දත්ත ආරක්ෂාව පිළිබඳ පනතේ කතාව – මහාචාර්ය රොහාන් සමරජීව

සාමාන්‍ය ජනතාවගේ ජීවිතවලට විශාල වශයෙන් බලපාන පනතක් වන පෞද්ගලික දත්ත ආරක්ෂාව පිළිබඳ පනත කෙටුම්පත් කිරීමේ අවසාන අදියරේ පවතින බවත්, එය ඉදිරියේදී ඉදිරිපත් කරන බවත් මාධ්‍ය වාර්තා කර තිබුණි. මහාචාර්ය රොහාන් සමරජීව ශ්‍රී ලංකාවේ මෙන්ම ජාත්‍යන්තර මට්ටමෙන් පුද්ගලික දත්ත ආරක්ෂාව පිළිබඳ විෂය ඉහළින් හැදෑරූ, ඒ පිළිබඳ ඉගැන්වූ විශේෂඥයෙකි. ඔහු පෙර ආණ්ඩුව සමයේ ශ්‍රී ලංකාවේ දත්ත ආරක්ෂාව පිළිබඳ පනත සකස් කිරීමට ඉහළ දායකත්වයක් ලබා දුන්නේය. මේ ඔහු සමඟ දත්ත ආරක්ෂාව පිළිබඳ පනතට අදාළ පසුබිම පිළිබඳ කළ සාකච්ඡාවකි.

මම පටන්ගන්නම් මේ දත්ත ආරක්ෂා කරන්න ඕනෑ ඇයි, දත්ත සංවේදී වන්නේ ඇයි කියන තැනින්. එතැනින් එහාට දත්ත ආරක්ෂාව පිළිබඳ පනතක් ලංකාවේ සම්මත කිරීම සඳහා වන පසුබිම් කතාව මම විස්තර කරන්නම්.

මේ දවස්වල හොඳ උදාහරණයකුත් තියෙනවා. කොවිඞ් නිසා කන්ටැක්ට් ටේ්‍රසින් කියා එකක් තියෙනවානේ. ඒක තමයි උදාහරණය.

යම්කිසි ආසාදිතයෙක් හමු වුණොත් එයා එක්ක හිටපු අය හඳුනාගන්න තමයි ඒක කරන්නේ. අපි සුපර්මාකට් එකකින් බඩු ගන්න යනකොට නම ලියනවා, ටෙලිෆෝන් නම්බරය ලියනවා. මම කිසි පැකිළීමක් නැතිව ඒ දෙක දෙනවා. ඒත් සමහර තැන්වලින් අයිඩෙන්ටිටි කාඞ් නම්බර් එක ඉල්ලනවා. තවත් සමහරුන් ලිපිනය ඉල්ලනවා. තාක්ෂණය එක්ක බැලුවාම ඒවා තමයි දත්ත ආරක්ෂාව ගැන කතා කරන විට වැදගත් වන උදාහරණ. ඒවා තමයි සංවේදී කාරණා.

ඇත්තටම හැඳුනුම්පත ගන්න හේතුවක් නැතත්, අපේ අය ඒ අංකය අහනවා. යුද්ධෙ කාලෙ ඉඳන්ම එන මානසිකත්වය නිසා අපේ රටේ අය අයිඩෙන්ටිටිය අහපු ගමන් පැනලා දෙනවා. වෙන රටවල දෙන්නේ නැහැ. රහසක් විදියට තියාගෙන ඉන්නවා.

ඔන්න ඊළඟට මේ දත්ත එකතු කිරීමේ වැඬේට තාක්ෂණය එනවා. අපි වැඬේ ස්මාට්ෆෝන්, කම්පියුටර්, ඉන්ටනෙට්වලට බාරදෙනවා. අපි ලියාපදිංචි වෙලා අංකයක් දෙනවා. මේක වඩා කාර්යක්ෂමයි. මොකද, අපි අතින් ලියනකොට අත් අකුරු සවුත්තු වෙන්න ඉඩ තියෙනවා. අපි හිතාමතාම වැරදි තොරතුරු දානවා. ඒත්, අරකේදී අපි අංකයකින් රෙජිස්ටර් වෙනවා. එතකොට අපේ කරදරේත් අඩුයි. ලිය ලියා ඉන්න ඕනෑ නෑ. කිව්ආර් කෝඞ් එකක් හරි මොකක් හරි ගහපු ගමන් අපි අහවල් වෙලාවේ අහවල් තැනට ගියා කියලා ගබඩා වෙනවා.

