ඉමිටියාස් බාකීර් මාකර්
– විසි වන සංශෝධනයෙන් පසු දේශපාලනය ගැනත්, ජනමාධ්‍ය හැසිරීම ගැනත් කළ සංවාදයකි.
මින් ඉදිරියට දේශපාලනය මොන වගේ වේවිද?
ආර්ථික ප්‍රශ්නවලට විසි වන සංශෝධනයෙන් විසඳුමක් නැති බව කලිනුත් අපි පැහැදිලි කළා. අනෙක ජාත්‍යන්තර බල තරගයටත් ලංකාව ගොදුරු වෙලා තියෙනවා. ඒවා හරියට කළමනාකරණය කරගන්නේත් නැති බව පෙනෙනවා. ඒ අනුව රට අමාරු තත්වයකට යනවා. ආණ්ඩුව හෝ අපේ ජනමාධ්‍ය රටේ දැවෙන ප්‍රශ්න අමතන්නේත් නැහැ. ආණ්ඩුව දන්න එකම විසඳුම මර්දනය තමයි. මාධ්‍ය දන්න එකම දේ ආණ්ඩුව කියන දෙයක් ප්‍රචාරය කිරීමයි.
අනිද්දා වගේ ආයතන කිහිපයක් හැරුණාම ජාතික යැයි කියන හුඟක් මාධ්‍ය අධිපතිවාදී ව්‍යාපාරයක් ඉදිරියේ දණගහලා තියෙන්නේ. මේක අපි කතා කරන්න ඕනෑ මූලිකම ප්‍රශ්නයක්.
මේ විදියට ගියොත් අපේ රට දරුණු අධිපතිවාදී පාලනයකට යනවා. ඒ වෙනුවෙන් කළමනාකරණය කරලා, සැලසුම් කරලා මේ ගමන යන බව මට පෙනෙන්නේ. ජනතාව මේ තත්වය තේරුම් ගන්න ඕනෑ. බොරුවෙන් උපත ලැබූ පාලනයක් මේක. බොරුව ඔය විදියටම කරගෙන යන්න බැහැ. ප්‍රධාන ධාරාවේ මාධ්‍ය ආයතන කොච්චර උදව් කළත්, ඔය ගමන යන්න බැහැ.
මිනිසුන් නැගිටිනවා. ආණ්ඩුව කීවාට අලුත් ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථාවක් ගෙන එන බවත් මා විශ්වාස කරන්නේ නැහැ. ඒක රැවටීමක්. දැන් එයාලාට ඕනෑ දේවල් කරගෙන ඉවරයි. අධිකරණයත්, ව්‍යවස්ථාදායකයත් තමන්ගේ අණසක යටතට අරන් තියෙනවා.
විස්ස නිසා දේශපාලන බලය අතින් ආණ්ඩුව ශක්තිමත් වුණත්, ජනතාවගේ සහයෝගය දැන් නැතිවෙලා නේද?
ඒ දෙදරීම් පටන් අරගෙන බව දැන්ම පේනවා. පාර්ලිමේන්තුව ඇතුළේ වුණත් ඒ කලකිරීම පේනවා. ඒත් සමහර මන්ත්‍රීවරුන් සහ ලංකාවේ සමහර ජනමාධ්‍ය ආයතන ප්‍රධානීන් හිතාගෙන ඉන්නේ මේ තමන්ගේ මධුසමය කියලා. හුඟක් මහජන නියෝජිතයන් මෙන්ම මාධ්‍ය ආයතන සාම්ප්‍රදායික දේශපාලනයේ ගොදුරු බවට පත්වෙලා බව පෙනෙනවා. ඔවුන් තවමත් කටයුතු කරන්නේ අන්ත වර්ගවාදී න්‍යායපත්‍රයකට අනුව.
