හොඳ ව්‍යවස්ථා සංශෝධනයක් ගේන්න ආණ්ඩුවට පුළුවන්

පාර්ලිමේන්තු මැතිවරණය අවසන්ය. ආණ්ඩු පක්ෂයට පාර්ලිමේන්තු මන්ත්‍රීධුර 145ක් ලැබී ඇති අතර ආණ්ඩුව සමඟ සිටින අනෙකුත් පක්ෂවලට ලැබෙන ආසන ප්‍රමාණයත් එක් වූ කල තුනෙන් දෙකක බලයක් ලැබෙනු ඇත. ආණ්ඩුව බලාපොරොත්තුවන ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථා සංශෝධනය කිරීමේ අවස්ථාව ඇති අතර, දැන් ආණ්ඩුව කරනවායැයි කියූ ව්‍යවස්ථා සංශෝධනය කුමක්දැයි රටේ පුරවැසියන්ට බලාගත හැකිවනු ඇත.

අප නිවැරදිවම අලුත් ව්‍යවස්ථා සංශෝධනයේ ඇති කරුණු දන්නේ නැත. දැනට අප දන්නේ ස්වාධීන කොමිෂන් සභා සහ ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථා සභාව අහෝසි කිරීමේ වුවමනාව ආණ්ඩුවට ඇති බවය. තුනෙන් දෙක ලැබුණොත් මැතිවරණ කොමිසම අහෝසි කරන බව මහින්දානන්ද අලුත්ගමගේද කියා තිබුණි.

‘අපට අවශ්‍යයි තුනෙන් දෙකේ බහුතරය. අලුතෙන්ම ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථාවක් මේ රටට අවශ්‍යයි. අර විජේදාස රාජපක්ෂ මහත්තයා කියනවා කොහොමද එයා රෑ එළිවෙනකන්ම මේක සංශෝධනය කරපු හැටි. දහනවය. එක්කෙනෙක් ඇවිත් කියනවාලු මේක දාන්න කියලා. තව කෙනෙක් ඇවිල්ලා කියනවාලු ඒක දාන්න කියලා. අන්තිමේ එයා හදපු එක නෙවෙයි, එයා දන්නෙත් නෑලු තියෙන්නේ මොකක්ද කියලා.’ මේ පොහොට්ටුවේ නිර්මාතෘ බැසිල් රාජපක්ෂ මැතිවරණයට පෙර ගාල්ලේදී කියා ඇති කතාවකි. ඒ ප්‍රකාශයෙන් තුනෙන් දෙක වුවමනා බව පැහැදිලි වෙයි.

එහෙත් මේ ප්‍රකාශයෙහි ව්‍යාජ කරුණක්ද ඇත. රෑ එළිවෙනතුරු සංශෝධනය කළ කතාව මුල්ම බොරුවය. 19 සම්මත කරන්නට මදක් රෑ වූ බව ඇත්තය. එහෙත් එළිවනතුරු සංශෝධනය කළේ නැත.

