කවර අඩුපාඩුකම් තිබියේ වුණත් රටේ දැවැන්තතම කීර්තිමත් දේශපාලන පක්‍ෂයක් ලෙස පැවැති එක්සත් ජාතික පක්‍ෂය ආසන එකක (ඒ ද, මුළු රටෙන්ම ලද ඡන්ද සංඛ්‍යාවට සාපේක්‍ෂව ආසන බෙදෙන ජාතික ලැයිස්තුවෙනි. කිසිදු මැතිවරණ දිස්ත්‍රික්කයකදී එයට ආසනයක් හිමි නොවීය.) පාර්ලිමේන්තු නියෝජනයක් දක්වා දියාරු කිරීමේ ඓතිහාසික වගකීම නායක රනිල් වික්‍රමසිංහ වෙත පැවරෙයි.
මහමැතිවරණයෙන් ජාතික වශයෙන් එක්සත් ජාතික පක්‍ෂය ලද මුළු ඡන්ද සංඛ්‍යාව 249,435කි. ප්‍රතිශතයක් හැටියට එය 2.15කි. ආසන සංඛ්‍යාවෙන් මෙන්ම ප්‍රතිශත හැටියටද එය ඉන්නේ පස්වැනි ස්ථානයේය. උතුරු නැගෙනහිර ඡන්ද කොට්ඨාසවලට පමණක් තරග වැදුණු දෙමළ ජාතික සංවිධානය පවා, ඡන්ද 327,168ක් ලැබීය. ප්‍රතිශතයක් හැටියට එය 2.82කි. ජනතා විමුක්ති පෙරමුණේ ජාතික ජන බලවේගය ඡන්ද 445, 958ක් සහ 3.84ක ප්‍රතිශතයක් ලබා ගත්තේය.
වගකීම් සහගත දේශපාලන භාවිතාවක් දරන නායකයකු නම්, රනිල් වික්‍රමසිංහ එක්සත් ජාතික පක්‍ෂ නායකත්වයෙන් ඉල්ලා අස්වුණු බවට මේ වන විටත් ප්‍රසිද්ධ නිවේදනයක් නිකුත්වී තිබිය යුතුය. ලෝක ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදී සංගමයේ පවා විවිධ නිලතල දරා කීර්තියට පත්ව ඇති නමුත්, වික්‍රමසිංහ මහතාට ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදය හා තමා විසින් පරාජය කරා ගෙනයන ලද පක්‍ෂයක නායකත්වය දැරීම යන දෙක අතර තිබෙන පරස්පර සම්බන්ධය ගැන අවබෝධයක් නැතිවා වාගේය.
රනිල් වික්‍රමසිංහ, වගකීම් සහගත දේශපාලන භාවිතාව සලකන්නේ තමාගේ නායකත්වයට දෙවනුව තබා බව ඔහුගේ සමස්ත නායකත්ව භූමිකාව තුළම ප්‍රකටව පෙනෙන කාරණයකි. සිය නායකත්වයට අභියෝග එල්ල වුණු හැම අවස්ථාවකදීම ඔහු ප්‍රමුඛත්වයේ තබාගත්තේ නායකත්වය මිස, පක්‍ෂයේ උන්නතිය හෝ විසම්මුතික අදහස්වලට ගරුකිරීම යන භාවිතාව නොවේ.
