අනෙක් කිසිම කෙනෙකු, උදාහරණ හැටියට, ශ්‍රී ලංකා පොදුජන පෙරමුණේ හවුල් දේශපාලන පක්‍ෂවල නායකයන්ගේ සිට පහළට ආණ්ඩුවේ කිසිම කෙනකු, එම සංශෝධනයේ අන්තර්ගතය තුමක්දැයි මේ වනතුරුත් දන්නේ නැත.
ඉතාම පැහැදිලි දෙය නම්, 19ට අත ඉස්සූ දැන් ආණ්ඩුවේ සිටින සියලු දෙනා, 20ටද පක්‍ෂව අත ඔසවන බවය.
19 වැනි සංශෝධනය අහෝසි කිරීමටත්, 20 වැනි සංශෝධනයක් ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථාවට ගෙනඒමටත් අලුත් ආණ්ඩුවේ, අලුත් කැබිනට් මණ්ඩලය සිය මංගල රැස්වීමේදීම අනුමැතිය දුන් බව මාධ්‍ය මහ ඉහළින් වාර්තා කෙළේය. මහත් උත්කර්ෂයෙන් ඒ බව මාධ්‍යවල වාර්තා වුණද, රටක් හැටියට නම් ඒ ප්‍රවෘත්තිය තුළ ඇත්තේ කනගාටුදායක අනාගතයක අඳුරු පෙරනිමිති බව ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදය පිළිබඳ සංවේදී පුරවැසියන්ට දැනටමත් දැනී ඇතිවාට සැකයක් නැත.
මේ කැබිනට් තීරණයෙන් පෙන්වන්නේ, මෙතෙක් කාලයක් තිබුණාක් මෙන්ම, 19වැනි ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථා සංශෝධනය ගැන මේ ආණ්ඩුවේ නායකයන්ගේ ඇති දැඩි ප්‍රතිවිරෝධයයි. මහ මැතිවරණයේදී තුනෙන් දෙකක ආසන ප්‍රමාණයක් ලැබීම නිසා, ඒ ප්‍රතිවිරෝධය පහසුවෙන් ක්‍රියාත්මක කරන්නට ආණ්ඩුවට අවස්ථාව ලැබී තිබේ.
19වැනි සංශෝධනය අවලංගු කිරීමට නම් 20වැනි සංශෝධනයක් ගෙන ආ යුතුය. එයින් ‘19වැනි සංශෝධනයට අදාළ විධිවිධාන ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථාවෙන් ඉවත් කළ යුතුයැ’යි කියා පමණක් යෝජනා කළ නොහැකිය. ඒ වෙනුවට ව්‍යවස්ථාවට ඇතුළත් කරන්නේ මොනවාදැයි පැහැදිලි කළ යුතුය. 19න් ව්‍යවස්ථාවට එකතු කළ විධිවිධාන ඉවත් කළ යුතුයැයි පමණක් 20න් කීවොත්, ඒ අදාළ විධිවිධාන ඉවත්වීමෙන් බලවත් හිඩැසක් ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථාවෙහි ඇතිවේ. එනිසා, 20න්, ව්‍යවස්ථාවට අලුත් විධිවිධාන ඇතුළත් කළ යුතුය.
එහෙත් තවමත් 20 වැනි සංශෝධනයේ ඇත්තේ මොනවාදැයි, කිහිප දෙනකු හැර බොහෝ දෙනකු දන්නේ නැත. ඒ කිහිප දෙනා වන්නේ, ජනාධිපති, අගමැති, බැසිල් රාජපක්‍ෂ හා ඔවුන්ට අනුව නීති සකසන්නට සැදී පැහැදී සිටින විවිධ මට්ටමේ නීතිඥවරුන් විය හැකිය. අනෙක් කිසිම කෙනෙකු, උදාහරණ හැටියට, ශ්‍රී ලංකා පොදුජන පෙරමුණේ හවුල් දේශපාලන පක්‍ෂවල නායකයන්ගේ සිට පහළට ආණ්ඩුවේ කිසිම කෙනකු, එම සංශෝධනයේ අන්තර්ගතය තුමක්දැයි මේ වනතුරුත් දන්නේ නැත. අගෝස්තු 19 වැනිදා අලුත් ඇමති මණ්ඩලයේ පළමුවැනි රැස්වීම අවසන් වූ විටත් ඉහත කී කිසිවකු සංශෝධනයේ අන්තර්ගතය ගැන දැනසිටියේ නැත.
