ලංකාවේ ප්‍රසිද්ධ ගායිකාවක් වන උමාරියා සිංහවංශ සැප්තැම්බර් 11 වන දින ඇගේ සමාජ මාධ්‍ය හරහා පළ කළ පින්තූරයක් පිළිබඳව බොහෝ පිරිස් ඇගේ ශරීරය පිළිබඳව විවිධ අදහස් පළ කර තිබුණි. ඉන්පසු දිනයේ දී උමාරියා ඇගේ ෆෙස්බුස් පිටුවේ මෙසේ පළ කර තිබුණි.
‘ඊයේ දාපු පින්තූරෙට තිබ්බ අදහස් කියෙව්වම ඇත්තටම ලංකාවේ සමහර මිනිසුන් ගැන දුක හිතුණා. කෙට්ටු වෙලා වැඩිලු. මට ඩයබිටිස් හැදිලා ලු. ඕනෑකමින් රූපය විකෘති කරන්න හදනවලු. සුදු වෙලාලු. සුදු වෙන්න මොනවද කරන්නේ කියලත් අහනවා. මොනවා කලත් කවදත් වැරදි. මට කියන්න තියෙන්නේ මෙච්චරයි. මට දෙවියන් දීලා තියෙන රූපය, සමේ පැහැය ගතිගුණ ගැන මම ගොඩක් සෑහීමකට පත්වෙනවා. අපේ පවුලට ඒ ගැන ප්‍රශ්නයක් නැහැ. අපිත් මිනිස්සු. සමහර දවස්වලට මහත් වෙනවා, කෙට්ටු වෙනවා. අනික් දවස්වල හම හොඳට තියෙනවා, නැත්තන් සමේ මතුපිට ප්‍රශ්න ඇති වෙනවා. සුදු වෙන්න තරම් මම අනාරක්ෂිත නැහැ. සුදු වෙලා වගේ පේනවා නම් ඒ මගේ හමේ පාට.
නැත්තම් ඔය ෆෝන් වල ෆිල්ටර්ස් කියලා දේවල් තියෙනවා අහලත් ඇති. සම, රූපය වෙනස් කරන කට්ටියත් ඉන්නවා, ඉතින් ඒක එයාලගේ තීරණ. කරුණාවෙන් මිනිස්සුන්ව විනිශ්චය කරන එක නතර කරන්න. නිකමට හිතන්න මටම දන්නැති භයානක ලෙඩක් තිබිලා කෙට්ටු උනා කියලා? ඇයි ඔච්චර ඉක්මනට මිනිස්සුන්ව මනින්නේ? මම සනීපෙන්. මේ දවස්වල කන්නේ අඩුයි. ව්‍යායාම් කරනවා. ඒකයි කෙට්ටු වෙලා වගේ. මමවත් හිතන්නේ නැති එකේ ඔච්චර හිතන්න එපා. අන්තිමටම, ගැහැණු ළමයනේ! ඔබ ඔබ ගැනම සතුටු වෙන තුරු අනික් මිනිස්සු කියන දේවල් වලින් ලෙසියෙන් ඔබ වැටෙනවා. ඒකට ඉඩ තියන්න එපා.’
ශරීර අපහාස
‘බොඩි ෂේමින්’ යනු යම් පුද්ගලයෙකුගේ ශරීරයේ හැඩය, සමේ පැහැය, මුහුණේ පෙනුම ආදිය අල්ලාගෙන අපහාස කිරීමය. එයට ගැලපෙන සිංහල වචනයක් නැත. ඒ ගැන සිංහල භාෂාවෙන් කතාබහ කරන්නේත් අඩුවෙනි. ‘ශරීර අපහාස’ යන වචන යුවළ ‘බොඩි ෂේමින්’ ගැන කතා කරද්දී වඩා සුදුසු ය.
ශරීර අපහාස පටන්ගත්තේ අන්තර්ජාලය ආවාට පසු නොවේ. ඒ නිසා එය ‘ෆේස්බුක් ප්‍රශ්නයක්’ ලෙස හැඳින්වීමේ වුවමනාවක් අපට නැත. පැරණි සාහිත්‍ය කෘති බැලුවත් ‘සුන්දර’ යැයි සම්මත පෙනුම අගය කරන්නටත්, ‘කැත’ යැයි සම්මත පෙනුමට අපහාස කරන්නටත් පුරුදු වී තිබුණි. ජනප්‍රිය සිනමාවේ වුව පුද්ගල පෙනුමට අපහාස කරමින් හාස්‍යය ඉපදවීම දක්නට ලැබී ඇත.
