‘ඉන්දියාව හඳට, අඟහරු ලෝකෙට යන්න ලෑස්ති වෙනවා. ඒත්, තවම ඉන්දියාවේ මිනිස්සු ටොයිලට් යන්නෙ නෑ.’ මෙය ඉන්දියාව පිළිබඳ ජනප්‍රිය කියමනක්. ලෝකයේ ධනවත්ම රටක් වන ඉන්දියාව ඉහළම මට්ටමෙන් විද්‍යාත්මක, තාක්ෂණික, යුදමය සහ ආර්ථික දියුණුවක් ලැබුවත්, ගෝත්‍රික සමාජීය ලක්ෂණවලින් තවම මිදෙන්නට නොහැකියි. පහුගිය කාලසීමාවේ කුලයෙන් පහත් ඉන්දීය තරුණියන් අමානුෂික ලෙස හිංසාවට ලක් කොට, ඝාතනය කළ සිදුවීම් බොහොමයක් වාර්තා වුණේ එම සමාජයෙහි නොදියුණුකම කියාපාමින්.
ඉන්දියාවේ එම සංකීර්ණ තත්වය එකවර සිනමාවට අල්ලාගන්නට හැකි වූ අවස්ථාවක් ලෙස ‘සීරියස් මෙන්’ නම් හින්දි චිත්‍රපටිය හැඳින්විය හැකියි.
නවාසුදීන් සිද්දිකි, ඉන්ද්‍රා තිවාරි, නසර් වැනි රංගන ශිල්පීන් රංගනයෙන් එක් වූ ‘සීරියස් මෙන්’ චිත්‍රපටිය පසුගිය කාලයේ නෙට්ෆ්ලික්ස් වෙබ් අඩවියට එක් කර තිබුණා. එය ඉහළ ජනප්‍රියත්වයක් ලැබූ අතරේම විචාරක ගෞරවයටත් පාත්‍ර වුණා. මේ චිත්‍රපටිය මාධ්‍යවේදියෙකු වන මනු ජෝසෆ් ලියූ නවකතාවක් ඇසුරෙන් නිර්මාණය කළ එකක්. චිත්‍රපටිය අධ්‍යක්ෂණය කර තිබුණේ දශක කිහිපයක අත්දැකීම් සහිත අධ්‍යක්ෂවරයෙකු වන සුදිර් මිෂ්රා.
අයියන් මනි නම් දාලිත් කුලයේ මැදිවියේ පුද්ගලයා, යම් කාලයක් තිස්සේ දරුවන් බලාපොරොත්තුවෙන් සිටි කෙනෙක්. ඔහු අරවින්ද් ආචාර්යා නම් වූ බ්‍රාහ්මණ කුලයට අයත්වන විද්‍යාඥයෙකුගේ පෞද්ගලික සහකාර ලෙස සේවය කරනවා. අරවින්ද් ආචාර්යා ඒ වෙද්දී පෘථිවිය වෙත අභ්‍යවකාශයෙන් පැමිණෙන උල්කා කොටස්වල ක්ෂුද්‍ර ජීවීන් සිටීදැයි සොයනවා. ඒ කියන්නේ පිටසක්වල ජීවයක් සොයනවා.
අරවින්ද් ආචාර්යා නිතර කේන්තියෙන් සිටින ආඩම්බරකාර පුද්ගලයෙක්. ඔහු නිතර අයියන් මනි නම් කුලයෙන් පහත්, පෞද්ගලික සහකාරට බැණවදිනවා. අයියන් මනි, කුලය නිසා අවස්ථා අහිමි වූ නමුත් බුද්ධිමත් පුද්ගලයෙක්. කුලය නිසා තමන් විඳින පීඩනය ගැන සවිඥානික කෙනෙක්. පීඩනයෙන් මිදෙන්න ඕනෑ බව හිතන කෙනෙක්. ඔහු කියන ආකාරයට හතරවැනි පරම්පරාවේ කෙනෙක්. දරුවන්ට උගන්වා, ඒ අධ්‍යාපනයෙන් සමාජයේ ඉහළට යෑම ඔහුගේ එකම අරමුණ.
ඒ අතරේ, අයියන් මනිගේ පුතා නූතන අබ්දුල් කලාම්, නූතන අයින්ස්ටයින් ආදි නම්වලින් ජනමාධ්‍යවලින් හඳුන්වන තරම් ජනප්‍රිය දරුවෙක් බවට පත්වෙනවා. පුතාගේ ජනප්‍රියත්වය කතාව ඉදිරියට ගෙනයනවා.