මතක තියාගන්න මේවා කරන්නේ දත්ත හොරකම් කරන්න නෙවෙයි. කොවිඞ්-19 ආසාදනය වුණොත් ආශ්‍රිතයන් හොයාගන්න සද්භාවයෙන් කරන දේවල්. මම එකම දවසක කොණ්ඩය කපන්න ගියා, සුපර්මාකට් එකට ගියා, තවත් තැනකින් අරක්කු ගන්න ගියා. මම ඒ හැම තැනදීම මගේ නම පොත්වල ලිව්වා. ඒ දත්ත ඒ තැන්වල තියෙනවා. මම එක් තැනකින් තව තැනකට ගියා කියලා දත්ත එකිනෙකට සම්බන්ධ වෙන්නෙ නෑ. අරක්කු ගන්න ගිය තැන දත්ත එතැන ලියලා තියෙනවා. කොණ්ඩෙ කපපු තැන දත්ත එතැන තියෙනවා. මම කොවිඞ්-19 රෝගියෙක් කියලා හොයාගත්තොත් මගෙන් අහද්දී, මම කියනවා අහවල් තැන කොණ්ඩය කැපුවා, අහවල් තැනින් අරක්කු ගත්තා කියලා. එතකොට තමයි නිලධාරීන් ඒ තැන්වලට ගිහින්, ඒ ඒ තැනට ආපු වෙන අය ගැන හොයන්නෙ.

ඒත් අලුත් තාක්ෂණය පාවිච්චි කරලා තොරතුරු ගොනු කරලා තිබුණා නම් මගෙන් අහන්න ඕනෑ නැහැ. තොරතුරු ගොනු කරගැනීමේ හැකියාව තියෙනවා. එතකොට මේ පුද්ගලයා මොන වෙලාවේද, කොහොමද, කුමක් සඳහාද ගියේ කියලා තොරතුරු පහසුවෙන් විග්‍රහ කරගන්න පුළුවන්. තාක්ෂණිකව සංකේන්ද්‍රණය වෙලා තියෙන්නේ. දත්ත ටික ඔක්කෝම මොකක් හරි ගබඩාවකට එකතු වෙනවා. එතකොට ලෙඬේ තිබුණත් නැතත්, යම් කෙනෙකු ආ ගිය තැන් ගැන දත්ත ටික පාවිච්චි කරන්න පුළුවන්.

අපි නිකමට හිතමු. යම්කිසි ඉහළ නිලධාරියෙක් ඉන්නවා. ඔහුට තවත් ගෑනියෙක් ඉන්නවා. මේ මනුස්සයා බාර් එකක හරි, වෙනත් කොහේ හරි ගිහින් ඉඳලා. කන්ටැක්ට් ටේ්‍රස් කරද්දී ඔප්පු වෙනවා අහවල් දවසේ හිටියේ හිල්ටන් එකේ බාර් එකේ කියලා. ඒ වගේම ඒ දත්තවලින්ම හොයාගන්න පුළුවන් ඒ වෙලාවේම එයා එක්ක බාර් එකේ අහවල් ගෑනු කෙනා හිටියා කියලා. එතකොට සාක්ෂි ඇතුව ඒ මනුස්සයා ආශ්‍රය කළ අයත් හෙළිවෙනවා. ඒ වගේ කාරණාවලින් තේරෙනවා මේ තොරතුරු මිනිසුන්ගේ පෞද්ගලිකත්වයට සංවේදී වෙන්නෙ ඇයි කියලා. ඒ තොරතුරු එකිනෙක අතර සම්බන්ධතා ගොඩනගන්න පුළුවන්.

අන්න ඒ නිසා දත්ත ගැන ප්‍රශ්නෙ උඩට ආවේ පරිගණක තාක්ෂණය එක්ක. ලෝකයේ මේ නීති හදන්න ගත්තේ 1970 කාලෙ ඉඳන්.