එහෙත් බරපතල බොරුව අනෙකකි. බැසිල් රාජපක්ෂගේ ඉහත බොරු ප්‍රකාශය අනුව වියදාස රාජපක්ෂ 2015 දී රටේ විශාල පිරිසක් සටන්කර ඇත්තේ විජයදාස රාජපක්ෂ හැදූ එකක් සම්මත කරගන්නටය. මෛත්‍රීපාල සිරිසේන පාර්ලිමේන්තුවේ රස්තියාදු වී ඇත්තේ විජයදාස රාජපක්ෂ හැදූ එකකට ඡන්ද එකතු කරන්නටය. පාර්ලිමේන්තුවේ අතිබහුතරය වූ, අද පොහොට්ටුවේ සිටින කණ්ඩායමත් ඇතුළත්ව පාර්ලිමේන්තුවේ එක්කෙනෙක් හැර සියළුදෙනා ඡන්දය දී ඇත්තේ විජයදාස රාජපක්ෂ හැදූ එකක් වෙනුවෙනි. ජනමතය නිර්මාණය කිරීම සඳහා මාදුළුවාවේ සෝභිත හිමි ඇතුළු රටේ වැඩි පිරිසක් දඟලා ඇත්තේ විජයදාස රාජපක්ෂ නම් ප්‍රාඥයාගේ දැනුමින් බිහි වූ ඒ මහා පනත සම්මත කරගන්නටය. අන්තිමේ අහිංසක විජයදාසගේ ඇස්වලට වැලි ගසා ඔහු හැදූ එක විකෘති කර ඇත. බැසිල් රාජපක්ෂ මහතා කල්පනා කරන ආකාරයට විජයදාසගේ පනතක් සම්මත කරගන්නට එතරම් මහන්සියක් ලංකාවේ ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදය ගරු කරන ප්‍රජාව දඟලා ඇත්තේ ඇයි? විජයදාසගේ වාසගම රාජපක්ෂ නිසාද?

බැසිල් රාජපක්ෂ ඇතුළු මහත්වරුන් එසේ මවා පෙන්වන්නට උත්සාහ කළත්, ඇත්තටම 19 වැනි සංශෝධනය බිහිවුණේ දශක ගණනක් තිස්සේ ලංකාවේ තිබූ සංවාදයවල ප්‍රතිඵලයක් ලෙස බව ව්‍යවස්ථාව ගැන සාමාන්‍ය දැනුමක් ඇති අය පවා දනී.

බැසිල් රාජපක්ෂ පෙන්වන්නට උත්සාහ කර ඇත්තේ 19 වැනි සංශෝධනය හැදුවේ විජයදාස රාජපක්ෂ බව නොවේ. එය හදිසියේ ගෙන ආ එකක් බවය. එයට සංශෝධන ගොඩක් එකතු වී ඇති බවය. එහෙත් ඒ වෙනුවෙන් ඔහු 19 හැදුවේ විජයදාස බව කියා තිබුණි. විජයදාස රාජපක්ෂත් 19 වැනි සංශෝධනය හැදුවේ තමන් බව විවිධ තැන්වල කියා ඇත. 19 සංශෝධනය පසුපස ඇති බර හෑල්ලු කිරීමට ඒ කතා කියයි.

එහෙත් 19 වැනි සංශෝධනය තනි මිනිහෙක් හැදූ එකක් නොවේ. තනි පුද්ගලයෙකුගේ හෝ පවුලක අරමුණු වෙනුවෙන් තැනූ එකකුත් නොවේ. පෙර සඳහන් කළ පරිදි ලංකාවේ ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදය අගයන පිරිස් දීර්ඝ කාලයක් කළ සංවාදයක ප්‍රතිඵලයකි. පක්ෂ, විපක්ෂ එකඟතාව ලැබුණු එකකි.

19 වැනි සංශෝධනය කෙටුම්පත් කළේ කණ්ඩායමක් බව ඇත්තකි. රටටම එකතු වී කෙටුම්පත් සැකසිය නොහැක. එහෙත් විජයදාස රාජපක්ෂ ඒ මූලික කණ්ඩායමේ සාමාජිකයෙක්ද නොවේ. ඔහු එකල සිටි අධිකරණ ඇමතිවරයා පමණකි. 19 වැනි සංශෝධනය ගෙන ආවේ එකල අගමැති රනිල් වික්‍රමසිංහය. පනත කෙටුම්පත් කරන්නටත් විජයදාස රාජපක්ෂ සම්බන්ධ නොවීය. පනත කෙටුම්පත් කරන්නට විද්වත් උපදේශක මණ්ඩලයක් සිටි අතර ආචාර්ය ජයම්පති වික්‍රමරත්න, සුරේන් ප්‍රනාන්දු වැනි අය එම උපදේශක මණ්ඩලයේ සිටියේය. ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථා සම්පාදනය ගැන දැනුම අතින් විජයදාස රාජපක්ෂට හැරෙන්නටත් බැරි තරම් විද්වතුන් එම ව්‍යවස්ථා සම්පාදන ක්‍රියාවලියේ සිටි නිසා විජයදාස රාජපක්ෂගේ දායකත්වය අවශ්‍ය නොවීය. ඒ නිසා 19 ගැන විජයදාසගෙන් විමසීම තේරුමක් නැත.