එහෙත්, දැන් ශරීර අපහාස වැඩිපුර දක්නට ඇත්තේ සමාජ මාධ්‍ය තුළය. ජාත්‍යන්තර වශයෙන් පවා ශරීර අපහාස නිසා තරුණ තරුණියන් ඇතුළු පුද්ගලයන් තමන්ගේ ජීවිත විනාශ කරගැනීමට උත්සාහ කරන අවස්ථා වැඩි බවට සමීක්ෂණ වාර්තා ඇත.
අනාගත ලෝකය ‘ලස්සන’ අය සහ ‘කැත’ අය පිළිබඳ ජනප්‍රිය අදහස් නැති ලෝකයක් විය යුතු ය. දැනටත් හොලිවුඞ් සිනමාවේ ප්‍රධාන චරිතවලට ලුපිටා න්යොන්ගෝ වැනි ජනප්‍රිය රංගන ශිල්පිනියන් හඳුන්වා දී ඇත්තේ සුන්දරත්වය පිළිබඳ ජනකාන්ත ආකල්පවලට අභියෝග කරමිනි. ජාත්‍යන්තර නිරූපණ ක්ෂේත්‍රයෙහි පවා පෙර කී ‘සුන්දරත්වය’ පිළිබඳ ජනප්‍රිය සංකල්පවලට අභියෝග කරන අවස්ථා වැඩි වී ඇත. අලුත් යුගයට පා තබන විට, අපේ තරුණ තරුණියන්ගේ හිත්වලටත් ‘සුන්දරත්වය’ පිළිබඳ පරණ ආකල්ප ඇතුළත් කළ යුතු නොවේ. තවත් පුද්ගලයන්ගේ පෙනුමට අපහාස කිරීම ‘පහත් ගතියක්’ ලෙස හඳුනාගත යුතු වේ.
යායට පායනා
2010 වසරේ ජනප්‍රිය ගීතයක් වූ ‘යායට පායනා’ නම් ගීතයේ රගපෑ ධරනි අල්වීර දැන් ජීවත් වෙන්නේ ඕස්ටේ්‍රලියාවේය. ඇය සමාජ මාධ්‍යවල ප්‍රකට චරිතයකි. සිහින් සිරුරක් තිබුණු ඇයට මුහුණ දීමට සිදු වු සිදුවීමක් පිළිබඳව පෞද්ගලික බ්ලොග් අඩවියේ මෙසේ පළ කර තිබුණි.
‘යුරෝපයට හා ලංකාවට නිවාඩුවට ගිය එක් අවස්ථාවකදී නාන ඇඳුමක් ඇඳ ගත් ජායාරූපයක් පළ කළ අවස්ථාවකදී මගේ ශරීරය ගැන අප්‍රසන්න විදියට කිහිපදෙනෙක් අදහස් පළ කරලා තිබුණා. අදහස් පළ කරපු අය මගේ සිහින් ශරීරය ගැන විවිධ අදහස් පළ කරලා තිබුණා. අදහස් පළ කළ අයගේ ඒ අදහස් නිසා මම සෑහෙන්න මානසික පීඩනයට ලක් වුණා. ඒ අදහස් දැක්වූ අය ලංකාවේ අය, ඒත් ඔවුන් විවිධ රටවල් ජීවත්වන අයයි. ඒ සිද්ධියෙන් පස්සේ සමාජ මාධ්‍යවලට නාන ඇඳුම් ඇඳ ගන්නා පින්තූර දමන එක නැවැත්තුවා.
