාගල්ල ෆැරන්හයිට් 451 නවකතාවේ ආරම්භක අන්දරය පොතට උපග්‍රන්ථයක් වශයෙන් එක්කර ඇති අතර එය රේ බ්‍රැඞ්බරි විසින් ශ්‍රව්‍ය වෙළුමක් ලෙස පොතට ඈඳා තිබූවක් බව ද සඳහන් කරයි. ඒ අනුව තමා තුළ පිළිසිඳ ගන්නා වස්තුබීජ සම්බන්ධයෙන් ඔහු කියන්නේ මෙවැනි කතාවකි.
නිර්මාණ සඳහා මූලික වන අදහස් නැතහොත් වස්තු බීජ මා දකිනුයේ, මා සපා කා ඩැහැගෙන, මා සිර කර අල්ලාගෙන සිටීමට වැර දරන යෝධ බුල්ඩෝග් බල්ලන් ආකාරයෙනි. මට එවැනි වස්තුබීජයක් හෙවත් අදහසක් ලැබුණු විට, එය මා සිර කර අල්ලා ගෙන සිටින බවක් මට දැනේ. අවසානයේ දී මට එහි ග්‍රහණයෙන් නිදහස් වීමට ලැබෙන්නේ, පැයකින් හෝ පැය දහයකින් හෝ දවසකින් හෝ දවස් ගණනාවකින් හෝ මා එයින් නිර්මාණයක් උපදවා අවසන් වූ තැන ය. ඒවා සිදු වන අන්දම ගැන මගේ පාලනයක් නැත. ඒ අදහස් කොහේ හෝ සිට පැමිණ මා සපා කෑමට අවසර පතයි. මම ඒවාට අවසර දෙමි… (237 පිටුව)
මේ අපූරු ලේඛකයා මේ පොත ලියා ඇත්තේ කෙටිකතාවක් පාදක කරගනිමිනි. එය ඉතා වේගයෙන් ලියැවුණේ යැයි ඔහු කියයි. මේ කඩිනමට හේතු වූයේ අදහස් ඇති සැටියෙන්ම, අවංකවම කියාපෑමට වුවමනා වී තිබීම ය. වදන් හකුළුවන්නට සිදුවුණේ ඒවා අමතක වන්නට පෙර ය. ඔහු ඊට මුලින්ම යොදා ඇත්තේ ‘ගිනිභටයා’ යන නමයි. එය Fahrenheit 451 වී ඇත්තේ පසුවයි.
අමතක නොවනසුලු ප්‍රබල පාඩමක් වර්තමාන ලෝකයට මුදාහරින ෆැරන්හයිට් 451 නම් වූ අනාගතවාදී කෘතියේ පළමු කොටස නම් කර ඇත්තේ ‘උදුන සහ සලමන්දරයා‘ ලෙස ය. පරිච්ඡේදය ඇරඹෙන්නේ මොන්ටැග් නම් වූ ගිනිභටයකුගේ ක්‍රියාකාරකම් විස්තර කරමිනි. මෙහි මුලින්ම සඳහන් වන පිළිස්සීම සතුටක් වූයේය යන්නට අදාළව ඒ සතුට වින්දනය කරන්නා මොන්ටැග් ය.
සඳපහන් රැයක සිය සේවා ස්ථානයෙන් පිටවී නිවෙස බලා යමින් සිටින ගිනිභටයාට (මොන්ටැග්ට) සරත් සෘතුවේ ඇදහැළෙන තුරුපත් අතරින් තරුණ දැරියකගේ රූපකාය පෙනීයන්නේ කොළතැළුණු පොළොවේ ලිස්සා යන්නාක් මෙනි. ගිනිභටයා දැකීමෙන් මඳක් අන්දමන්ද වන තරුණිය, ඔහුගේ උරහිසෙහි ඇති සලමන්දරයාගේ ලාංඡනය හා පපුවෙහි වන ෆීනික්ස් තැටිය දෙස විස්මයෙන් බලා සිටී.
‘හරි’ යි ගිනිභටයා කියයි.
“ඔබ අලුතින් ආව අසල්වැසියෙක් නේ ද?”
ඇය එය අනුමත කරමින් ඔහු වෙතින් වහනය වන භූමිතෙල් ගඳ ගැන විමසා සිටින කල ඔහු පිළිතුරු දෙන්නේ ‘භූමිතෙල් ගඳ නං මට විලවුන් සුවඳක් වගේ’ කියා ය. සිය නිවෙස දෙසට විහිද යන පදික මාරුව වෙත හැරෙමින් යළිත් වරක් ඇය මෙසේ විමසා සිටී.
