විස්සේ හොඳක් තියෙනවාද? විසිවැනි සංශෝධනය ගැන නීතිඥවරුන්ගේ අදහස්

විගණනය සංවර්ධනයට බාධාවක්ද?

නීතිඥ උදුල් ප්‍රේමරත්න

විසිවැනි සංශෝධනය ගේනකොට ආණ්ඩුව ඉස්මතු කළ කතාව තමයි රට වේගයෙන් සංවර්ධනය කරන්න ඕනෑ බව. එහෙත්, සංශෝධන කෙටුම්පතේ තියෙන කාරණා බැලුවාම ඒ කියපු තර්ක ඔක්කොම අහෝසි වෙනවා. සංශෝධනය ගැන එයාලා කියන අරමුණ සහ එහි තියෙන තර්ක එකිනෙකට පරස්පරයි. උදාහරණයක් කීවොත්, රට සංවර්ධනය කරන්න විගණන පනත  දුර්වල කරන්න ඕනෑ නැහැනේ. විගණන ක්‍රියාවලිය දුර්වල කරන්න ඕනෑ නැහැනේ.

19 වැනි සංශෝධනයෙන් පස්සේ අධිකරණ සේවා කොමිෂන් සභාවට ස්වාධීනත්වයක් තිබුණා. අධිකරණයේ නිලධාරීන් ස්වාධීන ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථා සභාවෙන් පත්වුණා. ඒ අනුව පහළ ඉඳන් ඉහළ දක්වා අධිකරණවල පත්කිරීම් ආදී කටයුතු ස්වාධීන වුණා. මේ තත්වය අධිකරණ පද්ධතියට බලපානවා. විශේෂයෙන් අධිකරණයට එල්ලවෙන අනවශ්‍ය බලපෑම් අඩු වුණා.

නීතිඥවරුන් හැටියට අපි දන්නවා, පහළ අධිකරණවල ස්වාධීනත්වය පහුගිය අවුරුදු කිහිපයේ පැහැදිලිවම දකින්න ලැබුණේ. ඉහළ අධිකරණවලට ස්වාධීනත්වය බලපාන්නට යම් කාලයක් ගතවේවි. මොකද ඉහළ අධිකරණවල පත්වීම්වලට මීට පෙර කාලයේ සිදුකළ පත්කිරීම්වල බලපෑමත් යම් දුරකට තියෙනවා. 19 වැනි සංශෝධනයෙන් සකස් කළ ක්‍රමවේද අනුව පහළ අධිකරණවල සිටම පත්වීම ලැබූ නිලධාරීන්ගේ ක්‍රියාකාරීත්වය වඩා ස්වාධීන වීමේ විභවය වැඩියි. මා මෙය කියන්නේ අධිකරණ විනිසුරුවරුන්ට චෝදනාවක් ලෙස නෙවෙයි. තමන්ගේ ධුර කාලය පුරා ස්වාධීන ක්‍රමවේදයකින් පත් වූ නිලධාරීන් ඉහළ අධිකරණය දක්වා එන්නට යම් කාලයක් ගතවෙනවා. ඒ අනුව ඉහළ අධිකරණ ඒ ස්වාධීනත්වය සම්පූර්ණයෙන් භුක්ති විඳින්නට කාලයක් ගත වෙන බවයි මා පැහැදිලි කළේ.

මා අධිකරණ ක්ෂේත්‍රයෙන් එම උදාහරණය කීවේ. ඇත්තටම 19 වැනි සංශෝධනයෙන් සකස් කළ සාපේක්ෂව ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදී පද්ධතිවල බලපෑම තවත් කාලයක් ගත වෙනකොට පාලක යාන්ත්‍රණයේ විවිධ මට්ටම්වලට බලපාන්න ඉඩ තිබුණා. ඒත් විසිවැනි සංශෝධනයෙන් උත්සාහ කරන්නේ සම්පූර්ණ බලය තනි පුද්ගලයෙක් අතට ගේන්න.

මේක ගේන්නට පාවිච්චි කරන්නේ යහපාලන ආණ්ඩුව කාලයේ තිබුණු අරාජික පසුබිම, ත්‍රස්ත ප්‍රහාර එල්ලවීම වගේ කාරණා. ඒත් යහපාලන ආණ්ඩුවේ ගැටළු ඇතිවුණේ දහනවවැනි සංශෝධනය නිසා නෙවෙයි. අගමැතිවරයා සහ ජනාධිපතිවරයා පක්ෂ දෙකක වුණාට පස්සේ හැමදාම ඒ ප්‍රශ්නය තිබුණා. චන්ද්‍රිකා රනිල් ආණ්ඩුවේත් ඒක තිබුණා.

