අනුරාධපුර රිමාන්ඞ් බන්ධානාගාරය තුළ වෙඩි තැබීමකින් මාර්තු 21 වන දින එහි රිමාන්ඞ් කර සිටි රැඳවියෝ දෙදෙනෙක් මරණයට පත්වූහ. රිමාන්ඞ් බන්ධනාගාරයේ සැකකරුවන් රඳවා සිටි සිරමැදිරියක ඇති වු නොසන්සුන්තාවකදී රැඳවියන් කිහිප දෙනකු පළායාමට උත්සාහ කළ බවත්, එය වැළැක්වීමට වෙඩි තැබීමට සිදු වූ බවත් වෙඩි තැබීම පිළිබඳ අදහස් දක්වමින් පොලිස් මාධ්‍ය ප්‍රකාශක කාර්යාලය පවසා තිබුණි.
මෙම වෙඩි තැබීමේදී රිමාන්ඞ් බන්ධනාගාරගත කර සිටි තවත් රැඳවියන් සිව් දෙනකු තුවාල ලබා තිබුණු අතර ඔවුන් ප්‍රතිකාර සඳහා යොමු කළ බවත් පොලීසිය පැවසීය.
අනුරාධපුර බන්ධනාගාරයේ නොසන්සුන් තත්වයක් ඇති වී තිබුණේ කොවිඞ් රෝගියෙකු බවට සැකකරන පුද්ගලයෙකු බන්ධනාගාරයේ රැඳවීම පිළිබඳ රැඳවියන්ගෙන් විරෝධතාවක් එල්ල වූ නිසාය. මාධ්‍යවලින් වාර්තා කළ ආකාරයට සිරකරුවන් ගෑස් සිලින්ඩරයක් පාවිච්චි කරමින්, සිරගෙදර දොරටු කඩා පැනයෑමට උත්සාහ කර තිබුණි. ආරක්ෂාවට පොලිස් විශේෂ කාර්ය බලකාය කැඳවා තිබුණු අතර වෙඩි තැබීම සිදුව තිබුණේ ඒ අනුවය.
කෙසේ වෙතත් අනුරාධපුර බන්ධනාගාරය තුළ එදින මියගිය සමන් කුමාර නම් රැඳවියාගේ බිරිඳ වන ආර්. ප්‍රියන්ති ගුණවර්ධන මහත්මිය තම සැමියාගේ මරණය පිළිබඳ සැකයක් ඇති බවත්, සැමියාගේ මූලික අයිතිවාසිකම් කඩ වී ඇති බවත් පෙන්වාදෙමින් අගෝස්තු 21 වැනිදා මානව හිමිකම් කොමිසමට පැමිණිල්ලක් ඉදිරිපත් කර තිබුණි. සැමියාගේ මරණය පිළිබඳ පරීක්ෂණයක් කරන ලෙස ඉල්ලමින් අපරාධ පරීක්ෂණ දෙපාර්තමේන්තුවට ලිපියක්ද බාර දී තිබුණි.
මෙලෙස පැමිණිලි කිරීම පිළිබඳ ආර්. ප්‍රියන්ති ගුණවර්ධන අප සමඟ මෙසේ අදහස් පළකළාය.
‘අපි පදිංචි වෙලා ඉන්නේ අනුරාධපුර, පූගොල්ලාගල ගමේ. මගේ මහත්තයාගේ නම සමන් කුමාර. එයාට අවුරුදු 36ක්. අපිට ළමයි තුන්දෙනෙක් ඉන්නවා. ලොකු දුව මේ අවුරුද්දේ සාමාන්‍ය පෙළ විභාගය ලියනවා. දෙවැනි පුතාගේ වයස අවුරුදු 9යි. බාල පුතාට වයස අවුරුදු 5යි.
පෙබරවාරි 18 වෙනිදා මහත්තයාව අත්අඩංගුවට ගත්තා. අත්අඩංගුවට ගත්තේ මහත්තයා වෙන කෙනෙක් එක්ක රණ්ඩු වූ නිසා. ඒ රණ්ඩුවේදී මේ දෙන්නා ගහගෙන තිබුණා. මේ සිද්ධිය වෙලා තිබුණේ මීට අවුරුදු 6කට කලින්. එම සිද්ධිය වෙද්දි මම ලංකාවේ හිටියේ නැහැ. ආර්ථික ප්‍රශ්න නිසා මැදපෙරදිග ගිහින් හිටියේ. ආරවුලෙන් පස්සේ පොලිසියෙන් ගහගත්තු දෙන්නා උසාවි දාලා තිබුණා. නඩුව උසාවියේ තිබුණාට මහත්තයා නඩු දිනය දැනගෙන ඉඳලා නැහැ. ඒ නිසා නඩු දිනවලට උසාවි යන්නේ නැතිව ඉඳලා. මේ විදියට අවුරුදු 3ක් විතර නඩුව මඟහැරලා තිබුණා. මහත්තයා දැනගෙන හිටියත්, නැතත් උසාවියට අනුව ඒක නඩුව මඟහැරීමක්නේ. 2020 පෙබරවාරි 18 වෙනිදා හවස 6ට විතර කැකිරාව පොලිසියෙන් ඇවිත් අත්අඩංගුවට ගත්තා.