“මං ඔබ එක්ක ඇවිදගෙන ආවට කමක් නැද්ද? මගේ නම ක්ලැරිස් මැක් ක්ලේනන්’
දාහත් හැවිරිදි තරුණියගේ සුදු මුහුණ සඳරේඛාවට හසුවීමෙන් කැළුම් විහිදුවන්නේ හිම සුදු පැහැයෙනි. ගිනිභටයා බලාපොරොත්තු නොවූ කතාවකින් ඇය ඔහු විපිළිසරයට පත්කරයි.
‘ඔබ දන්නවා ද? මං ඔබට පොඞ්ඩක් වත් බය නෑ.’
‘මට බය වෙන්නේ මොන අහවල් දේකට ද?’
දැරියගේ මුහුණේ රැඳී ඇති සියුමැලි විලාසය විද්‍යුත් ආලෝකය මෙන් ඇස් කඩාගෙන යන කර්කශ ආලෝකයක් නොවන අතර එය සමාන කළ හැකිවන්නේ මඳ-මඳ සැලෙමින් ලෙළෙන සුව පහසුවක් සාදන ඉටිපන්දම් එළියකට යැයි ගිනිභටයාට සිතෙයි. ක්ලැරිස් ඔහුට තවත් ප්‍රශ්නයක් යොමු කරයි.
‘ඔබ ගිනිභටයෙක් විදිහට වැඩ කරන්නේ කොච්චර කාලෙක ඉඳන් ද?’.
‘මට වයස විස්සෙදි ඉඳන්; දැන් මං රාජකාරියට බැහැලා අවුරුදු විස්සක්’
ආන්දෝලනාත්මක හා බිහිසුණු ප්‍රශ්නය ඇය මුදාහරින්නේ ඉන් පසුව ය.
‘ඔබ ඔය පුළුස්සන පොත්වලින් එකක් හරි කියවලා තියනව ද කවදා හරි’
‘ඒක නීතියට විරුද්ධ අපරාධයක් නේ?’
මෙසේ කියන්නේ මොන්ටැග් හෙවත් ගිනිභටයා ය.
මේක හරි විනෝද රාජකාරියක්. සඳුදට මිලේව (ඇමෙරිකානු කිවිඳිය) පුළුස්සන්න. බදාදට වයිට්මන්ව (වොල්ට් වයිට්මන් නම් වූ ඇමෙරිකානු කවියා) සිකුරාදට ෆෝක්නර්ව (නොබෙල් ත්‍යාගලාභී විලියම් ෆොක්නර්) … අළුකර දමන්න. ඊට පසුව අළුත් පුළුස්සන්න. ඒක තමයි අපේ රාජකාරිය.
‘ඔබ උඩ බැලුවොත්’ යි හදිසියේම ඇය කියන්නේ අහස පෙන්වමිනි.
’හඳේ හාවෙක් ඉන්න බව ඔබට පෙනේවි’
ගිනිභටයා බොහෝ කලකින් සඳ දෙස බලා නැත… ඇයත් ඔහුත් ඇගේ නිවස අසලට පැමිණ සිටිති. නිවසේ පහන් දීප්තිමත්ව දැල්වෙයි.
‘මොකද මෙතන සිද්ධ වෙන්නෙ?
එතරම්ම විදුලිබුබුළු නිවසක දැල්වෙනු ඔහු දැක නැත.
‘ආ… ඒ මගේ අම්මයි තාත්තයි මාමයි එකට වාඩිවෙලා කතා කර කර ඉන්නවා.
ඔහු දෑස් දල්වා සිටින්නේ විමතියෙනි. තමාගේ බිරිඳ මිල්ඩේ‍රඞ් සමග එවැනි සතුටු සාමිචියක යෙදුණ කාලයක් ඔහුට මතක නැත.
ඔබ ඉන්නෙ සතුටින්ද? යි දැරිය අසයි.
මොන්ටැග් හෙවත් ගිනිභටයාට මේ ප්‍රශ්නය අමුතුය. දැරියට සමු දී ඔහු නිවෙසට පැමිණෙන විටද බිරිඳ අවදියෙනි. එහෙත් ඔවුන්ට කතා කරන්නට බැරිය. ශ්‍රව්‍ය බෙලිකටු දෙකක් ඇගේ දෙකන් සිරකරගෙන සිටී. ඇය සවන් දෙමින් සිටින්නේ දුර ඈතක සිටින මිනිසුන්ගේ දූරස්ථ හඬටය.
