අගෝස්තු 5 වැනි දින පැවැත්වෙන මහ මැතිවරණය වූ කලි, ඉරි ගසා වෙන් කර පෙන්විය හැකි දේශපාලන පාර්ශ්ව දෙකක් අතර තේරීම කළ යුතු අවස්ථාවකි. එනම්, ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදයට එරෙහි පාර්ශ්වය හා ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදය උදෙසා වූ පාර්ශ්වය අතර ය.
ජනාධිපතිවරයාත්, ආණ්ඩු පාර්ශ්වයත් සාමූහික වශයෙන් මෙන් ම එකක් හැටියට ගත් විට ද, ඉන්නේ ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදයට එරෙහි පැත්තේ ය. ඒ පැත්තේ ඒකරාශි වී සිටින බුද්ධිමතුන්, වියතුන්, චින්තකයන්, දේශපාලකයන් ඈ සෑම සියලු දෙනාගේම පොදු සාධකය නම්, ලංකාවේ මීළඟ පාලනය, ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදය වෙනුවට ඒකාධිකාරිත්වය පදනම් කරගෙන විය යුත්තක් බව සිතීම ය. සම්මුතිය වෙනුවට, තනි පුද්ගලයකුගේ හෝ එක පවුලක කැමැත්ත අනුව රට පාලනය විය යුතු බව සිතීම ය. තමන්ගේ අය වැරදි කළ විට, නීතිය ක්‍රියාත්මක නොකළ යුතු බවත්, අනුන්ට පමණක් නීතිය ක්‍රියාත්මක කළ යුතු බවත් සිතීම ය. සුළුතර ජනවාර්ගිකයන්, බහුතර ජාතිකයන්ගේ-ආගමිකයන්ගේ කැමැත්තේ පරිසීමාව අනුව, ඔවුන් කියන-කරන පරිදි පමණක් ජීවත් විය යුතු බව සිතීම ය.
මේ මහ මැතිවරණයේ දී ඔවුන් පත් කර ගන්නට හදන පාර්ලිමේන්තුව ද, ජනාධිපතිවරයාට වුවමනා වේලාවක විසුරුවා හළ හැකි පරිදි අනාගතයේ දී ව්‍යවස්ථා විධිවිධාන සැකසෙනවා ඇත.
එසේ වුවහොත්, වසංගත සමයක දිවි පරදුවට තබා, රුපියල් කෝටි හතකට වැඩි වියදමකින් මැතිවරණයක් පවත්වා, අවුරුදු පහක කාලයකට පත් කර යවන පාර්ලිමේන්තුව, ජනාධිපතිවරයාට වුවමනා වේලාවට ගෙදර යැවිය හැකි, ඔහුගේ වුවමනාව අනුව නැටවෙන රූකඩ මඩුවක් බවට ම පත් වනවා ඇත. 19 වැනි ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථා සංශෝධනය යටතේ පවතින සීමා කුණුකූඩයට දමා, ජනාධිපතිවරයාට වුවමනා කෙනකු අගවිනිසුරු, ශ්‍රේෂ්ඨාධිකරණ විනිසුරුවරුන්, අභියාචනාධිකරණ සභාපති හා විනිසුරුවරුන්, නීතිපති, විගණකාධිපති, පොලිස්පති යනාදි රටේ ස්වාධීන ව පැවතිය යුතු තනතුරුවලට පත් කෙරෙනවා ඇත. ස්වාධීන මැතිවරණ කොමිසම, රාජ්‍ය සේවා කොමිසම, මානව හිමිකම් කොමිසම, විගණන කොමිසම, පොලිස් කොමිසම වැනි ස්වාධීන ව සිටීම අත්‍යවශ්‍ය වන රාජ්‍යයේ අංග, ජනාධිපතිවරයාට වුවමනා පුද්ගලයන් ගෙන් සැදුණු මුළුතැන්ගේ සභා බවට පත් කෙරෙනවා ඇත.
අගෝස්තු පස් වැනි දා එළැඹෙන්නේ, ඒ අඳුරු අනාගතයට රට ඇද ගෙන යන්නට අප එකිනෙකා පෞද්ගලික ව දායක වෙනවා ද නැද්ද යන ප්‍රශ්නය අපෙන් ම අසා ගත යුතු මොහොතයි.
අපේ උත්තරය නම් පැහැදිලි ය. හැකි වැර යොදා, එළැඹෙන්නට නියමිත ඒ අඳුරු අනාගතය වළක්වා ගත යුතු ය.ඒ සඳහා කළ යුතු දේ නම් කිහිපයක් තිබේ. පළමු ව, අනිවාර්යයෙන් ම ඡන්දපොළට ගොස් තමන්ගේ ඡන්දය පාවිච්චි කිරීම ය. ඡන්දය දැමීම සඳහා තමන්ගේ නිවෙසේ උදවිය මෙන් ම අසල්වැසි හිත මිතුරු සියල්ලන් ම දිරි ගැන්වීම ය.
දෙවනු ව, තමන්ගේ ඡන්දය, ඉහත කී ප්‍රජාතන්ත්‍ර විරෝධී බලවේගයට එරෙහි ව පාවිච්චි කිරීම ය. වෙනත් විදියකට කිවහොත්, ආණ්ඩුවේ දේශපාලන පාර්ශ්වය නොවන ඕනෑ ම දේශපාලන පක්‍ෂයකට හෝ පෙරමුණකට හෝ ඡන්දය දීම ය.
ඒ තීරණය අගෝස්තු පස් වැනි දා ගන්නට අප අපොහොසත් වුවහොත්, එතැන් සිට එළැඹෙනු ඇත්තේ, ‘ප්‍රජාචන්ච්‍රවාදය ප්‍රජාචන්ච්‍රවාදය’ යැයි දොඩවමින් ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදය වළ දමන්නට කැස කවන කාලයකි. ආර්ථික පීඩනය ඉවසා ගත නොහී ආණ්ඩුවට විරුද්ධ වන මිනිසුන්ට ‘රතුපස්වල න්‍යායෙන්’ ප්‍රතිචාර දක්වන කාලයකි. බලය ඇත්තවුන්ගේ අපරාධකාරී ක්‍රියා විවේචනය කරන අය පසුපස රාජ්‍ය මර්දනය හඹා එනු හැකි කාලයකි. මෙහි නොකී බොහෝ ප්‍රජාතන්ත්‍ර විරෝධී, ඒකාධිකාරී, නීති විරෝධී, අයිතිවාසිකම් විරෝධී පාලනයක් ඉස්මත්තට එනු ඇති කාලයකි.
ඒවා වළක්වා ගත හැකි ය. ඒ සඳහා අධි බලැති ආණ්ඩුවක් ඇති වීම වැළැක්විය යුතු වා සේම, බලවත් විපක්ෂයක් ද ඇති කර ගත යුතුය. ඒ සඳහා ඡන්දය පාවිච්චි කරන්න.■