දැන් ගැටළුව වන්නේ දහනවවැනි සංශෝධනය අහෝසි කරලා විසිවැනි සංශෝධනය ගෙනාවාට පස්සේ කාගේ අතට ආණ්ඩු බලය ගියත් අරාජිකත්වය පැන නැගීමට ඉඩ තිබීම. ආණ්ඩුව ඇතුළේ ගැටුම් තිබුණොත් අනාගතයේත් අරාජිකත්වයක් ඇතිවේවි.

දහනවවැනි සංශෝධනය ඉබේ ආපු එකක් නෙවෙයි. ඒක ලංකාවේ තිබුණ රාමුව ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදී කරන්න ඕනෑ බවට තිබුණු සංවාද නිසා ආපු එකක්. දැන් වෙනත් දේශපාලන තර්ක පාවිච්චි කරමින් ආපහු හරවන්න යනවා. ඒත් ඒ තර්ක අතර සම්බන්ධයක් නැහැ. දැන් ජනාධිපතිවරයාට පත්වීම සඳහා තිබෙන වයස් සීමාව පහත දාන්නේ කුමන සංවර්ධනයක් වෙනුවෙන්ද. විගණනය දුර්වල කරන්නේ රට හදන්නද. පහුගිය කාලයක් තිස්සේ විගණකාධිපති දෙපාර්තමේන්තුවට ලැබිච්ච ස්වාධීනත්වයෙන් රටට යහපතක් මිස අයහපතක් වුණේ නැහැනේ. ඇත්තටම විගණනය සංවර්ධනයට බාධාවක් වෙන්නේ කොහොමද කියලා රෑ එළිවෙනතුරු කල්පනා කරන්න වෙනවා. 

බොහොම හානිකරයි

ජනාධිපති නීතිඥ සුනිල් ලංකාතිලක

මේක හැත්තෑඅටේ තිබුණ පරණ සංශෝධනය තත්වයටම පත්වෙලා කියලා කවුරුත් කියන කතාන්දරය ඇත්ත. ආපහු ඒකාධිපතියෙක් බිහි කිරීමේ චෝදනාවෙන් ගහපු සංශෝධනයක් වගෙයි පෙනෙන්නේ. බරපතලම දෙය ස්වාධීන කොමිෂන් සභා නැති කිරීම. මහජන නියෝජිතයන්ගෙන් පත්වෙන පාර්ලිමේන්තුවේ බලය සීමා කරපු බවට කවුරුත් කියන කතාවේ සත්‍යතාවක් තියෙනවා. මේක අපි වගේ රටකට බොහොම හානිකරයි. මහජන පරමාධිපත්‍යය ජනතාව පත්කරන නියෝජිතයන් මගින් ජනතාව වෙත ක්‍රියාත්මක කිරීමයි ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදය කියන්නේ. පාර්ලිමේන්තුවේ බලය සම්පූර්ණයෙන්ම ජනාධිපතිවරයා අතට ගියාම මහජන පරමාධිපත්‍යයට මොකද වෙන්නේ. ඒක නිසා තමයි මේක භයානක තත්වයක් වෙන්නේ. ස්වාධීන කොමිෂන් සභාවල ස්වාධීනත්වය විනාශ කිරීම තමයි මේ සංශෝධනයේ භයානකකම විදියට දකින්න ඕනෑ. මොකද ස්වාධීන කොමිෂන් සභා නැතිව මහජන පරමාධිපත්‍යය රකින්න බැහැ. ස්වාධීන මැතිවරණ කොමිසම නිසයි පහුගිය කාලයේ සාපේක්ෂව ස්වාධීන මැතිවරණ පැවැත්වුවේ. මැතිවරණ කොමිසමක් නැතිව යහපත් තත්වයක් උදා වේවි කියලා හිතන්න බැහැ. මොන අතින් බැලුවත් විස්ස නරකයි. කුමන් පැත්තෙන්වත් විසිවැනි සංශෝධනය නිසා ස්වාධිපත්‍යය ආරක්ෂා කරන බව මට නම් හිතන්න බෑ.

අවුරුදු 42ක් සංවර්ධනය කෝ?