ඒ කාලේ කැමැත්තෙන් දුන්නා

ඒ කාලයේ සිද්ධවුණ හැටි මම පැහැදිලි කරන්නම්. ඒ රටවල මිනිස්සු කැමැත්තෙන් තොරතුරු දෙනවා. මොකද, සමහර විට කවුරුහරි ඉන්ෂුවරන්ස් එකක් ගන්නවා. එයා තැන් කිහිපයකින් බෙහෙත් ගන්නවා. ඒවා එකිනෙක සම්බන්ධ කරගන්න මොකක් හරි අංකයක් අවශ්‍යයි. ඊළඟට එයා ගෙයක් ගන්න ණයක් අයදුම් කරනවා. ණය ගෙවනවාද, නැද්ද කියා බලන්න ක්‍රෙඩිට් රේටින් කියා ජාතියක් තියෙනවා. එයා ණය ගෙවනවා කියලා ඔප්පු කරන්න තමන්ම තොරතුරු දෙනවා. මම කලින් අහවල් බැංකුවලට ණය ගෙවා තියෙනවා කියලා. අන්න ඒ වගේ දත්ත එකතු කිරීම්වලට තමයි මුලින්ම නීති හැදුවේ.

එතකොට කිව්වා තමන්ගේ පුද්ගලික තොරතුරු දෙන්නේ යම්කිසි නිශ්චිත හේතුවකට, ඒවා වෙන දේකට පාවිච්චි කරනවා නම් මගේ කැමැත්ත විමසන්න ඕනෑ. උදාහරණයක් විදියට මම ඇමෙරිකාවෙ රෝහලකට ගියාම මගේ රෝග ගැන තොරතුරු ඔවුන්ට දෙනවා. ඊට පස්සේ එයාලා අපට කියනවා, මෙතැන අත්සනක් දාලා මේ තොරතුරු ඉන්ෂුවරන්ස් කම්පැනියට දෙන්නට කැමැත්ත පළ කරන්න කියලා.

දැන් කැමැත්ත නැතිවත් ගන්නවා

දැන් කාලෙ වැඬේ ටිකක් සංකීර්ණයි. උදාහරණයක් ගැන කියන්නම්. මෑත කාලෙ සමහර මිනීමැරුම් ගැන පරීක්ෂණ කළේ ෆෝන් කෝල්වල තොරතුරුවලින්. හැම වෙලාවෙම අපි කෝල් ගත්තේ කාටද, කීයටද කොච්චර වෙලා කතා කළාද, මොන ටවර් එකේ ඉඳන්ද කතා කළේ කියලා දත්ත අහුවෙනවා. මිනීමරුවා වැලිකඩ හිටියා කිව්වා. ඒත් ඇත්තටම හිටියේ ජාඇළ. මෙතැන ඇත්තටම ටෙලිෆෝන් කම්පැනියෙන් අපේ ඇමතුම් දත්ත එකතු කරන්නේ අපේ බිල හදන්න.

මේ වගේ විවිධාකාර ක්‍රමවලින් නිතිපතා අපේ දත්ත එකතු කරන අය ඉන්නවා. ඒ හැමෝම අවසර ඉල්ලන ඉල්ලන සැරේට අවසර දෙන්න ගියොත් අපට වෙන වැඩක් කරගන්න වෙලාවක් නැති වෙනවා.

අනෙක තවත් පැත්තක් තියෙනවා. මං දවසෙම කෝල් එකක් නොගෙන හිටියත්, මගේ ෆෝන් එක ටවර් එකට සම්බන්ධ වෙනවා. ෆෝන් එක කියනවා හලෝ, මං මෙතැන ඉන්නෙ කියලා. ඒක කරන්නෙත් සද්භාවයෙන්. හදිසියේ මගේ අම්මාට අමාරු වෙලා රෑ දොළහට මට කෝල් කළොත්, ටෙලිෆෝන් පද්ධතිය දැනගන්න ඕනෑ දැන් මම ඉන්නෙ කොහි ඉසව්වෙද කියලා. එතැන මම මොකුත් කරලා නෙවෙයි, ෆෝන් එක උගේ කැමැත්තට ටවර් එකත් එක්ක කයිය ගහලා. ඔන්න ඔය තොරතුරු ටික හොයාගත්තොත් මනුස්සයා පැය 24ම හිටපු තැන් හොයාගන්න පුළුවන්.

ඔන්න ඔය වගේ ප්‍රශ්නයක් තියෙනවා. මගෙන් තොරතුරු ගන්නකොට මගෙන් කැමැත්ත ඉල්ලන්න ඕනෑ කියලා නීතියක් දාලා පාලනය කරන්න බැරි තරම්, තොරතුරු එකතු කරන ක්‍රම දාස් ගාණක් මේ සංකීර්ණ ලෝකෙ තියෙනවා. එතකොට කැමැත්ත විමසිය යුතුයි කියන රෙගුලාසිය හරියන්නේ නැහැ.