සංකීර්ණ දේශපාලන තේමාවක් සමග මුල, මැද, අග මුසු වූ බලන්නට රසවත් කතාවක් එකට එකතු කිරීම නූතන ඉන්දීය සිනමාවේ සාර්ථක චිත්‍රපටි නිර්මාණය කිරීමේ ආකෘතිය බවට හැරී තිබෙනවා. ඉන්දීය සිනමාව කලාත්මක චිත්‍රපටි බිහි කරනවාට වඩා, ලාභ ලබන කර්මාන්තයක් ලෙස පවතින්නට උත්සාහ කරන එකක්. ඒ නිසා මුදල් ගෙවා චිත්‍රපටිය නරඹන උදවියට රසවත් යමක් දෙන්නම ඕනෑ.
අනෙක් පැත්තෙන් ඉන්දීය ප්‍රේක්ෂකයා දැන් බුද්ධිමත්. හුදු කතාවක් නැරඹීමෙන් පමණක් ඔවුන් සෑහීමට පත් වෙන්නේ නැහැ. සමහර කතාන්දර නැවත නැවතත් නරඹා එපා වෙලා. ඒ නිසාම සමාජ දේශපාලන ප්‍රශ්න චිත්‍රපටියේ තේමාවට එකතු කරගැනීම අලුත් පුරුද්දක්. අලුත් සිනමා ආකෘති සෙවීමත් දකින්න ලැබෙනවා. පෙර නොසිටි සිනමා වීරයන් මතු වෙනවා. දැනට සිටින සිනමා වීරයන් මාවත වෙනස් කරගන්නවා.
යම් සමාජ ප්‍රශ්නයක් දෙසට ආලෝක ධාරාවක් එල්ල කිරීම ඉන්දීය සිනමාවේ නූතනම ‘සාර්ථකත්වයේ ලක්ෂණය’ වී තිබෙනවා.
දේශපාලන තේමාවක් රැගත් චිත්‍රපටියක් වන සීරියස් මෙන්, නවාසුදින් සිද්දිකිගේ රංගන හැකියාව පිළිබඳ අපූරු සමරුවක්. චිත්‍රපටියෙහි වැඩි කාලයක් ලැබෙන්නේ නවාසුදීන් සිද්දිකිට. දාලිත් කුලයේ පීඩිතයාගේ චරිතය, පොත්පත් කියවා දැනුමක් ඇති පුද්ගලයෙකුගේ චරිතය ඔහු අපූරුවට නිරූපණය කරනවා.
මෑතක නිර්මාණය වූ අපේ කලාපයේ චිත්‍රපටි බොහොමයක තිබුණු බරපතළ අඩුවක් වන්නේ චරිතවලට නිදහසේ වැඩෙන්නට ඉඩ ලබා නොදීම. ආකර්ෂණීය චරිත බිහි කරන්නට උත්සාහ නොකිරීම. එහෙත්, ආකර්ෂණීය චරිතයක් කියන්නේ සිනමාවේ වැදගත්ම අංගයක්. ඇතැම් චරිතවල ගති ලක්ෂණ, දෙබස් කියන ආකාරය කිසිදා අමතක වෙන්නේ නැහැ.
අයියන් මනි චරිතය ආකර්ෂණීයයි. ඔහු දාලිත් කුලයේ පීඩිතයෙක් වුණත් ඉංග්‍රීසි භාෂාව මෙන්ම විද්‍යාව ගැනත් හඳුනන කෙනෙක්. ඒ අතරේ ඔහු ධනවත්, මධ්‍යම පන්තිකයන්ගේ ජීවිතවල හිස්තැන් ගැන හොඳින් දන්නවා. අධ්‍යාපන ආයතන, ජනමාධ්‍ය මෙන්ම ගුරුවරුන්ගේ පවා කණෙන් රිංගන ආකාරය ඔහු දන්නවා. ඒ මධ්‍යම පන්තිකයන් බය වෙන්නේ කොතැනකටදැයි දන්නවා. මේ ලක්ෂණ නිසා එම චරිතය ආකර්ෂණීය එකක් බවට පත්වෙනවා. ඔහුගේ ඊළඟ පියවර කුමක්දැයි කුතුහලය ඇවිස්සෙනවා. ඔහු කියන දේවල් කෙරෙහි උනන්දුව ඇති වෙනවා. කතාව ගලා යන්නේ ඒ උනන්දුව එක්ක.■