නීතිඥ ජයන්ත දෙහිඅත්තගේ

එක්දාස් නවසීය හැත්තෑඅටේ ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථාව ගේනකොට කීවේ රට සීඝ්‍ර සංවර්ධනයකට ලක් කරන්න නම් පරම බලයක් තියෙන ජනාධිපති ආණ්ඩුක්‍රමයක් අවශ්‍යයි කියලා. ඒක ඊට කලින්, 1965 දී ජේ.ආර්. ජයවර්ධන මහත්තයා විද්‍යාභිවර්ධන සංගමයේ රැස්වීමකදීත් කියලා තිබුණා. ඒ වෙලාවේ ඩඞ්ලි සේනානායක වගේ එජාප නායකයන් ඒක පිළිගත්තේ නැහැ. එහෙත්, ජේ.ආර්. ජයවර්ධන හැත්තෑඅටේදී එවැනි ව්‍යවස්ථාවක් හැදුවා. ඉතාම බලවත් නායකයෙකු සහිත ආණ්ඩුක්‍රමයක් ගෙනාවා. පරම බලයක් දුන්නා රට සංවර්ධනය කරන්න කියලා. බලයේ හිටපු යූඇන්පීය මූලිකව තර්ක කළේ ඉක්මනින් රට සංවර්ධනය කරන්න මේ තරම් ලොකු බලයක් ඕනෑ බව.

කාලය ගතවුණා. දැන් අවුරුදු 42ක් ගිහින්. ඒ සංවර්ධනය කොහේද.

2015 දී තමයි යම් දුරකට හෝ ජනාධිපතිගේ බලතලවලට යම් සීමා වැටුණේ. ඒ වෙලාවේත් සීමා කළේ පත්කිරීම් පිළිබඳ බලතල විතරයි. එහෙත් එම පත් කිරීම් බලය රට සංවර්ධනය කිරීමට ඍජුවම අදාල වෙන්නේ නැහැ. මා කිව්වා වගේ හැත්තෑඅටේ ඉඳන් අවුරුදු 42ක් තිස්සේ පරම බලැති විධායක ජනාධිපති ක්‍රමය තිබුණා. ඒ කාලයේ භෞතික වශයෙන් ගොඩනැගිලි සංවර්ධනය වුණා කියලා කෙනෙකුට කියන්න පුලුවන්. ඒත් මිනිසුන්ගේ ජීවිතවලට ඒ සංවර්ධනය ඇවිල්ලා නැහැ. තමන් කැමති විෂය ධාරාවකින් ඉදිරියට ඉගෙනගන්නට තවම සමාන පහසුකම් ලැබෙන්නේ නැහැ. තමන්ට ලෙඩක් හැදුණාම ඕනෑ තරම් අය ඔපරේෂන් සඳහා සල්ලි එකතු කරනවා. ඉඩමක් නැති, ගෙයක් නැති අය ඕනෑ තරම්. කෑමබීම නැති අය ඕනෑ තරම් ඉන්නවා. ඒ වගේ මූලික පහසුකම්වත් නැති අය ඉන්නවා. අවුරුදු 42ක් තිස්සේ ඒ වගේ සංවර්ධනයක් වෙලා නැතිනම්, තවදුරටත් අප ඒ ක්‍රමය පවත්වාගෙන යන්නේ ඇයි.

2015 දී ජනාධිපතිගේ බලතලවලට යම් සීමා වැටුණත්, ඇත්තටම 19න් ජනාධිපතිගේ බලතල ගත්තේ නැහැ. ඒ වෙනුවට ඔහුගේ බලතල අධීක්ෂණයට ලක් කිරීමේ යාන්ත්‍රණයක් තමයි හැදුණේ. ඒත් රටේ වැඩිම බලතල තියෙන තනතුර තවමත් විධායක ජනාධිපති. හැත්තෑඅටේදී ජේ.ආර්. ජයවර්ධන ගෙනා ක්‍රමය යම් වෙනස්කම් සහිතව තවම තියෙනවා.

ඒ නිසා බලතල පාවිච්චි කරමින් රට හදන්න ඕනෑ කෙනෙකුට දැන් ඕනෑ වෙන්නේ ව්‍යවස්ථා සංශෝධන නෙවෙයි. ඒ ව්‍යවස්ථා සංශෝධන අවශේෂ දේවල්. කොමිෂන් සභාවලට ඕනෑ අය දැමීම වගේ කාරණා, සංවර්ධනයට වැදගත් දේවල් නෙවෙයි. ඒවා වෙනත් පුද්ගලික බල වුවමනාවන්ට අදාල දේවල්.

