අදටත් උකුණු දැත්ත හෝ ට්‍රැක්ටරය අරන් කුඹුරට බැස්සාම ඇගේ හයිය දකින්න පුළුවන්.
ඇය තමයි මා කළ නිවැරදිම තෝරාගැනීම.
ගොවි ක්‍රියාකාරිකයෙක් ලෙස දේශපාලනයට එන්නට පසුබිම සැකසුණේ කොහොමද?
මගේ තාත්තා දකුණේ. අම්මා කොත්මලේ. දකුණේ ඉඳන් ඔහු බේකරි රස්සාවට කොත්මලේ ගිහින්. 1947 මාර්තුවල කොත්මලේ නාය ගියා. ඊට පස්සේ ගොවි ජනපද ව්‍යාපාරයේ තුන්වැනි පරම්පරාව විදියට අපේ තාත්තා කවුඩුල්ලට ගියා. කොත්මලේ ඉඳලා අපේ තාත්තලා ඇඳිවත විතරක් එක්ක ආවේ. අපේ අයියලා වඩාගෙනයි ආවේ. අක්කර අටක ඉඩම් ප්‍රමාණයත් තාත්තාට ලැබුණාලු. ගේකුත් එක්ක හරක් බාන, උදැල්ල ආදිය දුන්නාලු. ඒවා එක්ක ගොවි ජනපද ගොඩනගන්න උදව් වුණාලු. පුද්ගලික ව්‍යාපාරිකයන් අසාධාරණ විදියට වී අරගන්න නිසා සමුපකාර ව්‍යාපාරය තමයි ඔවුන්ට පිටිවහලක් වුණේ. අපේ තාත්තා හොඳ සමුපකාරිකයෙක්ව හිටියා. කවුඩුල්ල සමුපකාර සමිතියේ සභාපති බවට පත්වුණා. ඔහුගේ එම ක්‍රියාකාරිත්වයෙන් මට ආභාසය ලැබෙන්න ඇති.
ළමා කාලය සිහිපත් කළොත්..
මගේ ළමා කාලය ගෙවුණේ කවුඩුල්ල ගමේ. ඒකේ ජීවන රටාව තිබුණේ මහා යායක් වැඩකරලා, ඒකෙන් ගන්න අස්වැන්න තුළ ඒක බෝග වගාවක ප්‍රතිඵල ලැබීම මත. අක්කර ගණනක කුඹුරුවලට අමතරව අපට ගෙවත්තකුත් තිබුණා. අපි අවුරුදු දහයේ දොළහේ ඉඳලාම කුඹුරට තේ පෝච්චිය අරන් ගියා, කොළ මඩවන වැඩට සම්බන්ධ වුණා. ගවයාට දේවත්වයෙන් සලකන සංස්කෘතියකට හුරුවුණා. කමත කෝවිලක් විදියට සැලකුවා. හැමදේටම වැන්දා. කමතට සෙරෙප්පු දාගෙන ගිය දාට කෙවිටි පාර කෑවා. විසිල් ගහන්න ගිහින් පහරකෑමට ලක්වුණා. ගවයාගේ කොළ මඩින වැඬේ එළිවෙන තුරු රාජකාරියක්. ඒක කටුක වුණාට, ආසාවක් ආවා. ලන්තෑරුම්, පැට්‍රොමැක්ස් තියාගෙන කොළ පෑගිල්ලට පුරුදු වුණා. ගොයම් නෙළන්නට කාන්තාවන් ආවාම විඩාව නිවාගන්නට කවි, ගීත කියමින් විනෝදයෙන් හිටියා. ඒ සංස්කෘතියේ ආභාසය ලැබුවා. පසුකාලීනව අපි විද්‍යාව ඉගෙනගනිද්දී පුංචි කාලයේ දැකපු සමහර අභිචාර විධි, මිථ්‍යාව බව සලකමින් තරුණ කාලයේ තාත්තා එක්ක ගැටුමකුත් හදාගත්තා. ඒ ඇදහිලි, කෙම් ක්‍රමවල තිබුණු විද්‍යාත්මක, මානුෂීය හා සංස්කෘතික පසුබිම පසුකාලීනව අපි තේරුම් ගත්තා.
පාසල් ගියේ කොහේද?
