බයිඩන්ගේ ජයග්‍රහණයට වඩා ට්‍රම්ප්ගේ පරාජය අපට වටී

සමහර ගමන් නතර කළ යුත්තේ අලුත් ගමනක් පටන්ගැනීමටම නොව, ප්‍රපාතයට නොවැටී බේරී සිටීමට ය. බයිඩන්ගේ ඉදිරි ගමන ගැන පුරෝකථනය කිරීමට තවම වේලාසන වැඩියි. එසේ වුවද, ට්‍රම්ප්ගේ ගමන නතර කිරීම, වසර 200 ක් පැරණි ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදයත්, ඊටත් ඉපැරණි සිවිල් ශිෂ්ටාචාරයත් මහා විනාශයකින් බේරාගත් අවස්ථාවක් වශයෙන් සැලකීම අමනෝඥ නැත.
ඩොනල්ඞ් ට්‍රම්ප් යනු, අසාධ්‍ය මනෝ විකාරික තත්වයක් කායිකව නිරූපණය කළ පුද්ගලයෙකි. ඔහුගේ කතා හරය පමණක් නොව, ඒවා ඉදිරිපත් කරන අංගචලනය සැලකිල්ලට ගන්න. සාමාන්‍යයෙන් ප්‍රසිද්ධ කථිකයන්ගේ දෑත් ඉවතට/බාහිරට විදාහැරේ. එය, සමහරුන්ගේ එක අතක් විය හැකිය. තවත් අයගේ දෑතම විය හැකිය. ඩොනල්ඞ් ට්‍රම්ප්ගේ ඕනෑම කතා රංගනයක් අරගෙන බලන්න: ඔහුගේ දෑත, එළියට/ඉවතට විදාහැරෙනවා වෙනුවට, වැලමිටෙන් දෙකට නැමී, බඩ දෙපසින් ඇතුළට හැකිලෙයි. මෙය, ඔහු කතා කරන වාක්‍යයක් පාසා නිතර දකින්ට ලැබෙන අපූරු අභිනයන විලාසයකි.
‘ගෝසාබද්දන්’ වශයෙන් හැඳින්වෙන කථික වරිගයක් සිටී. ඔවුන් කැපීපෙනෙන්නේ, කියන දෙය තුළ ඇති හරයෙන් නොව, කියන දෙය අවකාශයට මුදාහැරෙන මහා ඝෝෂාවේ කන්කරච්චලයෙනි. කතා කරන අතරේ බෙල්ලේ නහර ඉලිප්පීම, ඇස් ලොකු වීම, මුහුණට ක්‍රෝධය ආරූඩ වීම, එක වාක්‍යයක් තුළ හැම වචනයක්ම පාහේ අධි-අවධාරණය කිරීම වැනි බාහිර ලක්ෂණවලින් මේ ‘ගෝසාබද්දන්’ ලෙහෙසියෙන් හඳුනාගත හැකිය. එවැනි අය අතරේ පවා, ඩොනල්ඞ් ට්‍රම්ප්ගේ වැනි ඉහත ආකාරයේ විකාර අභිනයන විලාසයක් මීට කලින් දැක ඇති බවක් මතක නැත. ඒ නිසා, ට්‍රම්ප් යනු බරපතල මානසික විකෘතියක භයානක ප්‍රකාශනයක් බව හැඟී ඇති වාර අනන්තයි. මෙය, පසුගිය කාලයේ විවිධ කරුණු අරභයා ඔහු කියා ඇති දේවල්වල හරයෙන් ගත් විට නැවත නැවතත් ස්ඵුට විය.