රට හදන්නට ඕනෑ හොඳ ප්‍රතිපත්තියක් සහ ඒක ක්‍රියාත්මක කරන්නට දේශපාලන අධිෂ්ඨානයක්. ඒ වගේ අධිෂ්ඨානයක් නැතිව කුමන සංශෝධනය ගෙනාවත් තේරුමක් නැති බව මගේ අදහස. හැත්තෑඅටේ ව්‍යවස්ථාව හැදුවේ ජේ.ආර්. වෙනුවෙන්. විසිවැනි සංශෝධනය හැදුවේ ජී.ආර්. වෙනුවෙන් බව පේනවා. එහෙත් ව්‍යවස්ථා සංශෝධන එන්න ඕනෑ බලයේ ඉන්න ජනාධිපතිවරුන් වෙනුවෙන් නෙවෙයි. මිනිසුන් වෙනුවෙන්. අපේ රටේ ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථා ප්‍රතිසංස්කරණ ඉතිහාසයේ හැම සංශෝධනයක්ම ගෙනාවේ යම් අභිලාෂ පසුපස තියාගෙන. 17 වැනි සංශෝධනයේදී තමයි ඇත්තටම ඒක ටිකක් වෙනස් වුණේ. මොකද 19 වැනි සංශෝධනය පවා කෙතරම් ප්‍රගතිශීලී වුණත් රනිල් වික්‍රමසිංහ වැනි නායකයන්ගේ යම් දේශපාලන අරමුණු තියෙන්නත් පුළුවන්. අපි විසිවැනි සංශෝධනයක් ගේනවානම් 19 වතාවක් සංශෝධනය වූ වත්මන් ව්‍යවස්ථාවේ දුර්වලතා සකස් කිරීම  පමණයි කළ යුත්තේ.

මෙහෙම උදාහරණයක් කියන්නම්. 19 වැනි සංශෝධනයෙන් කැබිනට් මණ්ඩලයට පනවපු සීමාව වෙනස් කරන්නට ගෝඨාභය රාජපක්ෂ මහතාට ඡන්දය දුන්න ජනතාවත් කැමති නැතිව ඇති. කැබිනට් මණ්ඩලය ඕනෑවට වැඩි බව අපි පොදුවේ පිළිගන්නවා. එහෙත්, 19 වැනි සංශෝධනයේදී ජාතික ආණ්ඩුවක් තියෙන වෙලාවක අමාත්‍ය මණ්ඩලය වැඩි කරගන්නට අවස්ථාව දුන්නා. ඒක ඒ වෙලාවේ ආණ්ඩුවේ වුවමනාවට ගෙනා එකක් බවට තර්ක කළ හැකියි. හරි නම් ජාතික ආණ්ඩුවක් තියෙන වෙලාවක වුණත් ඇමති මණ්ඩලය වැඩි වෙන්න ඕනෑ නැහැ. එහෙනම්, 20 වැනි සංශෝධනයෙන් කරන්න ඕනෑ ජාතික ආණ්ඩුවක් තියෙන වෙලාවක වුණත් කැබිනට් මණ්ඩලය පුළුල් කරන්නට බැරි විදියට සංශෝධනය කරන එක. ඒ වගේ දැනට තියෙන ව්‍යවස්ථාවේ හරිහැටි ක්‍රියාත්මක නොවන කොටස් පිළිසකර කරන එකයි 20 වැනි සංශෝධනයකින් කෙරෙන්න ඕනෑ.

කරුණු තුනකට දැඩිව විරුද්ධයි

ජනාධිපති නීතිඥ ප්‍රසන්ත ලාල් ද අල්විස්

මම ජනාධිපතිවරයාට බලය තිබිය යුතු බව විශ්වාස කරන කෙනෙක්. ඒ අනුව දැන් ව්‍යවස්ථාවෙන් ජනාධිපතිවරයාට හිමි බලතල පැවතිය යුතු බව විශ්වාස කරනවා. ජාත්‍යන්තර බලපෑම්වලින් රට ආරක්ෂා කිරීම වැදගත්. පළාත් සභා ක්‍රමයක් පවතින ක්‍රමයක කේන්ද්‍රයේ බලය රැඳීම වැදගත්. ජාතිකවාදී පක්ෂ තිබෙන පසුබිමක නායකයන් ඉත්තෝ වගේ චෙස් ක්‍රීඩාවක හිරවෙන්නට ඉඩකඩ තියෙනවා. මා හිතන්නේ බොදුබල සේනා සහ හෙළ උරුමය ඇතුළුව ජාතීන් මුල් කරගත් ඕනෑම පක්ෂයක් හා සංවිධානයක් රටේ පාලන බලයට බලපෑම් කරනවා. ඒ නිසා මම මීට කලින් එවැනි ජාතීන් මුල් කරගත් පක්ෂ අහෝසි කරන ලෙස ඉල්ලා ශ්‍රේෂ්ඨාධිකරණයට මූලික අයිතිවාසිකම් පෙත්සමකුත් ගොනු කරලා තියෙනවා.