මුලින් ගියේ සන්සුන්ගම කියන පාසලට. ඩී.එස්. සේනානායක මහත්තයා මැරෙන්න කලින් විවෘත කළ ඒ පාසල සහ ගමේ පන්සල ඇසුරේ තමයි මුල් කාලයේ අධ්‍යාපනය ලැබුවේ. ජනපද ව්‍යාපාර ආරම්භ කළ වෙලාවේ ගොවිතැන මිසක් පාසලක්, පන්සලක් හදාගැනීම ගැන හැඟීමක් තිබුණේ නැහැ. දරුවන්ගේ අධ්‍යාපනය වගේ දේවල් ගැනත් ලොකු උනන්දුවක් තිබුණේ නැහැ. දරුවන්ට අන්දලා තිබුණේ පිටි බෑග් එකක්. අමු රෙද්දෙන් හදපු ඒ බෑග් එක උරහිස් දෙකට කපලා ඔළුවෙන් අන්දලා තිබුණා. හවස ඇවිත් දරුවන් හුරතල් කළා විතරයි. ඔය අතරේ අපේ ගමේ වස් වසන්න හිමිනමක් ආවා. නැවතුණේ අපේ ගෙදර. එතෙක් කැලේ කපද්දී පුරාවිද්‍යා සාධකයක් හම්බවුණොත් එහෙම තැනකට කැලෑ මලක් තියලා පූජා කළ, අත්තක් එල්ලලා වැඳපු තාත්තලා සිවුරක් දැක්කා. ඒ හාමුදුරුවන්ට අම්මා කිතුල් හකුරුවලින් ගිලන්පස හදලා දුන්නාලු. සුදු රෙද්දක් එළලා, හාමුදුරුවන්ට වැඳලා ගරු කරනකොට පුංචි දරුවන් වූ අයියලාට ඒක තේරුණේ නැහැලු. දරුවන් හාමුදුරුවන් වටේට එකතුවෙලා ඔළුව අතගාලා තට්ටිය ගැන, කහ සිවුර ගැන එක එක ප්‍රශ්න ඇහුවාලු. හාමුදුරුවන් තාත්තලාට උපදෙස් දුන්නාලු පන්සලක් හදාගන්න කියලා. ඒ අනුව තමයි පහුවදාම ගමේ අය රැස්වෙලා පන්සලක් හදන්න තීන්දු කළේ. පිරිසක් කරත්ත අරන් ගස් කපන්න ගියාලු. තාත්තා ඇතුළු ප්‍රභූ මට්ටමේ පිරිසක් දිසාපතිතුමා මුණගැහෙන්න පොළොන්නරුවට ගියාලු. කුඹුරුවලට වෙන් නොකර කැන්සල් කළ ඉඩමක්ලු පන්සලට දුන්නේ.
පසුකාලීනව ඉගෙනගන්න කොළඹ ආවාලු නේද?
හතවසර දක්වා සන්සුන්ගම ඉගෙනගත් මං කොළඹ කේරි විද්‍යාලයට ගියා. ගෙදරක නැවතිලා තමයි ඉස්කෝලේ ගියේ. ඒ කාලයේ කියුබන් විප්ලවය, චේ ගෙවාරා ආදි දේවල් ගැන ආස්වාදජනක කතාන්දර ඉගෙනගත්තා. එහෙත් එක්වරම ගමේ ඉඳලා කොළඹ ඇවිත් අධ්‍යාපනය අල්ලාගන්න මට හැකිවුණේ නැහැ. ඒ නිසා මම පසුව මින්නේරි මහ විද්‍යාලයට ආවා. මින්නේරියේදී තමයි සාමාන්‍ය කළේ. ඊට පස්සේ අධ්‍යාපනයෙන් ඉහළට යනවා වෙනුවට හැත්තෑවේ ජේවීපී දේශපාලනයට සම්බන්ධ වුණා.
