පසුගිය පාර්ලිමේන්තු මැතිවරණයේදී පොදු ජන පෙරමුණු සන්ධානයේ ප්‍රධාන සටන් පාඨයක් වූයේ ‘ශක්තිමත් ආණ්ඩුවක්’ පිහිටුවීම තමන්ගේ එක් අරමුණක් බවයි. එම අරමුණ ඉටු කර ගැනීම සඳහා තමන්ට තුනෙන්-දෙකක පාර්ලිමේන්තු බහුතරයක් ලබාදෙන ලෙස ඡන්දදායකයන්ගෙන් ඉල්ලා සිටියේය. පෙරමුණට එම බහුතරය ලැබුණද, ශක්තිමත් ආණ්ඩුව පිළිබඳ අරමුණ ගැන තවමත් ආණ්ඩුව තෘප්තිමත් වී නැත.
තුනෙන්-දෙකක පාර්ලිමේන්තු බහුතරය ලබා ගැනීම ශක්තිමත් ආණ්ඩුවක් ගොඩනැගීමේ මාධ්‍යයක් සහ ඒ අරමුණට ළඟාවීමේ මාර්ගයක් පමණි. තුනෙන්-දෙකේ බහුතරය ලබාගෙන තිබෙන්නේ 19වැනි සංශෝධනය අහෝසි කර සමහර විට අලුත් ව්‍යවස්ථාවක්ද ගෙනැවිත්, ඒ මගින් ‘ශක්තිමත් ආණ්ඩුවක්’ ගොඩ නැගීමට බව පෙනේ.
පොදුජන පෙරමුණේ ශක්තිමත් ආණ්ඩු ව්‍යාපෘතිය සඳහා පාර්ලිමේන්තුවේ තුනෙන්-දෙකක බහුතරය තිබීම පමණක් ප්‍රමාණවත් නැති බවත්, ජනාධිපතිතුමාගේ බලය ශක්තිමත් කරන ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථා වෙනස්කම් ඇතිකිරීම එහි ඇත්ත අපේක්‍ෂාව බවත් දැන් පැහැදිලිය.
මෙහි ඇති විශාල දේශපාලන සරදමක් තිබේ. පොදුජන පෙරමුණේ නායකයන් පාර්ලිමේන්තුවේ තුනෙන්-දෙකක බහුතරයක් ඡන්දදායකයන්ගෙන් ඉල්ලා සිටියේ පාර්ලිමේන්තුව හෝ පාර්ලිමේන්තු ක්‍රමය හෝ ශක්තිමත් කිරීමට නොවේ. විධායකය ශක්තිමත් කර පාර්ලිමේන්තුවේ බලය අඩු කර, පාර්ලිමේන්තු ක්‍රමයද දුර්වල කිරීමටය. පාර්ලිමේන්තුව තුළින්ම පාර්ලිමේන්තු ක්‍රමයම දුර්වල කිරීමටය.
මෙය ජේ.ආර්. ජයවර්දන මහතා 1978දීත් මහින්ද රාජපක්‍ෂ මහතා 2010දීත් කළ දේ නැවත කිරීමට යෑමකි.
පාර්ලිමේන්තු ක්‍රමය
දුර්වල නොකළ යුතුය
ලෝකයේ අනෙකුත් රටවලත්, ලංකාවේත් අතීත අත්දැකීම් පිළිබඳ පර්යාවලෝකයෙන් බලන විට පළමුවෙන්ම කිව යුතු දෙයක් නම් ලංකාවේ දැනට තිබෙන පාර්ලිමේන්තු ආණ්ඩු ක්‍රමය දුර්වල නොකළ යුතු බවයි. ඒ වෙනුවට ඇත්තටම කළ යුත්තේ දැනට තිබෙන ක්‍රමයේ අඩුපාඩුකම්වලට පිළියම් යොදමින් පාර්ලිමේන්තු ක්‍රමය තවත් ශක්තිමත් කිරීමේ ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථා ප්‍රතිසංස්කරණවලට යාමයි.
ලංකාවේ ආණ්ඩුව පාර්ලිමේන්තු ක්‍රමය දුර්වල නොකළ යුත්තේ ඇයි? ජනාධිපති-කේන්ද්‍රීය ආණ්ඩුක්‍රමයක් වෙත යා නොයුත්තේ ඇයි?