බිරිඳ තමාට කෙතරම් නම් ආගන්තුකදැයි ගිනිභටයාට සිතෙයි. තමා ඇය ගැන කිසිවක් දැන සිටින්නේදැයි දැන ගැනීමට මතක් කර ගැනීමට ඔහු වෙහෙසෙයි. තමා වෙන කිසිවකුගේ නිවෙසකට ඇතුළු වී ඇත්තාක් මෙන් ඔහුට හැඟෙයි.
ඉනික්බිතිව ඔහුට ඇසෙන්නේ නාන කාමරයේ කරාමයෙන් දිය ගලාගෙන යන හඬයි. ඇය යමක් ගිලින හඬක්ද ඒ සමගම ඇසී යයි. ඇය කීවරක් නම් ගිල්ලේදැයි ගණන් කරන්නට ඔහු කිසියම් උත්සාහයක යෙදෙයි. පෙතිවල මාත්‍රාව වැරදී යම් හෙයකින් ඇය මිය ගියේ නම් තමා ශෝකයෙන් වැළපෙන්නේ නැති බව ඔහුට විශ්වාසය. එය ආගන්තුකයකුගේ මරණයකට වැඩි දෙයක් නොවන බව වැටහුණ මොහොතේ ඔහු ඉකිගසා හඬන්නට වෙයි. ඔහු හඬන්නේ ඇගේ මරණය ගැන සිහිවීමෙන් නොව මරණය පිළිබඳ ශෝකයක් හට නොගැනීමේ වේදනාවෙනි. එක, දෙක, තුන, හතර, පහ ආදි වශයෙන් දවස් ගෙවී යයි. ක්ලැරිස් නම් වූ ළාබාල යුවතිය ඔහුට තැන්තැන්වලදී හමුවෙයි. විටෙක ඇය වොල්නට් ගසක් සොලවමින් සිටී. හදිසියේම ඔහුට සිය බරාඳයේ තිබී මල් පොකුරක් හමුවෙයි. සිතට වධ දෙන ප්‍රශ්නයක් ඇය හමුවේ මුදාහරින්නට තරම් ඔහු හදිසියේම එඩිතර වී සිටී.
‘මට ඇයි දැනෙන්නෙ මං ඔබව අවුරුදු ගාණක් තිස්සේ දන්නව වගේ කියලා?
තවත් වරෙක ඔහු මෙසේ අසයි.
‘ඇයි ඔබ ඉස්කෝලෙ යන්නෙ නැත්තෙ? ඔබ රස්තියාදු ගගහ ඉන්නව මම හැම තිස්සෙම දකිනවනෙ?
මේ ප්‍රශ්නයට ඇය සපයන පිළිතුර අපට අප පය ගසා සිටින පොළොව පිළිබඳ සංඥා සපයන්නකි.
ගෙමිදුලේ වැටී ඇති චෙස්නට් ගෙඩි කිහිපයක් අහුලමින් සොලවමින් ඇය මෙසේ කියයි.
‘ලෝකය කොච්චර අමුතු ද කියලා කතා කර කර ඉන්න එකත් මට අනුව සමාජශීලී දෙයක්. මිනිස්සු එක්ක කලවම් වෙන එක හොඳ දෙයක් තමයි. නමුත් කට්ටියක් එක්රැස් කරවලා, ඒ අයට කතා කරන්න ඉඩනොදී තියන එක නං සමාජශීලී කරවීමක් කියල මං හිතන්නෙ නෑ. ටෙලිවිෂන් පන්තියෙ පැයයි. බාස්කට් බෝල් ක්‍රීඩාවට පැයයි. පිටපත් ඉතිහාසයට හෝ චිත්‍ර ඇඳීමට පැයයි. ඊට පස්සේ ආයේ ක්‍රීඩාවලට පැයයි. නමුත් අපි කවදාවත් ප්‍රශ්න අහන්නෙ නෑ. හුඟ දෙනෙක් අහන්නෙ නෑ. ඔවුන් දිගටම උත්තර ඉදිරිපත් කරගෙන යනවා. අපි පැය හතරක් තිස්සේ චිත්‍රපටයක් ක්‍රියාත්මක කරවන ගුරුවරයෙක් දිහා ඔහේ බලාගෙන ඉන්නවා. ඒක හරියට පුනීල ගොඩකට වතුර පුරවනවා වගේ වැඩක්. වතුර ටික කටින් පුරවද්දි යටින් හැලිලා යනවා.’ ( 451-56 පිටු)
ධනය, බලය හා වෙළෙඳාමද සමගින් ලෝකය අර්බුදයකට යමින් සිටියි. මිනිස් ශුභසාධනය සඳහා යොදා ගත යුතු විද්‍යාව හා තාක්ෂණය බලය ලබාගැනීමේ වියරු ආශාවන් සන්තර්පණය කෙරෙන විනාශකාරී අවි නිෂ්පාදනය සඳහා වැඩි වැඩියෙන් යොදා ගැනෙයි. එවැනි ලෝකයක මිනිසාගේ අනාගත හැඩරුව අපූර්වාකාරයෙන් කැඩපත්ගත කරන ෆැරන්හයිට් 451 ප්‍රබන්ධය, සමාජ මාධ්‍යය රජයන වර්තමාන ලෝකයට මඟහැරුණු, නොපෙනුණ, ඉසව්වක්, ඉසව් ගණනාවක් නිරාවරණය කර දෙයි. පොත් සමග පෙමින් බැඳුණ මිනිසකු වන රේ බ්‍රැඞ්බරිගේ අභිලාෂයන් මෙහිදී ප්‍රකාශයට පත් වන්නේ මොන්ටැග් නම් වූ ගිනිභටයාගේ භූමිකාව තුළිනි. හිට්ලර්, පොල්පොට් හා ස්ටාලින් පාලන යුග ලෝකයෙන් මුළුමනින්ම තුරන් වී ඇත්තේ ද යන බියකරු පැනය දෙස යළි හැරී බලන්නටත් ඉන් අවකාශයක් විවර වෙයි.