ජේවීපීයට ගිය හැටි කීවොත්…
සී.පී. ද සිල්වා මහත්තයා ළඟට සාමාන්‍යපෙළ දක්වා අධ්‍යාපනය ලැබූ තරුණ කණ්ඩායමක් විදියට අපි රැකියාවක් නැද්ද කියලා අහන්න ගියා. එතකොට ඔහු ඉඩම් ඇමති. ඔහු පොරොන්දු වුණා සීගිරියෙන් අපට ගොවිතැන්වලට ඉඩම් දෙනවා කියලා. එතකොට අපි එක්ක හිටපු කෙනෙක් ඇහුවා ඇයි ගොවිතැනට ඉඩම් දෙන්නේ, අපේ අධ්‍යාපනයට රැකියාවක් දෙන්නේ නැත්ද කියලා. එතකොට ඔහු කේන්තියෙන් ගොතගගහා කීවා, එහෙනං මගේ ඉඩම් ඇමතිකම ගනිං කියලා. ඕක ඡන්ද කාලයක්. අපි එහෙමම රත්න දේශප්‍රිය ගාවට ගියා. රත්න දේශප්‍රිය හිටපු මාධ්‍යවේදියෙක්. කොමියුනිස්ට් පක්ෂයේ චීන පිළේ කෙනෙක්. ඔහුගේ මැතිවරණ ව්‍යාපාරයට කරුණාසේන ජයලත් වගේ අය ආවා. අපට මුලින්ම අධිරාජ්‍ය විරෝධී කතාවක් කළේ කරුණාසේන ජයලත් මහත්තයා. රත්න දේශප්‍රිය අපට රැකියා දෙන බව කීවා. සිරිමා බණ්ඩාරනායක කීවා සී.පී.ගේ අමාත්‍යාංශ ඔක්කෝම ඔහුට දෙනවා කියලා. අපි හැත්තෑවේ මහමැතිවරණයට හිඟුරක්ගොඩ පන්සලේ නැවතිලා වැඩ කළා. මැතිවරණයෙන් රත්න දේශප්‍රිය දින්නා, සිරිමා මැතිණිගේ ආණ්ඩුවකුත් හැදුණා. ඒත් ඔහුට අර ඇමතිකම දුන්නේ නැහැ. ඒ අස්සේ අපට ජේවීපී කොක්ක වැදුණා. පැය විසිහතරෙන් රැකියා ගන්න බලාගෙන ඉඳලා ඒක නොලැබිච්ච කේන්තියෙන්, වේදනාවෙන් වගේම එක්තරා වෛරයකින් හිටපු කණ්ඩායමක් විදියට අපි ජේවීපීයට සම්බන්ධ වුණා. පූර්ණකාලීනව ඒ දේශපාලනයට වැටුණා. පංති පහ කළා, කඳවුරුවලට ගියා, සටනින් පසුබැස්සොත් කියලා ඇල්ලේවැව අමු කැලෑවේ ගොවිපළක් කළා.
කැළේ හිටපු කාලය සහ හිරේ හිටපු කාලය මතක් කළොත්…
ඒක හරි වටිනාකමක් වුණා. ඇතුළේ හරි හුදෙකලාවක් තිබුණා. තෝන්තුවාව අයින් කරගන්න බලපෑවේ තනිය. කැළේදී තමයි තනිකමේ රසය විඳින්න පුළුවන් වුණේ. පසුව හිරගත වීම විශ්වවිද්‍යාලයක් වගේ. අපේ හැඩතල වෙනස් කරගන්න අවස්ථාව හිරගෙදරදී ලැබුණා. මම අනුරාධපුරයේ හිටියේ. විශ්වවිද්‍යාලවලින් පිට වූ අය, සමහර කථිකාචාර්යවරුන් පවා හිරගෙදර හිටියා. ඔවුන් අපට සාහිත්‍ය, ඉතිහාසය, දර්ශනය ගැන අධ්‍යාපනය ලබාදුන්නා. හැත්තෑඑකේ කැරැල්ලේදී අපි මාක්ස්වාදී දර්ශනය ඉගෙනගත්තේ නැහැ. හිරේදී තමයි ඒක ගැන දැනගත්තේ. මම කලින් වැඩිපුර කියවපු කෙනෙක් නෙවෙයි. එහෙත් ඔය කාලයේ පිරිසක් හිරගෙදරට ඇතුළට පොත්පත් ගෙනැවිත් දුන්නා. දේවසරණ කේන්ද්‍රයේ යොහාන් දේවානන්ද වැනි අය. අපි ඒ දවස්වල පොත්පත් වර්ණනා කරනවානේ. එහෙම වෙලාවක මම දුප්පත්කම ගැන කෙටි කතාවක් පිළිබඳ ඉහළින් කතාකළා. එතකොට ඔවුන් කීවා, ඔය බස් එකක කණ්ණාඩියෙන් බැලුවාම පෙනෙන දුප්පත්කමක්. ඊට වඩා ජීවිතය ගැඹුරුයි, මෙන්න මේ වගේ පොත්පත් කියවන්න කියලා. එදා කියවන්න පටන්ගත් මා අද දක්වාම අත් නොහැර කියවනවා.