මෙවැනි ප්‍රශ්නවලට පිළිතුරු දැනට බෙලාරුස් රටේ සිදුවෙමින් පවත්නා දේශපාලන අර්බුදය වෙතින් පහසුවෙන්ම සොයා ගත හැකිය.
බෙලාරුස් පාඩම්
බෙලාරුස් රටේ පවතින්නේ ජනාධිපති පාලන ක්‍රමයකි. එහි ජනාධිපතිවරයා, තමා අතට විධායක බලය කේන්ද්‍රකොටගත් අප රටේ 18වැනි සංශෝධනය යටතේ සිටියාක් වැනි, අධික බලයක් මෙන්ම බලය අතහැර යාමට අකැමැති, එක බලධාරී නායකයෙකි. පසුගියදා පැවැති ජනාධිපතිවරණයෙන් එම ජනාධිපතිවරයා ඇත්තටම පැරදුණු බවත්, දැනට හිරේ දමා සිටින විරුද්ධ පක්‍ෂ නායකයාගේ බිරිඳ ඇත්ත ජයග්‍රාහකයා බවත්, බොහෝ බෙලාරුස් වැසියෝ විශ්වාස කරති. ජීවිතාරක්‍ෂාව පතා එම විරුද්ධ පක්‍ෂ නායිකාව දැන් රට හැර ගොස් තිබේ. එහෙත් විරුද්ධ පක්‍ෂ ජනයා දිනපතා, ජනාධිපතිවරයාට අස්වන ලෙස බල කරමින් පෙළපාලි යති. උද්ඝෝෂණ කරති.
අද හෙටම, බෙලාරුස්හි විශාල මහජන ලේ වැගිරීමක් සිදුවීමට ඉඩ තිබේ. බලයේ දිගටම සිටීමට අධිෂ්ඨානයෙන් සිටින බෙලාරුස් ජනාධිපති ලුකශෙන්කෝ බොහෝ විට රුසියානු ජනාධිපති පුටින්ගේ ආධාරයෙන් බලයේ දිගටම රැඳී සිටීමට අදහස් කරනු ඇත. මෙම ලේ වැගිරීම මධ්‍යයේ එක්කෝ ජනාධිපතිවරයාට ඉල්ලා අස්වීමට බල කෙරෙනු ඇත. නැත්නම්, විශාල ජනඝාතනයක් සිදුකර විරුද්ධ පක්‍ෂ දේශපාලනඥයන් මෙන්ම පුරවැසියන්ද දහස් ගණනක් සිරගෙයි දමා, ජනාධිපතිවරයා ටෙලිවිෂන් කැමරා ඉදිරියේ සහ පුටින්ගේ සුබපැතුම් මැද ‘ජයග්‍රහණය’ ප්‍රකාශකරනු ඇත. එය එසේ වුවහොත්, බෙලාරුස්හි දේශපාලන අනාගතය නම් අස්ථාවර, ව්‍යාකුල සහ දිගටම ලේ වැගිරීම් පිරුණු එකක් වීමට බොහෝ විට ඉඩ තිබේ. එය එසේ වන්නේ ඇයි?
‘ශක්තිමත් ආණ්ඩුවල’ ගැටලුව
ඉහත ප්‍රශ්නයට පිළිතුර තිබෙන්නේ ‘ශක්තිමත් ආණ්ඩුවල ගැටලුව’ තුළය.
ලෝකයේ තිබෙන අත්දැකීම්වලට අනුව ‘ශක්තිමත් ආණ්ඩු සින්ඩ්‍රෝමයේ’ පොදු ලක්‍ෂණ කිහිපයක්ම තිබේ. එයින් ප්‍රධාන ඒවා මෙසේය.
■ එවැනි ආණ්ඩු බලයට පත්වන්නේ, ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදී ආණ්ඩුක්‍රමයේ නිෂේධනයක් ලෙසය.
■ එවැනි ආණ්ඩු සාමාන්‍යයෙන් බලයට පත්වන්නේ මැතිවරණ තුළින්, මහජන සහයෝගයක්ද ඇතිවය. එය ‘ශක්තිමත් ආණ්ඩුවේ’ සුජාතභාවය සඳහා අවශ්‍යය.