ඔය සන්දර්භය යටතේ දැන් දත්ත ආරක්ෂාවට අදාළ ලෝකයේ මූලික ආකෘති තුනක් තියෙනවා. පළවැනි ආකෘතිය යුරෝපයේ තියෙනවා. දෙවැනි ආකෘතිය ඇමෙරිකාවේ තියෙනවා. තුන්වැනි ආකෘතිය චීනයේ තියෙනවා.

යුරෝපය

මේ පුද්ගලිකත්වය හඳුනාගත හැකි තොරතුරු හෙවත් අයිඩෙන්ටිටි කාඞ් එක, මූණ ආදි පෞද්ගලිකව හඳුනාගත හැකි තොරතුරු කවුරුහරි ගබඩා කරනවා නම්, ඒ අය රෙජිස්ටර් වෙන්න ඕනෑ. අවුරුද්දකට වතාවක් ඒකට ගාණක් ගෙවලා තමන්ගේ දත්ත ගබඩාව රෙජිස්ටර් කරලා, තමන් ඒකට වෙන අයට පිවිසෙන්න දෙන්නෙ නෑ කියලා සහතික වෙන්න ඕනෑ.

අපි හිතමු පුංචි ළමයෙක් ඉන්නවා කියලා. ඒ ළමයාගේ උපන්දින සාදයක් පවත්වනවා. සාදෙට ඒ ළමයාගේ යාළු කොල්ලො කුරුට්ටෝ 15ක් 20ක් ගෙන්නනවා. පාටිය සංවිධානය කළ අය එන අයගේ තොරතුරු ටිකක් ඉල්ලනවා. රටකජු දුන්නොත් උගුරේ හිරවෙනවාද, ඒ ළමයින්ගෙ සහ දෙමාපියන්ගෙ නම් මොනවාද, කෑම අගුණ වෙනවාද කියලා ලිස්ට් එකක් හදනවා. අපි ඒ දවස්වල විහිළුවට කිව්වේ යකෝ ඕකක් තිබ්බත්, යුරෝපයේ නම් ලියාපදිංචි වෙන්න ඕනෑ කියලා.

ඒ නිසා ලංකාවේ අපි කෙටුම්පත් කළ පනතේ ව්‍යතිරේකයක් දැම්මා. සීයට සීයක් ගේ දොර කටයුතු සඳහා පවත්වාගෙන යන දත්ත ගබඩා අයත් නොවේ කියලා. ඒත් ගේ දොර වැඩ හැරුණාම තවත් පොඩි දත්ත ගබඩා ගොඩක් තියෙනවා. අනිද්දා සංවත්සර උත්සවය කියා හිතමු. ඒකට එන ආරාධිතයන්ගේ නම් ගම්, ටෙලිෆෝන් අංක, ඊමේල්, ආරාධනාපත් යවන්නට එයාලාගේ ලිපින ආදි තොරතුරු ලැයිස්තුවක් හදනවා. ඒ අනුව බැලුවොත් අනිද්දාත් රෙජිස්ටර් වෙන්න ඕනෑ. ඊට අමතරව යුරෝපයේ නීතිය යටතේ හදිසියේ මාධ්‍යවේදියෙක් තව මාධ්‍යවේදියෙක්ට කතා කරලා හදිසියේ කරු ජයසූරිය මහත්තයාගේ දූරකථන අංකය ඉල්ලුවොත් දෙන්න බෑ. කරූ ජයසූරිය මහත්තයාගෙන් අහලාම අවසර ගන්න වෙනවා. ඒ කියන්නේ පුවත්පත් කලාවේදීන් වගේ ගොඩක් අයගේ ජීවිතයට යුරෝපීය ආකෘතියේ නීතිය බලපාන්න ඉඩ තියෙනවා.

යුරෝපයේ කියන්නේ ඉස්කෝලේ රෙජිස්ටරේ ඉඳලා ඕනෑම දේකට පුද්ගලිකව හඳුනාගත හැකි තොරතුරු එකතු කරනවා නම් ලියාපදිංචි වෙලා, නීතියට යටත් වෙන්න ඕනෑ බව.

ඇමෙරිකන් ක්‍රමය

ඇමෙරිකාවේ පුද්ගලික අංශයේ කොම්පැනිකාරයෝ කිව්වා ඔය කෙළිය අපට හරියන්නේ නෑ කියලා. උං මේකට විරුද්ධ වුණා. ඒ අනුව ඇමෙරිකාවේ එක් එක් ක්ෂේත්‍ර වෙනුවෙන් වෙන වෙනම නීති ගෙනාවා.