හිරෙන් ආවාට පස්සේ..
පොඩි අමාරු කාලයක් ආවා. ඒ කාලයේ මම තනියෙන් අඬලා තියෙනවා. නෑදෑයන් පවා මගෙන් ඈත් වුණා. දරුවන්ට මා එක්ක කතාකරන්න ඉඩ දුන්නේ නැහැ. දවසක් මම මාමා කෙනෙකුගේ ළමයෙක් එක්ක කතා කර කර ඉන්නකොට මෙහෙ වරෙං, උඹට කියලා තියෙනවා නේද කියාගෙන ඔහු ළමයා අරගෙන ගියා. එහෙත් අපි කේන්ති ගත්තේ නැහැ. ඉවසීමෙන් වැඩ කළා. විජයබා පුස්තකාලය කියලා පුස්තකාලයක් හැදුවා. තරුණ ගොවියන් සම්බන්ධ කරගත්ත තරුණ ගොවි සමාජයට සම්බන්ධ වුණා. ඒ අතරේ මම ගොවිතැන ගැන හැදෑරුවා. ජවිපෙ තුළ ගොවි ක්ෂේත්‍රය පිළිබඳ විග්‍රහයක් තිබුණේ නැහැ. ඒ නිසා මම හිරේ හිටපු කාලයෙන් පස්සේ සමස්ත ලංකා ගොවි සම්මේලනය කියන ලංකාවේ පැරණිම ගොවි සම්මේලනයට සම්බන්ධ වුණා. ඔය කාලසීමාවේම බිරිඳ මුණගැහිලා විවාහ වුණා. මම ඉඩම්වල වගා කරන්න පටන්ගත්තා. අවසානයේ ගමේ අයගේ දරුවන්ට අකුරු කියවන්නටත් මට කතාකළා. දරුවන් නිවැරදි කරන්නට උපදෙස් දෙන්න කියලා මා ළඟට යොමු කළා. ගමේ මිනිසුන් අතර ගෞරවයක් ලබන්න හැකිවුණා. ඒක මා ලැබූ ශික්ෂණයක් බව මා හිතනවා.
විජය කුමාරතුංග එක්ක සම්බන්ධ වුණේ කොහොමද?
විජය මහජන පක්ෂයෙන් මින්නේරිය ආසනයේ අතුරු මැතිවරණයකට ඇවිත් තරග කළා. ඒකෙදී මට විජයගේ ඇසුර ලැබුණා. ඔහු පරිණත දේශපාලනඥයෙක් නෙවෙයි. එහෙත් ඔහු තුළ මානවවාදී ගුණාංග ගොඩක් තිබුණා. එදා අපි ගරු කරපු දේශපාලනඥයන් දෙදෙනෙක් තමයි වාසුදේව නානායක්කාර සහ විජය කුමාරතුංග. වාසු දේශපාලනය ගැන දැනගෙන හිටියත්, මානවවාදී ගුණාංග නැති බව අද ඔහුගේ ක්‍රියාකාරිත්වයෙන් පේනවා. විජය දේශපාලනයේදී ළදරුවෙක් වුණත් හොඳ මනුෂ්‍යයෙක්.
අසූනවයේ කැරැල්ල ආවේත් ඔය කාලයේ නේද?