■ මැතිවරණ මාධ්‍යයෙන් බලයට නොඑන ‘ශක්තිමත් ආණ්ඩු’ බලයට පත්වෙන්නේ, යුදහමුදා බලවේගවල සහයෝගයෙනි. මුලදී මහජන සහාය නොමැති වීමේ අඩුව ඌන පූරණය කිරීමට, සන්නද්ධ හමුදාවල බලහත්කාරී බලයේ සහාය අවශ්‍ය වීම එයට හේතුවයි.
■ ‘ශක්තිමත් ආණ්ඩු’ ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදය ගැන විශ්වාසය තබන්නේ නැත. නීතියේ ආධිපත්‍යය, මානව අයිතිවාසිකම්, විවෘත සහ නිදහස් දේශපාලන තරගය, මැතිවරණ පරාජයකින් පසු විරුද්ධවාදීන්ට බලය භාර දී ගෙදර යෑමේ භාවිතය යන මේවා ගැනද විශ්වාසය තබන්නේ නැත.
■‘ශක්තිමත් ආණ්ඩු’ දේශපාලන බලයට සීමාවක් තිබෙන බව පිළිනොගනියි. එය ආණ්ඩුක්‍රමය තුළ සංවරණ සහ තුලන සහ බලතල බෙදීම ගැන විශ්වාස කරන්නේද නැත.
■‘ශක්තිමත් ආණ්ඩු’ තනි පුද්ගලයකු වටා රාජ්‍ය බලය කේන්ද්‍රගත වීමට අවකාශ සලසමින් , ‘ඒක-නායක පාලන තන්ත්‍ර’ (ධභෑ-ඵ්බ ඍඹඛෑ ) සඳහා මාවත විවෘත කරයි.
■ විරුද්ධ පක්‍ෂවලටත්, තම දේශපාලන විරුද්ධවාදීන්ටත්, තමන්ට මෙන්ම දේශපාලනය කිරීමේ අයිතියක් තිබෙන බවට පිළිගැනීමට මැලිවීම සහ නොහැකි වීම.
■ විරුද්ධ පක්‍ෂවලට, වෘත්තීය සමිතිවලට, ශිෂ්‍ය ව්‍යාපාරවලට දේශපාලනය කිරීමේ අවකාශය සංකෝචනය කිරීම හෝ ප්‍රතික්‍ෂෙප කිරීම.
■ විවෘත නිදහස් සහ සාධාරණ මැතිවරණ නොපැවැත්වීම සහ සෑම මැතිවරණයකින්ම තමන් පමණක් ජයගැනීමට ඇති ආශාව සහ දේශපාලන දොළදුක.
■ සමාජ අසහනය සහ දුක්ගැනවිලි මත ඇතිවන විරෝධතාවලට රාජ්‍ය ප්‍රචණ්ඩත්වය සහ මර්දනය යෙදවීම.
■ නායක වන්දනය
මේවා සතුව, ‘ශක්තිමත්’ ආණ්ඩුවල දුර්වලතාවේ මූලාශ්‍ර බවට පත්වීමේ දයලෙක්තිකයද තිබේ. 1970-1975, 1977-1993 සහ 2009-2014 යන ලංකාවේ ‘ශක්තිමත් ආණ්ඩු’ අත්හදාබැලීම් තුනෙහිම කාලවල අඩු වැඩි වශයෙන් තිබුණු ලක්‍ෂණ වූයේද මේවාය. එක් එක් ආණ්ඩුවක එම ලක්‍ෂණ කාලානුක්‍රමිකව ඉහළ ගිය බවද කෙනකුට නිරීක්‍ෂණය කළ හැකිය. අප ඉහත දී කතා කළ බෙලාරුස් අර්බුදයෙන් ප්‍රකාශ වන්නේද, ඉහත ගතිලක්‍ෂණවලින් යුත් ආණ්ඩුවක් අනිවාර්යයෙන් පත්වන අර්බුදයේ තියුණු බවේ පරිමාවයි. ලංකාවේ මෙම ආණ්ඩු තුනම සාමකාමී මැතිවරණ තුළින් බලයෙන් ඉවත් කිරීමට විරුද්ධ පක්‍ෂවලටත්, ඡන්දදායකයන්ටත් හැකිවිය. කොතරම් පසුබෑම් තිබුණත්, දිගටම බලයේ සිටීම ආණ්ඩු බලයේ ඒ කාලවලදී සිටි පාලකයන්ගේ අපේක්‍ෂාව වුවත්, බලයට ගිජු පාලකයෝ මහජන තීන්දුවට හිස නැමූහ. එය ලංකාවේ ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදයේ මෙතෙක් කල් පැවත තිබෙන එක් ශක්තියකි. බලයට ගිජු දේශපාලනඥයන්ට වඩා අප රටේ ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදී ව්‍යුහ සහ සම්ප්‍රදාය බලවත් බව ඒ හැම අවස්ථාවේම පෙනිණ.