අපේ මුළු පවුලෙන්ම සිහින් කෙනෙක්ට හිටියේ මම විතරයි. මම සිහින් වෙන්න හේතුව විදියට කියන්නේ මට මාස 09 දී මට කොලරාව හැදිලා තිබුණාලු. කොලරාව නිසා මම මැරෙන්න පවා අමාරු වුණාලු. මම පුදුම විදියට කන්න කැමති කෙනෙක්. ඒත් කොහි තරම් කෑම කෑවත් මගේ ඇඟේ ඒක අඟලක්වත් වැඩි වුණේ නැහැ. පාසලේ ඉහළ ශ්‍රේණිවල ඉගෙන ගනිද්දී පවා මම ඇඳුම් ගත්තේ ඇඳුම් කඩවල ළමයින්ට වෙන් කරපු කොටසෙන්. මට අවුරුදු විස්සක් වගේ වසය වෙද්දී පවා මගේ ශරීරය වැඩිලා තිබුණේ නැහැ. මට මතකයි එම්රාට් එයාලයින් සේවයේ ගුවන් සේවිකාවක් විදියට සේවය කරන කාලයේ දීත් මම සෑහෙන්න මානසිකව වැටුණා. අනෙක් හැම ගුවන් සේවිකාවක්ම ඔවුන්ගේ නිල ඇදුම ඇදලා සරාගී විදියට ඉන්න විට, අනෙක් අය මගේ දිහා බැලුවා කුඩා ළමයෙක් දිහා බලනවා වගේ. කවුරුත් මගේ දිහා උනන්දුවකින් බැලුවෙත් නැහැ.
ඉන්පස්සේ තමයි මගේ ෆෙස්බුක් ඒකේ පින්තූර දාලා මිනිස්සු මගේ ඇඟ ගැන විවිධ අදහස් පළ කරලා තිබුණේ. ඒ අදහස් ගැන මට සෑහෙන්න දුකක් ඇතිවුණා. ඒ පින්තූර පළ කරපු සැණින් මම ඒවා මකලා දැම්මා. ඉන්පස්සේ කාලයක් යනකම් මගේ හිතේ මගේ ඇඟ ගැන කලකිරීමක් ඇති වුණා. දවසකට 50 වතාවක් විතර කණ්නාඩියක් ඉදිරියට ගිහින් මගේ ඇඟ දිහා බලමින් දුක් වුණා. ඇඟ මහත් කරගන්න විවිධ ක්‍රම අත්හදා බැලුවා. අවුරුදු පහක් ඇතුළත ඒ ක්‍රම නිසා ඇඟ මහත් කරගත්තා.
ඒත් මේ සියළු දේවල් අතර මට තේරුණා මිනිස්සුන්ගේ අදහස් ගැන කල්පනා කරමින් මානසිකව ඇද වැටිලා කියලා. මට කාලයක් ගියා මගේ ඇඟට ගැන දුක් නොවී, ඒකට පුරුදු වෙන්න. මේ වෙනකොට මගේ ශරීරය ගැන කිසිම ප්‍රශ්නයක් මට නැහැ.’
දැන් ධරණි අල්වීර තමන්ගේ සිහින් සිරුරෙහි ඡායාරූප ප්‍රසිද්ධ කරන්නට බියක් නොදක්වයි.
දැන් සමාජ මාධ්‍යවල කටයුතු කරන බොහෝ දෙනෙකුට පීඩා කිරීමට, අපහාස එල්ල කිරීමට ශරීර අපහාස පාවිච්චි කරන අවස්ථා ඇත. බොහෝ විට කාන්තාවක අදහස් දැක්වීමක් කළ විට, ඇගේ අදහසට පිළිතුරු දීම වෙනුවට ශරීරයට පහර ගැසීම නිතර දක්නට ලැබෙයි. ඇතැම් කාන්තාවන් ඒවාට මුහුණදෙන්නට බියක් නොදක්වයි. එහෙත්, බොහෝ අය එමගින් පීඩාවට පත්වෙයි. ආතතියට ලක් වෙයි.