අධිකරණ ඇමතිවරයා වූ නිසා, 19 වැනි සංශෝධනයේ කමිටු අවස්ථාවේදී සංශෝධන යෝජනා කිහිපයක් ඉදිරිපත් කිරීම පමණක් ඔහු කර තිබුණි.

අනෙක 19 වැනි සංශෝධනය මුල් කෙටුම්පත පසුව අඳුනගන්න බැරි තරම් සංශෝධනය වූවක් නොවේ. 19 වැනි සංශෝධනයෙන් මුලින් යෝජනා කළේ කුමක්දැයි දන්නා ලංකාවේ පුරවැසියන් සම්මත වූ සංශෝධනයේ එය තිබුණු බව දනී. මුල් කෙටුම්පතට හේතු දෙකක් නිසා යම් සංශෝධන කිහිපයක් එකතු විය. එක් හේතුවක් වුණේ ශ්‍රේෂ්ඨාධිකරණය ඇතැම් සංශෝධනවලට ජනමතවිචාරණයක් අවශ්‍ය බව ප්‍රකාශ කිරීමය. ඒ  අනුව ජනමත විචාරණයක් අවශ්‍ය කොටස් ඉවත් කරනු ලැබීය. අනෙක් හේතුව පාර්ලිමේන්තුවේ බහුතරය වූ විපක්ෂයේ සහයෝගය ලබාගැනීමය. ඒ සඳහා ඔවුන් ඉදිරිපත් කළ යෝජනා කිහිපයකට සංශෝධන ඉදිරිපත් කරනු ලැබීය.

විජයදාස හැදුවේ මොකක්දැයි අපි නොදනිමු. එය ඔහුගේ ගෙදර තිබෙනවා විය හැකිය. ගෙදර තිබෙන ඒ සංශෝධනයට වඩා සම්මත වූ එක වෙනස් විය හැකිය. එහෙත්, පාර්ලිමේන්තුවට මුලින් ඉදිරිපත් කල 19 වැනි සංශෝධනයේ කෙටුම්පත හා සම්මත වූ පනත අද වුණත් ඕනෑ කෙනෙකුට අන්තර්ජාලයෙන් බාගත කර කියවිය හැකි විනිවිදභාවයක් ඇති ලියවිලි දෙකකි. වෙනස් වුණේ කුමක්දැයි කියවන අයෙකුට තේරුම්ගත හැකිය.

අනෙක 19 වැනි සංශෝධනය වෙනුවෙන් පෙනී සිටින, එය රැකගැනීමේ වැදගත්කම ගැන පෙන්වාදෙන කිසිම පක්ෂයකට සම්බන්ධ නැති ස්වාධීන සිවිල් ක්‍රියාකාරිකයන් සිටී. ඔවුන් අදටත් 19 වැනි සංශෝධනය වෙනුවෙන් පෙනී සිටින්නේ එය විජයදාස රාජපක්ෂ හෝ වෙනත් පුද්ගලයෙකු හැදූ එකක් නිසා නොවේ. එම සංශෝධනවල වැදගත්කම නිසාය.