සාමකාමී විකල්ප
බෙලාරුස් රටේ දැනට පිපිරී යමින් තිබෙන අර්බුදයෙන් පෙනෙන්නේ ‘ශක්තිමත් ආණ්ඩුව-ශක්තිමත් පාලකයා’ යන දේශපාලන මාදිලිය අවසානයකට පත්වෙමින් ඇති බවයි. ‘ශක්තිමත් පාලක’ ජනාධිපති ලුකශෙන්කෝ, මහජන විරෝධයට සවන් දී මෙම අර්බුදය සාමකාමීව, දේශපාලන වශයෙන් විසඳීමට සූදානම් බව නොපෙන්වයි. ඔහු ඉදිරියේ තිබෙන සාමකාමී විකල්ප වන්නේ, එක්කෝ විරුද්ධ පක්‍ෂ සමග සාකච්ඡා කර එළැඹෙන ගිවිසුමක් මත ඉල්ලා අස්වීමයි. නැතහොත්, අලුතින් ජනාධිපතිවරණයක් කැඳවා, නිදහස් සහ සාධාරණ මැතිවරණයක් පවත්වා, එහි ප්‍රතිඵල පිළිගෙන පැරදුණොත් ගෙදර යෑමයි. දිනුවොත් ඒකාධිපති ක්‍රමය අතහැර, ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදය නැවත ප්‍රතිෂ්ඨාපනය කිරීමයි.
එහෙත් සාමකාමී, දේශපාලන මාර්ගවලින් අර්බුදය විසඳීමට ජනාධිපති ලුකශෙන්කා සූදානම් නැති බව පෙනේ. එය ‘ශක්තිමත් පාලකයන්’ සතු පොදු දුර්වලතාවක් සහ රෝගයකි. පසුගිය කාලයේ කෙන්යාවේත්, සිම්බාබ්වේ රටේත් මීට සමාන්තර ක්‍රියාවලියක් බෙහෙවින් විනාශකාරී ප්‍රතිඵල ඇති කළ හැටි ලෝකයාට දැකගත හැකි විය. බෙලාරුස් ජනාධිපති ලුකශෙන්කෝ දැන් කරන්නට යන්නේ ඒකාධිපති පාලකයන්ගේ අත්පොත්වල තිබෙන තවත් පිටුවක් පෙරලා, එහි තිබෙන සුපුරුදු, එහෙත් තවත් විනාශකාරී, උපායක් යොදාගැනීමයි. එනම් විරුද්ධ පෙළපාලිකරුවන් හා තමන්ට දිනපතා විරෝධය පාන දහස් සංඛ්‍යාත සිවිල් පුරවැසියන්ට එරෙහිව යුද හමුදාව යෙදවීමයි. මේ දිනවල ඔහු කරන්නේ හමුදා නිල ඇඳුමක්ද ඇඳගෙන හමුදා කඳවුරුවල සංචාරය කිරීමයි. රටේ පුරවැසියන්ගේ සහාය නැතිවන විට බෙලරුස් ජනාධිපතිවරයාද කරන්නට යන්නේ, තමන්ට පෙර අන් බොහෝ දෙනකුද කර ඇත්තාක් මෙන්, යුද හමුදාවේ සහාය මත තම දේශපාලන වැවැත්ම ආරක්‍ෂා කරගැනීමට තැත් කිරීමයි.
තවමත් සාමකාමීව දිගහැරෙන බෙලාරුස් දේශපාලන අර්බුදය ළඟදීම දරුණු ලේ වැගිරීමක් බවට පත්වීමේ හැකියාව දිනෙන් දින තියුණු වන බව, ජාත්‍යන්තර මාධ්‍ය වාර්තාවලින් පෙනේ. සාමකාමී, නිරායුද පුරවැසියන්ට විරුද්ධව, සන්නද්ධ හමුදා මර්දනය මුදාහැරීම ශක්තිමත්, ඒකාධිපති පාලකයන්ගේ සැබෑ දුර්වලත්වය ප්‍රදර්ශනය වන මොහොතයි.