නුවන්ශ්‍රීනි
ලේඛිකා උපේක්ෂා නුවන්ශ්‍රීනී ඇගේ අත්දැකීම් පැවසූවේ මෙසේය. ‘සමාජ වශයෙන් හෝ පෞද්ගලිකව මුහුණ දෙන සිදුවීමකදී ඒ සිදුවීමේ සංසිද්ධියට ඒ කෙනා දායක වෙලා නැත්නම් හෝ ඒ කාන්තාවගේ අතින් කිසිම සමාජීය වැරුද්දක් වෙලා නැත්නම් ඇයට විරුද්ධව පෙනී සිටින පිරිමි කෙනා මුලින්ම පහර ගහන්නේ ඇයගේ පෞද්ගලිකත්වය ඉලක්ක කරගනිමින්. මුලින් ඇගේ ලිංගිකත්වය, පරණ සම්බන්ධතාවයක් හෝ ඇගේ රූපය ගැන කතා කරමින් අවමන් කරනවා. රූපය ගැන උදාහරණයට ගන්න කිසිවක් නැතිවුණොත් ඇයව මානසිකව වට්ටවන්න වචන පාවිච්චි කරනවා. ගොඩක් වෙලාවට ඒ අය කියන්නේ කසාදයක් හරි ගියේ නැති නිසා තමයි මේ ගෑණි මේ විදියට හැසිරෙන්නේ කියලා. මට නින්දා කරන්නේ මගේ ඇඟ කෙට්ටුයි, මගේ ඇගේ ලේ කදුළක් නැහැ කියලා. මේ විදියට අපට අපහාස කරන්නේ නූගත් මිනිස්සු නෙවෙයි. උගත් යැයි සම්මත මිනිස්සු. අපි යමක් කියද්දී ඒ කරුණු පිළිබඳව සැලකිල්ලට ගන්නේ නැතිව අපේ රූපය පිළිබඳව කතා කරමින් අපිට අපහාස කිරීම ඉතාම නින්දිත වැඩක්. මිනිස්සු හරි කැමතියි තමන්ගේ යටතේ ඉන්න අයට. කාන්තාව සමාජයේ සම්මත යැයි කියන ලස්සන නැතිනම් අපහස විදින්න ඕනෑද?’
මෙත්මලී
මාධ්‍යවේදීනී මෙත්මලී දිසානායක සමාජ මාධ්‍යවල ස්වාධීනව අදහස් දක්වන්න ප්‍රකට චරිතයකි. ඇගේ අත්දැකීම් පැවසුවේ මෙසේය. ‘සමාජ මාධ්‍යවල නිතරම සිටින කෙනෙක් විදියට ශරීර අපහාස ගැන මට සිද්ධවුණ විවිධ අත්දැකීම් තියෙනවා. මම අත්දැකපු දෙයක් තමයි අපි පිරිමින්ට යටත්වෙලා ඔවුන් කියන දේවල්වලට අවනත වෙලා ඉන්නවා නම් ශරීරය හෝ සමේ පැහැය මත පදනම් වෙලා පහර දෙන්නේ නැහැ. ඔවුන්ට අවශ්‍ය රාමුවෙන් පිට පැනලා අපි අපේ අදහසක් හෝ දේශපාලනය පිළිබඳ යම් කිසි සංවාදයක් කරමින් යන අවස්ථාවලදීත්, ඔවුන් පරාජය වන අවස්ථාවල පරාජය දරාගන්න බැරිව ඉන්පසු සංවාදයට ගන්නේ අපේ පෙනුම සම්බන්ධ කාරණා.
කෙට්ටුයි, ඔයා කළුයි, ඔයාගේ ඇඟ මේ විදියයි යන කාරණා. මේ කාරණා යම් කිසි අවස්ථාවල ඒ සිද්ධියට මුහුණ දෙන කෙනාට පීඩාවක් වෙන්න පුළුවන්. තමන්ගේ ශරීරය හෝ සමේ පැහැය පිළිබඳව තමත් පිරිසක් ඒ විදියට කතා කරද්දී මානසික පීඩාවක් වෙනවා. ඒ මානසික පීඩාව මටත් බලපෑවා. ඒත් කාලයක් යද්දී මේ දේවල්වලට මුහුණ දියයුතුයි කියලා කල්පනා කරලා. ඒකට උපක්‍රමයක් විදියට යම් කිසි කෙනෙක් මගේ ශරීරය ගැන හෝ සමේ පැහැය පිළිබඳව පවසමින් මට අවමන් කළ අවස්ථාවල ඒ කෙනාගේ ඒ අදහස් ස්ක්‍රීන් ෂොට් ඒකක් විදියට අරගෙන යලිත් මගේ ෆෙස්බුක් පිටුවේ පළ කළා. මේ විදියට අනෙක් කෙනා පීඩාවට පත්කරන පුද්ගලයන් කැමති නැහැ, ඒ අය කියන දේවල් අනෙක් අය දැන ගන්නවාට. මේ විදියට මම ගැන යම් දෙයක් කීව අවස්ථාවලදී මම ගැන අනෙක් අය දරණ මතය පිළිබඳ ඒ තරම් ගණන් ගත්තේ නැහැ.’