මහත්තයා පොලිසියට අරගෙන ගියා. පොලිසියට ගියාම අපිට කිව්වා ඇප දෙන්නේ නැහැ කියලා. පොලිසියේ ටික වෙලාවක් ඉඳලා අපි ගෙදර ආවා. පෙබරවාරි 19 වෙනිදා උදේ මහත්තයාගේ අම්මායි, මමයි උසාවියට ගියා. අපි නීතිඥ මහත්තයෙක්ට ගාස්තුව ගෙවලා නඩුවට කතා කරන්න සැලැස්සුවා. උසාවියෙන් එදා කිව්වා ඇප දෙන්න බැහැ කියලා. ඉන්පස්සේ උසාවිය මඟ හැරීමේ වරදට මාර්තු 30 වෙනිදා දක්වා බන්ධනාගාරගත කළා.
මහත්තයා බලන්න බන්ධනාගාරයට යන්නවත් අපේ අතේ සල්ලි තිබුණේ නැහැ. මම කුලියට ගොයම් කපලා මුදල් හොයාගෙන මාර්තු 16 වෙනිදා බන්ධනාගාරයට ගියා. ඒ වෙලාවේ කොරෝනා නිසා අපිට මහත්තයා බලන්න ඇතුළට යන්න දුන්නේ නැහැ. අපි ගෙදර ආවා.
මාර්තු 21 වෙනිදා රාත්‍රියේ අපි ප්‍රවෘත්ති බලනකොට අනුරාධපුර බන්ධනාගාරය ඇතුළේ කලබලයක් වෙලා දෙන්නෙක්ට වෙඩි තියලා කියන සිද්ධියක් අපි දැක්කා. විස්තරයක් දන්නේ නැහැ. ප්‍රවෘත්තිවලට කිව්වේ පැනලා යන්න හදද්දි වෙඩි තිබ්බා කියලා.
මාර්තු 22 උදේ අනුරාධපුර, රණජයපුර පොලිසියෙන් ගෙදරට ඇවිත් තිබුණා. ඒ වෙලාවේ මම ගෙදර හිටියේ නැහැ. මම ගෙදර ඇවිත් වැඩට යන්න ලෑස්තිවෙනකොට මහත්තයාගේ මල්ලි මට කිව්වා, අක්කා වැඩට යන්න එපා. අපිට පොලීසියට යන්න තියෙනවා කියලා. පොලිසියෙන් අපිට දැනුම් දුන්නා මත්තයාගේ මළසිරුර ගන්න එන්න කියලා. මහත්තයාගේ ඥාතීන් දෙන්නෙක් එක්ක ගෙවල් ළඟ තියෙන පොලිසියට ගිහින් ඇඳිරි නීති බලපත්‍රයක් අරගෙන අපි අනුරාධපුර රෝහලට ගියා. රෝහලේ බන්ධනාගාර නිලධාරියෙක් හිටියා. අපිට පැය ගාණක් යනකම් මිනිය බලන්න දුන්නේ නැහැ ඒ නිලධාරියා. පැය ගාණකට පස්සේ තමයි අපිට මහත්තයාගේ මළසිරුර පෙන්නුවේ. මට මහත්තයා හඳුනගන්න බැරිව ගියා. වැටිලා තුවාල වුණ කැළලක් එයාගේ මුහුණේ තිබුණා. ඒ කැළලෙන් තමයි මම මහත්තයාව හඳුනගත්තේ. වෙඩි වැදිලා එයා වැටිලා තිබුණා. ඒ වැටුණ වේගයට එයාගේ මුහුණ සෑහෙන්න තුවාල වෙලා තිබුණා. වෙඩි වැදිලා තිබුණේ නළලේ වම් පැත්තට. වම් පැත්තේ ඔළුවේ කෑල්ලක්ම කඩාගෙන එළියට ඇවිත් තිබුණා.