හේතුව පැහැදිලිය. මේ එන්නේද රාජපක්‍ෂ පවුලට අවශ්‍ය තරමට, අවශ්‍ය ආකාරයට සම්පාදනය කරන ලද ව්‍යවස්ථා සංශෝධනයකි. එය කෙටුම්පතක් හැටියට එන තුරු ආණ්ඩුවේ කිසිවකුටත් ඒ ගැන දැනගන්නට ඉඩ නොතැබේ.
එනයින් ගත් විට 20 එන්නේත් 18 පැමිණි ආකාරයටමය. 18 ආවේ හදිසි පනතක් හැටියටය. හදිසි පනතක් කියන්නේ, හදිසියේම ආණ්ඩුවට සම්මත කරගන්නට අවශ්‍ය පනත් කෙටුම්පතකි. එය ශ්‍රේෂ්ඨාධිකරණයට යවා පැය විසිහතරක් ඇතුළත එහි මතය විමසා, පාර්ලිමේන්තුවට ඉදිරිපත් කර සම්මත කර ගැනීමට ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථාවෙන්ම ප්‍රතිපාදන සලසා තිබිණ. එවැනි හදිසි පනත් කෙටුම්පතක්, සාමාන්‍ය පනත් කෙටුම්පතක් හැටියට ගැසට් පත්‍රයේ පළකර, දින 14ක් තුළදී එය අවශ්‍ය නම් අභියෝග කිරීමට ශ්‍රේෂ්ඨාධිකරණය ඉදිරියටද යන්නට පුරවැසියන්ට අවස්ථාව දී පසුව පාර්ලිමේන්තුවේ සම්මත කරගන්නා ආකාරයේ එකක් නොවේ. සාමාන්‍ය පනත් කෙටුම්පතක්, ගැසට් පත්‍රයේ පළකළ පසු, දින 14ක් ඇතුළත, ඒ ගැන වාද විවාද කිරීමට මහජනතාවට ඉඩකඩ ලැබේ. අවශ්‍ය නම් එය ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථාවට පටහැණිය කියා ශ්‍රේෂ්ඨාධිකරණය ඉදිරියේ අභියෝගයට ලක්කිරීමේ හැකියාවද මහජනතාවට ලැබේ.
එහෙත්, 18වැනි ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථා සංශෝධන පනත් කෙටුම්පත ගෙනාවේ හදිසි පනත් කෙටුම්පතක් හැටියට නිසා, ඒ ගැන ප්‍රමාණවත් විවාදයක්, සංවාදයක් වුවමනාවෙන්ම සමාජයේ ඇතිකැරුණේ නැත. උනන්දුමත් පුරවැසියන් කිහිප දෙනකු ඊට එරෙහිව ශ්‍රේෂ්ඨාකධිරණයට ගියද, ඒ පෙත්සම්කරුවන්ට පවා පනත් කෙටුම්පතේ නිවැරදි පිටපතක් ලැබී තිබුණේ නැත. පෙත්සම්කරුවන්ගේ නීතිඥවරුන් එක පිටපතක් මත තර්ක කරන විට අධිකරණයට ලැබී තිබුණේ වෙනත් කෙටුම්පතකි.
18වැනි සංශෝධනයට තුනෙන් දෙකක පාර්ලිමේන්තු අනුමැතියක් ලබාදීම සඳහා එදා අත ඉස්සූ කිසිම පාර්ලිමේන්තු මන්ත්‍රීවරයකු එහි අන්තර්ගතය, කෙටුම්පත පාර්ලිමේන්තුවට ඉදිරිපත් කළ දා උදේ වෙන තුරුද දැනසිටියේ නැත.
ඉහත කියැවුණේ ලංකාවේ ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථාව සංශෝධනය කළ අවස්ථාවක් ගැනය. සංශෝධනය කුමක්දැයි මහජනතාවට, අඩු ගණනේ ආණ්ඩු පක්‍ෂයේ මන්ත්‍රිවරුන්ටවත් නොදන්වා ගෙනඒමේ ගෞරවය හිමිවන්නේ, මහින්ද රාජපක්‍ෂ ජනාධිපතිවරයා ප්‍රමුඛ 2010 පැවැති ආණ්ඩුවටය.