මේ වගේ දේශපාලන පසුබිමක විධායක ජනාධිපති ක්‍රමයක් පැවතිය යුතු බව මා හිතනවා. එහෙත් ඕනෑම ව්‍යවස්ථාවක් හදනකොට රටේ ස්ථාවරය එක් පැත්තකින් ආරක්ෂා කරන අතරේම රටේ මිනිස් අයිතිවාසිකම් ආරක්ෂා කරන්නත් ඕනෑ. ඒ දෙක අතරේ තුලනයක් ඕනෑ. රජයත් ස්ථීරයි, මිනිස් අයිතිවාසිකම් රැකෙනවා. අන්න එහෙම ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථාවක් තමයි හොඳ එකක් බව මා සලකන්නේ.

එහෙත් මම රජයේ කිසිම ඉහළ තනතුරකට ද්විත්ව පුරවැසියෙක් එනවාට විරුද්ධයි. ඒ මා විශ්වාස කරන  ප්‍රතිපත්ති නිසාම තමයි. යම් ද්විත්ව පුරවැසියෙක් අනෙක් රටට පක්ෂපාතීයි. ඒ අනුව අපේ රටට ඇඟිලි ගහන්න ඉඩ තියෙනවා. කෙනෙක් උසාවි ද්විත්ව පුරවැසියෙක්ට ඡන්දය දෙන්න පුලුවන් නම් ඡන්දය ඉල්ලන්න බැරි ඇයි කියලා. ඒත් ඡන්දය ලබාදීම හා රට පාලනය කිරීම එකක් නෙවෙයි. මා රජයේ අධිනීතිඥයෙක් විදියට වැඩ කළා. ඒ වගේ තනතුරකටත් ද්විත්ව පුරවැසියෙක් එන එකට මා විරුද්ධයි. මම ඒකට සටන්කාමී ලෙස විරුද්ධයි.

ජනාධිපතිවරයාගේ තීන්දුවක් මූලික අයිතිවාසිකම් පෙත්සමක් ගොනු කරමින් ප්‍රශ්න කරන්නට තියෙන ඉඩකඩ සීමා කිරීමටත් දැඩිව විරුද්ධයි. විගණනයට හා ප්‍රසම්පාදනයට සීමා දැමීමට සම්පූර්ණයෙන් විරුද්ධයි. ඒ ගැන සාකච්ඡා කරන්නට තරම්වත් දෙයක් නැහැ.

ඒ වගේම මා විශ්වාස කරන්නේ රටේ ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථාවක් හදන්න ඕනෑ භූතානයේ වගේ. එම රට නිරාගමික රාජ්‍යයක්. එහෙත්, ව්‍යවස්ථාව සකස් කිරිමේදී බෞද්ධ දර්ශනය මත පදනම් වූ තමන්ගේම ව්‍යවස්ථාවක් සකස් කළා. ඔවුන්ගේ වගන්ති ගැඹුරට සකස් කළා. ඔවුන් දළ ජාතික සතුට මත දියුණුව සොයන රාජ්‍යයක්. හෙමින් සීරුවේ, හැමෝගේම අදහස් සලකා බලා, දීර්ඝකාලීන සංවාදයකින් පසුව අපිත් අපට ගැලපෙන ව්‍යවස්ථාවක් හදන්න ඕනෑ. භූතානය ව්‍යවස්ථාව හදන්න අවුරුදු හයක් ගත්තා. ව්‍යවස්ථාවක් හදනකොට පෞද්ගලික වුවමනා අනුව කටයුතු නොකළ යුතුයි. ජේ.ආර්. ජයවර්ධන හැත්තෑඅටේ ව්‍යවස්ථාව හැදුවේ තමන්ගේ පෞද්ගලික වුවමනාවට. එතැන් පටන් සියළු සංශෝධන හැදුණේ ප්‍රතික්‍රියා විදියට. එහෙම නොවී, ඉන්දියාව හා භූතානය වගේ කල් පවතින ව්‍යවස්ථාවක් වෙන්න ඕනෑ. ඒ වගේම එය මහජනතාව අතරින් මතුවන ව්‍යවස්ථාවක් මිස, ඉහළින් පාත් කරන ව්‍යවස්ථාවක් නොවිය යුතුයි.

