■ ආචාර්ය නිමල් සඳරත්න
පරිවර්තනය එස්. රණතුංග
ආණ්ඩුවේ ක්ෂණිකම කාර්යභාරය වර්තමාන ආර්ථික අර්බුදය විසඳීමට සහ ආර්ථික ස්ථායිතාව ඇතිකිරීම වුවද, ජනතාවගේ අපේක්ෂාව වනාහි, ලැබුණු විශාල ජනතා වරම උපයෝගී කරගනිමින්, වැටී ඇති ආර්ථික අර්බුදයෙන් ගොඩවී ස්ථාවර දිගුකාලීන වර්ධනයකට මාර්ගයකට පාර කපා ගැනීමයි.
ආණ්ඩුවේ ක්ෂණික සාර්ව ආර්ථික කාර්යභාරය විදේශයන් මත මූල්‍යමය වශයෙන් රඳාපැවැත්ම ඇතුළු රාජ්‍ය මූල්‍ය හිඟය අඩුකර ගැනීමයි. මෑතකදී වැඩිවී ඇති සේවා වියුක්තිය හා ගෝලීය අවපාතය හේතුවෙන් ගෘහස්ථ ආදායම් බරපතළ ලෙස අඩුවීම පිළිබඳ ප්‍රශ්නවලට වහා ආමන්ත්‍රණය කළ යුතුව ඇත. කෙසේ වුවද අද මෙම ලිපියේ අරමුණ වනුයේ දීර්ඝ කාලීන තිරසාර වර්ධනයක් සඳහා අවශ්‍ය පූර්ව කොන්දේසිවලට අවධානය යොමුකිරීමයි. තිරසාර ආර්ථික හා සමාජ වර්ධනයකටත්, අවශ්‍ය පූර්ව කොන්දේසිවලට ජාතික එකමුතුව, දේශපාලන ස්ථාවරත්වය, නීතියේ ආධිපත්‍යය, දූෂණය මුලිනුපුටා දැමීම, ප්‍රායෝගික ආර්ථික ප්‍රතිපත්ති හා ඒවා නිසියාකාරව ක්‍රියාත්මක කිරීමද ඇතුළත්ය.
නිදහසින් පසු අවුරුදු 72 කාලය තුළ අපේ ආර්ථික ක්‍රියාකාරීත්වය, අපේ හැකියාවන්ට හා අපේක්ෂාවලට ඉතා පහළිනි පවතින්නේ. මූලික හිතකර කොන්දේසි ගැන කතා කළහොත් වාර්ෂික සාමාන්‍ය ආර්ථික වර්ධනය වන 4% (1950-2020) පසුගිය වසර 70 තුළම බලාපොරොත්තු කඩවුණ තත්ත්වයකය පැවතියේ. අපට වඩා ආර්ථික වර්ධනය අතින් සහ ඒක පුද්ගල ආදායම අතින් පිටුපසින් පැවති රටවල් වන නැගෙනහිර හා දකුණු ආසියාවේ රටවල් බොහෝ දුරට අප පසුකර ගෙන ගොස් ඇත. පසුගිය වසරේ අප ඉහළ මැද ආදායම් ලබන රටක තත්ත්වයේ සිට පහළ මැදි ආදායම් ලබන රටක තත්ත්වයකට ඇද වැටී ඇත.
රටේ ආර්ථික ඉතිහාසය, න්‍යායාත්මක හේතු කරණකොට ගෙන ඇතිවූ අයෝග්‍ය මෙන්ම නිසරු ආර්ථික ප්‍රතිපත්තිවලින් පිරී ගොස් ඇත. සිංගප්පූරුව, වියට්නාමය, මැලේසියාව සහ දකුණු ආසියා හා නැගෙනහිර ආසියානු රටවල් මෙන්ම කොමියුනිස්ට් චීනයේද ආර්ථික ප්‍රතිපත්ති හා අපේ ආර්ථික ප්‍රතිපත්ති අතර ඇති ප්‍රධාන වෙනස මෙයයි. කනගාටුවට කාරණය නම් ප්‍රායෝගික ආර්ථික ප්‍රතිපත්ති, අත්‍යවශ්‍ය ආර්ථික, පරිපාලන හා අධ්‍යාපනික මෙන්ම අනෙකුත් ප්‍රතිසංස්කරණ ඇතිකිරීම නවතාලන න්‍යායාත්මක මතවාද බාධාවන් තවමත් මේ රටේ ශක්තිමත්ව පැවතීමයි.