මාධ්‍ය හරහා මිනිසුන් ගැන සැකය ඇතිකරලා, ගැටුම් ඇතිකරලා තමයි මේ ආණ්ඩුව බලයට පත් වුණේ. ඒ කියපු කතාවලට සම්පූර්ණයෙන් උඩු යටිකුරු කරන දේවලුත් දැන් සිදුවෙනවා. එදා කියපු දේවල් වමාරන තත්වයට තමයි දැන් වැඩ කරන්න සිද්ධවෙලා තියෙන්නේ. ආණ්ඩුව බලයට පත් කළ කණ්ඩායම් පවා දැන් එක එක කතා කියනවා. ආචාර්ය නලින් ද සිල්වා එකක් කියනවා. මුරුත්තෙට්ටුවේ හාමුදුරුවන් තව එකක් කියනවා. ඇල්ලේ ගුණවංශ හිමි තව එකක් කියනවා. හිතාගන්න බැරි තත්වයට පත්වෙලා. කාදිනල්තුමා එකක් කියද්දී, අගරදගුරු සම්මේලනය තවත් දෙයක් කියනවා. ප්‍රබුද්ධ සමාජය සම්පූර්ණයෙන්ම ආණ්ඩුව විවේචන කරනවා. වැඩි කල් නොගිහින් ආණ්ඩුව දෙදරා යන තත්වයක් පෙනෙනවා.
දේශපාලනඥයන් මොනවා කීවත්, මාධ්‍ය මොනවා පළ කළත් ජනතාව මේවාට එකඟ බව හිතනවාද?
අපේ රටේ මිනිසුන් කොච්චර කළත් මේවාට එකඟ නෑ. මේ වගේ අධිපතිවාදී ප්‍රවණතා ඇති වූ අවස්ථා අපි ඉතිහාසයේ දැකලා තියෙනවා. ජනතාව ඒවා ඉවසුවේ නැහැ. බණ්ඩාරනායක මැතිනි තුනෙන් දෙකේ බලය ගත්තා. අවුරුදු පහකට බලයට පත් වූ බණ්ඩාරනායක මැතිණිය ජනමත විචාරණයක්වත් පවත්වන්නේ නැතිව තමන්ගේ පාලන කාලය අවුරුදු දෙකකින් දිගු කරගත්තා. ගුවන් විදුලියෙන් නිවේදනය කළා ආණ්ඩුවට විරුද්ධ වුණොත් ජීවිතාන්තය දක්වා සිර දඬුවම් දෙනවා කියලා. අන්තිම ප්‍රතිඵලය වුණේ තුනෙන් දෙකේ බලයක් ලැබූ ඒ උදවියට හයෙන් පහක බලයක් ප්‍රතිවාදීන්ට දෙන්න සිදු වීම. අන්ත අසරණ තත්වයට වැටුණා.
ඊට පස්සේ ජේ.ආර්. ජයවර්ධන මහතා හයෙන් පහක බලයක් අරගැනීමෙන් පස්සේ ව්‍යවස්ථාව වෙනස් කළා. ඒ බලය ලබාගැනීමට උදව් කළ ඇතුලත්මුදලි ඇතුළු මහත්වරුන් මේ තරම් බලයක් තිබීම හොඳ නැති බව කියන තත්වයට පත් වුණා. හැත්තෑහතේ ජේ.ආර්. ජයවර්ධන මහතා එනකොට ඇත්ත පත්තරය සීල් තිබ්බා. ආණ්ඩුවට ගැති මාධ්‍ය සියල්ල ඔළු හෝදන්න පටන්ගන්නකොට කට වචනයෙන් තමයි දේශපාලන ව්‍යාපාරය ගෙනිච්චේ. ඒ මාධ්‍ය නැතිව තමයි හයෙන් පහක බලයට ගියේ. දැඩි බලය හින්දා ඔළුව නරක් කරගත් පාලකයන් ලෝක ඉතිහාසයේත් ලංකාවේ ඉතිහාසයේත් හිටියා. ඒවායින් පාඩම් ඉගෙනගන්න ඕනෑ.
20 වන සංශෝධනය පාර්ලිමේන්තුවට ගෙනත්, දින වශයෙන් ගණන් කරන්න පුළුවන් තරම් කෙටි කාලසීමාවක් ඇතුළත පාර්ලිමේන්තුවේ ඡන්දයට ඉදිරිපත් කළා. ඒ තරම් හදිසි වන්නට හේතුව ජනතා විරෝධයක් ඇති වෙන්නට ඉඩ නොදීම. ඒත් කිසිවෙක් නොසිතූ ලෙස ඉතා කෙටි කාලයකින් ලොකු විරෝධයක් හැදුණා නේද?