ආර්ථික ප්‍රශ්නෙට විසඳුම් නෑ

නීතිඥ නෙවිල් කරුණාරත්න

මේ වෙලාවේ ආණ්ඩු පක්ෂයට ව්‍යවස්ථා සංශෝධනයක් ගෙන එන්නට බලයක් තියෙන බව පෙනෙනවා. එහෙත්, මේ වෙලාවේ රටට අවශ්‍ය මොනවාද කියලා බලන්න එපැයි. මේක විශාල ආර්ථික ප්‍රශ්නයක් තියෙන අවස්ථාවක්. ඒ ආර්ථික ප්‍රශ්නයට විසඳුම් විසිවැනි සංශෝධනයේ නැහැ.

ආර්ථික වශයෙන් අපේ රට ණය බරින් මිරිකිලා තියෙන්නේ. සමාජයේ හැම ස්ථරයෙන්ම කියවෙන්නේ රටේ ණය අඩු කරන්න ඕනෑ බවත්, රටේ ආර්ථිකය පවත්වාගෙන යන්න ඕනෑ බවත්, දියුණු කරන්න ඕනෑ බවත්. දැනට පවතින ක්‍රමය වැරදි බවත්, රට දියුණු කරන්න කියලාත් ඔවුන් ඉල්ලනවා. යහපාලන ආණ්ඩුව වෙලාවේත් තිබුණේ නාස්තිය නතර කරලා රට දියුණු කරන්න කියන ඉල්ලීම. මේ වෙලාවේ මේ ආණ්ඩුවට විශාල ඡන්ද ප්‍රමාණයක් ලැබුණේ රට ගැන හැඟීමක් එක්ක. යහපාලන ආණ්ඩුවට මහබැංකු වංචාව ගැන ලොකු චෝදනාවක් තිබුණා. ඒවාට විරුද්ධවයි ඡන්දය දුන්නේ. එසේ නම් දැන් තුනෙන් දෙකක බලය පාවිච්චි කරන්න ඕනෑ රට දියුණු කරන්නයි. දැන් රටේ රැකියා ගොඩක් අහිමිවෙලා. උදාහරණ විදියට වාහන විකුණන ආයතනවලට විශාල ප්‍රශ්න. විවිධාකාර භාණ්ඩ ආනයනය කරන ආයතනවලට රැකියා අහිමියි. රැකියා කරන ආයතනවල වැටුප් කප්පාදු. සංචාරක ක්ෂේත්‍රය නැත්තටම නැතිවෙලා. එහෙම පසුබිමක අනවශ්‍ය රාජ්‍ය වියදම අඩු කරන්නයි ඕනෑ. නාස්තිය නතර කරන්නයි ඕනෑ.

ගොඩක් අය මෙම සංශෝධනයෙන් ආයතන ස්වාධීනත්වය හා ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදයට එල්ලවෙන තර්ජනගැන කතා කරනවා. එයට විකල්පව මා පෙන්නුවේ ආර්ථික පැත්ත.

මේ කෙටුම්පත අනුව ජනාධිපතිවරයාට සීමා රහිතව අවශ්‍ය තරම් අමාත්‍ය මණ්ඩලය පුළුල් කිරීමේ හැකියාව ලැබෙනවා. කළ යුතුව තිබුණේ ඒක නෙවෙයි. දැන් ඇමති මණ්ඩලයේ සීමාව තවත් අඩු කරන්නයි තීරණය කරන්න තිබුණේ. මොකද මේ වෙලාවේ ජනතා අවශ්‍යතාවට ගැලපෙන්නේ ඒක. අමාත්‍ය මණ්ඩලය පුළුල් වීම අනවශ්‍ය වියදම් අධික වීමක්. හැම ස්ථරයකටම ආර්ථික පීඩනයක් දැනිලා තියෙනවා. මේ සංශෝධනයෙන් ඒකට විසඳුම් නෑ. රටේ දියුණුවට බාධක වෙලා තියෙන ජාතිභේදය, ආගම් භේදය වගේ ඒවා තියෙනවා. ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථා සංශෝධනයකින් ඒවා වැළැක්වීමට වෙනස්කම් කරන්න තිබුණා. ඒ අනුව මේ සංශෝධනය ජනතාව ඉල්ලපු දෙයක් නෙවෙයි.■