1977දී පාර්ලිමේන්තුවට පිවිස මේ වන තෙක්, අවුරුදු හතළිහකට වැඩි දේශපාලන ක්‍රියාකාරිත්වයක් පෙන්වා තිබෙන, රටේ හිටපු අගමැතිවරයකු මෙන්ම වර්තමාන පක්‍ෂ නායකයකු වන කෙනකුට මේ ආකාරයෙන් මහමැතිවරණයකදී සිය ආසනයවත් රැකගැනීමට නොහැකි තරමේ පරාජයක් හිමිවීම නම් ඓතිහාසික ඛේදවාචකයකි. පරාජය වුණේ ඔහු පමණක් නොවේ. ඔහු සමග සිටි අකිල විරාජ් කාරියවසම්, රුවන් විජේවර්ධන, රංගේ බණ්ඩාර වැනි කිසියම් ආකාරයක හෝ සාර්ථක දේශපාලන ක්‍රියාකාරිත්වයක් පෙන්වූ සියලු දෙනාද ඔහු විසින් පරාජය කරවන ලද්දේය. අවසානයේ රටේ දැවැන්තතම පක්‍ෂයත්ෟ
රනිල් වික්‍රමසිංහ වනාහි සමාජ පන්ති ප්‍රභූත්වයත්, මමංකාරයත්, අත්තනෝමතිකභාවයත් නිසා සිය දේශපාලන ජීවිතය මේ ආකාර ඛේදවාචකයකින් අවසන් කරගත්තෙකි. සමගි ජනබලවේගය හැටියට පක්‍ෂයෙන් සැලකිය යුතු කොටසක් කඩා දැමීමේ සම්පූර්ණ වගකීමද හිමිවිය යුත්තේ රනිල් වික්‍රමසිංහටය. අවසානයේ ඔහු අර්ථ දැක්වුණේ මහින්ද රාජපක්‍ෂ සමග ඩීල් දමන්නකු හා ඒ සඳහා තම පක්‍ෂය මෙන්ම පක්‍ෂයේ නායකයන්ද පාවා දෙන්නකු හැටියට ඉතාමත් පහළ මට්ටමකට ඇදවැටී ය.
2015-2019 කාලය තුළ යහපාලන ආණ්ඩුවේ අගමැතිවරයා හැටියට ඔහු ඉටු කළ භූමිකාව, මේ ඉරණමට ඔහු ඇදදැමූ ගාමක බලයක් වූ බව අමතක කළ නොහැකිය. යහපාලන ආණ්ඩුව විසින් රටේ දේශපාලන චිත්‍රයේ ඇතිකරන ලද දැවැන්ත අවුලට බලවත් දායකත්වයක් දැක්වූ දෙවැනියා රනිල් වික්‍රමසිංහය. (පළමුවැන්නා මෛත්‍රීපාල සිරිසේනය.)
2015දී, ජනාධිපති අපේක්‍ෂකයා වීමට අවසාන මොහොත දක්වාම ඔහු බලාපොරොත්තුව සිටියේය. මාදුළුවාවේ සෝභිත හිමි ප්‍රමුඛ සිවිල් සමාජ ක්‍රියාකාරිත්වය විසින් පොදු අපේක්‍ෂකයකු සෙවීමත්, ඒ තැනට මෛත්‍රීපාල සිරිසේන ගෙනඒමත් නිසා ඔහුගේ බලාපොරොත්තු ඛේදනීය ලෙස බිඳවැටුණු පසු ඔහු ඉන්නට ඇත්තේ ඉබලවත් දේශපාලන වෛරයකින් බව සිතිය හැකිය. ‘නුඹලා මා වෙනුවට පොදු අපේක්‍ෂකයෙක් තෝරාගත්තා නම්, ඒ පොදු අපේක්‍ෂකයා විසින් අනාගතයේ කරන සියලු ක්‍රියාකාරකම්වල විපාක විඳිය යුත්තේත් නුඹලාමය.’ යන අදහසෙහි ඔහු තදින් එල්බ ගෙන සිටි බව පෙනෙයි. 2015-2019 කාලය තුළ, තමන් තනි දේශපාලන ඒකකයක් ලෙස හැසිරීමත්, තනි තීරණ ගැනීමත්, ඒවාට ජනාධිපති සිරිසේන හවුල් කර නොගැනීමත්, ජනාධිපති සිරිසේනට හැකි තරම් තත්වයන් අවුල් කරගන්නට ඉඩ හැරීමත්, ඒවාට කිසිම මැදිහත්වීමක් නොකිරීමත් යනාදි ලෙස ඔහු දැක්වූ ක්‍රියාකාරිත්වය ඒ සිතුවිල්ල ප්‍රකාශයට පත්වූ අවස්ථා හැටියට තේරුම් ගත හැකිය.
රට අවුලකට පත්වන්නේ නම්, ඒ නුඹලා මා තෝරා නොගත් නිසා බැවින්, ඒ විපාක විඳීමට නුඹලා හැම අතින්ම සුදුසු බවද වික්‍රමසිංහ මහතා පොදුවේ දේශපාලන පක්‍ෂ හා සිවිල් සමාජය කෙරෙහි ප්‍රකට කළ ආකල්පයයි. එහි ප්‍රතිඵලය වුණේ, රටේ නායකයන් දෙදනා අතර ඇතිවුණු කුඩුකේඩුකම් පිරුණු දේශපාලන කඹ ඇදිල්ල රට සම්පූර්ණයෙන් අරාජකත්වයක් කරා ඇදගෙන යන තත්ත්වයට පත්වීමයි.