මා දන්න විදියට පොලීසියට බලය දීලා තියෙන්නේ මනුස්සයෙක් පැනලා යන්න හැදුවොත් කකුල්වලට වෙඩි තියන්න කියලා. ඒත් මගේ මහත්තයාට වෙඩි තියලා තිබුණේ ඔළුවට. ඒ නිසා මේක මිනීමැරුමක් කියලා තමයි මම විශ්වාස කරන්නේ. එදා වෙඩි වැදිලා මැරුණ අනෙක් ළමයාට වෙඩි වැදිලා තිබුණේ පපුවට.
පොලිසියෙන් ප්‍රවෘත්තිවලදී කිව්වේ මැරුණ අය බන්ධනාගාරගත කළේ මත්ද්‍රව්‍යවලට කියලා. එම ප්‍රකාශය සම්පූර්ණයෙන්ම බොරුවක්. මගේ මහත්තයා බන්ධනාගාරගත කළේ මත්ද්‍රව්‍ය වරදකට නෙවෙයි.
කොරෝනා වසංගතය නිසා අපට එළියට යන්න බැරිව හිටියේ. මම දැන් මෝලක වැඩ කරනවා. ළමයින්ගේ අධ්‍යාපන වැඩ කටයුතු සහ ගෙදර වැඩ කටයුතු කරන්න වෙලා තියෙන්නේ අපිට.
මගේ මහත්තයාගේ මරණයෙන් අපි අසරණ වෙලා. අපිට කිසිම සහනයක් නැහැ. දරුවන් ඉගෙන ගන්නවා. මට එයාලාට උගන්වන්න විදියක් නැහැ. කන්න බොන්න විදියක් නැහැ. ඉන්න ගෙදරත් වැස්සක් ආවොත් තෙමෙනවා. මම රස්සාවක් කළ කෙනෙක් නෙවෙයි. ඒත් මහත්තයා නැති වුණ දවසේ ඉදලා මට කුලී වැඩ කරන්න සිද්ධ වුණා.
මහත්තයා ජීවත්වෙලා ඉන්න කාලේ කුලී වැඩ කරලා, ගස් නැගලා අපිට කන්න බොන්න දුන්නා. දැන් මට තමයි ඒ සියල්ලම කරන්න සිද්ධ වෙලා තියෙන්නේ.
මගේ මහත්තයා මරපු කෙනා කවුද කියලා මම දන්නේ නැහැ. එතැන හරියට සිද්ධවුණේ මොකක්ද කියලා දන්නේ නැහැ. ඒත් මම හොඳින් දන්නවා ඒ මනුස්සයාට කිසිම දඬුවමක්, පරීක්ෂණයක් නැතිව තවමත් නිදැල්ලේ ඉන්නවා කියලා.
මාර්තු 22 වැනිදා හවසම අපිට මහත්තයාගේ මළසිරුර ගෙදර ගෙනියන්න අවසර දුන්නා. පහුවදා පොලිසියෙන් ඇවිත් කිව්වා මිනිය ගෙදර තියාගන්න එපා වළදාන්න කියලා. මාර්තු 23 වෙනිදා උදේ 11 ට විතර අපි මහත්තයාගේ මළසිරුර වළදැම්මා. අපි එච්චර තමයි දන්නේ. මේක අපිට දරාගන්න පුළුවන් දෙයක් නෙවෙයි. තවම මහත්තයාගේ මරණ සහතිකයවත් ලැබුණේ නැහැ. වෙඩි තිබ්බේ එදා බන්ධනාගාරයට ආපු හමුදාවේ නිලධාරීන්ද, බන්ධනාගාරයේ නිලධාරීන්ද කියලා අපිට හිතා ගන්න බැහැ. අපි කියන්න දන්නේ මහත්තයාගේ මරණයෙන් අපි අසරණ වුණා කියලා. මට ඕනෑ මහත්තයාට වුණේ මොකක්ද කියලා හරියට දැනගන්නයි.’
මේ ඇගේ පැත්තේ කතාවය. අප මුලින් සඳහන් කළ රැඳවියන් කලහකාරී ලෙස හැසිරී, පැනයන්නට උත්සාහ කිරීම නිසා වෙඩි තැබුවා යන්න මෙම සිදුවීමට අදාළව පොලීසිය පැත්තේ කතාවය. කෙසේ වෙතත් එදින සිදුවීම පොලීසියේ ප්‍රකාශයට සීමා වී යටපත් විය යුතු නොවේ. ඒ පිළිබඳ පරීක්ෂණයක් සිදු කළ යුතුය. ඇගේ ඉල්ලීමත් එයය.■