අයියායි මායි හැංගිලා ඉන්නකොට අපේ ගෙදරට හමුදාවෙන් ආවාලු. අම්මායි තාත්තායි ඒ වෙලාවේ හිඟුරක්ගොඩ නගරයට ගිහින්. එතකොට හමුදාවෙන් අහනවාලු අයියලා මොනවාද ගෙනාවේ කියලා. පොඩි එකා බයවෙලා මොනාවත් නොකියා හිටියාලු. ඊට පස්සේ එයාගේ අතට ටොපි දීලා ඇහුවාල අයියලා මොනවාද ගෙනාවේ කියන්න කියලා. එතකොට පරණ රේඩියෝ එකක් පෙන්නුවාලු. ඒ අතරේ පොඩි එකාගෙන් ඇහුවාලු රත්තරන් ගෙනාවාද කියලා. ඔව් කියලා ‘ජුංකුණ්ඩා’ පෙන්නුවාලු. ඒ කාලයේ අම්මලා හුරතලේට රත්තරන් පොඞ්ඩ කියලානේ ඒකට කිව්වේ. අන්තිමේ හමුදාවේ අය හිනාවෙලා ගියාලු. අන්න එහෙම හිටපු පුංචි ළමයි තමයි අසූනවයේ කැරැල්ලට ගියේ. අපි අසූනවයේ කැරැල්ලට විරුද්ධ වුණා. මෙහෙම හේතුවක් තියෙනවා. හැත්තෑඑකේ වනාන්තරගත වෙලා ඉන්නකොට අපට වැරදුණේ කොතැනද කියලා තේරුම් ගන්නට වස්තුබීජ අපට තිබුණා. සංස්කෘතිය ඇසුරෙන් මෙන්ම පාසල්වලදීත් අපි දේවල් ඉගෙනගත්තා. අපි අධ්‍යාපනය ලැබූ කාලයේ සාහිත්‍ය, ඉතිහාසය ආදි විෂයන්ට ප්‍රමුඛතාවක් දුන්නා. සුභාෂිතයේ ඉඳන් හැමදේම ඉගැන්නුවා. එහෙත් ජේ.ආර්.ගේ කාලයේ අධ්‍යාපනයෙන් එවැනි විෂයන් පස්සට යැව්වා. අන්න ඒ ක්‍රමයෙන් බිහි වූ තරුණයන් තමයි අසූනවයේ කැරැල්ලටත්, උතුරේ යුද්ධයටත් කැරලිකරුවන් හා හමුදාවේ අය විදියට සම්බන්ධ වුණේ. අද හැරී බලනකොට ඒ ඒ ගම්මානවල යම් සමාජ ක්‍රියාකාරිකයන්, නායකයන් විදියට කාලාන්තරයක් අල්ලලා හිටිය හැත්තෑඑකේ කැරැල්ලට සම්බන්ධ අය ඉන්නවා. ඔවුන් ජනතාව අතර ආදරය ගෞරවය දිනාගන්න සමත් වූ අය. එහෙත් අසූනවයේ කැරැල්ලට සම්බන්ධ වූ එවැනි අය අඩුයි.
අසූනවයේදී මැදිරිගිරියේ මීගස්වැව ඒකනායක වධකාගාරය කියලා එකක් තිබුණා. ඒකේ වළක් කපලා, ඒක උඩින් සිල්පර කොටන් දාලා කුටියක් හදලා තිබුණා. ඒකට කිව්වේ වළ කියලා. පුංචි කවුළු දෙකක් විතරක් තිබුණේ. හයකට විතරක් ඉන්න පුළුවන් වුණාට දොළහක් හිටියා. හැමදාම එක්කෙනෙක් දෙන්නෙක් මැරෙනවා. මට වළට යන්න සිද්ධවුණා. ඒත් මහින්ද, ගෝඨා කියන රාජපක්ෂ සහෝදරවරුන් මගේ ජීවිතය බේරුවා.
ඒක වුණේ කොහොමද?