මේ මනෝවිකාරිකයා සහ ඊට කලින් සිටි ඇමරිකානු රාජ්‍ය නායකයන්, ලෝකයේ ඒ ඒ ප්‍රශ්න සම්බන්ධයෙන් දැක්වූ ප්‍රතිචාර අතර විවිධ සන්සන්දනයන් කරනු විද්‍යුත් මාධ්‍යයන් ඔස්සේ දක්නට ලැබුණි. උදාහරණයක් වශයෙන්, බින් ලාඩන් ඝාතනය කළ අවස්ථාවේ ඇමරිකානු නායකයා එය ලොවට ප්‍රකාශ කළ අවස්ථාව මෙන්ම ඊට පෙර සිටි රාජ්‍ය නායකයන් එවැනි බරපතල සිදුවීම් සම්බන්ධයෙන් කතා කළ ආකාරය සහ ඒ ඒ අවස්ථාවල පාවිච්චි කළ වචන රූපගතව තිබේ. ඔවුන්ගේ එම ක්‍රියාවන් සම්බන්ධයෙන් විවිධ මතවාද තිබිය හැකි වෙතත්, ඒ සෑම අවස්ථාවකම, සමහරවිට (ඉරාකය විනාශ කිරීම වැනි) ඉතා කුරිරු සිදුවීම් සම්බන්ධයෙන් පවා, හැකිතාක් විනයගතව කතා කිරීමට එම නායකයන් යම් ප්‍රයත්නයක් ගෙන ඇති බව ඔවුන්ගේ ප්‍රසිද්ධ ප්‍රකාශවලින් පැහැදිලිව පෙන්නුම් කෙරේ. එහෙත්, ඩොනල්ඞ් ට්‍රම්ප් නමැති පුද්ගලයා බලයට පත්වීමට පෙරත්, බලයට පත්වීමෙන් පසුවත්, ඕනෑම කාරණයක් ගැන කතා කරන මදාවි ගතියත්, ළාමක කයිවාරුවත්, ඇමරිකානු හෝ වෙනත් රාජ්‍ය නායකයෙකු පමණක් නොව, අපේ පාසල් කාලයේ සිටි මරදානේ චොප්පේ පවා ලැජ්ජාවට පත්කරවනසුලු ය.
මෙය පසුගිය සතියේ උච්ච අවස්ථාවකට පත්විය. ජනාධිපතිවරණයේ ඡන්ද ගණන් කිරීමේදී, බයිඩන් ඔහු අභිබවා යන බව පෙනෙන්ට පටන්ගත් මොහොතේ පටන් මොහු කී දේවල්ද, එවැනි පරාජයක් මධ්‍යයේ පවා තමන් ජයග්‍රහණය කොට ඇතැයි ‘නිල’ වශයෙන් ප්‍රකාශයට පත්කළ ආකාරයද, මොහුගේ මානසික රෝගී තත්වය- එතෙක් නොදැන සිටි යම් පිරිසක් වී නම්, ඔවුන්ටත් ඇස්පනාපිට ප්‍රදර්ශනය වන තරමට- දුරදිග ගියේය. අවසාන වරට ඔහුගේ කතාවක් මා ඇසුවේ මීට දින කිහිපයකට පෙරයි. එහිදී ඔහු මෙසේ කීවේය: “මං තරං උගත් කෙනෙක් ඉන්නවද? කියන්න බලන්න.. ආ, නැත්ද, මං තරං උගත් කෙනෙක් ඉන්නවද? මට තරං සල්ලි තියෙන කෙනෙක් ඉන්නවද? ආ, කියන්න බලන්න.. මට තරං ලස්සන ගෙයක් තියෙන කෙනෙක් ඉන්නවද? කියන්න බලන්න. ආ, නැත්ද, මගේ ගේ කොච්චර ලස්සනද!…”
මෙය කියවන ඔබ, මා කියන දේ විශ්වාස නොකරන බව මම දනිමි. එහෙත් මෙය, ඇත්තයි සත්තයි. මේ සෑම වචනයක්ම ඔහු කීවේය. ඔබ එය විශ්වාස නොකරන්නේ වෙන කිසිවක් නිසා නොව, ඔබට සාමාන්‍ය සිහිකල්පනාව ඇති නිසා ය. ඔබ නිරෝගී නිසා ය. එවැනි නිරෝගී මනසකට මෙවැනි කුණුහරුපයක් උහුලාගැනීමට සහ උරාගැනීමට බැරි නිසා ය. ඒ නිසා මගේ කතාව බොරුවක් යැයි ඔබ ප්‍රතික්ෂේප කිරීමම, ඩොනල්ඞ් ට්‍රම්ප් යනු, වහා ප්‍රතිකාර සඳහා යැවිය යුතු අසාධ්‍ය රෝගියෙක්ය යන මගේ නිගමනය සපුරා සනාථ කරයි. ‘මට තරං ලස්සන ගෙයක් වෙනත් කෙනෙකුට නොතිබීම, ඇමරිකාවේ ජනාධිපති වීමට වෙනත් අයට වඩා මා සුදුස්සෙකු බවට පත්කරයි’ යනුවෙන් යමෙකු සිතීම නොව, ලෝකයාට ඇසෙන සේ ඒ සිතිවිල්ල ප්‍රකාශයට පත්කිරීම සත්තකින්ම ඇදහිය නොහැක්කකි.