අනාගතයට රතු එළි දල්වන මේ හා සමාන තවත් ප්‍රබන්ධ කිහිපයක් ද මෙය කියවද්දී අපට සිහි වෙයි. ඒ අතරිනුත් සුවිශේෂ වන්නේ ජෝර්ජ් ඕවල් විසින් රචනා කරන ලද 1984 හා ඇල්ඩස් හක්ස්ලිගේ Brave new world නම් ප්‍රබන්ධයයි. (මෙය අසිරිමත් නවලොව නමින් කේ.ඒ.එන් පෙරේරා විසින් සිංහලට නගා තිබේ.)
1984 කෘතියෙන් ජෝර්ජ් ඕවල් පාඨකයා හමුවට පමුණුවන්නේ කිසිවකු දැක නැති, කිසිවකුට නොපෙනෙන කිසිදා නොමැරෙන තනි මිනිසකු විසින් පාලනය කරනු ලබන රාජ්‍යයකි. Big Brother හෙවත් ලොකු සහෝදරයා ලෙස නම් කෙරෙන ඔහු ජනතාවට දැකගත හැකිවන්නේ රජයේ ආයතනවල හා මිනිසුන් ගැවසෙන පොදු ස්ථානවල ගසා ඇති මහා කටවුට්, පෝස්ටර් තුළින් පමණි. රට පාලනය වන්නේ මේ සර්වබලධාරියා නියෝජනය කරන පක්ෂයේ නියමයන්ට අනුවය. රටවැසියාගේ උපතේ සිට මරණය දක්වා වූ සියල්ල තීරණය කරන්නේ පක්ෂයයි. පෙම් සබඳතා සපුරා තහනම් වන අතර විවාහ සිදුවිය යුත්තේ ද පක්ෂයට රිසි අයුරිනි. සෑම නිවෙසකම ටෙලිස්ක්‍රීනය නමින් උපකරණයක් සවිකර ඇත්තේ මිනිසුන්ගේ පෞද්ගලිකත්වය මුළුමනින්ම නිෂේධනය වන සේය. මිනිසුන්ගේ කතාබහ ක්‍රියාකාරකම් මධ්‍යම පාලන මධ්‍යස්ථානයට සම්ප්‍රේෂණය කරන්නේ මේ ටෙලිස්ක්‍රීනයයි. 1923 වසරේ සිට 2005 දක්වා පළවු හොඳම ඉංග්‍රීසි නවකතා 100ට ඇතුළත් වන 1984 ජෝර්ජ් ඕවල්ගේ අවසාන කෘතියද වෙයි.