එම්ඩීඩීආර් කියන මානව හිමිකම් සංවිධානයෙන් වින්සන්ට් කුරුඹාපිටිය, එස්.ජී. පුංචිහේවා ඇතුළු පිරිසක් ‘විවරණ’ නමින් සඟරාවක් කළා. මම අසූගණන්වල අග හරියේ ඒ සඟරාව අරගෙන ඇවිත් ගමේ විකුණමින් හිටියා. එහෙම වෙලාවක රාජගිරියේ එම්ඩීඩීආර් කාර්යාලයේදී මහින්ද රාජපක්ෂ මුණගැහුණා. කුරුඹාපිටිය සහෝදරයා කීවා පොළොන්නරුවේ මානව හිමිකම් කඩකිරීම් ගැන තොරතුරු මේ සහෝදරයාගෙන් ගන්න පුළුවන් කියලා. ඒ දවස්වල මහින්ද රාජපක්ෂ ජිනීවා යන්න මානව හිමිකම් ගැන තොරතුරු එකතු කරනවා. ඝාතන සිද්ධවුණාම මැරුණේ කවුද, මැරුවේ කවුද ආදි තොරතුරු එකතු කරන්න කියලා ඔහු ඉල්ලුවා. එතකොට කුරුඹාපිටිය කීවා මේ සහෝදරයාට හමුදාවෙනුයි, ජේවීපීයෙනුයි දෙපැත්තෙන්ම තර්ජන තියෙනවා කියලා. මහින්ද කීවා හමුදාවේ ප්‍රශ්නය මම බලාගන්නම්. ජේවීපීයේ ප්‍රශ්නය ඔයා බලාගන්න කියලා. ඒ වෙලාවේ මම ඒ කතාව ගණන් ගත්තේ නැහැ.
ඒ වුණාට මහින්දගේ උදව් ඕනෑ වුණාද?
ගමට ඇවිත් මහින්දට තොරතුරු යවන අතරේ ඔසීලාගේ, විජයලාගේ දේශපාලනයේත් හිටියා. ඔය අතරේ හමුදාවෙන් අපේ පුස්තකාලය පරීක්ෂා කළා. ඒ වෙලාවේ මා ළඟ තිබුණු මාක්ස්වාදී පොත් ටික අහු වුණා. මම කීවා ඔය පොත් කියෙව්ව නිසා තමයි මා ජවිපෙන් ඈත් වුණේ. ඒ නිසා ජවිපෙ කෙනෙක් කියලා නම් මා මරන්න එපා කියලා. ඔය අස්සේ මගේ පොතක් අස්සේ තිබිලා මම මහින්ද රාජපක්ෂට තොරතුරු යවන්න ලියූ ලැයිස්තුවක් හමු වුණා. අහවලා මැරුවේ ජවිපෙන්, අහවලා මැරුවේ අහවල් අය කියලා. ඒ වෙලාවේ මරන්න ලැයිස්තු හදපු කෙනා විදියට මා අත්අඩංගුවට අරන් වළට අරගෙන ගියා. ඒත් ඒ ලැයිස්තුවේ එක් තැනකවත් හෙට මරන්න ඉන්න අය ගැන තොරතුරු තිබුණේ නැහැ. මම කීවා මේවා මම මහින්ද රාජපක්ෂගේ මානව හිමිකම් සංවිධානයට යවන්නට හදපු ලැයිස්තුවක් කියලා.
ඒකෙන් ප්‍රශ්නය තවත් දරුණු වෙන්න ඇති…
ඔව්, මගේ මරණය ස්ථීර වුණා. අරක ඇහුවාම හමුදා ලොක්කාට විසිල් එකක් වැදුණා. දැන් මම ජිනීවාවලට රට පාවාදෙන කණ්ඩායමේ කෙනෙක්නේ. මා අත්අඩංගුවට ගත් වෙලාවේ නෝනාට බාල දරුවා හම්බවෙලා දවස් විසිඅටයි. මම කීවා ඉද්දවල අයියලාගේ දිහා හරි රත්නේ මල්ලිලා දිහා හරි යන්න කියලා. එහෙම නෑදෑ නමකින් කතාකළාට, ඒ දෙන්නාම සම්බන්ධතා තියෙන ක්‍රියාකාරිකයන්. ඉද්දවල නීතිඥයා. බිරිඳ ඔහුට විස්තරේ කියලා. ඒ අනුව මහජන පක්ෂයේ කාර්යාලයේ හිටපු එක් යාළුවෙක් කොළඹ ගිහින් චන්ද්‍රිකාට සහ ඔසීට විස්තරේ කීවාලු. බිරිඳ ටෙලිෆෝන් එකෙන් මානව හිමිකම් සංවිධානයට කතාකළාලු. එතකොටම මගේ වාසනාවට මහින්ද එතැන ඉඳලා, පණිවිඬේ ලැබිලා. පැය හතරක් තිස්සේ ඔහු වරින් වර දූරකථන ඇමතුම් දෙමින් මා නිදහස් කරන්න කතාකළාලු. එතකොට කතරගම ගම්උදාව හදනවා. ගෝඨාභය රාජපක්ෂ ඒකේ වගකීම දරමින් හිටියාලු. මහින්ද ගෝඨාභයට විස්තරේ කියලා, ගෝඨාභයත් කොබ්බෑකඩුව මහත්තයාට කතාකළාලු. ඒ මැදිහත්වීම් මැද මින්නේරි කඳවුරට පණිවිඬේ ආවාලු. අන්තිමේ මා නිදහස් කරන්න සිද්ධවුණා. උසාවියට දාලා මට ඇප දුන්නා. ඒ විදියට තමයි මහින්දයි ගෝඨාභයයි ජීවිතේ බේරුවේ. පසුකාලීනව මහින්දගේ වැඩ මොනවා වුණත්, ඒ වෙලාවේ ඔහු මට උදව් කළා. දවසක් මම කොළඹදී පක්ෂ කාර්යාලයට ගොඩවැදිලා මනුස්සයාට දණගහලා වැන්දා. එහෙත් මා අන්තවාදීව ඔහු පසුපස ගියේ නැහැ. පසුකාලීනව ඔවුන්ගේ දේශපාලනයට විරුද්ධවත් මා වැඩ කළා.