සමනලී
සිනමා නිලි සමනලි ෆොන්සේකා ශරීර අපහාස පිළිබඳ ඇගේ අදහස් දැක්වූයේ මෙසේය. ‘ශරීර අපහාස පරිභෝජනවාදී සමාජයක හැදෙන දෘෂ්ඨිවාදයක් විදියට මා දකිනවා. ඒ සමාජයට සරලන විදියේ රූප තමයි ලස්සන සහ ගැලපෙන්නේ කියන මතවාදය හැදුනාම, ඒ හිඩැස පුරවන්න තමයි ඒ අයගේ වෙළඳාම හැදෙන්නේ. ඒ නිසා අනිවාර්යයෙන්ම ඒකට විරුද්ධ සංවාදයක් හැදෙන්න ඕනෑ. ඒකේ පල විපාකයක් නිසා තමයි ශරීර අපහාස, කැත, ලස්සන, සුදු සහ කළු කියන මේ සියල්ලම හැදෙන්නේ. අද සමාජයේ මේ දේවල් තවත් කෙනෙක්ට එරෙහිව පාවිච්චි කරනවා කියන්නේ සමාජයේ පවතින අනෙකාට හිමි ගෞරවය, අනෙකාගේ මතයට තියෙන ගෞරවය සහ අනෙක් කෙනාගේ මතයන් භාර ගන්න අපිට බැරි වීම පිළිබඳව කාරණාව මතු වෙනවා. ලංකාවේ සමාජයේ විතරක් නෙවෙයි බටහිර රටවල පවා මේ ප්‍රශ්නය තියෙනවා.
ජෙන්ඩර් ස්ටඩීස් විෂයක් විදියට විශ්ව විද්‍යාලයේ උගන්වනවා. හැබැයි අපි ඒ මාතෘකාව තෝරා ගත්තොත් පමණයි අපිට උගන්වන්නේ. මමත් ඒ විෂය ඉගෙන ගත්තා. ඒත් පංතියේ වාඩි වෙලා ඉන්න පිරිමි ළමයාට තේරෙන්නේ නැහැ මේ මාතෘකාව ගැන. ඔවුන් දන්නේ නැහැ ගැහැණිය තිබිය යුත්තේ කොතැනද කියලා. ඒ කරුණු අපි සාකාච්ඡා කරන අවස්ථාවල ඒ දේවල් ඒයාට තේරෙන්නේ නැහැ. මම හිතන්නේ හතරවන ශ්‍රේණියේ සිටවත් මේ දේවල් ළමයින්ට කියා දිය යුතුයි. එහෙම කළොත් පමණයි ඒ ළමයා ලොකු වෙනකොට තේරුම් ගන්නේ අනෙකා වෙනස් නොකොට සැලකීම සහ අනෙකාට ගෞරව කිරීම වැනි දේවල් ඉගෙන ගන්නේ. දැන හෝ නොදැන අපි හැමෝම අනෙක් පුද්ගලයන්ගේ ශරීරයට අපහස කරනවා. ලංකාවේ පුරුද්දක් විදියට යම් කෙනෙක්ව මුණගැසුණ අවස්ථාවලදී ඔවුන් මුලින් කියන්නේ ඒ කෙනා කෙට්ටු වෙලා හෝ මහත් වෙලා. සමහර වෙලාවට අපි ඒක කියන්නේ අනෙක් කෙනාව අපහසුතාවවට පත් කරන්නම නෙවෙයි. ඒක කොයි තරම් සාමාන්‍යකරණය වෙලාද කියනවා නම් අපිට හිතෙන්නේ නැහැ, මේ දේවල් කීවාම අනෙක් කෙනා මානසිකව ඇඳ වැටෙනවා කියලා. ඒ දේවල් පිළිබඳව සංවේදී වෙන්න නම් කුඩා කාලයේ ඉදලාම ළමයින්ට දැනුම ලබා දෙන්න ඕනෑ. ළමයෙක් සුදු බෝනික්කෙක් තෝරාගන්නේ එහා දැනගෙන නෙවෙයි. හැබැයි ඒ දරුවාට ශරීර අපහාස පිළිබඳව දැනුමක් තිබුණොත් එයා ඒ ගැන හිතනවා.’
සාරංග
රංගන ශිල්පී සාරංග දිසාසේකර ඔහුගේ අදහස් දැක්වුයේ මෙසේය.