ලංකාවට ඇති අදාළත්වය
බෙලාරුස්හි මෙම තියුණු වන අර්බුදය ලංකාවට ඍජුවම අදාළ වේ. එයට හේතුව, ලංකාවේ පාලක පක්‍ෂයත්, ‘ශක්තිමත් නායකයකු’ සහිත ‘ශක්තිමත් ආණ්ඩුවක්’ පිහිටුවීමට නෛතික ප්‍රතිපාදන සපයන නව ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථාවක් කෙටුම්පත් කරමින් සිටින හෙයිනි.
දැනට සිදුවෙන කතාබහට අනුව පෙනෙන්නේ, ලංකාවේ නව ‘ශක්තිමත්’ ආණ්ඩුවේ පහත සඳහන් ප්‍රධාන ලක්‍ෂණ තිබිය හැකි බවයි.
■ තනි පුද්ගලයකු, එනම් ජනාධිපතිවරයා වෙත, රාජ්‍ය බලය අසීමිත ලෙස කේන්ද්‍රගත වීම.
■ පාර්ලිමේන්තුව විධායකයට වඩා දුර්වල වීම.
■ ජනාධිපතිවරයා පාර්ලිමේන්තුවට වගකීමෙන් නිදහස් කිරීම.
■ දැනට බලයේ සිටින ආණ්ඩුවටම සාපේක්‍ෂ වශයෙන් දිගු කාලයක්, අවම වශයෙන් අවුරුදු දහයක්, බලයේ සිටිය හැකි විධිවිධාන ගෙනඒම.
■ ජනාධිපතිවරයා නායකත්වය දෙන කැබිනට් මණ්ඩලය සහ පාර්ලිමේන්තුව අතර දැනට තිබෙන ‘වගකීමේ’ සම්බන්ධතාව ලිහිල් කර, කැබිනට් මණ්ඩලය මත ජනාධිපතිවරයා සතු පාලනය ශක්තිමත් කිරීම.
■ පාර්ලිමේන්තුවට පිටස්තර පුද්ගලයන් කැබිනට් මණ්ඩලයට පත් කිරීමේ අවකාශය ජනාධිපතිවරයාට ලබාදීම.
■ බලයේ සිටින ආණ්ඩුව මැතිවරණ මාධ්‍යයෙන් බයෙන් ඉවත් කිරීමේ ක්‍රියාවලිය දුෂ්කර කිරීම.
■ ජනාධිපතිවරයා, ආණ්ඩුව සහ යුද හමුදාව විවේචනය කිරීම සීමා කෙරෙන පරිදි, මූලික අයිතිවාසිකම් සීමා කිරීම හෝ නව නීති පැනවීම.
මේවා වනාහි ලංකාවේ 1978 මුල් ව්‍යවස්ථාවෙන්ද, 18 වැනි සංශෝධනයෙන්ද, සිංගප්පූරුව, පකිස්තානය, මැලේසියාව, චීනය, රුසියාව, බෙලාරුස් වැනි රටවල ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථාවලින්ද ණයට ගත හැකි අදහස්වලින් පෝෂණය කරගත හැකි අපේක්‍ෂාවන්ය. ලංකාවේ අලුත් ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථාවේ සම්පාදකයන් මේ දිනවල ‘ශක්තිමත් ආණ්ඩුවල ව්‍යවස්ථා’ අත්පොත් කියවමින් සිටිනවාට කිසිදු සැකයක් නැත. ඔවුන්ට දැන් අවශ්‍ය වන්නේ ඔක්ස්ෆර්ඞ් විශ්වවිද්‍යාලයේ තමන් ඉගෙනගත් ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථා නීතිය නොවේ. බෙයිජිං සහ මොස්කව් මෙන්ම මිනිස්ක් විශ්වවිද්‍යාලවල උගන්වන ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථා නීතියයි. කියවනු ඇත්තේ ලොක්, ඩයිසි හෝ මොන්ටෙස්කියුගේ පොත් නොව, කෙල්සන්ගේ සහ කාල් ස්මීට්ගේ පොත්යෟ
‘ශක්තිමත් ආණ්ඩු’ සහ ‘ශක්තිමත් නායකයන්’ සතු ලොකුම දුර්වලතා කිහිපයක්ද තිබෙන බව තුලනාත්මක අත්දැකීම්වලින් පෙනේ. ඒවා සමහරක් මෙසේය.