කෙසේ වෙතත් රටේ සමාජ ප්‍රගතිය සිත්ගන්නාසුලුය. ඉහළ ජීවිතාපේක්ෂාව, පහළ මට්ටමේ පවතින මාතෘ හා ළදරු මරණ අනුපාත, ඉහළ සාක්ෂරතාව, පාසල්වලට ඇතුළුවීම ආදිය සැලකිය යුතු ජයග්‍රහණයකි. ආර්ථිකය නිසිසේ ක්‍රියාත්මක වූවා නම් මේවායේද ගුණාත්මකභාවය තවත් යහපත් වීමට ඉඩ තිබිණ.
රටේ ආර්ථික සංවර්ධනයට බාධා පැමිණවූයේ විවිධ පූර්ව අවශ්‍යතාවන් විරහිත තත්ත්වය එයට බාධාකාරී වූ නිසාය. ආර්ථික නොවන පූර්ව කොන්දේසි, රටේ ආර්ථික හැකියාවන් සහ ක්‍රියාකාරීත්වය පහළ දැමීමට හේතුවී ඇත. ඒ අනුව තිරසාර ආර්ථික හා මානව වර්ධනය ළඟාකර ගැනීමට අවශ්‍ය පූර්ව කොන්දේසි පහක් නම් කළ හැකිය.
දිගුකාලීන දියුණුවක් කරා යාමට අවශ්‍ය ශක්තිමත් ආණ්ඩුවක්, නීතියේ ආධිපත්‍යය සුරැකීම සහතික කිරීම, ජනවර්ග හා ආගම් අතර සමාජමය සහජීවනය, දූෂණය මුලිනුපුටා දැමීම, ඉතා හොඳ ප්‍රායෝගික ආර්ථික ප්‍රතිපත්තීන් හා ඒවා නොකඩවා පවත්වා ගැනීමට ලබාදෙන සහතිකය හා ඒවායේ කාර්යක්ෂම ක්‍රියාකාරීත්වය, එම පූර්ව කොන්දේසිය. මෙම ආර්ථිකමය නොවන සාධක සහ බලාත්මක ආර්ථික ප්‍රතිපත්තීන්, ආර්ථික හා සමාජ සංවර්ධනය තීරණය කෙරෙන කැපී පෙනෙන සාධක වන්නේය. ඒ හැර ජනතා වටිනාකම්, ශ්‍රම ආචාර ධර්ම, අධ්‍යාපන සහ දේශපාලන සංස්කෘතිය හා පරිසරය ආදියද ආර්ථික සංවර්ධනය සඳහා දායක වන අනෙකුත් සාධක අතර වේ.
වරින් වර ඇතිවූ වාර්ගික හා ආගමික ප්‍රචණ්ඩකාරීත්වය ආර්ථික සංවර්ධනයට බාධා පැමිණවූ සිදුවීම්ය. මේවා සිදුවූ සෑම වතාවකම විදේශ ආයෝජන නොලැබී යාම, බුද්ධි ගලනය, ආරක්ෂිත වියදම් ඉහළයාම, රාජ්‍ය මූල්‍ය හිඟය, රාජ්‍ය ණය ඉහළ යාම සහ ආර්ථිකය අස්ථාවර වීම ආදිය මගින් රටේ ආර්ථික ධාරිතාව දුර්වල තත්ත්වයට ඇද වැටිණ. විදේශ ආයෝජන ලැබීමට පටන්ගනිමින් ආර්ථිකය ඉහළ නැගීමට පටන් ගත් මොහොතේම 1983 වාර්ගික ප්‍රචණ්ඩත්වය ඇතිවිය. ඒ ඇතිවූ පසුබෑම 2009 සිවිල් යුද්ධය අවසන් වනතුරුම පැවතිණ. අනාගතයේදී වාර්ගික සහ ආගමික යහපැවැත්ම ආර්ථික සංවර්ධනය සහතික කිරීමේ තීරණාත්මක සාධකයක්ව පවතිනු ඇත.
ශ්‍රී ලංකා පොදුජන පෙරමුණට ලැබුණු විශාල මහජන වරම නැවත වතාවක් ආර්ථික සංවර්ධනය සඳහා ඉටුවන පූර්ව අවශ්‍යතාවකි. ආර්ථිකය පීලි පැන්නවීමට හේතුවන ජනප්‍රිය ප්‍රතිපත්තීන්ගෙන් ඉවත්ව ආර්ථිකය නිසියාකාරව නැංවිය හැකි ශක්තිමත් පදනමක් අවුරුදු පහක් පුරාම ගෙනයාමට ආණ්ඩුවට එයින් ස්ථාවරත්වය ලැබී ඇත. නීතියේ ආධිපත්‍යය සහතික කිරීමද ආර්ථික සංවර්ධනයේ ලා තවත් වැදගත් පූර්ව කොන්දේසියකි. නීතියේ ආධිපත්‍ය යනු නීතියේ බලාධිකාරිය ක්‍රමානුකූලව, විධිමත්ව ජනතාවට ලැබීම සහතික කිරීම පමණක් නොව, යුක්තියේ සමානත්වයද ලබාදීමය. මෙම තත්ත්වය ඇති නොවුණහොත් දේශීය හා විදේශීය ආයෝජනයන්ට සුදුසු පරිසරයක් උදාවී ආර්ථිකය ඉහළට නැංවීම සිදු නොවනු ඇත.