ඒ සංශෝධනයෙන්, ජනාධිතිවරයාගේ ධුර කාල සීමාව දෙකේ සිට, අනන්තය දක්වා වැඩි කරන ලදි. තමන්ට කැමති අවස්ථාවක ජනාධිපතිවරණයක් පවත්වා ඒ හැම එකක්ම ජයගැනීමට අගනා අවස්ථාවක් ජනාධිපතිවරයාට පවරන ලදි. ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථා සභාව කුණුකූඩයට දමන ලදි. රටේ සියලු ඉහළ තනතුරුවලට පත්කිරීමේ තනි බලය ජනාධිපති යටතට පත්කරගන්නා ලදි. මෙවැනි අතිශය වැදගත් වෙනස්කම් ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථාවට කරන ලද්දේ හදිසි පනත් කෙටුම්පත් යනුවෙන් ඒ වන තෙක් ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථාවේ තිබුණු ප්‍රතිපාදනය ලජ්ජා සහගත ලෙස අවභාවිතයේ යොදවමිනි. 19වැනි ව්‍යවස්ථා සංශෝධනයට පින්සිදුවන්නට ඒ අවිචාරවත් ‘හදිසි පනත් කෙටුම්පත්’ ක්‍රමය ව්‍යවස්ථාවෙන් ඉවත් කරන ලදි.
18හි තිබුණේ, ජේආර් ජයවර්ධනගේ 1978 මුල් ව්‍යවස්ථාවටත් වඩා වැඩි බලතල ජනාධිපතිවරයා වෙත කේන්ද්‍රගත කරන, වැඩවසම් පාලකයකු නිර්මාණය කරන විධිවිධානය. එවකට පාර්ලිමේන්තුවේ සිටි සියලු ආණ්ඩු පක්‍ෂ මන්ත්‍රීවරුන් මෙන්ම, එක්සත් ජාතික පක්‍ෂයෙන් බාගන්නා ලද මන්ත්‍රීවරුද ඊට පක්‍ෂව ඡන්දය දුන්හ. වාසුදේව නානායක්කාර, ඩිව් ගුණසේකර වැනි දැවැන්ත වාමාංශික නායකයෝ, ව්‍යවස්ථා සංශෝධනයට විරුද්ධව ඡන්දය දෙන බවට මුලින් පාරම්බබා හිටියත්, අන්තිම මොහොතේ ඊට පක්‍ෂව ඡන්දය දී වැඩවසම් පාලනයකට තමන්ගේ ඇති කැමැත්ත පළකළහ. එක්සත් ජාතික පක්‍ෂය, ඡන්ද විමසීමේදී විරුද්ධ නොවී, ලජ්ජා සහගත ලෙස සභා ගර්භයෙන් ඉවතට ගියේය.
18 වැනි සංශෝධනයද සම්මත කරගෙන, ඉතිහාසයේ ඉතාම බලවත් ජන බලයක් හා පාර්ලිමේන්තු බලයක් සහිතව සිටි මහින්ද රාජපක්‍ෂ ජනාපධිතිවරයා ඉන් අවුරුදු හතරක් ගතවන තැන මහජනතාව විසින් ජනාධිපති ධුරයෙන් පහ කරන ලදි.
19වැනි සශෝධනය ගෙනාවේ ඒ වෙනස කළ ආණ්ඩුව විසිනි. 19වැනි සංශෝධනයට විරුද්ධව පාර්ලිමේන්තුවේ ඡන්දය දුන්නේ එක් මන්ත්‍රීවරයකු පමණකි. එක්සත් ජාතික පක්‍ත්‍ෂයේ මෙන්ම, පොදු ජන එක්සත් පෙරමුණේද ජනතා විමුක්ති පෙරමුණේද, දෙමළ ජාතික සන්ධානයේද මන්ත්‍රීවරු සියල්ලෝම පනත් කෙටුම්පතට පක්‍ෂව ඡන්දය දුන්හ. පාර්ලිමේන්තුවේ සුළුතර බලය සහිත යහපාලන ආණ්ඩුවට ව්‍යවස්ථා සංශෝධනයක් සම්මත කරගන්න හැකිවුණේ ඒ නිසාය. එම සංශෝධනය සම්මත කරවා ගන්නට, ජනාධිපති මෛත්‍රීපාල සිරිසේන සියලු මන්ත්‍රීවරුන් පෞද්ගලිකව හමුවෙමින් බලවත් වෑයමක් ගත්තේය. මාදුළුවාවේ සෝභිත හිමි ඇතුළු පුරවැසි ජනතාව දසදහසක් පමණ පාර්ලිමේන්තුව අබියසට පාගමනින් පැමිණ 19 සංශෝධනය සම්මත කරන ලෙස බලකර සිටියහ.
සිදුවූයේ කුමක්ද?
ජනාධිපතිවරයා අත හැකි තරම් බලතල කේන්ද්‍රගත කිරීමට පක්‍ෂව 2010දී ඡන්දය දුන් පාර්ලිමේන්තු මන්ත්‍රිවරුම ජනාධිපතිවරයාගේ බලතල අඩුකරන, අගමැතිගේ බලය වැඩි කරන, ජනාධිපතිගේ ධුර කාලය අඩුකරන, නඩු පැවරීමට ඔහු යටත් කරන 19 වැනි සංශෝධනයටද අත් ඔසවා කැමැත්ත පළකළහ. 19 වැනි සංශෝධනය සම්මත කරගැනීමේ ‘ගෞරවය’ ගන්නට ඒ හැම දෙනකුම ඉන්පසු බෙහෙවින් වෙහෙසුණාහ.