අපි හිතමු අධ්‍යාපන ක්ෂේත්‍රයේ සිසුන්ගේ ලකුණු ආදි තොරතුරු වෙනුවෙන් ‘එඩියුකේෂනල් රෙකෝඞ්ස් ප්‍රයිවසි ඇක්ට්’ කියලා පනතක් තියෙනවා. වෛද්‍ය තොරතුරුවලට වෙනම පනතක් තියෙනවා. අභව්‍යම දේ තමයි ඇමෙරිකාවේ වීඩියෝ කැසට් කුලියට දෙන අයගේ දත්ත ගැනත් පනතක් තියෙනවා. මොකද එක වෙලාවක සුප්‍රිම් කෝට් එකට පත් කරන්න හදපු මිනිහෙක් ගැන සාකච්ඡාවට ලක්වෙද්දී, පත්තරකාරයෝ හෙව්වා මේ යකා මොන වගේ ෆිල්ම්ද බලන්නේ කියලා. එයා කුලියට ගත්ත ෆිල්ම් අනුව මනුස්සයා ගැන විස්තරයක් ලීවා. ඒ පාර සෙනෙට් එකේ හිටපු නීති හදපු පිරිස බයවුණා මේ පත්තරකාරයෝ අපි ගැනත් හොයයි කියලා.

කොහොම හරි තර්කය මේකයි. ඒ විදියට යම් යම් නිශ්චිත ක්ෂේත්‍රවලට ගැළපෙන විදියට නීති හැදුවාම අර අනිද්දා සංවත්සරය, බර්ත්ඬේ පාටිය වගේ ඒවාට විශේෂයෙන් පනතක් ගෙනාවොත් මිස, ඒවා යටත් වෙන්නේ නැහැ.

චීන ක්‍රමය

අපි චීනය ගැන වැඩිදුර හදාරමින් ඉන්නවා. අපට දළ වශයෙන් කියන්න පුළුවන් දේ තමයි ඒ රටේ පෞද්ගලික දත්ත ආරක්ෂාව ගැන ලොකු සැලකිල්ලක් නැති බව. රාජ්‍යයට ඕනෑ නම් ඕනෑම දෙයක් බලන්න පුළුවන්.

යුරෝපයේ අලුත් එක

අවුරුදු දෙකකට විතර කලින් යුරෝපයේ ජීඩීඩීපීආර් කියලා පනතක් ගෙනාවා. මේක බොහොම පුළුල් සහ දරදඬු නීතියක්. ඔන්න ඕකෙන් කෑල්ලක් අපේ රටේ කෙටුම්පත් කළ නීතියටත් දැම්මා. ඒක චුට්ටක් දත්ත ආරක්ෂාවට එහා ගිහින් කෘත්‍රිම බුද්ධිය, යාන්ත්‍රික ඉගෙනීම වගේ ක්ෂේත්‍රවලටත් ගිහින් තියෙනවා. ඒ අනුව කිසියම් කෙනෙකුට බලපාන ආකාරයේ තීන්දුවක් ගැනීමට යන්ත්‍රයක් දත්ත විග්‍රහ කරලා ස්වයංක්‍රියව තීන්දුවක් ගත්තා නම්, ඒක එක්කෝ තහනම් කරන්න පුළුවන්. නැත්නම් ඒ තීන්දුව ගත්ත හැටි පැහැදිලි කරලා දෙන්න කියලා අයිතිය ඉල්ලන්න පුළුවන්.

ඒ කතාව මං උදාහරණයකින් කියන්නම්. මම ආයතනයකට පිරිස් බඳවාගන්න දැන්වීමක් දානවා. ඒකට අයදුම් කළ අයගේ ලැයිස්තුවක් ගන්නවා. සුදුසුකම් ඇති අය, නැති අය සහ අතරමැදි අය ඇතුළත් ගොඩවල් තුනක් හදනවා. මුලින්ම සුදුසුකම් නැති අය අත්හරිනවා. අතරමැදි අය ගන්නවාද නැද්ද කියලා තීන්දු ගන්නවා. බොරුවට අපටත්, එන මිනිස්සුන්ටත් වියදමක් වෙන විදියට ලොකු පිරිසක් ගෙන්නලා සම්මුඛ සාකච්ඡා පවත්වන්නේ නැහැ. කොහෙත්ම බඳවාගන්නේ නැති මිනිහක් ගෙන්නලා, ඒ මනුස්සයාත් ටයි පොල්ලක් දාගෙන ඇවිත් ඔහේ කාලෙ නාස්ති කරන්නෙ නෑ. ඉතින් එහෙම ගත්තාම ෂෝට් ලිස්ට් එකෙන්ම සමහරුන් හැලෙනවා.