දූෂණ ඉවත් කළ යුතු අතර දූෂණවලින් තොර වීම දිගටම පවත්වාගත යුතුය. ආර්ථික හා සමාජ ප්‍රමුඛතාවන් දූෂණය විසින් විකෘති කරනු ඇත. රාජ්‍ය සම්පත් විනාශ කොට ආර්ථික වර්ධනය හීන කරනු ඇත. අල්ලස හා දූෂණය විසින් දේශපාලන දේහය සහ පරිපාලනය අඩපණ කරන ආකාරය මනාව හඳුනාගෙන ඇත. අලුත් ආණ්ඩුවේ ජයග්‍රහණය බොහෝ දුරට රඳා පවත්නේ සාපේක්ෂ වශයෙන් රටේ දූෂණ වංචා පහළ මට්ටමක තබාගන්නා තරමටය.
පවත්නා ආර්ථිකයේ යථා ස්වරූපය ආණ්ඩුව විසින් හඳුනාගත යුතු අතර, තාර්කික හා ප්‍රායෝගික ප්‍රතිපත්තීන් අලුතින් සකස්කර ගත යුතුය. ප්‍රායෝගික ප්‍රතිපත්තීන් සහ බලාත්මක කළ හැකි ඒවාය. අතීතයේදී මෙන්ම ඵලදායී නොමැති හුදු න්‍යායාත්මක මතවාදී ප්‍රතිපත්තීන් මිල අධික බව පැහැදිලිය. රටම තීරණාත්මක වන ප්‍රතිපත්තීන් ඒවායේ න්‍යායාත්මක බව නොසලකා ක්‍රියාවට නැගිය යුතුය. ප්‍රායෝගික ප්‍රතිපත්ති මිස න්‍යායාත්මක ප්‍රතිපත්ති විසින් රජය මෙහෙයවීමට ඉඩ දිය යුතු නොවේ.
පාර්ලිමේන්තුවේ රජයේ බහුතරය තිබුණද, මෙම යෝජනා ක්‍රියාත්මක කිරීම අපහසු විය හැකිය. පවත්නා දේශපාලන සංස්කෘතිය, සමාජ පරිසරය, දේශපාලනඥයන්ගේ විවිධ උන්නතිකාමී අදහස්, හා ආගමික උනන්දුව වැනි දේ අවශ්‍ය දේශපාලන ආර්ථික ප්‍රතිසංස්කරණවලට එදිරිව යා හැකිය. ආර්ථික විභවයන් ළඟා කර නොගෙන තවමත් මේ රට අසංවර්ධිත රටක් වශයෙන් පවතින්නේ මේ නිසාය. ඒ අතීතයෙන් මිදිය යුතුය. තීරණාත්මක ඵලදායී ප්‍රතිපත්ති ක්‍රියාවේ යෙදවීමට ඵලදායී පරිපාලනයක් අවශ්‍යය. රාජ්‍ය සේවය කාර්යක්ෂම කිරීම ප්‍රමුඛ අවශ්‍යතාවකි. වසර ගණනාවකට පෙර ඉදිරිපත් කළ පරිපාලන ප්‍රතිසංස්කරණ කොමිසමේ විස්තර වාර්තාව හැරුණු විට කිසිම හරවත් ප්‍රතිසංස්කරණයක් මෙතෙක් ක්‍රියාත්මක කොට නැත.
අවසාන වශයෙන් ග්‍රීක කථිකයකු වූ ඩිමොස්තිනිස් ඇතැන්ස් නුවර ජනතාව අමතා කී ප්‍රකාශයක් අප මෙහිදී සිහිපත් කරගනු වටී. ‘අප සාකච්ඡා කළ යුතු අවස්ථාවේ තීරණ ගන්නා ජනතාවක් නොවෙමු – තීරණ ගන්නා අවස්ථාවේ සාකච්ඡා කරමින් සිටින ජනතාවක්ද නොවෙමු.’■
(අගෝස්තු 30 සන්ඬේ ටයිම්ස් පුවත්පතේ කොලම)