මෙවැනි පුද්ගලයෙකු 2016 දී තෝරා පත්කරගැනීමෙන් ඇමරිකානුවන් පෙන්නුම් කෙළේ තමන්ගේ නොදියුණුවක්ද? එසේ නම්, ඉන් වසර හතරකට පසු අද එම පුද්ගලයාව පරාජය කිරීමෙන් ඇමරිකානුවන් පෙන්නුම් කෙළේ ඔවුන්ගේ දියුණුවක්ද?
මේ ප්‍රශ්න සරල නැත. ඒවාට දිය හැකි උත්තරත් සංකීර්ණයි. එහෙත්, දීර්ඝ කතාවක් කෙටියෙන් කිවහොත්, බහුතර මහජන මතය තුළ, දියුණු යැයි සැලකෙන රටක පවා, අදාළ ප්‍රශ්නයකට ක්ෂණික පිළිතුරු අපේක්ෂා කිරීමක් වෙත නැමියාවක් දක්වන අවස්ථා එමටයි. සංකේතීය සිද්ධියක් හරහා මෙය පැහැදිළි කිරීමට කැමැත්තෙමි.
ඇමරිකාවේ විරැකියාව, මත්ද්‍රව්‍ය ජාවාරම සහ ඇබ්බැහිය, අපරාධ සහ සමාජ නොසන්සුන්තාව වැනි බරපතල ප්‍රශ්නවල මූලය වන්නේ, විශාල සංක්‍රමණික ජනතාවක් දැනටමත් එරටේ සිටීමත්, ලෝකයේ නොදියුණු ජාතීන් විසින්, විශේෂයෙන් ඇමරිකාවට පහළින් පිහිටි දකුණු (ලතින්) ඇමරිකානු තදාසන්න දුප්පත් රටවල දරිද්‍ර ජනතාව තව තවත් ඇමරිකාවට සංක්‍රමණය වීමත් බව, එරට ජාතිකවාදී සහ ජාතිවාදී චින්තනය තුළ දීර්ඝ කාලයක් තිස්සේ මුල්බැසගෙන ඇති අදහසකි. ඇමරිකාව, මේ කියන ලතින් ඇමරිකාව සමග භූගෝලීය වශයෙන් සම්බන්ධ වන්නේ මෙක්සිකෝවෙනි. මෙක්සිකෝව සහ ඇමරිකාව යා කරන ගොඩබිම් දේශසීමාවේ දුර හැතැප්ම 2000 කි. එනම් ලංකාවේ දෙවුන්දර තුඩුවේ සිට පේදුරු තුඩුවට ඇති දුර ප්‍රමාණය මෙන් හත් ගුණයකටත් වැඩි දුරකි. අර කියන සංක්‍රමණික ප්‍රශ්නය වනාහී, උතුරු ඇමරිකානු සමෘද්ධියට පහළින් පවතින ලතින් ඇමරිකානු දරිද්‍රතාව බවත්, ඒ දරිද්‍රතාවේ සමස්තය සඳහාම නොවුණත් සෑහෙන පදාසයකට වගකීමේ යම් බරක් ඇමරිකාවට ඇති බවත් වටහාගැනීම, මේ ප්‍රශ්නයට දීර්ඝ කාලීන සහ තිරසාර විසඳුමක මංපෙත් එළිපෙහෙළි කරගැනීමට උපකාරී විය හැකිය. එහෙත් එය දීර්ඝ සහ ‘වැල්වටාරම්’ විසඳුමකි. ඒ වෙනුවට, 2016 දී ඉහතින් කී ‘ගෝසාබද්දෙකු’ පැමිණ එම ප්‍රශ්නයට ක්ෂණික විසඳුමක් ඉදිරිපත් කරයි. එනම්, තමා බලයට පත්වුවහොත්, අර කී සැතපුම් 2000 දිගේ රටවල් දෙක වෙන් කරන තාප්පයක් බඳින බවයි! ක්ෂණික විසඳුම් සොයන ජනතාවට එය ආකර්ශනීය විය.
