මේ මහ මැතිවරණයේ දී කිසි ම දේශපාලන පක්‍ෂයකට හෝ දේශපාලන පෙරමුණකට පාර්ලිමේතුවේ තුනෙන් දෙකක බලයක් හෝ අතිබහුතර බලයක් ලැබීම නොසිදුවිය යුතු ය යන්න අපේ ස්ථාවරය විය.
එහෙත්, ලක්‍ෂ 69කට ආසන්න රටේ බහුතර ජනතාවක්, ඡන්දය දීමෙන් දැන් පොදු ජන පෙරමුණ ආසන 145ක මට්ටමට ළඟා වී සිටියි. ඒ ජයග්‍රහණය ඔවුන් ලද්දේ ඉතා පහසුවෙන් බවත්, කිසි ම තරගකරුවකු ඔවුන් අසළකවත් නැති බවත් මැතිවරණ ප්‍රතිඵල දෙස බලන්නකුට පෙනී යයි.
201-2019 ආණ්ඩු කාලයේ රටේ ඇති වුණු දේශපාලන බල අරගලයේ අවාසනාවන්ත අත්දැකීම් විසින්, බලවත් ජනාධිපතිවරයකු හා බලවත් පාර්ලිමේන්තුවක් පත් කර ගැනීම සඳහා රටේ බහුතර ජනතාව මෙහෙයවන්නට ඇති බව පෙනේ. ඒ ජනතාව සිතනවා ඇත්තේ බලවත් ජනාධිපතිවරයකුට සහාය දීමට බලවත් පාර්ලිමේන්තුවක් ද තිබිය යුතු බවයි.
එහෙත්, පාර්ලිමේන්තුව බලවත් වන්නේ ජනාධිපතිට සහාය දීමෙන් නොවේ. ජනාධිපති කියන කියන දේ කර දීමෙන් නොවේ. විධායකය කෙරෙහි බලවත් සංවරණ හා තුලනයන් පවත්වා ගෙන යෑමෙනි. වෙනත් විදියකින් කිවහොත්, විධායකය දෙස සුපරීක්‍ෂාකාරී ව සිටීමෙනි.
පාර්ලිමේන්තුවේ විශාල බහුතරයක් ලැබුණහොත් විධායකය කටයුතු කරන්නට ඉඩ ඇත්තේ කෙසේදැ’යි පසුගිය කාලය පුරාම අපි සාකච්ඡා කර ඇත්තෙමු. ඒ කිසිවක් රටේ සිදු නොවනවා දැකීම හෙවත්, අප කී දේ බොරු වනු දැකීම අපේ ප්‍රාර්ථනයයි. අප කී දේට පටහැනි දේ රටේ සිදුවීම අපේ ප්‍රාර්ථනයයි. ඒවා බොරු බවට පත් කළ හැක්කේ ජනාධිපතිවරයාටත්, අගෝස්තු 20 වැනිදා පළමු වරට රැස් වන අභිනව පාර්ලිමේන්තුවටත් ය.
පසුගිය කාලය පුරා අප විසින් අත්පත් කරගන්නා ලද ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදී ප්‍රතිසංස්කරණයන් ආපස්සට හැරවීම මෙන් ම අධිකාරවාදී, අත්තනෝමතික, සුළුතර ජනවර්ග විරෝධී, මිනිස් අයිතිවාසිකම් විරෝධී, නීතියේ පාලනය නොතකන පාලනයක් ඇති විය හැකි බව අපි කීවෙමු. රටක සිදු විය යුත්තේ එවැනි පාලනයක් ඇති නොවීම යි.
එහෙත්, දැඩි විධායක බලයක් හා ඒ බලයට සංවරණ හාා තුලන පවත්වා ගෙන නොයන ව්‍යවස්ථාදායක බලයක් විසින් එවැනි පාලනයක් ඇති කිරීමට හැම අතින් ම පහසු පසුබිමක් පාදා දෙනු ලබයි.
මහ මැතිවරණයෙන් තුනෙන් දෙකක බහුතරයකට ආසන්න බලයක් ලැබීමෙන් ගෝඨාභය රාජපක්‍ෂ ජනාධිපතිවරයාට ඒ බලය නිතැතින් ම ලැබී තිබේ. එය නිශ්චිත තුනෙන් දෙකක බහුතරයක් දක්වා වැඩි කර ගැනීම ද අපහසු දෙයක් නොවන බව රටේ හැම දෙනා ම දනිති. ලංකාවේ දේශපාලන යථාර්ථය එබඳු ය.
ඒ අනුව, ආණ්ඩුවෙන් වහා ම ඒමට නියමිත ප්‍රතිසංස්කරණ විය හැක්කේ පාර්ලිමේන්තු බලය සීමා කරන, අගමැතිගේ බලයට සීමා පනවන, තමන්ගෙන් ගිලිහී ගිය බලතල ජනාධිපතිවරයාට යළි පවරන ආකාරයේ ඒවා ය. පාර්ලිමේන්තුව හා අගමැතිට හිමි බලතල, 19 වැනි ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථා සංශෝධනයෙන් ශක්තිමත් කර ඇති තත්වයක් යටතේ, ඔවුන්ගේ පළමුවැනි ප්‍රහාරය එල්ල වනු ඇත්තේ 19 වැනි සංශෝධනයට ය. ඊට ඉඩ දෙනවා ද නැද්ද යන්න මත අභිනව පාර්ලිමේන්තුව තමන්ගේ බලය කෙතරම් රැක ගන්නවා ද යන්න ද තීන්දු වෙයි.
ජනාධිපතිවරයාට අවශ්‍ය පරිදි පාර්ලිමේන්තුවේත්, අගමැතිවරයාගේත් බලතල දියාරු කරන ව්‍යවස්ථා ප්‍රතිසංස්කරණ ඉදිරියට පැමිණි විට, සංඥා කුලුනු ලෙස ඒවාට කොළ එළි දල්වන පාර්ලිමේන්තුවක් නම් පවතින්නේ, අප කතා කරන දෙයින් තේරුමක් නැත.
‘ශක්තිමත් පාර්ලිමේන්තුවක්’ යන්න පොදුජන පෙරමුණ මේ මහ මැතිවරණයේ දී යොදාගත් තේමා පාඨයයි. පාර්ලිමේන්තුව ශක්තිමත් වන්නේ, තම බලය කෙතරම් දුරට රැක ගන්නට කැමැති ද යන්න මත පමණකි. තමන් නියෝජනය කරන්නට ජනතාව තෝරා එවූ ආයතනය දිය කර හැරීම අභිනව මන්ත්‍රීවරුන්ගේ ජීවිතාදර්ශය නොවනු ඇතැ’යි අපි සිතමු.■