බැසිල් රාජපක්ෂ මහතාට අවශ්‍යම නම් 19 වැනි සංශෝධනයට අන්තිම මොහොතේ එකතු වූ සංශෝධන ගැන දිනේෂ් ගුණවර්ධන, වාසුදේව නානායක්කාර, විමල් වීරවංශ වැනි හිටපු මන්ත්‍රීවරුන්ගෙන් විමසිය හැකිය. අන්තිම මොහොතේ සංශෝධන යෝජනා කළේ ඔවුන්ය. ඒ මොහොතේ ඔවුන්ගේ සහයෝගය අවැසි නිසා, එවැනි යෝජනා ප්‍රතික්ෂේප කිරීමේ හැකියාවක්ද නොවීය. ජාතික ආණ්ඩුවක් හදන්නට පක්ෂ දෙකක් තිබුණාම ප්‍රමාණවත් බවට සංශෝධන එකතු කළේ ඔවුන්ගේ යෝජනා අනුවය. ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථා සභාවට සිවිල් සමාජ නියෝජිතයන් වෙනුවට පාර්ලිමේන්තුවේ සාමාජිකයන් සංයුතිය වැඩි කළේ වාසුදේව නානායක්කාරගේ යෝජනාවක් අනුවය. අන්තිම මොහොතේ ආ සංශෝධන එවැනි ඒවාය.

එවැනි සංශෝධනයෙන් 19 වැනි සංශෝධනයේ හරය වෙනස්වුණේ නැත.

කඩිමුඩියේ ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථා සංශෝධන හැදීම ගැන කතාකරන්න ඕනෑනම්, බැසිල් රාජපක්ෂට 18වැනි සංශෝධනය ගැන කතාකළ හැකිය. එහෙත් අද පොහොට්ටුවට ‘නිර්මාතෘ’වරුන් හිටියාට, යුධ ජයග්‍රහණයට පියවරුන් හිටියාට 18 වැනි සංශෝධනයට ‘නිර්මාතෘ’ කෙනෙක් නැත. වාසනාවට 18 වැනි සංශෝධනය ගෙන ආ මොහොතේ විමල් වීරවංශලා, දිනේෂ් ගුණවර්ධනලා, වාසුදේව නානායක්කාරලා සංශෝධන ඉදිරිපත් කරමින් කොන්දේසි දැම්මේ නැත. වාසනාව කීවේ 18 ගෙනා අයගේ වාසනාව නොවේ. දිනේෂ්ලාගේ, වාසුලාගේ වාසනාවටය. එදා කොන්දේසි දැම්මානම් ඔවුන්ගේ දේශපාලන ගමනත් අහවරය.

සංශෝධන යෝජනා නොආවේ ඔවුන්ගේ අදහස් කවුරුත් විමසුවේ නැති නිසාය. හදිසි පනතක් ලෙස 18 වැනි සංශෝධනය සම්මත කළ අතර, 18 ඉදිරිපත් කළේ එකල පාර්ලිමේන්තු කණ්ඩායමේ සාමාජිකයන්ගේ අනුදැනුමක් ඇතිව නොවේ. 18 කඩිමුඩියේ සම්මත කිරීම ගැන ඊට වඩා උදාහරණ කොයින්ද. එය වෙන තැනක හදා, ඉදිරිපත් කළ පසු කටපියාගෙන අත ඔසවන්නට වූ ලියවිල්ලකි. ඒ මොහොතේ සාමාන්‍ය පුරවැසියන් අතර සිටි සිවිල් ක්‍රියාකාරිකයන්ට 18 වැනි සංශෝධනය කියවා බලා, ඒ ගැන විරෝධය හෝ එකඟතාව පළකරන්නටවත් කාලවේලාව ප්‍රමාණවත් නොවීය.