‘ඔන්ලයින් සහ ඕෆ් ලයින් බූලි කිරීම සහ කෙනෙක්ගේ ශරීරය ගැන හෝ සමේ පැහැය මත පදනම් වෙලා ඒ පුද්ගලයාට අවමන් කිරීම ලෝකය පුරා තියෙන තත්වයක්. අපි වයසින් මුහුකුරා ගිය අය විදියට මේ දේවල් දරාගන්න පුළුවන්. ඒත් මම මෑතකදී දැක්කා වොයිස් ටීන් කියන රියැලිටි වැඩසටහනේ තරග කළ අදිත්‍යාට විවිධ ආකාරයෙන් අපහාස කිරීම් සිද්ධ වුණා. ඒ අතර ඇගේ පෙනුමට අපහාස කිරීමත් තිබුණා.
ඒ වයසේ ළමයින්ට හෝ ශරීර අපහාස වැනි දේවල් දරාගන්න පුළුවන් කියලා මට හිතා ගන්න බැහැ. මේ විදියට අනෙක් පුද්ගලයන්ව මානසික වැට්ටීමක් කරන බොහෝ අය ගැන නිරීක්ෂණය කළාම අපිට දැකගන්න පුළුවන් වෙන්නේ ඒ අයත් යම් කිසි පීඩනයක ඉන්නවා කියලා. ආර්ථික, සමාජීය හෝ පෞද්ගලික ජීවිතවල නොයෙකුත් ප්‍රශ්න නිසා මේ විදියට අනෙක් අයව පීඩනයට ලක් කරලා තමන් සතුටක් ලබනවා. තවත් පැත්තකින් කෙනෙක්ව මානසිකව වට්ටන්න කැමති ඒ ක්‍රියාවම විනෝදෙට කරන පිරිසකුත් අපි අතරේ ඉන්නවා. ඔවුන් කරන සහ කියන වචනවලින් අනෙක් කෙනාට හානියක් වෙයිද කියලා ඔවුන් හිතන්නේ නැහැ. යම් කිසි කෙනෙක් තමන්ගේ ඇඟ ගැන කියලා තමන්ව විහිළුවට ලක්කළත්, තමන්ගේ ඇඟ ගැන හෝ සමේ පැහැය පිළිබඳව තමන්ට විශ්වාසයක් තියෙන්න ඕනෑ. ඉන්පස්සේ අනෙක් අය තමන්ගේ ඇඟ ගැන හෝ සමේ පැහැය ගැන කියන අදහස් ගණන් ගත යුතු නැහැ. අපි පොඩි කාලේ ඉදන්ම ශරීර අපහාස කරනවා. පන්තියේ ඉන්න මහත ළමයාට ‘බතලයා’ කියනවා. කොට ළමයෙක් හිටියොත් ‘කොටා’ කියන්න පුරුදු වෙනවා. මේ විදියට පාසැල් වයසේ ළමයින්ට විහිළු කරන්න නම් අපට බැලෙන්නේ තමන්ගේ ශරීරයේ යම් කිසි අඩුවක් මතයි. වුණාමත් අපි වයසින් මුහුකුරා ගියාමත් ඒ පුරුදු අපි අපිට එනවා. ඒ නිසා අපි කුඩා කාලයේ ඉඳලාම දරුවන්ට පුරුදු කරන්න වුවමනායි අනෙක් අයගේ ශරීරයේ අඩුපාඩු පෙන්වමින් ඒ අයට විහිළු නොකර ඉන්න කියලා.’
අප තවත් කෙනෙකුගේ පෙනුමට විහිළු කරන මොහොතක, එය එතරම් බරපතල දෙයක් ලෙස නොසලකනවා විය හැකිය. එහෙත්, අනෙකාට එවැන්නකින් දැනෙන පීඩනය සිතාගත නොහැකි තරම්ය. යම් කෙනෙකුගේ සිරුරට ප්‍රසිද්ධියේ අපහාස කරන විට, තවත් එවැනිම සිරුරක් ඇති විශාල පිරිසක් වේදනාවට සහ අධෛර්යයට පත්වීමත් සිදු වේ. විශේෂයෙන් නව යොවුන් වියේ සිටින දරුවන්ගේ පෞරුෂවලට පෙනුම ගැන හැඟීම දරුණු බලපෑමක් එල්ල කරයි. ඒ නිසා ශරීර අපහාස ගැන සවිඥාණික සමාජයක් ඇති කර ගැනීම වැදගත්ම කාරණයකි.■