වධකාගාරයෙන් නිදහස් වුණාට පස්සේ..
අවුරුදු තුනක් යනතුරු කොළඹ එම්ඩීඩීආර් එකේ නැවතිලා හිටියා. එතකොට මට වධ දීලා. ඇඟිලි පුච්චලා. මා එක්ක හිටපු තවත් අයගේ පිට ස්ත්‍රික්කවලින් පුච්චලා. ඒ අතරේ වසන්ත ඔබේසේකර අපි ගැන චිත්‍රපටියක් කළා. අපි වධහිංසා ගැන සාක්ෂිකරුවන් බවට පත්වුණා. විවිධාකාර මානව හිමිකම් සංවිධානවලින් අප බලන්න ආවා. මන්ත්‍රී අමරසිරි දොඩංගොඩ ඇවිත් අප මුණගැහුණා. පහුවදා ඔහු පාර්ලිමේන්තු ගිහින් කතාකළා. ඒකනායක කඳවුර කියලා වධකාගාරයක් තියෙනවා, එතැන වධහිංසා සිද්ධවෙනවා. ඒවා නවත්වන්න කියලා කෑගැහුවා. පාර්ලිමේන්තුවෙන් අවසර දුන්නොත් සාක්ෂිකාරයන් තුන්දෙනෙක් පාර්ලිමේන්තුවට ගේනවා කියලා කිව්වා. එහෙත්, එම්ඩීඩීආර් එකෙන් අප පාර්ලිමේන්තු ගෙනියන්න ඉඩ දුන්නේ නැහැ.
ඒ කාලසීමාවේ බිරිඳ ලොකු දුකක් විඳින්න ඇති…
දෙයියෝ සාක්කි. ඒ ගැන මොනවා කියනවාද? අවුරුදු තුනක් විතර මම හැංගිලා හිටියානේ. ගමට ගියානං ජවිපෙන් අප එතැනම මරනවා. දරුවෝ පස්දෙනෙක් එක්ක ඇය තනිවුණා. නැවත මම යනකොට දරුවන් මා අඳුනන්නේත් නෑ. මට මාමා කීවා. ඇය රැකියාව කරමින් දරුවන්ගේ පියාට උරුම වූ රාජකාරියත් ඉෂ්ට කළා. මගේ බිරිඳ මුලින් කෘෂිකර්ම දෙපාර්තමේන්තුවේ වැඩ කරලා, පසුව ග්‍රාම සේවක රැකියාව කළ කෙනෙක්. ඇයට පුදුමාකාර ශක්තියක් තිබුණා. අදටත් ඇය ශක්තිමත්. කුඹුරු ගොවිතැනට හරිම දක්ෂයි. අපට එක් අතකින් විතරයි ගොයම් කපන්න පුළුවන්. ඇය අත් දෙකෙන්ම ගොයම් කපන කෙනෙක්. අදටත් උකුණු දැත්ත හෝ ට්‍රැක්ටරය අරන් කුඹුරට බැස්සාම ඇගේ හයිය දකින්න පුළුවන්. ඇය තමයි මා කළ නිවැරදිම තෝරාගැනීම.■