මම මේ ෂෝට්ලිස්ට් එක හදන වැඬේ කනිෂ්ඨ නිලධාරියෙක්ට බාරදෙනවා. අවුරුදු පහක අත්දැකීම් තියෙන අය හොයලා බලන්න කියලා ලැයිස්තුව හදන්න කිව්වායැයි හිතමු. එයා හදපු ලැයිස්තුව බලලා මම අහඹු ලෙස බලනවා. වරදක් අහුවුණොත් අහනවා. සමහර විට අවුරුදු හතරහමාරක් විතරක් අත්දැකීම් තියෙන කෙනා ඇතුළට දැම්මේ ඇයිද කියලා. ඒත් මට හැම එකක්ම පරීක්ෂා කරන්න බෑ. ඔය විදියට බැලුවාම සමහර සුදුසුකම් තියෙන අය හැලෙන්නත්, සුදුසුකම් නැති අය ඇතුළට යන්නත් ඉඩ තියෙනවා.

දැන් අපට පුළුවන් ෂෝට්ලිස්ට් කරන වැඬේ මැෂින් ලර්නින් කියන නවීන තාක්ෂණයට පවරන්න. ඒ කියන්නේ යන්ත්‍රයක් මේ වැඬේ කරන හැටි ඉගෙනගන්නවා. ඇත්තටම අර කනිෂ්ඨ නිලධාරියාට වඩා යන්ත්‍රය මධ්‍යස්ථ වේවි.

ඒත් අපි කලින් කිව්ව නීතිය ඇතුළට ගියාම අර කනිෂ්ඨ නිලධාරියා දාලා වැඬේ කරන්න පුළුවන් වුණාට, යන්ත්‍රය දාලා වැඬේ කළොත් අපි ඉන්ටවීව් එකට ආපු අය වෙත ඒක දැනුම්දෙන්න ඕනෑ. අයදුම් කළ මිනිහෙක්ට පුළුවන් අපට ලියුම් කෑල්ලක් එවලා, කරුණාකරලා මගේ නම හැලුවේ කොහොමද, ඒක පසුපස තියෙන තාක්ෂණය මොකක්ද කියලා පැහැදිලි කරන්න කියලා ඉල්ලන්න.

ඒත් දැන් තාක්ෂණයේ හැටියට යන්ත්‍රය ඒ තීන්දුව ගත්තේ ඇයි කියලා පෙන්වන්න බැහැ. මොකද, ඒක කෘත්‍රිම බුද්ධිය මත පදනම් වූ ක්‍රමයක්. අපි ඒ යන්ත්‍රයට වැඬේ පුරුදු කරනවා.

අතුරු ප්‍රශ්නයක්

යුරෝපයේ අලුත් සංකීර්ණ නීතිය අපේ රටේ ආර්ථිකයට බලපාන තැනක් තියෙනවා. යුරෝපය ලෝකයේ බලවත්ම වෙළඳපොළක්. අපේ රටේ උදවිය යුරෝපය එක්ක ගනුදෙනු කරනවා. මේ යුරෝපයේ නීතිය අනුව, ඒ රටවලට සේවා සපයන ලෝකයේ කොහේ හරි පිරිසක් ඉන්නවා නම්, ඒ අයත් අර නීතිය අනුව වැඩ කරන්න ඕනෑ.

දැන් අවුට්සෝසින් කියලා ව්‍යාපාරයක් තියෙනවා. යුරෝපයේ බැංකුවක සමහර කටයුතු මෙහේ අය දූරස්ථව කරනවා. අපි යුරෝපයේ නීතියට අනුකූල නැත්නම් ඒ වැඩ බාරගන්න අමාරුයි. අන්න ඒ නිසා යුරෝපයේ නීතිය එයාලා එක්ක බිස්නස් කරන හැමෝටම වලංගුයි. ඒ නිසා අපේ රටේ ඉඳන් යුරෝපයේ බිස්නස්වල ඉන්න සමාගම් ඉල්ලනවා යුරෝපයේ නීතියම වගේ එකක් මෙහේට ගේන්න කියලා. මේක තමයි ලංකාවේ දත්ත ආරක්ෂාව පිළිබඳ පනත සකසන මොහොතේ තිබුණු තත්වය.■