අනෙක 18 වැනි සංශෝධනය ආවේ පොදුජන ව්‍යාපාරයක ඉල්ලීම් මත නොවේ. දීර්ඝකාලීන සංවාදයක් මත නොවේ. එය මහින්ද රාජපක්ෂගේ රාජපක්ෂගේ බල වුවමනා අනුව කෙටුම්පත් වී පාර්ලිමේන්තුවට ආවේය. ඊට පසු 18 වැනි සංශෝධනය අහෝසි කරන විට 18 වැනි සංශෝධනය රැකගත යුතු බව කියමින් හඬනගන්නට කිසිදු සිවිල් ක්‍රියාකාරිකයෙක් හිටියේ නැත. අඩු තරමේ විමල් වීරවංශලාවත් 18 වැනි සංශෝධනය රැකගැනීම වැදගත් බව එදා කීවේ නැත.

සරත් වීරසේකර 18වැනි සංශෝධනය අහෝසි කරමින්, 19 වැනි සංශෝධනය සම්මත කළ වෙලාවේ එයට පක්ෂව ඡන්දය දුන්නේ 18 රැකගැනීමේ අදහසට වඩා 19 වැනි සංශෝධනයට ඔහු විරුද්ධ නිසාය. අනෙක 18 වැදගත්, පොදුජනයාට වැදගත් එකක් නම් ආණ්ඩුවේ නායකයන් පසුගිය මැතිවරණ ප්‍රචාරක කටයුතුවලදී කියන්නට තිබුණේ තුනෙන් දෙක ලැබුණොත් 18 වැනි සංශෝධනය නැවත බලාත්මක කරන බවය. ඔවුන් එසේ කීවේ නැත. ඒ වෙනුවට කීවේ නව ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථාවක් ගෙන එන බවත්, 19 වැනි සංශෝධනයේ ‘නරක’ ලක්ෂණ වෙනස් කරන බවත්ය. හේතුව 18ට දැන් අයිතිකාරයෙක් නැති නිසාය. 18ට එවැනි පදනමක් නැති නිසාය. ඩිව් ගුණසේකර වැනි නායකයන් පසුව  18වැනි සංශෝධනයට අත ඉස්සීම ගැන තමා පසුතැවිලි වන බව පසුව කීවේ ඒ නිසාය.

18 වැනි සංශෝධනයේදී ලැබුණු අත්දැකීම් සලකා බැලූ කළ තුනෙන් දෙක ලැබුණාට පසු ව්‍යවස්ථාවේ ඇති දේවල් ඔවුන්ට කියන්නට ඕනෑ නැත. දැන් නායකයන් අතර ඇතිවන සාකච්ඡා, සංවාදවලදී නව ව්‍යවස්ථාවේ ඇති කරුණු තීරණය කරනු ඇත. ඔවුන් අතර ව්‍යවස්ථාවේ ඇති කරුණු ගැන වාද විවාද ඇතිවනු ඇත්තේ රාජපක්ෂ පවුලේ සාමාජිකයන් අතරය. ව්‍යවස්ථා සංශෝධන කෙටුම්පත එළියට පැමිණෙනු ඇත්තේ එම සාමාජිකයන් අතර සාකච්ඡාවලින් පසුය. ඊළඟ පාර්ලිමේන්තුවේදී වාසුදේව නානායක්කාර වැනි නායකයන්ට නව ව්‍යවස්ථාවට අත ඔසවන්නට සිදුවනු ඇත. 

එහෙත් නව ව්‍යවස්ථාව 18 වැනි සංශෝධනය වගේ එකක් වනු ඇතැයි කීමට අප ඉක්මන් විය යුතු නැත. ආණ්ඩුවට අවශ්‍යතාවක් තිබේනම් 19 වැනි සංශෝධනය සම්මත කළා වාගේ කළ හැකිය. ජනතාව ඉදිරියේ සංවාදයට ලක් කොට ව්‍යවස්ථා සංශෝධන යෝජනාවක් ඉදිරිපත් කළ හැකිය. දැනට ඇති ව්‍යවස්ථාව ඉදිරියට ගෙනයන ආකාරයේ ප්‍රගතිශීලී ව්‍යවස්ථාවක් සම්මත කරගත හැකිය. ආණ්ඩුවට හැකියාව ඇත. වුවමනාව තිබේද යන්න ප්‍රශ්නයකි.