එක පැත්තකින්, අද පොදු ජන පෙරමුණ තුනෙන් දෙකකට ආසන්න පාර්ලිමේන්තු ආසන ප්‍රමාණයක් දිනාගැනීමට මාර්ගය සැකසූ ප්‍රබලම සාධකය වන්නේ හිටපු ජනාධිපති-අගමැති අතර පැවැති මේ කුඩුකේඩු ගැටුමයි. අප්‍රේල් පාස්කු ඉරිදා ප්‍රහාරය විසින් ඒ තත්වය තව තවත් විනාශය කරා ගෙන ගිය අතර, යහපාලනය සමග එකතුව සිටි අයට, ඡන්දදායකයන්ට පවා තමන්ගේම ආණ්ඩුවේ ක්‍රියාකාරිත්වය සාධාරණය කරගත නොහැකි තත්වයකට පත්වන්නට සිදුවිය. ඒ අතින් බලන විට මේ මහමැතිවරණයේදී එක්සත් ජාතික පාක්‍ෂිකයන් මෙන්ම, සාමාන්‍ය ඡන්දදායකයන්ගෙන්ද සාතිශය බහුතරය එජාපය කෙරෙහි, විශේෂයෙන් රනිල් වික්‍රමසිංහ කෙරෙහි පවත්වා ගත්තේ දැඩි දේශපාලන වෛරයකි. ’හැඳි ගෑවිලාම පලයන්’ හැටියට ජනවහරේ හැඳින්වෙන බලාපොරොත්තුව එජාපය හා එහි නායකයා සම්බන්ධයෙන් මේ පිරිස තුළ තිබුණු බව, ඡන්ද ප්‍රතිඵල දෙස බලන විට මැනැවින් පෙනේ.
පක්‍ෂයක් හැටියට එක්සත් ජාතික පක්‍ෂය මීටත් වඩා වැටෙන්නට තැනක් නැත. එහෙත්, එවැනි අභාවවාචක අත්දැකීමකට මුහුණ දී සිටින විටකදී පවා කිසියම් ආලෝක කදම්භයක් දකින්නට සියල්ලෝ කැමතිය. එජාපය සම්බන්ධයෙන් එවැනි ආලෝක කදම්බයක් මැවිය හැක්කේ නායක රනිල් වික්‍රමසිංහටය. එය කළ හැක්කේ වහාම තමා නායකත්වයෙන් ඉල්ලා අස්වන බව නිවේදනය කිරීමෙනි.
මේ මහමැතිවරණයෙන් පසු එජාපය හා සමගි ජනබලවේගය අතර කිසියම් ආකාරයක හෝ පෑහීමක් සිදුවේයැයි අසරන බලාපොරොත්තුවක් තබාගෙන සිටි සියල්ලන්ම තේරුම් ගත යුත්තේ එවැන්නක් කිසිදා නොවන බවයි. මහ මැතිවරණය තෙක්ද තිබුණේ නැවත එකතුවීමට සජිත් පාර්ශ්වයේ දැඩි අකමැත්තයි. දැන් මැතිවරණයෙන් පසුව, ඒ කැමැත්ත ‘බිංදුව‘ දක්වා පහළ බැස ඇති බව අමුතුවෙන් කිව යුතු නැත. තමන් සියල්ලන්ම පක්‍ෂ සාමාජිකත්වයෙන්ද නෙරපා හැර ඇරි නිසා සමගි ජනබලවේගය කිසිසේත් එජාපය යටතට යළි නොඒමට තරව සිතන බවද පැහැදිලිය.
දැන් එජාපය දේශපාලන ඉදිරි දැක්මක් ඇති කර ගත යුතු නම්, කළ යුතු වැදගත්ම දේ නම් රනිල් වික්‍රමසිංහගෙන් තොර අනාගතයක් දැකීමයි. ඔහු ඉල්ලා අස් නොවන්නේ නම් අස් කිරීමයි.■
■ අරුණ ජයවර්ධන