සමාජ ජාල දිහා බැලුවොත් ඒක පේනවා. මේ තත්වය ඉතා කනගාටුදායකයි. සමහර පත්තරවල පළවැනි පිටුවේ පුවත් බහුතරයක් ආණ්ඩුවට ආවඩන ඒවා. මාධ්‍ය ආයතන ඔක්කෝම විස්ස සුදු කරන්න උත්සාහ කළත් සමාජජාලවලින් රටේ මතය මතු වෙලා. පුද්ගලික මාධ්‍යවල හිමිකරුවන්ගේ න්‍යායපත්‍රයට සහ ප්‍රධානීන්ගේ අදහස් නිසා මාධ්‍ය බැලුවාම ජනමතය ලෙස වෙනස් දෙයක් පේනවා. සමහරු හිතන්නේ මාධ්‍යවල යන ඒවා බයිබලය වගේ මිනිසුන් විශ්වාස කරනවා කියලයි. එහෙත්, මිනිසුන් එහෙම නැහැ.
විපක්ෂයේ සංවිධායකයෙක් විදියට ජනමාධ්‍ය ආයතනවල සහයෝගය නැතිව ජනතාව එක්ක සම්බන්ධතාව පවත්වාගන්නේ කොහොමද?
මේ ලැබුණ කෙටි කාලය තුළ පවා මිනිසුන් මුහුණදුන් උවදුරු ගැන අමතක කරලා, සංඛ්‍යාලේඛන වසන් කරලා කඩිමුඩියේ විස්ස සම්මත කරගැනීම ගැනයි ඔවුන් උනන්දු වුණේ. විරෝධතා මර්දනයට පවා පොලීසිය පාවිච්චි කළ හැටි. විස්ස ගේන්න කලින් එහෙම නම්, විස්ස ගෙනාවාට පස්සේ මොකක් වේවිද? පොලීසිය පත් කිරීම, අධිකරණය පත් කිරීම, මානව හිමිකම් කොමිසම පත් කිරීම ආදි සියල්ල කරන්නේ ඔවුන්. වැඩි කල් නොගොස් මේ ප්‍රවණතාව පරාජය කිරීමේ අභියෝගය අපට තියෙනවා. නැත්නම් අපේ සමාජයට උරුම කරන්නේ දීන මිනිසුන් ජීවත්වෙන සමාජයක්. අපි ඊළඟ පරම්පරාවට බාරදෙන්න හදන්නේ වැඩවසම් පාලකයන්ගේ වුවමනා ඉටුකරන සමාජයක්. මේවා ජනතාවට ඉවසන්න බැහැ. අපි පරාජය කරන්න ඕනෑ. අපි 1931 ඉඳන් සර්වජන ඡන්ද බලය භුක්ති විඳපු රටක්. මිනිස් හඬවල් නවත්වන පියවර ගනිමින් ඉන්නේ. කොවිඞ්-19 උවදුර පවා මිනිස් හඬ යටපත් කරන්නට පාවිච්චි කළ ආණ්ඩුවක් මේක. අදහස් දැක්වීමේ අයිතිය මර්දනය කරමින් පුද්ගලයන් අත්අඩංගුවට ගැනීම ඒ වෙලාවේ සිද්ධවුණා.
ඒ ගැන මිනිසුන්ගේ හඬට මතුවෙන්න ඉඩ නොදී යටපත් කරන්න උත්සාහ කරන ආණ්ඩුවක් මේක. මිනිසුන්ගේ රස්සාවල් නැතිවෙලා, ආදායම් නැහැ, මිනිසුන්ට කිසිවක් නැහැ. එහෙත් මාධ්‍යවලට ඒවා ගැන වුවමනාවක් නැහැ. පාර්ලිමේන්තුවේත් ඒවා කතා කරන්න ඉඩක් නැහැ විසි වන සංශෝධනය වගේ ඒවාට තමයි වැඩිපුර ඉඩ ලැබෙන්නේ.