මේ කියන දේශසීමාව දිගේ, සැතපුම් 654 ක් දිග බාධක තාප්ප සහ ආරක්ෂක වැටවල් ට්‍රම්ප් බලයට පත්වීමට පෙර සිටමත් තිබුණි. ගතවූ ට්‍රම්ප් පාලනයේ සිව් වසර තුළ ඒ තාප්පයේ දිග සැතපුම් 669 ක් දක්වා වර්ධනය වී ඇත. එනම් අවුරුදු හතරක කාලයක් තුළ ට්‍රම්ප් අලුතෙන් ගොඩනඟා ඇත්තේ සැතපුම් 15 ක් දිග තාප්ප කෑල්ලක් පමණි! ඉහතින් කී ඇමරිකාවේ සංක්‍රමණික ප්‍රශ්නයට ට්‍රම්ප් ඉදිරිපත් කළ භෞතික විසඳුමේ දිග පළල එපමණ ය!
එහෙත්, සිහිකල්පනාව ඇති ලෝකයාගෙන් වෙන් කෙරෙන මහා තාප්පයක් පසුගිය වසර හතරක කාලය තුළ ට්‍රම්ප් යටතේ ගොඩනැඟෙමින් තිබුණි. ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදී සියළු ප්‍රමිතීන් සහ සම්මතයන් ඔහු හෙළාදැක්කේය. ශිෂ්ටත්වය ප්‍රතික්ෂේප කෙළේය. ඇත්ත වශයෙන්ම, ඔහුගේ පාලන ශෛලිය, ලෝකයේ ප්‍රජාතන්ත්‍ර-විරෝධීන්ට මහත් වූ ආශ්වාදයක් විය. ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදය පැත්තකින් තියා, අධිකාරීවාදී පාලකයෙකුගේ හිතුවක්කාරී තන්ත්‍රයක් තුළින්, සමාජයක් මුහුණදෙන ප්‍රශ්න ක්ෂණිකව විසඳාගැනීමේ මාර්ගයක් පවතින බවට විශ්වාසයක් තැනින් තැන ඇති වන්නට විය. යම් හෙයකින් ඔහු මෙවරත් ජයග්‍රහණය කෙළේ නම්, ලංකාවේ වර්තමාන පාලකයන් වෙනුවෙන් පෙනී සිටින පිරිස් එයින් මහත් වූ අමන්දානන්දයට පත්විය හැකිව තිබුණි. මන්ද යත්, එය ප්‍රජාතන්ත්‍ර-විරෝධයේ නිදර්ශනාත්මක ජයග්‍රහණයක් වශයෙන් අප ඉදිරියේ හුවාදැක්වීමේ අවස්ථාව ඔවුන් සතු කරගත හැකිව තිබුණු බැවිනි. ‘පේනවා නේද, ලෝකයේ ලොකුම ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදී ඇමරිකාවේ පවා මිනිස්සු ඉල්ලන්නේ ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදය නෙවෙයි, ‘වැඩ’ අයිසෙ ‘වැඩ’!’ යන සරුවපිත්තල ප්‍රශ්නය අපේ මුහුණට දමා ගැසීමට මේ පිරිස්වලට අවස්ථාව ලැබෙන්නට තිබුණි.
ට්‍රම්ප්ගේ පරාජය යනු, ‘තාප්ප විසඳුම’ ජනතාව විසින්ම ප්‍රතික්ෂේප කරනු ලැබීමකි. ඔවුන් එය අවසාන මොහොතේදී ප්‍රතික්ෂේප කෙළේ ඇයි? ඔහු, 2016 දී තමන් විශ්වාස කළ ආකාරයේ ‘වැඩකාරයෙකු’ නොවන බව 2020 දී ජනතාවට පසක් වීම නිසා ය. අපේ ජනතාවත් මෙවැනි ‘තාප්ප විසඳුම්’ ගැන මීට වසරකට පෙර විශ්වාසය තැබූහ. ‘කාටත් එක ආකාරයෙන් නීතිය ක්‍රියාත්මක කිරීම (එක රටක්, එක නීතියක්’), ඥාති-මිත්‍ර සංග්‍රහය අවසන් කිරීම, බැඳුම්කර හොරුන් කුදලාගෙන ඒම, චීනය සහ ඉන්දියාව ඇතුළු විදේශිකයන්ට විකුණා ඇති අපේ සම්පත් යළි පවරාගැනීම, ලංකාවේ එක බිම් අඟලක්වත් මින් මතු විදේශිකයන්ට නොවිකිණීම, කොළඹ වරායේ නැගෙනහිර පර්යන්තය ඉන්දියාවට නොදීම, පාස්කු ප්‍රහාරයේ අපරාධකරුවන් නීතිය ඉදිරියට පමුණුවා දඬුවම් කිරීම සහ ශුද්ධ සිංහල ආණ්ඩුවක් පවත්වාගෙන යාම ආදී ‘තාප්ප විසඳුම්’ රාශියක් අප වෙත ඉදිරිපත් කෙරුණි. එකී සියලු කරුණු අතරින්, නොකරනවා යැයි කී සියලු දේවල් මේ වන විට කරනු ලැබ තිබේ. කරනවා යැයි කී සියලු දේවල් නොකර හැර තිබේ.