■ තමන්ගේම ශක්තිය, හැකියාව සහ අපරාජිතත්වය ගැන නායකයන් සතු අසීමිත, ඒ නිසාම අන්ධ, විශ්වාසය.
■ රාජ්‍ය බලය පුද්ගලිකව තමන් වටා කේන්ද්‍ර කර ගැනීම සඳහා ඇති අසීමිත ආශාව.
■ විවේචන සහ වෙනස් මත ඉවසීමේ හා ඒවාට ඉඩ දීමේ නොහැකියාව.
■ විවේචකයා, වෙනස් මත දරන්නා සහ දේශපාලන එදිරිවාදියා ‘සතුරෙකු’ ලෙස සලකමින් දේශපාලන ලෝකය ‘මම/අපි’ සහ ‘සතුරා/සතුරන්’ යන කළු-සුදු කඳවුරු දෙකකට බෙදන ලෝක දෘෂ්ටියක් වැළඳගැනීම.
■ ජාතියේ ඉරණම තමන්ගේ ඉරණම සමග අනන්‍ය කර ගැනීම
■ නායක වන්දනය ප්‍රවර්ධනය කිරීම සහ ‘භක්තිවන්තයන්’ මත පමණක් විශ්වාසය තැබීම.
■ දේශපාලන බලය අතහැර සාමකාමීව ගෙදර යෑමට ඇති සියලු අවකාශ නැති කර ගැනීම.
ජේ.ආර්. ජයවර්දන සහ ආර් ප්‍රේමදාස යන ජනාධිපතිවරු මෙම සියලු දුර්වලතා වැළඳගෙන සිටියහ. මහින්ද රාජපක්‍ෂ මහතාද 2009න් පසුව එම මාවතට පිවිසියේය. 2015 ජනාධිපතිවරණයෙන් පරාජය වීම එතුමාගේ දෛවෝපගත වාසනාවක් නිසා සිදුවූවක් බව පෙනේ. එසේ නොවූවා නම්, එතුමාට සිදුවන්නට බොහෝ විට ඉඩ තිබුණේ අවුරුදු 15ක් එක දිගට ජනාධිපතිවරයාව සිටීමේ අතිශයින්ම නිෂේධනීය ප්‍රතිවිපාකවලට මුහුණ දීමටයි.
ලංකාවේ වර්තමාන පරම්පරාවේ දේශපාලනඥයන්, පාර්ලිමේන්තු ක්‍රමයේ ඇති ඉතාම වැදගත් පාඩමක් ඉගෙන නැතිව සිටිති. එය නම්, ‘ආණ්ඩු බලයේ සිටිය යුත්තේ අවුරුදු 5කට වරක් පමණි’ යන්නයි. පාර්ලිමේන්තු ආණ්ඩුක්‍රමය ව්‍යුහාත්මක වශයෙන් සකස් වී තිබෙන්නේ, පාලකයන් මහජනයාට එපා වීමේ කාලය, අවුරුදු පහක ඉහළ සීමාවකට භාජනය කරවමිනි. එය සාමකාමීව, ලේ වැගිරීම්වලින් තොරව, සමාජයට සහ පුරවැසියන්ට වේදනාව ගෙනදෙන්නේ නැතිව, පාලකයන් මාරු කිරීමේ අවස්ථාව ජනතාවට ලබා දෙන ලෝකයේ දැනට තිබෙන එකම ආණ්ඩුක්‍රම මාදිලියයි. මහජන වෛරයට පාත්‍ර නොවී, මහජනයාට එපාවීම යන විපාකය පමණක් සහිතව පාඩුවේ ගෙදර යාමට අසාර්ථක පාලකයන්ටද ඉඩ ලබාදෙන එකම ආණ්ඩුක්‍රම මාදිලියයි. සාර්ථක පාලකයන්ටද අසාර්ථක පාලකයන්ටද මහජනතාවටද සතුටුවීමට අවස්ථාව ලබා දෙන එකම ආණ්ඩුක්‍රමයද එයයි. මෙය 2020දී වෙනස් නොකරනු ඇත යන්න අප රටේ පුරවැසි අපේක්‍ෂාව විය යුතුය.■
