■ පුරවැසියා
ගැසට් මගින් ප්‍රකාශයට පත්කර ඇති 20 වන ව්‍යවස්ථා සංශෝධනය ඉදිරි සතියේදී පාර්ලිමේන්තුවට ඉදිරිපත් වීමට නියමිතය. ඉන් පසු එම සංශෝධනයට එරෙහිවන්නන්ට අධිකරණ ක්‍රියාමාර්ග ගත හැක.
මේ වන විට මෙම සංශෝධනය ගැන සංවාදය විවාදසම්පන්න එකක් බවට පත්වී ඇත. එම විවාදයේ විශේෂත්වය වන්නේ ආණ්ඩු විරෝධීන් යැයි කියන විපක්ෂයේ අයට වඩා ආණ්ඩුfවි ඇතුළේ පිරිස් මෙන්ම ආණ්ඩුවට සහයෝගය දැක්වූ ආණ්ඩුවට පිටින් සිටින පිරිස්ද 20 වන සංශෝධනයෙන් යෝජනා කර ඇති සමහර දේ සඳහා විරුද්ධත්වය ප්‍රකාශ කිරීමය.
මෙම විරෝධයන් විපක්ෂ විරෝධයේ කොටස්කරුවන් කරගැනීම අසීරුය. එහෙත් විපක්ෂ විරෝධයට පදනමක් සකසා ගැනීමට එම විරෝධයන් ඉවහල් කරගත හැකිය. තම විරෝධයට පදනමක් තිබෙන බව ඒ මගින් විපක්ෂයට ජනතාවට ඒත්තු ගැන්විය හැකිය. 19 වැනි සංශෝධනය සාධනීය එකක් බව කීමට ඒ මගින් පදනමක් සකසාගත හැකිය. මේ අවස්ථාවේ විපක්ෂය එය කරනු ඇතැයි අපගේ බලාපොරොත්තුවය.
මෙම සටහනේ බලාපොරොත්තුව 20 වැනි සංශෝධනය සංවාදයට තවත් මානයක් එකතු කිරීමය. ඒ 20 වැනි සංශෝධනයේ සුජාතභාවයේ ප්‍රමාණය පිළිබඳ මානයය. එම සුජාතභාවයේ ප්‍රමාණය අප මැනිය යුත්තේ මෙම සංශෝධනයට පාර්ලිමේන්තුවේ මන්ත්‍රීවරුන් කී දෙනෙකු කැමැත්ත ප්‍රකාශ කරනවාද යන්න මතය.
කේවල ඡන්ද ක්‍රමය යටතේ තුනෙන් දෙකක බලයක් ලබාගත් සමගි පෙරමුණු ආණ්ඩුව 1972 දී අලුත් ව්‍යවස්ථාවක් නිර්මාණය කළ බවද, කේවල ක්‍රමය යටතේම හයෙන් පහක බලයක් ලබාගත් ජේ.ආර්. ජයවර්ධන එය අහෝසි කර මේ ව්‍යවස්ථාව නිර්මාණය කළ බවද අපි දනිමු. එහෙත් ජේ.ආර්. නිර්මාණය කළ මෙම ව්‍යවස්ථාවට සංශෝධන 16 ක්ම එක්කරන ලද්දේ ජේ.ආර්. විසින්මය. හයෙන් පහක බලයක් ඔහුට තිබියදීය.
එහෙත් අප මේ කථා කරන 19 වැනි සංශෝධනය වූකලි එවැන්නක් නොවේ. ව්‍යවස්ථාවේ ජනාධිපතිවරයාට කේන්ද්‍රගතවී තිබූ බලය ව්‍යස්ථාදායකයට හෙවත් පාර්ලිමේන්තුවට ගැනීම සඳහාත්, රාජ්‍ය සේවය, පොලීසිය, මැතිවරණ හා රාජ්‍යයේ අනෙකුත් කටයුතු ස්වාධීන කිරීම සඳහාත් ගන්නා ලද උත්සාහයකි. එම උත්සාහය නැවත 19 වැනි සංශෝධනයෙන් ගෙනඒමට සිදුවූයේ ඒ සඳහා පියවර තැබූ 17 වැනි සංශෝධනය 18 වැනි සංශෝධනය මගින් මහින්ද රාජපක්ෂ ආපසු හැරවූ නිසාය.
17 වැනි සංශෝධනය පාර්ලිමේන්තුවේ සම්මත වූයේ ඒකමතිකව යැයි කිව හැකිය. ඊට පාර්ලිමේන්තුවේ කිසිවකු විරුද්ධ වූයේ නැත. එහෙත් මහින්ද රාජපක්ෂගේ 18 වැනි සංශෝධනය එසේ නොවේ. පාර්ලිමේන්තුවේ තුනෙන් දෙකක තනි බලයක් නොතිබියදී විවිධ වරදාන දෙමින් විපක්ෂයෙන් ලබාගත් මන්ත්‍රීවරුන්ද සමඟ එම සංශෝධනයට පක්ෂව සිටියේ මන්ත්‍රීවරුන් 161 දෙනෙකු පමණය. ඒ අනුව 17 වැනි සංශෝධනයේ ප්‍රතිපාදන අහෝසි කළ 18 ට වඩා 17 සුජාතය. එසේම 19 වැනි සංශෝධනයත් 18ට වඩා සුජාතය. ඒ ඊට මන්ත්‍රීවරු 215කගේ අනුමැතිය ලැබී එක් අයකු පමණක් විරුද්ධ වූ නිසාය.
ඒ අනුව 19 වැනි සංශෝධනයේ ප්‍රතිපාදන අහෝසි කර 18 සංශෝධනයේ තිබූ ප්‍රතිපාදන සඳහාම ආපසු යෑම සඳහා ගෙනැවිත් ඇති 20 වැනි සංශෝධනයට සැබෑ සුජාතභාවයක් ලැබීමට නම් එය 19 වැනි සංශෝධනයටත් වඩා වැඩි මන්ත්‍රීවරුන් සංඛ්‍යාවකින් සම්මත විය යුතුය. එසේ නොවන තාක් 20 වැනි සංශෝධනය 19 තරම් සුජාත එකක් වන්නේ නැත.ඒ ගැන ජනතාව දැනුවත් කරන ගමන්ම, විවිධ වරප්‍රසාද හෝ වරදාන හමුවේ සිය මන්ත්‍රීවරුන් ආණ්ඩුවට බිලිබා ගැනීමට ඉඩ නොදී එම සුජාතභාවය රැකගැනීමද විපක්ෂයේ වගකීමකි. ■