නිදහස ලැබීමෙන් වසර හැත්තෑ දෙකක් තිස්සේ ඒ ප්‍රශ්න ගොඩගැසී තිබුණේ අපට හරිහමන් ‘වැඩකාරයෙකු’ නොසිටි බැවිනි. තිබුණේ, රට විකුණාගෙන කෑ පාර්ලිමේන්තුවක් පමණි. ඒ 225 දෙනා දියවන්නා ඔයේ ගිල්වා මරා දැමිය යුතුය. ඒ වෙනුවට, පාර්ලිමේන්තුවට වගනොකියන ‘වැඩකාරයෙකු’ බලයට පත්කොට මේ සියලු ප්‍රශ්න විසඳාගත යුතුව තිබේ. ඒ නිවේදනය ආකර්ශණීය ආකාරයකින් අපේ ‘තාප්පයේ’ එදා ලියැවී තිබුණි.
මේ අතර කෝවිඞ් වසංගතය ආවේය. එහි පළමු රැල්ල, එහි පැවති තීව්‍රතාවයේ සරල බව නිසාම මැඩපැවැත්විය හැකි විය. චීනය හැරුණු විට ලෝකයේ වෙන කිසි රටක් කර නැති ආකාරයෙන් තමන් එය ජයගත් බව එවිට ජනාධිපතිවරයා කීවේය. ඊළඟට දෙවැනි රැල්ල ආවේය. එය මතුවුණේ ජනතාවගේ නොසැලකිලිමත්කමක් නිසා නොව, බ්‍රැන්ඩික්ස් නමැති ව්‍යාපාරික ආයතනයක සාහසික ක්‍රියාකලාපයක් හේතුවෙනි. බැංකු හොරුන් සහ පාස්කු අපරාධකරුවන් ගැන කෙසේ වෙතත් මේ ව්‍යාපාරයේ සාපරාධීත්වය නීතිය ඉදිරියට නොපැමිණීමේ හේතු පොලිස්පතිවරයාගෙන් විමසා සිටීමට නීතිපතිවරයාට සිදුවිය. ඊයේ (10) වන විට කොරෝනාවෙන් 41 දෙනෙක් ජීවිතක්ෂයට පත්ව සිටිත්. (ඊයේ දවසේ පමණක් 5 දෙනෙකි). ආසාදිත සංඛ්‍යාව 14285 කි. ආසාදිතයන් හමු වී නැති රටේ කිසි දිස්ත්‍රික්කයක් නැති ගානයි. අවසානයේ, හොරගෙඩියෙකුගේ කළගෙඩි ගඟට අතහැරීමෙන් කෝවිඞ් වසංගතය දුරලිය හැකි යැයි සිතන ඔලමොට්ටල ජාතියක තත්වයට අපි පත්ව සිටිමු.
ප්‍රශ්නය මෙතරම් ඔඩුදිවීම සම්බන්ධයෙන් විශාල අප්‍රසාදයක් රට පුරා ගොඩනැඟෙමින් තිබේ. යුද්ධයක් විණි නම් තමාට එය පහසුවෙන් ජයගත හැකිව තිබිණැයිද, සෞඛ්‍ය ප්‍රශ්නයක් වන මෙය වෙනත් පාර්ශ්ව අතේ මිස තමන් අතේ තිබෙන්නක් නොවේ යැයිද පෙරෙයිදා (9) ජනාධිපතිවරයා කියා සිටියේය. එය, මීට සති කිහිපයකට කලින් ඔහු කී කතාව ඔළුවෙන් සිටුවීමකි.
තාප්ප යනු, චීන මහා ප්‍රාකාර නොවේ. තාප්පයෙන් කෙරෙන්නේ වසං කිරීමයි. ඇමරිකානු ජනතාවට අප කෘතඥ විය යුත්තේ බයිඩන්ව ජයග්‍රහණය කරවීම නිසා නොව. ට්‍රම්ප් ගොඩනැඟූ ඒ ව්‍යාජ ‘තාප්පය’ බිඳහෙලීම නිසා ය.■