එහෙත් මෛත්‍රීපාල සිරිසේන ජනාධිපතිවරයා, එක්සත් ජාතික පක්‍ෂ ආණ්ඩුව සමගත් රාජපක්‍ෂ පාර්ශ්වය සමගත් ආරාවුල් ඇතිකරගෙන ජනාධිපතිගේ බලය තනිව භුක්ති විඳින්නට පටන්ගන්නා විට, එවකට ඒකාබද්ධි විපක්‍ෂය මෙන්ම පසුව පොදු ජන පෙරමුණ හැටියටද රූපාන්තරණය වී සිටි, 19ට ඡන්දය දුන් සියලු දෙනාම, 19ට පලු පැලෙන්නට බනින්නට පටන්ගෙන තිබුණෝය.
උත්ප්‍රාසය නම්, කිසිවක් නොදැන අත උස්සා අනුමත කළ 18 වෙනුවෙන් අවසානය තෙක් පෙනීසිටි ඒ සියලු පාර්ලිමේන්තු සභිකයන්, හොඳින් සාකච්ඡා කර ප්‍රසිද්ධියේ ගෙනා 19 සංශෝධනය, තමන් කිසිවක් නොදැක නොදැන අත ඉස්සූ ‘ව්‍යවස්ථා වංචාවක්’ ලෙස පෙන්නුම් කිරීමය. 19ට පසුව විරුද්ධවූවන් සමහරකුගේ විත්තිවාචකය වූයේ, ‘19 ගෙනාවේ මැතිවරණ ක්‍රමය වෙනස්කරන 20වැනි සංශෝධනයකුත් ගෙනෙනවා කියලා අපට පොරොන්දු වෙලා. ඒත් 20ක් ගෙනාවේ නැහැ.’ කියාය. පසුව ගෙනෙන සංශෝධනයක් ගැන සිතා, මුල් ‘වැරදි‘ ව්‍යවස්ථාවකට අත ඉස්සූ බව, මහජන මන්ත්‍රීවරුන් පසුව කියන විට අප එය තේරුම්ගත යුත්තේ හුදෙක් මන්ත්‍රීවරුන්ගේ ‘ගොන්කමක්‘ හැටියටද?
මැතිවරණ ක්‍රමය වෙනස් කරන බව පෙන්වා 19ට අපේ අත උස්සා ගත් බව කියන පිරිස, එක්සත් ජාතික පක්‍ෂ පාර්ශ්වයෙන් නොගෙනෙන තැන තමන්වත් මැතිවරණ ක්‍රමය වෙනස්කරන සංශෝධනයක් නොගෙනාවේ ඇයිද යන්න, ඔවුන්ගෙන් විහිළුවට මෙන් ඇසිය හැකි ප්‍රශ්නයකි.
දැන් 20වැනි සංශෝධනයෙන් සමස්තයක් ලෙස හදන්නේ 19න් කළ වෙනස ආපස්සට හරවන්නටය. ඒ සංශෝධනයත් ප්‍රමාණවත් සාකච්ඡාවට සංවාදයට බඳුන්කර සම්මත කරගනීවිදැයි තවමත් පැහැදිලි නැත. ආණ්ඩුවට අවශ්‍ය තමන්ට වුවමනා පරිදි එය සම්මත කර ගන්නට මිස ඉලව් සංවාද පැවැත්වීම නොවේ. ඉතාම පැහැදිලි දෙය නම්, 19ට අත ඉස්සූ දැන් ආණ්ඩුවේ සිටින සියලු දෙනා, 20ටද පක්‍ෂව අත ඔසවන බවය.
එවැනි විප්‍රකාරයක් අප තේරුම් ගන්නේ කෙසේද? හුදෙක් ජනාධිපතිවරයකු කියන කියන විදියට අත ඉස්සීමට බලා සිටින මහජන නියෝජිත ප්‍රජාවක් අපට සිටින බවද? වහල් හිමියා කියන්නේ නම්, ඔහුට වුවමනා පරිදි සේවය කිරීමට, මහජන නියෝජිතයන් වුවද මේ පිරිස සැදී සිටින බවද? ඊටත් අමතරව, ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදයේ මුලික මූලධර්මවත් නොදන්නා, ඒවා ප්‍රගුණ කිරීම තමන්ට අයත් කාර්යයක් බව නොසිතන නියෝජිතයන් අපට සිටින බවද?■