ජාන තාක්ෂණය නොදියුණු මට්ටමක පැවැති 1932 වසරේ ඇල්බට් හක්ස්ලි විසින් එළිදක්වන ලද Brave new world කෘතියට ද මේ අනාගතවාදී ප්‍රබන්ධ ධාරාවේ සුවිශේෂ තැනක් හිමිවෙයි. ඉන් නිරූපණය වන්නේ බිහිසුණු ලෙස කාර්මීකරණයට නතු වූ ලොවක ඛේදවාචකයකි. පෘථිවිය කොටස් 4කට බෙදා පාලනය කරන ලෝක පාලකයන් (World controller) සිවුදෙනෙකු මෙහිදී හක්ස්ලි පාඨකයාට සම්මුඛ කරයි. ප්‍රදේශ සතරක මිනිස් ජීවීන් බෝ කරන මධ්‍යස්ථාන සතරක් ක්‍රියාත්මක වෙයි. ඉතාම අධි-මනස් ඇත්තේ (ALpha plus plus) අධි-මනස් ඇත්තෝ (ALpha plus) සහ බාල මනස් ඇත්තෝ(ALpha Minus)යනුවෙන් තුන්වර්ගයක ජීවීන් බිහිකිරීම මෙහිදී සිදුවෙයි.ALpha plus වර්ගයේ මිනිසුන් රටේ වැදගත් තීරණ ගැනීම හා කළමනාකරණය වැනි ඉහළ ශ්‍රේණියේ වෘත්තීන් සඳහා තෝරා ගැනෙන අතර ALpha Minus ජීවින් යොදා ගැනෙන්නේ බර ඉසිලීම, සනීපාරක්ෂක සේවා වැනි පහත් යැයි සම්මත සේවාවන් සඳහාය. ඔවුහු දුර්වල මනස් මෙන්ම ශක්තිමත් සිරුරු ද ඇත්තෝ වෙති.
නව තාක්ෂණික සොයාගැනීම්ද සමගින් විද්‍යා පුනර්ජීවනයක් ප්‍රකට කරන්නා වූත්, ‘බුද්ධි පරිපාකයේ සියවස’ ලෙස හැඳින්වෙන්නා වූත් 19 වන සියවස තුළ, යහපත්, නිර්මාණශීලී, නම්‍යශීලී මිනිසුන්ගෙන් සුසැදි නවලොවක් පිළිබඳව මිනිස් සිතෙහි දැල්වුණු ප්‍රාර්ථනාව කෙමෙන් කෙමෙන් නිවීයමින් ස්වයංඝාතනය සඳහා මිනිසා පොළඹවනසුලු ප්‍රවණතාවක් හිස ඔසවන්නට වූයේ විසිවන සියවස ආරම්භ වීම ද සමගිනි. දියුණුව, ජයග්‍රහණය වැනි වදන් අස්සේ සැඟව ගිය භයානක විපතක, පරිහානියක පෙරමග ලකුණු දැන් දැන් විවිධ වෙස් ගනිමින් විදුලි කොටමින් පවතියි. කොවිඞ් 19 යනු ද එවැන්නකි. විද්‍යාව, තාක්ෂණය සතු අසීමිත විභව ශක්තීන් පෞද්ගලික අභිමතාර්ථ සාධනය උදෙසා යොදාගත් අතළොස්සකගේ ක්‍රියාකාරකම් ලෝකය විනාශ මුඛයට ඇද හෙළන අයුරු පරිකල්පනය කරමින් ලියැවුණු මේ අනාගතවාදී ප්‍රබන්ධ, මිනිසාට අනතුරු ඇඟවීමක් කරන අතරේ ඒවායින් ගැලවිය හැකි රක්ෂිත ප්‍රදේශ පිළිබඳවද ඉඟි කරමින් එක්තරා නිරෝධායනයකටද මිනිසා යොමු කර ඇති බව පැහැදිලිය. එහෙත් ප්‍රශ්නය වන්නේ මේවා කියවන්නට යොමුවන්නේ කීයෙන් කී දෙනාද යන්නයි. ෆැරන්හයිට් 451 අප හමුවේ විදාරණය කරන ප්‍රමුඛ ප්‍රශ්නය වන්නේද මෙයයි. පරිකල්පනය තියුණු ලෙස කළුමදින මෙවැනි අනාගතවාදී නිර්මාණ සිංහල සාහිත්‍ය ක්ෂේත්‍රය තුළ දක්නට ලැබෙන්නේ ඉතා විරල වශයෙන් වීමද එක්තරා ගැටලුවකි.
මියුසස් පබ්ලිෂිං හවුස් ප්‍රකාශනයක් වන ෆැරන්හයිට් 451 තුළ හකුළුවා ඇති එවැනිම වූ ප්‍රශ්න කීපයක් අවසාන වශයෙන් පාඨකයාගේ අවධානය සඳහා මෙසේ ලියා තබමු.
පොතක් යනු තහනම් වස්තුවක් වූ යුගයක්….?
පොත් කියවීම දරුණු අපරාධයක් වූ යුගයක්….?
මෝහය ප්‍රඥාව වූ යුක්තිය අයුක්තිය වූ යුගයක්….?
ජීවිතය යනු ඩිජිටල් තිරයක් වූ යුගයක්….?■
