පාර්ලිමේන්තුවට ඉදිරිපත් කර ඇති විසිවැනි ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථා සංශෝධනයේ නරක ගැන අප වුවමනාවට වඩා කතා කරනවායැ’යි කිසිවකු සිතන්නට පුළුවන. එසේ සිතන්නට හේතු වන්නේ, රටේ බොහෝ විiුත් මෙන් ම මුද්‍රිත මාධ්‍ය ද, එක්කෝ විස්සේ හොඳ ම වර්ණනා කිරීම ය. නැතිනම්, නරකක් ගැන නොකියා සිටීම ය. ඒත් නැතිනම්, විස්සක් නැතිවාක් සේ සලකා අනෙකුත් සුලබ මාතෘකා ගැන කතා කරමින් සිටීම ය. අප එසේ නොකර, විස්සෙහි විනාශකාරී බව ගැන කතා කිරීම ය.
අප එසේ කරන්නේ සහේතුක ව ය. විසිවැනි ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථා සංශෝධනය, නීතිගත වීම වනාහි, ලංකාවේ මිනිසුන් මෙතෙක් අමාරුවෙන් රැක ගෙන ආ ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදයේ අවසානයේ ආරම්භය බව අපට පෙනෙන නිසා ය. එනිසා, හැකි තරම් මිනිසුන් විස්සෙන් වන්නට යන විනාශය ගැන දැනුවත් කිරීම අපේ මේ මොහොතේ වගකීම ද කාර්යභාරය ද වන්නේ ය.
විස්සෙන්, තනි, අධිකාරවාදී පාලකයකු බිහි වන බව පසුගිය කාලය පුරා ම අපි පැහැදිලි කර ඇත්තෙමු. ඒ සඳහා ඕනෑ තරම් උදාහරණ දෙමින්, ඕනෑ තරම් කාලයක් පැහැදිලි කළ හැකි ය. විස්සෙන් යෝජනා කෙරෙන වෙනස්කම් ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථාවට ඇතුළත් වූ කල, ඒ බලතල ‘යහපත් පාලකයකු’ හොඳ විදියට පාවිච්චි කරාවි යැ’යි අන්ධ විශ්වාසයක් අපට නැත. සරල තර්කයක් නිසා ය, ‘යහපත් පාලකයකු’ට, විස්සක් ඕනෑ නැත. විස්සක් අවශ්‍ය වන්නේ, ඒ බලතල තමාට හිතුමතේ පාවිච්චි කිරීමේ බලතණ්හාවෙන් පෙළෙන, කිසිවකු තමාගේ වැඩ ගැන ප්‍රශ්න කරනවාට අකැමති, තමා කිසිවකුට වගකීම, වගවීම අවශ්‍ය නැතැ’යි සිතන, අධිකාරවාදී පාලකයකුට පමණකි.
ගෝඨාභය රාජපක්‍ෂ මහතාට ජනාධිපතිවරණයේ දී ඡන්දය දුන් ලක්‍ෂ හැටනවයක ජනතාවගෙන් සැලකිය යුතු පිරිසක්, විසිවැනි සංශෝධනයට කැමැත්ත දෙන්නේ නැති බව පැහැදිලි ය. 2015 සිට 19 දක්වා පැවැති යහපාලන ආණ්ඩුවේ නායකයන් දෙදෙනා විසින් පවත්වා ගෙන යන ලද, දෙකොණ විලක්කුවක් වැනි වූ අවුල් සහගත හා ඉලක්කයක් නැති පාලනය ගැන ඇති වූ කලකිරීම නිසා ම, ‘ශක්තිමත් පාලනය’ක් ඇති කර ගැනීමේ වුවමනාවෙන් රාජපක්‍ෂ ජනාධිපතිවරයාට ඡන්දය දුන්, එහෙත්, 2015දී, යහපාලන වෙනස සඳහා ද ඡන්දය දුන් සැලකිය යුතු පිරිසක් ඔවුන් අතර සිටිනවාට සැක නැත. ඔවුන් පතන්නට ඇත්තේ ශක්තිමත් පාලනයක් මිස, ඒකාධිකාරී පාලනයක් නොවේ. රටේ සියලු බලතල එක් පුද්ගලයකු, එක් පවුලක් වෙත පවරා ගන්නා, මිනිස් නිදහස සංකෝචනය කර, පුරවැසියන් යටත්වැසියන් බවට පත් කරන පාලනයක් ඔවුන්ගේ ප්‍රාර්ථනාව නොවුණු බව අද ඔවුන් කියන දෙයින් හොඳින් පැහැදිලි වෙයි. එහෙත්, ඔවුන්ගේ අකමැත්ත, ආණ්ඩුවේ මාධ්‍ය හා ආණ්ඩු ගැති පෞද්ගලික මාධ්‍ය වෙතින් එළි දැක්වෙන්නේ නැත.
ඒ අර්ථයෙන් ගත් කල, 20 වැනි සංශෝධනය වනාහි, ශක්තිමත් පාලනයක්, එහෙත් ඒකාධිකාරී නොවන පාලනයක්, බලාපොරොත්තු වූ මිනිසුන්ට කරන ලද බලවත් නිගාවකි. අගෞරවයකි. අවමානයකි.
ඒ දැනඋගත් මිනිසුන්ගෙන් අපට අසන්නට ඇත්තේ, මේ ඔබ බලාපොරොත්තු වූ වෙනස ද? යන්න ය. මේ විනාශකාරී ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථා සංශෝධනය, ඔබත් අනුමත කරන්නේ ද? යන්න ය.
ඒකා-අධිපතියකු බිහි කරන්නට පහසු ය. ඔහුට හෝ ඇයට, රටේ සියලු පාලන ආයතන පාලනය කිරීමේ බලය පවරා දෙන්නට ද පහසු ය. මුළු රාජ්‍ය යාන්ත්‍රණය ම ඔහුගේ හෝ ඇගේ අතවැසි යාන්ත්‍රණයක් කරවන්නට ද පහසු ය.
එහෙත්, ඒ සියල්ල එකතු කර ගත් ඔහු හෝ ඇය, බලය දුන් අයගේ පාලනයෙන් මිදී, ඒ අයටම එරෙහි ව ඒ බලය ම යොදවන විට, නැවතත් ඒ බලය ලබා ගන්නට නම් නොහැකි ය. වුවමනාවට වැඩි බලයක්, විශේෂයෙන් තනි පුද්ගලයකුට, නැතිනම් ඔහුගේ පවුල් කණ්ඩායමකට ලබා දීම වනාහි, ආපසු හැරවිය නොහැකි වරදක් බව දැනුවත් මිනිසුන් තේරුම් ගන්නා විට, ඒ කළ වරද වෙනුවෙන් අප බොහෝ දෙනකු විශේෂයෙන් ද, සමාජයම සමස්තයක් හැටියට ද, විශාල වන්දියක් ගෙවා අවසන් වී තිබිය හැකි බව, දැන් සිතන්නට ගත යුතු ය.■