මේ වෙලාවේ ආණ්ඩුවේ අධිපතිවාදයට එරෙහිව කළ හැක්කේ හැකි තරම් මිනිසුන් කතා කිරීම. දහස් ගණනක් මිනිසුන් කතා කරද්දී, ඒ හඬ යටපත් කරන්න ඕනෑ නැහැ. එය මේ පාලන මාර්ගයට එරෙහි හඬක් පමණක් නොවිය යුතුයි. මේක මාධ්‍යවලට විරුද්ධ හඬක් වෙන්නත් ඕනෑ. මාධ්‍යවලිනුත් අපි සදාචාරයක් බලාපොරොත්තු වෙනවා. මාධ්‍ය හිමිකරුවනි, දෙයියන්ගේ නාමෙන් ජනමතය එළියට දාන්න දෙන්න කියලා අපි හඬ නගන්න ඕනෑ. මිනිසුන්ගේ මතයට සාධාරණව ඉඩ දෙන්න කියලා ඉල්ලන්න ඕනෑ.
මුස්ලිම්වරුන්ගේ විශ්වාස අනුව මියයන පුද්ගලයෙකු භූමදාන කිරීමේ හැකියාවත් දැන් සීමා වෙලා නේද?
මම මුස්ලිම් මන්ත්‍රීවරයකේ නිසා කියනවා නෙවෙයි. එහෙත් කොවිඞ් නැති අයත් දැන් භූමදාන කරන්න නොදී ආදාහනය කරනවා. සමහර අයට නඩු පවරනවා. අපි සමාජ මාධ්‍යවලින් මිසක් පිළිගත් මාධ්‍යවලින් මේවා දකින්නේ නැහැ. මේක හරි පුදුම තත්වයක්. නිලමේවරුන් යද්දී කරේ තියෙන ලේන්සුව අරන් කාණුවට බැහැපු වැඩවසම් යුගයට මාධ්‍ය පවා ගමන් කරලා. මාධ්‍යවලින් ජනතාවගේ සිතුම් පැතුම් එළියට එන්න ඕනෑ.
කොවිඞ්-19 රෝගීන් භූමදාන කිරීමට ලොව පුරා ඉඩ ලැබෙනවා. ලංකාවේ එයට ඉඩ නොදීම සම්පූර්ණ ජාතිවාදී තීන්දුවක් නේද?
මහාචාර්ය රවීන්ද්‍ර ප්‍රනාන්දු මහතා වගේ අධිකරණ වෛද්‍ය විද්‍යාව පිළිබඳ ලංකාවේ ඉහළ සුදුසුකම් ලැබූ අය පවා ජාති ආගම් සීමාවලින් ඔබ්බට ගිහින් හරි දේ වෙනුවෙන් පෙනී ඉන්නවා. අපේ රට විතරයි ආදාහනය එපා කියලා බලපෑම් කරන්නේ. දැන් ඒ කාරණය පිළිබඳ විශේෂඥයන්ට සමබර තීන්දුවක් ගන්න බැහැ. සියල්ල දේශපාලන බලය සඳහා කරනවා. ඒ ඉලක්කයට බාධා වන කිසි දේකට ඇහුම්කන් දෙන්නවත් සූදානම් නැහැ. මෙහෙම පිරිසකට අසීමිත බලතල දෙන තත්වයකට ගියොත් රටේ අනාගතයට මොනවාද වෙන්නේ. හැමදාම ගැටුම් ඇති කරලා, ගැටුම් තුළින් දේශපාලනය ගැනීම තාවකාලිකයි. ඇමෙරිකාවේ ඩොනල්ඞ් ට්‍රම්ප් සුපිරි සුදු ජාතිකවාදයක් ගැන කතා කරලා බලයට ආවේ. දැන් ඔහුට එරෙහි ලොකු ජනහඬක් තියෙනවා. ගැටුම් ඇති කරලා තාවකාලික වාසි ගන්න අන්තවාදී ප්‍රවණතාවලට කාලය සීමිතයි. ඒ ගැන ලෝක ඉතිහාසයෙන් වගේම අපේ රටේ ඉතිහාසයෙනුත් පාඩම් ඉගෙනගන්න ඕනෑ.