කෙසේ වෙතත් වැදගත් කාරණාවක් සිහිපත් කළ යුතුය. ආණ්ඩුවට තුනෙන් දෙකක බලයක් නැති බවත්, ඇත්තේ 145ක් බවත් අමතක නොකළ යුතුය. ආණ්ඩුවට තුනෙන් දෙක සම්පූර්ණ වෙන්නේ උතුරු නැගෙනහිර නායකයන්ගේ ඡන්දවලින්ය. අඩු තරමේ එම නායකයන්ට ඡන්දය ලබාදුන් ඡන්දදායකයන්ගේ වුවමනා එපාකම් ගැනවත් නව ව්‍යවස්ථා සංශෝධනයකදී ආණ්ඩුව කල්පනා කළොත් යහපත්ය.

අවසානයේ තවත් වැදගත් දෙයක් සිහිපත් කළ යුතුය. ඒ නව ව්‍යවස්ථාවකට අවශ්‍ය වෙන්නේ කුමක්දැයි අලුතින් කරුණු සොයන්නට ඕනෑ නැති නිසාය. පසුගිය පාර්ලිමේන්තුව කාලයේ ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථා සම්පාදන සභාවක් ලෙස පාර්ලිමේන්තුවේ සාමාජිකයන් රැස්විය. එම සභාවෙහි මෙහෙයුම් කමිටු රැස්විය. දැන් එම මෙහෙයුම් කමිටුවල වාර්තා පිළිගන්නේ නැති බව ආණ්ඩුව කියයි. කමක් නැත. එම වාර්තා ඕනෑ නැත.

එහෙත් එම මෙහෙයුම් කමිටු වෙත ශ්‍රී ලංකා පොදුජන පෙරමුණ හා ශ්‍රීලනිප නියෝජනය කරන නායකයන් ඉදිරිපත් කළ යෝජනා ටිකත්, ආණ්ඩුවට තුනෙන් දෙක ගැනීමට සහයෝගය දක්වන ඩග්ලස් දේවානන්දාගේ ඊපීඩීපී පක්ෂය ඉදිරිපත් කළ යෝජනාවත් සලකා බැලීම ප්‍රමාණවත්ය. ඊට අමතරව විවිධ මාතෘකා සඳහා යෝජනා ඉදිරිපත් කිරීමට පත්කළ කමිටු අතර දැන් පොදුජන පෙරමුණේ නායකයන් සිටි කමිටු ඇත. බන්දුල ගුණවර්ධන වැනි අය ඒ කමිටුවල සිටි නායකයන්ය. ඒ කමිටු වාර්තාත් සලකා බැලිය හැකිය. දැන් පොදුජන පෙරමුණේ සහ ශ්‍රීලනිපයේ නියෝජිතයන් වන දකුණේ පළාත් නියෝජනය කරන හිටපු පළාත් සභා මහඇමතිවරුන් ඉදිරිපත් කළ යෝජනාත් සලකා බැලිය හැකිය. ඒ අනුව ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථා සභාවට තම කණ්ඩායමේ අය ඉදිරිපත් කළ යෝජනා ටිකවත් සලකා බැලුවොත් ප්‍රමාණවත්ය. ඊට අමතරව ඕනෑනම් අලුතින් විපක්ෂයේ යෝජනා ඉල්ලා සිටිය හැකිය.

ආණ්ඩුවට ඕනෑනම් අප පුදුමයට පත්කරමින් හොඳ ව්‍යවස්ථා සංශෝධනයක් ගෙන ආ හැකිය. තව අවුරුදු පහකින් දහයකින් තමන් ගෙනා එකක් බව කියන්නත් ලැජ්ජා හිතෙන අන්දමේ (18වැනි සංශෝධනය වාගේ) එකක් නැවත ගෙන ආ යුතු නැත.■

■ අනුරංග ජයසිංහ